#zo met rijmpjes en al

[ochtendstorm]

De wereld te zwaar De veranderingen te veel Ik voel het blokkeren in mijn keel

Wanneer ben ik klaar? (Nog lang niet blijkbaar)

Alles te snel En alles te alleen

Vanaf wanneer trek ik aan de bel? Moet het dan nu al meteen?

Ik ben zo moe Van het leven heb ik bijna een degout

Ik klap toe

[silkegeypen25]

Mijn leesautobiografie

De kijkfase: Mijn allereerste boekjes waren die van Hopla, ik vond ze geweldig. Er stond geen tekst in dus genoot ik elke avond van de leuke prentjes. Ook Musti en Nijntje waren mijn grote favoriet. Nog iemand die er zeker bij hoort is Dikkie Dik, de kat die elke dag leuke verhaaltjes beleefd; ik had er zelfs een knuffel van. Natuurlijk vond ik de boekjes waarmee je kon spelen ook heel erg leuk, zoals bijvoorbeeld knisperboekjes of voelboekjes.

De genietende luisteraar:  Mijn mama las me elke avond slaapverhaaltjes voor over sprookjes en bekende verhalen van Disney zoals: Lady en de Vagebond, 101 dalmatiërs, De Leeuwenkoning, Winnie de Poeh enz.  Jip en Janneke was ook zo’n boek met allemaal kleine verhaaltjes in die me dan voorgelezen werden. Nog een boekje dat me is bijgebleven was het ‘grote versjes en rijmpjes-boek’, als peuter vond ik de tekstjes altijd grappig en bovendien was het ook vrij leerzaam.

Het verre leesverleden:  De eerste boeken die ik las waren die van Heksje Lily. Ik hield toen nog ontzettend veel van boeken met tekeningen in. Als ik naar de bibliotheek ging om een boek te lenen, was het er altijd eentje met prentjes in. Natuurlijk las ik ook boeken zonder prentjes maar dat was dan vooral voor een schoolopdracht. Er was één boek dat ik héél erg leuk vond, dat was ‘De juf die buitenspelen als huiswerk opgaf’, ik heb het boek dus ook al meerdere keen gelezen. De reden waarom ik het leuk vond was omdat het een soort van leuke, omgekeerde werkelijkheid is van school. De leerkracht in het verhaal gaf i.p.v. huiswerk de opdracht om te spelen. Ik denk dat ieder kind dat wel zou willen en dat het daarom zo een groot succes bij me was.

Het recente leesverleden:  Nu lees ik best wel weinig boeken, ik lees niet zo graag. Enkel voor school lees ik boeken. Ik hou van boeken met een mysterie, een avontuur, een zoektocht. Daarom lees ik meestal detectiveverhalen. Ook romans of verhalen met humor vindt ik wel leuk. De boeken waar ik een hekel aan heb zijn horrorverhalen; ik ben niet zo een voorstander van bloed, moorden en oorlog. Ook vind ik boeken met een open einde niet zo leuk; hoe het verhaal afloopt weet je dus niet, je moet het zelf invullen. Als ik in de bibliotheek een boek moet gaan kiezen, baseer ik me in de eerste plaats op de cover van het boek en bekijk ik het aantal pagina’s; als het er teveel zijn, laat ik het meteen al links liggen. Tot slot lees ik nog de achterflap en als die oké is, ben ik verkocht. Ik heb nog nooit meerdere boeken van dezelfde schrijver gelezen en ik ben dat ook niet direct van plan. De reden daarvoor is omdat ik denk dat je na het eerste boek de schrijfwijze van de auteur al kent en dat het verhaal bij de volgende boeken dan niet meer zo interessant is.

 Ook lees ik graag strips, maar ik heb daar niet zoveel tijd voor. Daarom lees ik ze meestal op vakanties of op kampen. Voor mij is het eigenlijk een soort ontspanning. Ik lees verschillende strips; van Jommeke tot kiekeboe, FC. De kampioenen en natuurlijk ook Suske en Wiske. Een tijd lang was ik daar een enorme fan van en verzamelde dan ook elk boek. Tegenwoordig heb ik het druk dus is mijn interesse ernaar vermindert.

[mightymiep]

Met andere ogen

Twee Duitsers, twee Finnen en drie Nederlanders gingen eens fietsen in Eindhoven. Klinkt als het begin van een rijmpje of een flauwe mop, maar dat is het allerminst. Op een zonnige nazomermiddag vertrekken we om twee uur stipt met gids Maurice Meijer van City Tours Eindhoven vanuit Eindhovens Wielercafé Cyklist voor de Street Art fietstour door Eindhoven. Gewapend met fietsen, al dan niet gehuurd bij Cyklist, een zendertje in het oor waarop de uitleg van de gids in de gewenste taal te horen is, en natuurlijk een stroopwafel.

Maurice heeft ons al gewaarschuwd: niet alle street art is even oogstrelend, zoals we zien tijdens onze eerste stop bij enkele nogal schimmig uitziende garageboxen in de buurt van Eindhoven Centraal station. Maar de schijnbaar willekeurig gespoten kreten op de garagepoorten veranderen door de uitleg van gids Maurice in een nuttige en leuke introductie op het thema. Wat is de functie van deze ‘kreten’, waar staan ze zoal voor en wat zijn de mores binnen de graffitiwereld? Een beetje wijzer vervolgen we onze tocht naar één van de meest iconische plekken in Eindhoven, in elk geval op het gebied van graffiti en street art: de alombekende Berenkuil. Daar leren we dat er wel degelijk een verschil bestaat tussen graffiti en street art, en hoe de ene cultuuruiting heeft geleid tot de andere. We krijgen ruimschoots de tijd om dit voortdurend veranderende openluchtkunstwerk te bekijken waar - as we speak - een graffitikunstenaar aan het werk is, zoals zo vaak op deze plek.

We vervolgen onze tour door allerlei, zelfs voor mij als inwoner van Eindhoven, verborgen juweeltjes van street art in de stad. Tot mijn verrassing beperkt deze zich niet alleen tot de buitenkant van gebouwen, maar wordt dit fenomeen verder getrokken in het interieur van enkele horecazaken, waar we gastvrij worden ontvangen en vragen kunnen stellen aan het personeel. Zodat je met andere ogen gaat kijken naar een uitgaansgelegenheid op het Stratumseind waar je waarschijnlijk al vele malen - zij het wellicht in een andere mindset - bent geweest. Het mooie is dat je, wanneer je wegwijs wordt gemaakt in de street art, je opeens overal uitingen van deze subcultuur gaat zien. Sterker nog, je kunt het vanaf dat moment niet meer ‘niet zien’. En je gaat patronen en typische kenmerken van het werk van bepaalde kunstenaars herkennen op verschillende en soms zeer onverwachte plekken in de stad.

In de inmiddels gedeeltelijk heropgebouwde wijk Woensel West leren we hoe graffitikunstenaars kunnen bijdragen aan het verbeteren van het aanzien van een buurt en daarmee de leefbaarheid ervan. Een buurt waaruit ik pakweg vijftien jaar geleden met een zucht van opluchting ben verhuisd, is nu omgetoverd tot een prachtige, kleurrijke en kunstzinnige buurt waarvan het uiterlijk eer doet aan de personages aan wie de straatnamen zijn ontleend. Zonder het volkse karakter van de wijk te verliezen. Toch jammer dat ik hier niet gebleven ben….

We besluiten de tour in de vroegere ‘verboden stad’ Strijp S, waar ons een koel drankje wacht in de Can Gallery van eigenaar Patrick. Naast een steeds wisselende collectie van de beste nationale en internationale street art- en graffitikunstenaars kun je hier ook graffiti-workshops boeken. We maken nog een praatje met Patrick en kijken terug op een kleurrijke ontdekkingstocht door Eindhoven: een stad die je vanaf nu met andere ogen zult bekijken.

https://citytourseindhoven.com/#!/e/55041213cb53c512c0b6ab870ed15f98

[willemrichterreisverhalen]

Amerika 2018

9 11

Het is vandaag 17 jaar geleden dat één of andere gek met een vliegtuig door de Twin Towers vloog. Ik weet nog dat ik op weg naar huis (van Arnhem naar Apeldoorn) dat hele nare nieuws hoorde. En thuis meteen de tv heb aangezet. Op heel veel gebouwen hangt vandaag de vlag halfstok.

Het is weer een dag om meters te maken: we rijden van Salt Lake City naar Yellowstone (zo’n 550 kilometer). We rijden vroeg weg, maar hebben wat gedoe met de TomTom. Hoe kom ik zo snel mogelijk de highway op? Uiteindelijk komt het goed. Rond een uur of tien hebben we ontbijt in een restaurantje in Malad. Er is vandaag veel leeg land onderweg. Dan moet er iets bedacht worden tegen de saaiheid.

Wat valt er op onderweg:

* Amerika blijft verwonderen

Zo zie ik op de grote billboards langs de weg rijmpjes die worden ingezet om verkeersdoden te voorkomen:

Drowsy Drivers

Cause Crashes

* Er wordt promotie voor verschillende bijzondere zaken gemaakt:

Ik lees op zo’n billboard over de aandacht die er zou moeten zijn voor de zorg voor de oudere mens, maar ook hoe je een goede vader kunt zijn (een variatie op “Wie is toch die man die elke zondag ….?”). Er worden zelfs cursussen aangeboden voor vaders.

En verder:

* Lijstjes maken:

Zoals: hoeveel staten in de VS hebben we nu op onze drie Amerika-reizen al bezocht? Het blijken er 11 te zijn: Californië, Nevada, Arizona, Utah (let op de uitspraak ), Washington, Oregon, Idaho, Montana, Wyoming en Texas en Illinois (die laatste twee vanwege de tussenlandingen op onze vliegreizen). Er komen daar deze vakantie nog 2 bij: Colorado en New Mexico.

We komen tegen vijf uur in Yellowstone aan. En vrijwel meteen zien we een bizon en enkele elanden. We hebben een plaats gereserveerd op de camping. Gelukkig maar, want de camping is vol. En er is onwaarschijnlijk veel verkeer van mensen die het park uit willen. ’s Avonds gaan we naar het openlucht theater voor een presentatie over de geschiedenis van Yellowstone (het eerste nationale park ter wereld). De ranger presenteert het op een leuke manier; ondanks de kou volgen we de hele presentatie. Tegen negen uur keren we terug naar onze camper. Met aan mijn broek een holster met daarin een spuitbus met berenspray. Yellowstone is “bearcountry”: zo’n busje spray kost 50 dollar maar behoort in dit park tot de basisuitrusting.

Vanavond gaat er een extra deken in het dekbedovertrek: de temperatuur gaat hier omlaag richting het vriespunt. BRRRR…….

[dbkv3s5]

Werk(?)

7 oktober 2019

Naar aanleiding van het individuele gesprek vorige week kwam naar voren dat ik meer mag toelaten en er mijn show van mag maken. Ik weet ook niet precies wat ik allemaal doe en het is ook niet allemaal gefocust op datzelfde ene onderwerp, maar ik laat het gewoon toe en ik heb er schik van.

Ik hou overigens van niet zo gelikt werk, een slechte kwaliteit print waar iedereen over kan pixelneuken vind ik bijvoorbeeld ook wel lekker. Hiermee wil ik niet stellen dat al mijn werk niet gelikt mag zijn, het is een voorkeur, als gelikt beter blijkt over te komen moet dat denk ik maar.

Ik zelf heb best wel een hekel aan beschaafd gedrag, ik voel mij onderdrukt door mij beschaaf te moeten gedragen. Je beschaafd gedragen is in de kleine dingen een keus, maar in hoeverre is het een vrije keuze als mijn gedrag constant beoordeeld wordt. Ik vindt veel onzin van wat wij vinden en doen, maar ik ben niet anti-sociaal. Het zou best kunnen dat ik mijn werk hier (gedeeltelijk) meer over zal laten gaan. 

Ik wil misschien ook wel gewoon meer lekker die veelheid en chaotische ADHD aard van mij terug laten komen in mijn werk. Dit is iets wat ik best wel onder controle probeer te houden, maar misschien kan ik het wel gewoon vieren met mijn werk.

Ik vind de tekst op de melkfles tof. Ik ben echt opgegroeid met dat rijmpje, de eerste vier regels, ik heb dat super vaak gehoord en gezegd toen ik jonger was en het is gewoon mijn associatie met melk. Ik weet niet of dat alleen mijn familie was of een streek ding of dat het ook nationaler herkenbaar is. Ik heb dat stukje tekst nu dus eigenlijk gemoderniseerd. Voor mijn gevoel is de wereld echt zo veranderd de afgelopen 20 jaar, ik weet niet of dat te maken heeft met mijn veranderend perspectief als opgroeiend kind (ik ben 20) of dat de samenleving echt is veranderd of dat ik in andere subgroepen terecht ben gekomen (een beetje van het boerse volk (mijn ouders houden niet van allochtonen, zijn beiden afgekeurd en ik ben de eerste van het gezin die havo heeft gedaan en op het hbo studeert (en misschien zelfs wel de eerste in de familie?) naar het (lichtelijk elitaire) kunstacademie gespuis)). Alles is voor mijn gevoel in ieder geval een stuk toleranter en politiek correcter geworden en het milieubewustzijn is echt een hot item geworden (ik weet niet of dat het al was, maar het leek 10 jaar geleden nog niet zo te zijn (of dat is dus omdat ik jonger was)). Niet dat ik dit allemaal in mijn hoofd had toen ik het schreef, maar dit denk ik nu ik het terug lees. Ik vind ook dat het lekker bekt, gewoon bam. Mic drop.

Als kind was ik super idealistisch, toen had ik wel echt zon milieufreak kunnen zijn. Ik heb ook een hele tijd vegetarisch willen eten als kind, ik vond vlees zielig en moreel slecht, mijn ouders vonden dit onzin en ik heb het toen nooit mogen proberen. Tegenwoordig is er nog maar weinig idealisme in mij terug te vinden. Mijn gedachtengoed nu is dat alles puur zinloos is en we allemaal doodgaan en ik het uitsterven van de mensheid ook als mogelijkheid zie. Dat laatste wil ik even nadrukkelijk in context plaatsen, als wij bijvoorbeeld allemaal sterven door het milieu heb ik daar vrede mee, wij zien dat als een ramp, maar dat is slechts ons egoïstische perspectief en waarschijnlijk maakt het alleen maar weer ruimte voor andere dingen. Zo niet is dat ook goed want alles is zinloos en ik kan geen enkele mogelijkheid zien dat dingen wel zin zouden hebben. Zelfs als er echt een god zou zijn, dan is dit nog zinloos, dan is het nog een heel systeem wat alleen maar zichzelf dient en net zo goed niet had kunnen bestaan. Soms zit er nog wel een beetje idealisme in mij, bijvoorbeeld als het aankomt op marketing en reclame. Ik zou de wereld gewoon mooier vinden zonder en het voelt enigszins onethisch, terwijl ik besef dat als alles zinloos is, dat er ook niet toe doet. Of als het aankomt op tolerantie, de normaal norm, voel ik mij onderdrukt en vind ik de bewegingsvrijheid in het niet raar zijn te krap. Eigenlijk geloof ik ook niet in een moraal, maar het zit wel in mijn systeem, ik handel er wel redelijk veel naar vooral op sociaal gebied, het is wel gewoon praktisch voor een samenleving en tot nu toe zie ik nog geen betere optie dan daar deel van te zijn. Ik sluit mij wel bij Nietzsche aan dat moraal voor de zwakken is, maar ik denk dat ik dat ook gewoon ben. Ik vind ook een hoop onzin zoals schaamte, manieren en het erkennen van autoriteit. Ik snap ook niet dat wij bijvoorbeeld nog steeds een fucking koning hebben, ik ben dan denk ik toch wel een beetje republikein. Ook is er zoveel schaamte en zijn er vervreemde opvattingen over lichaam en wat je daarmee doet. Een scheet bijvoorbeeld is een lichaamseigen proces wat je moet inhouden want dan ben je wel die wel gemanierde rakker. En (ik weet dat een zin niet met en mag beginnen en ik heb vast meer fouten gemaakt maar fuck dat, taal vindt ik moeilijk, ik ben een beeld en emotie denker) bevrijdt die vrouwen tepel toch eens en ook misschien maar gelijk de vagina en penis, we zijn allemaal naakt geboren en wat dan nog als het opwindend is? Heisa rondom seks snap ik ook niet, het is natuurlijk en het is fijn (denk ik want ironisch gezien ben ik nog maagd (en dat moet je gewoon kunnen zeggen zonder dat dat overbodige informatie is of nog erger raar)). Ik ervaar zelf ook wel de schaamte om lichaam heen, maar ik vind het wel onzin en ik probeer het niet toe te laten. Ik probeer altijd bij mijzelf te beginnen om een gedachtegoed te veranderen, maar tegelijkertijd wil ik ook niet (meer (als jong kind en puber verzette ik mij wel erg tegen de norm, bijvoorbeeld d.m.v. mijn uiterlijk (ik had o.a. een hanenkam toen ik 9 was ofzo en droeg in de eerste klas een rood baseball jasje met een zwart wit gestipt tule rokje en een blauwe legging eronder), en werd ik ook gepest en had ik geen vrienden)) buitengesloten worden. Van mijn part staat zometeen iedereen vingerend en rukkend op straat! ALLES IS RELATIEF. DUS. OOK. ONZE. WERKELIJKHEID. EXTRA PUNT.

Ik maak er mijn show van! BOEM! Bitch.

Tenminste dat ga ik proberen en misschien lukt of werkt het wel helemaal niet. Hier komt dus weer mijn getraumatiseerde en onzekere zelf boven drijven en durf ik geen hoge verwachtingen van mijzelf te stellen haha. Ik vind mijzelf ook vaak vermoeiend ja. Ik vind trouwens dit tonen wel een beetje spannend, vooral ook de manier van schrijven, want ik laat nu meer van mijzelf zien dan ik tegenwoordig doe en dat plaats mij in een kwetsbare positie waar ik een hekel aan heb en neiging tot vermijdend gedrag van krijg en vooral veel (indirecte) excuses en verontschuldigingen voor neig te geven zoals dit nu, zodat ik mij minder kwetsbaar voel. Ik ken mijzelf best goed. Dit hele verhaal is (grotendeels) wel een stukje un-cut me, exclusief en premium. Nu wil ik mijn naam in grote roze neon letters met gele lampjes boven de deur van mij eigen tentoonstelling graag. Cool, dit was het denk ik wel. Byee. Xoxo. De groetjes aan je moeder. Roos out. Mic drop. Oké ik neem nog even het allerlaatste woord en het allerlaatste woord is woord.

Is dit (gedeeltelijk) mijn narratief?

[snuijt]

voor·spel·len (voorspelde, heeft voorspeld) 1 als verwachting uitspreken 2 beloven: dat voorspelt weinig goeds Kende jij die rare snuiter? Schreef gevaarlijke verhalen Met z’n helderziende gave Moesten sommigen betalen Voor hun acties of gedrag Overkwam hen vreemde dingen Als je in zijn rijmpje woonde Kon hij je tot alles dwingen Hij voorspelde dat de buurvrouw Flink zou vallen van de trap Nog geen klein half jaartje later Lag ze daar, ‘t is echt geen grap Ook een boertje met z’n kippen Kreeg op zijn beurt op z’n kop Werd getroffen door de bliksem Dichter schreef het vooraf op Door die negatieve rijmpjes Bloeide er toen als balans Vers geluk zo in het wild Schrijver greep toen snel z’n kans Plukte het groeiend geluk Liet het rijpen in een pot Stopte het zorgvuldig weg In een kistje met een slot Op een dag kwam hij haar tegen Maar zij zag hem niet echt staan Pakte hij het schijnend potje En haar hart ging sneller slaan Na wat maandjes samen daten Was haar liefde weggezakt Moest hij weer geluk gaan oogsten Zodat het niet meer verzwakt Dus wenste hij zeer koortsachtig Wie dan ook dood zonder pijn Zodat hij en zijn nieuw liefje Eeuwig samen konden zijn Maar even later, na het rijmen  Was dit niet wat hij bedoelde Zakte langzaam door z’n knieën En stierf voordat hij iets voelde

[rani-silkesurvivalgids-blog]

Sarangkot

Daar was hij dan eindelijk. DE dag waarop we naar Sarangkot gingen! We stonden op om half negen. Gepakt en gezakt, met een degelijk ontbijt,  vertrokken we. #Botinnen-aan-en-gaan

De herrijzenis

Als aanvulling op ons ontbijt, hebben we de eerste kilometer(s) kilo’s stof gehapt - Een stevig ontbijt is belangrijk éé. Uiteindelijk gingen we langs een dorpje omhoog. Daar werden we meteen vervoegd door een zwarte hond. - Gedurende de wandeltocht hebben we hem dan ook Jack Daniels genoemd. Met drie tongen op de grond, stegen we steeds verder én verder.

Na voldoende te rusten, te puffen, te zweten…Kortom, nadat we dood waren gegaan en terug opstonden als heuse zombies, - We zouden zo gecast kunnen worden om mee te doen in ‘The walking dead’  dachten we er bijna te zijn. Inderdaad, dachten. Als hersenloze zombies gingen we ervan uit binnen 30 minuten op de top te staan. Van een miscalculatie gesproken! We moesten zeker nog twee uur wandelen… - Ja, rekenen is nooit ons ding geweest...

Na twee uur wandelen door verschillende bergdorpen waren we er bijna. We vroegen de weg aan lokale mensen. Die weg ging helemaal naar omhoog, zonder een pad. Op de achtergrond hoorden we hen lachen - De snoodaards! En ja, na wat wandelen, hadden we meteen door waarom. Silke en ik kwamen terecht in een verbrand deel van het bos. Sommige delen waren zelfs nog aan het smeulen. #It’stoohot#HOTDAMN

Ochtendstond brengt goud in de mond

Na vier uur continu omhoog klimmen - Kontspieren? Check! kwamen we eindelijk toe. En WAUW. Wat een uitzicht. We keken uit op Fewa lake met een prachtige zonsondergang. Hoe mooi de zonsondergang was, hij kon niet opboksen tegen de zonsopgang.

De volgende dag stonden we om 5 uur op. Het alombekende rijmpje “ochtendstond brengt goud in de mond”, is niet van toepassing bij ons.  Met kleine oogjes vertrokken we dan ook naar het viewpoint. Wat we daar zagen, is onbeschrijfelijk. De zon ging op. Het licht weerkaatste op de Himalaya. Een moment waarop al onze problemen verdwenen en onze dromen echt leken. Een moment van innerlijke rust. Sowieso de moeite waard om daar met ons donsdeken te zitten tussen de selfienemende mensen ! 

[ranigroetdedingen-blog]

Sarangkot

Daar was hij dan eindelijk. DE dag waarop Silke en ik naar Sarangkot gingen! We stonden op om half negen. Gepakt en gezakt, met een degelijk ontbijt,  vertrokken we. #Botinnen-aan-en-gaan

De herrijzenis

Als aanvulling op ons ontbijt, hebben we de eerste kilometer(s) kilo’s stof gehapt - Een stevig ontbijt is belangrijk éé. Uiteindelijk gingen we langs een dorpje omhoog. Daar werden we meteen vervoegd door een zwarte hond. - Gedurende de wandeltocht hebben we hem dan ook Jack Daniels genoemd. Met drie tongen op de grond, stegen we steeds verder én verder.

Na voldoende te rusten, te puffen, te zweten...Kortom, nadat we dood waren gegaan en terug opstonden als heuse zombies, - We zouden zo gecast kunnen worden om mee te doen in ‘The walking dead’  dachten we er bijna te zijn. Inderdaad, dachten. Als hersenloze zombies gingen we ervan uit binnen 30 minuten op de top te staan. Van een miscalculatie gesproken! We moesten zeker nog twee uur wandelen... - Ja, rekenen is nooit mijn ding geweest. En dat van Silke blijkbaar ook niet.

Na twee uur wandelen door verschillende bergdorpen. Waren we er bijna. We vroegen de weg aan lokale mensen. Die weg ging helemaal naar omhoog, zonder een pad. Op de achtergrond hoorden we hen lachen - De snoodaards! En ja, na wat wandelen, hadden we meteen door waarom. Silke en ik kwamen terecht in een verbrand deel van het bos. Sommige delen waren zelfs nog aan het smeulen. #It’stoohot#HOTDAMN

Ochtendstond brengt goud in de mond

Na vier uur continu stijgen - Kontspieren? Check! kwamen we eindelijk toe. En WAUW. Wat een uitzicht. We keken uit op Fewa lake met een prachtige zonsondergang. Hoe mooi de zonsondergang was, hij kon niet opboksen tegen de zonsopgang.

De volgende dag stonden we om 5uur op. Het alomgekende rijmpje “ochtendstond brengt goud in de mond”, is niet van toepassing bij Silke en mij. - Het was eerder ochtendzurigheid, wallen met de grootte van een balzak en muffigheid in de mond.  Met kleine oogjes vertrokken Silke en ik dan ook naar het viewpoint. Wat we daar zagen, is onbeschrijfelijk. De zon ging op. Het licht weerkaatste op de Himalaya. Een moment waarop mijn problemen verdwenen en mijn dromen echt leken. Een moment van innerlijke rust. Een rust dat ik nog nooit tevoren had ervaren...Helemaal in voeling met mezelf.

[wiessterre]

HERHER Atelier JR3S1

Als feedback op  mijn proces van het eerste semester was DOORGAAN, ik ben erg goed in het continue switchen van concepten en het niet afmaken of er überhaupt aan beginnen. Dus voor deze herkansing was de eis verder te gaan aan het concept wat ik nu had, schaamte, angst, het privé op de telefoon.  Hier ben ik uiteindelijk terecht gekomen op DE TELEFOON, JE MOBIELTJE. waar ik af en toe helemaal gek van wordt. De serie die ik nu ga presenteren gaat over het overtollige gebruik en aanwezigheid ervan. Hoe ik hier terecht ben gekomen komt mede door het concept waar ik met Maria en Jasmijn mee bezig ben voor Amsterdam Light Festival, Empty Domination. Empty Domination ontstond toen we een bushokje wilde maken, en deze wellicht op de kop konden tikken bij JCDeceaux. Bij het lezen van de site keerde mijn maag op. 

Hieronder zijn de dikgedrukte worden van belang in het proces

‘Buitenreclame is overal. Om de hoek, bij de bushalte, vlak voordat u uw favoriete winkel instapt en ook op elk kruispunt in de stad treft u affiches. Het is een medium dat altijd, 24 uur per dag, 7 dagen per week ‘aan’ staat en daarom onvermijdelijk is. Het is dan ook bij uitstek een medium waarmee u in korte tijd ongekend veel mensen bereikt.

De meeste mensen leggen dagelijks meerdere keren dezelfde routes af; naar hun werk, hun opleiding, de supermarkt, de sportclub of het stadscentrum. Omdat Buitenreclame zo prominent aanwezig en daarmee onmisbaar is in het straatbeeld, komen mensen er ook nog eens elke dag herhaaldelijk mee in contact. Deze hoge contactfrequentie zorgt ervoor dat uw boodschap beklijft. Buitenreclame is bovendien het enige medium dat zichtbaarheid biedt op zogenoemde Point-of-Sale-locaties. Daarmee geeft het u het laatste contactmoment met de doelgroep, vlak voor zij een potentiele aankoop doet.’

‘JCDecaux biedt 360 graden zichtbaarheid op de grootste metrostations in Rotterdam. Met Station Domination eigent u een station in het hart van de populaire Maasstad volledig toe en creëert u een unieke wereld, compleet gefocust op uw merk, in de alledaagse reis van de doelgroep.

Station Domination biedt uw merk een ongeëvenaarde mogelijkheid om met in het oog springende bestickeringen in corridors en op stationswanden de reis van de doelgroep te onderbreken voor een impactvolle merkbeleving. Metrostations vormen dagelijkse ankerpunten in het leven van een grote groep forensen. Talloze mensen zijn elke dag opnieuw onderweg naar hun werk of opleiding en hebben hierdoor herhaaldelijk een relatief lange verblijftijd op de grootste Rotterdamse metrostations. Deze metroreizigers vormen om die reden een waardevolle doelgroep, die bovendien bekend staat als professioneel, welvarend en connectie.’

‘Uit onderzoek blijkt dat mensen die onderweg zijn vaak een positieve mindset hebben, alerter zijn, plannen maken en open staan voor visuele communicatie. Dit onderweg zijn, wordt ook wel de Active Space genoemd. Buitenreclame is hét medium dat doelgroepen in de Active Space op effectieve wijze aanspreekt. Metrostations, die over het algemeen dus herhaaldelijk door dezelfde groepen mensen bezocht worden, vormen een unieke plek om een relatie op te bouwen met de doelgroep en zijn bij uitstek geschikt voor uitgebreide storytelling en het creëren van een optimale merkbeleving met Station Domination.

Het is bekend dat reizigers Buitenreclame als niet storend ervaren en zelfs erg op prijs stellen. Dit geldt ook voor Out of Home in de metro. Reizigers zien het medium als positieve toevoeging die stations simpelweg aantrekkelijker maakt en de reizigerservaring verhoogt. Met de juiste opvallende boodschappen kunt u deze groep boeien en uitnodigen tot verdere interactie, resulterend in een unieke merkbeleving en een nog grotere herkenbaarheid en herinnering.’

Hierbij ging het over het de eindeloze hoeveelheid reclame, die bewust en onbewust ons koppie worden ingeramd. Dit voelde ik ook terug bij mijn telefoon.  De groeps-appen waar iedereen nutteloze informatie in toe speelt, de levens die worden gedeeld op Instagram en Facebook, alle filmpjes, alle reclames die je voorbij scrolled, gebeld worden en weer en nog een keer, boze appjes dat je onbereikbaar bent, twee overvolle mailboxen. 

Ik wil hem niet meer, maar men eist dat je bereikbaar bent. Na veel schrijven, hoe ik mijn concept wil verwoorden, zag ik vele kleine tekstjes. Teksten die er wellicht gewoon naast moeten hangen. Niet als zaaltekst, maar als onderdeel van. De teksten waren veelal kleine rijmpjes en anekdotes. Gedachte spinsels. Ik schrijf wel vaker, maar ben daarin wel een gaot. Ik haal spreekwoorden door elkaar, zet ze bij elkaar, verzin nieuwe worden waarvan ik dacht dat het worden waren. Echter heeft dit wel zijn charmes, kreeg ik als feedback van vrienden en familie. Hier wordt ik vaak door uitgelachen, toegelachen, omdat ik het veelal niet door heb. En geeft het een toegevoegde waarde aan de illustraties van de wereld van de telefoon. De illustraties die ik heb gemaakt zijn gebaseerd op lay-outs van mijn telefoon, verwerkt als een soort droombeelden en verbeeldingen van de teksten.

[myrawittevrongel-blog]

Recensie De wereld redden ★★★★

De wereld redden van Pieter Genard, Johannes Genard en Martha Canga Antonio is misschien wel een van de sterkste monologen (we gebruiken het woord monoloog hoewel Martha soms in dialoog gaat met Pieter, een kritische noot laat horen, maar haar tekst is al met al erg bescheiden) die we dit jaar op de Vlaamse planken gehoord hebben. Een tekst die de terreur van alledag die een peuter van twee jaar op zijn ouders pleegt haarfijn beschrijft waarbij de gezinsvreugde danig op de proef wordt gesteld met ruzies over kruimels in de sofa en andere futiliteiten tot gevolg. Op den duur zorgt het chronisch slaapgebrek er ook voor dat realiteit en verzinsels in elkaar opgaan bij Pieter in een toestand die dicht aanschurkt bij de waanzin. De voorstelling van Lazarus zit dan ook erg slim in elkaar, startend als een op het eerste zicht lineair verhaal waarbij geleidelijk aan Pieter de boog maakt naar een state of mind-monoloog. Tegelijkertijd switcht ie ook heel natuurlijk van stijlfiguur. Terwijl zijn vertelling aanvankelijk beschrijvend start, weliswaar met zo nu en dan een rijmpje ertussen zoals ‘spijt voor zo veel normaliteit’, wordt ie wat verbitterd, toont ie de kracht van de hyperbool aan waar het publiek van smult om niet veel later in zuiver cynisme te belanden. De peuter van Pieter, die mogelijks zijn kind niet is maar dat van ‘een goede vriend die is blijven slapen op de sofa’, is namelijk verwekt op het moment dat ie zelf niet thuis was bij zijn vriendin in de Autonomiestraat in Brussel, waar ie als single nog was gaan wonen, een tijd dat ie kennelijk nog wel op zijn autonomie stond. Nu leeft ie er al 5 jaar vrolijk samen met zijn vriendin. Nu ja, vrolijk… Een kind zal zijn leven grondig veranderen waardoor hij - zelfs al heeft ie zijn job opgezegd waardoor er zich een probleem bij de werkloosheidsdienst stelt en zijn uitkering in het kader van het kunstenaarsstatuut in gevaar komt – niet aan het schrijven van een nieuwe theatertekst lijkt te komen.

Op een dag leest ie het artikel ‘De wereld redden’ van Mattheus Genard, de broer van Pieter die zes jaar ouder is dan hem, en achttien dan Johannes maar al een tijd dood is, het is te zeggen vermist omdat zijn stoffelijk overschot nooit gevonden is. Pieter wil dan ook weten wie het artikel heeft ingestuurd naar een magazine, hem ontmoeten om zo zijn broer terug op het spoor te krijgen. De drie zijn elk een ‘vergissing’ zo stelt ie. Dat ‘ongeluk’ uit zich ook in dertien akkoorden die Johannes, die assorti met de rode windkap van zijn microfoon is gekleed in rood hemd, zwarte broek met rode streep en rode schoenen, laat horen na een kreetje op het einde van zijn versie van ‘The Circle of Life’ uit The Lion King, meteen het dieptepunt van de voorstelling omdat de song vocaal te hoog gegrepen is voor Johannes’ stem. Hij klinkt dan namelijk erg benepen in de hoge noten. ‘Zegt gij ook eens iets!’ mag Pieter zijn broer, waarmee ie voor het eerst op het podium staat, dan wel licht van de pot gerukt verwijten op een bepaald moment in De wereld redden, punt is dat zijn broer wel degelijk zijn licht laat schijnen op de ganse voorstelling. Zo kan je niet anders dan de muziekkeuze van Johannes als ironisch interpreteren. Wanneer ie in het begin repetitief twee keer 4 tonen speelt op synths, gaat ie voor een minimal approach, daarna volgt een nummer waarop gefloten wordt alsof het leven een fluitje van een cent en zorgeloos is. Dat contrasteert sterk met de tekst van Pieter. En ook de cover uit The Lion King kan je zo interpreteren. Het moet gezegd, Johannes bewijst in De wereld redden dat een ondersteunende/dienstbare rol op het podium hem beter afgaat dan die van frontman spelen bij School is Cool.

Hoewel er geen peuter mee op de scène staat, is ie wel alomtegenwoordig. In de houten kast die vol spulletjes zit voor peuters zoals pampers, broekjes, kinderspeelgoed, eten,… dat mooi opgeruimd is (voor een keer) en kindermuziekinstrumenten zoals een rood speelgoedpianootje waarop Pieter zal tokkelen en het klein klokkenspel waar Martha mee aan de slag gaat. Wanneer een operatie van de peuter niet door kan gaan, beschrijft Pieter treffelijk de huilbui op de achterbank tijdens de meer dan een uur durende autorit: ‘Hij keek me aan met een blik alsof hij alle liefde voor mij het voorbije uur heeft uitgehuild. Toen bedacht ik me dat het wel eens de honger zou geweest kunnen zijn.’ De peuter had immers het laatst om twee uur ’s nachts gegeten omdat ie nuchter moest zijn voor de operatie. Of hoe een ouder al eens een klein detail over het hoofd ziet…

Pieter blijkt iets met namen te hebben die starten met de letter ‘M’. Zo heeft ie gestudeerd met Michael De Kock, artistiek leider van de KVS en tevens aanwezig tijdens de voorstelling die wij bijwoonden. Verder geeft ie bijles Nederlands aan zijn buurmeisje Maryssa die er niks van bakt en ook niet meteen de ambitie heeft om er zich hard voor in te zetten, wat overigens terechte kritiek is aan de Franstalige Belgen in ons land waarvan de meerderheid effectief de schouders ophaalt om zelfs maar een poging te doen om onze West-Germaanse taal te begrijpen. Een kus die hij van haar krijgt op straat, zal later leiden tot een seksuele fantasie. Zijn tirade aan haar adres, waarbij zijn Frans helemaal los komt omdat ze denkt dat ‘het geluid’ een voltooid deelwoord is, waarbij hij stevig overdrijft werkt moeiteloos op de lachspieren van het publiek. Hij stelt haar dat ze water in haar benen zal krijgen, en nog zo veel andere kwaaltjes als ze drie kinderen gebraakt zal hebben. Vervolgens wordt het een leven wachten op de bloedklonter en zal ze zich de vraag ooit moeten stellen: ‘Was dit nu mijn leven?’. Een heerlijke hyperbool die meer met literaire wellust van doen heeft dan met educatie, krijgen we dus voorgeschoteld. Dat brengt hem tot een identiteitscrisis waarbij hij stelt: ‘Ik ben geen schrijver, ik wil geen schrijver worden. Ik wil onderwerp zijn. Geschreven worden.’ Een van zijn tirades tegen de verspilzucht in onze samenleving, is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk en voelt wat schizofreen aan. Enerzijds geeft ie puur om het geld bijles Nederlands, anderzijds verwijt ie de consumptiemaatschappij brol te produceren en wijst ie op de tegenstelling dat geld van een middel voor iedereen een doel, een drijfveer geworden is. Die visie over geld geldt echter ook voor Pieter. Vervolgens gaat ie in een beweging over in de kwaliteit van nieuwe generaties die gedoemd zijn om minder goed te zijn dan de vorige via het vermenigvuldigen. Hij zegt het zo niet, maar het komt erop neer dat er altijd kwaliteitsverlies is bij reproductie.

Met ‘Heb je wilskracht nodig om jezelf van kant te maken of net het tegenovergestelde?’ trekt De wereld redden ook de filosofische kaart over leven, dood, zelfmoord. Of in de uitspraak: ‘Alles wat ik zeg is een leugen’. Als je die zin ontleedt, kom je tot het feit dat de leugen ook in de zin ‘Alles wat ik zeg is een leugen’ vervat zit, zodat je dus de waarheid zou zeggen, en jezelf zou tegenspreken, waarop je weer verder kan gaan borduren. Het is zoals die quote uit een populaire krant die het programmablaadje van de KVS haalde. ‘Dit is echt knap theater.’ staat er. Waarbij ‘echt’ echt wel heel wat vragen deed oproepen bij ons en ons echt ongelukkig gekozen lijkt. Als er namelijk een woord is dat echt de kracht van een statement volledig onderuit kan halen is het ‘echt’ wel. Een woord dat gebruikt wordt om je stelling kracht bij te zetten maar net het tegenovergestelde bereikt. Alsof ‘Dit is onecht knap theater.’ zou bestaan. Maar vooral, die ‘echt’ heeft iets erg dubbelzinnig. We wisten er ons zelfs na het einde van de voorstelling echt geen blijf mee. Meent auteur Magali Degrande wel wat ze schreef omdat zo’n ‘echt’ echt te pas en te onpas gebruikt wordt om een leugen te camoufleren? Heeft ze het gewoon gebruikt om haar woorden kracht bij te zetten, maar was ze zich van geen kwaad bewust dat ze echt zo haar mening ondermijnde? Het fijne zullen we er echter wellicht nooit van weten. Feit is dat De wereld redden echt wel een sterke tekst heeft en echt een van de strafste en meest intelligente monologen die we dit jaar op de planken zagen, is. Echtigentechtig echt.

< Bert Hertogs >

Vorige donderdag (28/11) ben ik samen met mijn familie naar een toneelstuk in het KVS in Brussel gaan kijken. Toen ik in september naar ‘Jaws in concert’ ben gaan kijken, lagen er verschillende folders over allerlei activiteiten in Brussel. Ik had zo een boekje meegenomen en ik heb het aan mijn mama getoond. We wonen in het platteland en zien dus minder snel reclame over toneelstukken in het KVS enzovoort en we geraken er dus ook niet zo snel mee in aanmerking. Mijn mama kwam tot het besef dat we meer culturele ervaring moeten opdoen en dat zo een toneelstuk de perfecte stap is naar een open blik op nieuwe dingen. Dit vond ik dus een zeer leuk idee van haar!

Het stuk heet “De Wereld Redden” en werd gespeeld door twee broers: Pieter en Johannes Genard en Martha Cagna Antonio. In de recensie wordt uitvoerig besproken wat er allemaal in het stuk gebeurde. Deze recensie is zeer positief en enthousiast, maar dat is toch niet helemaal het gevoel die ik had bij het toneel. In het begin vond ik het wel zeer leuk. Dat had voor een groot deel ook te maken met het feit dat ik voor de eerste keer naar het KVS ben gegaan en ik ook nog niet zo veel toneelstukken heb gezien. Dat maakte het allemaal zeer spannend natuurlijk. Mijn verwachtingen waren om de een of andere reden ook hoog. Ik denk dat ook dit weer te maken had met het feit dat het allemaal nogal nieuw voor mij was. Zoals eerder vermeld was het begin van het toneel heel leuk. Het was leuk om mensen in het echt te zien acteren en niet altijd via een scherm. De boodschap komt zo veel beter over en je voelt beter mee met de acteurs. Ze hebben alle drie zeer goed geacteerd, maar na een tijdje vond ik het verhaal een beetje langdradig. De man geraakte op een bepaald moment in een soort depressie waardoor het stuk heel lang somber was. Ik ben meer voor een optimistisch, meer vrolijk verhaal. Dit is puur mijn mening en heeft absoluut niets te maken met de manier van acteren. Ik ben zeker van plan om nog eens terug te gaan naar het KVS, maar ik denk wel dat ik deze keer voor een ander genre ga gaan.

[zusterwendeline-blog]

Blunder

Met een lichte paniek komt mijn collega aanlopen; "Wen, kun je me helpen? Volgens mij zit de catheter van mevrouw Gameren verstopt. Ik krijg enorme tegendruk met de blaasspoeling. Ik denk dat je een nieuwe moet gaan zetten." "Oh jee... En is haar zoon er ook?" "Wat een domme vraag wen. Natuurlijk, die wijkt geen dag of moment van moeders zijde." Antwoord collega. Samen lopen we naar mevrouw van Gameren. Een oude dame van over de honderd. Ze komt dagelijks nog maar een klein poosje het bed uit om met haar zoon te gaan wandelen. Mevrouw van Gameren zegt niet veel meer. Af en toe maakt ze een rijmpje. Haar enige en altijd bezorgde zoon staat naast haar bed. Hij komt iedere dag en verzorgd moeder volgens eigen bedachte rituelen. Want ze moet eten, ze moet drinken, ze moet eruit om te wandelen. De zorg rondom deze vrouw is een ethische kwestie geworden. Mag mevrouw weigeren? Mag zij zelf de regie nog hebben over hoeveel ze eet of drinkt? Of gaan we af op het dagelijkse verzorgingsplan van zoonlief, waardoor mevrouw haar leven wordt verlengd? Hij zegt het zelf tegen zijn moeder: 'moeder u moet dit eten, anders gaat u dood..... ' 'Mag ze?' Denk ik dan en ik houd dan mijn mond. Steevast heb ik spijt dat ik de discussie niet meer aan ga. Dat heb ik wel gedaan hoor, samen met vele anderen. Maar het helpt helaas niet. Het is niet professioneel maar wel menselijk: ik heb medelijden met mevrouw van Gameren. Ze is zo lief, maar ze is ook zo 'op'. Alles doet haar pijn als je haar verzorgd. En ik kan het al helemaal niet over mijn hart verkrijgen om mevrouw theelepeltjes thee, of wat dan ook, naar binnen te dwingen. Zoonlief staat boos aan het bed. 'Jullie kunnen ook niets. De catheter is 3 dagen geleden gezet en nu al lukt de blaasspoeling niet!' 'We proberen het nog een keer' zeg ik rustig. Mijn collega kijkt mij vastberaden aan als ze de blaasspoeling uit het warme water pakt en aansluit op de catheter. Ze probeert een onderdrukte zucht tegen te houden maar dat mislukt. Haar hoofd schud 'nee'. Met een schuin oog kijk ik naar het model zakje. Het systeem ken ik niet. Er zit een aanprik-tuitje op. Ik zie dat de kocher open staat. Mijn hoofd draait overuren. 'Volgens mij zijn dit andere zakjes dan dat wij gewend zijn, ik kijk even wat na.' zeg ik en nog voordat iemand kan reageren loop ik weg. Internet is soms mijn beste vriend. Want na even zoeken op productnaam zie ik dat wij fout doen. Er zit een pin op het uiteinde van het zakje die afgebroken moet worden. Ik krijg er spontaan een lachkriebel van. Wat een blunder! Ik warm vlug een nieuw zakje op en loop terug naar mevrouw van Gameren. Mijn collega kijkt me verward aan en sist in mijn oor 'mooie ben jij, weglopen' 'let op...' fluister ik terug. Ik koppel het oude zakje af, maak de catheter schoon, breek de pin af van het nieuwe zakje en sluit alles aan. De blaasspoeling loopt gelijk door. 'Hoe doe je dat?' Vraagt zoonlief met grote ogen. 'Geduld hebben' is alles wat ik zeg. Even later lopen mijn collega en ik gierend van de lach over de gang. 'Een pin afbreken, alleen maar een pin....wat een blunder!'

[arpalisa-blog]

Opdraven

Vanmorgen voelde ik me triest en vroeg me af of het wel verstandig zou zijn om naar het verpleeghuis te gaan om te werken met de harp. Het is de verjaardag van mijn vorig jaar overleden moeder. Moeilijk. Ik besluit toch te gaan en na een wandeling met de honden en een frisse douche ben ik er klaar voor.

Op de eerste afdeling waar ik kom is het rustig. Ik word vriendelijk ontvangen en al gauw ontstaat er een mooie sfeer. Een meneer humt een beetje mee, maakt de liedjes af. Dat is gezellig. Een andere vrouw kijkt heel blij, ze gebaart dat ze haar gehoorapparaat is vergeten in te doen maar dat ze toch geniet. Leuk he. De ruim honderdjarige dame mevrouw B strekt haar armen uit, ze knuffelt mijn handen en als ik mijn hand weer terugvraag om verder te spelen begint ze haar eindeloze  zinnen te herhalen, hard, beetje snerpend, niet prettig voor de medebewoners. Ze doet dit vaker. Mijn reactie is het oppikken van de toon en het ritme van haar woorden, ik maak er een lied van. In no time werk dit harmoniserend  en ze valt stil. Soms valt ze in slaap. Bijzonder, 100 jaar...

Dan kan er rustig verder gespeeld worden, klassiek, populair, meezingers en improvisaties. Na afloop staat meneer H op uit zijn stoel en wandelt voorzichtig naar me toe: “Ik wil even vertellen dat ik het erg op prijs stel, het doet me echt goed. Je doet het zo leuk en lacht er zo lief bij”. Erg fijn, die waardering. Niet altijd wordt het zo expliciet gezegd. Meestal is een open blik of een ontspannen glimlach evident genoeg. Hij krijgt een lied als toegift, “ja graag!”, zegt hij.

Op de volgende afdeling word ik warm ontvangen, werd al verwacht. We zingen en maken grapjes door met de stem allerlei improvisaties te doen op de melodie. Er zitten hele muzikale mensen tussen. Zo leuk dat het personeel ook meedoet, ze zingen meerstemmig en in canon. Super, wat een sfeer, iedereen is attent en betrokken. Behalve de vrouw in badjas met zebraprint en sigaret op het balkon, die doet alsof ze t allemaal niets vindt (maar ondertussen luistert ze). Dan komt het klapstuk: de accordeon van mevrouw N wordt gehaald. Ze sputtert even tegen maar voor we er erg in hebben schalt er een super vrolijke melodie uit het instrument. Ze speelt trefzeker, prachtige linkerhand en vrolijke melodie “als kind al werd ons gevraagd om te spelen, mijn broer en ik, steeds weer moesten we opdraven met de accordeon”. Ze speelt echt heel goed. We zingen en de harp speelt mee, heerlijk. De muziek schat over de afdeling, Het is echt feest. Glimmende gezichten. Dan komt de volgende stap: dansen. Ik vraag mevrouw W ten dans. We doen een walsje. Een medewerkster trekt de stoute schoenen aan en nodigt de vrouw in badjas, die ongemerkt erbij is komen zitten, uit om te dansen. Onder luid protest beginnen ze en dansen dan een, ja, zelfs twee liederen. 

Zo gaan we nog even door, wat een feest. We hebben besloten: dit wordt optreden samen, binnenkort. De WADzangers. (WAD staat voor WoonAfdeling voor mensen met Dementie). Ik vraag of mevrouw N een glaasje water wil, het is zo hard werken met de accordeon. “Nou doe mij maar een jenever” zegt ze en ze dreunt wat stoere rijmpjes op over die borrel. 

Bij het afscheid zie ik dat de verzorgende ijverig aan het typen is. “wat hier zojuist gebeurde is echt heel bijzonder, ik ben een rapportage aan ‘t schrijven. De mevrouw in badjas komt normaal namelijk nooit haar bed uit...”

Blij dat ik vanmorgen besloot om toch te gaan werken vandaag.  Muziek is  food for soul en niet alleen voor de mensen voor wie ik werk.

[rani-silkesurvivalgids-blog]

“We don’t need no education”

Ondertussen zijn we aan onze derde week begonnen in Nepal ! De tijd vliegt en we hebben al vele uurtjes stage achter de rug. Gelukkig is er ook af en toe tijd om aan sightseeing te doen ! 

De lesweek in een notendop

We starten de week op zondag (hoe pijnlijk het ook is) en eindigen die op vrijdagmiddag. Gelukkig hoeven we maar om 10u30 op school te zijn omdat dan onze eerste les begint, Engels aan het derde leerjaar. Het zijn echte schatjes die telkens hun beste Engels boven halen om met ons te kunnen praten. Ondertussen leren wij ook van hen want we zijn al enkele woordjes Nepalees machtig. 

Dan is het tijd voor het volgende uurtje - rijmpjes en dansjes aanleren aan de Nursery. Voor Parentsday had de directeur ons gevraagd om aan de allerkleinsten een paar liedjes aan te leren zodat ze die konden voordragen op de grote dag. Met als gevolg dat we elke dag met de liedjes ‘old macdonald had a farm, twinkle twinkle little star en head-shoulders-knee and toe’ in ons hoofd zitten ! 

We sluiten de dag af met een uurtje science aan het vierde leerjaar. We moeten eerlijk zijn, Rani heeft haar roeping duidelijk gemist ! Ze blijkt een perfecte leerkracht te zijn voor deze leeftijd en Silke haar perfecte assistent ;) 

(Eigenlijk mogen we het niet zeggen maar in het derde leerjaar zitten toch een paar lievelingetjes. Zo is er een jongetje Sudip die telkens ons hart een beetje steelt...) 

“Alweer een kilometer !”

Na een lange week zijn er de “tromgeroffel” zaterdagen ! Dan slapen we uit, gaan we lekker ontbijten en meeten we de andere meisjes van OKO & OLO die in een dorpje verderop bij een gastgezin verblijven. Als het lukt proberen we samen op stap te gaan maar afgelopen zaterdag is dat jammer genoeg niet gelukt. 

Daarom hebben we onze rugzakjes gepakt en zijn we beginnen klimmen. Eerst huurden we een bootje om het meer over te varen (roeien deden deze dames lekker zelf !), daarna kon de toch écht beginnen. We hebben er 4 uurtjes over gedaan om tot de Himalayan vieuw point te komen, in de brandende zon. Na veel zweten en zwoegen, vooral voor Silke want voor Rani leek het easy-peasy, hebben we het mooiste uitzicht tot nu toe kunnen bewonderen. Net geen overzicht over de Himalaya maar toch al een mooi voorproefje van wat er ons te wachten staat !

We zijn van plan om volgend weekend te gaan paragliden over de Himalaya ! Benieuwd wat dat gaat geven ? Wij ook ! 

[snuijt]

ge·dicht (het; o; meervoud: gedichten) 1 een in versmaat of in dichterlijke stijl opgesteld stuk; = vers

Hij deed mee. Hij deed eigenlijk nooit mee aan wedstrijden.  Had een hekel aan verliezen en had eigenlijk helemaal geen zin om zich te meten met anderen, maar nu deed hij mee.  Zomaar... aan een gedichtenwedstrijd Met klamme handjes zond hij zijn zorgvuldig uitgezochte rijmpje via een website naar de jury.  Geduld, wachten, nerveus en weinig geduld...  tot de uitslag van de eerste ronde daar was.   “Shit...” Hij werd boos!  Best wel, heel erg boos!   Z’n gedichtje was namelijk niet door naar de volgende ronde en dat was, volgens zijn bescheiden mening, heel erg onterecht.  Het leek namelijk wel of gedichten tegenwoordig niet meer mochten rijmen.  Alsof iets dat rijmt minder mooi is dan willekeurig achter elkaar geplaatste woorden die bij elkaar zongenaamd een hele donkere, diepere betekenis zouden moeten hebben. “Stik er maar in”, zei ‘ie, “Ik laat rijmen weer hip worden!” Maar wanneer is een gedichtje, of versje, nu echt heel goed?  Als het aan alle regeltjes voldoet en welke regeltjes zijn dat dan?  Als meerdere mensen het goed of mooi vinden?  Of is het al goed genoeg als je er 1 persoon mee weet te raken?   De 100 meter sprint is goed te meten.  Soms is er een fotofinish nodig om te kijken wie er sneller is, maar het is wèl te meten.  Hoe meet je abstracte kwaliteit?  Waar ligt de lat voor een gedicht?  De verkoop van de bundel?  De likes op Facebook?  Voegt bekendheid van de dichter zelf ook nog wat toe?  Helpt het als je iets van de achtergrond van de schrijver weet, om op die manier de woorden beter te kunnen interpreteren?   Hij schreef blijkbaar dus rijmpjes.  Geen gedichten.  Hij dacht dat het juist de kunst was om mensen te grijpen door woorden te kiezen die binnenkomen, ontroeren en raken.  Als dat dan ook nog eens ‘toevallig’ rijmt, dan is dat toch èxtra mooi?

Men vindt zijn schrijfsels Sinterklaasrijmpjes. “Stik er maar in...”  Hij is nu nog steeds een beetje boos Een beetje maar, want: Meedoen is belangrijker dan winnen Zei de verliezer op zijn beurt Maar zat daarna, met handen in het haar Z'n hart stiekem toch wat verscheurd Al die jaren zo geoefend De kennis via kunde tot kunst verheven Maar het rijmen bracht hem nergens Geen prijs is hem gegeven Zijn rijm is niet meer serieus te nemen, vindt men.  Er wordt gelachen om de klanken, maar hij is eindelijk niet boos meer, want eigenlijk wil hij niets winnen.  Geen prijs tenminste.  Hij zou al gelukkig zijn als er iemand zijn creatie zou kunnen gebruiken voor steun, of misschien voor een lach of traan.  Dat zou al genoeg zijn. “Als je ergens goed in bent, doe het dan nooit gratis.”  Dat wordt regelmatig geroepen.  Wat is er gebeurd met iets voor elkaar over hebben?  Iedereen is zo fuckin’ egoistisch.  Het gaat alleen om geld, macht en om beter, mooier en succesvoller zijn dan de ander.  Wees eerlijk en kijk om je heen... Denk je echt dat iemand die continu bezig is om zich te bewijzen zich steeds happy voelt?  Want waar ligt de grens?  Het zijn vaak maar spullen, of het is maar geld.  Daarnaast wordt de hele reutemeteut nog eens opgeblazen door alle social media.  Dat maakt mensen nog gekker, hebberiger en mediageiler dan ze al waren.  Koop dit, neem dat, kijk mij eens mooi zitten en koffie drinken in dit dure restaurant.   Zelden zie je iemand een foto plaatsen van met moment dat hij op het toilet van datzelfde restaurant zit en z’n reet moet afvegen met het laatste velletje wc-papier op de rol.  En dat hij dan met zijn dikke middelvinger door het velletje schiet, zodat hij met besmeurde vinger onder de kraan... uh, je begrijpt wat ik wil zeggen.  Daar loop je dan weer niet mee te koop.  

Verdrietig beseft hij dat iedereen met een eigen verhaal rondloopt.  Iedereen strijdt, vecht battles, knokt met tegenslagen, geeft op of verdooft zich met prikkels, drank, kooplust of nepaandacht.  Hij vraagt zich ook regelmatig af wat er nu ECHT belangrijk in het leven is?  Waar staat hij ‘s morgens voor op?  Waarom gaat ‘ie elke dag door?  En waar wacht hij nog op? Hij zucht, pakt zijn pen en blocnote en rijmt z’n hoofd voor dat moment even leeg...

[ranigroetdedingen-blog]

Janakalyna

Namasté Rani! Where is your Raja? - Leerlingen

Onze eerste stagedag is aangebroken! Na lang wachten in anticipatie, kunnen we eindelijk de leerlingen ontmoeten. Het eerste wat mij opvalt is dat de leerlingen enorm enthousiast zijn. Desondanks travelbitch (Silke) en ik les moeten geven in ‘slechts’ drie klassen, verwelkomt iedereen ons. Hierdoor kende alle leerlingen ons al tegen het einde van de dag.

Child spirits

Al vrij snel, merkten we het gebrekkige Engels op. De leerlingen leren Engels van leerkrachten die hun nadruk op de verkeerde letters leggen én daarbovenop verschillende woorden verkeerd neerschrijven. Hierdoor verstaan de leerlingen mij soms niet wanneer ik iets zeg doordat het helemaal anders klinkt. Zo wordt het Engelse woord ‘comfortable’ uitgesproken als ‘comfort table’

De kinderen hebben geen speeltijd. Ze moeten continu gefocust zijn. Toch is er een leerkracht die af en toe met de kinderen naar buiten speelt. Wanneer dit gebeurt, maken de leerlingen -Uiteraard super veel kabaal. - One’s in a liftime experience daar. Als reactie daarop stormde één van de leerkrachten naar buiten met een stok. Toen ik dit zag, was dit wel even schrikken. Al een geluk dat ze de stok niet heeft gebruikt.

Chance maar want dit is die lekkere dansplaat

Op onze tweede stagedag, kregen we meteen een aanvulling op ons lessenpakket. Krishna vroeg ons om kleuterdans te geven aan vierjarigen. Tijdens het dansen, moeten de kleuters ook rijmpjes zingen. - Bitch please, hold my beer. Normaal gezien, moet dat wel lukken. Aangezien Silke en ik vrij veel ervaring hierin hebben, zou dit geen probleem mogen vormen. Daarnaast mogen we Westerse dans aanleren - Chance maar want dit is die lekkere dansplaat.

Aan het einde van onze stageperiode, moeten de kleuters een ‘volwaardige’ dansje afleveren aan de ouders. “It will be an exhibition” -Krishna.

- Op het moment hoop ik nog veel meer van de Nepalese cultuur te zien. Zo zou ik graag de traditionele feesten willen meemaken. Mijn medestudenten vertellend hier met veel lof over maar het is moeilijk om hier iets bij voor te stellen. Hopelijk worden Silke en ik dus ook eens uitgenodigd op een traditioneel feest. FINGERS CROSSED! -