vincentgroot-blog

[vincentgroot-blog]

Het gezicht lacht, de ziel huilt...

Indruk Ik ben onder de indruk. Nou heb ik dat, zeker de laatste tijd, aanzienlijk vaker. Maar van een songtekst gebeurt dat niet zo veel. Laatst hoorde ik het liedje “ze huilt, maar ze lacht” van Maan op de radio en besloot goed naar de tekst te gaan luisteren. Ze zingt over een vrouw (haarzelf?) maar als man kan je het ook zo opvatten. Het was dat ik in een taxi zat, anders lag de grond bezaaid met brokken uit mijn keel...

Hoe zou het voelen jezelf te zijn? Zij begint met de zang en al bij de eerste woorden voel je gelijk al wat het is om je zo te voelen. De woorden kwamen echt heel erg binnen. Zo erg, dat het gelijk al mijn aandacht en focus naar zich toetrok. Het voelde als een dreun. Een dreun die mij gelijk wakker maakte. In het liedje stelt ze zichzelf de vraag, terwijl ze uit het raam kijkt, “hoe zou het voelen om jezelf te zijn?” De eerste brok...

Doorgaan met de schijn ”Het gaat nooit slecht, altijd ok” Een standaard antwoord als iemand vraagt “alles goed?” Maar er zijn dieperliggende gevoelens. Je komt iemand bekends tegen op straat en je raakt in gesprek. Je luistert naar andermans verhaal, naar hoe goed het gaat privé, op het werk, sport... en je besluit jouw eigen werkelijke gevoelens niet te delen, maar de schijn op te houden. De tweede brok...

Spiegel Je loopt over straat. Ineens zie je een winkelraam. Je let niet op de spullen in de etalage, maar op jouw eigen spiegelbeeld. Enigszins verwondert kijk je ernaar. Eerlijk, wat zie je? Wie zie je? Iemand die je wilt zijn? Of ren je gauw weg? Schrik je van jezelf? “Ze weet wie het is maar ze wilt haar niet zijn”... De derde brok...

Angst Je bent bang. Bang om jouw eigen ik te laten zien naar de mensen die nu jouw vrienden zijn. Bang om ze te verliezen. Bang of iedereen dan nog wel van jou zal houden. Bang om jouw plaats in de maatschappij te verliezen. Het doet pijn, maar je blijft volhouden. Volhouden tot je breekt. In duizend stukjes. Of meer. Zal je dan ooit weer hetzelfde zijn? Of is “hetzelfde” niet meer een optie? De vierde brok...

Leven Het lied gaat over hoe jouw eigen identiteit in het leven gaat passen. Word jij een kopie van de maatschappij en verloochen je wie je zelf wilt zijn? Of zoek je jouw eigen dingen op en ga je jouw eigen kant op? Hoe lang je jouw eigen zelf ook negeert, het komt altijd terug. Net zolang totdat je eindelijk zal luisteren. Als je niet weet wie jezelf is, daar kom je vanzelf wel achter. De mensen die van je houden om wie je echt bent, blijven dan altijd in jouw leven. Het is tijd om het masker af te doen en jouw mooie, pure zelf te voorschijn te laten komen...

[vincentgroot-blog]

(On)bezorgdheid

Ik houd van onbezorgdheid. Leven zonder stress omdat ik al genoeg aan mijn hoofd heb. Nou is mijn leven geen voorbeeld geweest van stressloos. Ik heb heel veel meegemaakt vanaf mijn negentiende levensjaar. Ik werd ziek, op het hoogtepunt van mijn leven en studiejaren. Mijn moeder werd ziek en heb ik met mijn eigen ogen zien sterven, nu vandaag precies negen jaar geleden. En nu dat gekloot met het dak boven mijn hoofd en de hechte groep die ik nu uit elkaar zie vallen door tijdelijke uithuisplaatsingen.

De rust die ik ervaar in mijn leven en die ik zo broodnodig heb zijn als periode van mijn veertig levensjaren misschien op twee handen te tellen, drie in het gunstigste geval. Vijftien jaar van de veertig. En de rest met altijd wel wat aan mijn hoofd, hoe klein ook...

Altijd maar doorgaan. Altijd maar dingen willen oplossen. Altijd alles zelf willen doen. Groot houden. Ik weet dat een groot gedeelte ook aan mijzelf ligt, maar zo ben ik opgevoed. “Val anderen niet lastig met jouw problemen” hoor ik mijn moeder nog zo zeggen. Hierdoor trek ik vaak te laat aan de bel en heb ik mezelf ermee. Men zou zeggen dat ik het inmiddels wel geleerd heb maar ik stoot mezelf steeds weer aan dezelfde steen.

De constante alertheid die ik nu steeds van mezelf verlang en waarvan ik de druk voel dat hij ook van mij verlangd wordt eist nu zijn tol. Als ik mijn rol niet meer kan vervullen zoals ik wil en van mezelf weet dat ik het kan is het voor even einde verhaal. Ik vraag me wel eens af hoe andere mensen dat managen, en dan vooral mensen uit het bedrijfsleven (de hogere managementfuncties). Hebben ze geen spiegel naar zichzelf? Maakt het hun niet uit wat ze doen met andere harten? Kunnen zij zomaar hun gevoel uitschakelen? Ik weet bijna wel zeker dat ik daar te veel mens voor ben...

Ik maak me grote zorgen. Over mezelf. Over de toekomst. Over de mensen die nu uit hun vertrouwde sociale omgeving worden gerukt. Ik ben verdrietig en boos. Op de gang van zaken. Op de mensen die dit besluiten. Op mezelf dat ik nu even niet alles van mezelf kan geven om belangen te behartigen. Hoe moet het verder?

Blijkbaar is onbezorgdheid een utopie in onze levens...

[vincentgroot-blog]

No words needed...

[vincentgroot-blog]

Stuurloos...

Het leven moet een verzameling zijn van leuke momenten, dingen en gebeurtenissen van onbezorgdheid en vrij van stress en pijn afwezigheid van ongeluk en andere kleine muizenissen.

Maar dit is helaas niet voor iedereen uit elkaar gescheurd, van liefde gescheiden onmenselijk, oneerlijk, gemeen ondraaglijk verdriet, onnodig lijden.

Waardeloos, machteloos, stuurloos zomaar drie woorden wat het gevoel weergeeft twee nog erbij: verdrietig en boos een omschrijving van wat er leeft.

Wanneer zal de tijd komen dat iedereen hun eigen leven zelf mag bepalen of moeten we voor altijd door blijven dromen en in doolhoven van afhankelijkheid en machteloosheid verdwalen?

Op wie kunnen wij vertrouwen? Wie steekt hier een stokje voor? Wie helpt ons met opgestroopte mouwen? Komen wij er weer bovenop of gaan we er aan onderdoor?

Wij zijn voor even flink geknakt tijdelijk uit het veld geslagen maar zeker nog niet uitgevlakt snel klaar om weer pogingen tot oplossen te wagen.