turkinuk - Tumblr blog

[turkinuk]

Merhaba, yine yeniden ben. Dondugume gore yine bi kalp kirikligi yasiyorumdur dimi, oyle oluyor hep. Ama busefer kalbim kirik degil, kalbim korunuyor bir kenarda, kimse ulasamiyor kendisine su aralar.

Suan biraz zorlaniyorum, hayatimdaki bir sonraki adimi nereye atmam gerektigini bulmakta cok zorlaniyorum. Simdi anlatacaklarim ‘Allah baska dert vermesin’ seklinde algilanabilir, ve ona da diyebilecegim tek sey amin olur ama an itibariyle derdim bu.

Ben pg’de calisirken calismaktan ve hayattan nefret ettim. Ve herhangi bi is bulma durumuna yaklastigimda aklima ayni hisler geliyor ve geri donemiyorum. Kendimi isimi sevecegime inandiramiyorum. Ve bunun icten ice is bulmama bir engel oldugunu dusunuyorum.

Barcelona’da yasamayi cok istiyorum. Daha da cok istiyodum, simdi sadece cok istiyorum. Burada guzel bisey ciksa hemen girerim diye dusunuyorum ama vize konusunda cok zorlaniyorum. Buraya kadar klasik. Ama bi yandan da inanilmaz derecede Turkiye’ye donmek istiyorum, annemi, abimi, arkadaslarimi cok ozledim. Onlarla ayni ulkede yasamayi cok ozledim. Konforlu bi hayat yasamak istiyorum. Rahat bi isim olsun, insanlar benim orda olmami istesin istiyorum. Beni ise aldiklari icin bana cok buyuk bi iyilik yaptiklarini dusunsunler istemiyorum. Beni ise aldiklari icin mutlu olsunlar, oo iyi insan yakaladik desinler istiyorum. Bunun da egoyle bi ilgisi yok, aksine ben ilk basta iletisimde zorlaniyorum, eger beni mutlulukla ise aldiklarini bilirsem kendime daha guvenli olurum diye dusunuyorum.

Durumlar böyle olunca da İstanbul’da yaşamak daha mantıklı gorunuyor. Ama onun da kendine özgü problemleri var tabii ki. Barcelona’da hayat cok guzel, ise bisikletle gidip gelebilecegim, oglen arasinda plaja gidebilecegim, isten 6da cikip 6.30da evde olabilecegim bi hayat var burda. Bu istanbul’da kim bilir kacta cikip kacta evde olabilecegim bi hayata dönüşecek. 

Moreover - babamdan kalan bi maasim var turkiyede, babamin emekli maasinin bir kismini ben aliyorum, ve çalışmaya baslayana kadar ben alicam. Az da bi miktar degil bu, 1500tl filan ben en iyi ihtimal 3500 ile filan basilicam ise. 2000tl icin calismaya deger mi diye bi soru olucak hep kafamda. Ve asil can acitan kismi da bu meblayi 8e bölüp yurtdışına tatile gitmeye çalışmak. 

Tabi Turkiye’de ne kira ne yemek derdim olacak, kazandigim hersey bos zamanlarimda harcamak uzere bana kalacak. 1 kopegim olacak. Annemle bol bol vaktim olacak. Anneannem mutlu olacak. Annem belki Antalya’ya tasinacak. Abim annemden ayri yasamayi ogrenecek.

Ve en guzeli de, baktim mutsuzum, yaparim başvurumu avrupaya atlar gelirim tekrar. Hem de tecrübeli bi pozisyon bulup butun vize islerinin sirket tarafindan halledildigi bi dünyada.

Aslinda kafamda az buçuk belli bazi seyler, ama iste atiyorum Istanbul’da bi is olmak uzere oluyo bişey oluyo ve ben birden bire Barcelona’da olmak istiyorum. Enerjiye de cok inanmam ama bilinçaltımda aslinda olmasini istemiyorum, cunku suanki hicbi opsiyon beklentilerimi karsilamiycak. Ve en onemlisi isimi sevmemekten cok korkuyorum, okadar çok korkuyorum ki bi isimin olmasindan bile korkuyorum.

Aslinda isimi sevmemekten de çok, isimde basarili olamamaktan korkuyorum. Aslinda bence en derin sebebim bu. PG de basarisiz oldugumu dusunuyorum, aynisinin tekrarlanmasından cok korkuyorum. Ve atamiyorum bu lanet olasi korkuyu uzerimden, icten ice isim olmasini istemeyen bi hale gelmişim.

Asmam gereken korku bu, bunu astiktan sonra anca gercekten buyuk firsatlar cikacak onume, ve ben o firsatlari tepmiyecem.

Ve benzer bi duygu da ne biliyo musun sevgili tumblr, erkek arkadas. Korkuyorum icten ice, sevememekten, kandırılmaktan, kullanilmaktan, sevilmemekten ölesiye korkuyorum. Oyuzden icten ice olmasini istemiyorum, distan ne kadar istersem isteyeyim.

Oyle yani, alttaki hisleri çözmeden distan ne dilersen dile, olmuyor. Olsa da bozuluyor. Abim diyor biz dalga geciyoruz ama, korkarsan başına da geliyor insanin.

Biraz arastirayim, nasil cozulur, nasil cozumlenir anlayayim, su korkumu uzerimden atayim. Sonra geri donucem, istedigim isi ve ulkeyi secicem, ve orada yasamaya basliycam, okadar da basit olacak her sey.

x

[turkinuk]

yardim istiyorum - ne hissediyorum, ne istiyorum?

1 ay once kurdugum hayali istiyorum, cok guzel sevmistim, ilk defa boyle guzel sevmistim, hic beklemiyodum boyle bitmesini.

Bitti mi yani? Nasil desem, nasil kurtarir bilmiyorum, nasil olur nasil bu 1 ay olmamis gibi davraniriz bilmiyorum, nasil davranirim bilmiyorum.

bariz yalan soyluyor, farkinda mi acaba gercekten bilerek mi soyluyor? dusundukce rahatsiz oluyorum (uncomfortable). 

1- o ilk gece mac gunu, bitiricem dedi, sinavin sonunu beklemem gerekiyo dedi, bukadar kafadan atiyo olamam, dedi, demese birlikte olmazdim, o kelimeyi bekliyodum.

2- opustugumuz gecenin sonunda evine gitti sonra bana mesajla dedi - hic boyle ayrilmak istemiyodum yaninda kalmak istiyodum, bu degisicek soz veriyorum.

3- denize baktigimiz gun, gitmeden beni operken hic gitmek istemiyorum ama bu degisicek (gibimsi tam kelimesi kelimesine hatirlamiyorum)

hadi dememis olsun - hicbi sey dememis olsun, ben sizofren olayim. her halimden belli degil miydi, sevgili gibi degil miydik? bana bakip anlayamadi mi? anladi tabii ki.

ne biliyo musun - farkli geldi, benim sevgili rolundeki halim ona bi farkli geldi. ve malesef hakli, ben de kendimden memnun degildim. ama bu benim bi iliskide olacagim sekil degil, gercekten degil. ben kendimi tanimiyo muyum ya? ama oyle cirkin bi noktadaydim ki, ilgi istiyodum, attention a ihtiyacim vardi, sadece beni sevdigini beni istedigini anlamam icin.

hi - will you have time after class today or are you leaving straight away? I want to talk to you, I really don’t like where we are now and want to perhaps explain myself bit more and see how we move forward from here.

Okay so, I think, regardless of what you had said or what you haven’t said in terms of you ending it with your gf - i don’t think it was difficult to assume that was what I was expecting.. I think you know me well enough to understand my reactions & i didn’t feel like myself this past month, didn’t like the way i have been, but i knew i was stressed cos you have to understand the situation i was put was difficult. but you know me, this is not who i am not how i am. 

I really wanted this and perhaps where we are right now is good cos i saw already that not having you is not the end of the world - which is what i was scared of cos this entire thing played out so well from the start that when the smallest handicap was faced i started freaking out, which is v v out of character.

i know you well enough pabs, i know when you’re making an effort to see me, to talk to me, and i know when you see it as a chore. as something you have to do. and while i do blame you for a couple of things, this is not one of them. you just acted the way you felt, but bcos you couldnt make your bloody mind up

kendimi ona aciklamak, hmm, yok bence o noktada degilim suanda. peki ne yapmam lazim bisey yapmam lazim bisey bulmam lazim kafayi yemek uzereyim. belki beni secmemesi hepimizin hayrina ama beni seviyo, sevdi biliyorum, belki bu son durumlar agir geldi ama o beni sevdi, hem de kisa bi sureligine degil kasim ortasindan beri. ben hep dedim kafamda nasil olur ne olur napicaz diye, o bi sekil buldu ve beni ikna etti, olmasina ihtimal vermedigim bu sacmaliga beni dahil etti. 

[turkinuk]

durum degerlendirmesi

pablonun gozunden bakmaca:

1 - Sevgilisi: 5 yil, dile kolay. Sinavi yeni biten bi kiz, yuksek ihtimal cok mutlu ve etrafina mutluluk saciyor.

2 - Ben: son gunlerde ekstra stres yaratan (cunku ayrilmasini bekliyorum), 4 ayimiz kaldi birlikte hepi topu. 

Deger mi? Hakli bi soru, gercekten hakli bir soru - ama beni opmeden once sormasi gerektigi bi soru, butun bunlari bana yasatmadan once sormasi gereken bi soru. 

Ama 1 ay once hersey clear’di - kiz ana stres kaynagiydi, ben mutlu arkadas. herseyimizin ayni oldugu arkadas, birlikte cok eglendigimiz arkadas. komik arkadas.

peki kendime soru - yani stres herkesin hayatina girip cikan bisey, boyle onemli bi karari bukadar acik bisekilde gorulebilirken bukadar etkilemesine izin veriyosa bu cocuk - ben ilerde stresli bi animda bide bu durumu dusunup daha stresli olmiycam mi?

... devam edicem simdi gidip derse girmem lazim ...

[turkinuk]

Ilk basladigimda bile bukadar cok ve sik yazmamistim heralde - dusun nekadar enteresan bi evreden geciyorum tumblr. 19 yasima geri dondum galiba.

Hayatim boyunca asktan korktum, kendimi kaptirmaktan korktum, ataerkil bi toplumda yasayip, bir erkege kendimi gereginden fazla acmaktan, zaten toplumun oksadigi egosunu daha fazla oksamaktan hep korktum. Hep ‘iyi’ insan aradim bu korkumla. Hala da oyleyim, hic ‘serseri’ tipler ilgimi cekmedi, kizlara kaba davranan, insan hayvan sevmeyen hayata sevgiyle bakmayan insanlari istemedim hic. hep sevimli olsun sevgi dolu olsun iyi kalpli olsun istedim, bunun da gercekten babama benzer birini aradigim icin oldugunu dusunuyorum.

Ilk defa kendimi aska teslim etmeye hazirdim tumblr, hatta hazirim da hala, onu onun beni sevdiginden daha cok sevmeye, gurur degil de gozu kor asik olmaya, kontrolu bi kere olsun elimden birakmaya cok hazirdim. Ve pablo da gercekten cok iyi kalpli gorundu bana, bi kere sorgulamadim yaptigi hicbiseyi, ama artik emin degilim, kafamda soru isaretleri olusturuyor bazi hareketleri, ve beni cok cok cok uzuyor, cok strese sokuyor, yoruyor, dusunduruyor. Dusunuyorum, bunun sonunda her ne yasayacaksam gercekten degecek mi su son 1 aydir yasadiklarima?

ya peki kararindan vazgecerse? Ozaman su yasama ihtimalim olan, kendimi teslim etmeye hazir oldugum (belki de teslim ettigim) ask’a deger mi? Degecek mi? suanda dusuncesi bile benim canimi acitiyorken gerceklesmesini dusunemiyorum bile. Peki burdan sonra ben toparlar miyim dersin? bidaha kimseye guvenebilir miyim? Conti’den sonraki ‘tramvayi’ atlatmam 2bucuk yilimi aldiysa bu nekadar surer?

Cok heveslendim be tumblr, cok istiyorum olsun, ama biraz pembe gozluklerle bakiyorum farkindayim. ben bu cocuga herseyimi anlattim, beni cok iyi taniyor. herseyimi biliyor. conti dahil. yarattigi tramva dahil. en uzun iliskimin 2 ay olmasi dahil.

peki farketmiyor mu, su yarimyamalak yasadigimiz igrenc donem belki onun gozunde hicbisey ama suanda benim gozumde 2. en uzun iliski konumunda? nasil bilmez puzzle in her parcasi var kendisinde, biliyo hepsini. birlestirmemistir belki diyorum ama, benziyoruz tumblr, cok benziyor kafa yapilarimiz. ben istem disi onun butun harketleri neden yaptigini dusunuyorum ve biliyorum cogunlukla. o bilmez olur mu? olmaz, illa ki biliyo, salaga yatiyo cunku benim agzimi acip bisey soylemeye korktugumu da biliyor.

neden korkuyosun diyceksin, hareketlerinin hepsi sanki ertelemeye calisiyomus, sanki ayrilmaktan vazgecmis gibi geliyo. ozellikle son bikac gundur, stresli dedim, nasil ayrilacagini bilmiyo heralde dedim ama bence ayrilmak isteyip istemedigini bilmiyo.

merak ettigi bisey yok - ayrilmak istiyodu cunku ben bi heyecandim onun icin, oyle bikerelik filan degil, bana bi baska hissediyodu, ama artik rutine donmus igrenc bi iliskimiz var onunla, cunku 2miz de stresliyiz, aslinda cok aptal bi noktadayiz. birbirimizle acik konussak belki 2miz de rahatliycaz ama o konusmadigi icin ben strese giriyorum. ve korktugum icin cevabindan ben sormak istemiyorum.

kafami toplayamiyorum, ama hissediyorum, ben ona yaklastigim kadar yaklasmiyo bana, benim ona mesaj attigim kadar atmiyo mesaj, eskisi gibi degil ya da, eskiden nerdeyse yari yariyaydi. bulusalim demiyo hic, hep ben bi organizasyon planlamaya calisiyorum.

ama tamam biraz daha iyiyi dusunmek istiyorum, yanimdan ayrilmiyo okulda, her attigim story’e bi yorum yapiyo mutlaka, yarin bulusmayi kendi teklif etti (ders amacli ama olsun), dogumgunum icin ‘cok kucuk’ de olsa bisey almis yarin vermek icin benim evime gelicek. 

belki vazgecmedi, ama nasil ayrilacagini kestiremedigi icin cekiniyor benden OFF beynimde 288 dusunce hepsinin sebebi var anlayamiyorum noktalar birlesmiyor. 

yaticam, uyicam, herseyin hayirlisi olsun, sev beni pablo, guzel sev, bi farkli sev, ben yasamadim boyle bisey, seninle yasayayim, degsin bu cektiklerimize.

yarin ola hayrola, biseyler belli olur belki - iyi uykular

[turkinuk]

Cok Zor

Son 1 aydir agzimdan dusmeyen 2 kelime - anlamini bile yitirdi neredeyse.

Cok zor geldi bu bana - ve daha baslangici herseyin, daha ayrilabilecek mi? kiz nasil tepki vericek? belki fikrini degistirebilecek? belki arkadas kalalim diyip alttan alttan geri almaya calisacak pabloyu? 

Belki diyecek ki cocuga, seninle 5 yildir cok huzurlu mutlu bi birlikteligimiz var, nereye gittigi belli olmayan 1 heyecan icin bitirmeye deger mi? Dusun diyecek, nasil uyumluyuz nasil anliyoruz birbirimizi, nasil zor geldik buralara, nasil cope atarsin butun bunlari? Onunla olan farkli gelen her seyin de biyerden sonra rutine donecegini anlamayacak kadar salak misin diyecek - ve cocuk da eger benim gibi dusunuyosa ki bence dusunuyo haksizsin diyemiycek. 

Nekadar emin acaba dogru karari verdiginden? 

Nekadar guclu bi sekilde kiza cevap olarak ‘uzgunum onu seviyorum’ diyebilecek. Ya da benden hic bahsetmeyecek mi acaba?

Kiza sizofren muamelesi mi yapacak, ne geciyor acaba kafasindan. Bir yanim deli gibi sormak istiyo diger yanim gercekten su noktada disarda durup ona istedigi ‘space’ i vermem gerektigini biliyo.

Cok istiyorum artik, basim dik elini tutabilmeyi, onu operken nekadar pis bisey yaptigimizi dusunmemeyi.. Ilk defa bukadar guclu biseyler hissediyorum birine karsi, doya doya keyfini cikara cikara, bagira bagira yasamak istiyorum. Kimsenin bilmesi umrumda degil, ben dunyadan utanmak istemiyorum, 2. kiz durumunda olmak istemiyorum.

Belki yuva yikan oldum ama kendime mantikli gelen ‘prensiplerimin’ cok disina cikmayacak sekilde oldum. Sinavdan sonra devam etmesi beni de cok gerecek. Bakalim nasil atlaticaz bunlari, nasil heycanliyim ama nasil korkuyorum ayni zamanda - cok enteresan hisler. Evet cok zor, ama guzel de bi yandan, bi risk aldim, monoton kimseyi sokmadigim hayatima bu manyagi soktum. 1 hareketiyle mutlu diger hareketiyle depresif bi insana donusuyorum. Kimseye izin vermiyodum ben, benim ustumde bukadar etkileri olmasina, ama enteresan bi deneyim, merakla bekliyorum nasil gecicek nasil olacak.  

[turkinuk]

Elimi Tuttu

Yaklasik 6 ay once yazmistim en son.

Son 1 yilin nekadar zor oldugunu, hislerimi kaybettigimi yazmisim. Ne sevebildigimi ne uzulebildigimi. Tumblr, biri geldi ve hepsini bana ayni anda yasatiyor.

Uzuyor cunku yanlis yapiyor, cunku baskasi var ve cok uzun zamandir var. Ve takipteyim, hala konusuyolar.

Heyecanlandiriyor, cunku cok kaptirdim ama benim gibi biri, yarali biri, dengeli, kontrollu biri bile kaptirdiysa gercekten hissediyodur diye dusunuyorum.

Ki dusuncesi bile kanimi kaynatiyor, butun vucudum heyecanlaniyor. Ben boyle hisstmeyi cok istedim Tumblr. Cok uzun zaman cok istedim.

Bu hissin yarisini Oguz’a, 10da birini Evrime, 1000′de birini Jacob’a hissettim. Jonty’e eminim daha cok hissetmisimdir, ama onu unuttum cok derin sildim, hatirlamiyorum beni nekadar heyecanlandirdigini. Daha bissuru insan var o araya girecek, Reece’den tut Mark’a Savvas’a bilmem kime.

Bu sefer farkli - ya da tamamen ayni ama suan bana oyle geliyo. Ama ben cok guzel hissediyorum. Ve son 1 yildir boyle bi his yasamadim. Biri elimi tuttugunda boyle icimden sicacik bi su akip butun damarlarimi kaplamadi. Boyle gogusumun ustunde garip uyusukluk hissi, karnimdaki tatli haraketlenme (gaz degil kelebek diye de gunumuzde tabir edilen heyecan). Ya cok guzel hisler bunlar. Hayat bunlarla tam, boyle keyifli, hep olmayacak ama, ozleyince geri gelince guzel. 

Elimi tuttu tumblr. Sarhosken yakinlasiriz anlarim, ama sarhos degildik, yolda yuruyoduk, alkol almaya gidiyoduk. Cok hafif etkisindeydik alkolun ama cok hafif. Aldi elimi koydu elinin ustune, soktu cebine, sonra dedi ki ‘that’s better’. 

Sonra oyun oynadik, sanirim bacagim ona yakinken bacagimi oksadi biraz, ama onu cok hatirlamiyorum. Sonra ben onun dizine yattim, boyle elim kafamin yaninda, onun vucuduna yakin. Tuttu elimi ama sevgili tutusu degil busefer, tuttu sadece ve oksadi biraz. Amerikan kiz yanimizda, hatta ben uyuyo gibiyim onlarin 2si konusuyor sadece. Arada gozumu acip baktim, kiz da bakiyodu, ona da normal gorunmedi yani. Gorunemez zaten, 5 yildir birliktelermis, dile kolay, boyle mi bitecek iliskileri, ben mi sebep olucam?

Sonra gidene kadar yattik yataga filan ama 4umuz de uyanigiz bu sefer. Ben bacaklarimi onun bacagina uzattim cunku o oturuyodu. Ya da o koydu bacagimi hatirlamiyorum. 2dk uyuyakalmisim, ucurumdan duser gibi hissederek uyandim, cocugun ustunde bacaklarim spazm gecirdi :D. Gulduk, herkes guldu, iste tam Ceyla’nin dedigi gibi, sevgili gibi hissettim o anda.

Sonra otobuse yuruduk, saat sabahin 4u, hava -3 derece filan, uyumamisiz, oluyoruz artik. 15dk yol yuruduk ve sonunda olu bi sekilde otobusun gelmesini bekliyoruz. Yaklasik 10 dksi var otobusun. Bavulu tasimaktan sag elim cok usumustu, Amerikan kiz aldi elimi isitayim dedi elinde eldiven vardi. 10sn sonra rahatsiz hissettim tesekkur ettim cektim elimi. Sonra 1 - 2 dk sonra filan Pablo aldi elimi yine koydu montunun cebine. Ayni yururkenki gibi. Ama bu sefer daha siki tuttu, daha cok oksadi, ben de oksadim. Konusmadik zaten ne halimiz vardi ne de yalnizdik. 

Hic bitmesin istedim ama bitti. Sonra havaalani ucaga yetisme pasaport bilmemne kontrolu derken anlamadik nasil gecti zaman ama uyuya kalka eve gelmisim. Sonra tekrar gorusmemizde hicbisey olmamis gibi degildi, ama okuldaydik ve cok yorgunduk.

Simdi bugun bi 2 saat sonra bulusucaz. 2miz, bizim buralarda bi cafede. Bakalim neler olacak.

Cok korkuyorum tumblr. Cok korkuyorum. Sevgilimden ayrilmam nalaka demesinden cok cok korkuyorum, ama pozitif dusunuyorum, hayal kurmamaya calisiyorum, cunku sonu husran oluyor genelde ama, pozitif dusunmek istiyorum. Hepimiz icin hayirlisi, gozum kor istemiyorum, hayirlisini istiyorum.

[turkinuk]

Ben babamla birlikte hislerimi de kaybettim

1 yil olmus tumblr, bazen dun gibi, bazen sanki 20 yil gecmis ustunden. Anlayamiyorum hala, nasil bizim aileye geldi boyle bisey, neden, derdimiz yok muydu sanki. Abimle bogusurken bide bu, o cocuk nasil dayansin, benim canim annem nasil dayansin, peki ben, ben ne yapayim?

En yakin arkadasimi kaybettim, isigimi kapadilar goremiyorum nereye gittigimi, yapiyorum biseyler ama anlamiyorum iyi mi yapiyorum kotu mu. Annem de bilmiyor. Ayni durumdayiz, birbirimize caktirmiyoruz ama cok kaybolduk. Isin kotusu ikimiz de nasil caktiririz bilmiyoruz, acimizi nasil paylasiriz bilmiyoruz.

Hislerimi kaybettim ben tumblr, su son 1 yilda ne biseye cok heycanlandim, ne cok sevindim, ne cok uzuldum, ne cok sinirlendim. Biliyorum kendimi, taniyorum az bucuk, nerde ne tepki verirdim hatirliyorum, o yoldan gidiyorum. Ama hissizim, ne kimseyi seviyorum ne kimseden nefret ediyorum. Herkes her sey olsa da olur olmazsa da olmaz. Ben tahmin ediyorum bu heralde dogru tepki diye. Degilse de napalim diyorum, insanlar da anlayiversin biraz, anlamiyorlarsa da gitsinler, heralde hissetmem bisey.

Cok zor ama tumblr, uzulup de aglayamamak cok zor. Baktim 1 yil once Ingiltere’ye dondugumde yazmisim, boyle derin damagimin arkasinda bi agri oluyor her aglamak istedigimde, oyle dayanilmaz bi agri ki o gitmiyor, gitse de aglasam atsam icimden su yuku. Cok canim aciyor, okadar aciyor ki hissizlestim, ne garip insan beyni. Anlayinca bu aciya dayanamayacagini, butun hislerimi atmis cope.

Beni hicbisey heyecanlandirmadi bu sene, hic kimse kalp atisimin artmasina sebep olmadi. Mezun oldum ben bu sene, o cuppeyle dolasirken tuylerim diken diken bile olmadi, butun ailem gelmis babam yok diye bir goz yasim bile dokulmedi. Aslinda nekadar uzuluyorum, herkesten once onun orda olmasi gerekmez miydi? Herkesten cok onun hakki degil miydi? Sonra Ingiltere’de herkesle vedalastim, belki 1 kere daha gorurum belki hic gormem bundan sonra onlari biliyorum, ama 1 damla gozyasi dokmedim, ugrastim, aglamaya da ugrastim, olmadi. Uzuluyorum, ozliycem hepsini ama cok yuzeysel bi uzuntu.

Bugun anladim nekadar hissizlestigimi, Beste’ye sinirlendigimde hatirladim boyle bi his varmis dedim. Oguz’un beni nekadar uzdugunu kelimelere dokunce hatirladim kalp kirikligi da yasamisim ben ve o oyle bi hismis. Ozlemisim. Hissedebilmeyi ozlemisim. Birine kalbimin carpabilmesini ozlemisim. Onu hatirlamayi bile ozlemisim. 

Hic beklemedigim kadar zor bir aci, hic beklemedigim yerlerden vurdu beni. Ve gittikce artan cok artan bir ozlem var. Su yuzune cikaramadigim cok sey var icimde, ama ne kimseyle konusasim var ne bisey, cunku cok aciyor canim. Yazarken bile cok aciyor, konusmaya dile getirmeye cok korkuyorum. Icime atmak degil bu, icimde olani cikaramamak, cunku cikarirken butun vucudumu desiyor sanki her yerimi kanatiyor canimi yakiyor. Icerde kalsin, zamani geldiginde cikar herlade, cikar diye umalim.

[turkinuk]

Okadar derin bir aci ki bu, okadar acitiyor ki canimi, aglayisim bile canimi acitiyor basimi agritiyor, vucudum ugrasiyor, bu aciyi bu ozlemi, bu siniri nefreti icimden atmak icin ama gitmiyor. Biz haketmedik bunu, boyle bitmemeliydi, bitmeseydi, 1 sans daha istiyorum, 1 kere daha gormek onun yaninda uyumak istiyorum. Bukadar acimasiz olmasin hayat, ben bunu hakedecek ne yaptim?

Bukadar sevdigim bi insani kaybetmeyi hakedecek ne yaptim, birbirine bukadar bagli bir aile boyle ayrilmamaliydi, kendimi suclamiyorum, sinirliyim hayata, biz haketmedik, haksizlik, acimasizca hersey.

Cok aciyor canim, yazarken de boyle gozlerimin arkasinda bide damagimin uzerinde ama ice dogru benim erisemeyecegim yerde dayanilmaz bir agri var, ama ne aglarsam gidiyor ne susarsam. Babacigimi cok ozluyorum, onu ozlemedigim her dakika yuzeysel bir hayat yasiyorum sanki boyle suyun uzerinde gidiyorum. okadar alistim ki babami kaybettim demeye, babam oldu, pankreas kanseriydi, hic aci cekmeden oldu, ona kolay bize zor oldu, onun istedigi gibi oldu. Anlam ifade etmiyor bunlari soylemek artik. Seni cok seviyorum, hadi gel biraz konus benimle, yardim et de uyuyayim, sonra da biraz ruyama gel, bana hic gelmedin nerdeyse, cok ozledim, kucagimda yatisini saglarinla oynayisimi, ellerimi ayaklarimi isitisini ‘ooo buz gibi bunun elleri’ diyisini. hadi gel biraz yanima, cok ihtiyacim var sana cok ozledim, icim yaniyor, cok canim aciyor.

[turkinuk]

Ne mutlu Gokcesulara

Tam 1 hafta once, ucaga bindim ve ingiltereye geri dondum. tam 2 hafta once belki de en mutlu sabahlarimdan birini yasayacagimi sanirken en zor haberi aldim. Tam 2 hafta once, ingilterenin sayili gunesli gunlerinden birinin keyfini cikaracagimi sanarken dunyamin basima yikilmasini izledim. Tam 1 hafta 6 gundur su hayatta en cok saygi duydugum iki kisiden birini sonsuzluga ugurladigimizi kabullenmeye calisiyorum. Babami kaybettim, yol gostericim, idolum, eglencem, Ahmet abim, ahmetcim, her seyim.

Su bloga yazdigim dertlere bakiyorum, kendime dert yaratmaya calisisim, ve yazmaya guc bulamadigim bi okadar daha sey. Cok sey yasadigimi sandim 2016da, daha istanbula donmeden, kanser haberini almadan nefretimi dile getiriyordum, bitsin artik gitsin artik 2016. Gitmedi, bitmedi. Hala nefret ediyorum bu yildan ama dile getirmeye korkuyorum, agzimi acmaya korkuyorum. Daha kotu ne olabilir ki demeye dilim varmiyor, cunku daha kotu cok sey olabilir. Daha kotusu olursa ben de olmam gibi hissediyorum, ama biliyorum icten ice, her derdin tasanin bi yolu oluyor, bi sekilde herkes kendi yolunu buluyor. 

Bilen bilir beni, mantikli dusunme konusunda ustume yoktur. Hele bide Ahmet abinin yolundan gitmeye karar verince inanin oturup sevinmem, zil takip oynamam gerekiyor. Ne de guzel aci cekmeden gitti, olumden hic korkmadi, icinde kalan hicbisey yok. Onun yoklugu bana guc verecek, bu aciyi atlatmak beni cok guclu yapacak. Onun yoklugu geride biraktiklarinin birbirlerine sarilmalari icin buyuk firsat. Abim ve annemle mukemmel iliskilerimiz olabilir. Falan filan.

Butun bunlari de boyle bikere de kusarak yazdigima bakmayin, biz gercekten ailece boyle yasiyoruz hayati, annemle ben de boyle yasamaya devam edicez. Her zorluk bir firsat, butun kalbimle inaniyorum buna, ve guclenecegimi biliyorum. Bitanecik babacigimin yolundan gidecegimi de biliyorum, ve bununla gurur duyuyorum. 

Ama gel gor ki hayat okadar mantikli islemiyor, hayatimda ilk defa mantigim islemiyor. Hep duygusaldim, hicbir zaman %100 mantigimla hareket etmedim, robot degilim sonucta, ama %75-80 mantigimdir konusan, duygusalligimin one gectigi %25de de bi sekil mantigim sakinlestirir beni. Iste suan dunya tersine dondu, dunyam tersine dondu. Durup dururken agladigim, herkes gitsin babam kalsin diyebildigim, onun artik olmadigini kabullenemedigim bi dunya. Mantigim yerinde ve %25 cok mantikli dusunuyorum ama kalan zamanda babami istiyorum. Hala sonsuza kadar gittigine inanamiyorum. Ona boyle doya doya sarilip opemeyecegimi, bogusamayacagimizi, kulagimi issirmaya calisamayacagini dusunmeye dayanamiyorum, gercekligine inanamiyorum. 

Okadar abuk bi surec oldu ki, kansere alisamadan olume inanamiyor hale geldim. Bukadar iyi bi insan, neden kansere yakalanir, hele pankreas gibi yasama orani 2-6 verilen bi hastalik, neden boyle bi hastalik var, neden NEDEN teknoloji budakar gelisti 2 aylik omrun kaldi nedemek, turk filminde miyiz ya. pihti atiyorsa, 2 kere attiysa, 3.nun atmasi supriz nasil olur arkadas, kontrol altinda tut su adami.

Iste bi sinir kusmasi daha, kim isterdi ki babamin hastanede kalmasini, hele gormusken nekadar nefret ettigini, nekadar stresli oldugunu, nekadar seviniyorum onun icin aslinda, ne saci doukldu ne kilo verdi, tam istedigi gibi oldu, ona kolay bize zor. Ama varsin zor olsun bize, ben herseyi yapardim onu hayatta tutmak icin, annem felc ihtimali var dediginde bile, o yasasin da nasil yasarsa yasasindi benim dusuncem, bencilce ama iste.

Simdi ise o tamamen gitti, yok artik. Ama dun beni sakinlestirebilecek kadar da var aslinda. Elimde fotografi odanin kosesinde aglarken sakinlestirip yataga yatmami soyleyebilecek kadar icimde, kalbimde, beynimde, mantigimda yasiyor babacim. Sesini taniyorum, onun konustugunu biliyorum. Bana hic olmadigi kadar yakin ama bi okadar da uzak, iste mantigin islemedigi bir zaman. 

Tek bildigim, en iyi bildigim, onun benim babam oldugu icin, 22 yilimi beraber gecirebildigimiz icin nekadar sansli oldugum. En cok saygi duydugum 2 insan benim annem ve babam, ve bitanesi hala hayatta, hala benimle, ve biz birbirimize bin kat daha yakiniz. Ne mutlu bize, ne mutlu boyle bi aileyi kurabilen ikiliye, sizin yariniz kadar mutlu ve basarili bi okadar da saygideger olabilirsem yeter bana. Canim ailem, iyiki varsin  

[turkinuk]

Just put yourself in my shoes, imagine I was living with sigi this year and he really fucked you over at the beginning of the year and imagine me being best friends with him and fucked you over just to live with him. How would you feel? 

I know we haven’t exactly been best friends this year like we were last year, but that was because I didn’t want to put you in the middle of things as me and jonty were obviously not going to be back to normal. So I left you to be friends with him, as that seemed like what you wanted to do and I didn’t want to make things awkward in your house. Not that I could have changed your mind if I acted any differently. So I thought I’d make it nice and easy for you to have a nice and chilled house, I tried to avoid coming round to yours as much as I could, and just leave things to the flow. 

I also didn’t want to be anywhere near him, I’m still angry with him, I still dislike him. But not just because of what happened in the beginning of the year, because of how he affected our friendship. How sneakily manipulative he’s been throughout. I knew I couldn’t fight it from the beginning, just from you not taking sides. But I thought next year, when we live together we would go back to normal, I really did. That’s why this really hurt me, and I can’t express you how let down I feel. I’m disappointed, I lost a friend to a guy who won’t even remember your name in 5 years time, to a guy who’s only doing this because he has noone else to live with, to a guy who has done possibly the worst thing that a human being has ever done to me. The guy who I introduced you to and get you to live with.

I really thought we could go back to the way we were, have a cuppa when we got back from uni/work, I could come to you whenever I had a problem. I really did think it was possible, even though I hated the fact that you chose him over me this year. I really thought it was a one year thing that you kinda had to do but also enjoyed doing cos you liked him a lot as a friend. Which I honestly don’t blame you as I still believe he has his charm to get people on his side. Charm or manipulation, I don’t know, but there is something and I am aware of that, and so is everyone else.

[turkinuk]

cok buyuk hata yaptin

Artik ondan nefret ediyorum sevgili tumblr, hep bana yaptigi seyi ona karsi kullandim, ona o anda istedigini verdim, istedigimi aldim. Hepsi tamamen hirsla tamamen nefretle. O sevismenin 1 saniyesini bile zevkle yapmadim, gozumu kapamadim bile opusurken. Bu derece kinci bi insan oldugumu, ona bukadar nefret duydugumu bilmiyordum. Gercekten askla nefret arasinda cok cok ince bir cizgi var. Ben burdan normale nasil donerim hic bilmiyorum. Onu hergun gormek zorunda olmasam tamamen cikaririm hayatimdan. 

Bize gelecekti dun, ev arkadaslarimdan biri cagirmis haberim bile yok, poker oynamaya. Gelmedi, gelemezdi zaten, ben onun yuzunu gormek bile istemiyoken o hangi yuzle buraya gelecekti? Yavas yavas ciksin hayatimdan, gitsin baska arkadaslari bulsun kendine, hayvan oglu hayvan.

Bir de kendisini acindirmasi yok mu.. Ben o kizi cok seviyorum, ona cok ihtiyacim var, onsuz olmaz ben onu gercekten seviyorum. SEN BENIMLE SEVISIYOSAN O KIZI SEVMIYOSUN, O KIZI SADECE BUTUN BI YIL BOYUNCA ELDE EDEMEDIGIN ICIN ISTIYORSUN. 

SEN COK BUYUK BI HATA YAPTIN, AMA BEN BU HATAYI NASIL KULLANACAGIMI BILMIYORUM MALESEF. Sana bi gram saygi duymuyorum ama sana harcadigim bilmemkac yila saygi duyuyorum, bukadar cabuk, bukadar kolay bitmiycek hicbirsey. 

Beni umursamayani ben de umursamiycam artik. Tek dusundugum benim sevgilim olsaydi, sen bunu bilmeseydin ama ordan burdan duymus olsaydin ben seninle sevismek isteseydim bana hayir der miydin? Demezdin. Kendin sevismeyi isteseydin bana hayir demezdin.

Senin bana yapmayacagin iyiligi benden bekleme sevgili concon, artik benden uzak ol kime yakin olmak istiyosan siktir git ona yakin ol

[turkinuk]

Honestly after all the things we've been through or more like I've been through with you this was the one that hurt the most. Don't care what you're going through, don't care how tired you were, leaving me without saying a word is something you shouldn't even do to a one night stand let alone to the person you've been seeing nearly every day for the past 2-3 years. I'm trying to think from your perspective like I've been doing every single time, but this time jonty I just don't want to. Because you never ever tried to think from mine, never cared how I'd feel. It's always about you you're so popular you don't need friends that you can just fuck off in the morn leaving me feeling like shit. The least you could do was to text me and let me know. Let me know why you did it. I am your friend. Or am I? You know how hard it is to go through with this not knowing where I stand with you like ever? I don't want anything relationship related with you. I just want to be a good friend of yours. But you're making it impossible.

[turkinuk]

Merhabalar,

Bugun 30. kere neden conconu sevmemem gerektigini hatirlitacagim kendime, ama busefer ki sebep cok guclu. Okadar guclu ki aklima geldikce bi midemi bulandiriyor, ona bakarken dusununce gozlerine bakamiyorum.

Klasik sebeplerim de mevcut tabiiki, benimle ilgilenmeyenle neden ilgileniyorum gibi, bok mu var o cocukta benim tipim bile degil gibi. Ama bunlarin ise yaramadigini az cok anladim heralde. Yine sevesim gelince seviyorum, 1 yaz gormeyince unutuyorum neden kendimi uzak tutmaya basladigimi, yine hayaller kuruyorum.

Ama bu baska, bu kendimi tutamayacagim bisey. Bunu duyduktan sonra benim duygularimi onemser mi acaba yi gectim o kendinden baskasini hayatta dusunmez dedim. Dedim yani, zaten oyle onsuz yapamam tarzinda da bi arkadasi olmadigi icin, birini kaybetmemek icin yapacagi bisey yokmus onun, ben anladim.

Soyle anlatayim, Concon gecen sene ayni ilkokula gittigi bi cocuk ve yine onlarla ayni ilkokula gitmis baska bi kizla eve ciktiydi (baskalari da vardi evde de o konu disi simdi). Bu cocukla kiz yaklasik bi 6 yildir cikiyolardi ve hani herkesin bayildigi, ozendigi tipte bi cifttiler. Maalesef beraber yasamak biraz fazla geldi, kiz ayrilmak istedi, cocuk da biraz pasif bi cocuk, sen nasil istersen diyebildi sadece. Aslinda pek de istemiyodu ayrilmayi ama kizin istemedigini gorunce zorlayamadi.

Ben tabi butun bunlari concon’un agzindan dinledim. Yoksa ciftle oyle bi samimiyetim yoktu asla. Concon’un dusuncesi bu yondeydi yani. Sonra noldu, cocuk kizla ayni evde kalicakti o olmadigi icin ev aramaya basladi, Concon da son dakikaya birakmisti onlar birlikte eve cikmaya karar verdiler. O gruba bizim bolumden baska bi arkadas ve benim en yakin arkadasim da eklendi ve simdi 4 kisilik bi eve ciktilar. 

Hala olaya gelmedigimin farkindayim, ama bir dip not gecmek istiyorum, cocugun kizla 6 yildir cikiyo oldugunu ve ayni okula gittiklerini dusundugumuzde, yeni evini ele aldigimizda, tek yakin arkadasinin Concon oldugunu gorebiliyoruz heralde dimi, sonucta evdeki herkes bi sekil Concon’a bagli. Yani cok bariz belli olmuyorsa da ben biliyorum, yine Concon’un agzindan dinledim, cocukcagizin hic arkadasi kalmamis. Baya yalniz kalmis.

Simdi geriye kalan tek arkadas ve gelecek yilda ev arkadasi olarak concon napsa begenirsiniz? Dilim varmiyor resmen, utaniyorum, onun adina utaniyorum.

Bahsi gecen kizla birlikte olmus, bikere de degil ‘aralarinda biseyler oldu ama kiz erasmus icin ispanyaya gidecegi icin konu kapandi’ seklinde lanse edildigi dusunulurse Ena’ya, gercekten bi kereden fazla bisey donuyodu.

Dusundukce inanamiyorum, yani bu cocuk sozde en yakin arkadasina ne bicim bi kazik atti, ben daha farkli bi doneme gelseydim de biz sevgili olsaydik kim bilir bana nasil kaziklar atacakti.

Ki biliyodu, kizin ona ilgi duydugunu biliyodu, bana taa senenin basinda demisti, hissediyorum aralari aciliyor ve cok korkuyorum ev garip olacak diye demisti. Sonra ayrildiktan sonra onlar, hep kizla bulusup kutuphaneye geliyolardi, oglen yemeklerine gidiyolardi. Ben sadece parcalari birlestirmemistim kafamda.

Belki cok abartmis olucam ama, bunlari ayiran bile o olabilir. Bi dusunsene, bu kizin ona ilgi duydugunu anlamis daha taa sene basinda. Bana davrandigi gibi davrandigini bi dusun. Bide bunlar ev arkadasi, hergun goruyolar birbirlerini. Kac gece disari ciktilar beraber. Bana yaptigi gibi kolunu 2 oksasa ertesi gece ciktiklarinda bi 2 daha oksasa, bi 5 daha 10 daha. Sonucta yasak degil mi kizin hosuna gitmiyo mudur gidiyodur. 

Biyandan da vicdanima yeniliyorum, diyorum ki ya hoslaniyosa kizdan hakikaten, ve gercekten yakinlasmislarsa bisey olucaksa kendini tutamadiysa. Yok yine de daha yeni bitmis bi iliskinin uzerinden, en yakin arkadasina yapmazsin bunu. Tut kendini, hayvan degilsin sen sonucta, iradeli ol biraz.

Hayvansin gerci, dunyadaki en igrenc hayvan sensin. Tiksindim senden gercekten. Dusundukce midem bulaniyor. Ama en en en kotusu de ne biliyo musun? Biliyosun tabi, yine senin 2 kelimene, 2 gulumsemene bakiyorum. Sen istedikten sonra ben direk seninim, elimde olan hicbisey yok.

Nasil yapiyosun bunu, belliki bitek bana da degil. Ama nasil yani, nasil bir huydur bu nasil ayirirsin 6 yillik cifti, nasil olabilir boyle bisey? Nasil bir savunman olabilir boyle bi durumda cok merak ediyorum, gercekten cok merak ediyorum.

Allah akil fikir versin, sana da, senin eline dusene de. amin :(

[turkinuk]

Yine cok uzun zaman oldu...ben her yazima bu cumleyle mi baslayacagim acaba? Hayatim cok garip, aslinda cok mutluyum ama cok kontrolumun disinda gerceklesiyor hersey ben de korkuyorum. Kendi kendime dusunecek vakit bile bulamiyorum. Ben su hayatta attigim en buyuk adimi attim dun. Bunun buyuklugunu Turkiye’de kimse anlamadi, anlamasini da beklemiyodum zaten. Bunu bile bile, onemsenmeyecegimi bile bile ben bu adimi attim. Kendimle gurur duyuyorum. Ama adim atmak var, devamini getirmek var. Bakalim ben Ingiltere’ye dondugumden devami gelicek mi?

Arada attigim adimi da soylesem, sadece beynimdeki dusunceleri yazmasam mesela. Sonucta buraya kendi icimde yasadigim monologlari paragraf paragraf yazmaya geldik dimi, baskasina anlatirken kendimizi dinlemeye geldik. Hakkini vermek lazim ayridigim zamanin.

Ben 2 gun once (06/09/15) yeme bozuklugumun oldugunu resmen kabul ettim ve diyetisyene gidip yardim almaya karar verdim. Bunun benim icin nekadar buyuk bisey oldugunu anlatmaya nereden baslayabilirim tam kestiremiyorum ama deniyecem.

Benim ergenligim diyetisyenlerde kilo problemleriyle gecti. Gordugum herkes bana ‘iyiligim icin’ kilo vermemi soylerdi. Veremedim, ne denediysem olamadi. En saglikli yontemleri de denemis olsam yapamadim. Gelgelelim ise yarayan yontem kendimi ac birakmak oldu. Bin kere soyledim, bin kisiye soyledim. Inanin inanmayin ben kendimi istemdisi ac biraktim. Gercekten 1 hafta adam gibi yemek yiyemedim. Ben boyle biseyin elimden geldiginin bile farkinda degildim ozamanlar. Yemek konusunda o derece kontrollu olabilecegimin falan. Cok kisa surede cok guzel inceldim. Hayatimdaki en buyuk basarim da budur benim. Universiteye girmeme sevinmedi ailem kilo verdigime sevindigi kadar. Ki desteklediler de yemek yememi, imrendiler, nasil basariyosun dediler, keske biz de yapabilsek dediler. Annem disinda, o hep korktu uzuldu, yedirmeye calisti bana. 

Durum bu olunca, ben nekadar az yemek okadar iyi diye devam ettim hayata. Ingilterede yalniz yasadim, karisanim olmadi. 2 senedir ayni devam ediyorum. Hak verirsiniz ki hicbirsey yememek 2 yil boyunca mumkunati olan bir durum degil. Nitekim ben de bi az yiyip bi hayvan gibi yemek seklinde sacma bi hayata basladim. Az yedigimde mutluydum, gururluydum, hayvanlastigimda kendimden tiksinirdim. Okadar ki tatli matli yedirmeye calisan kisilerden nefret edecek, kotulugumu istedigine inanacak noktaya geldim.

Bide yemekler dokunmaya basladi bana, hersey dokunmaya basladi. Kimseye dokunmayan tavuk yumurta bana dokunuyo hale geldi. Artik dedim profosyonel yardim alma vaktim gelmis, ben neredeyse mezun olucam, boyle bir hayat yasayamam. Kahvaltidan ocu diye kacmadigim, oglen yemegini gereksiz gormedigim, aksam yemeginde tek ogun yedigim icin yarim karpuzu bitirmedigim sonra da yarim saat cok sistim diye iptal olmadigim bi duzende gecmem lazim. Boyle yasanmaz, ben de yasamicam. 

En buyuk korkum diyetisyene giden ama kilo veremeyen zavalli sisko Irmak’a geri donmek. Insallah ise yarar da ben bu duzenden cikarim. Insallah ise yarar da ben sigarayi birakirim. Insallah ise yarar da ben sagligima kavusurum. Tek istegim bu. Kilom sabit olsun saglikli olsun, ben dunyanin en guzel vucuduna sahip olmasam da olur. Olamama da zaten, benim ona ayiracak enerjim kalmadi artik. Begenen boyle begensin begenmeyen miktirsin gitsin :)

Bu motivasyonu koruyayim daha beklentim kalmadi. Yeni bir hayata merhaba, saglik herseyden once, kilo geri plana. Haydi insallah!

[turkinuk]

o da sevmiyor, herkes gibi

sevmiyor beni sevgili tumblr, herkes gibi o da beni sevmiyor. 

ben birini sevince, birinden hoslaninca böyle nefret ettiriyorum kendimden herhalde. 

kimseyi sevmezsem de hayat bos geliyor. 

sevgilim olamıyor, benim hayatta en büyük heyecanım birinden hoşlanmak. onu da yapınca benden nefret ediyorlar, arkalarına bakmadan kaciyorlar. okadar mi iğrencim ben? lanetli gibiyim. 

kim lanetledi beni, nolur geri alsın, insan dusmanina yapmaz böyle şey.

en büyük derdin bu olsun derdim biri bana bunu anlatsa ama, yasamayan bilemez, ben böyle eksiklik hissetmedim hayatımda.

kimin ahini aldıysam, kime naptiysam ozur dilerim, okadar inandım ki bunun baskasinin enerjisi olduguna artık. 1 degil 2 degil, napmis olabilirim bi insana bu kadar kotu?

[turkinuk]

Yilin ic catismasi

Cok stresliyim, neden boyleyim.. ellerim titriyor, yapmamam mi gerekiyor, gitmesem mi acaba? Sirf iyiliginden mi bukadar iyi davraniyor bana yoksa o da hoslaniyor mu biraz benden? Farkinda mi peki benim ondan hoslandigimin, yine itici derecesinde bariz mi davraniyorum? Peki beni hic mi istemiyor? Okadar istemiyor ki bu gidisime zorla evet diyor, cunku iyi biri ve hayir diyemiyor. Evdekilere iyy irmak geliyor diyecek kadar istemiyor.

Ben mi cok kotu dusunuyorum? Benim hakkimda notr mu acaba sadece. Peki niye beni istemesin, baskasini mi begeniyor acaba? Yoksa sadece bana o sekil bakamiyor mu? Biseyler istedi o gece, biliyorum, sarildi filan. Ben niye bu cocugu bukadar deli gibi istiyorum peki? Sevmesse sevmesin demedim mi ben turdayken, benden hoslanmak zorunda mi demedim mi. Benim kadar secici bi manyak niye hicbir zaman kabullenemiyor bir insanin benden hoslanamayacagini?

3-5 ortak ozelligimiz var ve muhabbetimiz cok iyi diye dunyanin en iyi bizim iliskimiz olacak diye bir kaide mi var? Yok, dunyanin en gerizekali iliskisi de olabilir bizimki. Ben conconu atlattim, onun o flortoz tavirlarini, onu her allahin gunu gormeme ragmen atlattim. Bu cocugu mu atlatamayacagim. Kabullenemiyor muyum acaba gecen sene avucumun icinde gordugum insani bu sene elde edemedigim icin.

Sorsam mi bu gidisimde, bak desem mi, sen beni seviyo musun desem mi? uzulmeyecegime soz versem de gercek bir cevap istesem, hayir derse de ona gore devam etsem mi? Hos, istese bilmez miyim? Hissetmez miyim? Sormama gerek bile kalmaz, o su durumda bana sormaz mesela. Insan hisseder cunku, biri onu isteyince hisseder. Peki bana kesin bi hayir diyememe ihtimali evet demesine yol acabilir mi? iyiliginden yararlanmis olur muyum, hayir diyememesinden? Peki ondan sonar normale donme ihtimalimiz sifirin nekadar altina iner?

Ben simdi gidince 5dk eve bakip cikarsam eve gidince nasil hissederim. Oturup aglar miyim? Yoksa banyo yapip kendime gelir miyim? Gelirim, tabii ki gelirim. Olmuyormus derim, benim elimden gelen bukadarmis derim. Zorla mi sevecek derim, rahatlatirim kendimi, biraz uzulurum ama atlatirim heralde, atlatirim dimi?

Nolur sevse demiycem, cunku hayal kurduruyor o soz bana. Hayal kurmanin sonu hayal kirikligi. Unutmamak lazim nasil havaya girmistim ispanyada. Nasil patlamistim sonra, nefret etmistim. Bi sekil duzeltmistim tabii ki herzamanki gibi. Cunku duzelicek, ister istemez. Hayat devam ediyor, ben ask acisiyla yipranacak insan degilim. Sadece agirima gidiyor, kimseyle aramda bisey olmuyor, ve etrafimdaki herkes bana uzuluyormus gibi geliyor. Dunyaya bagirmak istiyorum, ben taniyip taniyabilecegim en iyi, en sevimli insanla birlikteyim diye. Sirf butun dunya duysun diye istiyorum heralde. Ama sanki eksiklikmis gibi hissediyorum, insanlarin bana uzuldugunu dusunuyorum ve agirima gidiyor. Siktiretmek lazim. Siktirsin herkes. Kendilerine uzulsunler. Ingilterede mukemmel bi hayatim var benim, allaha sukur derslerim iyi, cok guzel arkadaslarim var. ben bu abinin ismini hatirlamam yazin istanbulda. Baska biri takilir kafama. Istemiyosa sevmesin amk. Ilk degil son olmayacak. Illa biri olacak, illaki olacak. Hayirlisiyla olsun! Korkuyorum hayirli degilse diye ama degilse de degil, benim gucum bukadarina yetiyor. Ben kendime yeterim.

[turkinuk]

cok uzun zaman oldu

gercekten cok oldu buraya yazmayali.. aldatiyorum burayi, baska bi blogum daha var artik, bayadir hem de. ingilizce kendisi, icimden ingilizce gelince oraya yaziyorum, turkce gecince buraya. ama orasi daha genel, abimi anlatiyorum orda uzun uzun ama oraya da aylardir yazmiyorum. 

cok dersim var evet ama sebebi de o degil yazmamamin, dusunmeye korkuyorum bazi seyleri. cok anlatiyorum herkesten onay aliyorum ama vicdanim rahat degil biliyorum. kendimi dusunmem lazim artik diyor birsekil avunuyorum ama rahat degil vicdanim.

bide garip hissettigim bi cocuk var, cok baya cok hoslaniyorum. cok iyi kalpli, cok yakin hissettigim bi insan ama sanki benden hoslansa ben ondan cok etkilenmem ama yine de cikarim ki guzel bi iliskimiz olsun. cunku olur onunla, cok iyi anlasiriz biliyom ben. belki de bilmiyom. ne hissettigimi bile bilmiyorum cok uzucu. istiyorum onu, ama gecen sene de jacobu istiyodum, suan resimlerine bakinca olaydi ne guzel olurdu bile diyemiyom, nalaka abi diyom sadece. ben iliski istiyorum, beni seven, sik sik sevisebilecegim bi sevgili istiyorum. niye olmuyo? gercekten ena kiskanir diye mi acaba. cunku gercektn kiskanir. cunku onun sevgilisi olsa da ben kiskanirim. cunku evdeki iki single biziz. ama ben buyuzden sevgili bulamiycak miyim.

ben sevgiliyi kendim icin mi istiyorum peki acaba? yoksa facebooka resmimizi koyabilmek icin mi, anneme artik sonunda sevgilim var diyebilmek icin mi? skype’da annemlerle tanistirabilmek icin mi? ben onlar icin mi yasiyorum? yoksa gercekten marki istiyo muyum?

mark cok iyi bi cocuk. cok da uyumluyuz, saatlerce sohbet edebiliyoruz falan. ama ben birini isteyince olmuyo bunu biliyoruz. ben niye hala birini istiyorum? isteyince olan oguz oluyo anca, ondan da bi cacik olmuyo, gorduk. bekliyoruz efenim, mikemmel erkegimizi bekliyoruz, bakalim artik. kader

yaksamlar ifindim, saygilarimi sunarim..

[aa daha kalsaydiniz]

yok ben kaciyim sabah erkenden kutuphaneye gitmem gerek, saat de gec oldu, malum 8 saat uyumak lazim, yeniden gorusmek uzere

[insallah, insallah]