Last Seen Blogs
vladfad
Lots of reblogs
jicophotography
Jico Photography
aka-tonic
乃木 擧（のぎ のぼる）です。
itumelengpixels-blog
Itumeleng Motaung
passion-pout
Andy Blu
Text
Het einde is niet zichtbaar
Besef. Één woord, met meer betekenis dan ons soms lief is. Omdat het fijn zou zijn dat het eerder zou komen, in plaats van altijd achteraf.
En toch ben ik dankbaar. Niet enkel voor het woord maar voor alles wat het betekent. Voor alle momenten dat ik zeker dacht te weten dat ik het einde zag; veel te dichtbij. Voor alle keren dat ik zeker dacht te weten dat ik hier niet meer paste. Voor alle dagen dat ik niet meer wist hoe te vormen aan de mensen om me heen, en misschien nog wel meer; hoe te vormen aan de wereld met al haar obstakels en valkuilen.
Maar één ding weet ik zeker. Het meest dankbaar ben ik voor het feit dat besef op tijd kwam. Niet alleen voor het woord en de betekenis maar ook voor enkele prachtige wezens op deze wereld die mij hebben beloofd dat het kwam, dat het goed komt en dat het goed is. Waar en wanneer dan ook, besef komt, altijd.
0 notes
Text
Als opgeven een kunst was
Ik open mijn ogen en kijk naar boven, naar de lucht die licht van kleur is. Duizenden korreltjes zand liggen om me heen. Het voelt warm en vertrouwd. Ik zou ze willen tellen allemaal tegelijkertijd maar ik weet dat het onmogelijk is. Toch krijg ik het niet meer uit mijn hoofd, zoals altijd met alles. De gedachtes blijven er hoe dan ook, in verschillende vormen weliswaar. Soms verdwijnen ze even naar de achtergrond, verstoppen ze zich ergens diep in mijn hoofd en lijken ze zelfs even helemaal vergeten. En op dat moment komen ze weer tevoorschijn, zomaar. Alsof ze dat altijd maar weer zelf mogen beslissen. Ze overheersen, ze leiden. Sterker dan het geluk staan ze in mijn weg, hoe erg ik daar ook tegen probeer te vechten, alsof ik dan toch elke keer weer net niet sterk genoeg ben. En hoop altijd maar voor even lijkt te zijn.
Maar daar ben jij, opeens kom je weer tevoorschijn. Je pakt mijn hand en trekt me omhoog, ergens naar een plek waar ik kan staan. Waar ik het lijk te winnen van al het onmogelijke. Alsof jij alles kan redden, behalve jezelf dan. Jij staat ergens stil terwijl alles langs je sneller lijkt te bewegen . Een moment van doorgaan wanneer jij mij naar boven trekt maar wat snel weer lijkt om te keren in iets wat onhaalbaar is en opgeven toch weer het makkelijkst lijkt. Toch blijf je doorgaan, omdat stoppen voor jou geen optie is. En nu is het alsof we in een wisselwerking van optrekken en naar beneden duwen zitten. Iets wat zich blijft herhalen, onophoudelijk. Als een renner die telkens hetzelfde rondje rent. Op een geven moment weet je niet meer hoe te stoppen.
Maar soms, heel soms moet je iets opgeven om meer te krijgen. Het is de angst dat ons tegenhoudt, dat ons weerhoudt van het maken van onze keuzes. Omdat gevoel toch altijd net w at sterker lijkt te zijn. We blijven alsmaar wachten, wachten totdat het beter zal gaan, opeens. Omdat we denken dat morgen net iets meer zal brengen dan vandaag en je misschien wel alles vindt waarvan je vandaag niet eens weet waar te zoeken moet. Alsof uitstellen je altijd ruimte geeft, terwijl eigenlijk het tegenovergestelde gebeurt.
Daar staan we dan. Je kijkt me aan maar zegt niks. Alsof je vindt dat woorden vandaag niet verdienen. Of misschien omdat je hoopt dat ik het doe. Dat ik zeg wat je denkt en wat je voelt. Dat ik je vertel hoe verder te leven. Maar dat doe ik niet. Ik blijf even stil als jij. Omdat volgen altijd net wat makkelijker lijkt en woorden veel harder lijken te klinken als ze veel kunnen veranderen. Hoe harder ik probeer te praten hoe meer ik lijk te zwijgen. Misschien weten we het morgen zeg ik uiteindelijk, minder spottend dan dat ik wilde dat het zou klinken.
Ik ren naar huis langs het water hopende geleid te worden door de stroming maar hij is niet sterk genoeg. Toch loop ik door omdat teruggaan als opgeven voelt.
Water leidt je immers altijd naar een eindpunt, alsof het je toch wel meetrekt en zegt dat het je wel ergens brengen zal. Ik geloof hier elke keer weer meer in. Misschien omdat het ook het enige is wat me vastigheid geeft, wat me onophoudelijk blijft verassen en me nooit teleurstelt. Zelfs op momenten dat ik de stilte niet meer kan verdragen zal ik mijn rug nooit tegen het water keren. Dat is ook gewoon niet eerlijk, het water kan niks terug zeggen. Of niet echt in ieder geval.
Het water oogt net zo somber en net zo uitgeput als wij. Toch stroomt het door, langzaam weliswaar maar toch. Een verdwaalde eend dobbert op het water, laat zich leiden door de stroming en komt misschien wel verder weg terecht van waar hij eigenlijk zou willen zijn. Ik vraag me af of hij het door heeft. Dat hij weet wat er gebeurt en dat hij beseft dat doorgaan met de stroming hem niks op zal leveren. Uiteindelijk komt hij weer terug bij hetzelfde punt waar hij begon met wegdrijven.
Opeens besef ik het. Ik lijk meer op deze eend dan dat ik zou willen toegeven. Het watert dobbert net zo langzaam door als ons leven en oogt net zo somber als dat we er zelf naar kijken. Alsof besef altijd pas later komt
Wat als we voor een keer niet wachten op morgen. Niet hopen dat we morgen alles zullen weten en er niet vanuit gaan dat geluk altijd maar vanzelf komt. Even stoppen met telkens het zelfde rondje te blijven rennen en terug gaan naar waar het begon. Wat als we even stilstaan, even opgeven wat we aan het doen zijn. Stoppen met alsmaar doorgaan en even niet denken aan alle uitzichtloze gevolgen daarvan. Omdat die achteraf toch altijd weer mee lijken te vallen.
Want soms, heel soms kan opgeven een kunst zijn. En is het precies wat we nodig hebben om weer door te kunnen gaan.
0 notes
Text
Sterker dan het geluk
Ik open mijn ogen en kijk naar boven; naar de lucht die licht van kleur is. Duizend korreltjes zand liggen om me heen. Ze vormen een soort bed onder me, het knuffelt me. Naarmate ik dieper in de steentjes zak verstikt het me. Ik wil ze tellen, het liefst allemaal tegelijk maar ik weet dat het onmogelijk is. Toch krijg ik het niet uit mijn hoofd, zoals altijd met alles; het blijft er hoe dan ook, in verschillende vormen weliswaar. Soms verdwijnen de gedachtes even naar de achtergrond, verstoppen ze zich ergens diep in mijn hoofd. Op het moment dat ik bijna vergeten was dat ze er nog waren komen ze weer tevoorschijn. Alsof ze dat altijd maar weer zelf mogen beslissen. Ze overheersen, ze leiden. Sterker dan het geluk staan ze in mijn weg en versperren ze mijn wegen. Die zouden leiden tot wat mooiers, stillers en minder eindeloos. Hoe erg ik ze ook probeer te stoppen. Alsof ik dan elke keer weer net niet sterk genoeg ben.
0 notes
Text
Terug bij af
Het is bijzonder hoe ieder zijn eigen manier heeft om met gevoel om te gaan. Hoe woorden kunnen vormen tot dat wat jij bent. In liedjes, in verhalen, in simpele stukjes tekst. In het gene wat jou maakt en stuurt, in alles wat je doet. Hoe denken veranderen kan door anderen en hoe voelen beïnvloed kan worden. Hoe mensen je afleiden van de eenzaamheid en tegelijkertijd niks doen veranderen. Het is alsof het enkel een zijweg is van de realiteit. Want hoe dan ook, hoe afgeleid je even kunt zijn, hoe ver je gedachten ook van je af lijken te staan, die zijweg blijft doodlopend. Alsof je dan elke keer weer tegen diezelfde muur aan blijft lopen, terug bij af.
0 notes
Text
Als willen en kunnen hetzelfde was geweest
Ik wil wel, meer dan ik ooit iets gewild heb. Ik wil het het liever dan zomerse dagen, liever dan groen gras in maart en felle zon, liever dan de liefste vrienden, de verste reizen, de dikste boeken, liever dan het mooiste geluk, liever dan de liefde, liever dan alles, maar het lukt niet. Het proberen maakt me moe, gewetenloos, rusteloos, gedachteloos, levenloos. Het is alsof ik blijf proberen, blijf duwen, blijf rennen maar niet vooruit ga. Alsof ik vast sta, ergens tussen graag willen en niet meer in staat zijn.
Ik ben bang dat niemand het begrijpen gaat, het niet begrijpen kan. Ik wil het wel vertellen maar wat zal het veranderen? Mensen zullen me zeggen dat ik moet proberen, moet doorgaan, moet vechten. Maar wat kan ik proberen als er niks meer te proberen valt? Waarmee moet ik doorgaan als ik nergens aan beginnen kan? Hoe kan ik vechten als alle kracht in mij verdwenen lijkt? Ik weet het niet, ik kan het niet.
Soms denk ik dat het leven niet voor iedereen gemaakt is, dat het maar een plek is voor sommigen. Voor degene die pogingen niet als hopeloos zien en doorgaan niet als stilstaan ervaren. Ik kan dat niet, ik ben dat niet. Ondanks dit, ondanks alles, wil ik niets liever dan leven, ik weet alleen niet meer hoe. Maar ik blijf zoeken tot ik het gevonden heb. Want wat moet ik anders, als zelfs leven van de hoop geen waarde meer heeft?
0 notes
Text
Verdronken in de lucht
Ik wil even niet meer mens zijn. Niet meer hoeven kiezen, niet meer hoeven zeggen, niet meer hoeven doen. Even kunnen ademen als een vis, omdat zij onder water nooit het gevoel hebben dat ze stikken. Zelfs als het water zo hoog oploopt, dat je het gevoel hebt dat lucht zo ver van je vandaan is; dat ademen niet meer kan en dat leven enkel een droom is, zelfs dan kunnen vissen leven. Het is alsof ik met ze zwem. Ik zie ze overal om me heen; gewetenloos, onbezorgd en vrij. Terwijl ik dit zie voel ik mezelf steeds verder afdrijven, steeds dieper gaan. Tot een punt dat nadenken niet meer kan, dat kiezen niet meer mogelijk is en dat ademen enkel een verlangen is. Ik zie ze overleven in de diepste wateren, terwijl ik langzaam maar snel verdrink.
0 notes
Text
Twee momenten
Momenten dat je vast staat ergens op een kruispunt en je niet weet hoe te keren, wat te denken, wat te voelen of wat te doen. Momenten dat je verstikt van eenzaamheid en momenten dat de liefde je overloopt. Momenten dat je zwijgen verheerlijkt en momenten dat je het juist probeert te vermijden. Momenten dat je voelt, geniet en deelt en momenten dat je leeg bent; als een ballon dat leegloopt, langzaam maar snel.
0 notes
Text
Wanneer hoop verdwenen lijkt - voor oma
De laatste keer dat ik je zag. Zo klein, zo kwetsbaar en zo eenzaam. Ik zag het, ik voelde het maar ik begreep het niet. Het leven is zo waardevol, onmeetbaar en liefdevol. En toch, toch zag jij dat niet.
Je zat daar, als een kaars waarvan de vlammen zijn gedoofd; opgebrand en klein. Ik voelde verdriet maar ook irritatie omdat je het niet eens meer wilde proberen. Ik begreep toen niet dat je dat niet meer kon. Je bevond je telkens in dezelfde cirkel, waarbij verdriet het keer op keer won van geluk.
Je kon niet meer, het proberen maakt je kapot. Je zag ons niet meer, onze woorden deden je niets. Ik snapte niet hoe je de dood voor het leven kon kiezen. Maar hoop had geen betekenis meer voor je en verwachtingen gingen ten onder, net als jij uiteindelijk.
De eerste keer dat je vlammen weer gingen branden was toen je kist de oven in ging. Je was er weer, heel even dan.
Ik steek een kaars voor je aan, kijk naar alle brandende vlammen om me heen en voor de eerste keer na je dood voel ik je, ik begrijp je. Het proberen maakte je kapot, de hoop verdween en de verwachtingen raakte op.
Nu pas besef ik me hoe eenzaam jij je gevoeld moet hebben, dag in dag uit. Je koos ervoor om het water je weg te laten dragen, ergens naar een plek waar hoop weer onstaan kan. Ik was boos, verdrietig en voelde onbegrip. Nu kijk ik naar de kaars, jouw kaars en ik snap je want ik voel je.
0 notes
Text
If you can't find something to live for, you best find something to die for.
- tupac shakur
0 notes
Text
Zoektochten
Momenten dat je voelt, dat je beseft en realiseert dat alles wat je hebt zo kostbaar is en tegelijkertijd zo kan verdwijnen. Die momenten heb ik vaak, te vaak. Misschien omdat woorden geen woorden meer voor mij zijn, maar meer een samenhang van letters die niet meer weten hoe ze gevormd moeten worden. Ik probeer het wel, de letters te helpen, maar ik wil niet meer. Het is alsof ik in een zoektocht zit die eindeloos lijkt te duren. Hopende geleid te worden door de sterren, maar ze helpen niet meer. Alsof alles zegt dat ik het alleen moet doen. Niet alleen het heelal maar ook die eindeloze samenhang van woorden in mijn hoofd. Ze vormen niet, ze zeggen niets maar ik weet wat ze willen. De enige reden dat ik het niet hoor is omdat ik het zelf niet horen wil. Ik blijf zoeken, tot ik het gevonden heb, want zoektochten bestaan er om lang te zijn.
0 notes
Text
Verdwijnen in negativiteit
Ik struikel over een stam, ik ga hard onderuit maar kom weer overeind. Ik loop door alsof er niks is gebeurd en kijk omhoog; naar de bladeren van de bomen die dromend en zwierig op de grond dwarrelen om vervolgens platgestampt te worden.Ik hoor de vogels fluiten, vrij en zorgeloos. Ik hoor een knal en zie talloze veren door de lucht fladderen; verloren en gebroken.Ik ruik de frisse geur van de natuur. Geniet en krijg hoop. Verderop ontstaan wolken veroorzaakt door fabrieksgassen; ze vormen en ze verpesten.Ik denk en realiseer dat over tien jaar dit bos verdwijnt.Ik ben boos maar ik zwijg zoals altijd
Ik struikel over een mening, ik ga hard onderuit maar kom weer overeind. Ik loop door alsof er niks is gebeurd en kijk omhoog; naar de mensen die dromen en verlangen om vervolgens platgestampt te worden. Ik hoor de mensen denken; uniek en inspirerend. Ik hoor een knal en zie talloze persoonlijkheden door de lucht fladderen; verloren en gebroken. Ik ruik de nieuwsgierigheid, de wil om te weten en zichzelf te zijn. Verderop ontstaan ideologieën waar geen mens aan kan voldoen; ze vormen en ze verpesten. Ik denk en realiseer dat over tien jaar de uniekheid van de mens verdwijnt. Ik ben boos maar ik zwijg, zoals altijd.
0 notes
Text
Geen uitweg
Het voelt alsof ik vast sta, ergens tussen een menigte van mensen. Niemand ziet me, niemand kent me maar toch sta ik er. Ik beweeg niet, voel niet, ben er niet. Maar iedereen denkt van wel. Mensen denken me te zien, me te voelen, me te kennen. Maar dat is niet waar. Het is allemaal een schijn, een camouflage van wie ik echt ben. Niemand die mij echt ziet, zelfs ikzelf niet meer. Ik ben gaan geloven in wie ik lijk te zijn, wie iedereen denkt dat ik ben en wie iedereen wilt dat ik ben. Ik ben mezelf kwijtgeraakt, ergens tussen weten en doen wie ik ben. En nu, nu sta ik stil in een meningte met mensen die niet weet wie ik ben, die niet voelt wat ik voel en geen idee heeft wat ik denk. Precies zoals ik het altijd gewild heb. Niemand die met mij bezig hoeft te zijn.
0 notes
Text
Elke keer weer
Steeds als ik denk dat je weg bent kom je weer. Wanneer ik het gevoel heb dat ik doorga en dat je weg bent, juist dan kom je weer tevoorschijn. Alsof je in me zit en alleen komt wanneer ik stil sta. Als het even rustig is dan kom je terug. Alsof je mij dat niet gunt, vijf seconde rust. Ik blijf bezig, ik blijf rennen want dan voel ik je niet, alsof je er dan niet bent. Ik ben gelukkig, blij, dankbaar, maar dit is soms. Als ik alleen ben kom je terug, ergens vanuit een donker hoekje, zo goed verstopt dat ik het niet doorhad dat je er nog was. Of ben ik te naïef, te goedgelovig en te hoopvol dat je weg bent, of dat überhaupt kunt gaan? Misschien. Telkens weer kom je terug. Ik word bang van je, Ik word moe van je, Ik word ongelukkig van je. Mijn hoofd maakt overuren omdat ik je probeer te begrijpen, maar het lukt me niet. Telkens opnieuw, lukt het me niet. Lieve eenzaamheid waarom doe je me dit aan? Of ben jij het niet, die mij dit elke keer opnieuw weer aandoet? Ik denk het niet. Ik ben het zelf.
0 notes
Text
Niet terugkeren is moeilijk
Ik merk vaak, te vaak dat het mensen niet lukt om recht door te blijven gaan. We zien, ergens op onze weg vooruit, kleine paadjes om in te gaan. Simpelweg doordat we niet weten hoe we door moeten gaan, omdat het onbekend is. Het is makkelijker om te kiezen voor het bekende, het vertrouwde, gewoon omdat we het kennen. Hoe veel verdriet we ook ervaren hebben, ergens in die zijwegen, we keren toch terug. Waarom? Ik weet het niet. Misschien is het menselijk, misschien is het makkelijk, misschien is het logisch maar misschien ook allemaal niet. Je bouwt jezelf op en krijgt onderweg te maken met mensen die jouw stenen kapot willen maken en toch, op de een of andere manier, keren we juist terug naar die mensen. Gewoon omdat die mensen jou het meeste pijn doen en we dat nodig denken te hebben om door te kunnen gaan. Dit blijkt dan elke keer niet zo te zijn, en toch nemen we elke keer weer diezelfde zijweg.
0 notes
Text
Leid je gedachtes
Ik heb vaak het gevoel dat mijn gedachtes het van mij overnemen. Alsof ze voor mij beslissen, ergens binnen in mijn hoofd. Ze schreeuwen en ze bepalen. Zigzag door elkaar leiden ze allemaal hun eigen weg. Ik zit stil, probeer me te focussen maar duizenden gedachtes zweven door mijn hoofd, ze gaan allemaal in de war. Hoe erg ik ook probeer te voelen wat ik denk, wat ik voel, wie ik ben mijn hoofd werkt niet mee. Alsof al mijn gedachtes een weg door elkaar leiden en ze allemaal het spoor bijster zijn. Hopende geleidt te worden door mij, maar ik weet de weg niet. Ik ben verdwaald, ergens in mijn eigen duizenden gedachtes en ik heb geen idee hoe ik het spoor weer terug ga vinden.
1 note
·
View note
Text
Weg naar jezelf
Voor iedereen die denkt dat "jezelf zijn" onmogelijk is, voor ieder die geloof kwijt is en voor ieder waarbij vertrouwen verdwenen is. Luister goed.
Het is niet onmogelijk, als je het probeert. Als je leert dat falen niet erg is als je leert dat het niet altijd verkeerd is om iets op te geven, als je leert jezelf en alles wat je doet te accepteren. Als je beseft dat de fouten die je maakt jou uiteindelijk alleen maar zullen helpen. Dat je het erkennnen van alles wat je niet kunt (want geloof me dat is veel) niet als ondergang ziet. Geloof, vertrouw en steun jezelf, anderen gaan het niet voor je doen.
Word wakker met een doel, met vertrouwen, met geluk. En wanneer je dit alles niet voelt, zorg ervoor. Hoe moeilijk dit soms ook kan zijn en hoevaak je hiervoor onderuit zal moeten gaan. Ga door, leef, leer en deel. Jouw identiteit, jouw uniekheid, jouw geloof, jouw doel, haal het. En wees trots op wie je bent, waar je staat en hoever je komen gaat.
0 notes
Text
Alleen
Soms, heel soms wanneer de golven te woest zijn, mensen te luid, gedachtes te ver en angst te groot, dan, heel soms wil ik weg. Alleen zijn of juist samen. Alleen zijn is een verlangen en een angst tegelijk. Bijna alsof het tegenovergestelde elkaar nodig heeft om te kunnen bestaan. Alsof het een er niet is zonder het ander. Alsof het leven het ons moeilijker wil maken, gewoon omdat we dat zo voelen. Maar wat is alleen zijn? Soms is alleen zijn zoveel meer samen dan samen zijn en soms, heel soms kan samen zijn zoveel goeds doen. Terwijl samen zijn eigenlijk alleen zijn is. Niemand weet wat van elkaar, niemand weet elkaars gevoel, niemand weet wat. En toch voelt het soms zo, dat mensen het wel weten. Of tenminste dat willen we voelen dus dan voelen we het, want dat is hoe wij in elkaar zitten.
0 notes