yalnizlasmislardan - Tumblr blog

[yalnizlasmislardan]

'aklın varsa sen geri dönme'

[yalnizlasmislardan]

Bundan sonra beni mutluluğun bulmasını bekleyeceğim, daha fazla mutluluğu arayacak takatim kalmadı.

[yalnizlasmislardan]

[yalnizlasmislardan]

Çıkın şimdi balkona, pencereye ya da dışarı. Elinizi karanlığın içindeki yıldızlara uzatın. Umutla dolsun içiniz. Ben bunu hakediyorum, diyin; mutlu olmayı... Dileyin yıldızlardan dileğinizi. Kayanlardan değil ama. Çünkü onlar sönmüşler zaten... Yıldız kayarken değil, yıldız umutla gökyüzüne asılıyken dileyin. Karanlık gökyüzünü süslerken... Yalnız olduğunuzu düşündüğünüzde yıldızlara bakın... Onlar gökyüzünden gülümsüyor olacaklar... Size umut verecek... Yalnızlığınızı örtecek... Karanlıktaki tek aydınlığınız olacak... İnsan biriktirmek yerine yıldız biriktirin... Arkadaş edinmek yerine yıldız edinin... Belki de bir yıldıza aşık olacaksınız...Yıldızlara bakın, yalnız değilsiniz. Milyonlarca yıldız sizinle, sizinle aynı geceyi paylaşıyor, sizin için parıldıyor... Yıldızları sevin en çok, çünkü onlar sizi hiç bir zaman yalnız bırakmaz, bırakmayacak. Güneş üstünü örtmeye çalışsa da onlar hala ordalar...

[yalnizlasmislardan]

O benim ilk kaybım,

Kaybetmeye başlangıcım.

Ama belki de en güzel kaybım...

Beni ben yapan kaybım...

Beni yaşıtlarımdan farklı kılan kaybım...

İşte bu yüzde en güzel kaybımsın, 4 harfli...

Belki en büyük kaybım,

Kendimi kazanışım...

[yalnizlasmislardan]

Yıldızı severim; geceyi süsleyişini, karanlıkta bir umutla parıldayışını, bana umut verişini, onlara bakarken kaybolmayı ve en çok da beni yalnız hissettirmeyişini...

[yalnizlasmislardan]

Ne bileyim diğer çiftler gibi olamazdık belki ama yıldızları izleyerek bir kutu çikolata bitirebilirdik.

[yalnizlasmislardan]

Hani bazen ağlayacak gibi oluruz, güçlü gözükmek için çabalar dururuz... Boğazımıza yumruk çöker, öylece insanların içinde gözlerimiz dolu, yutkunamadan geçip gideriz.

Kimse anlamaz bizi, anlamasını da beklemeyi zaten. Yağmur yağdığında dışarı çıkıp yağmurun altında ıslanıp mutlu olmayız, ya da kahvemizi alıp pencereden izlemeyiz yağmuru. Sadece acırız bulutlara, çünkü kimse bilmez ki bu güzel gözüken yağmur aslında bulutların gözyaşlarıdır.

Ama biz anlarız, çünkü o buluttan farkımız yoktur. Biz ağlayamayız ama bulutlar bizim yerimize ağlar.

Şuan öyleyim bende işte; ağlayamıyorum, ama güçlü de duramıyorum.

Sadece izliyorum, bulutların haykırışını...

Bitkin vücudum, solmuş yüzüm, ve morarmış gözaltılarım...

Sadece dışarı çıkıp bulutların acısına ortak olmaktan başka bir şey gelmiyor elimden.

Kaybettiklerim, kazandıklarım sanki yarış içindeler.

Yapayalnız olmak kaybettiğim mi yoksa kazandığım mı?

Onca insan içinde yapayalnız olmak.

Ve hisleri sadece yazıya dökmek...

Belki de dünyadaki en iki yüzlü insan benimdir...

Kaybettiklerime karşı kazanmış gibi davranmam... En büyük iki yüzlülük.

Nefesim daralıyor gibi, bazen neden böyle hissettiğimi bilmeden sadece nefes almaya üşeniyorum. Hiç bir şeye mecalim kalmamış gibi...

Gibi? Belki de gerçekten kalmamıştır, hah?

Ben bugün yine kaybettim; hayallerimi, zamanımı, benliğimi...

Yıldız yok gökyüzünde...

Beni büyüleyen o küçük ışıklar.

Karanlık ama bulutlar var, yağmur var...

Ümit yok,

Hayal kırıklığı var,

Vazgeçmişlik, eh tabi biraz da yanlızlaşmışlık...

Bugün yine kasvet doğdu içime, sanki kalbim göğüs kafesimi kırarcasına çıkmak ister gibi.

Kırılan göğüs kafesim mi?

Muallaktayım.

Bu gece de bulutlar yansıttı beni,

Bu gece de benim için ağladılar...

[yalnizlasmislardan]

[yalnizlasmislardan]

Belki de yıldızlardan uzakta kaldığımız içindir bilinmeyen özlemimiz...

[yalnizlasmislardan]

... ve belki de yaşamayı bilmediğimiz için sevemedik hayatı'

-🌠🐎