terkedilmisdusler - Tumblr blog

[terkedilmisdusler]

Dengi değilim bu dünya'nın..

İçim ölmüş benim. öyle anlamsız ve dilsizim ki artık. hiçbir şeye isim bulamıyor ve yakıştıramıyorum ne yazık. sahi bu yaşamın rengi neydi ki. mevsimler kaç masumu ısıtırdı bir evsizin yüreğinde. kaç çocuk kaç bebek ve kaç anne kanatlanmadı ki. kirlenmiş bu göğün yüzüne. durup düşündü mü kimse bu neyin nefretiydi böyle. sahi kaç mazlum gülümseyebildi ki sizce. ölümle tanışırken anne kokusu diye..

Dengi değilim bu yaşamın..

Ruhum susmuş benim. yüreğim de ufka uzanacak zerre umut yok ne yazık. öyle mahyasız ve öyle ifadesizim ki artık. savunmasız bir çiçeğin kırılmış dalı gibi. güçsüz ve her şeye hevessizim artık..

İç sesimin yankısı..

[terkedilmisdusler]

işte o an yitik bir halde kendini bataklığa saplanmış vaziyette anlıyorsun bir şeylerin varlığını. ruhun sıkışırken elinden alınanların acısıyla bir rüzgârın peşine takılıyorsun. büyük bir küme yığınının içine bağlanarak sonsuzluğun rengine kapılıyorsun. unutulmuş bir zihnin içinde çığlık çığlığa bağırıyorsun. bırak, olmuyorsa oldurma. akışın zehirli yoluna teslim et her şeyi.

[terkedilmisdusler]

Hiç iyi değilim, içim daralıyor ağlamak istiyorum.

[terkedilmisdusler]

Hiçbir şeyin zerre tadı yok. ve her şey yalnızca gözle görülebildiği kadar artık. çünkü içsel düşüncelerle çoktan bitmişiz büsbütün..

The child dying inside me…

[terkedilmisdusler]

Herkes o kadar hayal kırıklığı ki

[terkedilmisdusler]

Affet beni bebeğim…

Nolur affet…

Zira ben kendimi hiç affetmeyeceğim…

[terkedilmisdusler]

[terkedilmisdusler]

Anlamlar yitirdim. Sessizliği bildim . Ömrümü heba ettiğimi , kayıp hatıraların arasında ezildiğimi öğrendim . Her anın arkadasında bir sebep aramaya başladığımı sonradan fark ettim . Uzaklaştım yalnız kalmış kalabalıktan . Satırların arasında aramaya başladım kendimi . Bulamadım. Benden tek bir kırıntı bile kalmamış . Öyle heba etmişim kendimi , beni bilmeyenlere . Buna rağmen bekledim . Belki yanımda olurlar diye. Olmadılar. Ben de ses etmedim çünkü sesim yoktu artık . Dilim vardı ama dilsizdim. . Çığlığımı duymayanlara fısıltım ağır gelirdi , biliyorum . Bu sondu . Sona yakın , yaşama uzaktım artık .

[terkedilmisdusler]

ahım var. bir şeylerin düzeleceğini umut ederek yattığım gecelerin sabahına daha beter uyandığım zamanların ahı var. başka bir şey söylemeyeceğim.

[terkedilmisdusler]

Âhîr zaman vebası,

Kalplerin hissiz ve merhametsiz oluşu ...

[terkedilmisdusler]

terk edilen kadar yıkılmış, aldanmış ve incinmişsin. keder yüklü yalnızlığından sıyrılarak etrafı süzen gözlerinden ele veriyorsun kendini. bazı yalanlar söylemiş, göğsünde yitirmekte olduğun rüzgârın nereden estiğini unutmuşsun. kollarının alıştığı boşluğu kiminle doldurmaya çalışıyorsun? içinde dönüp durduğun çarktan kurtulmaya gücün yetmeyecek. çünkü kederin boğazına yapışmış ve şüphesiz ki her geçen gün ölümü hak etmeyen saf ve temiz ruhunu nefessiz bırakacak. yıllar gelip geçerken beni tanımamış olacaksın ve bir sabah uyandığında ise kalbindeki acının bir hiçliğe savrulduğuna tanıklık edeceksin. o zaman gereken sürenin dolduğunu anlayacaksın.

[terkedilmisdusler]

ruhumdan damıtılmış gülümsemeler bütün gecemin neşeli geçmesine izin veriyordu. göğsüme iliştirilmiş bir demet karanfilin hafifçe ruhuma dokunduğunu hissediyor gibiydim. avuçlarımın arasında ağır ağır ilerleyen yangınları izlerken bile gözlerimi çekmemiştim. başımı önüme eğmiş kulağımın dibinde uğulduyan ince serin boşluğun vermiş olduğu huzuru görür gibi oluyordum. fakat tüm bunlar anımsadığım bir rüyanın birkaç silik ve tozlu anısı olabilir miydi? yanımda baktım. aynı yer ve aynı masada kalmışım... etrafımda beni yaşama sürükleyecek olan müziğin iç gıdıklayıcı sesi uzun ve tatlı bir kış gecesinde asılı kalmıştı. yüzümdeki yerini koruyan gülümseme ile tek başımaydım.

[terkedilmisdusler]

Bir ölüm dansına tutulurcasına yazgımla el tutuştum. Kör bir umut her gün yanıp sönerken bir hastanın son hali gibi solgun umutsuz her şey. Bu olanların sorumlusu kimse benden daha büyük bir bedel ödeyecek. Kadehimde zehir olduğunu bile bile içtim bu yolda sonum belli olsa dahi içimdeki yanan ateş sönmeden vazgeçmek mi asla! Cehennemin en son katında sonsuza kadar kalsam bile asla! Bu bana en büyük armağan olur. Şu içimdeki ateş özüne kavuşur.

İnsanın sevaplarının bedeli günahlarından ağır oluyor. Hayatın çarkı amansız bir şekilde bana karşı işlerken bunu sadece izleyenler günahlarımın büyüklüğün kalplerine hissedecek. Dünya'ya bütün pislikler saçılırken o kokuyu hissetmemek için maskeyle dolaşanlar, ölüm dansını başlattığımda söyledikleri her şey boşuna.

En büyük günahın yolu yanlızlıktan geçmeli . Ben arayışlarımı tek başına yürütüyorum. Günahkar olarak sefil olsam bile günahlarım görkemli olacak. Hayattan yara alırken ve hala yaralayanlar varken ve en önemlisi buna seyirci olanlar dans başladığında ışıklar kapalı olacak. Ateşle oynuyorum ve ondan daha güzel bir oyuncak yok elimde. Rüzgar benden yana. O size ışık olan duvarlara çakılı olan meşaleler tek tek sökülecek ve sizle birlikte her şeyi yakıp yok edecek...

Bunu yıllar önce babam yoğun bakımda olduğunda vize döneminde yanına gidemediğim zaman yazmıştım. Ara ara ben gelmeden ölmesin diye dua ediyordum. Kanserdi ve son zamarıydı... Ölüm dansı bize yaşandı devran döner mi hâlâ sabırla bekliyorum...

[terkedilmisdusler]

En acısı da beni kimse hiçbir zaman bu halimle kabullenmeyecek...

[terkedilmisdusler]

Kendime çok üzülüyorum hiçbi şey istediğim gibi olmadı.

[terkedilmisdusler]

Ne kendim sığdım şu koca dünyaya ne de seni sığdırabildim….

Ben kendimi hiç bir zaman affetmeyeceğim…

[terkedilmisdusler]

Sessiz ve hüzünlü bir kalabalık var içimde. nedense herkes ağlak bir feryatla bakıyor sönen gözlerimin ferine. ve nedense bir avuç toprak ve bir solmuş çiçekle süsleyip gitmişler üstümü. oysa ki ne kadar da suskun duruyordu ölüm peki ya şimdi kim vurur ki dizlerine annemin arşa uzanan üzgün sesiyle..

Anlık Bir Esinti..