umuttsuuuzvakaa - Tumblr blog

[umuttsuuuzvakaa]

kaderine katlanan insanlar, tıpkı benim gibi kamburlar.

[umuttsuuuzvakaa]

şarkılarım; susmaz dediklerim, yazılarım; kanatmaz dediklerim, acılarım; bitmez dediklerim.

[umuttsuuuzvakaa]

son 7.

[umuttsuuuzvakaa]

rüzgarın serinliği değildi ruhumdaki üşüme hissi. güneş de değildi kalbimdeki sıcaklığın sebebi. çakan şimşekden de değildi korkmam. sessizliğe mahkum olunmuş bir böcek değildi tiksinti sebebim. bana bağıran insanlara değildi nefretim. yanlış anlaşılmaktan oldu hepsi. fakat bu çelişki boğazımda bir düğüm oldu. susturdu beni. bendim sebebi. öyle dediler. ben olarak da kalacağım. öyle işte.

[umuttsuuuzvakaa]

nefret ettiğim o aysın sen, temmuz; kalp kırıklıkları, gözyaşı, nefret, hıçkırıklar, uykusuzluk, acı.

[umuttsuuuzvakaa]

gece bile susmayı seçti benim karşımda. ona; “konuş” dedim, “kus içindeki nefreti ama böyle susma” diye itiraz ettim, ama o bana acıdı. çünkü o, kırılan kalbimi görmüştü. paramparça olan umutlarımı, gözümde kuruyan yaşlarımı, yorgun ruhumu görmüştü. susan sesimi duymuştu. kırılmış hevesimi, yaralı kelimelerimi hissetmişti. saat 4leri benimle geçirmiş, o yatakta benimle sabahlamıştı. bilirdi o beni. öyle kolay kıyamazdı bana insanlar gibi. o susardı hep. fakat karanlığı etrafımı sıcak bir battaniye gibi sarardı. karanlıkta benim yanımda otururdu. insanlar gibi ışığı açıp, tek bırakıp gitmezdi beni. gecenin dostu Ay'dı. benim sırdaşım. yüzüne bakarak hayallere daldığım. o da severdi beni. elinden bir şey gelmezdi belki, sarılıp beni sakinleştirmezdi ama huzur armağan ederdi bana. kitaplarımı da unutmamak lazım. onlar konuşamadığım her şeyi anlattı. fakat onları, beni kıran insanlara okutamadım. denedim, denedim. ama onlar körmüş; geç anladım. şarkılar; ruhumun ışığı. kafamdaki sesleri susması için ikna eden mucizem. öyle işte. benden zengini yok, çünkü ben onlara sahibim. yaralarım var ama onları saran mucizelerim de var. iyi ki varlar.

[umuttsuuuzvakaa]

hiçlik şarkısını söylerken ruhum, onu duymamak için kulaklarımı kapadım. oysa unutmuştum; şarkı bendim. kulaklar, gözler kapansa da, duymaktan, görmekten vazgeçemediğin istisnaların vardır bazen. ruhun sönerse, şarkı da biter. ama şarkı ne kadar tiz olursa olsun, bitmemesi lazım. bedenin o şarkıyla dans ediyorsa, ruhun bunu sorun etmemeli.

[umuttsuuuzvakaa]

Bazen nefret ettiğin kişi aynalarda

[umuttsuuuzvakaa]

hiçlik, benmişim.

hislerimin boşluğundayım,ortasında değil. onların beni esir almadığı,fakat rahat da bırakmadığı bir yerdeyim. hiçlikteyim.

-z.

[umuttsuuuzvakaa]

“eski bayramların tadı yok” derler ya, anlamazdım neden öyle dediklerini. bayramları saçma bulurdum. gereksiz adetler işte; diye düşünürdüm. ama bu gün, zamanında değerini bilemediğim o bayramları arıyor kalbim. aile içi şakalaşırken, bir arada, bir masa başında geçirdiğim o bayramları. sevdiğim o insanların isimlerinin yanında “rahmetli” kelimesi geçmediği o zamanları. çok saçma. o masa hâlâ orada duruyor. aynı oda. aynı tabaklar. ama bir şeyler eksik. “iyi bayramlar” sözünü demeyi bile fazlalık olarak gören ben, eskiden yüzüne bakmadığım, fakat içten içe sevdiğim o insanları arıyorum. hayır, onları değil. onların sevgisini. karşılık beklemeden seven yüreklerini. çok acı. “keşke yeniden çocuk olsam da, bu hataları telafi etsem” demekten başka bir şey gelmiyor elimden.

[umuttsuuuzvakaa]

[umuttsuuuzvakaa]

kabullenip, kaderle barışmak mı, baş kaldırıp, savaşmak mı? kafam çok karışık.

[umuttsuuuzvakaa]

bazen, yıldızları söner insanın.

[umuttsuuuzvakaa]

ellerim titrerken yazıyorum bu satırları;

içimdeki kavgalardan çok evdeki kavgalardan sıkılmaya başlar oldum, oysa hani sorun bendim? bensem eğer, neden bu nefret? bu yorgunluk? acılarım azalsın diye yalvarmasaydım neler olurdu diye düşünmem ağır değil mi? ağır olan benim hayatım değil, hayır. ağır olan benim, kendim. kendime olan nefretim. bırakıyorum yazmayı burda, çünkü yazılara sığmayacak hislerim var; bu yüzden kaybediyorum her savaşı.

[umuttsuuuzvakaa]

şarkılara bile katlanamayıp sadece ses olsun diye açıyorum

[umuttsuuuzvakaa]

çakan şimşekleri izliyorum penceremden. derin düşünceler sarıyor etrafımı. düşünüyorum, kafamdan binlerle fikir geçip gidiyor. belki de, çakan şimşekler ruhumdakilerle kıyaslanamaz-, diyorum. dışarıdaki şimşeklerin hepsinin kendilerine özgü ışığı ve sesi varken, benim ruhuma çakan, alt üst eden bu şimşeklerin bir mırıltısı bile yok. ışığı geçtim, gölgesi dahi yok. acılarımı kıskandıracak güzellikte olan bu şimşekler bana acı vermeyi seviyor. ben de buna inat, dışarıdakı şimşeklerin sesiyle kutsuyorum ruhumu.

[umuttsuuuzvakaa]

intihar yakışık kalmaz. ölümsüz ruh, ölümlü bedende vardır.

intihar sadece bir kelime. ben bedenimi öldürecek kadar aciz değilim, hiç olmadım. fakat ruhumu kanlı düşüncelerimle katledip, acılarla öldürecek kadar zavallıyım. belki de cesaretliyim, bilmem. cesaret kelimesi sönük kalır bunun yanına, tabii ki o ayrı bir konu.