theanonymousthoughts

[theanonymousthoughts]

gün 0: yardım çığlığı

o kara lanet küllerinden doğdu, yine burada

uyuşukluk vurdu midesine, ellerine ve ayaklarına

tir tir titredi kabus gibi gecelerden uyandıkça

teslimiyet kaçınılmazdır parçalanan kalbi oldukça

yıkanmaz, fırçalamaz, bakmaz ruhundaki pislik taşıyor

her gün uğraşıyor ama içindeki o laneti kusamıyor

öyle zayıf ki, acınmayı kimsesizliğe tercih ediyor

öyle muhtaç ki, uzuvları sanki artık felç geçiriyor

[theanonymousthoughts]

iyileştim. hiç olmadığım kadar iyiyim.

[theanonymousthoughts]

önce insanları, sonra hırsları

saatleri, dakikaları bozdum

hissederim yine sancıları

zamanla unutur oldum

kaybettim gizliliğimi

değişeceğini umdum

açtım hemen yüreğimi

zamanla unutur oldum

gamsızın bile vardı acıları

sandım huzuru buldum

gerçek oldu korkuları

onları da unutur oldum

hem çareyi hem tasayı

aldım baş ucuma koydum

zoraki inancın eseri yasayı

zamanla unutur oldum

[theanonymousthoughts]

ne kadar berbat bir kişiliğe sahip olduğumu duyuyorum. onları suçlayamam. ben kaçarım o hislerden, yaklaştığını hissettiğim anda yok ederim. benim bir yüreğim var mı emin değilim, sevemem ben. sevgiyi de hak ettiğimi düşünmem. öyle acımasız olurum ki, bencilleşirim. en büyük derdimin çözümünü ellerimle iterim, çokta risk insanı değilim. kim ne derse desin değişmeyecek ama kafamda dönmeye devam edecek bir düşünce çemberi bu... standartlarım mı yüksek bilmiyorum, ben sadece ne kadar korktuğumu birinin anlamasını istemiştim. tir tir titriyorum incineceğim yeniden diye. çelimsiz karakterim kaldırabilir mi bir darbeyi? keşke görebilseler o duvarların ardındakileri demek onlara açık kapılarda hoş geldin demek değilmiş. gitsinler... benim ruhumun en uzun soluklu arkadaşı kimsesizliktir.

[theanonymousthoughts]

bütün dünya üzerime üzerime gelse de içimdeki o aptal, küçücük ve anlamsız umutları öldüremiyorum. tüm bu diyarı yakmayı istemem gerekse bile ben kocaman sarılmak istiyorum her bir zerresine. ne merhametimi yok edebiliyorum, ne vicdanımı. ne bu sağanaklara şemsiye açıyorum, ne de sıcacık günleri hayal etmeden durabiliyorum. küçücük evimin tek bir penceresi deniz görse, krem rengi hakim olsa her bir köşesine, yemeklerimi hazırlayabilsem, dilediğim zaman ufak balkonumda mis gibi kahvaltılar etsem... kimsem olmasa bile kedime sarılıp uyusam, her sabah ayakta kalmaya devam edebilsem, pes etmemenin haklı gururunu yaşabilsem... saatlerce kitaplar okusam, en sevdiğim şarkılar çalsa, akşam üstü iyot koksa evimin duvarları keşke ve öyle sevsem ki kendimi, öyle barışık olsam ki huzur içinde olsam. kimseye ihtiyacım yok. korku yok. belki akşam giderim, yıldızları bile izlerdim apartmanın terasında. halledeceğim. halletmek zorundayım.

[theanonymousthoughts]

kelimelerim kifayetsiz. hissedemiyorum dünyayı. yavaş yavaş ruhum sökülüyor sanki. hep aynı yerde uzanıyorum. sonunda dileğim kabul mu oldu?

[theanonymousthoughts]

zamansızlık

her şey yeniden karardı. artık bana fayda etmiyor damarlarımda gezinen sıvı. ebedi karanlığa kavuşmak istiyorum. ben bu dünyayı kirleten aciz bir varlığım. zarardan başka bir etkim yok. güldürdüğüm yüzlerin hepsini yıkıp geçiyorum. o sevgiyi hak etmiyorum, bunu kimselere anlatamıyorum. onları uzaklaştıramıyorum. beni ne olur affedin, öyle yerleşmiş ki bu yalnızlık içime, dayanamıyorum, siz dikenlerimi görene dek bana yaklaşmanıza izin veriyorum. koparın atın beni, çürüyeyim toprak kokusuyla.

[theanonymousthoughts]

gün 79: vazgeçme

içinde hayal kırıklığı, korku, acı biriktiren ve onlarla baş edemeyeceğini düşünen her insana sarılıp geçecek demek istiyorum. geçecek, iyi olacaksın ve tekrar gülümseyeceksin. buna şu an veya yakın gelecekte inanmayabilirsin ama bir gün gelecek ve sen o gün haklıymış diyeceksin. zaman öyle habersiz geçiyor ki, kendi yaralarını bandajlarken buluyorsun kendini. kuyunun en dibinde de olsan, karanlıkta da olsan, çözüm yolunu bulamasan da, kapana kısılmış gibi hissetsen de hepsi geçecek ve sen yaşamaya devam edeceksin. izleri kalacak belki ama o hisler hep aynı şiddette olmayacak. ve gün gelecek hayatı yaşamanın değerini göreceksin, kendini sevmeyi öğreneceksin, öyle seveceksin ki kendini seni üzmek zorlaşacak. öyle güçleneceksin ki, gözyaşların hak etmeyenler için dökülmeyecek. sevgiyi her zerrende hissedeceksin ve başkalarının seni özel hissettirmesine gerek kalmayacak. sen zaten ne kadar özel ve eşsiz olduğunu biliyor olacaksın. sıkı sıkı tutunacaksın yaşamaya ve hayat ne kadar silkelerse seni o kadar güçlü bağlanacaksın. aynaya baktığında kendini artık zayıf görmeyeceksin, yaptıklarınla gurur duyacaksın. nefes alabildiğin için huzur dolu olacaksın. güzel günler gelecek, kahkahalar atacaksın, en sevdiğin şarkılarla sevdiklerin ile danslar edeceksin. yastığa başını koyduğunda yeni bir sabahı heyecanla bekliyor olacaksın, bu artık bir mücadele değil keyif haline gelecek. için içine sığamayacak, özgür olacaksın. unutma ve sakın kendini bırakma. çünkü ben bunları hep başkalarından duymayı bekledim fakat içimdeki sesi hiç dinleyemedim. her şeyin çözümü ve cevabı içinde saklı, sen aksini düşünsen bile.

[theanonymousthoughts]

gün 76: anestezi

hayat akıp gidiyor ve ben yerimde saymaya devam ediyorum. hiç gücüm yok ilerlemeye ama öyle korkuyorum ki geride kalmaktan... sabahları iğrenmiyorum artık kendimden, aynaları ters çevirmiyorum. her şey çok iyiymiş gibi ama geceleri hala aynı şey için yalvarıyorum tanrıya. değişen hiçbir şey yok, sadece farklı algılıyorum ve bunu hiç istememiştim. vücudum düzeldi ve artık o tepkilerden uzak. peki ben neden hala o laneti içimde taşıyorum? neden zaman zaman orada olduğunu hatırlatıyor bana? zihnimi söküp atabilsem ve keşke hiç düşünmesem. anca kulak tıkayabiliyorum söylenenlere. istesem de ağlayamıyorum, içimde kırılan her parça batıyor ama ben hissedemiyorum. canımı yakmasa bile aslında onların varlığının farkında olmak beni daraltan. yoruldum, artık bitsin istiyorum.

[theanonymousthoughts]

gün 72: çaresizlik

düşmanı olduğu her şeye

muhtaç şimdi delilercesine

bile bile kendini razı etti

aslında amacı yok etmekti

[theanonymousthoughts]

gün 61: siyah inci

içinde gizlenen tüm karanlığı saçtı

bu gizemin kaynağı gözyaşları

o hep bunu ispatlamaya çalıştı

işitmeyenler dinlediklerinde iddialı

kimi ise ona ne kadar parladığını söyledi

gülümsedi ama kalbinden inanası geçmedi

dışını görenler saklı bir hazine var sanardı içte

ufacık kalmış umutların simgesi yaralı kalpte

bu istiridye temeliymiş sonsuz sevginin

ama çözümü yok ebedi eksikliğinin

bıktı artık hiç mi yok değişme ihtimali

daha ne kadar çalınmayı beklemeli

[theanonymousthoughts]

gün 53: bu neşe niye

her şeyi paramparça olmuş

yıkılmaya devam eden bir enkaz

umarsızca kahkaha atıyormuş

mantığı bile diyor çukuru artık kaz

gerçekliğe kapayıp gözlerini

kaybolmuş dalgaların arasında

memnuniyetsizlik eskidendi

artık gülümser boğulsa da

[theanonymousthoughts]

gün 52: nefesi hissetmemek

değil yaşamayı, hayatta kalmayı; var olmayı istediğim gün gelir mi bir gün? tüm fedakarlıklarım, acılarım bunun umudu ışığında değil miydi? bir isteğe sahip olabilme umudu... o kadar küçük, o kadar uzak ki. ve bir o kadar da sebepsiz, bilinmez. hiçbir duyguyu tam olarak yok edemiyorum. bitti artık asla hissetmeyeceğim diyemiyorum. attığım dengesiz, yönsüz, küçük adımlarım benden bu sancıyı alamadı. sonuna kadar devam edeceğim, kazanamasam da. ki anla ben hiç kolay vazgeçmedim. kanıtlayacak kimsem yok. bu okuduğum meydanların hepsi kendime. oysa nasıl çekiyor öbür taraf beni, ne kadar basit. yapmadım, yapamadım. asıl zor olan buymuş.

[theanonymousthoughts]

zaman makinesi: bile bile yanma dönemi

hep aynı hissiyatlar ile yaşıyorum. ya acı çekiyorum ya hissizce devam ediyorum. hangisi daha beter bilmiyorum. galiba en acısı diğer duyguları uzun zamandır hissetmemiş olmak değil de o duyguların ne olduğunu bile bilememek, tanımlayamamak, gerçek mi değil mi bilememek. ve o hisleri anımsarken ya da hayal ederken bile tek hissedebildiğin duygunun acı olması. hastalık derecesinde bu değil mi? biliyorum. daha ötesinde hisler mi olması gerekirdi? yaşamaya değer mi onları? yoksa yine susmaz mıydı zihnim, devam mı ederdi memnuniyetsizliğe? ot gibi yaşamak dedikleri bu olsa gerek ve ben her saniyesinden bıkmış durumdayım. galiba üçüncü duyguyu yine unutmuşum. umut. unutmamın sebebi muhtemelen diğerleri kadar şiddetli olamaması. tabii hangi açıdan bakarsan, bir yandan şu an bunları yazıyor olmamın, nefes alıyor olmamın bile sebebi o his. ne büyük bir etki aslında. umutlarınla yaşıyorsun. onlardan vazgeçtiğini, artık umut etmeyeceğini söylesen bile çok derinlerde minicik bir parça kalıyor ve o parçaya hayatını yüklüyorsun. ama hissizlik denen o uyuşukluk bile daha şiddetli etki yaratıyor kendinde. bir gün aralarından birisi galip gelecek ve hep o duyguyu yaşamak zorunda olacakmışım gibi düşündüm şimdi. biliyorum böyle olmadığını, içimdeki savaşın her zaman anlamsız olduğunu.

[theanonymousthoughts]

gün 43: yalancı bahar

istikrarlı devam etmek zor geliyor

sorun miktar değil düşünemiyor

hiçbir hekim bulamaz şifasını

bulunsa bile düşer köprüden aşağı

bilmezler onun istediği tam tersi

kaçış diye haykırıyor her zerresi

içinde ne varsa kutuplaştı hepsi

ona törpüleyeceğini söylemişlerdi

nefesini kesen ağlaması değil sevinci

durdursunlar artık şefkatli sahteciliği

dibe batıyor tekrar görünce gerçekliği

desinler göklerde özgürsün artık geçti

[theanonymousthoughts]

gün 39: illüzyon

derisini soydu sanki içinden temizi çıkacakmış gibi

bacakları tir tir titredi, soğuk ruhunun yansıması sanki

savaş altında kalmış, tarif edilemez şu hali

tedaviyi bulamayınca dikti kafasına iştahla o zehiri

beynindekileri anlayamaz oldu, yalan mı gerçek mi

okyanus duruldu ama çoktan boğulmuş zavallı yüreği

yavaşça dokuza kadar saydı ve hiçbir şey değişmedi

bu yabancı hissi hak ettiğine inandıramadı kendini

[theanonymousthoughts]

gün 21: asma ağacı

öyle öfkeli ki, hep bu diyardakilerden

şenlikler yapar olup bitene rağmen

gördün sevgisini çam ağaçlarına

bahar çiçeklerine ve kozalaklara

tam bir keçi, nymphlerle büyümüş

kabul edilmemiş, hor görülmüş

sonra gezmiş, dolanmış, delirmiş

onun gibiler tarafından sevilmiş

müzik, dans, tiyatro, kendinden geçerdi

hem yıkım hem özgürlük içindeydi

onu sevdiren yaşam enerjisiydi

acısını hiç hatırlamaz gibiydi

ikinci kez doğmuş ve hep kaçmış

dağlarda koşup çılgınca bağırmış

sevinç, haz ve coşku doluymuş

kaosu, uzaktan izleyenleri korkuturmuş