unadulteratedchaos-posts

[unadulteratedchaos-posts]

Άτιτλο

Νέκυια

Κατέβηκα στη χθόνα των σκιών,

εκεί που η άβυσσος δεν έχει πάτο,

και η αχλύς αγκαλιάζει τα βλέφαρα

με ψιθύρους του Έρεβους.

Στο βάθος, το νερό της Στύγα��

στάζει όρκους που κανείς δεν έσπασε.

Μια Μαινάδα χορεύει ξυπόλητη,

με μάτια που ρίγος γεννούν στη σιωπή.

Ο ήλιος κρ��μεται σαν άλως,

μα η λάμψη του μοιάζει ξένη εδώ.

Το θάλπος της ανάμνησης τρεμοπαίζει,

μια σπίθα σε σκοτεινό ουρανό.

Ισορροπώ σε σκοινί από ακροβασία,

ο χρόνος ένας πέλεκυς που δεν χαρίζεται.

Μα πέρα απ’ το σκοτάδι, στο βάθος,

ένα σέλας μου ψιθυρίζει:

“Καρτερία”, και θα βρεις ξανά το φάος.

Χρυσάφη Γκρέκου.

[unadulteratedchaos-posts]

Άτιτλο.

Προχθές μιλούσα με την μητέρα μου στο τηλέφωνο. Μετά τον γνωστό διάλογο, « τι κανεις - τι κάνω »; Αναφέρθηκε σε ένα γράμμα που είχα γράψει στα 7 μου, το οποίο και βρήκε ξαφνικά ενώ καθάριζε.

Το γράμμα έγραφε μια επιθυμία που είχα τότε. Είχα γράψει ότι στα 30 μου θα έχω δύο σπίτια μεγάλα και τρία αυτοκίνητα ακριβά.

Με ρώτησε λοιπόν η μητέρα μου, πού τα έχω. Προτίμησα να κάνω τον διάλογο μονόλογο να φτύσω το δάχτυλο και να γυρίσω σελίδα.

Λυπάμαι απέτυχα… Δεν έχω δύο σπίτια μεγάλα, ουτε καν ένα, ούτε τρία αυτοκίνητα ακριβά, ούτε καν ένα. Λυπάμαι απέτυχα.

Δεν έχω δύο σπίτια, αλλά έχω χωρέσει σε περισσότερα από 25 όλα αυτά τα χρόνια με έναν πρόχειρο υπολογισμό. Δεν έχω τρία αμάξια, αλλά έχω χρησιμοποιήσει και αμάξι και μηχανή και ποδήλατο και τρένο και λεωφορείο και γουρούνα και αεροπλάνο και αερόστατο και sk8 και πατίνι και ελικόπτερο και πλοίο και βάρκα, μόνο διαστημόπλοιο δεν έχω δει από κοντά, αλλά μια μέρα θα δω. Ζηλεύω όσους έχουν υπάρξει μια ανάσα μακριά από τη σελήνη. Ένα όνειρο. Τους ζηλεύω αισχρά.

Ήθελα να γίνω φωτογράφος. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω. Και μπορούσα, αλλά δεν έγινα.

Ήθελα να γίνω τραγουδοποιός να γράφω στίχους και μουσικη. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω. Και μπορούσα, αλλά δεν έγινα.

Ήθελα να γίνω συγγραφέας. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω. Και μπορούσα, αλλά δεν έγινα.

Ηθελα να γίνω μοντέλο. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω. Και μπορούσα, αλλά δεν έγινα.

Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω. Και μπορούσα, αλλά δεν έγινα.

Έμαθα να παίζω πιάνο και κιθάρα μόνο για να δω αν μπορώ. Και μπορούσα.

Ήθελα να γίνω ευτυχισμένη. Ήθελα μόνο να δω ότι μπορώ να γίνω και δεν μπορούσα. Κι έκοψα ένα φύλλο χαρτί και άρπαξα ένα μολύβι κι άρχισα να γράφω, να γράφω τις ευτυχίες απαριθμώντας…

Δεν έχω δύο σπίτια και τρία αυτοκίνητα αλλά έχω..

Τεσσερα πανέμορφα πλάσματα που μου στέλνουν κάθε φορά γράμματα και φωτογραφίες που μεγαλώνουν με αγάπη και που χαμογελούν.

Ταξίδια και στις 4 ηπείρους του πλανήτη με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο.

Εμπειριες και στιγμές που όταν αναπολώ, γελάω, δακρύζω, καυλώνω.

Μια δουλειά που δεν προϋποθέτει να ζητάω άδεια από κανέναν αλλά να την δίνω εγώ στον εαυτό μου.

Τα καλύτερα ταξίδια μου τα έκανα με τα πόδια και τους καλύτερους ύπνους τους έχω κάνει κάτω από τα αστέρια με βρεγμένες πατούσες.

Ευτυχία.

[unadulteratedchaos-posts]

Έχω ξεχάσει πως γράφουν.

Έχω έναν τρόπο να εξιδανικεύω ότι δεν εξιδανικεύεται. Έχω έναν τρόπο να χαλαρώνω με μπύρες και ναρκωτικά και υπέροχη μουσική ανά διαστήματα. Το αποζητά ο οργανισμός μου.

Δεν ξέρω αν είναι κατακριτέο. Κι αν είναι, για ποιον είναι; Σημασία έχει ότι για εμένα δεν είναι. Είμαι πολύ εύκολος άνθρωπος. Όταν νιώθω αγάπη γίνομαι ο χώρος. Ολόκληρος ο χώρος. Είναι σαν να απλώνω χέρια και πόδια μαζί και να ακουμπ��νε σε κάθε γωνία του σπιτιού. Από την άλλη, όταν δεν νιώθω αγάπη κουλουριάζομαι σαν ένα σαλιγκάρι που νιώθει την απειλή.

Δεν ξέρω γιατί καταφεύγω στις λέξεις κάθε φορά που νιώθω λίγη και προδομένη, ίσως να είναι ότι πιο ασφαλές αυτή τη στιγμή συγκριτικά με οτιδηποτε άλλο έχει προηγηθεί.

Δύσκολος κόσμος, με δύσκολους ανθρώπους. Κάποτε είχα πει ότι προσπαθώ πολύ να τους καταλάβω για να μην τους σκοτώσω όλους αυτούς , τώρα τους σκοτώνω μέσα μου έναν έναν.

Δεν ξέρω τι αξίζει στον καθένα, ξέρω ότι εμένα μου αξίζει αυτό που πάντα έψαχνα και που πάντα ήθελα. Ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, πάνω στα βράχια, να ακούω το κύμα. Να με νανουρίζει..να με ταξιδεύει. Όπως εκείνες τις φορές που μετά το αλκοόλ ταξίδευα πάνω στην καρέκλα του γραφείου μου σε ότι έπεται. Εγώ επομαι…εγώ! Επομαι μετά την κάθε κατάσταση που βιώνω σε κάθε παρελθόν που δεν μου κάνει. Που δεν μπορώ να το φορέσω, που δεν μου κάνει.

[unadulteratedchaos-posts]

Άν κάποιος με ρωτούσε τι θα άλλαζα στην ζωή μου ή τι θα έκανα διαφορετικά, θα του απαντούσα πως η πορεία της είναι μη ελεγχόμενη.

Ακόμα κι αν μπορούσα, δεν θα άλλαζα κάτι. Νιώθω πως η ζωή μου είναι εγκλωβισμένη σε ένα συγκεκριμένο χάος, επαναλαμβανόμενο. Αυτό σημαίνει ότι αν τα πράγματα δεν θα ήταν έτσι, θα ήταν και πάλι έτσι.

Άλλωστε αν ανατρέξω σε σημειώσεις, σε φωτογραφίες, σε βίντεο, όλα αυτά που λαχταρώ τα ψάχνω ακόμα. Όλα αυτά που δεν είμαι, τα αποζητώ.

Δεν έχει καμία επίδραση πάνω μου η φράση « μπορούμε να είμαστε ότι θελουμε ». Πολλές οι απειλές. Ο κόσμος ��φόρητος. Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε ότι θελουμε. Δεν είμαστε ελεύθεροι και δεν θα υπάρξουμε ποτέ.

Είμαστε εξαρτημένοι από τις επιρροές.

Είμαστε εξαρτημένοι από τις ανεξάρτητες πεποιθήσεις.

Είμαστε εξαρτημένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Χρυσάφη,

28/02.

19.08

[unadulteratedchaos-posts]

΄Ατιτλο.

Με τον καιρό η γλώσσα σου μαθαίνει να ξεμπερδεύεται

καταπίνοντας την αλήθεια που πνίγει για χρόνια τον λαιμό σου.

Όσοι προσπαθούν να ναρκώσουν την νύχτα, ξυπνάνε πίσω από κάγκελα.

Άοπλοι, παγιδευμένοι, φυλακισμένοι και μόνοι.

Απόντες.

Κενά τα χέρια μας, από πού να πιαστούν;

Τις λέξεις που αναγκαστικά έπρεπε να χωρέσουμε στα όρια του τετραδίου,

είναι ο δρόμος που ακολουθήσαμε. 

Κάπως έτσι έπαιρναν άριστα με 10 οι Αναλφάβητοι. 

Οι λέξεις ασφυκτιούσαν στο μεσοδιάστημα. 

Κάποιοι την γλίτωσαν με κόμμα, 

η φαντασία τους οργιάζει ακόμα.

Κι εκείνοι που απέτυχαν δίχως πορεία, είναι εκείνοι που στην πρώτη κιόλας δυσκολία τα παράτησαν βάζοντας τελεία, με ευκολία.

Άν έμαθα κάτι από την τόση ελευθερία,

είναι ότι χάνεσαι χωρίς πυξίδα σε αυτή την ουτοπία,

κανένας θεός δεν θα φυλάξει το μέτωπό σου,

ο μόνος Θεός είναι αυτός που είδα στο χαμόγελό σου,

Χρυσάφη Γκρέκου

[unadulteratedchaos-posts]

Είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει κι έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Θυμάσαι εκείνους τους στίχους που ψιθύρισες μέσα από τα δόντια πίνοντας τον πρωινό σου καφέ εκείνη τη μέρα με το βιβλίο στο χέρι κ την πένα στο στομα; - Σιγή καρδιάς το βράδυ την ακούω, ξανά σωπαίνει. Ένας παράξενος ρυθμός, οι χτύποι μπερδεμένοι. Ξυπνώ εκεί που ο άνεμος με παίρνει καίγοντας το φως διώχνει το βάρος με μια χειραψία δεμένη... Ξέρεις εσύ. Η αξία σου ανεκτίμητη. Ομορφαίνεις τους γύρω σου. - Π.Κ (ΤΛ).

Ακολούθησε τη λάμψη.

Φιλιά.

[unadulteratedchaos-posts]

Άτιτλο.

Πότε μπόρεσες;

Πότε μπόρεσες να παραδοθείς;

Πότε μπόρεσες να παραδοθεί στο χάος;

Πότε μπόρεσες να παραδοθεί στο χάος μιας στιγμής του σύμπαντος;

Γιατί κρύβεσαι;

Γιατί κρύβεσαι πίσω από το λευκό;

Γιατί κρύβεσαι πίσω από το λευκό των αποτυχημένων;

Γιατί κρύβεσαι πίσω από το λευκό των αποτυχημένων ονείρων σου;

Καρτερώ...

Καρτερώ την στιγμή εκείνη.

Καρτερώ τη στιγμή εκείνη που τα μάτια μου Θα διαπεράσουν τους πλανήτες.

Καρτερώ τη στιγμή εκείνη που τα μάτια μου θα διαπεράσουν τους πλανήτες σου σε τροχιά γύρω από εμένα.

Σε έχω ξαναδει;

Σε έχω ξαναδεί τυχαία;

Σε έχω ξαναδεί τυχαία ή ήσουν κάτι;

Σε έχω ξαναδεί στην αιωνιότητα του απείρου.

Σε μια ατέρμονη στιγμή.

Τότε που ασυναίσθητα με αγάπησες αέναα.

Σε μία τυχαία αντίδραση του χρόνου.

Χρυσάφη Γκρέκου

[unadulteratedchaos-posts]

Άτιτλο

- Άπλωσα το χέρι,

Σε ακούμπησα.

Πάνω στο κορμί μου, σκαρφάλωσαν και με έντυσαν λέξεις και γράμματα που δεν γνώριζα την ύπαρξη τους μέχρι τότε.

- Όλος ο κόσμος,

Κρυμμένος σε μια βαλίτσα.

Όταν ανοίγω την βαλίτσα, ο κόσμος ουρλιάζει αναμένοντας την ταμπέλα " προς πώληση".

- Εκείνο το βράδυ,

Κοιτούσα το φεγγάρι.

Το επόμενο πρωί το κρατούσα στο χέρι μου σαν ανθοδόχη εξαρτημένη από τον μίσχο.

- Άν εσύ ήσουν το φεγγάρι

Κι εγώ ο ήλιος ή το αντίστροφο,

Δεν θα είχαμε συναντηθεί ποτέ στην πραγματικότητα. Κι όμως, συναντιόμαστε στο μεσοδιάστημα του σύμπαντος, στα ρεπό του χρόνου.

- Μίλησέ μου για ρεαλισμό,

Πόση αλήθεια να αντέξει το ψέμα;

Η πραγματικότητα αυτή, δεν θα με χωρέσει ποτέ! Πιάσε το χέρι μου κι όταν ο ήλιος δύει, ανέβα εσύ στον ουρανό.

- Οι ζωές μας,

Πίνακες ζωγραφικής ενός παράλογου καλλιτέχνη στα σπίτια αποτυχημένων χαρακτήρων κόμιξ και ��ιβλίων επιστημονικής φαντασίας.

Κι εγώ, σε μια φωτογραφία, μέσα σε μια κορνίζα, κρεμασμένη στην γωνία του τοίχου εκείνου του σπιτιού στην άλλη άκρη του κόσμου, να κοιτάω κάποιους τυχαίους, να ποζάρουν στον φακό, το πιο αληθινό ψέμα που θα φωτογραφηθεί σε μια στιγμιαία λήψη, για πάντα.

- Τραβάω το μισοφέγγαρο από τις άκρες.

Για να ανοίξει ολόκληρο.

Θέλω να λουστώ ολόγυμνη το φως του.

Θέλω να κάνω έρωτα με τα χρώματα που η φαντασία μου δεν θα προλάβει να γεννήσει τις μέρες εκείνες που τα όνειρα εκτίθενται στην πραγματικότητα που νομίζετε ότι υπάρχει.

- Άπλωσα το χέρι,

Σε ακούμπησα.

Παραδομένη στην αυταπάτη, έγινες για μια στιγμή η αλήθεια μου.

Χρυσάφη Γκρέκου

[unadulteratedchaos-posts]

" Οι φί(δ-λ)οι ".

Ούτε λυπάμαι, ούτε φοβάμαι, ούτε θυμάμαι, αλλά ούτε ξεχνάω. Οι άνθρωποι, είτε καλοί, είτε αληθινοί, είτε επιφανειακοι, είτε kinder έκπληξη ( που δν ξέρεις Τι κρύβει μέσα και ποτέ θα εκραγεί), κάτι σου δίνουν, κάτι σου παίρνουν και κάτι προσπαθούν να γίνουν. Να εγώ, γινόμουν εκείνη που προσπαθούσε και προσπαθεί να τους καταλάβει μέσα από την επιφάνεια τους, όλοι τους όμως προσπαθούσαν να γίνουν η επιφάνεια, εγώ γιατί να τους το χαλάσω; Απλώνω πάνω στην επιφάνεια αυτή ότι με βαραίνει, ότι δεν χρειάζομαι και φεύγω ανάλαφρη, αέρινη.

Χρυσάφη Γκρέκου.

[unadulteratedchaos-posts]

Άτιτλο.

- Κάθε επιλογή είναι ενάντια σε μια άλλη.

Κι αφού πληγώθηκες από τη μια, βγαίνεις πάλι στη γύρα για να πληγώσεις καμία. ( Οκτώβρης ).

Σπαζεσαι που την πέφτει σε φίλους και γνωστούς και θες να ξεφύγεις από το παρελθόν που ακόμα σε καίει, μα αυτή που ψάχνεις για καβάτζα, τι σου φταίει; Ακούγεται πως της χάρισες τα σ'αγαπώ σου πολλές φορές, μα πως γίνεται, Εσύ δεν μιλάς με λέξεις... Μάλλον μονο όταν θες. Δεν είμαι γνώστης των πάντων, μα είμαι πολλές φορές παρών στο σκάψιμο των λάκων. Κοιτάζοντας στα μάτια τον θαρραλέο που σκάβει τον δικό μου, πλησίασε, πάρε πρώτα μια γεύση από τον εγκέφαλο μου. Δεν ήξερα ποτέ πως θα έφτανα σ'αυτή τη Δύση, δίχως ουρανό και ήλιο να με τυλίξει για λίγα δευτερόλεπτα διαστημική η πτήση. Γραφω αστεία σήμερα, πόσο σε νοιαζει; Μα όταν ξυπνήσω το πρωί, ένα χαρτί δεν θα φτάσει. Κρατάω μέσα μου πολλά, όνειρα τρελά, λευκά, αγνά, τράκαρα με το ότι ήξερες από αυτά, μάλλον δεν ήξερα εγώ τι θα πει κενό στην ύπαρξη σου οταν εψαχνα να βρω φωνή μέσα στην σιωπή σου. Ο χάρτης που αγόρασα.., χωρίς πυξίδα που θα παω; Χαμένη στο χάσιμο ενός φιλιού, οφθαλμαπάτη δηλαδή. Κάποιος μου πε ότι με αγαπά, δν ήταν η φωνή σου, βαρέθηκα τα ψέματα διψάω για ευθύνη! Αγαπά φως μου δυνατά, ο έρωτας αξίζει, πες το και καμιά φορά σ'αυτήν που στο θυμίζει, εγώ δεν θα μαι εκεί κοντά κάτι να με αγγίξει.

[unadulteratedchaos-posts]

UntitleD.

Well, well, here we are again.

Lost in reality's dream.

Sometimes things do not go as you wished. Acceptance, no matter how much we reject it at some point will come and sit over our heads like an expected lamp. As if we finally found the solution.

Sometimes the universe conspires, but sometimes it makes fun of you. You make up in your mind a person who does not exist in the end. It is not your fault, it is not his fault, no one is to blame. It's just that sometimes things are not as they seem. When you make a mistake, you apologize and wait for someone to show you the "right" thing. Fortunately we are not perfect. We are so imperfect in our perfection.

Imagine someone who has not made a single mistake in his life. Boring. No spark of fire burns his soul. He sleeps peacefully at night.

For this reason you will see me lost lately. When I do not count the words I say , it means that you have killed a part of my soul. Only then I raise my weapon and shoot with those words.

This does not mean that it is right, but no one has shown me what is right so far. I am waiting for him, the one who will show me which one is the right weapon, which one is the right flower weapon. The one who will have the patience to tame my momentum. Tender, erotic, with affection and love.

You.

I wish you were this man. I would like you to sit next to me as a teacher and teach me all the good ways I forget when I am in love. Probably the life we ​​live is like a board game. Everything happens for a reason. We just roll the dice.

Before you met me you gave all your love and got nothing back. You believed a lot in love. But you did not bring hexes.

To me the words I said without thinking, left a mark on the eternity of each moment I had with you. When emotion hugs the brain, the mind stops breathing.

Maybe, at some point, love that made you lose your breath, returns ... The energy that your joy will emit, may pass through my eyes like a firefly. The one you are waiting for, will come and it will be like a virgin poem. And for me will come the one who has not given all his love so far .. The one who has kept a little love for me too.

Mom: This is wonderful.

Me: It's even more wonderful when you feel it.

Mom: Will you post it on your blog?

Me: yes. When the firefly passes in front of my eyes.

Chrisafy.

[unadulteratedchaos-posts]

I'm fan of your soul. I don't know you, but you really made me cry with some of your words. I would like to have you next to me to talk about everything. For sure I would learn so much from you and your soul and i guess i would never be bored. Believe me, people around you are so happy to have you. And those are words from a stranger, you touched my soul. Thank you for that. I'll keep reading your words...

Hello stranger! Thank you for that. You made my day. It's hopefull to discover that people who dont know you, appreciate you in that way. Every soul is unique and beautiful the only thing they need to do, is to discover it. Sun is shining, sky is blue, birds are singing..wonderful morning! Thank you!!!

[unadulteratedchaos-posts]

Friday 4th September.

Last day I called and heard your name.

Last day I swear you dare...to broke me again.

Tomorrow will never be the same, I'll put everything in a frame... Oooooh future seems so great!

[unadulteratedchaos-posts]

Mind The Gap

I do not know what you think of the morning thoughts. Νot for the ones you have when you wake up, but for the ones you have when you go on a 12-hour shift. 

Today I did not feel alone on the way home. 

Damn, when the sun overshadows half of your face and you turn your neck to the left because the feeling of the sun on you fades and you enjoy its warm caress, in front of your eyes suddenly many images appear. There is nothing stronger than the power of nature. It transports you by teleportation, it makes you fly, it makes you discover non-existent senses.

I live an integrity. I have not yet discovered the absolute feeling to name it somewhat. Have you ever stood in the middle of the street for a moment listening to all the sounds and music? These sounds break rocks, break down fences, water the flowers, touch your fingertips, touch the flowers that bloom in your mind. I wonder who is watering the flowers you have in your soul? 

Every person you know in your life is a window. Some windows open wide by themselves without touching them or they are already open. You walk through them and fall into the void and suddenly land on the taste of a kiss.

On the other hand, Some windows you work hard to open, some have a virtual view and some a wolf standing in the middle of infinity. A hungry wolf, the steppe wolf. 

It is easy to say in words that you are different. If you ask me I will tell you that I have felt that no one will ever feel. A tide of emotions on a spiritual level that I never expected to feel. It is difficult to explain it in words, it is not explained. I have seen many eyes. Some undressed me, some eyes just saw me, some eyes spoke to me, some eyes loved me, some eyes gave me their tears, some eyes landed me, some eyes adored me, some eyes traveled me .... In your eyes I saw the planets that I had forgotten that I once collected in a trunk that I had locked well.

"Different-special" beings understand each other and recognize each other in the chaos of the crowd. You and I are two same galaxies that dance paranoid in the wave of the universe. Every time we crash, a dream explodes and a star is born. These dreams we had when our eyes were mirrored.  These dreams that we still keep alive, because deep down we know that there are other beings like you and me and that one day the opposite poles will be found that will unite the energy of our dreams and complete us. 

You are like an old house to me. You are the sound of sparrows being heard in the backyard on a spring day. You are the smell of mom's food sniffing in the alleys on a summer afternoon, The sound that the waves make when they hit the pebbles on a rainy afternoon under a plane tree, but for you, we are homonymous poles and because of the energy we are repulsed.

Well, maybe we are.. Μaybe we are just time travelers looking for the time we "lost".

Or just two ‘’strangers’’ who met again from the beginning.

https://www.youtube.com/watch?v=jPWNcfrZzBE

Υ.Γ. Χρυσάφη.

[unadulteratedchaos-posts]

Untitle 22

Moments and thoughts..

I have been living in a habit for the last few days. The list of things I want to do in May looks at me with amazement every morning I wake up. The most wonderful moment is hidden in the simplest things but I have made my life look like a maze. ( I just turned a positive sentence to a negative).

My daily routine is the same as any other person's. If I knew what I was carrying in my head, things would be simpler.

Every day we will face many moments. Most of the time when we fall asleep at night the pillow will hear our "bad" moments and not the ones that made us happy during the day. Have we ever wondered why this happens?

We have the ability to condemn ourselves. To think again and again about what we did wrong or what we did right.

We think for hours and days about those moments that saddened us and displeased us, instead of enjoying the moments of joy we had. If we think that in a year the "problem" that torments us today will have been solved, then there is no reason for another drama.

Proportionately, the moments of joy that we have during a 24 hour period are more than the moments of anger, sadness and tears. And there are more cause actually there are no "bad" moments. But we are so selfish that we will get stuck in these moments and we will believe that the contribution of the world is here and a prosecutor is waiting for us.

There is a way to get out of this situation. The solution is to reconcile with that unpleasant moment and realize that it is something we would sooner or later experience.

Let's become friends with this moment. I don't know why anger, tears and sadness have taken on a negative connotation, but they are redemption. After the rain there is always a rainbow somewhere. Let's put some wine and let's live every moment in our lives as unique and as it deserves. Every moment is unique and every moment it offers us unique emotions. We experience every moment for a reason.

While you can turn a "bad" moment from negative to positive by treating it as it deserves, why do you inject your negative aura?

Χρυσάφη Γκρέκου.

[unadulteratedchaos-posts]