yadunyaninsonuysa - Tumblr blog

[yadunyaninsonuysa]

İçimdeki çocuğu bir tek sana gösterdim ben. Nolur incitme onu. Zaten çok incindi.

[yadunyaninsonuysa]

Kötü zamanını yalnız geçirme istedim. Yanında olayım istedim. Yanlış mı yaptım?

[yadunyaninsonuysa]

İçimde öyle bir şey var ki

Anlatmam imkansız

İçten içe kemiriyor beni

Sanki yaptığım hiçbir şey bana geri dönmüyor

Sanki herkes, her şey benden nefret ediyor

Bütün çabam boş da

Ben kendi kendime çırpınıyorum

[yadunyaninsonuysa]

Bağırmak istiyorum.

[yadunyaninsonuysa]

Sevmek yetmiyormuş demek ki.

Oysa ben çok sevmiştim.

O kadar sevmiştim ki,

her şeyden vazgeçmiştim.

İhtimaller olmasa da olurdu benim için.

Yeter ki o olsun.

Yeter ki onun yanında olayım,

o benim yanımda olsun.

Dokunmasam da olurdu eline,

öpmesem de olurdu saçını,

yeter ki sesini duyayım,

yeter ki yüzünü göreyim.

[yadunyaninsonuysa]

Sevginin bittiği yerde ayrılmalı insan, mesafenin bitmediği yerde değil.

[yadunyaninsonuysa]

İyi hissetmiyorum.

[yadunyaninsonuysa]

Susarken Konuşmak

Susacaksın. Her şeye Herkese Susacaksın. Ya da bu dünyada Mutsuz olacaksın.

Ben kimden öğrendim Kelimelerin yanlış Cümlelerin anlamsız olduğunu, Ne zaman konuşsam Hatalı olduğumu?

Kimseye fikrini söylemeyeceksin Özellikle sana dokunmuyorsa ucu. Üzerler. Sen hatalı olsan da Olmasan da, Doğruyu söylesen de Söylemesen de, Üzerler.

İnsan nankördür İnsan sağırdır. İstemediğine çemkirir İstediğine de.

Tek yanlış kelimede Belki senin yüreğin soğur, Ama onunki soğumaz. Bir tek sana acımaz

Sessiz ağlamayı maarifet sanardım Öyle söylerlerdi bana. Sessiz kalmayı büyüklük sanardım Öyle anlatırlardı bana. Bildiğini söylemeyi bilgelik sayarlardı Üzeceklerini söylemeden bana.

Susacaksın kardeşim Kimseye ağzını açmayacaksın. Konuşanı ezerler Konuşanı üzerler.

Konuşurken susanı dinlerler Susarken konuşanı dinlemezler.

[yadunyaninsonuysa]

"İnsan ne zaman sinirlenir biliyor musun? Yok sayıldığını düşündüğü zaman. Cümlelerinin, fikirlerinin, benliğinin yok sayıldığını hissettiği an."

Sinir daha sonra yerini üzüntüye, en son ise boşluğa ve hissizliğe bırakır.

[yadunyaninsonuysa]

Hiçkimsemin kalmadığını düşündüğüm o zamanda, sen benim mucizemdin. Ölüm düşüncelerimin ışığıydın.

Şimdi ise yine hiçkimsem kalmadı. Karanlıkta ve boşlukta üşüyorum.

[yadunyaninsonuysa]

+ Çok yormuyor mu sence de? - Ne? + Yaşamak

[yadunyaninsonuysa]

Biliyor musun, akşam uyursam kırgınlığım geçer dedim. Haklıymışım, ama kırgınlık yerini durgunluğa bıraktı. Çünkü kendime kırgınmışım. Durgunluk ise gitmek istemiyor sanki.

[yadunyaninsonuysa]

Ve o gece de ben yalnız başıma ağladım. Kendi kendimi avuttum, kendi kendimi sakinleştirdim, doğru olduğunu düşündüğüm şeye kendimi ikna ettim. En önemlisi de, kendi sırtımı kendim okşayıp, ağlamaktan yorgun düşmüş gözlerimin yavaşça kapanmasını bekledim.

Bir kere daha, kimseye zayıf tarafını gösteremeyeceğini anladım. Kimseye ağlayamazsın. Yoksa gün gelir yine yalnız başına ağlayarak uyuya kalmayı beklersin.

[yadunyaninsonuysa]

Bizler sevmek için yaratıldık, Ama onun dışında her şeyi yapabiliyoruz.

Ne kadar yazık...

[yadunyaninsonuysa]

Ben, insan olmaktan utanıyorum.

[yadunyaninsonuysa]

“Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun? Gökte yıldızın kalmıyor. Gölgen bir yere sığmıyor. İçindeki şarkı içinde boğuluyor. Penceren sokağa bakmıyor. Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor. Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor. Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor. Dünyanın bütün cenazeleri evinin önünden kalkıyor. Her gün bir arkadaşın büyüdüğünüz zamanlarda kayboluyor. Girdiğin çıktığın bütün kapıların önünde yabancı, ardında yalnızlık olup kalıyorsun. Ne ,biliyor musun gönül yorgunluğu? Kendinden soğuyorsun. Sözünden soğuyorsun. Geçmişinden soğuyorsun. İnandıklarından soğuyorsun. Baktığın yüzlerden soğuyorsun. … Gönül yorgunluğu ne biliyor musun? Ölümün, yaşarken hüküm sürmesi insanda.”

-Çırpınıp İçinde Döndüğüm Dünya, Şükrü Erbaş

[yadunyaninsonuysa]

Herkes yalnızdır aslında, yapa yalnızdır hem de. Hatta bazıları o kadar yalnızdır ki, yalnız olduğunu fark edemeyecek kadar kalabalıktır etrafları. Yine de içleri yalnızdır. İçten içe ölürler etrafındakilerle. Ve ruhları kül olur rüzgara karşı. Gerçek ölümden tek farkı ise istersen küllerini geri getirebileceğindir. Ancak bunu sadece güçlü olursan fark edebilirsin.

O yüzden sorun yalnız olmak değil, bir şeyleri fark edebilmek bence. Herkes yalnız çünkü, kabul etse de etmese de.