whispersfromyou

[whispersfromyou]

yine den sen öyle rahat uyurken, benim yastığımın gözyaşlarımla dolduğunu biliyordun. Evet, acı kısmı şu ki yalnızca benim değil, senin de yastığına başımı koyup çok kez ağlamışlığım var ses etmeden. Ama yine de insan her şeye rağmen uğruna mücadele ettiği yerde ‘çabanı görüyorum, üzülme, hepsi geçecek’ denilsin istiyor. Ama olmuyor. Artık gücüm kalmadı hiç. Hep böyle diyorum ama kendime ilk defa gerçekten dürüst olmalıyım ki sona geldim. Artık bunaldım ve dayanma gücüm kalmadı. Dualar, umutlar, inançlar hepsi boş… Hepsi boşa gitti. Beni izleyen duvarlar ve ben kaldık. Artık dümdüz duvara sen diye sarılıp ağlayacak haldeyim. Sen bunu anlamazsın. Tek istediğim içimi biraz olsun görmeye çalışmandı. Biraz olsun benim kalbimin sandığın gibi kötü olmadığını görmeni istedim. Ama hayır. Umarım beni bekleyen diğer hayatta her şey iyidir yoksa bunların da bir anlamı kalmayacak.

[whispersfromyou]

why am I staying? you're why I am staying the day I saw you're why it must end said you're a wild mistake.

[whispersfromyou]

21, ama hala acıyor. Bir gün geçer umuduyla, her günümü geçiriyorum. Bir gün biter umuduyla bugünümü hiç ediyorum ama inanıyorum. İnsan umudu olmayınca nasıl yaşar ki? Gerçekten? Geceleri oturup kırgın gönlünüzün alınmasını beklerken sizi ayakta tutandır o. Siz öfkeliyken, sebep olanın gelip size sarılmasını bekletendir. Bir gün belki her şey iyi olur diye bugünden vazgeçmenizi engelleyendir ve belki de aslında gelecek sadece ondan ibarettir. Yine de bu bilinmemezlikte ne için bu denli umut ettiğimizi anlamıyorum. Ne için? Hangi yarınlar? Ya hiç gelmeye niyetleri yoksa? Ya tüm hayaller aslında kalan son paranızsa? Harcamaya değecek mi? Bilmiyorum. Bilsem, ne yapacağımı bilsem keşke. Bir şeyin beni alıp yutmasını istiyorum. Böylece tamamen yok olabilirim karanlıkta. Garip değil mi? Zaten eninde sonunda olacak bir şeyi de böyle istemek. Başımıza geleceğinden emin olduğumuz tek şeyi böyle istemek. Yine de insan istiyor ki o karanlıkta kaybolmadan bir kez de olsa rengarenk yollarda yürüyelim. Bir kez olsun bir şey için çabasız, şartsız, dertsiz sevinelim. 3 gün bile olsa birkaç kişinin üzüleceğini bilmesem, bir anı olarak kalmak isterdim sadece insanların hayatında. Ruh gibi özgür olmak için illa ölmek mi gerekli?

[whispersfromyou]

''How can I sleep, if I don't have dreams

I just have nightmares

How can it be?

I still believe, something is out there...''

[whispersfromyou]

20 Yaşıma girmeden hala kafamda oturtmaya çalıştığım şeyler var. Doğum günüm, yeni bir yıla ve yaşa giriş... Hala öyle küçüğüm ama öyle de sığamıyorum ki hiçbir yere. Ait olamama hissi peşimi hiç bırakmıyor. Ayna karşısında fazla vakit geçirmiyorum(henüz) ama kendimle ciddi sorunlarım var. Bir gün öleceğim düşüncesini iliklerime kadar hissediyorum mesela. Ailemi affetmeye ve devam etmeye çalışıyorum. Her defasında pişman olacağım bir şeyi illa ki yapıyorlar ve ben bahanelerle kendimi avutmaktan usandım. Kardeşime iyi bir örnek olacağım derken benden bir bok olmayacağını, asıl örneğin o olduğunu da anladım geç de olsa. Kendimi yetersiz ve yeteneksiz hissediyorum. Öyle olmadığımı söyleyen yanımın sesi yer yer çıksa da içimdeki savaştan en büyük hasarı ben görüyorum. Kafam hiç susmuyor mesela. İlgimi kaybediyorum. Kazanıyorum. Sonra yok oluyor gibi oluyorum ama aslında varım ve varlığım sahteymiş gibi hissettiriyor ama bu duyguları da iliğime kadar hissediyorum ve gerçeklikle sahteliğin arasında ince bir çizgide yürüyorum her gün. Varoluşum anlamını yitirmek üzere. Sevgilimi her gün görmek de en az görmemek kadar anlamsız gelmeye başladı. Onu görmediğimde kendimi kötü hissediyorum. Daha da kötüsü görmek için heyecanla hazırlandığım her buluşmada onu görünce saçmalıyorum ve bazen sevgimi ona hissettiremiyorum gibi de geliyor. Halbuki sevgim içimde öyle bir yer edindi ki kendime bir başkasını sevmeyi veya başkasına ait olan sevgiyi benimsemeyi dahi yakıştıramıyorum. Onunla (eğer ölmezsek) çok güzel bir geleceğimiz olabileceğini düşünüyorum. Ama bende sevmediği bazı huylarım var ve işin aslı bunları değiştirsem bile beni öyle de sevecek mi yoksa onun için değişmem beni güçsüz mü yapacak ikilemindeyim. Onu çok seviyorum ve öldüğümde onu ve kardeşimi geride bırakacak olma duygusu korkunç. Ya bir daha hiç görüşemezsek? Keşke içimde sevgi olmasaydı. Şimdi geceleri kaygıdan uyuyamıyorum. Bu kadar kaygı şart değil tabii, zaten benim tercihime de sunulmadı hiç ama sunulsaydı ben sessizliği tercih ederdim rahat bir uyku için. Mesela babam uyuyor. Hep uyuyor ya da dışarıda oluyor. Onu pek sık görmüyorum, zaten gördüğümde de ya benim ya da annemin kalbini kıracak bir şeyi illa yapıyor. Babam sayesinde sevildiğime dair olan inancım hiçbir zaman tam anlamıyla oluşmadı. Yani anlayacağın vicdanım olsa da ona kızgınım. Eğer bir noktada o da değişmeye çalışsaydı hem kendi hayatı hem de bizim hayatımız daha iyi olabilirdi. Şimdi ise gece duştan sonra saçlarımı kurutmadan uyuyorum, ses yapmayayım da uyanmasın diye. Bu arada 20 yaşıma girmeme 16 gün kaldı. Bunca sene ne öğrendin dersen bence hiçbir şey geçmiyor, sen ya alışıyorsun ya kabulleniyorsun ya da öğreniyorsun ve her şey buna göre şekil alıyor. Kendimi nasıl bulurum bilmiyorum. Bulduğumda nasıl anlarım ya da benimserim onu da bilmiyorum. İnsan kendini tanıyamazsa başkasını nasıl tanır, onu hiç bilmiyorum.

141223

[whispersfromyou]

Bir dönem uçuyordum, o aralar beni seviyordun.

11.11.23

[whispersfromyou]

Dik dursa da başım, eğmem lazım gibi bazen önüme. Durup düşünmek için, durduğum yerden düşmek için biraz sessizlik lazım gibi bazen. Küçük dokunuşların, açan çiçeklerim, umurunda değilmiş tavırların... Öyle çok kırgınım ki sen bile onaramazsın. Haklısın, kendimden başka yok güveneceğim bir arkadaşım ama yanılıyorsun. Ve çok kırgınım, yemin ederim ki hissedemezsin. Keşke sadece sana olsaydı. Ama kırgınım ve yemin ederim ki anlayamazsın. Saklanmak istediğimde arkana geçerim, huzur istediğimde sana gelirim. Ama kalbimi nereden kıracağını da en iyi sen bilirsin. Sana verdiğim tüm anahtarları o kapılara yaklaşmayacağını sanarak verdim. Zaten beni de o mahvetti. Ama 18'imde tanıdığım, 19'uma şahit olan ve 20'me (sanırım) gireceğim insanla koca şehirde her yerde anımız olması burayı nasıl bir yer yapar bilmiyorum. Kötü hissetmek bile beni kesmiyor artık. Kendimi denize atsam gece, soğuktan ya da sudan fark etmez... Aşkın öyle güzeldi ki, beni hep sevmeni diledim. Hatta geçen sene bunu dilemiştim. Vakit geçse de geçen tek şey zaman desem de kendimi kandırıp duruyorum. Benden de götürüyor bir şeyler. Yani yorgunum. Uyuyunca geçmiyorsa nasıl geçer ne bileyim. Yok olmak istiyorum. Hatta keşke hiç Varolmasaydım diyorum bazen. Ama insan ara ara hiç olmayacak şeyleri ister zaten. Büyüsem diyorum. Büyüyünce benimle büyüyor sanki her şey. Düşündükçe bulanıyor midem ve anlamıyoruz bile nedenini. Yük gibiyim. Kendime bile yük gibiyim. Keşke sabaha hiç uyanmasam diyorum bazen. Sorun uykuya dalamıyor oluşum ya zaten...

101123

[whispersfromyou]

Yüksekten korkmasam aşağı atlardım.

251023

[whispersfromyou]

Seninle olmak, seninle yürümek, seninle kalabalıktan sıyrılmak, seninle yemek, seninle sevişmek, seninle öpüşmek, seninle sarılmak, seninle konuşmak, bakışmak, gülmek, üzülmek, üşümek... Sen. Dünyada hâlâ iyi olan her şeyin birleşmiş hâli gibisin.

221123

[whispersfromyou]

Ben geriye doğru yaslanmaktan korkarım ama sen korkma der misin?

211123

[whispersfromyou]

Şimdi günler geçecek, zaman akıp gidince yanında bir şeyleri illa götürecek. Sevgimizden olur, nefretimizden olur, heyecanımızdan olur, korkumuzdan olur... Ama illa olur. Senden götürmesin, benden götürmesin sıkıntı yok.

Şimdi bazı hisler var, içinde dağ olur ama sen oturup da iki kelime kuramazsın anlatmaya. Anlatsam ne olacak diye yersin içini. O da seni yer, böylelikle bitişi görürsün. Dibin dibi evin gibidir. Ev demişken hâlâ bilmiyorum neresi olduğunu. Dört duvar da değil. Bildiğim bir yer de değil. Eğer tanıdığım bir omuz da değilse , sahiden neresi bu "ev" dedikleri?

Şimdi yerler soğuk. Çıplak ayakla da soğuk ama oturup düşününce git gide daha da soğuyor. Yani ne bileyim soğuk olan fayans mı altında yatan anlamları mı? Ben ne bileyim ki aşkı, ne bileyim savaşmayı. Uçmayı öğrenen kuş gibiyim ben ne bileyim gökte süzülmeyi. Ben de ister miydim sanıyorsun senin böyle hüzünlenmeni, sana böyle zulmetmeyi? Bazı anları silsem aklımdan da gülsem dediğin gibi. Keşke. Ben ne bileyim iyi hissetmeyi.

Şimdi değişmemi bekleyeceksin. Ben beni sevmeni bekleyeceğim. Şüphelerle, korkularla koşacağım sırf sana olan güvenimden. Ahmaklıksa bile 'sevgimden' diyeceğim. Anlamazlar bu yüzden dile getirmeyeceğim. Ama içimde de yer kalmadı bilesin. Öyle doldum ki, öyle yoruldum ki... Beni bir sen anla istedim, bir sen bilsen yeter dedim. N'olur beni bir sen gör sevgilim. Aç da bak içimi, gör seni nasıl sevdiğimi.

101023 0040

[whispersfromyou]

3.10.23

Dedemin vefatı...

Sabah gözümü açınca 5 cevapsız çağrı görünce anladım. Kötü haberler vardı. Kötü haberler hep vardı ama bana gelmeselerdi keşke hiç. Ne hissedeceğimi de bilmiyorum.

Şimdi de hastanedeyim. Erkek arkadaşım kaza yapmış. Onu bekliyorum. Allah'ım sen sevdiklerimi koru

[whispersfromyou]

Az önce bana interstaller'ı izlettin. 3 saatin sonunda nedense gözyaşlarımı tutamadım. Öyle muazzam bir filmdi ki bu yaşıma kadar izlemediğime üzülmüş olsam da iyi ki izlememiştim ki beraber izleyebildik; ve iyi ki izledik ki bu efsaneyi görmeden ölmüş olmayacağım.

17923 0259

[whispersfromyou]

Ben küçükken herkes uyuyunca yatağımdan sessizce iner önce kardeşimi kontrol ederdim nefes alıyor mu diye, sonra da parmak uçlarımda annemlerin odasına gider ses yapmadan boyumca yataklarına tırmanırdım. Sonra da ayaklarının ucuna kıvrılırdım.

11923

[whispersfromyou]

Durup düşününce, gözlerim öyle rastgele dalınca aklıma nedense ilk sen geliyorsun. Düşünmeye hafif bir gülümsemeyle başlıyorum yüzümde. Sonra yerini hâlâ içimde bir dağ olan anılarım alıyor. İşin en kötü yanı da ne biliyor musun? Onları bir senin yanındayken unutuyorum. Tek başıma kalmak bu yüzden çok kötü. Yani belki seni sığınacak bir liman olarak gördüğümü düşünebilirsin, hatta belki de öyledir. Ama ben eğer hayatımda ilk kez bir yerde bu kadar huzurluysam izin ver de kalayım.

Odamın camından senelerdir farklı düşüncelerle bakıyorum aynı gökyüzüne. Yaşım değişiyor, yaşantım değişiyor ama o hisler hep benzer birbirine. Farkındalık ise en zor yanı. Bunlarla yaşamaya çalışmaya çalışmak. Hangi tutumumun doğru ya da yanlış olduğunu bilemeyecek seviyeye geldim. Evde hiç mutlu değilim. Öyle kötü ki enerjisi, yemin ederim zorlanıyorum. Seni görmeyeli ise 46 gün oldu. Gün sayıyorum, sonra artıyor, tekrar sayıyorum ama asla bitmiyor. Böylesi de zor. Ne hissettiğimi bile bilmiyorum.

11823

[whispersfromyou]

Bu hayatta bir şeyim olsun çok istedim. Sonra sen benim her şeyim oldun. O yüzden sen beni anlamazsın ama ben sensiz gidemem. Sana da gelemem.

Yorulduk da. Koş desen koşamam kollarına, bak desen bakamam gözlerine. Ama öyle bir hasret ki; bazen iyiyim, bakınca gökyüzüne gayet iyiyim. Bazen de bu ben değilim gibi, o hisse hiç rastlamamıştım kendi bedenimde bir yerlerde. Yabancı(ydı), sen gibi. Şimdi o da benden bir parça oldu zaman geçtikçe.

27723

[whispersfromyou]

Hold on to something

I feel pain from a distance You bring light to my existence You grow dark from a distance We lose time in an instant

Hold on Hold on

When you feel it all alone And you think I took too long Don't worry, I'm coming, yeah When you feel it all went wrong And you're tired of being alone I hope you hold on 'cause I'm coming

The darkness that haunts you And the distance you feel The voices that haunt you Who will disappear if you're dead

Hold on (Hold on) Hold on If you hold, hold on

Taking you home I'm taking you home Taking you back home

19723