vasta-re

[vasta-re]

Ο άπιστος

ώρα 2 το βράδυ 

Γυρνούσα από μια βόλτα με τη παρέα 

Μπαίνω στο ασανσέρ,αλλά ακούω ομιλίες από τη σκάλα

βγαίνω απο το ασανσέρ και ανεβαίνω απο τις σκάλες.

φτάνω στον όροφο μου,στον 4ο και πλέον οι ομιλίες έχουν γίνει ψίθυροι 

Η περιέργεια μου με έχει φέρει πολλές φορές σε κίνδυνο,όποτε αποφασίζω να μπω στο σπίτι 

Βάζω κλειδί στη πόρτα 

΄Γωγω;΄

Ο κύριος Αλέκος στεκόταν μερικά σκαλιά πάνω 

‘Κύριε Αλέκο,τι κάνετε εδω τέτοια ώρα;΄

‘Ξεσκαω κορίτσι μου’

Εκείνη την ώρα κατάλαβα πως οι φωνές που άκουσα ήταν του κυρίου Αλεκου που μίλαγε …στον εαυτό του.

1μιση χρόνο πριν,έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό και άρχισε να τα χάνει 

3 μήνες μετα έπαθε και το δεύτερο το οποίο τον αποτελείωσε

Θυμάται τα πάντα αλλά τίποτα το οποίο βγαίνει απο το στόμα του δεν συνάδει με την ανθρώπινη λογική.

Μια νοσοκόμα μένει μαζι του εδω και 1 χρόνο,αλλά όποτε αυτή κοιμάται αυτός βρίσκει πάντα τρόπο να το σκάει.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορα,που εκείνη κοιμήθηκε επίτηδες πανω στο κλειδί της πόρτας  και εκείνος,αρνούμενος να μείνει μέσα έδενε σεντονια όλο το βράδυ για να κατέβει απο το μπαλκόνι…του 5ου.

Πλέον δεν τον εμποδίζει. Συνήθως ή γυρνάει μόνος του ή κάποιος της γειτονιάς τον βρίσκει και τον γυρνάει πίσω.

‘κύριε Αλεκο,γυρίστε πίσω ειναι αργά’ 

‘δεν μπορώ να πάω πίσω Γωγουλα μου,δεν μου αρέσει στο σπίτι’

‘Μα τι λέτε; Το σπίτι ειναι το καταφύγιο του κάθε ανθρώπου,ειναι ο χώρος του.’

‘προχθές σε άκουγα που τραγουδούσες πάλι εκείνα τα εγγλεζικα.Δε σταματάς λεπτό μικρή μου δεσποινίς’ ,χαμογέλασε και το χαμόγελο μετράπηκε σε γέλιο μερικών στιγμών 

‘Δεν ήξερα πως ακούγεται τόσο,θα σταματήσω να σας κουφαινω με τη σκύλο φωνάρα μου’είπα απολογητικά 

‘δεν με πειράζει το τραγούδι σου μάτια μου,μόνο το κλάμα σου με πειράζει’

‘τι?’

‘τη προηγούμενη Τρίτη άκουσα ήχους άσχημους,ήχους πονεμένους.Προσπαθουσα ώρα να καταλάβω τι συμβαίνει μέχρι που κατάλαβα πως οι ήχοι ήταν της ψυχούλας σου της πονεμένης.Εχω περάσει και εγώ καρδούλα μου πολλά βραδιά που τα δάκρυα μου θα μπορούσαν να ξεδιψάσουμε τον κόσμο όλο.Μην τους δίνεις τη χαρά.’

‘Σε ποιους;’

‘Σε αυτούς’ είπε και κοίταξε γύρω πανικόβλητος 

‘Ηρεμήστε κύριε Αλέκο,πηγαίνετε να κοιμηθείτε και εγώ σας υπόσχομαι πως δεν θα τους ξανακάνω τη χάρη να κλαψω’

‘νομίζεις πως ειναι λόγια ενός τρελού αυτά ε;Νομίζεις πως είμαι τρελος;’

‘οχι κύριε Αλ- ‘

‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.14 ΤΑ ΕΧΩ.Αυτοί με κυνηγάνε. ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.’

‘ΠΟΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΚΥΡΙΕ ΑΛΕΚΟ?’

‘Σου είπα’ 

‘Μα δεν ειναι κανείς εδω’

‘πάντα είναι εδω μάτια μου.Τα δαιμόνια.Τα λάθη μου ,τα πάθη μου,κάθε άνθρωπος που πίστεψα και με πρόδωσε.Μην πιστεύεις κανέναν μικρή μου.Κανενα Θεό,καμία φύση κανέναν άνθρωπο. ΑΠΙΣΤΙΑ.Αυτη ειναι η λύση κορίτσι μου.Αυτη ειναι η λύση.Μονο έτσι θα γλιτώσεις.Για μένα,δυστυχώς ειναι αργά.

‘πηγαίνετε για ύπνο κύριε Αλέκο και θα συζητήσουμε με το φως της μέρας.’

‘Δεν ξέρω αν θα είμαι εγώ αυριο Γωγουλα’

‘τι εννοείτε?’

‘καληνύχτα κορίτσι μου.’

Στον 17χρονο εαυτό μου αυτά ήταν λόγια ένος τρελαμένου.

Χρόνια πέρασαν που πίστεψα και στο Θεό και στους ανθρώπους.

Χρόνια πέρασαν που δεν ακολούθησα τη συμβουλή του.

Θυμάμαι πλέον αυτόν τον άνθρωπο όπου πριν 7 χρόνια στη κηδεία του,έκλαψα σαν να έχανα το αίμα μου και καταλαβαίνω πως η λέξη τρελος δεν του άξιζε. Εμείς όλοι ήμασταν τρελοί.Εμεις όλοι είμαστε τρελοί.

Εμεις που πιστέψαμε.

[vasta-re]

πένθος

Δεν πενθώ πλέον κάποιο συναίσθημα ή κάποιον άνθρωπο.

Δεν πενθώ κάποιον αγαπημένο ή κάποιο απωθημένο.

Πενθώ τον εαυτό μου.

Πενθώ εκείνο το μικρό κορίτσι που είχε αστέρια στα μάτια της, και περιέργεια να γνωρίσει κάθε πτυχή του κόσμου.

Πενθώ εκείνο το κορίτσι που εμπιστεύτηκε και αγάπησε με όλη της την ψυχή.

Πενθώ εκείνο το κορίτσι που το πίεσαν να βιαστεί να μεγαλώσει.

Πλέον αποφεύγω να κοιτάζομαι για πολύ ώρα στον καθρέφτη.

Όταν όμως το κάνω δεν αναγνωρίζω πουθενά εκείνο το κορίτσι.

Αυτή που με κοιτάει είναι γεμάτη μίσος με τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Απλά βλέπω ένα κορίτσι που πενθεί την ζωή που φαντάστηκε αλλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ζήσει.

[vasta-re]

έχω κουραστεί να προσπαθώ.

έχω κουραστεί να είμαι εγω

να προσπαθώ να αλλάξω για το καλύτερο και να πέφτω πάλι πίσω...

έχω κουραστεί να αυτοτραυματιζομαι με τις σκέψεις μου και την αγνοημένη μου αυτοεκτίμηση.

τα μάτια μου τσούζουν και το κεφάλι μου πονάει.

έχω κουραστεί.

αλλά δεν τα παρατάω

πόσο θα κρατήσει δεν ξέρω,αφού αναπνέω ακόμα αυτό έχει σημασία για τώρα

[vasta-re]

Κρίση

9 μαθήματα για πτυχίο, ίσως και κάτι παραπάνω

3 προβλήματα μέχρι την ψυχική ηρεμία.

(σίγουρα κάτι παραπάνω)

Αμετάκλητα πλέον πιο κοντά στα 30 από ότι στα 20.

Μια εφηβεία μέσα στην μιζέρια και τις αναστολές,

χτισμένη πάνω στα μνήματα του Αλέξη και του Παύλου

.

Και τώρα, σαν από μηχανής Θεός κατόπιν εορτής,

να προσπαθώ να λύσω κόμπους που έγιναν συμπλέγματα

και ιδιοτροπίες που κατέληξαν εμμονές.

Κι όλοι να λένε "κάνεις δεν χάνεται"

ενώ εγώ έχω χαθεί ήδη 3-4 φορές.

.

Αλίμονο καρδιά μου αν περιμέναμε την μέση ηλικία

για να βιώσουμε την κρίση,

εμείς, που στην κρίση γεννήθηκαμε.

[vasta-re]

Ο άπιστος

ώρα 2 το βράδυ 

Γυρνούσα από μια βόλτα με τη παρέα 

Μπαίνω στο ασανσέρ,αλλά ακούω ομιλίες από τη σκάλα

βγαίνω απο το ασανσέρ και ανεβαίνω απο τις σκάλες.

φτάνω στον όροφο μου,στον 4ο και πλέον οι ομιλίες έχουν γίνει ψίθυροι 

Η περιέργεια μου με έχει φέρει πολλές φορές σε κίνδυνο,όποτε αποφασίζω να μπω στο σπίτι 

Βάζω κλειδί στη πόρτα 

΄Γωγω;΄

Ο κύριος Αλέκος στεκόταν μερικά σκαλιά πάνω 

‘Κύριε Αλέκο,τι κάνετε εδω τέτοια ώρα;΄

‘Ξεσκαω κορίτσι μου’

Εκείνη την ώρα κατάλαβα πως οι φωνές που άκουσα ήταν του κυρίου Αλεκου που μίλαγε …στον εαυτό του.

1μιση χρόνο πριν,έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό και άρχισε να τα χάνει 

3 μήνες μετα έπαθε και το δεύτερο το οποίο τον αποτελείωσε

Θυμάται τα πάντα αλλά τίποτα το οποίο βγαίνει απο το στόμα του δεν συνάδει με την ανθρώπινη λογική.

Μια νοσοκόμα μένει μαζι του εδω και 1 χρόνο,αλλά όποτε αυτή κοιμάται αυτός βρίσκει πάντα τρόπο να το σκάει.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορα,που εκείνη κοιμήθηκε επίτηδες πανω στο κλειδί της πόρτας  και εκείνος,αρνούμενος να μείνει μέσα έδενε σεντονια όλο το βράδυ για να κατέβει απο το μπαλκόνι…του 5ου.

Πλέον δεν τον εμποδίζει. Συνήθως ή γυρνάει μόνος του ή κάποιος της γειτονιάς τον βρίσκει και τον γυρνάει πίσω.

‘κύριε Αλεκο,γυρίστε πίσω ειναι αργά’ 

‘δεν μπορώ να πάω πίσω Γωγουλα μου,δεν μου αρέσει στο σπίτι’

‘Μα τι λέτε; Το σπίτι ειναι το καταφύγιο του κάθε ανθρώπου,ειναι ο χώρος του.’

‘προχθές σε άκουγα που τραγουδούσες πάλι εκείνα τα εγγλεζικα.Δε σταματάς λεπτό μικρή μου δεσποινίς’ ,χαμογέλασε και το χαμόγελο μετράπηκε σε γέλιο μερικών στιγμών 

‘Δεν ήξερα πως ακούγεται τόσο,θα σταματήσω να σας κουφαινω με τη σκύλο φωνάρα μου’είπα απολογητικά 

‘δεν με πειράζει το τραγούδι σου μάτια μου,μόνο το κλάμα σου με πειράζει’

‘τι?’

‘τη προηγούμενη Τρίτη άκουσα ήχους άσχημους,ήχους πονεμένους.Προσπαθουσα ώρα να καταλάβω τι συμβαίνει μέχρι που κατάλαβα πως οι ήχοι ήταν της ψυχούλας σου της πονεμένης.Εχω περάσει και εγώ καρδούλα μου πολλά βραδιά που τα δάκρυα μου θα μπορούσαν να ξεδιψάσουμε τον κόσμο όλο.Μην τους δίνεις τη χαρά.’

‘Σε ποιους;’

‘Σε αυτούς’ είπε και κοίταξε γύρω πανικόβλητος 

‘Ηρεμήστε κύριε Αλέκο,πηγαίνετε να κοιμηθείτε και εγώ σας υπόσχομαι πως δεν θα τους ξανακάνω τη χάρη να κλαψω’

‘νομίζεις πως ειναι λόγια ενός τρελού αυτά ε;Νομίζεις πως είμαι τρελος;’

‘οχι κύριε Αλ- ‘

‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.14 ΤΑ ΕΧΩ.Αυτοί με κυνηγάνε. ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.’

‘ΠΟΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΚΥΡΙΕ ΑΛΕΚΟ?’

‘Σου είπα’ 

‘Μα δεν ειναι κανείς εδω’

‘πάντα είναι εδω μάτια μου.Τα δαιμόνια.Τα λάθη μου ,τα πάθη μου,κάθε άνθρωπος που πίστεψα και με πρόδωσε.Μην πιστεύεις κανέναν μικρή μου.Κανενα Θεό,καμία φύση κανέναν άνθρωπο. ΑΠΙΣΤΙΑ.Αυτη ειναι η λύση κορίτσι μου.Αυτη ειναι η λύση.Μονο έτσι θα γλιτώσεις.Για μένα,δυστυχώς ειναι αργά.

‘πηγαίνετε για ύπνο κύριε Αλέκο και θα συζητήσουμε με το φως της μέρας.’

‘Δεν ξέρω αν θα είμαι εγώ αυριο Γωγουλα’

‘τι εννοείτε?’

‘καληνύχτα κορίτσι μου.’

Στον 17χρονο εαυτό μου αυτά ήταν λόγια ένος τρελαμένου.

Χρόνια πέρασαν που πίστεψα και στο Θεό και στους ανθρώπους.

Χρόνια πέρασαν που δεν ακολούθησα τη συμβουλή του.

Θυμάμαι πλέον αυτόν τον άνθρωπο όπου πριν 7 χρόνια στη κηδεία του,έκλαψα σαν να έχανα το αίμα μου και καταλαβαίνω πως η λέξη τρελος δεν του άξιζε. Εμείς όλοι ήμασταν τρελοί.Εμεις όλοι είμαστε τρελοί.

Εμεις που πιστέψαμε.

[vasta-re]

Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη–μη βλέπεις εμένα– μην κλαις. 

Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου θά ’ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω

Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι –σκέψου!– θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές: απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία –δε θέλω να λέω ψέματα–δύσκολοι καιροί. 

Και θά ’ρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω –μην περιμένεις κι από μένα πολλά–τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980)

[vasta-re]

Από τη μια θελω να ερωτευτώ από την άλλη δε τα έχω καλα με τον εαυτο μου, όποτε ξέρω πως δεν έχει νόημα να προσπαθώ για γνωριμίες 🤷🏻‍♀️

[vasta-re]

[vasta-re]

Bury me in roses. I want to feel it’s thorns.

When I died it wasn’t supposed to be soft

Or sweet

I wanted it to be dark.

liberation hidden in a grim emancipation

You didn’t hear me until it was too late, I had learned how to breathe fire.

and for once I felt like I could finally see.

the monsters under my bed and in my closet became my friends and kept me company

they kissed my forehead goodnight and tucked me in

Why did you not mention that monsters can sometimes take the face of my mother

-creating marks so deep that my cries came out dry ,I breathed fire but her words were a poison, it’s deeply embedded in my veins-

Why would you not mention the orges that made friends with my body before me

or the gremlins that haunted the hallways

or the vampires that were tired of blood so they drained other parts of me instead

nobody told me about all the creatures I would meet, or

that they all wouldn’t be my friends.

•

finding flowers one day nearly saved me.

So brave to know how delicate of being you are and yet still open

Fully and completely

and bask in the sun

and have lunch with the butterflies

or go for walks with the lady bugs

even count raindrops

Your petals are so docile

How brave of you to open up fully and completely, knowing you will wilt eventually

So when I do go

…come dressed in you Monday best, sandpaper for your eyes, scream your regrets, keep your miseries of life pamphlets on the fridge under your least favorite magnet

Surround me in the most beautiful flowers

so that my body will rest in the bed of flowers to come

Let the roses be the only ones that touch my body so her thorns -

drain me of my sins

[vasta-re]

Stavros Niarxos,Athens,Greece.

2/1/2019

[vasta-re]

29.1.22

πρώτα μου έκοψες τα φτερά και ύστερα με κατηγόρησες πως δεν ξερω να πετάω

[vasta-re]

Στην αρχή πίστευα πως θα κερδίσω τον θάνατο,τον θάνατο όμως δεν τον κέρδισε κανείς,το θέμα είναι να κερδίσεις την ζωή.

Κυρία Σοφία - Παρά πέντε

[vasta-re]

and if your not you should unfollow me right now

[vasta-re]

This is the best thread I’ve ever come across. Bless these grandmas heading to the front lines 💖

Edit: this post is NOT for radfems or terfs. Get lost.

[vasta-re]

Original thread:

https://mobile.twitter.com/DianaMiller5/status/1522278413096132609?cxt=HHwWgoC53deJnKAqAAAA

Note, I am finding these threads on the twitter feeds of ICU nurses who are now dreading the horrors that Roe falling will bring to their hospitals. This, on top of the horrors that they’ve seen and continue to see because of the pandemic. They were already exhausted and hanging by a thread.

[vasta-re]

Κι’ ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα, για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι

-Τάσος Λειβαδίτης