wdkreatures - Tumblr blog

[wdkreatures]

Music from the film: Leave no trace & Ben is back by Dickon Hinchliffe 

[wdkreatures]

Boxin: “I don’t trust them, why are they so angry." This guy is the embodiment of putting things that are human in rational boxes. He gets bigger every time labels or stickers get put upon human machines that cannot be rationalized in such ways. 

Fair share: “I have worked for this." This one upholds the law and all that is fair. It truly believes that the world is a fair place and everyone gets what they deserve. It gets bigger every time inequality in (fake) rationalism gets enforced upon. 

Happy thoughts: “Take it, because you can’t leave it.” Always there to tell you to shut up and buy more crap. Happy thoughts thinks we live in paradise and you are ungrateful if you don't accept it as such. Work your job, play the game and lose because others cheat. It gets bigger every time people stop asking questions and start following answers. 

Wall-off: “We have always done it this way.” Wall-off just wants everything to stay as pretty as it once was.  He dedicates his life to building walls around things he considers too important to change. Too bad that wall-off doesn’t see the beauty that is change. It gets bigger every time people deny change, because if it ain’t broken don’t fix it.

[wdkreatures]

Drawings for the book

[wdkreatures]

Rough version of the story (Dutch) | project by Evy Hachmang

De zon komt op boven het dorpje Bjorko en boven op de heuvel hoort Lothar de vogels fluiten. Ze ziet haar dorp. In de haven is al enige bedrijvigheid, ze ziet vissers de vangst binnenhalen en boten worden klaar gemaakt voor de jacht. Verder ziet ze al wat rookpluimen van de bakker en de smit achter de huizen vandaan komen. Ook ziet ze de oranje gekleurde zee die overdag donkerblauw is en woest oogt. Wat daar achter zit zal en ze nooit weten. Vele avonturiers hebben de tocht al geprobeerd, maar geen van hen is ooit terug gekomen. Vanuit hier kan ze ook haar huis zien waar ze woont met haar moeder en tante. Dit huis is van haar opa en oma geweest en wordt al generaties lang gebruikt door dezelfde familie. Als iemand in de familie trouwt trekt diegene in. Dit is alleen nooit gebeurt bij mijn tante Fika. Achter haar liggen de akkers waar de boeren het land omploegen. Ze komt hier vaak op deze heuvel. Het liefst vroeg in de ochtend. Dat doet ze al zolang ze zich kan herinneren. Ze zit gehurkt in het gras en maakt een ketting van kleine witte bloemetjes. Naast haar ligt een zonnewijzer. Het is een rond houten plaatje met cijfers erin. In het midden staat een metalen punt en een handig apparaatje om de zon mee te lezen.

Jaren geleden leefden de inwoners van Bjorko, ook wel de Orgen genoemd, nog niet met tijd. Sterker nog ze hadden geen vaste woonplaats en reisde als normalen de wereld over. Ze waren wild, egoïstisch, smerig en ongeorganiseerd. Ze trokken samen rond om te overleven. De mannen jaagde en de vrouwen plukte bessen en zorgde voor de kinderen. Onderling was er vaak ruzie en mensen waren hebberig. Je moest vechten voor je eten en de machtigste, sterkste kreeg het meeste. 150 jaar geleden zijn de Orgien neergestreken op dit eiland. Of eigenlijk zijn ze hier verzeild geraakt. In die tijd was er een leider, Trobi. Hij was een ambitieuze, sterkte en slimme krijger die avontuur belust was. Hij moest en zou meer van de wereld zien. Razendsnel werden er schepen gebouwd en gingen ze zonder ervaring de zee op. Na tien dagen kwam de bevolking aan land. Velen waren boos op Trobi. Het was de meest verschrikkelijke reis geweest die een mens ooit had kunnen doorstaan. Een boot was gezonken waarbij kinderen en volwassenen om het leven zijn gekomen en er was een gebrek aan vers water. Er ontstond een enorme ruzie en dat eindigde in twee kampen. Z’n 100 man wilde niets meer met Trobi en zijn volgelingen te maken hebben. Het vertrouwen was geschaad en zij leven nu in eenzaamheid aan de ene kant van het eiland. De rest van het volk vertrouwde Trobi als leider en bleef bij hem. Hij beloofde dat ze nooit meer hoeven te vechten om eten, hij verdeelde te taken en voor het eerst bouwden ze huizen. Ieder heeft zijn eigen specialiteit en alles in het drop werd eerlijk verdeeld. Dit zou werken, mits er geen ruzie meer werd gemaakt. Ze onderdrukken de wildeling in hen in ruil voor een rustig, veilig leven. Dankzij het toezicht van Trobi waren ze beschermd tegen de, zogenoemde wilden, die nog steeds aan de andere kant van het eiland wonen. Mocht iemand deze kant niet kunnen onderdrukken dan hebben ze twee keuzes; vluchten naar het bos of voor altijd opgesloten zitten in de kelder. Als je eenmaal gevlucht ben, kan je nooit meer terug naar de beschaving. Als iemand eenmaal geproefd heeft van het wilde leven valt alle beschaving weg.

De zon in bijna op en Lothar loopt terug naar haar huis. Ze bewandeld het pad naar beneden, dit heeft ze al zo vaak gedaan. Bijna elke ochtend, als de stad nog lijkt te slapen loopt ze over het pad omhoog om zo het dorp wakker te zien worden. De zon verward langzaam het landschap en de mensen lijken erdoor aangetrokken. Ze komen een voor een hun huizen uit om aan de dag te beginnen. Ze begroeten de buren en stoken de vuurtjes warm. Het geluid van lachende kinderen en hier en daar een loeiende koe galmt door de kleine vallei. Het gaat al jaren zo, zo lang ze zich kan herinneren. Vroeger werd ze meegenomen door haar vader die dit weer van zijn vader heeft. Hij vertelde dan vaak over de geschiedenis van het dorp en over de natuur. Hoe ze deze het beste met respect kon gebruiken. De natuur voor je laten werken noemde hij het. Zo waren en bloemen die hielpen tegen de jeuk en je ze tegen een insectenbeet wrijft en bladeren die helpen als pleisters tegen brandwonden. Ook deze dingen leerde hij van zijn familie, van generatie op generatie. Zijn opa leerde he onderzoek en hij is geboren met een drang om dingen te bevragen en ontdekken. Hij stelde Lothar die vragen al op jonge leeftijd, en ze konden er uren over filosoferen. Boven op die berg, als de stad nog leek te slapen.

Eenmaal aangekomen thuis begint de dag zoals altijd. Resten eten van gisteren avond brengt ze naar de kippen die deel uit maken van het dorp. Ze lopen los en lopen voornamelijk heel erg vaak in de weg, maar ze horen en nou eenmaal bij. Daarna helpt ze haar moeder en tante met ijzer smeden. Ze maken onderdelen voor karren, repareren regentonnen en helpen de handhavers met wat klusjes. Haar moeder vond een tijd geleden een kookplaat uit waarop vlees en groenten warm gemaakt kan worden, de Meirer kreeg lucht van haar uitvinding en vond dat er een aantal in het dorp bij de vuurplaatsen neergezet moeten worden. Daardoor is het iets drukker dan normaal. Ze moeten er nog vier maken. De werkplaats, die aan het huis vast zit, is groot genoeg om met zijn drieën te werken af en toe komen er wat kinderen om een dag mee te helpen en het vak te leren.  Hij is deels buiten en deels overkapt. Buiten staat een smeltoven en een blok om het ijzer op te houden. Net als ze even een blokje om wilt maken komt de officier binnen. ‘Goedendag, hard aan het werk?’ Hij kijkt Lothar aan en pendelt zijn blik richting haar tante die vriendelijk terug lacht. Haar moeder is het huis ingeschoten om fruit te pakken. Als ze terug komt heeft ze een mand vol fruit en groente in haar hand en deelt ze uit aan ons en de officier. Het in belangrijk om te laten zien dat je wilt delen en zeker als er een gezaghebbende binnen komt. ‘Zo officier’ zegt moeder ‘hoe gaat het met ons dorp?’ ‘Het is erg rustig momenteel, gelukkig maar. De wilden laten niet van zich zien en het is voor mensen te warm om egoïstisch te denken. Een tijd terug nog drie opgesloten. Ze jammeren veel dat het ze zoveel spijt, maar wat ze gedaan hebben is onvergeeflijk. Ik hoop dat ze zelf ook gaan inzien dat dit het lot is waar ze de rest van hun leven aan moeten wennen. Dat zal wel, zo gaan het met alle gevangen.’  

De mannen hebben de regel overtreden in het dorp. De regel is op eerste ook vrij simpel. Ben niet zoals de mensen in het wild. De eigenschappen van iemand uit het wild zijn egoïstisch, vies en brutaal. Dit houd in dat je altijd je medemens moet helpen, je omgeving schoon houd en niemand tegenspreekt. En wie bepaalt wat schoon, brutaal of vies is vraag je jezelf af, juist dat is de officier en uiteindelijk de Meirer. Het is dus belangrijk om extra goed je best te doen mocht er een officier langs komen, zo. lijken beschuldigingen sneller onterecht. Lothar weet nog dat daar vader voor de eerste keer vertelde over de regels. Hij vertelde niet wat de regels waren, maar hij vertelde dat eigenlijk iedereen de regels overtrad. In het begin begreep ze het niet. Hij legde uit dat ze werden overtreden zonder dat andere of zijzelf het door hadden. ‘Let maar een op’ zei hij ‘neem zou tegenspreken. Tegenspreken kan op verschillende manieren worden opgepakt en sommige zijn er goed in om er omheen te draaien. Kleine techniekjes waarbij je eigenlijk zegt; je hebt absoluut geen gelijk, maar in werkelijkheid zegt; ik begrijp helemaal wat je bedoelt en je hebt ook helemaal gelijk maar… Begrip tonen, meeveren en weerleggen.’ Sinds hij dat tegen haar heeft verteld is ze erop gaan letten, en hij heeft gelijk alleen kan ze het niet delen in het dorp. Je kan iemand natuurlijk niet zomaar beschuldigen van een regel overtreding.

De avond in aangebroken en iedereen is al een enige tijd klaar met de werkzaamheden. In de avond in het gebruikelijk dat de mensen bij elkaar komen en samen eten. Dit gebeurt in eigen buurt en er zijn 6 vuurplaatsen. Hier worden vangsten uit de zee, groenten en vlees gekookt en gedeeld. Iedereen kookt ongeveer eenmaal per week met zijn of haar gezin. Het gezin dat kookt kijkt die dag vrij om alles voor te bereiden. Dan wacht iedereen in de rij en kan je zelf opscheppen. Er blijft altijd een restje over omdat ze bang zijn om het laatste uit de pan te scheppen.

Aan het eten vraagt haar buurtgenoot hoe het met haar avontuur gaat. Saamis is haar vriend en ze kent hem al haar hele leven. Ze vertrouwt hem. Ze wilt graag zeggen dat het goed gaat, maar het lukt niet. Ze is al dagen zenuwachtig. Over een paar dagen gaat ze vertrekken voor een langere tijd, ze heeft het al helemaal uitgestippeld. Ze wilt onderzoek gaan doen naar de planten die groeien achter de vee-velden, zegt ze. In werkelijkheid gaat ze haar vader opzoeken. Hij is zes jaar geleden vertrokken, omdat hij niet geloofde in het verhaal van onze geschiedenis. Er zaten nog veel haken en ogen aan beweerde hij, maar wie zou hem geloven? Hij wilde het zo graag bewijzen dat hij is vertrokken. Zal ze hem vertellen waarom ze werkelijk vertrekt? Ze denkt nog eens goed na en besluit het te zeggen. ‘Het gaat wel goed, ik ben alleen zo zenuwachtig.’ Logisch zegt Saamis ‘Het is heel dapper wat je gaat doen. Zeker met al die stugge mensen die je bekritiseren om wat je doet. Trek je maar niets aan van die reacties.’ Veel dorp bewoners beweren dat ze net zo gek wordt al haar vader en voorspellen dat ze nooit meer terug komt. Ze zou verleid worden door de geluiden in het wild en daar blijven. ‘Ik moet je wat vertellen’ zegt Lothar. ‘Ik ga geen planten onderzoek doen. Ik ga opzoek naar mijn vader’ Geschrokken kijkt Saamis haar aan ‘maar..’ Stamelt hij en dan stopt hij weer met praten. ‘Wat als ze erachter komen?’ fluistert hij bijna, bang dat iemand mee luistert. ‘Ik heb het nog tegen niemand verteld en dat moet jij ook echt niet doen. Ik meen het, als je dat doet mag ik nooit meer terug komen.’ Saamis denkt even na en zegt ‘natuurlijk zeg ik niets, maar hoe ga je het aanpakken?’ ‘Mijn vader sprak vaak over een ondergronds keldertje. Deze is gebouwd door zijn overgroot moeder om onderzoek te doen naar de wilden. Niemand durfde er uiteindelijk heen te gaan, bang om afgestoten te worden door vrienden en familie uit het dorp. Ik denk dat mijn vader daar heen is gegaan. Ik weet dat het achter de vee-velden ligt. Boven de ingang is een pruimenboom gepland door mijn oma.’ ‘Maar dat is oneindig groot, hoe ga je die ene pruimenboom vinden?’ ‘Tja leuk dat je dat vraagt, maar ik voel gewoon dat ik hem ga vinden.’ ‘Je bent knettergek’ en Saamis schud ongeloofwaardig zijn hoofd. Iets in zijn ogen zegt dat hij zich zorgen maakt. ‘Het komt wel goed, en als ik niets vind kom ik gewoon weer terug, maak je geen zorgen.’

En zo geschiedde Lothar liep in de ochtend vroeg weg, met de zon in haar rug. De heuvel over en door de boeren landschappen. Ze ploetert tot het einde van de middag door de velden en het wordt steeds minder bewoond. De glasvelden gaan over in bomen en hoge graslandschappen. Lothar loopt nog een paar uur en vind de pruimenboom. Onder de pruimenboom zit een hol, ze kijkt om zich heen zodat ze zeker weet dat niemand haar ziet en kruipt in het hol. Het hol is 10 meter diep en ze hoort stemmen, meerdere stemmen. Met een brok in haar keel komt ze dichterbij en als ze het hoekje om is treft ze daar vier mannen. Ze lijken op haar en de mensen van haar dorp. Houden ze zich al die tijd al schuil, hier in het hol? Zij kijken verbaast naar haar en de ziet iets van angst in hun ogen. Een van de mannen stapt naar voren en herkent haar. ‘Lot, je bent er’ stamelt hij. ‘Pa.’ Ze stapt op hem af en geeft hem een knuffel. ‘Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met je onderzoek? Wie zijn deze mensen?’ ‘Ga eerst maar even zitten.’ en haar vader wijst naar een stoel aan de tafel. ‘Wat wil je drinken?’ En ze antwoord dat ze wel iets sterks kan gebruiken. Haar vader zet een kop voor har neus en gaat tegenover haar zitten. De andere drie mannen kijken afwachtend zijn kant op. ‘Lot, ten eerste wat fijn om je te zien. Ik had niet verwacht dat je me zo snel zou opzoeken, maar wel tijd gehoopt. Hoe reageerde je moeder?’ ‘Mama weet hier niets van, ze denkt dat ik onderzoek aan het doen ben naar planten. Wie zijn deze mannen pap?’ Ze verandert haar houding en steunt met haar ellebogen op tafel om meer naar voren te leunen. ‘Ach, wat onbeleefd. Ik vergeet mijn vrienden aan je voor te stellen. Deze grofgebaarde man heet Roka.’ Hij wijst naar de man die het dicht bij Lothar zit. De man klinkt met zijn hoofd richting haar. Hij heeft bruine ogen en volle wenkbrauwen. Zijn haar is donker net zoals het haar van de andere mannen. Haar vader stelt de andere twee mannen Klaro en Jitsky ook voor. Ze bekijkt de mannen goed en kijkt naar haar vader. In het dorp waar Lothar woont hebben mensen tegenwoordig de gewoonte het haar te blonderen. Haar vader had ook licht haar, dat is eruit gegroeid. Buiten dat lijken ze echt veel op haar dorpsgenoten. ‘Waar komen jullie vandaan?’ De mannen aarzelen en kijken vragend naar vader. Hij geeft toestemming door middel van een korte knik. Roka neemt het woord en zegt in een teug ‘wij zijn mannen uit het wild.’ Lothar schikt zichtbaar en kijkt haar vader verontwaardigd aan. Is haar vader gek geworden? Waarom zitten ze hier zo vriendelijk? Is dit een dekmantel? ‘Wat hebben jullie met mijn vader gedaan?’ Lothar weet niet wat ze moet voelen. ‘Ik zal het je uitleggen, Lot.’ Lot, zo noemde hij haar vroeger altijd. Ze kijkt in de vertrouwde ogen van haar vader en kalmeert. ‘Ik vond het moeilijk, heel erg moeilijk om te geloven dat de wilde slechte mensen waren. Het verhaal van onze geschiedenis klopte gewoon niet. Waarom vertrouwde ze de leider nog? Waarom moeten we worden gehandhaafd en waarom moeten er mensen worden opgesloten? Zes jaar geleden besloot ik weg te gaan om het uit te zoeken, vanuit dit hol. Dagen heb ik hier gezeten om uit te zoeken hoe ik in contact zou komen met de wilden. Ik hoorde de tweede dag mensen langs het hol lopen en zo hoorde ik dat dagelijks. Ze waren dus in de buurt. Ik heb de eerste dagen in de nacht een spoor van eten gemaakt. Na twee weken gaf ik het op, er was niemand gekomen. Later bouwde ik een val op de plek waar ze liepen, maar na een week ving ik geen wilden’. De andere mannen lachen binnensmonds. Vader kijkt naar de mannen en een rode gloed vult zijn wangen. ‘Achteraf was het ook wel een echt duidelijk dat daar een val lag.’ En hij lacht mee uit zelfspot. ‘Ik was er al helemaal klaar mee, ik verveelde me overdag enorm en het begon warm te worden in het hol. Toen op een dag, ik hoorde de wilden praten met elkaar. Praten! Ik snapte er niets van, in mijn beleving spraken de wilden geen mensenstaal. Praten, zoals jij en ik. Ik werd een beetje gek in het hol dus ik maakte, uit ironie, een bordje met kom binnen met een pijl richting het hol. Het werkte, binnen een dag stond er een vrouw en haar zoon in het hol. Ik was doodsbang maar zei hallo. De vrouw zei hallo terug en ze vertelde dat ze geen idee had dat hier een hol zat en dat ze dit optrekje bijzonder vond. Ze vertelde dat ze hier elke dag langsliep samen met haar zoon. Ik bood haar drinken aan en we hebben heel de middag zitten kletsen. Een paar dagen laten kwam ze nog een keer terug en nodigde me uit om het dorp te bekijken. Ik liep met haar mee, een klein beetje bang dat het een valstrik zou zijn. Onderweg waren we weer haar het kletsen en heel mijn wantrouwen verdween. De wilden leven in bomen en zijn veel meer met de natuur bezig dan wij zijn. Elke dag kwam ik terug en ik werd voorgesteld aan andere. Iedereen was zo warm en open. Een enkeling wantrouwde me, maar het overgrote deel was vriendelijk en ik raakte al snel bevriend met Roka, Jitsky en Klaro.’ Het was even stil aan tafel. Dat is fantastisch pap, echt waar, maar waarom kwam je nooit terug?’ Een schot in de roos, zijn enthousiasme verdwijnt van zijn gezicht en hij kijkt ineens serieus. ‘Ik had het hier zo naar mijn zin Lot, de mensen waren vriendelijk, er is hier geen baas, mensen werken samen en zorgen voor elkaar, een hogere macht en niemand die zegt dat je moet werken. Je doet het gewoon, in naam van de community. Ik kon niet terug naar het dorp met het verhaal dat de wilden wel deugen. Niemand zou me geloven en ik was ontzettend bang om gebannen te worden. Ik was ook bang dat jij en je moeder me niet zouden geloven. Wat had ik moeten zeggen? Ja ik heb onderzoek gedaan en het verhaal wat ons al zo lang wordt voorgehouden klopt gewoon niet. De wilden waar we zo bang voor zijn, zijn niet eng. Ik was bang opgesloten te worden en nooit meer vrij te zijn.’ Ik snap het pap. De mensen in het dorp zijn stug als het gaat om nieuwe ideeën en vele hadden geen hoge pet op van vader. Ze moeten een plan bedenken, denkt Lothar. Hoe gaan we dit idee aan de het dorp introduceren?

[wdkreatures]

Pictures in the Birka museum. Birka is an small island witch used to belong to the vikings. The vikings baried a warrior here. They recently found out this great warrior was a woman. Something that goes against the stereotypes and images we know from the vikings. It’s like the image we have on humanity. We think we are bad and evil human beings, but in fact we are not. We have empathie and are kind.

[wdkreatures]

The Origin | project by Evy Hachmang

The origin

Welcome to the land of the Origin. A small nation of 150 woman and men living in peace together. Every single one of them has a speciality. One is a very good farmer, one can build houses and one makes sure everyone sticks to the rules.

The rules

The rules are very clear. Don’t become like the monsters in the wild. The Arche is a selfish, rude and wild beast. The Origin used to be this monster, until they decided to bundle their strengths and live in peace together. If somebody go’s to the wild, they rarely come back, and if they do, nobody welcomes them back. Once you went to the wild you will not come back the same. Something in their eyes has changed.

The wild

the Arche’s are a big part of the story’s they tell you once you enter the land of the Origin. There are also a lot of rumors, but the thing we all agree on is that the Arche’s are our forefathers. We developed to be kind, nice, helpful and emphatic but we all have this little bit go the Arche’s inside of us. We are all afraid of this part and it’s in the sake of the nation that we tamper this part. The live of the Arche’s are solitary, poor, nasty, brutish and short. They get driven by fear. Fear to die and fear others. They are greedy for safety and have a persistent and restless wish for power and more power that will end in the dead. (p.70 p.71).  A rumor is that they even eat their own children if there is not enough food. Their are people among us who have trouble temper the arche-part of themselfs. When they lose control, they can do two things. Of run to the wild and never return or get caught and locked up in the dungeons. They lose their job and in both cases, they never return.

The history

More than 100 years ago we were nomads, traveling from place to place. One day a man in our group stept up. This name is Trobli, Trobli was the strongest in the group and everybody was kind of afraid of him. He was also the smartest and he heard from other groups that they settled down. He convinced us that, if we work together, we won’t have to fight anymore for our food. There where more Origin over the years with ideas like this, but they never came true and the men normally ended up with an arrow in their but. This day was different, we just lost a baby because everybody was to busy fighting for our food. We were sad and angry at each other, and at that moment Trobli came with this idea. The Origin wanted to try it, but after settling down, we never became free traveling nomads again. Trobli became the leader and organized everything.

[wdkreatures]

The Parasite of Fear.  The conspiracy theory creature. How 5G towers spread the virus.  Rosa Zwiers

[wdkreatures]

Follow the link to view the complete product:

https://www.dropbox.com/s/xyyfzsoo8pguq3m/product.pdf?dl=0

La danse des flocons de neige : une tragédie

For the fabrication of my creature, I took inspiration from the ballet industry and its world-famous performance, the Swan Lake. It includes a small storybook, depicting the ballet of “La danse des flocons de neige, une tragédie” (English title translation: the dance of the snowflakes, a tragedy).

Simular, but truly individuals

The snowflakes resemble the ballet dancers. Looking from a distance, all ballerinas seem to have a similar persona and visual appearance. While approaching the subject closer, you see that these dancers are each unique individuals.

The concept of mortality

Despite the appearance in elegance and delicacy, the ballet industry can be brutal. From a young age, dancers spend many years training in order to reach a high level, with the ultimate goal to eventually perform on stage. Even when a ballerina reaches this goal, she will experience how after some years of performing, her body won’t perform like it used to. Being a ballerina, you are confronted by the concept of mortality, where aging can depict your downfall. After all these years of intensive ballet dancing, the body will reach a stage where the ballerina won’t be able to deliver the same quality as when she was younger. The story visualizes the concept of mortality and the contrast between the long time of hard training and the short time ballerinas actually spend on stage. After her final performance, her position will be mercilessly taken by a new, younger dancer. This circle continues.

The swan skin

A major part of the story is inspired by the concept of the swan maiden in mythology, where a woman uses a swan skin to change into a swan herself. In this folklore, the maiden leaves her skin behind in order to take a bath. A young male steals the swan cloak, making it impossible for the maiden to turn back into her swan form. Following, she is forced to become his bride.

In this story, the ballerina’s swan cloak is taken and crushed by the individual. This represents how people from a higher position only accept total perfection in the ballet performances, forcing dancers to quit dancing when they can’t deliver the required quality, which is needed.

The dancer is one with her attire. Together with the swan cloak, she forms a whole. When a part of her dies (the destruction of the cloak), her whole existence dies, symbolizing how important it is for a ballerina to perform. The whole shapes that are used to visualize the dancers also resemble the creation of a line while dancing. This is the concept where ballet dancers need to use their whole body to create a visually attractive and symmetrical shape against the background.

[wdkreatures]

undefined

Marit van As - https://maritvanas.myportfolio.com/

[wdkreatures]

  The system has always been the same, it was simply changing a face. From a Duke with a crown to Tsar on a throne to Lenin and communist party, to a president. Like a spider with many faces, it keep making its web the same way. Over and over again, people who, by higher power, were promised security and prosperity, are there to serve the government. 

    This is where we are now. In reality that was decided for us once again, in winter of 1999 by the decision of a former president Yeltsin. This reality leaves people helpless and scared. There are activist and people trying to do better, but because of the absolutism of the system their attempts stay in vain. Some people leave and try to find a better life somewhere else, but not everybody has that option or is allowed to have that option. But what do you do when there is no fight and no flight?

You fold.

[wdkreatures]

Digital networks are forever expanding. Places without cellphone reception or Wi-Fi connection are increasingly hard to find. The White Forest will soon disappear, leaving no place on earth unconnected.

The story about an invisible electromagnetic cloud that invades the off grid enclave.

Explore › Atlas visual scale

https://www.instagram.com/atlaswhiteforest/

http://jaspervandenende.com/thewhiteforest.php