tsam--art

[tsam--art]

[tsam--art]

[tsam--art]

[tsam--art]

تعود الضحية دائمًا إلى الجاني

Well, I am waiting for u

[tsam--art]

Θυμάμαι που σε παρατηρούσα, είχες πάντα μια άλλη απόχρωση, όχι τούτου το κόσμου τα χρώματα, δεν αμφισβητούσες τα όνειρα, επιβίωσε το παιδί μέσα σου αθόρυβα. Θυμάμαι που σε χάζευα τα βραδιά που δακρύζα, και ορκιζόμουνα τα πρωινά πως ξανά δεν θα μας χαράμιζα. Και οι παρατηρητές όταν διαβάζουνε τα κείμενα βλέπουν τον έρωτα, και εμείς παλεύουμε ντροπαλά και άδοξα κάτι εαυτούς όπως τα τέρατα, αναρωτιέμαι, που είδαν τον έρωτα;

Τώρα άραγε μιλάω για δυο εαυτούς ή για ανθρώπους; Εν πάση περίπτωση έχουν τα ίδια αποτελέσματα, αν θέλεις να καταλάβεις, μην χαζεύεις, αλλά να βλέπεις τα βλέμματα. Έτσι σου είπα και από τότε δεν βλέπουμε τους καθρέφτες γιατί εμπεριέχουν ανθρωπόμορφα τέρατα, οξύμωρο πως χώρεσε ο άνθρωπος η ομορφιά και τα τέρατα σε δυο λέξη και μια πρόταση που μάλλον δεν έχουν και κανένα αποτέλεσμα.

Όπως και να έχεις σε θαύμαζα ώσπου μας μίσησα, δεν χαίρομαι που το λέω αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου, πολεμάω να γίνει το ψέμα μου, ας ελπίσουμε μικρέ εαυτέ πως είναι το τέλος του ψέματος και όχι η αρχή της αλήθεια σου.

The picture is real the only edit was colour correction, the picture is 35mm film Kodak Gold 200 shoot on Olympus OM-10. The sky and the colours are real from the negative.

[tsam--art]

Ημέρα 109

Θα βλέπουν τα δείνα σου, θα τα συγκρίνουν με τα δικά τους, και με ένα ύφος σαν των σοφών θα προσπαθούν να σε καθησυχάσουν. Δεν είναι ότι δεν άντεξα όσα ήρθαν, είναι ότι όταν έφυγαν κάτι πήραν,

το ύφος των σοφών δεν θα μάθει ποτέ τι, ούτε μπορεί να φανταστεί, μόνο εγώ ξέρω τι, στην πορεία κάποια τα ξέχασα, μερικά ούτε τα έψαξα.

Θα είναι πάντα εύκολο να με παρηγορείς πως από όσα έχασα κάτι έμαθα.

Ωστόσο θα σου είναι τόσο εύκολο να το πεις και στον άλλον μου εαυτό; Αυτόν που έχασα;

Δεν με πειράζει ότι είμαι μίσος, είναι ότι δεν θα μπορέσω ποτένα είμαι ολόκληρος.

[tsam--art]

Θα ήθελα μια μέσα να λέγαμε τους φόβους μας, να τους ανταλλάζαμε,να έβλεπα τι φοβάσαι και που πονάς, να έβλεπες γιατί δεν δακρύζω και τι μεγάλο είναι το κενό μου. Μπορεί έτσι να σε δικαιολογούσα, μπορεί έτσι να με συγχωρούσες.

Μα είναι οι φόβοι φτιαγμένοι από περίπλοκα επικίνδυνο υλικό, σαν τους μοιράζεσαι, όταν δηλαδή ξεκινάς να νιώθεις τους πόνους του άλλου, ξεκινάς να αλλάζεις και να πονάς αλλιώτικα, αν έβλεπα τους φόβους σου μπορεί να μην άντεχα, αν έβλεπες τους δικούς μου μπορεί να έσπάζες.

Τσαμ.

[tsam--art]

Ημέρα 159

Σαν κάτι να φοβόμαστε το αίσθημα της μέρας, και δώσαμε τον λόγο μας πως τα νεανικά μας χρόνια δεν χαρίζονται στην Μελαγχολία της Δευτέρας.

Μα σαν κάτι να φοβόμαστε τέλος της μέρας, και το θλιβερό πως οι μέρες μας έχω μορφή μια συνεχόμενης Δευτέρας.

Ορκιστήκαμε πως δεν χαραμίζουμε στάλα από τα λίγα μας χρόνια, και καταντήσαμε να τα χαρίζουμε σαν τα ρούχα από τα παιδικά μας χρόνια.

Έχει και ο Σεπτέμβρης μια νοσταλγία, χωρίς να μετράμε τις Δευτέρες στην δίκη του ιστορία.

Και να φανταστείς πως κάτι φοβόμαστε τέλος του μήνα.

Μου φωνάζεις να μην μιλήσω για τα χρόνια, να μην μετρώ τις Δευτέρες, να μην βουρκώνω τον Σεπτέμβρη, να μην κλαίω σαν μετρώ τα χρόνια.

Δεν είναι ότι χαραμιζόμαστε, ούτε ότι χαριζόμαστε, είναι που κάτι φοβόμαστε τέλος της μέρας και ζούμε τον Σεπτέμβρη σαν παιδιά της Δευτέρας.

Τσαμ

[tsam--art]

Σώθηκα ή Σκοτώθηκα

Σαν είδα όσα έκανα ξαφνιάστηκα, πέρασε ο καιρός και ξεγελάστηκα.

Με έπειθα τα βραδιά πως δεν σκοτώθηκα, πως κάπου μέσα στο χάος του πόνου σώθηκα.

Αναρωτιέμαι πως τόλμησα, και αν η ιδέα ότι σώθηκα έχει κάποια σχέση με το αν σκοτώθηκα.

Κορόιδο με έπιασε ο ίδιος μου ο νους και φώναζε πως με έσωσε, σαν το παράδοξο μιας χαρμολύπης με περιγέλασε.

Να σου έλεγα πως δεν λυπάμαι για όσα έγινα; Ορκιστήκες πως όταν μιλάς με τον εαυτό σου δεν θα λες ψέματα, πες το, «λυπάμαι για όσα έγινα».

Παλιά είχες και κανα δυο και τους έριχνες το φταίξιμο, δεν ήξερες κουτοπόνηρε πως τα ψέματα στους άλλους σε κάνουν μοναχικό και όχι έξυπνο.

Να σου έλεγα πως δεν πονάω για όσα έκανα; Αν κοιτάξεις τις λεπτομέρειες θα καταλάβεις πως τούτην την ψυχή από ουλές την έφτιαξα.

Γιατί ποτέ δεν μου είπες εαυτέ πως σκοτώθηκα; Και πως ο άνθρωπος είναι περίπλοκος και πεθαμένος σώθηκα;

Ποιος έφταιγε που η ηδονή του πόνου σε φτιάχνε; Πως καμία κόλαση δεν είχε μορφή που να σε τρόμαζε;

Μέσα στο σκοτάδι ήξερε ο εαυτός και γιόρταζε, σε έβλεπε ο δαίμονας του άλλου και χλομίαζε.

Πάμε σκοτωμένε να σωθούμε, για λύτρωση μην μιλάς, σε ακούν όσοι πλήγωσες, και ξέρεις πως ούτε εσύ θα σε συγχωρούσες.

Είσαι και αμετανόητος καημένε για ποια συγχώρεση να πούμε; Αφού όταν σε ρώτησα αν το χρόνο θα γυρνούσες τα μάτια σου έλαμψαν, κατάλαβες πως τα ίδια θα ξανά ζούσες, και τότε τα μάτια σου σε έκαψαν.

Πάμε ρε αμετανόητε εαυτέ, αφού λυπάσαι για όσα γίναμε, μπορεί τελικά να ήταν και για καλό μας που σκοτώθηκες, γιατί σώθηκες.

Τσαμ.

[tsam--art]

My photo and quote.

Zenit-E analog film 35mm.

[tsam--art]

Θελω να σε γλειψω

και εγω να γλυψω 

[tsam--art]

Είσαι ρώσος;

είμαι παιδί της γης, αρα ναι 

[tsam--art]

Οι φωτογραφίες σου είναι τόσο γαμάτες,έχεις τελειώσει κάτι σχετικό με φωτογραφία;

‘Όχι, ολα ερασιτεχνικα, σε ευχαριστω 

[tsam--art]

Ημέρα 109

Θα βλέπουν τα δείνα σου, θα τα συγκρίνουν  με τα δικά τους, και με ένα ύφος σαν των σοφών θα προσπαθούν να σε καθησυχάσουν. Δεν είναι ότι δεν άντεξα όσα ήρθαν, είναι ότι όταν έφυγαν κάτι πήραν, το ύφος των σοφών δεν θα μάθει ποτέ τι, ούτε μπορεί να φανταστεί, μόνο εγώ ξέρω τι, στην πορεία κάποια τα ξέχασα, μερικά ούτε τα έψαξα. Θα είναι πάντα εύκολο να με παρηγορείς πως από όσα έχασα κάτι έμαθα. Ωστόσο θα σου είναι τόσο εύκολο να το πεις και στον άλλο μου εαυτό; Αυτόν που έχασα; Δεν με πειράζει ότι είμαι μίσος, είναι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι ολόκληρος.

[tsam--art]

Ημέρα 63

Είναι μέρες Χριστουγέννων αν μας έβλεπε κανείς από το διάστημα θαρρώ θα πίστευε πως είμαστε ένας είδος ανθρωπότητας που είναι χαρούμενο, με τόσα λαμπάκια και δώρα να στολίζουν τον πλανήτη.

Ομως δεν είναι έτσι και το ξέρεις!

Η σαπίλα δεν φαίνεται από μακριά ποσό μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους.

[tsam--art]

Ημέρα 108

Είναι οι έρωτες αυτού του κόσμου μια ακόμη Ανατολή και εμείς οι άμορφοι ελπίζουμε πως η Δύση μια μέρα δεν θα σβήσει.

[tsam--art]

Ημέρα 107.

Το ξέρω ότι καίγεσαι ή καλύτερα το νιώθω. Είναι τέτοια η φωτιά που σβήνει μόνο όταν γίνεις στάχτες. Δεν μπορώ να σε σώσω μόνο να καούμε μαζί.