thijs3590-blog

[thijs3590-blog]

Joe Sloep 

Vriendschap, verlangen, rivaliteit, verraad. Dit komt allemaal voor in Joe Speedboot, het boek over opgroeiende vrienden in een klein dorpje van schrijver Tommy Wieringa. In dit boek is Fransje Hermans is na een heftig ongeluk bijna geheel verlamd geraakt. Hij kan nog maar één arm gebruiken en kan niet meer praten. Joe Speedboot komt in deze periode in het kleine saaie dorpje van Fransje wonen. Hij is al snel berucht in Lomark door de bommen die hij zelf maakt en plaatst. Joe is een optimistisch ingestelde, ondernemende en creatieve jongen, die denkt in mogelijkheden. Hij is al snel bekent in Lomark door de bommen die hij zelf maakt en plaatst. Joe maakt veel indruk op Fransje en Fransje wil heel graag aansluiten bij de vriendschap die Joe inmiddels met Christof heeft. De jongens bouwen een bijzondere vriendschap en maken de meest grappige en absurdistische dingen mee. Ze bouwen een echt werkend vliegtuig. Joe heeft zijn eigen naam bedacht en hij wil dat niemand weet hoe hij echt heet. Hij vindt dat iedereen recht heeft op minstens één geheim, hoe groot of klein ook.

[thijs3590-blog]

Herschreven fragment De hemel van Hollywood

Leon de Winter

Opdracht 5 A. Herschrijf een fragment van het boek uit het perspectief van een ander personage.

Fragment Hoofdstuk vijf geschreven vanuit het perspectief van meneer Kant.

Ik zag dat Green er waardeloos uitzag, ik kneep in zijn hand en zei in het Duits: "Je ziet er goed uit, hoe gaat het met je?" Dat hij er goed uit zag, was totale onzin, want hij zag er Scheiße uit. "Goed" antwoordde Green, maar het zijn moeilijke tijden voor de filmindustrie. "Vertel mij wat, ik weet er alles van." Zei ik lachend en Green lachte vrolijk mee alsof er niets aan de hand was. Ik zag dat hem iets hem dwars zat en dat hij ergens mee worstelde, maar kon niet zo snel bedenken wat er was. Hij beantwoordde al mijn vragen summier. Je zou toch verwachten dat, wanneer je een oude vriend tegenkomt die je jaren niet hebt gesproken, je wel het een en het ander bij te kletsen hebt. "Maar goed," vervolgde ik. "Goed om je weer eens te zien." Green glimlachte. Hij probeerde wat te zeggen, maar bedacht zich en zweeg. "Gaat het echt goed met je kerel? " vroeg ik om hem aan het praten te krijgen. "No worries" het gaat prima met me, ik red me wel. Mijn gevoel zij dat het niet klopte. Volgens mij zit hij in de problemen, dacht ik. Echter, ik wilde hem in zijn waarde laten en kon hem niet dwingen om zijn hart te luchten, dus liet ik het maar voor wat het was.                         Ik gaf hem een knuffel, een stevige hand en nam afscheid met een vervelend onderbuik gevoel. Ik vroeg me af waarom hij er zo slecht uitzag en waarom ik in al die jaren niets van hem gehoord of gezien had? Het heeft vast te maken met een Jungfrau. Ik hoopte dat dat het was, dat hij gewoon liefdesverdreit had. Of nog beter, hartstikke verliefd! Terwijl ik rustig naar mijn Rolce liep hoorde ik achter me iemand zeggen: "hé Kant, wacht even!" Ik draaide me om en Green kwam moeilijk kijkend naar me toe. Hij wilde wat opbiechten vertelde hij. "Kant, het gaat helemaal niet zo goed met me, ik heb een probleem. Geschrokken, maar tegelijkertijd blij dat hij me in vertrouwen wilde nemen, vroeg ik hem wat er was. Hij vertelde dat hij in de shit zat en dat hij net gezeten had. Hij wilde dat ik hem ging helpen, omdat hij nauwelijks aan een baan kon komen vanwege zijn strafblad. "Misschien kan ik wat administratie voor je doen Kant?" vroeg hij. Ik wilde hem graag helpen, maar schrok er ook wel van dat mijn oude vriend in de gevangenis had gezeten. Mijn onderbuikgevoel klopte dus toch, alleen dit had ik ook weer niet verwacht. Wat me het meest bezighield was eigenlijk dát hij vast heeft gezeten. Ik kon het niet laten en ik zei: "Natuurlijk wil ik je helpen, maar dan wil ik eerst weten waarvoor je hebt gezeten?" Green nam een diepe zucht en zei vol schaamte: "Ik heb fraude gepleegd." De manier waarop de woorden uit zijn mond kwamen, deed me denken aan water dat voortdurend tegen een dam blijft duwen en eindelijk door de dam breekt. Hij herhaalde zijn woorden nog een keer: "Ik heb fraude gepleegd." Hij barstte in tranen uit en pakte Kant vast. Hij knuffelde hem en hij vertelde dat hij alles was verloren, zijn werk, zijn huis, zijn beeldschone vrouw Paula, zijn geld, terwijl de tranen over zijn wangen liepen. Ik troostte Green en bedaarde hem tot stilte. Het was een bijzonder schouwspel, het leek net alsof een klein kind hevig van slag, gesust werd door zijn vader. Ik zei in mezelf: “een fraudeer je administratie laten doen, dat lijkt me niet zo verstandig.” Ik zei tegen Green: “Vriend, ik zoek nog wel een schoonmaker.”

[thijs3590-blog]

Uitzichtloze wanhoop 

Stikkend in de achterbak van twee jonge Marokkaans-Nederlandse vrouwen, ligt Murat Idrissi. In Spanje worden jaarlijks honderden lijken langs de weg gedumpt van illegale migranten, die de overtocht naar Europa niet hebben overleefd. Tommy Wieringa beschrijft in het boek, De dood van Murat Idrissi, deze risicovolle overtocht, die Marokkaanse mensen nemen, hopend op een beter leven in Europa. Maar beschrijft hij deze situaties wel waarheidsgetrouw.

 De dood van Murat Idrissi is een roman die een goede weergave geeft over de huidige migratieproblemen rond de Middellandse zee. Het geeft de volslagen wanhoop weer van de illegale migranten die er alles voor over hebben om een beter leven te krijgen. Het boek laat je ook inzien wat voor problemen Marokkaans-Nederlandse jongeren ervaren.  

Tommy Wieringa beschrijft de situaties zeer waarheidsgetrouw. Hij heeft geschreven vanuit feiten en heeft veel waarheidsonderzoek gedaan. Hij heeft zelfs exact dezelfde route afgelegd als de twee meisjes die Murat meesmokkelden. De dood van Murat Idrissi is een feitenrelaas in een roman gegoten. 

Een echte aanrader! 

Thijs Verbeek 

3B 

[thijs3590-blog]

Brief aan Berry

                                                                                                                        Abcoude, 25 januari 2018

  Beste Berry,

  Je kent me niet, maar ik heb je verhaal gelezen en ik merk dat het me flink heeft bezig gehouden. Misschien goed even iets over mezelf te vertellen. Ik ben Thijs Verbeek, 14 jaar en heb een twee jaar jonger broertje. We wonen met onze vader en moeder in Abcoude en ik zit op het Ignatius.

Om te beginnen wil ik je vertellen dat ik je niet veroordeel en wil niet betweterig zijn. Ik vroeg me na je verhaal gelezen te hebben, wel steeds af hoe het zo ver heeft kunnen komen? Hoe kan een intelligente jongen, uit een goed milieu, die in de laatste fase van het Barlaeus zit in de bak belanden? Ligt dat aan de omstandigheden, je vrienden, de keuzes die je maakt of gewoon aan wie je bent? Zou het hoe dan ook fout met je aflopen of heb je hier bewust of onbewust voor gekozen?

Na de dood van je vader ben je jezelf volgens mij een beetje kwijtgeraakt. Je bleef steeds langer van huis, en ging alleen nog maar met je criminele vrienden om. Je vond je moeder wat te bezorgd, maar verder was je eigenlijk dik tevreden met haar. Toch ging je haar uit de weg. Je praatte nooit echt met haar, deelde je gevoelens en twijfels niet met haar. Sterker nog, je loog steeds vaker tegen haar. Je besloot, dat je dagen als scholier geteld waren, maar deelde dat niet met je moeder. Je hield jezelf voor, dat je haar hier niet mee lastig wilde vallen, had ze niet al genoeg aan haar hoofd? In plaats daarvan stelde je het slechte nieuws nog even uit en schreef je een brief naar school, met de handtekening van je moeder, dat je met school stopte in verband met een plotseling vertrek naar het buitenland.

Nu had je de tijd om de hele dag met je criminele vrienden om te gaan. Tegen je vrienden lieg je ook. Je zegt je in een slechte buurt woont en dat je vader is opgepakt voor een grote cokedeal en in de gevangenis zit.

Je loog tegen iedereen, ook tegen jezelf. Ik krijg het idee dat je de werkelijkheid niet onder ogen wil zien. De werkelijkheid over je vader, die misschien niet zo perfect was al je dacht. Je doet je bij iedereen anders voor dan je bent of je voelt. Je doet je voor als stoere onaantastbare jongen die heel zeker is van zichzelf, terwijl je eigenlijk een gevoelige jongen bent die heel graag wil dat er van hem gehouden wordt.

Je wil niet leven met leugens, bedrog en haat, maar je blijft je criminele vrienden opzoeken en kiest er steeds voor het leven zo in te richten. De enige waar je echt jezelf bent is bij Thera. Tegen haar lieg je niet en geef je je volledig. Bij haar voel je je geen mislukkeling en je houdt zielsveel van haar. Je gaat er volledig in op. Bij haar vind je de echtheid en puurheid die je in je leven miste, zij doet zich ook niet anders voor dan ze is. Alleen Thera verdwijnt uit je leven, waardoor je volledig de weg kwijt raakt en wanhopig op zoek gaat naar haar.

Ze had het eigenlijk vanaf het begin al gezegd: “Wat goed is, mag niet te lang duren Diablo” zei ze tegen je. “Voor je het weet ga je er nog in geloven. Je moet het net zo aanpakken als bij een feestje: laat komen en op tijd weer weg”.

 Ik kan me zo voorstellen Berry dat je hier volledig door uit het veld geslagen was en blijkbaar heb je in deze toestand de steen gegooid naar de burgemeester. Wat ik alleen niet begrijp is waarom? Je hebt naar mijn idee namelijk altijd een keuze. Je lijkt steeds de keuze te maken waardoor je nog meer in de problemen terecht komt.

Er zijn momenten genoeg geweest, dat je je moeder de waarheid had kunnen vertellen over je school. Je wilde zelf ook niets liever dan schoon schip maken, maar je durfde het niet.

Je was er ook van overtuigd dat het beter was bij Fast Eddie en je criminele vrienden weg te blijven. Toch zat je er trouw iedere avond. Je was tot de conclusie gekomen dat het een pijnlijke vergissing zou zijn als je zou uitzoeken waar de vriend van Thera woonde en je stelde alles in het werk om zijn adres te achterhalen.

 Volgen mij heb je dus heel bewust deze keuzes gemaakt, alleen totaal niet nagedacht over de gevolgen die het kon hebben voor jou en voor je omgeving. Het is zonde dat je er met niemand over hebt gepraat, het is nu hoogtijd om schoonschip te maken. Als ik jou was zou ik beginnen met je moeder.

Ik wens je veel sterkte,

Groeten, Thijs Verbeek

[thijs3590-blog]

Eindelijk, dacht ik, we zijn aangekomen in ‘the place to be’ van Frankrijk. Maar niet heus! Ons gezin kwam aan in een klein dorp genaamd; Les Ulmes, met een paar honderd inwoners. Eenmaal gearriveerd bij de poort van het vakantieverblijf werden we verwelkomd door Patricia de huisbaas. Ik betrad het huisje en keek geïnteresseerd rond en voor ik het wist, kreeg al een heel boekwerk aan regels in mijn hadden geduwd, ze noemde het haar ‘Bijbel’. Patricia begon meteen alle regels op te dreunen, ze liet zien de hoeveelheid bestek zien (precies elf van alles) en maakte ze ons erop attent dat ze er vanuit ging dat we het hele huisje gingen boenen tijdens ons verblijf. Naast het boekwerk aan regels die we net van haar hadden gekregen, overhandigde ze ons ook een formulier waar we zo nodig alle vlekken op moesten aangeven, die we zouden maken in de week dat we hier verbleven. Naast al dit neurotische gedoe was het echt wel een leuk mens. Na een uur luisteren naar alle waren mijn broertje en ik er wel klaar mee en besloten we een frisse duik te nemen in het zwembad. We wilden net gaan springen of we lazen de volgende regels op het bordje naast het zwembad.

-Je mag niet duiken;

-Je mag niet in het water springen;

-Je mag geen bommetjes doen;

-Tussen 14:00 en 16:00 mogen alleen de huurders van het huisje aan het zwembad gebruik maken van het zwembad;

‘Dat wordt dan maar het zwembad in lopen’ zei ik tegen mijn broertje en we lachten. Bommetjes doen in een zwembad is natuurlijk wel erg verleidelijk, al helemaal voor twee jongens. Wanneer Patricia even niet keek zagen we onze kans dan ook schoon en plonsden we erop los. We hebben allemaal ontzettend genoten van Frankrijk en in de loop van de week konden we allemaal wel lachen om alle strikte voorwaarden die Patricia ons voorschreef.  

[thijs3590-blog]

Mijn eerste boeken

Dit is mijn leesautobiografie waarin ik als kleine luilak alles voorgelezen kreeg tot aan de zelf lezende boekenverslinder, die eigenlijk bijna alles leest wat hij voorgeschoteld krijgt. Hierin vertel ik hoe mijn smaak, interesse en mijn leesgedrag is ontwikkeld tot nu toe.

Ik vond het vroeger zo leuk om voorgelezen te worden! Altijd als ik vrij had kroop ik lekker bij papa en mama in bed met mijn boekjes in mijn hand, klaar om voorgelezen te worden. Of elke avond voor het slapen gaan, dan werd vaak Nijntje voor gelezen, omdat ik dat zulke leuke verhaaltjes vond met veel kleurrijke plaatjes. De hele wereld draaide toen in mijn ogen om Nijntje. Totdat ik Meneer Tiptop en de olifant en het boek Sssst ontdekte. Wat vond ik die boekjes leuk zeg! Meneer Tiptop vond ik zo grappig met z’n hoge hoed en snor, en hij deed zulk leuk werk: de olifant aankleden en schoonmaken. En Sssst, bijna elke avond werd dat boek voorgelezen. Dat boek vond ik zó spannend (misschien ook wel een beetje eng). Je ging dan een kasteel in waar een verschrikkelijke reus woonde en zag alles wat in dat huis stond. Op een gegeven moment kwam je in de slaapkamer van de reus. Dan moest je heel stil zijn, anders werd de reus wakker. De spanning liep hoog op als je ging kijken door die doorkijkflapjes of hij nog sliep en dan zag je in één keer het oog van de reus. Elke keer weer schrok ik me het lazarus, terwijl ik wist wanneer dat oog kwam! Natuurlijk heb ik de boeken van Annie M.G. Schmidt voorgelezen gekregen net zoals bijna alle Nederlandse kinderen. Haar boeken spraken me aan, omdat het zulke vrolijke en leuke verhalen waren.

[thijs3590-blog]

[thijs3590-blog]

Een kijk in het leven van een negenjarig jongentje dat van alles meemaakt.

Oskar Schell is begonnen met een zoektocht naar een slot waar zijn mysterieuze sleutel, die hij gevonden heeft, inpast. Die sleutel was van zijn vader die is omgekomen tijdens de aanslag op de Twintowers. De sleutel vond hij in een envelop met het woord 'Black' erop. De zoektocht verloopt niet vlekkeloos. Kan Oskar met zijn tegenslagen en teleurstellingen omgaan? Extreem luid en ongelooflijk dichtbij is een mooi boek dat zeker behoort tot de beste literatuur in de wereld. Het is zeker een geschikte roman is voor young adults. Het boek is erg apart vormgegeven, het zit vol met aantekeningen en dagboekelementen.

Pakkend, goed geschreven. Hoewel ik het eerste tamelijk vaag vond, heb ik wel doorgelezen en er een prettige leeservaring van gemaakt.

[thijs3590-blog]

Om inspiratie op te doen voor onze gedichten, heeft onze Nederlands docent de volgende filmpjes laten zien.

Kijk voor de andere filmpjes op mijn account!

[thijs3590-blog]

Sonnet maandag

Oh maandag die het weekend verslindt

Die mijn vrijheid teniet doet

Met zijn vreselijke spoed

Dat mij verblind

  In het gat gezogen

En niet meer losgelaten

Een leegte die je niet kunt verlaten

Je vrijheid vervlogen

  De moed gezonken

Hoop verdwenen

Stemmen uit de duisternis weerklonken

  Vlucht gij zult verstenen

In de zee van duisternis verdronken

Maandagen verschenen

[thijs3590-blog]

[thijs3590-blog]

Perenbomen bloeien wit is een erg mooi en ontroerend boek wat prachtig en beeldend geschreven is.  Het verhaal gaat over vader Gerard en zijn drie zonen Klaas en Kees (een tweeling) en  het jongere broertje Gerson. Ze hebben een hechte band en leiden een fijn leven op het platteland. De jongens vermaken zich door in de tuin het spel ´zwart´ te spelen: er wordt een doel benoemt en wie dat als eerste bereikt zonder te kijken wint. Wanneer het gezin in het autootje op weg zijn naar opa en oma, raken ze verzeild in een discussie over welke kleur de bloesem van een perenboom heeft. Als ze even niet opletten krijgen ze een ongeluk waarbij Gerson blind raakt. Deze paar seconden veranderen het hele leven van het gezin. 

Wat dit ongeluk met de personages doet en hoe ze ermee omgaan, is zo mooi omschreven dat het me raakte. Doordat de personages zelf vertellen, kruip je in de huid van de personages en voel je je verbonden met hen.

Het verhaal raakte me. Ik wilde blijven lezen om te weten wat er met Gerson ging gebeuren. Gaat hij zijn blindheid accepteren en kan hij er het beste van maken?

Wat ik een erg mooi en beeldend geschreven stuk vond, is wanneer de broers voor het eerst weer ´zwart´ gingen spelen sinds Gerson blind was. De tweeling speelde dit potje vals. Ze keken toch, om op hun kleine broertje te letten, maar Gerson viel alsnog in de sloot.

“Ik voelde me wel thuis in die sloot. Van mij hadden ze me er niet uit hoeven halen. Het was niet koud, het was niet warm. Het was er donker, denk ik, donkergroen, en de modder die tussen mijn vingers stroomde, voelde aan als dikke vla. Water is lekker. In water heb je geen gewicht, soms is het of je kunt vliegen in het water. Toen we op die grafstenen lagen, had ik niets in mijn hoofd, ik was helemaal leeg. Ik voelde de zon op mijn gezicht schijnen, en dan vooral op mijn ogen, in mijn ogen. Klaas en Kees zeiden gelukkig niets.  Ze lagen in stilte naast me, mijn twee grote broers. Ze hadden hun ogen dicht, we waren gelijk. Ik had daar altijd wel willen blijven liggen.”

[thijs3590-blog]

Als ik iemand zou moeten overtuigen een bepaald spannend boek te lezen, dan zou ik dit boek, Cathing Fire aan iedereen aanbevelen. Ik zou dit boek beschrijven als een boek vol herkenbare gevoelens en bijzondere gebeurtenissen die zich samenvlechten tot een prachtig boek. Deze intensiteit zorgt ervoor dat je dit boek én de hele serie verslindt.

[thijs3590-blog]

[thijs3590-blog]

De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween.

Het boek De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween vind ik ontzettend geestig! Alan is de honderdjarige man over wie het boek gaat. Hij maakt steeds idiote dingen mee en komt in de meest bizarre en grappige situaties terecht. Alan ontvlucht zijn bejaardentehuis op zijn sloffen om het saaie leven achter zich te laten. Hij heeft geen uitgestippeld plan en ziet wel waar hij terecht komt. Alan loopt naar het busstation en daar steelt hij een koffer met zevenendertig miljoen kronen van een motorbende. Deze motorbende gaat achter Alan aan, maar hij weet zich steeds weer op de meest gekke manieren uit benarde situaties te redden. Bijvoorbeeld toen Alan onder schot werd genomen door een bendelid. Alan liet hem struikelen, zodat hij achter de olifant, Sonja, terecht kwam. ‘Zit, Sonja, zit,’ zei Alan. Haar achterwerk landde precies op het bendelid. Er klonk een dof krakend geluid en een korte piep, en daarna was het stil. Dit boek is zo absurdistisch geschreven dat het hilarisch wordt. Zo is Alan vrienden met president Truman, helpt hij Stalin met een atoombom ontwikkelen en redt hij de vriendin van Mao Zedong. Dit alles zonder dat hij zich iets aantrekt van politiek, want dat vindt hij maar gedoe. Ik heb me rot gelachen om wat Alan meemaakt en hoe hij hiermee omgaat. Het  boek is zo leuk vanwege de originele en grappige situaties die beschreven worden en door de humoristische personages in het verhaal. Door de humor is het een luchtig en makkelijk leesbaar boek. Ik werd er helemaal vrolijk van en wilde erin blijven lezen.

 Wat een geweldig boek! Echt een aanrader voor iedereen!