withcutie

[withcutie]

Ilura

Van alle mensen die ze ooit had ontmoet in haar leven had hij altijd het meeste effect op haar gehad. Hij was in staat dingen als geen ander in haar naar boven te halen, het ergste en het beste van haar. Momenteel was het het ergste wat hij naar de oppervlakte wist te halen. Ze had al verwacht dat Jace op alles een antwoord zou hebben, maar dat maakte het niet minder irritant. Deze hele uitwisseling van opmerkingen kon eeuwen doorgaan. Dit wist ze uit ervaring. Het was alles behalve de eerste keer dat ze een soortgelijke woordenwisseling met Jace had. In de goede oude tijd van hun samenzijn begonnen ruzies vaak zonder einde. Beiden zo koppig als de pest, wat niet echt een succesformule bleek te zijn voor een relatie. Ze besloot op te hangen, hij had al gezegd dat hij naar haar zou komen en momenteel was dat belangrijken dan hem afsnauwen. Het feit dat ze in deze situatie was beland benauwde haar. Ze wilde hem niet spreken, ze wilde hem niet zien. Ze had lang geleden afstand gedaan van die wensen en nu stond ze hier alsnog in de stinkende ladies room van de Last Cabin, met Natalia op haar wachtend, haar geesten van het verleden teruggekeerd en Jace die haar over de telefoon opmerkingen toe smeet. Ze was boos, geïrriteerd en lichtelijk wraakzuchtig. Geen goede combinatie.

Ilura haatte het om te wachten. Ze was zo ongeduldig als maar zijn kon. Ijsberend zette ze haar hersens aan het werk. Ze probeerde weer te herinneren wat het innemen van iemands ziel precies inhield, wat de effecten waren en voornamelijk wat er tegen te doen viel. Jace had het haar vast allemaal verteld, maar de details waren niet blijven hangen. Het viel niet mee om alle ins and outs van een gehele andere soort te leren. Het verschilde zo met wie zij was en wat zij wist van de wereld. Voordat ze Jace en Victoria had ontmoet, had ze nog nooit over mensen zoals zij gehoord. Het duurde dan ook even voordat ze bekend werd met dingen zoals zielen en al het andere wat erbij kwam kijken. Ze kan zich nog herinneren hoe ze aan Jace zijn lippen hing als hij vertelde over wat hij was en wat het met hem deed. Ze kon uren naar hem luisteren.

Lang had ze niet om nostalgisch te doen, want sneller dan gedacht stond Jace voor haar neus. Het was één ding om hem te horen, maar hem zien ontregelde haar. Die grijns, die verdomde grijns.  Ergens had ze gehoopt dat hij totaal veranderd zou zijn, dat er niks meer was van haar wat ze in hem kon herkennen. Dat was makkelijker geweest, maar was helaas niet het geval. Iets in haar zei dat ze hem gemist had, maar daar wilde ze niet mee instemmen. Ze liet haar ogen glijden van zijn gezicht naar zijn lichaam. Het enige verschil zag ze in de manier waarop hij zichzelf droeg, zwaarder, volwassener misschien. 

Ilura wist dat als ze te lang stil zou zijn het hem zou opvallen en dat wilde ze voorkomen. ‘’Het leek me niet veilig om iemand in mijn buurt te hebben als jij me op mijn zenuwen werkt,’’ antwoordde ze. Het was waar, ze stond niet bepaald bekend als iemand die haar woede onder controle had. Ze liep langzaam richting hem, zichzelf dichterbij brengend. ‘’Ik zou willen zeggen dat het fijn is om je weer te zien, maar het valt vies tegen,’’ zei ze terwijl ze hem aankeek. Ze bracht haar lichaam nog dichterbij, tot ze zijn ademhaling kon horen vallen en rijzen. Ilura bracht haar lippen naar zijn oor en legde haar hand op zijn borst. ‘’Misschien is dit het juiste moment om mij te vertellen hoe je dit alles gaat oplossen, voordat het feest echt losbarst,’’ fluisterde ze in zijn oor. Haar hand gleed van zijn borst en met een afwachtende glimlach zette ze een kleine stap naar achter. 

[withcutie]

Victoria

Ongewoon onrustig stond ze in zijn huis. Verlangen en angst mengden zich door haar lichaam en overspoelde haar in een gehaast tempo. Het verlangen om hem weer te zien na al die tijd, gepaard met de angst dat het niet hetzelfde zou zijn als eerst. De angst dat het te lang had geduurd, dat ze te lang was weg gebleven. Wat als de connectie die ze hadden niet bestand was tegen lange afwezigheid. Gelukkig wist ze dat tijd bij Rhode geen rol speelde. Ze wist niet eens precies hoeveel jaren hij erop had zitten, maar hopelijk genoeg om het jaar dat ze weg was geweest te overbruggen.   De tijd om ongeduldig te worden had ze niet, voor ze het wist stond hij bovenaan de trap. Ze had hem niet eens aan horen komen, maar eerlijk gezegd was dat haar nooit gelukt.  Wanneer hij bewoog maakte hij nooit meer geluid dan nodig was. Het was alsof hij zweefde en gewoonweg nooit de aarde aanraakte. Het ene moment was hij zo snel dat het leek alsof hij sprong in de tijd, het andere moment  traag, en het volgende moment zo ontzettend menselijk dat het je nooit zou opvallen dat er iets anders aan hem was. Het was prachtig als je erop lette.

‘Ik dacht dat je me misschien al vergeten was,’ zei ze glimlachend. Toen Rhode voor haar stond met die grijns die ze zo gemist had, verliet alle angst haar en wist ze dat alles oké was. Victoria sloeg haar armen om hem heen alsof haar leven er vanaf hing. Het voelde warm, vertrouwd, veilig. Alles wat ze niet had gevoeld toen ze haar huis binnenkwam. ‘Je hebt geen idee hoe goed het voelt om een vriendelijk gezicht te zien.’ Ze ging even op in de omhelzing, simpelweg omdat ze het nodig had, maar liet hem al snel weer los.  ‘Over je gezicht gesproken, zie ik daar nu een rimpel?’ Vroeg ze lachend terwijl ze met haar wijsvinger een willekeurige plek op zijn gezicht aanraakte. Er zouden nooit rimpels op zijn gezicht verschijnen al bleef ze decennia weg. Zelf was ze ook gezegend met een vorm van ‘’eeuwige jeugd’’. Rhode en Victoria vielen beide onder het kopje bovennatuurlijk, maar verschilden verschrikkelijk van elkaar. Het enige wat ze daarin gemeen hadden was de honger naar iets menselijks, of dat nu een ziel of bloed was. Beiden konden ze niet leven zonder iets van iemand af te nemen.  Soms leek het vampirisme van Rhode een zegen in vergelijking met wat zij had. Maar dat zal wel weer te maken hebben met dat het gras altijd groener lijkt. ‘Maar vertel,’ zei ze terwijl ze door de kamer liep ,zoekend nar titels waarvoor hij de kans nog niet had gekregen om ze aan te raden. ‘What have you been up to?’ Ze kon niet wachten om te horen wat er allemaal gebeurd was in dit saaie stadje sinds zij en Jace weg waren geweest. 

[withcutie]

Jace

Jace was van de scherpe opmerkingen. Hij stond nooit met zijn bek vol tanden en hij had altijd het laatste woord. Hij had zijn opmerking dan ook al klaar toen Ilura begon over het stilzitten en zielen afnemen. Totdat ze begon over Natalia. Iemands ziel in bezit nemen was heel iets anders dan iemands ziel gewoon toe-eigenen. Iemand in leven laten of ter plekke laten sterven. Dat was nogal een verschil. Hij was even stil en alle radertjes in zijn hoofd gingen draaien. ‘Als je wilt weten waar ik heb uitgehangen, kunnen we dat gesprek nog wel eens aangaan. Je zal het vast boeiend vinden,’ zei hij afwezig. Naast dat hij een enorme asshole was door niks tegen Ilura – of wie dan ook – te zeggen, had hij de woorden waarschijnlijk niet eens over zijn lippen gekregen. Je stapte ook niet zomaar op iemand af om te zeggen “hey, ik ga naar mijn ouders op zoek, maar ik weet eigenlijk niet of ik ze levend terug ga vinden”. Alleen al de hoeveelheid vragen die hij ervoor terug zou krijgen was genoeg om hem ervan te weerhouden om erover te praten. Zijn ademhaling werd onrustiger en Jace keek om zich heen in de lege ruimte. Hij stond weer op van de trap en pakte de tas op. Ergens in een kamer die ongebruikt was (en waar zich alle troep verzamelde) gooide hij de tas op een stapel. ‘Sinds wanneer bekommer jij je om de afwas?’ was het eerste wat in hem op kwam. Uiteraard kwam daarna de opmerking over Natalia weer naar voren. Hij wist precies waar het over ging en aangezien hij het zelf niet was.. Dan bleef Victoria over. Daar moest hij nog mee zien te dealen. Dat ze bij Rhode was, was iets minder prettig. Jace betrok hem er liever niet bij. Waarschijnlijk kon Rhode nog veel meer uithalen dan Victoria en hijzelf bij elkaar. En Jace schatte zichzelf niet erg laag in. Gezellig was misschien niet het juiste woord voor het gesprek met Ilura. Jace leunde tegen de deurpost van de kamer. De drang om haar te melden dat ze de pech van Natalia maar moest bespreken met Victoria was erg groot, maar hij handelde dit liever zelf af. Iemand moest toch de spits afbijten. ‘Dat gaan we niet over de telefoon doen. Ik kom wel naar je toe. Ik heb wel zo’n vermoeden waar je uithangt,’ antwoordde hij. Zijn stem had een scherp randje. De tijd had niet stilgestaan terwijl hij weg was. Ja, hij had best lopend kunnen gaan. Alleen dan moest hij haar laten wachten, en daar hield hij niet van. Als hij zelf ergens een grafhekel aan had was het wachten op anderen. Dus was hij nog geen drie minuten later bij The Last Cabin, wat soms meer leek op The Lost Cabin. Hij zette de auto iets bij het café vandaan en liep toen naar binnen. Zonder op de overige gasten te letten, ging hij op zoek naar Ilura. Ze stak nogal af bij de anderen, dus dat moest niet moeilijk zijn. Ergens bij een tafeltje zaten Adrian en Natalia. Dat moest vast gezellig zijn, aan de gezichten te zien. Die uitdrukkingen werden niet veel beter toen ze hem opgemerkt hadden. Natuurlijk had hij meteen bij Natalia verhaal kunnen halen, maar aan haar blik te zien was die in staat om de hele stad te verwoesten. Bij Ilura bleef het misschien nog bij dit café. Buiten de muren van de toiletten stond een roodharige jongedame te wachten. Jace trok een wenkbrauw op en liep naar haar toe. Hij had nog niet eens iets tegen haar gezegd of ze trok zelf haar mond al open. ‘Ze zijn allemaal bezet,’ zei ze. Het drong blijkbaar niet tot haar door dat Jace waarschijnlijk niet zelf gebruik zou maken van het damestoilet. ‘Dat zal wel ja,’ mompelde hij, maar ging haar voorbij en duwde de deur van de toiletten open. ‘Heb je haar nou serieus gecompelled om buiten te wachten?’ vroeg hij grijnzend. Een minachtende grijns, maar toch.

[withcutie]

Novanna

Novanna had het oude stel zo ongeveer het café uit gekéken. Het was ook veel te laat voor zulke mensen. Zij hoorden allang in bed te liggen, netjes naast elkaar. Novanna hoorde ook allang in bed te liggen, in plaats van zich hier staan op te vreten. En het liefst met een zekere persoon naast zich. In plaats van dat die persoon nu tegenover ene Natalia zat. Ze zuchtte. Het werk was bijna gedaan dus ze begon maar vast met de tafels af te nemen. Dan hoefde ze dat morgen in ieder geval niet te doen. Als ze morgen nog geen ontslag had genomen. Ze was slim genoeg om bij de tafeltjes te beginnen die het verst van Adrian af stonden. Ze had geen zin om het gesprek van hen aan te horen. Helemaal niet met de blik die Natalia in haar ogen had. Ze had geen idee wat die twee met elkaar hadden, maar het beviel haar ook niet. Iedere keer als er iets aan de hand bleek te zijn, zochten ze elkaar weer op. Ze maakte zich er geen zorgen over dat ze een stiekeme relatie hadden. Daar leek Natalia niet echt het type voor. Dan had ze Adrian allang afgemaakt, alleen maar omdat ie naar Novanna zou kíjken. En hij leefde nog steeds, dus.. Novanna was halverwege de tafels toen er nog iemand binnenstormen. Nog zo één. Ze was op zoek naar iemand, maar stormde meteen door naar Adrian en Natalia. Ze boog zich weer over de grotere tafel waar ze bij stond en begon weer te poetsen. Toen ze daarmee klaar was hoorde ze Ilura weglopen. Wat was er in godsnaam gaande? Ze nam zich voor om zich er niet mee te bemoeien. Ze kon op zijn minst even polshoogte nemen. In ieder geval even een blik werpen op de gezichten. Met het sopje liep ze terug naar de bar en pakte daar haar notitieblokje en een dienblad. ‘Willen de dames nog wat drinken?’ vroeg ze enthousiast. Ze keek hen beide even aan. ‘Jullie zien eruit alsof jullie wel wat kunnen gebruiken,’ voegde ze eraan toe. Ze keek Adrian met een schalks lachje aan.

[withcutie]

Rhode

Het voelde als een eeuwigheid geleden dat Victoria was vertrokken. Met haar broer, wel te verstaan. En dat het voelde als een eeuwigheid, had nogal veel te zeggen over hoeveel Victoria voor hem betekende. Voor Rhode had de tijd al enige tijd stilgestaan en die periode was voor hem prima verlopen. Hij wist zich zelfs prima te vermaken de afgelopen decennia. Die korte periode dat hij Victoria had moeten missen stelde niks voor, als je het in een tijdlijn zou zetten. Toch voelde het absoluut niet zo. De gebruikelijke zaken gingen door. Ilura die hem zo nu en dan op de nek zat. Of een stel weerwolven die het niet met hem eens was. Of nog erger: die het niet met Ilura eens was. Of nóg erger: Ilura die het niet met een stel wolven eens was. Het kon flink uit de hand lopen. Helemaal sinds de enige andere zogenoemde vijand er niet meer bij betrokken was. Iedereen stond onder druk. Het was niet aan hem te merken, maar Rhode wist het geluid van voetstappen aan een persoon te koppelen. Niet van iemand met stampvoeten die de trap op liep of door de kamer liep. Zeg maar gerust een paar honderd meter verderop. Een rustige wandelpas. Dat was ook wel enigszins nodig, als je overal op voorbereid wilde zijn. Dat was onder andere de reden dat hij nauwelijks zijn huis afsloot. Eventuele inbrekers hadden toch geen schijn van kans. Nog voordat ze naar de deur konden wijzen had Rhode ze het eeuwige zwijgen opgelegd. Een lange tijd na Victoria haar vertrek, dacht hij nog regelmatig haar manier van lopen te herkennen in iemand die niet eens op Victoria leek. Na verloop van tijd vervaagde die gewoonte. Hij stopte met luisteren naar voorbijgangers en de verwachting dat ze ieder moment voor zijn neus kon staan ebde weg. Hij gunde haar alle tijd. Het was dan ook niet gek dat hij haar terugkomst nooit had kunnen voorspellen. Hij had zo’n beetje all zijn uitzonderlijke zintuigen uitgeschakeld, omdat hij zichzelf anders compleet gek zou maken. En opeens was ze daar. Zonder aankondiging. Hij had haar niet aan horen komen. Pas toen ze zuchtte en de deur opende, wist hij dat zij het was. Al zijn zintuigen stonden opeens op scherp. Hij hoorde zijn naam en begon te grijnzen. Absurd snel stond hij bovenaan de trap. Hij keek naar beneden en daar stond ze. Dat ze ook nog vermeldde dat zij het was veroorzaakte een hoorbare lach bij hem. Zo snel als hij bovenaan de trap stond, zo langzaam zette hij de eerste paar stappen naar beneden. ‘Ik dacht niet dat jij jezelf nog aan hoefde te kondigen, maar bij deze dan,’ zei hij grijnzend. Daarna stond ie voor haar, alsof hij de onderste helft van de trap gewoon had overgeslagen. ‘Welkom terug,’ zei hij en sloeg vervolgens zijn armen om haar heen.

[withcutie]

Ilura

Ze zuchtte onhoorbaar en perste haar lippen op elkaar. Frustratie, frustratie, frustratie. Het enige wat ze nog voelde. Hij had haar vaker geïrriteerd en het voelde alsof al die keren bij elkaar opgeteld weer bij elkaar kwamen om zich samen te voegen met deze nieuwe berg ergernis. Ze kon het gezicht dat hij nu waarschijnlijk trok al voor zich zien. Die vervelende zelfingenomen grijns gecombineerd met een nonchalante houding. 

’Zo hé, je hebt niet bepaald stilgezeten sinds je terug bent dan. Al iemands ziel opgevreten en de ziel van mijn beste vriendin in bezit genomen. En ik krijg niet eens een sms’je?’ Kalmte in haar stem, maar zeker niet in haar lichaam. Haar handen jeukten. ’Het doet me goed om te horen dat je niet vergeten bent je cynisme mee te nemen toen je terug kwam van god mag weten waar.’ Naast een opmerking die ze wel moest maken, was dit ook een uiting van de vraag waarmee ze een lange tijd had gezeten. Waar was hij naar toe gegaan? Ilura moest toegeven dat ze al die tijd een bepaalde nieuwsgierigheid had gehad naar de plek waar Jace was. Ze was nooit naar hem op zoek gegaan en ze had ook nooit een aanwijzing gehad van waar hij misschien naar toe gegaan kon zijn. Het feit dat hij haar achter had gelaten had ze enigszins kunnen accepteren, maar de vraag welke plek hij boven haar had verkozen was altijd door haar hoofd blijven spoken. Haar nagels tikten onrustig op de wasbak. Normaal gesproken verachtte ze mensen die dit deden, maar nu had ze het zelf niet eens door. In haar ooghoek zag ze de deur langzaam openen. In eerste instantie dacht ze dat het Natalia was die wilde weten wat er aan de hand was, of Adrian wiens geduld op begon te raken. Maar al snel zag ze rode haren in de deuropening verschijnen. Ilura zette een paar passen naar de deur. ’Ze zijn allemaal bezet,’ zei ze terwijl ze haar telefoon tegen haar shirt aanhield zodat Jace het niet hoefde te horen. Ze deed een poging om beleefd over te komen en probeerde een oprechte glimlach op haar gezicht te laten verschijnen (wat mislukte). De jongedame keek haar vragend aan, aangezien alle drie de toiletten vrij waren, en wilde naar binnen lopen. Dan maar over op de andere manier. ’Wacht buiten,’ zei Ilura rustig, al haar energie gefocust op het compellen. De roodharige besloot om inderdaad buiten te wachten en sloot de deur achter haar, Ilura perste er nog een kleine ‘dankjewel’ uit. Ze legde de telefoon weer tegen haar oor. ’Hoe gezellig ik dit ook vind Jace, ik heb belangrijkere dingen te doen. Mijn semi-vriendje is vermist en ik heb nog afwas te doen. Dus als jij me even snel kan vertellen hoe we die strepen van Natalia’s pols afkrijgen, dan kunnen we allemaal weer verder met ons leven’

[withcutie]

Jace

Met respect met iemand omgaan. Dat was soms nog een hele opgave. Jace was nou niet bepaald de persoon met het meeste geduld. Op de één of andere manier ging het makkelijker als hij aan Victoria dacht. Zij wist wat hij doormaakte en wat hij voor zijn kiezen kreeg. Hoewel ze niet altijd op één lijn zaten qua manier van denken of de manier waarop ze dingen verwerkten, was zij de persoon die hem het meeste kon begrijpen. Dat hij nu alleen was in een huis waar hij ruim een jaar niet eens aan had gedacht, laat staan er nu te zijn, was op z’n zachtst gezegd klote. Iedereen in deze stad verachtte hem – en misschien verachtten ze Victoria ook wel. Ze waren waarschijnlijk opgelucht dat één van de zoveel bedreigingen eindelijk de stad hadden verlaten. Dan hadden ze weer een ding minder om zich druk over te maken. Net alsof hun miserabele levens al zo spannend waren en nog meer spanning konden missen. Waarschijnlijk stond hun leven zo goed als stil, totdat er weer een lichaam was verdwenen, of nog erger; compleet verwoest was achtergelaten. God, wat deed het veel met deze stad als er weer iemand vermist was. Die walgelijke beesten ook, hoe durfden ze hun perfecte leven te verstoren? Het was geen ‘durven’, het was gewoon doen en niet terugdeinzen bij de eerste schreeuw die iemands keel verliet. Nu hij alleen was kreeg hij in ieder geval veel meer gedaan. Alle tassen waren leeg en alle troep was opgeruimd. In ieder geval de troep die ze al die tijd hadden meegesleept. De troep die zich hier had opgehoopt terwijl zij er niet waren lag er nog steeds. Hij liep naar de boekenkast toe en blies naar één van de zo goed als lege planken. Een wolk stof vloog omhoog en dwarrelde naar beneden. Jace zuchtte en pakte de lege tassen om die naar zolder te brengen. Voorlopig zouden ze die niet nodig hebben. Halverwege de trap begon zijn telefoon te trillen in zijn broekzak. Hij propte de hengsels van de tassen in één hand en graaide met zijn vrije hand de telefoon uit zijn broekzak. ‘Zeg het maar,’ zei hij toen hij het ding tegen zijn oor legde. Hij stampte verder de trap op en gooide de tassen op de grond toen hij boven was. Het was even stil aan de andere kant van de lijn, wat hem de kans bood om op het scherm te kijken wie hem belde. Het was niet Victoria, wie hij eigenlijk dacht dat het was. Hij legde zijn telefoon weer tegen zijn oor en hoorde Ilura haar stem. Als hij niet totaal verdoofd was door het feit dat juist zij hem belde, had hij waarschijnlijk overal kippenvel gehad. Er ging niet eens een rilling over zijn rug. Hij begon te grijnzen, geamuseerd door haar toon en wat ze zei. Precies hoe ze was. ‘Mijn nek is veel te mooi om beschadigd te worden door jouw handen, net als de rest van mijn lichaam. Daarnaast zou het ongelooflijk respectloos zijn tegenover de jongen die net zijn leven aan me heeft opgeofferd,’ zei hij kalm. Hij onderdrukte de drang om te vragen waar haar vraag vandaan kwam, maar Ilura kennende zou ze het hem snel genoeg vertellen. Terwijl hij daarop wachtte, ging hij op de bovenste traptrede zitten.

[withcutie]

Ilura

Alles leek te draaien. Ze kon het niet bevatten, ze kon het niet begrijpen. Het moest hem wel zijn. Het kon niet anders. Het kon niemand anders zijn. Ze kende maar twee mensen die dit konden doen, maar die waren weggegaan om nooit weer terug te komen. Zo had het geleken in ieder geval. Tot nu. Nu overviel alles haar. Een stuk uit haar verleden dat terugkwam terwijl het weg had moeten blijven. Alles waar ze nooit meer aan gedacht had, kwam terug in één overweldigende klap. Een klap die haar vol in haar gezicht raakte en een blauwe plek gevuld met woede en alleen maar woede achterliet. Haar handen balden tot vuisten, haar ademhaling ging over van buik naar borst, rillingen liepen over haar lichaam. Hoe durfden ze Natalia aan te raken. Hoe durfden ze haar dit aan te doen. Hoe durfden ze terug te komen. Haar nagels prikte in de huid van haar handpalm en ze ontspande haar handen. ‘Don’t worry. Het valt mee. Je gaat er niet aan dood.’ Ze zei het zonder enige toon in haar stem, maar nog steeds de felheid behoudend. ‘Ik weet wie je dit heeft aangedaan en ik zorg ervoor dat diegene die kans nooit meer krijgt. Trust me.’ Natalia hoefde niet te weten wie het was. Ilura wilde dit zelf oplossen. En ze wilde niemand meenemen in haar spiraal van drift waar ze onherroepelijk in was beland. Ze liep zo snel mogelijk richting het toilet maar haar hakken vertraagden haar. Pleurisdingen waren het ook. Ze kon niet geloven dat ze ze überhaupt aan had gedaan. Alleen maar voor dat joch dat nog steeds nergens te bekennen viel. Maar haar aandacht was allang afgewend van de zoektocht naar Nathan. Toen ze de wc in liep kwam die verschrikkelijke geur, die alle openbare toiletten hebben, haar tegemoet. Snel checkte ze of er niemand de wc’s bezet hield. Ze wilde niet dat iemand haar hoorde. Gelukkig, er was niemand. Ze keek voor een moment in de spiegel die boven de wasbak hing. Wilde ze dit wel? Wilde ze hem weer spreken? Wilde ze zijn stem horen? Het antwoord op al die vragen was een duidelijke ‘’nee’’. Was Nathan maar op komen dagen, dan zaten ze nu te praten over boeken en goede films. Over hoe er meer dan 150 manen in het heelal waren, maar wij er maar 1 konden zien. Over hoe dom mensen waren en over welke bloedgroep het lekkerst was. Was hij maar gekomen, dan had ze niet aan Jace hoeven te denken. Ze scrolde met haar vingers door haar contactenlijst op haar telefoon en stopte toen ze bij de ‘’J’’ kwam. Ze zuchtte, hoopte dat alles enkel een nare droom was en drukte op bellen. Het was lang geleden dat ze dit nummer had gebeld en er daadwerkelijk iemand had opgenomen. Maar hij ging over.  Er klonken twee piepjes voordat er opgenomen werd. Toen ze zijn stem hoorde, viel ze stil. Haar adem stokte en er viel een lange pauze. Snel dacht ze aan Natalia en wat hij haar had aangedaan en de woede consumeerde haar weer. ’Geef me één goede reden waarom ik nu niet je nek om moet draaien?’ Ergens hoopte ze dat hij zei dat hij het niet gedaan had. Dat het Victoria was en niet hij. Maar die twee functioneerden als 1 persoon, dus zo’n soort excuus bestond er niet.

[withcutie]

Zach

Hij liep door smalle gangen, bij elke bocht keek hij om zich heen. Niet te langzaam lopen, gebukt blijven. Achter elk hoekje kon iets te voor schijn komen, maar dat was het leuke. Elke keer werd het moeilijker, maar hij faalde nooit. Elke gevaarlijke situatie waarin hij gegooid werd, wist hij te overwinnen. Zombie na zombie schoot hij neer. Hij wisselde van wapens, liep onbevreesd door de met zombies gevulde straten en knalde alles neer wat hij tegen kwam. Zach’s ogen waren gefocust op het scherm en niets anders dan het scherm. Alle lampen in zijn kamer waren uit zodat alle prikkels alleen vanuit de game kwamen en hij zich er helemaal in kon wanen. Zijn lichaam bewoog lichtjes mee met de bewegingen die zijn karakter maakte in het spel. Op de tafel stond een biertje met daarnaast een zak chips die al half leeg -of half vol- was. Een perfecte avond als je het aan hem vroeg, Toen hij thuis kwam na zijn avond met Adrian was hij gelijk voor zijn scherm gaan zitten. Hij gebruikte het als een afleiding. Andere hadden een boek om zich in te verliezen en andere gebruikte hier weer films voor. Maar voor Zach werkte dat alles niet. Gamen was wat hem helemaal op kon slokken. Het was ook nodig, anders was hij alleen maar constant bezig met het verzinnen hoe hij zoveel mogelijk mensen op zoveel mogelijk verschillende manieren in de weg kon zitten. Zach gamede hoogstens één keer in de week. Hij was geen beeldschermverslaafde die zich op elk vrij moment in zijn donkere kamer op sloot. Maar zo op zijn tijd kon hij het stoom af blazen op agressieve wijze wel gebruiken. De boog kan niet altijd gespannen zijn. De avond was raar begonnen. Met Adrian die hem uitnodigde om iets met hem te drinken in The Last Cabin. Hij wist van Adrian dat hij niet echt met volle lof over hem sprak -wat hij hem overigens niet kwalijk nam. Maar dat maakte Zach niet uit, zolang hij maar gebruik kon maken van de situatie. Dus was hij meegegaan naar het café. Hij had al zo een idee dat er spanningen waren tussen Adrian en Novanna, maar na het met Adrian zitten in het café wist Zach het zeker. Zijn gepijnigde gezichtsuitdrukking in combinatie met zijn (subtiele) constant zoekende blikken naar Novanna vertelden meer dan genoeg. Zach genoot ervan, hij kon de humor er wel van inzien. Hij was dan ook vroegtijdig en onvoorzien weggegaan, zodat Adrian alleen achterbleef. Als er een moment was waarbij hij ongemakkelijkheid kon creëren, dan pakte hij die kans met beide handen aan.  Nadat hij nog een level uit had gespeeld was hij er wel klaar mee en zette hij de console uit. Hij nam een grote teug van zijn bier en bedacht wat hij verder deze avond uit zou spoken. Waarschijnlijk werd het wachten tot Novanna klaar was met werken om haar daarna op te zoeken, als ze niet al met Adrian mee naar huis was.

[withcutie]

Victoria

Toen ze het eenmaal had uitgesproken kon ze de drang om gelijk in de auto te stappen niet weer staan. Ze kon niet wachten om Rhode weer te zien. Ze was vooral benieuwd naar zijn gezicht als ze voor zijn deur stond. Hij zou de eerste zijn die ze zou bezoeken sinds haar terugkomst (na Natalia dan) en hij moest zich vereerd voelen. Of eigenlijk niet. Victoria wist zelf ook dat ze niet ontzettend populair was hier, niet op de goede manier in ieder geval. Naast Rhode waren er eigenlijk niet veel meer mensen die ze op kon zoeken. Ze vond het niet erg, ze haatte toch bijna iedereen. Jace grinnikte en het zorgde ervoor dat er onbewust ook een lach op haar gezicht verscheen. Hij was de enige die dat effect op haar had. Victoria richtte haar vinger op haar mond en maakte een goed geoefend kotsgeluid. Gelijk daarna schoot ze in de lach. ‘Vreselijk is nog een understatement,’ zei ze met een glimlach nog steeds op haar gezicht. Hoe die twee het bijna een jaar met elkaar vol gehouden was een grote vraag. Hun relatie was naast misselijkmakend dan ook fascinerend. Ze keek haar broer even aan en besefte voor heel even hoe blij zij was om hem als haar broer te hebben. Het was niet iets wat ze graag toegaf, maar ze wist niet wat ze zonder hem moest. Zelfs toen ze nog hier woonden, keek ze op een bepaalde manier tegen hem op. Victoria sprong van de tafel en stopte haar haren achter haar oor. Een kleine grijns ontstond toen Jace zei dat hij wel voor hetere vuren had gestaan. ‘Zolang je maar niet denkt dat je op mijn hulp kunt rekenen als zij je het vuur aan de schenen legt. Je staat er alleen voor,’ zei ze speels en ze voegde er nog een knipoog aan toe. Victoria had wel eens een ruzie meegemaakt tussen Jace en Ilura en op dat soort momenten maakte ze zich meestal zo snel mogelijk uit de voeten. Ze pakte haar handtas en griste haar autosleutels van de tafel. Even vroeg ze zich af of ze niet beter kon blijven, aangezien ze Jace niet alleen achter wilde laten. Maar de gedachte dat Jace zichzelf wel kon vermaken, wuifde de twijfel weg. Ze liep richting de gang en en ze voelde haar stemming weer veranderen. Enthousiasme viel over haar heen en ze kon zichzelf zelfs vrolijk noemen. Ze wendde haar blik nog een laatste keer naar haar tweelingbroer, ‘Probeer me niet al te veel te missen als ik weg ben.’ Na een paar kilometers en een hoop gescheld later, kwam ze bij Rhode aan. Het voelde vreemd om weer voor zijn deur te staan. Ze was zoveel veranderd en had zoveel geleerd sinds de laatste keer dat ze hier stond. Ergens kwam er wat nervositeit in haar op, zou hij wel blij zijn met haar terugkomst? Rhode was een goede vriend, maar wie weet wat er veranderd was in de tijd dat ze weg was. Ze zuchtte en liet daarmee al haar gevoelens varen. Haar vingers raakte de klink aan en ze deed de deur open. Een moment van opluchting, gelukkig deed Rhode zijn deur nog steeds niet op slot. Haar ogen keken rond, maar ze zag Rhode nog niet. Wel zag ze de boeken die hij overal verzamelde. Hij had een prachtige verzameling en Victoria was altijd al jaloers geweest. ‘Rhode’ zei ze op vragende toon. Ze hoopte dat hij haar stem zou herkennen en niet zou denken dat ze een of andere inbreker was. ‘Ik ben het, Vic.’ voegde ze er maar aan toe. Ze zette nog een paar stappen verder naar binnen en wachtte op antwoord.

[withcutie]

Natalia

Sprakeloos en bijna ademloos zaten ze tegenover elkaar. Voor een paar seconden zeiden ze allebei niets, vanwege het gebrek aan noodzakelijke informatie. Ze had zijn blik een paar lange seconden kunnen vasthouden, maar kort daarna dwaalde haar blik af en staarde ze nietsziend voor zich uit. Zo lang ze maar niet langer in zijn ogen hoefde te kijken om daar dezelfde gefrustreerde blik aan te treffen die ook zij ongetwijfeld op haar gezicht had staan. Een harde dreun op de tafel haalde haar uit haar gedachten en ze keek direct Adrian aan, waarna ze haar wenkbrauwen optrok. Ze moest eerlijk zijn, ze had niet gedacht dat dit zoveel met hem zou doen. Adrian kwam op haar soms een beetje careless over. Alsof hij gewoon deed waar hij zin in had en het leven hem verder niet zo erg kon boeien. Het ging soms allemaal zo makkelijk. Zo makkelijk dat ze soms vergaten dat het niet altijd mee kon zitten. Dat was raar, aangezien hun leven tot nu toe nou niet bepaald soepeltjes was verlopen. Althans, daar ging ze van uit. Ze kende hem al ontzettend lang, maar het was pas na een aantal jaren voordat ze elkaar leerden kennen en vaker met elkaar optrokken. Ze verwachtte dat hij, nadat hij met zijn vuist op tafel had geslagen, wel met een weerwoord zou komen, maar niets was minder waar. Het zwijgen duurde voort en het maakte haar gek. Ze keek nogmaals naar haar arm en wreef met haar andere hand over haar onderarm. Eerst voorzichtig, om te checken of de littekens niet opeens een andere vorm hadden aangenomen. Toen ze nog steeds niets voelde, wreef ze nog een keer over haar arm, maar dit keer hardhandiger. Nog steeds niks. Moedeloos zuchtte ze en ze liet haar hoofd even naar voren hangen. Eindelijk werd de stilte verbroken, maar niet met een verlossend antwoord. Natalia ging weer rechtop zitten en glimlachte half. ‘Ik ben degene die haar geheugen kwijt is. Ik begin te denken dat jij je geheugen ook kwijt bent,’ zei ze luchtig. Haar gedachten waren een wirwar aan raadsels en ze had eigenlijk helemaal geen zin om die op te lossen. Haar hoofd stond er niet naar en zonder ook maar enige aanwijzing kwam ze helemaal nergens. Blijkbaar dwaalden Adrian zijn gedachten ook af, want zijn focus op het gesprek was voor een moment weg. Zijn stoel stond niet langer op vier poten en  zijn blik ging naar de bar achter hem. Natalia keek verbitterd naar hem. Ze had de neiging om met haar benen de stoel terug op vier poten te duwen, om vervolgens Adrian zijn gezicht vast te pakken en naar haar toe te draaien. Voordat ze dat plan door kon zetten, was de focus weer op haar gericht. Zijn vraag overviel haar. Ze had wel nagedacht wat het kon zijn geweest wat haar dit aangedaan had, maar ze had er niet over nagedacht wie het kon zijn. Dat was eigenlijk vanzelfsprekend in haar wereld – zodra er iets gebeurde moest ze eerst nadenken wat het veroorzaakt had, in plaats van wie. Terwijl zij ook een “wat” was en ze juist meer respect zou moeten hebben voor niet-menselijke creaturen. ‘Ik weet wel een paar gevallen te noemen die mij dood willen hebben, maar wie mij dit,’ ze stopte even en wees naar haar arm, ‘aan kan doen? Geen idee.’ Het plan was om met Adrian door te nemen wie haar grootste rivalen waren en voornamelijk wie haar zoiets kon aandoen, maar voordat ze in haar hoofd een lijst had kunnen maken, werd ze al onderbroken. De enige persoon die ze haar beste vriendin kon en wilde noemen stond naast haar en brandde meteen los. ‘Ojee,’ mompelde Natalia. ‘Boyfriendtrouble?’ vroeg ze grijnzend. Ilura haar cynische gedrag had Natalia altijd geboeid en vreemd genoeg vond ze Ilura ook nog eens heerlijk gezelschap. ‘Nee, niet gezien. Weet je zeker dat je hem niet de stad uit hebt gejaagd?’ vroeg ze. Nee, ze was de situatie nog niet vergeten. En Ilura herinnerde haar er graag aan. Ook zij had blijkbaar de littekens ontdekt. Logisch, want Natalia had nog steeds haar arm op tafel liggen. Alsof het tentoongesteld moest worden. Zuchtend trok ze de mouw van haar leren jasje naar beneden. Ze had er zelf lang genoeg naar gestaard en ze was er niets wijzer van geworden. ‘Uit de sale bij de winkel om de hoek. Als je ze ook wil moet je snel zijn want ze zijn bijna uitverkocht.’ Ze klonk niet opgewekt en ook niet gefrustreerd. Toen ze Ilura weer aankeek zag ze haar felle blik in haar ogen. ‘Wat weet jij wat ik niet weet?’ vroeg ze achterdochtig, maar fel. Ze had lang genoeg met Adrian zitten brainstormen en als Ilura iets wist dan zou ze hier en nu alles vertellen wat ze wist.

[withcutie]

Ilura

Alle mensen die langs haar liepen hadden haar aangekeken. Het was op zich ook een zielig gezicht. Ze stond tegen de muur van een gebouw aangeleund met een van haar mooiste outfits en haar haren waren gedaan. Het was overduidelijk dat ze hier stond omdat ze afgesproken had met een jongen en het was ook overduidelijk dat hij op zich liet wachten. Met de minuut werd haar gezicht stoïcijnser en haatdragender. Ze voelde de gedachten van de mensen die haar hier zagen staan, ze voelde de blikken prikken. Waar was hij? Waar kon hij in godsnaam zijn? Ze hadden een half uur geleden afgesproken en Ilura wist dat hij haar niet zomaar zou laten zitten. Hij wist wel beter. Ze had al een keer haar woede over hem losgelaten en ze had wel het idee dat het op zijn minst een indruk had achtergelaten. Ze had nu al langer dan een halfuur op de afgesproken plek gewacht, ze verbaasde zich over het feit dat ze zoveel geduld op kon brengen. Normaliter had ze nu al zo’n 6 nekken gebroken en als ze eerlijk moest zijn begon deze neiging steeds sterker te worden. Het stond haar niet aan, hij wist waar ze toe in staat was. Nathan kende haar redelijk goed en dat was lastig want zij was moeilijk te bereiken. Maar het was hem gelukt op de een of andere gekke manier. Ze kende hem nog niet lang, maar hij was de enige in een lange tijd die haar raakte. Alle woede die ze constant voelde ging weg zodra ze met hem was. Het had haar overvallen, maar in plaats van er tegen te vechten had ze het genomen zoals het kwam. Maar nu maakte dat snotjoch de grootste fout van zijn leven. En het zou hem bezuren. Met haar hak duwde ze zich van de muur af en begon te lopen. Ze had er de vaart in, ze was geërgerd. Ze ging hem zoeken en als Nathan slim was wenste hij dat zij hem niet zou vinden. Eerste stop was die helse put die mensen hier een café durfden te noemden. Ze kwam er bijna nooit en dat wilde ze eigenlijk graag zo houden, maar haar ergernis liet haar anders besluiten. Ze wilde zijn excuus weten, ze wilde hem vertellen dat ie een eikel was en het daarna weer goed maken. Maar ze wilde hem vooral confronteren. Het voorrecht op confrontatie was haar al eens ontnomen en het had haar gebroken. Dus nu nam ze elke kans op een treffen met beide handen aan. Ze zag de neonletters al van ver af. De L en de N waren uitgevallen, maar het gaf het cafe gelijk het sfeertje dat het verdiende. Met kwade passen stapte ze The Last Cabin in. Haar ogen keken rond, verwachtend dat ze de donkerblonde haren van Nathan gelijk zou zien. Het verbaasde haar dat ze hem niet zag. Ze liep verder het cafe in en haar ogen zochten elk tafeltje af. Waar was hij in hemelsnaam? Toen ze door het café liep zag ze een bekende ergens aan een verscholen tafeltje achterin het café. Ilura zag dat Natalia gezelschap had, maar het interesseerde het niet. Ze liep naar de twee wolven toe en ze wendde zich gelijk naar Natalia. Adrian keek ze niet eens aan. ‘’Heb je toevallig een bijna dood verklaarde jongen gezien? Donkerblond haar, ongeveer zo groot.’’ Ze gaf met haar hand zijn lengte aan. ‘’Oh en hij heeft een groot schietschijf op zijn rug.’’ Ze voegde er nog een cynisch glimlachje aan toe voor het effect. Pas toen ze de spanning voelde die om Natalia en haar wolvenvriend heen zweefde keek ze Natalia nogmaals aan. Ze zag de verwarring in haar ogen. Er was iets mis. ‘’Wat is er gebeurd?’’ Vroeg ze bezorgd maar terughoudend. De ontblote arm van Natalia op de tafel trok haar aandacht en zodra ze de twee perfecte streepjes zag op haar pols schokte haar lichaam. Haar hart begon te kloppen en haar ogen werden groot. Benauwdheid verwarmde haar lichaam en ze voelde elke spier in haar lichaam aanspannen. ‘’Waar heb je die vandaan?’’ Ze keek Natalia aan met brandende ogen. 

[withcutie]

Jace

Opnieuw keek hij rond in de vertrouwde, maar ook verlaten ruimte. Ze waren thuis, maar daar was zo’n beetje alles mee gezegd. Victoria lachte om zijn opmerking, maar ging verder niet door over het schoonmaken. Dat was al iets waar hij haar dankbaar voor was. Waarschijnlijk waren ze beide de komende paar dagen amper thuis te vinden, dus om het huis op zijn kop te zetten had ook weinig zin. Toen Vic met haar ogen rolde keek hij haar aan. ‘Als je dat vaker doet rollen je ogen straks uit hun kassen,’ mompelde hij. Hij had een hekel aan minachtend gedoe, maar dat had hij dit keer waarschijnlijk meer aan zichzelf te danken. Hij zuchtte. ‘Sorry,’ kwam er vervolgens uit zijn mond. Ze zaten duidelijk niet hetzelfde in hun vel en dat was te merken ook. Misschien kwam dat omdat ze zo lang op reis waren geweest en nu voor het eerst weer van elkaar afhankelijk waren. Hij had het fijn gevonden zijn verhaal te kunnen delen met anderen en ook hun ervaringen aan te horen. Het zorgde ervoor dat hij anders naar de wereld was gaan kijken. Maar nu ze terug waren leek alles weer hetzelfde als wat het was voordat ze weggingen. Hij kon nu al zeggen dat die wereld niet stil was blijven staan. Ongetwijfeld hadden ze veel gemist en ongetwijfeld zouden er momenten komen waar hij zich dom zou voelen. Jace kende zichzelf goed en wist dat hij die momenten weg zou lachen alsof het hem niets deed. Normaalgesproken was dat ook het geval, maar nu kwam alles enorm op hem af. Hij keek hoe Victoria de foto van het tafeltje pakte. Hij wist precies wat er op de foto stond. Bij de gedachte eraan ging er een koude rilling over zijn rug. De tijd dat hun ouders nog leefden en dat ze zonder zorgen door het leven gingen. Niet wetend wat hun te wachten stond en waar ze zouden eindigen. Ze wisten nog steeds niet waar ze zouden eindigen. Zodra ze de foto weer neerzette en zijn kant op kwam keek hij weer weg en ging langzaam verder met de tas die voor hem stond. Victoria kwam erbij zitten en keek naar de spullen en naar hem. Toen ze weer verder sprak keek hij haar aan en begon toen zachtjes te lachen. ‘Doe niet zo,’ zei hij, nog steeds grinnikend. ‘Ik weet dat ze vreselijk is, maar ze is wel mijn ex.’ Een grijns sierde zijn gezicht. ‘En ik weet niet of Rhode het zou trekken als ze weg zou gaan. Hij hecht zich nogal aan loyaliteit geloof ik,’ zei hij. Hij kende Rhode persoonlijk niet zo goed (wat wilde je anders wanneer iemand al ruim honderd jaar aan levensverhalen had), maar hij had al heel wat verhalen gehoord en daaruit trok hij de conclusie dat hij vrienden voor het leven had. Zo lang die vrienden leefden, in ieder geval. Het krankzinnige was dat Ilura daar ook bij hoorde. ‘Ilura kennende gaat ze het ook niet prettig vinden dat we terug zijn,’ zei hij terwijl hij de lege tas in een hoek gooide. ‘Maar ik heb voor hetere vuren gestaan,’ vervolgde hij. Een nauwelijks zichtbare glimlach toonde zich. Hij knikte toen Victoria hem vertelde dat ze naar Rhode ging. Het was eerder een mededeling dan een vraag. ‘Doe hem de groeten van me,’ zei hij grappend. Hij had geen idee hoe Rhode over hem dacht, maar dat hij zijn zusje mocht vond hij goed genoeg om ook met respect met hem om te gaan.

[withcutie]

Adrian

Hij had gehoopt dat ze hem in ieder geval iets kon vertellen, al was het een kleine aanwijzing, maar ze kon zich niks meer herinneren. Fijn. Daar hadden ze dus niks aan. Naast dat het hem frustreerde maakte het hem ook ongerust. Voor zover hij wist waren er geen wezens die het geheugen van hun soort konden ‘’wissen’’. De vampieren vielen af, aangezien hun compulsion alleen op mensen werkte. En hij kon ook wel met zekerheid zeggen dat het gemis van geheugen niet kwam omdat Natalia overmatig gedronken had. Het leek wel alsof de frustratie was overgesprongen van Natalia naar Adrian. Hij voelde het door zijn lichaam heen stromen. Veel vragen overvielen hem en hij kon er niet tegen dat hij geen antwoord op ze wist. In een opwelling sloeg hij met zijn vuist op de tafel. ‘Verdomme,’ mompelde hij. De tafel trilde en hij keek gelijk of er hierdoor mensen hun blikken op hun hadden gericht. Niemand, gelukkig. Hij gleed met zijn hand over zijn voorhoofd om hem vervolgens door zijn haar te laten gaan en wendde zich weer richting Natalia. Iemand had iets met Natalia gedaan en hij kon niks doen om het op te lossen. Kon hij nu nog maar terug naar een paar minuten geleden, toen de ongemakkelijke situatie met Novanna het enige was waar hij zich druk om hoefde te maken. Hij wist dat hij zich rustig moest houden, al was het alleen maar om te zorgen dat hij Natalia’s verwarring niet voedde. Hij haalde even diep adem. Toen ze begon over de littekens was het bijna als een revelatie. Tuurlijk. Ze had gelijk. Zij konden helemaal geen littekens krijgen. Hoe kon hij hier niet eerder op gekomen zijn. Hij trok het bijna niet meer. Wat kon haar geheugen wissen en haar littekens geven? Ze hadden hier met iets te maken waarvan ze de kracht niet kende. Het enige wat hij wist was dat hij blind op Natalia vertrouwde en vice versa. Ze waren een team en dit was zo’n moment om daar gebruik van te maken. Het hielp echter niet dat ze allebei nergens een idee van hadden. Zijn blik viel nog een keer op de littekens, hij hoopte op enige herkenning, maar helaas. ‘Ik heb geen idee hoe dit kan, Natalia.’ Hij deed geen moeite meer om rustig over te komen, Natalia had ondertussen echt al wel door dat hij in het duister tastte. Hij speurde zijn geheugen af, op zoek naar iemand die hier misschien iets over kon weten, tevergeefs. Het was nu niet zo dat Adrian veel connecties had. Naast een paar goede vrienden had hij niet veel meer mensen in zijn leven. Hij had ook niet meer nodig. Natuurlijk was er ook nog Novanna, wie voor hem meer was dan alleen een vriendin. Hij wilde het niet toegeven, maar hij wist het wel. Haar aanwezigheid deed iets met hem, hij wist niet precies wat maar het was sterk en overviel hem elke keer weer. Terwijl hij aan haar dacht kon hij het niet laten haar ogen even op te willen zoeken. Hij leunde in zijn stoel naar achter en draaide zijn hoofd richting de bar. Hij kon nog net haar blonde haren voorbij zien zwiepen. Het stelde hem gerust. Adrian focuste zijn aandacht weer op Natalia. ‘Heb je enig idee wie dat gedaan zou kunnen hebben?’ Het antwoord kon hij al bijna ruiken, maar hij moest het vragen. Natalia was niet de grootste allemansvriend er moest dus wel iemand in staat zijn om dit haar aan te doen. Ergens was het aangenamer om te weten dat het iemand kon zijn die ze kenden, dan een onbekende. Dat was namelijk nog een gevaar apart.

[withcutie]

Novanna

Zo lang Zach er was geweest om Adrian gezelschap te houden, had Novanna prima haar werk kunnen doen. Ze had zich zelfs kunnen focussen op andere klanten, zonder continu naar Adrian te willen staren. Er was iets met hem wat ervoor zorgde dat ze zichzelf niet meer onder controle had en ze de eeuwige drang voelde om bij hem in de buurt te zijn. En te willen weten waar hij uithing en wat hij uitspookte. Novanna was niet iemand die ieder moment van de dag wilde weten waar haar vrienden uithingen. Het gekke was dat Adrian en zij niet echt vrienden waren. Hij was er gewoon en toevallig was zij er ook. En van het één kwam het ander. Of eigenlijk kwam het andere helemaal niet. Na die zoen was er niks meer gebeurd. Hij had zelfs nauwelijks met haar gesproken en wanneer hij in het café was en zij aan het werk was, was er altijd iemand bij hem zodat hij niet alleen met haar was. Misschien was het puur toeval dat hij iedere keer gezelschap meebracht en had zij er niets mee te maken, maar ze kon het idee niet loslaten. Toen kwam het moment dat Zach wegging en Adrian achterbleef. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem niet direct omhoog zag schieten. Zodra ze deze klanten geholpen had zou ze naar hem toe gaan. Helaas waren het toeristen (wat moesten die hier rond deze tijd?) die eerst een eeuwigheid bij de bar moesten blijven staan om te beslissen of ze wel of niet hier een kop koffie zouden drinken. Met lichte zenuwen bleef ze vanuit haar ooghoek naar hem kijken. Ze had de neiging om tegen de mensen voor haar te schreeuwen dat ze op moesten schieten, maar dat kon ze niet maken. Ze wachtte geduldig tot ze hun keuze gemaakt hadden en toen ze eindelijk een beslissing hadden genomen was het alweer te laat. Verdomme. Hij stond op en had zijn jas hetzelfde moment al aan. Gelukkig, hij kwam in ieder geval naar haar toe. Kut, dat was natuurlijk om te betalen en niet voor haar. Jezus mensen, neem alsjeblieft plaats bij één van de tafeltjes in plaats van bij de bar te blijven hangen. Novanna keek Adrian al aan om hem een gesprek aan te knopen. Ze opende haar mond en daar was het al. Ze hoorde zijn naam al voordat ze hem zelf had kunnen uitspreken. Natuurlijk. Zij weer. Adrian had zich direct omgedraaid en natuurlijk had hij alleen maar oog voor Natalia. Wat ze ook eigenlijk begreep, want Natalia had niet de gebruikelijke zelfverzekerde houding die ze altijd had. Ze keek zelfs een beetje paniekerig. En vooral woest. Heel erg woest. Novanna trok haar wenkbrauwen op en besloot zich maar gedeisd te houden. Natuurlijk moest ze hem wel in de gaten houden. Die optie kwam meteen te vervallen toen Natalia hem meesleepte naar een tafeltje verder van de bar dan ze hoopte. Uit het zicht. Gefrustreerd pakte ze weer de theedoek die ze over haar schouder had geslagen en ging verder met het schoonmaken van de glazen.  Het werd tijd dat ze een andere baan ging zoeken. Of dat ze meer verantwoordelijkheden kreeg in deze tent, zodat ze kon sluiten wanneer ze wilde.

[withcutie]

Natalia

Het was moeilijk toe te geven voor haar, maar Adrian zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat haar hartslag iets rustiger werd en de frustratie afnam. Vooral toen ze aan hem zag dat hij doorhad dat er wel degelijk iets aan de hand was, wist ze dat ze er niet alleen voor stond. De manier waarop ze met elkaar omgingen was altijd simpel geweest. Geen poespas. Hij was er voor haar als ze iemand nodig had die ze kon vertrouwen. En zij was er ook voor hem. Tenzij het om liefdesadvies ging. Daar was ze niet zo’n held in. Het was niet voor niets dat ze al een aantal relaties had stuk laten lopen en dat aantal was niet meer op één hand te tellen. Ze had het niet meer bijgehouden, maar waarschijnlijk was het ook niet op twee handen te tellen. Echter wist hij wat hij aan haar had en wist ze dat ook van hem. Dat was precies wat ze van elkaar nodig hadden, aangezien ze wat ze doormaakten niet met iedereen konden delen. ‘Ik had gehoopt dat jij me kon vertellen wat er gebeurd is,’ zei ze toen hij vroeg wat er gebeurd was. Als ze dat al uitgestippeld had, was ze niet met deze uitdrukking op haar gezicht naar binnen komen stormen. Terwijl hij naar haar arm staarde, bekeek ze zijn gezicht zorgvuldig. Iedere trek in zijn gezicht was van belang als ze wilde weten of hij iets meer wist. Blijkbaar niet, want zijn frons verdween en maakte plaats voor een bezorgde blik zodra hij de littekens ontdekt had. Ze voelde zijn vingers over haar arm glijden, maar behalve die aanraking voelde ze niks. Natalia haalde haar schouders op. ‘De littekens zelf niet. Maar mijn aderen voelen alsof ze op uit elkaar barsten staan,’ legde ze uit. Nu was het gevoel van uit haar vel springen niet geheel onbekend bij Natalia, maar dit was toch anders. Ze bleef even naar haar ontblote arm kijken, alsof ze op die manier iets van haar geheugen terug kon halen. Het vreemde was dat ze niet het gevoel had dat ze een deel van haar geheugen miste. Het was eerder alsof dat deel van haar geheugen er nooit was geweest. Bijna alsof al haar zintuigen voor een moment waren uitgeschakeld en ze kort daarna weer losgelaten werd en alles kon doen. Het was een moment dat haar overviel en ze kon er niets tegenin brengen. ‘Ik heb echt geen idee,’ mompelde ze, nu meer in de war dan gefrustreerd. ‘Ik was net van huis toen ik opeens stilstond. Ik weet niet waarom en wat er gebeurde, zodra mijn hoofd weer helder was wist ik dat er iets aan de hand was.’ Ze probeerde zichzelf onder woorden te brengen, maar toen ze Adrian weer aankeek realiseerde ze zich hoe vaag haar verhaal moest klinken. ‘Het is alsof mijn zintuigen uitgeschakeld werden en dat alles daarna weer verder ging,’ mompelde ze verder. ‘Als dat niet het geval is lijd ik aan geheugenverlies en dat weiger ik te geloven,’ zei ze, dit keer iets zekerder van zichzelf. ‘Ik kan níet aan geheugenverlies lijden en ook nog eens twee littekens op mijn pols hebben staan.’ Toen overviel nog een gedachte haar. ‘Hoe kan ik in godsnaam littekens hebben? Iedere vorm van een wond of litteken verdwijnt altijd. En dat is niet alleen bij mij zo,’ zei ze terwijl ze met vurige ogen Adrian aanstaarde. Zij allebei hadden nog nooit blijvende littekens gehad. Zodra ze zich weer eens had gesneden, had ze niet eens de tijd om een pleister te pakken of de wond had zichzelf al hersteld en er was niets meer van te zien.

[withcutie]

Victoria

Een schoonmaakbeurt, ze moest lachen. Dat was het laatste waar ze zin in had. Maar hij had wel gelijk, er was hier al bijna een jaar geen bezem meer door heen gehaald en ze zouden deze plek snel weer leefbaar moeten maken. Victoria had zich nu al voorgenomen het schoonmaken aan Jace over te laten, maar ze wist dat het schoonmaken hoe dan ook een discussiepuntje zou worden en ze liet het voor nu dan ook maar rusten.

 Zijn antwoord op haar vraag liet haar ogen rollen. ‘Sorry for asking,’ zuchtte ze. Het had geen zin om er verder op in te gaan, ze had wel door dat hij het blijkbaar geen fijn onderwerp vond en ze had geen zin om zijn humeurige kant nog meer te triggeren. Ze snapte niet waarom hij zo moeilijk deed en het liet haar afvragen of wat ze waren haar minder deed dan dat het hem deed. Maakte haar dat ongevoeliger, een slechter persoon? Ze wist het niet.

 Hoe langer ze hier was, hoe sneller ze weg wilde. Ze had het zich anders voorgesteld, misschien was dat een fout van haar. Maar dit was alles behalve wat ze verwachtte en ze trok het niet hier langer te blijven in een ruimte gevuld met kapot gemaakte illusies. Ze wist dat Jace geen groot fan was geweest van het hier terugkomen en nu kon ze eindelijk begrijpen hoe hij zich voelde. Victoria voelde zich verslagen en haar eerdere enthousiasme sloeg razendsnel om in kwelling. Ze stond langzaam op van de bank en pakte een fotolijst van het bijtafeltje naast haar. Het was een foto van haar en Jace toen ze nog klein waren. Ze zaten samen in het gras in de tuin lachend naar elkaar. Mensen zeiden toen altijd dat ze op elkaar leken, nu kregen ze het soms ook nog te horen, maar Victoria zag het zelf nooit. Ze hadden ongeveer dezelfde kleur ogen, maar meer concrete gelijkenissen heeft ze nooit kunnen vinden. Er was natuurlijk één groot ding wat ze gemeen hadden en waar ze allebei niet om heen konden. Ze wierp nog een laatste blik op de foto, alles leek toen zo simpel. Het was een mooie foto, maar ze wilde het niet zien. Ze legde de fotolijst met de foto naar benden terug op de tafel en liep richting Jace. Ze keek naar wat hij allemaal uit de tassen haalde en sprong naast de spullen op de tafel om daar haar tijdelijke zitplaats van te maken. Ze was het met hem eens. Rhode verdiende het om te weten dat ze terug waren en daarnaast wilde ze hem graag zien. Gemis was niet iets wat ze snel voelde, maar Rhode mistte ze als geen ander. Ze trok haar wenkbrauwen op bij zijn vraag, ze wist gelijk wat hij er mee bedoelde en het maakte haar ongerust. Ten eerste was ze niet erg gesteld op Ilura en het vallen van haar naam alleen al ontstemde haar en ten tweede was er no way in hell dat ze niet naar Rhode ging omdat Ilura er anders achter zou komen. ‘Hm, volgens mij wel, maar ik weet niet hoe het nu zit. Ilura kennende hebben ze ondertussen al een grote ruzie gehad en is zij -gelukkig voor hem- al uit zijn leven.’ Victoria probeerde een niet al te manipulerend antwoord te geven, maar het kostte haar altijd moeite om niet slecht over anderen te praten. ‘En uiteindelijk komt ze er toch wel acher.’Ze keek Jace even twijfelachtig aan, ze wist niet hoe haar reactie bij hem zou vallen. Maar ze had gelijk, het was een kleine stad, het zou hooguit 2 dagen duren voordat iedereen het wist. Na een paar seconden stilte durfde ze eindelijk weer iets te zeggen. ‘Dan ga ik nu even naar Rhode, als je het niet erg vindt’ Het was geen vraag, ze had het al besloten, dat wist Jace ook wel.