yasenayka - Tumblr blog

[yasenayka]

[yasenayka]

zaten kimseye tahammülü kalmamış sinirli bir beybiyim

[yasenayka]

Bana yaptıkların nasıl oldu da senin değil, yine benim sırtıma yük oldu...

[yasenayka]

#2020

Burası dünya. Burası bu kadar. Burası ümidin ve korkunun, duânın ve gafletin, tebessüm ve hüznün kavga ettiği meydan. Buradan alınacak azık, salih amel, selim kalp, iyi niyet, güzel bakış, temiz muhabbet ve gayret. Allah sonunu hayr edeceği başlangıçlar, yollar ve yoldaşlar versin.

[yasenayka]

“Bekleyenler var duraklarda,

Sıraya girmek için

Yitirmek yarışını

Bitirmek için.”

[yasenayka]

“Bir gün güneşin kırk üç kez battığını gördüm. Biliyor musun, insan çok üzgün olunca gün batımlarından hoşlanır…”

[yasenayka]

Kerim’i özlüyorum. O kadar uzun zamandır Kerim’i özlüyorum ki. Onu dinlemeyi özlüyorum. Onunla sohbet etmeyi özlüyorum. Ona tavsiye vermeyi özlüyorum ondan tavsiye almayı özlüyorum. Bir insana dair yaşanmış neler özlenebilirse hepsini özlüyorum.

Kerimle ilk ne zaman tanıştık hatırlamıyorum. Ama bi 3-4 sene oldu sanırım. İlk tanıştığımızda çok önyargılıydım ona karşı. Bıkmadan usanmadan çabaladı. Ne kadar kahrım varsa hepsini çekti. İki kere “of yeter be” dedi ya da demedi. Ben Kerim’i çok üzdüm. Hiç üzmek istemiyordum ama. Valla da istemiyordum billa da. Ama öyle koşullar vardı ki. Ben öyle kaybolmuştum ki kendi manasız dertlerimin içinde. İstemeye istemeye de olsa çok üzdüm Kerim’i. Sonra Kerim “yeter” dedi. “Of yeter be.” 30 Eylül. Kerim’in doğum günü. Ben Kerim’i son kez üzdüm. Sonra o gitti. Giderken öyle laflar söyledi ki bana. Kerim beni bile isteye kırdı. Kerim istedi ki beni kırsın, kelimelerinin altında ezsin öyle gitsin. Hepsini yaptı. Başta çok kızdım ona. Ama benim kızgınlığım 3 günlüktür. 3 gün sonra geçti bütün kızgınlığım. Ama Kerim bile isteye beni öyle bir kırdı ki. Kocaman bir gurur oluşturdu bu kırgınlık yüreğimde. Neredeyse 3 ay olacak. Ben o kırgınlığı üzerimden atıp da “Kerim ben seni çok özledim” diyemiyorum.

İnsanlar her gün değişiyorlar. Biliyorum ki Kerim benim 3 ay evvel bıraktığım Kerim değil. Ben o eski ben değilim. Ve her gün birbirimize daha çok yabancılaşıyoruz. Tüm bunlara rağmen ben diyemiyorum Kerim ben seni çok özledim.

[yasenayka]

Bir karar aldım bir kaç saat öncesi. Hayatımdan çıkmış insanların hayatlarını merak etmeyeceğim bundan sonra dedim. Keşke hayatımda olmaya devam etseydi dediğim kişiler bunların çoğu. Benim için zor bir karardı bu. Ben de tüm sosyal medya hesaplarımı kapattım bu kararımı uygulayabilmek adına. Tanınmadığım yer hariç tabi, burası.

Eskiden uzun uzun yazılar yazardım, eski tumblr hesabımda. Şimdi farkediyorum ki tamamen kaybetmişim bu özelliğimi de. Edebiyattan kitaptan yazmaktan uzaklaşmışım bi hayli. Uzun uzadıya günlük bile yazamıyorum artık. Bilmiyorum kendini anlatmaktan vazgeçmek mi bu. Bazen diyorum ki keşke bir mektup arkadaşım olsa. Kim olduğunu bilmesem neye benzediğini nasıl göründüğünü bilmesem. Yalnızca duygularımızı paylaşsak onunla. Güzel bir haber aldığımızda mektuplarımıza eklesek. Üzüldüğümüzde “içimden sana yazmak geldi” diyip kağıda döksek her şeyi. Mektup beklemenin heyecanını tatsak birlikte. En yoğun anlarımızda bile “x benden mektup bekliyor” diye düşünüp bir araya sıkıştırıversek.

Ya da hepsini geç. Tanımadığım bir insan çıksa karşıma. Yargılamadan sessiz sakince dinlesek birbirimizi, öykümüzü. Sadece dinlesek. 1-2 saat fazlasında gözüm yok. Olmaz mı? Olmaz nerde bulacağız değil mi? Çok doğru valla nerde bulacağız

[yasenayka]

“Bunun hayatın gerektirdiği zorunluluklarla hiçbir ilgisi yoktu; ben yalnızca kendi kurduğum düzenden, gittikçe duyarsızlaşan çevremden ve en önemlisi kendimden yorulmuştum.”

[yasenayka]

Uzun zaman sonra döndüm buraya. Yazmazsam delireceğim çünkü. Ne zormuş insanın konuşamaması. Ne zormuş insanın konuşacak tek bir yüz dahi bulamaması. Başını yaslayacak bir omuz bulamaması. Yazacağım. Çünkü kendime sözüm var. Ben bu devranı eninde sonunda döndüreceğim. Ben bu savaşı kaybetsem de yenilmeyeceğim.

[yasenayka]

sen beni duyardın eskiden

[yasenayka]

‘Kapıyı hep çarpıyorum ama anahtarı da üstünde bırakıyorum, lütfen gir.’

[yasenayka]

Hiç bir şey olmamış gibi yollarına devam eden insanların varlığı canımızı sıkmış olsa bile şöyle düşünelim.Gerçekten hiç bir şey olmamıştır.mesela onlar yalan söylerken siz bunların yalan olduğunu samimi olmadığını bilip gülümseyip evet aynen öyle mutlu olacağız emojisi ile inanmış numarası yapmışsınızdır.ya da konumunuzdan dolayı insanlar sizi eleştirirken derin bi nefes alıp sende haklısın tabili emoji yerleştirmeli yüzümüze.hafif dadaklar kulaklara çekilecek hı hı evet aynen öyle.yahut hiç sevilmemişsinizdir arkadaşınız sevgiliniz aileniz tarafından.bi tarafınız sevmiştir ya derken diğer tarafınız sevse böyle mi yapar ya diyerek şahlanır.şahlanan tarafınıza kulak verin.Sevgi şeffaftır sizde şüphe bırakmaz.Karşınızdakinin vicdanı sızlamamış ve hatta belki kulağına taktığı küpe kadar takılmamışsınızdır.sadece sizin sevgi sandığınız şeyler onların hayatlarında konum atlamak zor zamanında vakit geçirmektir.üzülmeyin.üzülmek bile onları değerli kıldırır. Zaman geçer.zaman geçer.geçer de dönüp dolaşıp daha mı mutlu?hiç aklında değilim hiç mi üzülmedi hiç mi aramaz insan? Hadi bi lafı yalan diğeri de yalan öbürü de yalan.her laf ve fiil nasıl yalan olur der durursunuz boşverin o da geçer.kahvenizi yudumlayın icra iflas çalışın.pardon ben çalışayım siz naparsanız yapın.

[yasenayka]

benim icin kalbine bir yumruk at, bogazina yapış ve hesap sor

[yasenayka]

hak'sız'lık

yani ben ne bileyim, bazen sadece haksızlık ediyormuşsun gibi geliyor. tamamınla. enkazın altından çıkardığımda seni, gidip kendine kendi ellerinle yeni bir mezar kazıyorsun gibi. sonra ne sesini duyasım geliyor ne de gelip sarılasım. uğraşlarımın boşuna olduğunu farkettiğimde kendime kızıp, kendimi teselli etmem çok fazla zamanımı alıyor. yorgun düşüyorum. diyorum ki; değmiyor işte, ziyan ettin, keşke başka birine emek verseydin böylesine. sonra cevap veriyorum; en azından çabaladın, keşke elinden tutsaydım demeyeceksin.

ben her iki durumda da “keşke” deyip kendime yükleniyorum. ama sen bazen sadece haksızlık ediyorsun. tamamınla.

[yasenayka]

“Mesela balkon o evin parçası ama sokakta, soğukta. kendimi sana başka türlü anlatamıyorum.”

[yasenayka]