v-o-i-d-a-l

[v-o-i-d-a-l]

Chain smoking, η καλύτερη άμυνα του εκάστοτε introvert

[v-o-i-d-a-l]

Wash over me Swallow me whole

Put me in my bubble. Let nothing touch my sensitive skin again, Good or Bad.

Let me drown on my own Please save me but never do.

Maybe lie with me a bit longer When you leave you'll be gone.

I would rather not ask for you to come back Better to stay within ideals Empty as they may be.

Can I fill this longing on my own? Is it mine to fill? Am I a puzzle or a singular piece? Where do I end and others begin? Is no man an island unto himself?

What are the answers and what are the questions? When I think of you do you think of me? Why must I always think? Always chase?

When it stops, do I stop?

[v-o-i-d-a-l]

Κάποιες μέρες νιώθω πως δε χρειάζεται να υπάρχω. Δε χρειάζεται να θέλω.

Μακάρι να μπορούσα απλά να δίνω. Να μην πάρω τίποτα ποτέ.

Αλλά δυστυχώς υπάρχω Και έχω ανάγκες, επιθυμίες, στόχους, όνειρα. Μέχρι όμως να μάθω να είμαι γνήσιος με τον εαυτό μου Και να με αντιμετωπίζω με ειλικρίνεια Ποτέ δε θα πάρω αυτό που θέλω. Και μέχρι να συμβεί αυτό ίσως να είναι πλέον αργά.

Αγαπάω τη ζωή Αλλά ποτέ δε την ερωτεύτηκα.

Μαμά συγνώμη αν σε κάνω να νιώθεις άσχημα. Αν σου διαταράσσω την ησυχία. Αλλά κάποιες μέρες δε θέλω να θέλω.

Δε μπορώ να ζω για σένα Αλλά είναι και δύσκολο να ζω για μένα.

Δε ζήτησα να υπάρχω. Κάποιες μέρες το βάρος με συνθλίβει. Άλλες είμαι ευγνώμων που βλέπω και γεύομαι και ακούω και καταλαβαίνω.

Αλλά είμαι ο φυλακισμένος Το κελί Ο κλειδοκράτορας Και το κλειδί.

Καλύτερα αυτά που ξέρω· Αλλά κάποτε τα έμαθα κι αυτά. Πότε αποφάσισα ότι δε χρειάζεται να πάω παραπέρα; Εγώ υποσχέθηκα ότι θα περπατάω για πάντα.

Μάλλον κι εγώ υπάρχω.

[v-o-i-d-a-l]

Άλλο ένα σπίτι που αδειάζει

Πονάω μ' ακούς;

Άλλα έχω ένα δικό μου σπίτι μέσα μου, που ζουν όλοι για πάντα Φτιαγμένο από αναμνήσεις και μαθήματα Και όσο είναι όλοι εκεί δεν είμαι ποτέ μόνος

Μακάρι κι εγώ κάποτε να αγγίξω κάποιον έτσι Να γίνω κι εγώ μέρος της ψυχής του

Δε χρειάζεται να σε θυμάται η ιστορία Αρκεί η ζωή να σπέρνει ζωή

Και αγάπη

[v-o-i-d-a-l]

Θέλω να σου μιλήσω

Πάντοτε λέω πολλά Αλλά σχεδόν ποτέ αυτά που θέλω Δεν ξανοίγομαι στο νερό Μη μάθω πως είμαι μόνος

Τόσα ξέρω, τόσα λέω Μα πόσα είναι αυτά Δεν έμαθα να υπολογίζω

Κι αν κάνω τον κουτό Ίσως κυλήσει εύκολα η βραδιά Κι αν κάνω τον καμπόσο Να κοιμηθώ περήφανος για σήμερα

Μάλλον θα πιώ ένα ποτό Να μη το σκέφτομαι άλλο

Ίσως απλά σωπάσω Κι αρχίσω απλά να γράφω

[v-o-i-d-a-l]

[v-o-i-d-a-l]

The Phenomenon Of “Crown Shyness” Where Trees Avoid Touching

[v-o-i-d-a-l]

Η ποίηση, η παρηγοριά μου

Η ζωή είναι ένα σπίτι, με ένα στραβό καθρέφτη. Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι ο καθρέφτης είναι ίσιος και όλος ο κόσμος είναι στραβός.

[v-o-i-d-a-l]

[v-o-i-d-a-l]

[v-o-i-d-a-l]

art by: GodMachine

[v-o-i-d-a-l]

Απόλυτη Σιωπή

Η βροχή πέφτει

Κι εγώ κλείνομαι και σιωπώ Μα το μυαλό δεν ηρεμεί.

Σφίγγω τα χέρια μου Μα η φωνή δε σβήνει.

Τα φώτα κλείνουν Και κοιτάζω το κενό. Το σκοτάδι παίρνει υπόσταση Ενώ η ζωή γελάει.

Με κατακλύζουν οι συνειρμοί Για τα λάθη που ρίζωσαν Και ο λαιμός στεγνώνει

Να μη χυθούν άλλες λέξεις ποτέ.

Η Γη να καταπιεί Κάθε δράση και αντίδραση.

Ο κόσμος να μείνει βουβός.

Μικρή η απώλεια Γιατί η βροχή Ακόμα πέφτει.

[v-o-i-d-a-l]

The Voice Of The Unspoken

Clouds are setting On the unassuming sky

And the trees quiver Waiting for the Autumn songs

The light dims The scenery turns dull

Yet only silence whispers

Rain and wind have left Leaving the forest dry

Sending the trees in long-forgotten mourning...

The tears of the trees will dig in rivers in the mountains And the howling stream will break the calm

Until a new song emerges An esoteric cry...

[v-o-i-d-a-l]

[v-o-i-d-a-l]

What if, however, humans exceed animals in their capacity for violence precisely because they speak? As Hegel was already well aware, there is something violent in the very symbolisation of a thing, which equals its mortification. This violence operates at multiple levels. Language simplifies the designated thing, reducing it to a single feature. It dismembers the thing, destroying its organic unity, treating its parts and properties as autonomous. It inserts the thing into a field of meaning which is ultimately external to it. When we name gold “gold,” we violently extract a metal from its natural texture, investing into it our dreams of wealth, power, spiritual purity, and so on, which have nothing whatsoever to do with the immediate reality of gold.

Slavoj Žižek, Violence. (via a-witches-brew)

[v-o-i-d-a-l]

anyone else feel like their spirit is ancient and they’ve been carrying the weight of its heartbreak for an eternity

[v-o-i-d-a-l]

September 26th, 7:21pm via @mistersievers