vensiar

[vensiar]

[vensiar]

Çok korkuyorum günlük.

Her günüm bir öncekinden daha mutlu geçmeye başladı. Herkesin keyfi o kadar yerinde ve bütün işler o kadar yolunda gidiyor ki ben bu durumdan korkmaya başladım. Geçmişi düşününce ağlamadan geçirdiğim bir hafta bile hatırlamıyorum. Her günüm dehşet verici miydi? Tabii ki hayır. Ömrüm boyunca gülümseyerek hatırlayacağım günlerim de oldu. Sevinçten ayaklarımın yerden kesildiği günleri çok iyi hatırlıyorum ama ne zaman bu kadar mutlu olsam ardından çok kötü bir şey olurdu. Lütfen artık kötü şeyler olmasın. Lütfen mutlu olduğumda kötü bir şey olacak mı korkusunu unutana kadar kötü bir şey olmasın.. dinimiz amin.

[vensiar]

ben sana gel dedim

[vensiar]

Kendimi savaşta gibi hissettiğim günlerden nefret ediyorum sanki biri yaralandığımı fark ederse o an okunu kalbime saplayacak. Sanki en ufak ihtiyacımı kendim karşılayamazsam köleleşecekmişim gibi hissetmekten nefret ediyorum. Kendi kendime bile güçsüz olduğumu gösteremiyorum çünkü bu oku saplayacak olan kişinin kendim olacağını fark ediyorum. Ben ne zaman güçsüz olduğumu fark edersem kontrolümü kaybediyorum. En son yaralandığımı kabul ettiğimde ömrüm boyunca nefretle hatırlayacağım hatalar yapmıştım. Hata yapmaktan o kadar çok korkmaya başladım ki zamanı yavaşlattım, üç defa kontrol etmeden adım atamaz oldum. Hayatı sürekli düşünerek yaşamak çok yorucu. Çok yoruldum günlük. Her gün anne babalara çocuklarının hata yapmalarının ne kadar doğal olduğunu anlatırken kendim buna inanmıyorum.

Keşke ben çocukken benim anne babama da bunları anlatmaya çalışan birileri olsaydı. Çocukluğuma dair en net hatırladığım duygulardan biri hata yaptığımda kimsenin beni sevmeyeceğine emin olmam. Acaba ben bu yüzden mi bu kadar büyük hatalar yaptım diye düşünüyorum bazen. Hayır günlük, çocukluk travmalarımı yaptığım hatalara bahane olarak gösterecek değilim. Çocuk değilim, doğruyla yanlışı ayırt ederek yaptım o hataları. Bilerek yaptım. Şimdi bi farkındalığım var, güçsüz olduğumu kabul ettiğim her an yeni bir hata yapmışım.. Güçsüz hissetmeye başladığım an kendimle verdiğim savaş diğer insanlarla verdiğim savaştan daha yorucu.

Ben bir şeyi daha fark ettim, uzun süre biriyle sarılmazsam agresif hissetmeye başlıyorum. Fırsat buldukça yeğenlerime sarılıyorum veya arkadaşlarıma. Sarılırken karşımdaki rahatsız olur mu düşüncesini susturmak için ayrıca bi savaş versem de yapıyorum bunu. Keşke vücut bulmuş bi’ halin olsa günlük. Sarılsaydım sana. Hiçbir savaş vermeme gerek kalmazdı. Sen benim güçsüzlüklerimin vücut bulmuş hali olurdun.

[vensiar]

yine balkonda titreşim modunu açmış sigara içerken biraz hayatı sorguladımçflgşf dur müziğimi de açıp geliyorum günlük..

Şu sıralar hayatımdaki insanı hak edecek ne yaptığımı aşşırı derecede sorgular oldum. Sabahları çok sinirli uyanıyorum, sebebini hiç bilmiyorum ama insanlar benimle en azından yarım saat muhatap olmasın istiyorum. Benimkine bi’ özellik yüklenmiş, gece duygusallığı, her sabah uyandığımda gece beni ne kadar özlediğini ve sevdiğini anlattığı mesajını okuyorum. Bunu gece duygusallığıyla mı yapıyor yoksa sabahki sinirliliğimi yumuşatmak için mi yapıyor diye sorgularken lan yoksa bu gece beni aldatıyor mu düşüncesi beliriverdi. İnsanlara bir gram güvenim kalmamış, çok üzgünüm. Dengesiz davranışlarıma anlam veremediği bi’ gün tüm geçmişimi, o anki hislerimi anlatmıştım. Anlatırken de çok korkmuştum acaba eline koz veriyor muyum diye. Hiç beklediğim gibi olmadı. Düşünüyorum da biri onca çabama rağmen sana güvenmiyorum dese e hadi siktir git o zaman seninle mi uğraşacağım derim. Demiyo, hatta aklıma böyle düşünceler gelmemesi için ne gerekiyorsa yapıyo. Yanisi geceleri beni aldatmadığından emin oldum. 🥲

Kaybından sonra böyle davransaydı eğer davranışlarını duygusal boşluğuna bağlardım ama hayır öncesinde de böyleydi ve acısı hala çok tazeyken benim hislerimi bu kadar düşünmesi beni çok utandırıyor. Hangi iyiliğimin karşılığını aldım bilmiyorum. Sevgili olana kadar bile o kadar çok uğraştırdım ki, istemiyorum dedim hazır değilim dedim hatta bak ben aşık olma kotamı doldurdum seni sadece sevebilirim bile dedim. Bana hep geçmişin acısı yüzünden böyle hissettiğimi bu düşüncelerimin değişeceğini söylerdi. Haklıymış, bunu fark ettikten sonra da bu sefer ben daha çok korkmaya başladım. Hislerimi belli edersem uzaklaşır mı düşüncesi.. Ne kadar çok korkuyormuşum terk edilmekten ya. Yine ve yine beklediğim gibi olmadı, ben üzerine düştükçe daha çok üzerime düştü. Yine biraz utandım böyle düşündüğüm için. 🤓 Bi’ dee annesi demiş kiiii kızım olsaydı adını *** koyacaktım. Babaannesi de demiş kiii işte aynı isimde kızın oluyor. 😬

Keşkelerin iyikilere dönüştüğü günleri görmek çoküsel..

[vensiar]

Sevgili günlük,

birkaç gündür insanların hayatının bir anda nasıl alt üst olduğunu yakından görüyorum. Her şey şaka gibi ama o kadar gerçek ki. Bu hafta aldığım üçüncü kalp krizi haberi maalesef sevgilimden geldi ve babası vefat etti. Şaka yaptığını düşündüm ya da şaka olsun istedim bilmiyorum ama çizmelerime mezarlığın çamuru bulaşana kadar olayın ciddiyetini anlayamadım. Yıllar önce babamı üç gün yoğun bakımın kapısında hayati riskle beklerken hissettiklerimi yeniden hissettim. Onun çektiği acıyı tahmin etmem mümkün değil çünkü bizde umut vardı. Telefonda baş sağlığına arayan bir çalışandan artık geri dönüşü olmayan bir yola gittiğini öğrenmemiştim. Ben babamla pek de anlaşamazken bu kadar acı çektim. Onlar çok seviyordu birbirlerini, sadece eğlenceli telefon konuşmalarını dinlerken bile o kocaman sevgi vücut bulurdu resmen. Onlar konuştukça ben daha çok eğlenirdim ve ileride böyle bi’ adama baba diyeceğim için heyecanlıydım. Ciddi ciddi bunun için heyecanlanıyordum. Tanışmak cenazesinde nasip oldu. Beni görmüş müdür bilmiyorum, ben tabutunun yanından geçerken kafamı kaldıramadım da oğlu bütün gece tabutunun başında neler yaşadı acaba..

Üç gündür kendime gelemiyorum. Gözlerimi kapattıkça eşinin, o benim babamdı babamdan daha çok sevdi gömmeyin onu diye yakarışları geliyor. Bi’ kadına bunu dedirten adamın ne kadar harika olduğunu siz düşünün. Zaten hiç tanımadığım bir kadının söylediğine göre o kadar mutlu bir aileymiş ki onları dışarıdan izleyenler bile mutluluğuna ortak olurmuş. Mutluluklarına çok kısa bir süre şahit olabildim ama kadının ne kadar haklı olduğunu anladım.

Hani bi Leyla ile Mecnun sahnesi vardı..

İşte onları gördükçe İsmail abi gibi hissetmeye başladım. Mutlu aileler dağılmasındı, herkesin bi’ düzeni vardı. Keşke ben gitseydim. Saçma sapan bir düşünce evet ama insan böyle şeylerin altında ezilebiliyor. Sonra bi’ mesaj aldım. Basit bir mesaj gibi görünüyor ama ne anlama geldiğini bir tek ben anlarım sanırım.

Ben biri için hayata tutunma sebebi olmuşum. Zaten davranışları beni kahrediyordu. Kendi acısı bu kadar büyükken üşüyüp üşümediğimi sürekli kontrol etmesi, yemek yemem için ısrar etmesi, gözlerinin sürekli beni araması. Evet bana değer verdiğinin farkındayım da bu kadar etkimin olduğunu şu mesajdan sonra anladım.

Sana söz veriyorum sevgilim, babanın boşluğunu dolduramam ama şu dünyada bir an olsun yalnız hissettirmeyeceğim seni. Her zaman yanında ellerini ısıtmak için uğraşman gereken, yemek yiyeyim diye zorlaman gereken, sarılınca kaybolan miniğin olacak. İyi ki hayatlarımız birleşmiş. İyi ki dengesiz davranışlarıma aldırmayıp benden hiç vazgeçmemişsin..

[vensiar]

Ben ölümden korktukça o bana yaklaşıyor. Bir insanın babası nasıl ölebilir? İnsan bir saat içinde nasıl yetim kalabilir? Babalar ölünce çocukları artık baba mı olur? İnsan babasının öldüğünü başsağlığı için arayan yabancıdan mı öğrenir?Babalar ölümsüz olmalıydı..

[vensiar]

Hayatımdaki başarıları istediğim kişiyle paylaşamamanın burukluğunu yaşıyorum, iğrenç bir duygu günlükcüm. Hani güzel bir yere gidince keşke o da burada olsaydı hissi gibi değil de sınavdan yüksek not alınca annen baban tebrik etsin istersin ya. Gurur duysunlar seninle, aferin kızıma desinler..

[vensiar]

Öyle değil işte olmalı bi’ çözümü

[vensiar]

Bugün kuzenim Yıldız Tilbe’ nin benim için yeni bi’ şarkı çıkarttığını söyledi. Şarkıyı dinlerken son üç yılım gözümün önünden film şeridi gibi geçti. Hayat hikayemi merak edenler işin şuraya bıraktım 👇🏻 ~,~

[vensiar]

Bu yazıma başlık koymayı çok istedim ama toparlayamadım bir türlü.

Uzun zamandır özel günlerimde bi’ terslik var, özel hissetmek yerine aşırı derecede değersiz hissediyorum. Önceden, mesela doğum günümde, arkadaşlarım, kuzenlerim, ailem, öğretmenlerim ben mutlu olayım diye sürprizler yapardı... 2015 yılındaki doğum günümde 12 tane pasta kesmiştim =D. Bu yazıyı yazmayı yine berbat geçen iki hafta önceki doğum günüm yüzünden düşünmedim. Zaten uzun süredir doğum günlerim güzel geçmiyor. Çevremde ne arkadaşlarım ne kuzenlerim ne öğretmenlerim ne de ailem hiç kimse kalmadı. O var ama artık onda ben yokum. Kimseye anlatamayıp buraya yazma sebebim de bu ya. Bundan tam üç yıl önce... Koluna girdiğim için heyecanlanan, sonralarında o an midesinde kelebeklerin uçuştuğunu anlatan o adamı üç yıl sonra bugün heyecanlandıran tek şey arabasının ses sistemini düzeltmek oldu.

İnsan dönüp geçmişine bakınca Kırmızı Oda psikoloğu moduna girip “Meğer ne çok şey yaşamışsın, ne çok kırmışlar kalbini...” diyor. Bu moda girince kendime itiraf edemediğim şeyleri itiraf ediyorum, insan ömrünün onda biri bile olmayan sürede yok olacağımı bilseydim, o gün koluna girmezdim. Dedim ya, artık onda ben yokum...

[vensiar]

Günaydın sevgili günlük,

bugünü hayatımın dönüm noktası ilan ediyorum. İnan bana, tek bir seçeneğim bile kalmadı. Pek çok insan oldum da onun istediği olamadım bir türlü. Zaten olamayacağımı anladığımda vazgeçmiştim. “Vazgeçemezsin!” dedi. “Sen olamıyorsan ben olurum.” dedi. Olamazdı biliyordum. Her seferinde olduğu gibi en başa döneceğimizi biliyordum. İnanmaması gerektiğini bildiği halde ufak bir umuda tutunmak insanların en büyük zaafı olsa gerek.

Nereye kadar zorlayabilir insan? Kaç gün? Kaç yıl? Kaç ömür? Kaç gençlik...

Biliyorum filmlerdeki aşk hikayeleri gerçek değildir. Çabalamadan, zorlamadan, kendinden vermeden, fedakarlıklar yapılmadan mutlu olunmaz. Bizim verecek hiçbir şeyimiz kalmadı ama mutlu olamadık. Acaba insan biraz bencil mi olmalıydı? Merak etme günlük, pek çok insanın arasında bencil de oldum. İnan bana, tek bir seçeneğim bile kalmadı.

[vensiar]

Kendimi acıkmış bir bebek gibi hissediyorum.

Ağlıyorum çünkü kendi kendimi doyuramıyorum. Ağlayınca çok tatlı bir şey veriyorlar ağzıma, emmeye başlıyorum. Kısa bi’ süre sonra ne karnım doymuş oluyor ne de tad kalıyor.

O zaman anlıyorum, ucu şekere batırılmış yalancı emziklerden tutuşturmuşlar ağzıma. İçi bomboş. Susayım diye. Karnımı doyurmak istememişler, yalnızca susmamı istemişler.

[vensiar]

Sevgili günlük, biliyorum sana hep kötü geçen günlerin sonunda geliyorum. İnsan kötü günlerinde etrafında kimseyi bulamıyor kusura bakma insanlar böyle. Sana hep kötü şeyler yazıyorum diye üzülme. İyi şeyler de yaşadığım oluyor ama iyi günlerimde etrafımda birçok kişi oluyordu. Kötü günler sadece yalnızlık ve sen. Yine de hep kötü haberlerle gelmedim günlükçüğüm.

Bugün güne çok kötü başlamış olmama rağmen çok güzel bir şey oldu. Başvurduğum onlarca kurumdan bir tanesi görüşmek için müsait olup olmadığımı sordu. Heyecandan ne yapacağımı bilememiş bir şekilde su içtim. Bunun üzerine bir bardak su iyi gider dedim herhalde :D Sonunda bir şeylerin yoluna girmesi, benden de bir bok olabileceği düşüncesiyle ailemle, kuzenimle, sevgilimle paylaştım aldığım haberi. Benim içimdeki tüm hücrelerim şampanya patlatıp kutlama yapmaya başlamıştı çoktan ama ruhsuzluğumu korumak için gayret ettim çünkü benim şimdiye kadar çok istediğim şeyler hiç olmadı. En azından 4 yıllık emeğime bir kep giymek isterdim mesela veya birilerinin hadi gri saç mezun oldu bunu kutlayalım demelerini. Tabi bu duygularıma “Ben sana insanlardan hiçbir şey bekleme sonra hayal kırıklığına bakıp bakıp ağlıyorsun.” diye kızarak tokatı patlatalı çok oldu. Ailem tebrik etti ve güzel dileklerde bulundu, kuzenim saçlarımı boyatmam gerektiğini eğitim kurumunda gri saçlarla ilk izlenimin kötü olacağını söyledi. İnsanların seni olduğun gibi kabul etmediğini belirli kalıplara girmen gerektiğini öğreneli çok oldu, saçlarımı ‘normal’ bir renge boyatma fırsatım olmadı. Bir gün içerisinde yeni bir kuaför bulmak, randevu almak, saçını yakmayacak ve becerikliliğini kanıtlamış kuaförlerin istediği parayı şak diye ortaya koymak pek mümkün değil... Görüşmenin olumlu geçmesine olan inancımı kaybettim ama yine de görüşmeye gideceğim. Belki görüştüğüm kurumdaki bir insan evladı eğitimle saç renginin hiçbir alakası olmadığını düşünecek zekaya sahiptir.

Her olay bana yeni farkındalıklar katıyor. En ufak olayda bir şey daha olursa hepsini sileceğim düşüncesine kapıldığım ailem dışında kimse benim adıma çok mutlu olduğunu söylemedi. Kimse benim bu tarz olaylarda ilk düşüncemin ne giysem olacağını bilip şu mağazada bir pantolon beğendim sana çok yakışır demedi. Bu yazımı bitirdikten sonra babama yemek hazırlamaya gideceğim ama onunla aldığım güzel haberi paylaşmayacağım, belki herkesin içinde en çok o mutlu olacak. Psikolojimi bazen anlayamıyorum, çok mutlu olacağımdan emin olduğum kişiyle paylaşmayıp, mutlu olmasını istediğim kişiyle paylaşıyorum. Mutlu olmadığını görünce yine ellerimde hayal kırıklıkları...

Neyse günlükçüm, patlıcan yemeği yapmaya gidiyorum. Umarım güzel olur daha fazla azıcık bilgiyle yaptığım şeylerden laf dinlemek, azar işitmek istemem zira. Kendine cici bak.

[vensiar]

-Bu dünyada bir tek ben acı çekiyorum. Sizin çektiğiniz acı benimkinin yanında çok basit kalır.

-Benim yaptığım hatalara hatayla karşılık verdiyseniz ben yine bilerek hata yaparım çünkü sizin benim hatalarımı görmezden gelmeniz, her şeyi kabullenmeniz gerek.

-Ben kendi yaptığım hataların lafının yapılmasını istemem. Siz hata yaparsanız her gün dile getiririm ama siz getiremezsiniz. En çok ben acı çekiyorum.

-Hata dediğime bakmayın, ben hata yapmam. Sırf siz öyle görüyorsunuz diye hataymış tamam derim, sadece sizin hatalarınız her gün konuşulacak.

Yukarıdaki cümleleri kurmuş bir insana aşağıdakilerden hangisi söylenmelidir?

A) Haklısın, özür dilerim.

B) En çok hatayı ben yaptım, özür dilerim.

C) Ben durduk yere hata yaptım, her gün benim hatalarımı konuşabiliriz sen daima haklısın.

D) Senin ben bahanelerini sikeyim.

Cevap: D

[vensiar]

Yalnızlığın en çok koyduğu an...

Sizi bilmem ama ben yalnız yaşamayı çok severim. Hatta evdekilerin bile yüzünü bir ��ğün yemek ve üç öğün tuvalet esnasında görürüm. Arkadaşlarımda en fazla iki gün kalırdım, bende iki günden fazla kalınırsa tuvalette çok oyalanırdım. Bugün en sevdiğim günlerdendi. Evde sadece gece uyumaya gelen biri olacaktı ve onun da yüzünü sadece kapıyı açarken görecektim.

Sonra bu çok sevdiğim yalnızlığımın tam ortasında elimde ıslak bir bezle kendi ateşimi düşürmeye çalışırken buldum. Birilerini aramak istedim, en azından alnımın sıcaklığıyla hemen kuruyan bezi yeniden ıslatsın istedim. Koşa koşa geleceğinden tek emin olduğum kişiyi aradım. Sesi öyle neşeli geliyordu ki yanlışlıkla aradığımı söyleyip kapattım. Naz yapan biri olmak istemiyorum. Artık insanların huzuru benim yüzümden kaçsın istemiyorum. Bu yüzden insanlara ‘kuruyan bezi yeniden ıslatma’ hizmeti verilmeli.

[vensiar]

Belki bir gün, sen beni affedebilirsin. Belki bir gün, ben seni affedebilirim. Lakin hiç doğmamış olan, ikimizi de affetmeyecek.

Hoşçakal.