v-lore

[v-lore]

Is het mogelijk om aan de duivel te ontsnappen?

 Advocaat van de duivel gaat over de pas afgestudeerde jurist Mitchell Y. McDeere, die op het kantoor van Bendini, Lambert en Locke wordt aangenomen. Het kantoor lijkt in alle opzichten perfect: goed betaald en veel extra’s zoals een auto, een huis met lage hypotheek en begeleiding bij eventuele verdere studies om zich te specialiseren in belastingen. Maar onder al die geweldige dingen, houden zich duisteren zaken schuil. Deze donkere praktijken worden doorheen het boek beetje bij beetje vrijgegeven, waardoor de spanning zich doorheen het boek opbouwt. McDeere wordt benaderd door een FBI-agent, nadat hij al een aantal maanden op het kantoor heeft gewerkt. Deze agent, Wayne Tarrance, vertelt hem over de onderliggende identiteit van het kantoor. Eerst gelooft McDeere hem niet, maar uiteindelijk stemt hij toe om de FBI te helpen informatie te verzamelen over het kantoor en die met hen te delen. Dit is echter een zeer gevaarlijke onderneming, want Mitchell mag onder geen enkele omstandigheden betrapt worden.

 In het verhaal komen veel verschillende personages voor, waarvan sommige dan ook nog eens meerdere namen hebben. Dit kan voor verwarring zorgen over wie precies wie is en wie er aan het woord is. Zo heb je McDeere en zijn vrouw Abby, die terwijl ze op de vlucht zijn nog een paar andere namen gebruiken. Verder zijn er de juristen van het kantoor, en de FBI-agenten die zich ook al eens een nieuwe naam durven aanmeten. John Grisham geeft niet elke keer aan wie het woord heeft. Dit wordt meestal wel duidelijk een aantal zinnen later, maar toch is het vervelend wanneer de conversatie net begonnen is. De personages hebben ook geen typische kenmerken in hun woordgebruik, dus het is moeilijk om uit een zin af te lijden wie er precies aan het woord is.

Niettemin is het is een boeiend, spannend en goed geschreven verhaal. Je wordt er echt in meegezogen en het is moeilijk om het boek aan de kant te leggen. De opbouw is logisch, er worden geen grote tijdssprongen gemaakt of belangrijke delen overgeslagen. Ook de personages hebben een duidelijke persoonlijkheid en handelen daar meestal ook naar. Het zijn realistische personen die zo uit het dagelijkse leven geplukt zouden kunnen zijn. Zo heeft McDeere een vrij opvliegend karakter, maar weet hij zich wel te beheersen wanneer nodig, zijn vrouw is heel geduldig en komt altijd op voor zichzelf en de jurist Avery Tolleson kan afhankelijk van de situatie heel rustig of net ontzettend druk zijn.

 Ook voor personen die nog niets van dit onderwerp afweten, is het verhaal niet moeilijk te volgen. Zo ongeveer alles wordt zeer duidelijk uitgelegd en wanneer er geen of weinig uitleg gegeven wordt, is dat onderdeel niet heel belangrijk voor de rest van het verhaal. Soms zijn er verrassende wendingen wat het boek interessant houdt om te lezen, het is helemaal niet voorspelbaar.

Hoewel het boek in 1991 is uitgegeven, zijn veel elementen ook nu nog zeer herkenbaar. Neem nu bijvoorbeeld toeristen die vaak een short, T-shirt en (strooien) hoed aan hebben, of de hoge verwachtingen van het kantoor voor McDeere, die een geweldige student was. Het boek is natuurlijk nog niet heel lang geleden geschreven, maar veel lijkt er niet veranderd te zijn de laatste twee decennia.

Het einde van het verhaal kwam zeer onverwacht. Het boek is zo opgebouwd dat er vele mogelijke manieren zijn waarop het verhaal kan eindigen, waardoor het einde er sneller was dan verwacht en er dus niet veel tijd was om na te denken over hoe het boek misschien zou kunnen aflopen. Opeens was het einde gewoon daar, zonder waarschuwing of aankondiging. Wel ben ik zeer tevreden met de afloop. Het is geen open einde, er zijn geen grote onbeantwoorde vragen.

Elk deel van het verhaal is op een andere manier aantrekkelijk. Het verhaal valt nooit stil, doordat het zich steeds verder ontplooit blijft de spanning er altijd in zitten.

 Uit alle vorige argumenten kan besloten worden dat het een heel goed boek is dat niet snel gaat vervelen. Er  wordt een specifieke schrijfstijl gebruikt die niet voor iedereen even evident is, maar het dat stoort niet meer na de eerste vijftig pagina’s. het verhaal is fijn om te lezen voor iedereen die van spanning en mysterie houdt, ook voor hen die niks van het onderwerp afweten. Alles volgt elkaar mooi chronologisch op. Ondanks de dikte van het boek, duurde het geen eeuwen om het boek te lezen, wat getuigd van een vlotte schrijfstijl, een gemakkelijk te volgen verhaal een interessant onderwerp. Het boek is een echte aanrader en het is ook zeker mogelijk om het meerdere keren te lezen, al dan niet dicht op elkaar. Bij elke keer zouden er wel eens nieuwe dingen ontdekt en nieuwe verbanden gelegd kunnen worden.

[v-lore]

Receptie ‘Advocaat van de duivel’

Advocaat van de duivel is het tweede boek dat John Grisham geschreven heeft en werd reeds gevolgd door nog vele andere boeken waarvan er ook een paar verfilmd zijn. De meeste van Grishams boeken gaan over advocaten en juristen, wat niet verwonderlijk is aangezien hij zelf rechten heeft gestudeerd en tien jaar advocaat is geweest voordat hij begonnen is met boeken schrijven.

Dit boek werd van in het begin al zeer positief onthaald, met direct 47 weken in de New York Times bestsellerlijsten. Ook is het verfilmd, met Tom Cruise in de hoofdrol als Mitchell Y. McDeere. Veel informatie is er niet te vinden over de receptie van het boek toen het pas in de winkel verschenen is, enkel dat het goed onthaald werd.

In de meeste recensies wordt het boek nog steeds zeer positief beschreven. Natuurlijk liggen het genre en Grishams schrijfstijl niet iedereen, maar echt slechte recensies zijn er niet te vinden. Men is zeer positief over zijn kennis van rechten en de gang van zaken in een advocatenkantoor. Eén lezer stoorde zich echter aan het Amerikaanse taalgebruik, wat, zoals ze ook zelf zegt, niet onlogisch is omdat John Grisham zelf van Amerikaanse afkomst is.

[v-lore]

Bespreking cover ‘Advocaat van de duivel’

(Nederlands, Engelse en Duitse cover)

De covers in de verschillende talen zijn zeer verschillend. Zowel qua kleuren en indeling als qua achtergrond. Om te beginnen wordt er op de Nederlandse cover een man afgebeeld, dit is waarschijnlijk het hoofdpersonage Mitchell Y. McDeere. Hij loopt voor een rode achtergrond, die kan verwijzen naar de duivel. De Engelse cover is veel donkerder. Hierop wordt enkel een vergaderzaal afgebeeld, de rest van de cover is zwart op de titel en de schrijver na. De Duitse cover heeft dan weer een heel andere kleur, namelijk geelachtig. De achtergrond lijkt op gebouwen in een stad, van boven af getrokken.  Dit kan verwijzen naar het gebouw waar het advocatenkantoor gevestigd is.

Van het Engels naar het Duits is de titel letterlijk vertaald. In het Nederlands is de titel volledig veranderd. Beide titels passen even goed bij het boek, maar de Nederlandse is net iets specifieker over de inhoud ervan.