the-scepticist

[the-scepticist]

Mind the gap

Κάθομαι σιωπηλή σ’ ένα μαγαζί γεμάτο φωνές. Μπροστά μου ένα βιβλίο, ένα ποτήρι κι ένα κερί. Γύρω μου άνθρωποι, μόνοι, σε παρέες, σε ζευγάρια. Μιλούν, ακούν, χαμογελούν. Κάποιοι σωπαίνουν, όπως κι εγώ. Αυτοί σκέφτονται. Τί να σκέφτονται άραγε; Μήπως νιώθουν κι εκείνοι το κενό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας;  

Β.Π.

[the-scepticist]

Νοσταλγία

Πώς θα ‘θελα να γυρίσω το χρόνο. Πίσω. Στα καλοκαίρια εκείνα που περάσαμε μαζί. Θυμάσαι; Το λευκό δάσος. Την καλύβα που ποτέ δε χτίσαμε. Τη μυρωδιά της θάλασσας μες στα μαλλιά, στο δέρμα μας. Το γέλιο μας που αντηχούσε σ’ όλη τη γειτονιά. Τις νύχτες που κλέβαμε τ’ αστέρια κι ονειρευόμασταν με μάτια ορθάνοιχτα. Θυμάσαι πόσο όμορφος ήταν ο κόσμος τότε; Πόσο ευοίωνο έμοιαζε το μέλλον. Κι εμείς, πόσο ευτυχισμένοι. Θυμάσαι;

Β.Π.

[the-scepticist]

Απουσία

Πάνω στο χαρτί ξανά φτύνω τις θλίψεις μου. Το χέρι μου, άβουλο αντικείμενο, υπόδουλο των μανιασμένων σκέψεων. Κι ένα μολύβι πιο κοφτερό κι από μαχαίρι, σκίζει το χαρτί σε χίλια κομμάτια. Απ’ όλες τις λέξεις μία μόνο έμεινε άθικτη· η Απουσία. Ποτέ μου δε φαντάστηκα πόσο χώρο πιάνει το κενό.

Β.Π.

[the-scepticist]

Απολογία

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη απ’ τους γονείς μου που δεν τους έκανα υπερήφανους, απ’ τους φίλους μου που δεν άκουγα τις μουσικές τους, απ’ την πατρίδα μου που δεν θυσιάστηκα για χάρη της, απ’ τους πιστούς που δεν πίστεψα στο Θεό τους, απ’ την κοινωνία που μέσα της δε χώρεσα. Συγγνώμη που κάθε βράδυ πετάω πάνω απ’ τη στέγη σας.

Β.Π.

[the-scepticist]

Salvation

Weak and tired, she is weeping. Her heart down her sleeve is slipping. Alone in the dark, she is creeping. Sorrow her skin is ripping. Only the sea can set her free, wash away the pain. Silent she waits beneath the tree, until she meets the sea again.

Β.Π.

[the-scepticist]

Σκέψεις

Ποιά πατρίδα; Ποιά πίστη; Ποιά αγάπη; Τίποτα δεν έχω απ’ αυτά. Μόνο σκέψεις. Σκέψεις που γράφω στο χαρτί γιατί φοβάμαι πως κάποιαν ώρα θα χαθούν κι εκείνες.

Β.Π.

[the-scepticist]

Το αστέρι

Έξι Δεκέμβρη. Ένα αστέρι χάθηκε. Όνειρα κι ελπίδες βίαια καταπατήθηκαν. Σκοτείνιασαν οι δρόμοι, η πλατεία πλημμύρισε μ’ οργή. Φωτιές ανάψαν τα παιδιά για να φωτίσουν το σκοτάδι. Δίχως φόβο, τρέχουν μες στη νύχτα με μόνη ασπίδα την ψυχή και κυνηγάνε το απαίσιο τέρας που πυροβολεί τ’ αστέρια. Κι η μάνα κλαίει. Μα το αστέρι δεν έσβησε. Έγινε μνήμη αιώνια που πάντα θα φωτίζει το σκοτεινό μας δρόμο.

Β.Π.

[the-scepticist]

Άνθρωποι

Φωνάζουν και δεν αφήνουν τα πουλιά να κελαηδούν. Φωνάζουν και δεν αφήνουν τους νεκρούς ν' αναπαυθούν. Φωνάζουν και δεν αφήνουν τα παιδιά να ονειρευτούν. Φωνάζουν και δεν ακούνε τη φωνή τους.

Β.Π.

[the-scepticist]

Μοναξιά

Άνθρωποι μόνοι. Ψάχνουνε μια γωνιά μακριά απ’ όλους. Μια γωνιά να κλάψουν, χωρίς να τους δει κανένας. Εκεί μέσα κρύβεται ολάκερη η μοναξιά· στ’ αεροδρόμια, στους σταθμούς. Εκεί που το αντίο πέφτει πάνω σου σαν ταφόπλακα.

Β.Π.