woensdagdip - Tumblr blog

[woensdagdip]

>

Bijdrage door teenageheartdetective

Na te hebben ‘gespeeld’ met spullen ben ik tot het volgende werk gekomen. Ik ben er super trots op. Ik heb meerderen mijn werk laten zien. Sommigen begrepen het niet, terwijl anderen mijn maaksporen wel konden zien. Ik heb door mijn werk op een andere manier met mensen gecommuniceerd. Ik vond deze oefening zeer leerzaam, en kijk uit naar nieuwe oefeningen om mij voor te bereiden op de kunstwereld.

[woensdagdip]

>

Jackson Pollock

Als we gaan kijken naar het bovenstaande werk van Jackson Pollock zien wij dat hij verf op een doek gooit. Voor veel mensen blijft het hierbij. Verf gegooid op een canvas doek. Voor Jackson Pollock zelf heeft het een hele andere diepere betekenis. Hij schildert een gemoedstoestand of ander gevoel. Dit doet hij door ritmisch verf op het doek te laten vallen. Hij maakt bewegingen met verf waardoor er delen verf op het doek vallen. Door deze bewegingen ritmisch te herhalen, met een bepaalde betekenis/achtergrond, is het werk van deze kunstenaar meer dan alleen verf op een doek. Deze werken kunnen je gemoedstoestand veranderen, een ritme laten voelen of imponeren door de dynamiek in het werk. Als je een keer voor een echte Pollock komt te staan, laat je imponeren en kijk naar de sporen verf die achtergelaten zijn op het doek. Het is het zeker waard.

Voorafgaand aan dit werk en meerdere andere werken waarin vlekken of non-figuratieve beelden getoond worden gaat er een heel onderzoek aan vooraf. Er wordt buiten materialistisch onderzoek ook conceptueel onderzoek gedaan. Dit kan erg uitgebreid zijn. Als jij veel kunstwerken gaat bekijken in je leven, worden ook in de abstractere werken de betekenissen duidelijk. Je kunt na verloop van tijd steeds meer betekenis halen uit bijvoorbeeld het maakproces. In het materiaalgebruik kun je sporen zien van het maakproces. Denk bij schilderen aan een dikke verflaag naar een dunne verflaag. Hieronder zie je een test met ecoline van mijzelf.

Als je goed kijkt zie je in een onderste laag de kwaststreken nog zitten. Dit zie je doordat het op een droge ondergrond aangebracht is. Hier overheen is een ovalere vorm te zien. Deze heeft een dikkere laag. Dit komt doordat er een nat voorwerp op is gelegd. Hierdoor is de rand ook donkerder geworden. Op de achtergrond zie je ook een soort spetters aan de randen. Dit komt doordat er met water op het werk gespetterd is. Hierdoor verplaatst de kleur zich in de gemaakte plekken.

Spelenderwijs kun je op verschillende materiele ontdekkingen komen. Spelen tijdens het maken leer je van. Door te leren kun je meer over brengen naar anderen, maar ook meer leren van anderen. Dus door te spelen ontdek je dingen, die jou kunnen helpen op een andere manier met mensen te communiceren. Ik denk dat het leuk is om nu zelf te gaan spelen. Ik zou het tof vinden als jullie dit ook gaan doen. Ga spelen met een bepaald materiaal, bijvoorbeeld ecoline, combineer het met iets geks en ontdek wat nieuws. Deel dit met anderen en kijk of zij begrijpen wat jij met jouw vlek hebt gedaan. Of misschien zien ze buiten de sporen van het maakproces ook nog een diepere betekenis. Ik ben erg benieuwd. Schrijf in een reactie hoe dit is verlopen, en aarzel niet om hier een afbeelding bij te plaatsen.

[woensdagdip]

>

Reactie op Denies haar vraag over identiteit

Dymph: Ik merk het een lastige maar steeds interessantere vraag te vinden. Op welke manier identificeer ik mij? Wat hoort bij mij of bij een bepaalde situatie en hoe ga ik hiermee om?

Hoe Denies hier de vraag stelt over veranderingen van je identiteit tijdens een crisis als deze, zette me lang aan het denken. En nog kan ik er niet helemaal bij stilzitten. Voor mij heeft dit denk ik ook te maken met de haast en onrust die ik erbij ervaar. Voor mijn gevoel is er een soort constante wervelstorm om te kunnen vluchten uit de situatie waarin we allerlei regels opgelegd krijgen, voor onze gezondheid, omdat ik zo snel mogelijk weer terug bij het vrije en onbezorgde van toen wil zijn.

Ik vraag me ook wel af als we spreken over regels die onze fysieke gezondheid beschermen, wordt hier dan ook rekening gehouden met de mentale gezondheid. Hier valt volgens mij dan ook nog veel aan te doen.

Het heeft mij in ieder geval wel een houvast gegeven om te kijken naar de basis; “Wat vind ik nou echt belangrijk voor zowel mijn fysieke en mentale gezondheid en hoe zorg ik hiervoor?”.

[woensdagdip]

>

Sinds de sociale afstand een steeds grotere rol heeft gekregen, ben ik niet alleen mijn eigen identiteit gaan bevragen, maar ook de invloeden uit mijn omgeving. Ik merk veel verschillende vrienden te hebben, waarbij ik dan ook een dilemma ervaar bij het bedenken voor iets met betrekking tot m’n verjaardag of een feestje. Gelukkig hoef ik me daar aankomend jaar dan niet zo veel mee bezig te houden, zoals het er nu tenminste naar uitziet. Wat ik jammer zou vinden, maar ook te begrijpen.

Postcard from the island, 12 juli 2020, Las Canarias – Dymph Beker (bron: Instagram @dymphbeker)

Ik merk dat ik nu ik minder mensen in mijn dagelijks leven zie, mijn omgeving en ik hier ook op een andere manier met online sociale contacten in gaan bewegen. Zo zie ik hoe mensen meer en meer willen delen, vastleggen of juist teruggrijpen op de herinneringen van de tijd waarin feestjes, etentjes, vakanties en activiteiten nog wel konden. Daar tegenover zie ik ook een andere kant.  

Het is namelijk zo dat ik mijn Instagram ook heb aangepast. Voorheen had ik altijd een openbaar profiel en konden honderden zo niet duizenden dagelijks kijken wat ik online zette en/of had gezet. Dit heb ik niet alleen aangepast naar een privé-account, maar ook heb ik vele volgers eruit gehaald. Nu ben ik terug bij een bepaalde basis waarin ik deel met wie ik wil delen en dit niks meer te maken hoeft te hebben met een ideaalplaatje of een online-identiteit. Ik probeer het meer persoonlijk te houden, maar tegelijkertijd ook niks persoonlijks.  

[woensdagdip]

>

Vorige week bij de actie van de #letstalkaboutyes campagne, waar ik samen met mijn activisten team heb gestreden voor een eerlijke verkrachtingswet, eentje die wel naar de slachtoffers luistert (als je benieuwd bent kijk vooral even hier Was ik in Den Haag met mijn zusje.

Ik ben activisten leider. Mijn zusje, Suus, is activist. Het is geen groot verschil we doen veel dezelfde dingen, ik ben enkel meer organiserend en sta meer in contact met Amnesty. Ik kende al wat mensen daar, via zoom gesprekken en presentaties waarbij bij het horen van mijn naam vaak een oh of een ah eruit kwam. Suus, minder bekend, stelde zich ook voor, hoi hallo, ik ben het zusje van Pam.

Suus 2020

Volgens mij hebben we allemaal namen voor de labels die we van ons zelf (en onze omgeving) mee moeten dragen.

-    Vrouw

-    Volwassene

-     Zus van    

 -    Hetero

-     Vriendin van

 -    Vegetariër

-     Dochter van

-     Activist

-     Nicht van

-    Feminist

-     Nederlander

-     Nog specifieker, Arnhemmer

Sommige labels krijg je, je gender en je relationele labels, sommige kies je, activist, feminist,  voor mij meer mijn levensstijl labels.

Sommige labels zijn fijn, “fuck het patriarchaat, fuck de systemen ik ben nou eenmaal een activist.” Sommige labels slaan nergens op, want wat de hel maakt het uit of je een man of een vrouw bent als je je inschrijft voor een stage? Right. En voor mij is het nog makkelijke praten, ik kan mijzelf goed plaatsen in de hetero normatieve hokjes die voor onze geboorte al mooi voor ons met een liniaal zijn uitgetekend.

stageformulier bureau extern 2020

Maar goed ik merk dat ik meer hou van de labels die ik mijzelf heb gegeven en niet van de labels die ik automatisch al had.

Ik zei tegen Suus; Suus je bent meer dan mijn zusje hé, jij bent ook activist. Jij bent ook je eigen persoon, niet alleen mijn zusje. Aan de volgende wie ze zich voorstelde zei ze: Hoi ik ben Suus, Activist uit Arnhem.

Ik vraag mij af; welke labels geef jij je zelf, heb je ook allemaal namen voor je gedragingen in de maatschappij? En als je dit nog niet hebt gedaan misschien kan je ze dan eens bewust op gaan schrijven?

Ook binnen de kunst heb je allemaal labels, heb je dan andere labels voor jou makerschap, jou kunst? Ik denk dat mijn labels: Autonoom, geëngageerd, grafisch, textiel (of tactiel) en soms humorvol zijn? Als we nou onszelf labelen als makers, als hobbyisten? (hiphop liefhebber en het kijken van reality-tv bijvoorbeeld) en zo ons kunnen specialiseren op het blog/platform. Op deze manier kunnen andere kunst studenten (gelijk een doelgroep) samen met ons praten over kunst, over hun werk, over hun makers schap. Want als het helder is waar je goed in bent en wat je leuk vind, kunnen we elkaar en andere, van elkaar en van andere leren.

[woensdagdip]

>

Vervreemd van mijn sociale leven, de buitenwereld en mijn eigen identiteit ben ik opzoek gegaan naar een nieuwe taal om met mijzelf te spreken. Mijn identiteit blijkt toch meer af te hangen van mijn sociale kringen, wat ik buiten meemaak en de gesprekken die ik voer dan ik ooit had gedacht. Mijn identiteit en ik spraken niet langer meer dezelfde taal en hebben daarom samen dit nieuwe alfabet gecreëerd. Een zoektocht naar het binnenste van mijn identiteit. Wie ben ik zonder invloeden van buiten af? Hoe druk ik mij uit met enkel mijn eigen lichaam? En welke vormen horen daar bij?

[woensdagdip]

>

Terugkomend op vorige post over de eventuele moordenaars van deze tijd. Natuurlijk is het een radicale gedachte om te zeggen dat velen in onze omgeving moordenaars zouden zijn (in een game). Hier ben ik mij zeker bewust van. Echter denk ik wel dat het dichterbij zou kunnen liggen dan sommigen denken. Ik zeg niet dat het waar is, maar ik wou hiermee vooral aangeven dat we hier ook niet te licht over moeten denken.  Nadat ik meerdere online moorden plaats heb zien vinden ben ik achter verschillende dingen gekomen. Hierover later meer, eerst verder op de vraag over hoe deze games invloed hebben op vriendschappen.

Ilona, 2020

Zoals in het vorige artikel ook al genoemd worden er verschillende banden opgebouwd in (vrienden)groepen. Doordat mensen elkaar wantrouwen ontstaan er spanningen in het groepsverband. Vrienden schreeuwen tegen elkaar en liegen vol in elkaars gezichten. Al deze beschuldigingen en leugens zijn snel vergeven en vergeten. Sommige potjes blijven echter wel bij je en neem je mee in volgende potjes of neem je mee in het offline leven. Dit zou de banden tussen vrienden kunnen beschadigen, maar dat lijkt mij onwaarschijnlijk. Het is een gezelschapsspel, en het gaat meer om de gezelligheid dan om het winnen of verliezen. Het kan wel vervelend en schadelijk zijn als mensen opmerkingen persoonlijk gaan interpreteren. Dit zou wel grote gevolgen kunnen hebben. Maar in de meeste gevallen blijft het een leuk gezelschapsspel.  

Een spel om samen met vrienden in deze tijd alsnog contact te hebben. Een moment om te ontsnappen uit de werkelijkheid. Een moment rust van alle chaos om je heen. Een moment waarop je weer even kunt lachen met vrienden. De gezichten van je vrienden via de camera’s zien kan je minder alleen laten voelen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat sommigen erg 'sus' kijken op de camera's.

Ilona, 2020

Na enig onderzoek bij video’s van Among us ben ik achter een leuk feitje gekomen. Velen kijken namelijk precies hetzelfde op het moment dat ze iemand online vermoorden. Dezelfde gezichtsuitdrukking is bij meerderen aanwezig. Sommigen erg onschuldig en medelevend, terwijl anderen een brede grijns op hun gezicht hebben of heel hard moeten lachen. Door veel online moorden gezien te hebben is mij dat zeker opgevallen.  

Among us is echter 1 van de vele spellen die tegenwoordig gespeeld worden. Ik ben van mening dat je in sommige spellen erg veel kan leren. Van de Engelse taal in online games tot strategie en vooruitdenken bij een potje stratego of schaken. In veel verschillende spellen zit een educatief onderdeel. Van spellen kun je vaardigheden aanleren die theoretisch soms moeilijk over te brengen zijn.  

Nu is mijn vraag waarom er in het onderwijs nog weinig gespeeld wordt?

Vanaf groep 3 wordt je van de speeltoestellen getrokken en moet je leren lezen, maar wat als je ze leert lezen via een spel? Wat als je middelbare scholieren uitleg geeft over social art, maar dan via een spelvorm. Een spelvorm die de leerling aan het denken zet en hun intrinsieke motivatie aanwakkert. Een les die niet van 1 kant komt maar van 2. Een spel dat gebaseerd is op hetgeen dat ze moeten leren. Zou dit het onderwijs beter maken, of juist niet? Zou het toevoegen van spellen in het onderwijs dingen aan het licht kunnen brengen die sommige boeken/theoretische lessen niet kunnen?

Social art: is een vorm van kunst waarin de toeschouwer een rol speelt(groot of klein) in het kunstwerk.

[woensdagdip]

Creëer een online identiteit met lens filters

In tijden dat onze identiteit lijkt te vervagen, omdat al onze sociale activiteit zich online afspelen, verdwijnt het belang en de behoefte van de ontwikkeling van deze identiteit niet. Kan kunst bekijken en maken ons helpen met het creëren van zo’n compleet mogelijke online identiteit? Met behulp van lens filters en de maskers van kunstenaar Bert Jan Pot probeer ik zo dicht mogelijk bij de verschillende lagen van mijn identiteit te komen.

[woensdagdip]

Woensdag met Dymph

Bestaat er in een tijd als 2020 nog wel zoiets als tijd? Ik zou het niet weten, maar wat ik wel weet is dat het eind van het jaar inzicht is. Een tijd waarin men vaak terugkijkt op momenten van het afgelopen jaar. Nu heb ik, zoals je misschien al eerder van mij hebt gelezen, niet alleen veel filmpjes dit jaar gemaakt, maar ook de voorgaande jaren. Zo keek ik mijn galerij door en kwam ik bij een van mijn favoriete filmpjes terecht.

Ik maakte het op 31 mei 2018 in Mallorca, waar ik op vakantie was met mijn beste vriendin.

Het is een filmpje van maar vier seconde, maar voor mij was het filmpje voor oneindigheid.

Alice: “Hoe lang is vooraltijd?”

Wit Konijn: “Alleen een seconde.”

Ik vroeg me namelijk al vanaf jongs af aan al af hoe ik eruit zou zien als ik moest niezen. Op de een of andere manier vind ik niezen zoiets bijzonders. Voor mij is die fractie van een seconde waarin je dan door je hele lichaam een bepaalde energie en beweging kunt voelen niet alleen wat mij nieuwsgierig maakt, maar ook de kriebel ervoor.

Vroeger plaagde we thuis elkaar vlak voor iemand moest niezen, door bijvoorbeeld al “hatsjoe” of “gezondheid” te zeggen, voor de nies, waardoor de persoon 9 van de 10 keer niet meer hoefde te niezen. Er zijn kleine maar wel vele verhalen over niezen. Zoals naar het licht kijken of het kriebelen met een veer, maar ik ben juist zo benieuwd naar de pure nies.

Deze wilde ik zo graag zien, dat ik me bedacht dat ik het zou moeten filmen. Lang verhaal kort, elke keer wanneer ik mijn mobiel pakte, want ik voelde een nies opkomen, was die weg voor ik mijn camera geopend had.

Zo duurde het lang om de nies op beeld vast te kunnen leggen, waardoor een enorme blijdschap en trots ontstond vanaf het moment dat het me wel lukte.

Is er een moment voor jou waarin de tijd misschien stilstond of een veel grotere waarde of hoeveelheid voor jou kan symboliseren dan alleen de klok? Hoe is je besef van tijd nu of juist toen? En is deze beleving van tijd anders dan de tijd die je erover doet om dit te lezen? Zou je mij wat meer willen vertellen, een beetje van je tijd willen geven? Of heb je een filmpje van jezelf of een ander die niest, voel je vrij het met me te delen!

Dit soort momenten zou ik graag verzamelen, onderzoeken en gebruiken voor mijn zoektocht naar die simpele en pure vormen van een normale menselijke acties, zoals bijvoorbeeld een nies, de hik of een boer. Mocht je hier dus zelf ook een kort maar krachtig filmpje van hebben, reageren mag altijd! En wil je het liever niet online zetten, zou je ook een mail kunnen sturen naar D.Beker@student.artez.nl

[woensdagdip]

>

In de afgelopen maanden hebben wij veel vanuit huis gewerkt. Doordat wij geen reistijd meer hebben, hebben mensen meer tijd over. Tijd die wij normaal hadden gebruikt om met vrienden een drankje te doen of gezellig bij te kletsen. Wij hebben nu minder fysiek sociaal contact met elkaar. Online daarentegen zijn veel mensen meer actief dan ooit. Wij praten in online calls met elkaar via verschillende platforms. Tijdens deze gesprekken spelen velen ook online spellen. Een spel dat nu erg in de hype is heet Among Us. 

bron: Google images

Among Us is een online multiplayer game. De game is al sinds 2018 op de markt, maar is populairder dan hiervoor. Deze game kun je met maximaal 10 mensen per lobby spelen. Het doel van het spel is om ´The Imposter` te ontmaskeren of alle opdrachten voltooid te hebben voordat ´The Imposter` iedereen vermoord heeft. In een lobby kunnen maximaal 3 imposters zitten. In deze game wordt veel gelogen, bedrogen en vermoord. Het doel als ´The Imposter` is om alle andere deelnemers te vermoorden zodat jij het ruimteschip over kan nemen (met je mede-imposters). De overige deelnemers moeten dit voorkomen. Dit kan door mensen weg te stemmen of alle opdrachten te voltooien.  

Met alle leugens kunnen er wrijvingen in vriendschappen ontstaan. Elke ronde worden er mensen vermoord. Sommigen hebben hun camera aan staat tijdens deze spellen. Als ´The Imposter` moet je je rol hoog houden door niet te heftig te reageren om in het spel te blijven. Nu zijn er door de populariteit veel streamers van dit spel, en dus ook veel beeldmateriaal. Nu had ik verwacht dat mensen wel enige vorm van expressie tonen als zij op de kill knop drukken. Echter is dit niet tot nauwelijks het geval. De streamers, maar ook je eigen vrienden blijken er geen probleem mee te hebben je in jouw digitale leven te vermoorden. Hieronder zie je een schildering van het moment waarop een streamer iemand neersteekt in de game Among Us.

bron: eigen werk, Ilona 2020

Het lijkt nu zo makkelijk, je drukt op een knop en vermoord iemand. Dat je iemand vermoord lijkt niet veel te doen met ´The Imposters`. Zijn de mensen achter het scherm, door op die knop te drukken veranderd in moordenaars? Zijn velen in jouw omgeving getransformeerd tot imposters?  

Zijn dit de moordenaars van deze tijd? Blijft het een spelletje of kunnen er achter al deze leugens vervelende gewoontes groeien? Gewoonten die je niet in 10 minuten ontgroeid bent. Gewoonten die zich offline ook gaan ontwikkelen. Zijn dit dingen die je onbewust meeneemt? Genoeg vragen om langer over na te denken.  

Bronnen;

https://www.ad.nl/eindhoven/meer-gamen-door-corona-gamecentra-redder-in-nood~aeca221e/  

https://www.nu.nl/284253/video/waarom-among-us-zo-populair-is-in-coronatijd-lekker-tegen-elkaar-schreeuwen.html  

[woensdagdip]

>

Minister Arie Slob, minister van onderwijs zegt dat religieuze scholen het recht hebben om ouders in een verklaring afstand te laten nemen van homoseksualiteit, zolang er maar sprake blijft van een gelijke behandeling van alle leerlingen. (hoe kan je op deze manier een gelijke behandeling geven)

Ik vroeg mezelf af welk jaar het was, 1960? Doen aslof je seksualiteit gekozen is, seksuele geaardheid een fenomeen is waar je het niet mee eens kan zijn. O ik was zo boos. Al die kinderen op scholen, waar het voor iedere puber lastig is om over zijn seksualiteit te praten, is het voor LGBTQ+ kinderen nog een stukje lastiger. Als je een gelijke behandeling van alle leerlingen wil, kan je niet de één zijn seksuele geaardheid goedkeuren en van de ander zeggen dit mag niet, o en laat je ouders ook gelijk dit briefje tekenen waar in staat dat zei het ook afkeuren.

bron: Twitter @debroervanroos

Tim Hofman riep via instagram en twitter op dat iedereen een maill zou sturen naar Arie Slob. Zo ook ik, samen met heel veel mensen.

Als je je ooit afvraagt of zo online actie voeren helpt. ZEKER. (zeker als het is geïnitieerd door een bekend persoon). De volgende dag trekt Arie zijn woorden terug en is een groot deel van de oppositie boos. Dit kan niet meer.

bron: GSA netwerk

De eerste keer dat er werd geprotesteerd voor homorechten in Nederland was in 1969 nu 50 jaar later, in datzelfde zelfgenoemde tolerante land, zit er nog steeds discriminatie in de wet. Ik vind dit pijnlijk om te zien, maar ik kan me niet voorstellen hoe erg dit moet zijn voor kinderen die zich identificeren als LGBTQ+.

https://www.humanistischverbond.nl/arieslob/

ik wil jullie vragen om ook deze brief te tekenen. Als misschien toekomstig docent, als mens. Arie Slob, je mening veranderen is niet genoeg, verander de wet!

Ps. Kleine disclaimer, er is nog zo veel meer te doen over dit onderwerp. De artikelen in de grondwet. Het feit dat minister slob wel islamitische scholen inspecteert op ditzelfde gedrag. En ik die nu niet heb geschreven over mijn kunst maar wel over mijn boosheid.

https://www.parool.nl/nieuws/minister-slob-zet-inspectie-in-op-islamitische-scholen~b9a2b541/

https://nos.nl/artikel/2356000-slob-krabbelt-terug-verklaringen-die-homoseksuele-identiteit-afwijzen-gaan-te-ver.html

p.p.s. zijn jullie net zo boos en geschrokken als ik, dat dit nog kan en mag bestaan?

[woensdagdip]

>

In de tijd waar we nu leven is er sinds de komst van het Covid-19 virus een hoop veranderd. Dit heeft invloed op onze sociale groepsidentiteit. We gaan anders met elkaar om en bewegen ons anders in openbare ruimtes. Maar heeft deze verandering in onze groepsidentiteit ook invloed op onze persoonlijke identiteit? En bied deze crisis ons kansen om een nieuwe, misschien wel digitale, identiteit te ontwikkelen?  

Tijdens deze crisis merk ik dat ik hoge eisen van mijzelf stel. Ik heb voldoende tijd, meer dan ooit en wil die tijd dan ook optimaal benutten. Maar het tegenovergestelde lijkt te gebeuren. Ik begin te laat aan taken en huiswerk en bel of WhatsApp mijn vrienden niet terug. Ik heb continue het gevoel dat er meer in moet zitten.  Ik heb tijd om nieuwe talenten te ontwikkelen, te sporten en kunst te maken, maar hier komt weinig van. Hoe normaal gesproken te veel sociale activiteiten mij uitblussen, lijkt het nu toch wel een energiebron te zijn geweest van mijn identiteit. Een groot deel van mijn identiteit ontleen in aan de dingen die ik doe en maak en de mensen met wie ik dat deel. Nu al deze aspecten van mijn identiteit minder hard vooruit gaan dan dat ik zou willen heb ik het gevoel grip over mijn identiteit te verliezen.

Denies Harmsen – Identity 2020

Ervaar jij ook verandering in jouw identiteit tijdens deze crisis? En hoe ga jij daar mee om?

Pam: Ik herken mij heel erg in het stukje wat je schrijft. Zelf vind ik het ook moeilijk om contact te behouden als het enkel zo online gaat, mijn afspraken lopen soms door de war of in het ergste geval vergeet ik ze (en dat is niks voor mij). Zelf heb ik helemaal geen zin om een digitale identiteit te ontwikkelen (of hoe je dat zou noemen), het is zo permanent en zo vluchtig tegelijk. Alles wat je namelijk in een mail typt blijft bestaan, het is zo niet flexibel, afspraken in je digitale agenda, tijden, social media, aah. Ik mis een soort van menselijkheid, niet alleen in communicatie maar ook in de weg ergens naar toe, wat je ziet en wat je mee maakt. Misschien is de stictheid van het online een druk die ik mijzelf op leg. Misschien is het een druk die ontstaat door de algoritmes die mij enkel activistische posts laat zien, die mij alle misstanden keer op keer in mijn gezicht druk.ik heb namelijk steeds meer het gevoel gekregen dat er steeds meer en meer mis is op de wereld. Dus legt de corona-crisis dit bloot? Of ben ik zelf verdronken in het internet? Wie ben ik nog als maker, als vriend,  als activist?

Ilona: In deze bijzondere tijd ervaar ik zeker verschil met vroeger. Ik spreek minder af met mijn vrienden en onderneem minder algemene (culturele) activiteiten. Ik heb soms het gevoel dat ik door deze tijd de vrienden die normaal dicht bij mij staan wegdruk of verstoot. Ook zie ik zie mijn klasgenoten minder dan normaal, maar de personen waarmee ik normaal minder omging zijn nu een groot deel van mijn leven geworden. Doordat ik veel tijd over had ging ik gamen. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt door veel met hen online te zijn. Mijn sociale contactmomenten zijn verplaatst naar de onlinewereld. Waar ik normaal nog wel een keer beneden zat om offline activiteiten uit te voeren zit ik nu continu online. Ik wacht op mijn nieuwe vrienden om online spellen te spelen, terwijl ik mijn andere vrienden nog geen appje heb gestuurd.  Ik ben zeker veranderd in mijn identiteit tijdens deze crisis. Ik beweeg minder omdat ik niet hoef te reizen naar school. Ik zit hele dagen online. Sommigen zullen zeggen, maar e-sport is ook een ding. Dat klopt, maar ik merk dat ik mij minder fit voel. Ik wil graag bewegen, maar mag niet tot nauwelijks naar buiten. Als ik een keer naar buiten ga merk ik dat mijn conditie nog slechter is dan hiervoor. 

Ook merk ik dat ik heel dubieus door de straten loop. Van mijzelf heb ik een redelijk kleine persoonlijke cirkel om mij heen. Ik vind het niet erg als iemand dicht bij mij staat. Iedereen moet nu afstand houden, maar dit gebeurd niet altijd. Ik ben elke keer in strijd met mijzelf in de supermarkt. Aan de ene kant vind ik het niet extreem erg dat je dicht bij mij in de buurt komt. Aan de andere kant denk ik hoe moeilijk is het nou om even te wachten op je mais uit blik.  Zoals ik al heb gezegd, ja ik ben erg veranderd in deze tijd. Of het beter of slechter is weet ik nog niet. Het is denk ik niet mogelijk om totaal niet veranderd te zijn. De manier waarop je veranderd kun je natuurlijk wel sturen. Ik vind het van mijzelf niet goed dat ik mijn vrienden in de kou laat staan, maar mijn nieuwe vrienden wil ik ook niet kwijtraken. Ik zal mijn aandacht opnieuw moeten verdelen. Ik denk dat mijn antwoord op de vraag hoe ik hiermee om ga is dat ik nog zoekende ben. Hoe het nu gaat vind ik prima, maar ik merk dat ik sommige mensen of gewoontes niet los wil/kan laten. Deze verdienen ook mijn aandacht. Ik ben nog zoekende naar oplossingen voor andere algemene kwesties en eigen problemen. Ik denk dat hoe we hier mee omgaan in de loop der tijd duidelijk wordt door het te ervaren. 

[woensdagdip]

>

Afgelopen 13 oktober heeft Apple haar nieuwe producten gepromoot. Hierin hebben zij gepraat over de functie van de HomePad mini. De HomePod mini beantwoord de vragen van iedereen in het huis door gebruik te maken van de AI Siri. Antwoord op al je vragen in een handomdraai? Het kan dus tegenwoordig met veel apparaten in onze directe omgeving. Je telefoon, iPad, computer, homepods, eigenlijk alles met toegang tot het internet geeft tegenwoordig antwoorden.  

HomePod mini, Apple

Is het wel goed dat je al deze informatie tot je krijgt? Is het wel goed om alles te weten? AI´s worden er op ontwikkeld om informatie snel te vinden en door te spelen naar ons als mens.

Als alles ons zo voor de voeten gegooid word. Welke vraagstukken blijven er dan nog over? Door welke vraagstukken popt er nog iets als creativiteit op? Welke vraagstukken kunnen wij nog oplossen als alle antwoorden al voor het grijpen liggen? Gaat onze creativiteit, vindingrijkheid en probleemoplossend vermogen achteruit door deze technologie? Of opent het deuren naar nog niet ontdekte vraagstukken en problemen? Zijn wij ooit uitgeleerd of klaar met onderzoeken? Creëren wij telkens nieuwe problemen die opgelost moeten worden? Of verwennen wij ons met de dag meer door mechanisatie en automatisering?  

In de middeleeuwen was het ideaalbeeld ongeveer het leven dat wij nu hebben. Je hoeft niet tot weinig meer te werken en alles wordt voor je gedaan. Denk hierbij aan ploegen met de machine in plaats van met de hand. Het werk wordt voor ons mensen efficiënter gemaakt waardoor wij meer vrije tijd hebben. Tegenwoordig hebben wij deze luxe, maar zien/maken wij andere problemen. Gaan wij ooit tevreden zijn met hoe wij leven?  

Piero Manzoni, Merda d'Artista n. 63, 1961

Er zijn nog veel vragen om over na te denken waar Google of Siri geen antwoord op hebben. Of zoals zij het zeggen: ´Ik weet niet hoe ik je hiermee kan helpen.` Bij elke vraag in dit artikel zou je een werk kunnen maken of bedenken. Het concept van iets origineels zou je kunnen zien als een kunstwerk. Conceptuele kunst bestaat namelijk ook. Er is een kunstenaar geweest die zijn eigen poep heeft ingeblikt. Hij bestempelde zijn eigen poep tot kunst. Zijn naam was Piero Manzoni.  

Dus waarom zou jij dat niet kunnen? Juist jij kan dit ook. Zonder jouw unieke bik op de wereld om ons heen komen we nergens. Jij hebt unieke interesses die jij in de loop der jaren hebt ontwikkeld. Vanuit jouw expertise kun jij veel meer zien dan een ander.  Jij kan de persoon zijn die de straatlantaarn om de hoek tot kunst verheft. Of het doorspoelen van afwaswater doopt tot kunst. Kunst hoeft niet een schilderij aan de muur te zijn. Maak en/of bedenk je eigen werk en verhef dit tot kunst. Want alleen jij kan met jouw blik ons allemaal laten zien wat ook kunst kan zijn. Jij kan het verschil maken! Gebruik je creativiteit en probleemoplossend vermogen nu we het nog hebben. Vraag Google of Siri niet om het antwoord, maar ga zelf op onderzoek uit. Deel je kunstwerk laat zien dat alles kunst kan zijn!

Woensdag met Ilona

bronnen:

https://lebowskipublishers.nl/boek/Een-mens-moet-ook-niet-alles-willen-weten-T11566.html

https://www.startpagina.nl/v/wetenschap/psychologie/vraag/235795/weten-weten-vraag-hersenen-bepaald/

https://kostbaarvaatwerk.nl/artikelen/wat-kan-ik-doen/389-alles-willen-weten

https://www.apple.com/nl/newsroom/2020/10/apple-introduces-homepod-mini-a-powerful-smart-speaker-with-amazing-sound/

https://www.trouw.nl/nieuws/voor-piero-manzoni-kon-alles-kunst-zijn-ook-een-blikje-poep~b457250d/  

[woensdagdip]

>

woensdag met Dymph

Sinds de contacten in het dagelijks leven verminderd zijn, gezien de actuele omstandigheden, lijkt mijn mail daarentegen steeds voller. Zo zie ik ook iedere maand weer een Apple factuur voorbij komen. In mijn geval is het maandelijks 0,99 euro, voor 50GB extra opslagruimte. Ik denk dat je al wel kan raden waar ik al die extra ruimte voor nodig heb; foto’s.  

Ik probeer me er steeds weer aan te herinneren, “verwijder eens wat foto’s, ga er nou eens voor zitten of probeer er iedere week/maand even een klein momentje voor te nemen.” Het lijkt niet op te schieten. Het liefst zou ik alle foto’s binnen handbereik willen behouden. De herinneringen, inspiratiebronnen en andere verzamelingen ze voelen als een deel van mij.  

Wanneer we het dan hebben over een deel van mij, wat voor mij dus terug te vinden is in digitale foto’s, zijn er ook mensen die hier een gewoonte van hebben gemaakt om deze te delen. Zo hebben we de welbekende platformen zoals FaceBook, Instagram, snapchat, Tumblr, etc. In hoeverre je daar een deel van je eigen identiteit uit, is natuurlijk alleen maar een reflectie van de werkelijkheid. Je ziet een bepaald moment vanuit een bepaald kader, invalshoek en/of perspectief.

Deze manier van vertellen, fotografie, wordt al jaren onderzocht en zo blijven er een groot aantal diverse werkvormen in te vinden. Zo kwam ik een tijdje geleden bij Jonnah Bron haar Instagram tegen hoe ze de bedden fotografeerde waar ze de seks in had. Hiermee creëert ze als het ware een soort visueel dagboek van de plekken waarop zij vol overgave de liefde bedreef, of in sommige gevallen gewoon neukte.

Where we did it Rotterdam, 13.10.18 – Jonnah Bron (bron: Instagram @jonnahbron)

Gezien niet iedereen er een gewoonte van heeft gemaakt om deze stillevens ze delen, zoals Jonnah dit doet, valt ze ook zeker op. Jonnah Bron is een 26-jarige fotograaf en heeft niet alleen een verzameling aan bedden binnen haar werk zitten, maar ook fotoserie waarin ze het nog persoonlijker maakt.  

Raoul And Ishara - Jonnah Bron (bron: Instagram @jonnahbron)

Nu gaat het niet alleen maar om de intimiteit die zij met iemand heeft, maar is ze zich gaan richten op koppels die tijdens de lockdown gestart zijn met daten. Deze zijn niet alleen op haar Instagram pagina te vinden binnen de serie, maar kunnen ook via dezelfde weg contact opnemen met Jonnah, om mee te werken aan de serie.  

Zo wordt fotografie gemakkelijk ingezet om een bepaald verhaal of beeld vast te leggen en eventueel te delen met anderen. De manier waarop bepaalde beelden vastgelegd worden, zijn diverse theorieën en meningen over.  

“When you have the best light, raw sunlight, the only thing you can do is focus on compassion, dignity and humility. That;s a very powerful connection, and that’s what photography feels like.” – Platon

Zo is er ook een aflevering bij de Netflix-serie Abstract te vinden over portretfotograaf Platon. Dit is de zevende aflevering van seizoen 1, deze duurt 43 minuten en gaat dus over fotografie door de ogen van fotograaf Platon. Hierin noemde hij de bovenstaande quote. De gedurfde portretten van Platon laten de ziel van wereldleiders en gewone mensen zien.  

Bronnen

https://www.vice.com/nl/article/g5xjzm/fotos-bedden-seks-jonnah-bron

https://www.vice.com/nl/article/889wqp/fotograaf-koppels-ontstaan-tijdens-pandemie

https://www.netflix.com/search?q=abstra&jbv=80057883

https://www.instagram.com/jonnahbron/

[woensdagdip]

>

woensdag met Pam

Zoals we allemaal weten gaat het niet zo goed met het klimaat. De aarde warmt op, diersoorten sterven uit, de wereld vergaat. Wat een kutzooi. Daar zit onze generatie mooi mee, een uitgeputte aarde en politici die hier geen juiste en daadkrachtige beslissingen in kan nemen. FUCK. Ik voelde mijzelf te klein en insignificant, in mijn eentje kan ik niet het verschil maken, we zijn immers met zo veel. Deze gedachtes en gevoelens, die mij overigens ook boos en verdrietig maakte kon ik maar niet kwijtraken. Gelukkig kan de kunst van het protest het voor mij iets verlichten.

Hoewel ik mijn klimaatactivisme en kunst voor een lange tijd als twee verschillende aspecten van mijn leven zag, kwam ik al protesterend achter dat het gewoon hetzelfde is.

Op 1 september 2020 stond ik met de actiegroep extinction rebellion bij de hofvijver te protesteren. Voor wie denkt dat het klimaat of protesteren per definitie grimmig is of verdrietig, die heeft het mis. Natuurlijk zijn we boos, maar we zingen ook, we lachen ook. Er werd opgeroepen om een oog te schilderen en daarmee te kijken naar het torentje van Rutte. We are watching. Klimaat gaf mij voor het eerst een gevoel van kracht en samen zijn.

 Extinction rebellion twitter, 1 sept 2020

De activisten zwaaiend met hun zelfgemaakte vlaggen en expressieve teksten veranderende voor mijn ogen in een geëngageerde performance. Wij gaven een optreden om Mark Rutte en de rest van de politiek te overtuigen van de urgentie van de klimaatproblematiek. Wij veranderde een stukje publieke ruimte in een podium voor ons ongenoegen.

Wij waren kunstenaar en toeschouwer tegelijker tijd, want hoewel wij deel uitmaakte van het kunstwerk, keken wij ook, hoe sprekers en performers voor ons optreden in spoken word en muziek. We werden ook bekeken, door lenzen van camera’s en door ogen van voorbijgangers.

Kunst, niet hangend in een museum, zonder naam bordje, zonder omschrijving, maar niet onbewust. Want hoe ik er diezelfde dag pas achter kwam, heeft extincion rebellion al een tijdje kunst met protest gekoppeld. Zo hebben ze een aftakking, XR-fashion. Oude kleren en wegwerp materialen vermaken tot nieuwe kledingstukken met een activistisch karakter. Het gebruik van teksten en kleuren vallen op. Het opnieuw gebruiken van de publieke ruimte als podium voor jou modeshow trekt veel bekijks.

Extinction rebellion twitter, 1 sept 2020

Behalve PR en bekijks geeft een modeshow en protesteren ook zin. Zin om niet langer boos te zijn op de oneerlijke wereld om je heen, maar zin om te schoppen tegen alles waar je het niet mee eens bent. Met kunst schoppen tegen het systeem en dan plezier maken terwijl je daar mee bezig bent.

[woensdagdip]

>

Woensdag met Ilona

Tijdens deze COVID-19 epidemie moeten we in Nederland 1,5 meter afstand van elkaar houden. Dit kan soms enorm lastig zijn. Er is in deze tijd weinig fysiek contact mogelijk. Je mag alleen nog maar knuffels ontvangen van je eigen huishouden. Nu was dit voor de epidemie natuurlijk nog geen probleem. Zo kon je al je vrienden een knuffel geven. Een klant een hand geven na een overeenkomst. En sorry zeggen als je op straat per ongeluk iemand tegen het lijf liep. Vroeger kon je zelfs even naakt in een deuropening gaan staan en de weg blokkeren met je vriend. Dit deed Abramovic samen met haar toenmalige vriend Ulay in 1977. Dit performancewerk werd door kunstliefhebbers goed ontvangen, maar door de politie noemde het een obsceniteit.1 De politie heeft de performance na 90 minuten afgebroken.

imponderabilia, 1997, Marina Abramovic and Ulay, via Vice, via Vimeo

Vanaf ongeveer de jaren 60 zijn kunstenaars performances gaan houden. In deze performances wordt het publiek vaak betrokken. Elementen als tijd, ruimte en lichaam staan centraal in performances. Dit komt omdat een performance net als dans, theater of bijvoorbeeld een live concert in het hier en nu gebeurd. De tijd waarin het zich afspeelt kan een belangrijke rol spelen in het werk. Net als de ruimte en hoe jij je als persoon hierin begeeft.

In de performance van Abramovic en Ulay werd het menselijk gedrag zichtbaar. Door mensen fysiek tussen de naakte Abramovic en Ulay door te laten gaan zie je ongeschreven regels over menselijke interactie en fatsoen. Imponderabilia is de titel van deze performance en betekent het ongrijpbare of in deze performance het onaanraakbare. Uit deze performance werd het duidelijk dat mensen kuddedieren zijn. Dit was zichtbaar doordat mensen hun keuzes baseerden op de persoon voor hen. De keuzes die je kan maken en de daarmee verbonden vragen aan de hand van deze performance zijn bijvoorbeeld of je de ruimte überhaupt binnen zou gaan. Welke kant kijk je op terwijl je tussen de lichamen door loopt? Hoe reageer je op de aanraking?

In de COVID-19 epidemie hebben we minder aanrakingen dan normaal. De 1,5 meter afstand weerhoud ons fysiek contact te hebben. Online zijn wij daarentegen soms nog meer verbonden dan eerder. Maar nu is de vraag? Hoe kunnen wij in deze tijd, met de ruimte die wij hebben, fysiek toch binnen de regels contact leggen met elkaar? Hoe kunnen wij binnen de 1,5 meter regel toch meer contact leggen met elkaar zonder een scherm ertussen. Het zou namelijk vreemd zijn als er bij het werk van Abramovic en Ulay alsnog een scherm tussen had gezeten. Door fysiek tegenover elkaar staan op een veilige afstand leer je meer van elkaar dan via een scherm. Non-verbale acties vertellen zo veel, en zijn erg belangrijk in elk gesprek. Deze moeten missen door een scherm kost ons veel interactie.  

Ik denk dat het leuk is om voor het einde van deze week een nieuwe én natuurlijk veilige manier van interactie voor te stellen en hopelijk uit te voeren. Kijk hoe jij met je collega´s, studiegenoten, vrienden of familie op een originele manier samen kan komen. Maar blijf op 1,5 meter afstand. Spreek jij buiten het kantoor af? Ga jij door middel van een dans communiceren of gebruiken jullie de parkeerplaats als krijtbord? Gebruik de rest van je week om te experimenteren in het veilig ontmoeten van anderen. Wees hier creatief in, voor we al het contact verliezen.

[woensdagdip]

>

Woensdag met Dymph.

Al een tijd liep ik rond met vragen over ‘het perfecte plaatje’. Ik kwam erachter dat het voor mij dan ook begon met de vraag of ik met mijn goede been uit bed was gestapt. Dit had namelijk zeker invloed op het starten van een ‘perfecte dag’ voor het 'perfecte plaatje’. Sterker nog, door verder onderzoek te doen naar wat mijn ‘perfectie’ beïnvloedde, heb ik niet alleen het visuele van mijn eigen slaap gefilmd en bevraagd, maar ook het tastbare. 

 Dit leidde tot een koude nacht op beton te slapen. Op deze manier onderzocht ik mijn beweging niet alleen visueel, maar dus ook aan de hand van een afdruk in beton van mijn bewegingen in mijn slaap. Deze uitkomsten zijn uiteindelijk dan ook een samenkomst van ruimtelijk en digitaal werk geworden. Het werk is letterlijk en figuurlijk gesplitst in twee gelijke delen. De vraag naar perfectie zou je nog steeds kunnen stellen. In hoeverre het materiaal en de objectiviteit van een moment invloed uit oefenen op mijn werk, blijft ook open. Ik heb wellicht geen concrete antwoorden op mijn vragen, maar wel een hele unieke ervaring en leerwijze voor mezelf gevonden.

Privee, Dymph Beker 2020

Slaap is een daad van ongehoorzaamheid, maar alleen voor de bevoorrechten, volgens Correale's meer recente werk, The Unsleep: I See That I See What You Don't See. Het lijkt op een grote tv met led-achtergrondverlichting, die bestaat uit platen die afzonderlijk van het frame kunnen worden verwijderd. Op de platen zijn de foto's te zien die Correale in India en de Filippijnen maakte van nachtarbeiders in hun werkomgeving. Er werken arbeiders voor grote bedrijven in het Westen die werk uitbesteden aan lagelonenlanden. Deze bedrijven dwingen hun werknemers (al 20 miljoen in deze twee landen) aan de andere kant van de wereld zich aan te passen aan de lokale tijd. Correale noemt het "chrono-imperialisme". De pas gekoloniseerden moeten in de westerse ruimte-tijd leven, vervreemd van hun sociale omgeving, de vorm van lijden die de kunstenaar kent.

Danilo Correale, The Unsleep, I see That What You Don’t See,  

Naar aanleiding van het boek van Bill Noir, waarin hij ene studie doet naar de slapende mens en foto’s in heeft verzameld, heeft Meir Kryger ook wat te zeggen over slaap. Meir Kryger is slaapwetenschapper en volgens hem is de slapende mens interessant vanwege het anatomische aspect: het geeft de kunstenaar de mogelijkheid het menselijk lichaam en de schoonheid daarvan af te beelden. Hoewel we ons, vanwege ons ego en ijdelheid vaak niet graag slapend zien afgebeeld, is het misschien wel de meeste pure manier om het anatomische lichaam te bekijken, ontdaan van ego.

Bill Noir - Occiput. 4 reveurs

''Iedereen slaapt, maar het is een van de weinige ervaringen die niet gedeeld kunnen worden met een ander,'' aldus Kryger. We kunnen elkaar vertellen over hoe onze nacht was en waar we in onze dromen naar zijn afgereisd, maar we kunnen niemand meenemen. Kunst en literatuur kunnen helpen in het delen van de ervaringen die we opdoen tijdens het slapen. De droomwereld is een tijdloos populair thema voor kunstenaars, omdat zij de mogelijkheid hebben deze met hun fantasie te visualiseren. 

Zo zijn er verschillende manieren waarop we slaap kunnen benaderen. Vanuit positieve en negatieve perspectieven, om zo veel mogelijk in bed te liggen of juist zo veel mogelijk uit de dag te halen. Met dit artikel zou ik dan ook de veelzijdigheid van slaap benoemen. Zoals hierboven door Kryger ookal benoemd; hoe magisch is het niet dat we allemaal kunnen slapen, ons ergens anders in kunnen beelden te zijn, daarover te denken, vertellen en speculeren, maar altijd het in ons eentje ervaren. 

Bronnen: 

https://www.mistermotley.nl/art-everyday-life/het-sensuele-protest-van-de-slaap

https://vimeo.com/328425807

https://www.mistermotley.nl/art-everyday-life/slapen-een-wereld-zonder-wekker