youcantclingtothepast - Tumblr blog

[youcantclingtothepast]

"Στις 17, θυμάμαι τον Παύλο μου να είμαστε στο σπίτι. Φεύγουν να πιουν καφέ με τα παιδιά και θα βλέπανε στη συνέχεια την μπάλα. Δε θα τον έβλεπα το βράδυ, του είπα "να περάσεις καλά" και θα τον έβλεπα το πρωί με τον καφέ. Ούτε στα πιο φρικτά μου όνειρα δε φανταζόμουν ότι θα ζούσα τέτοιο βράδυ.

"Μαχαίρωσαν τον Παύλο στην Τσαλδάρη", έτσι ειδοποιήθηκε ο πατέρας του.

Είναι ένας εφιάλτης που δεν έχει τελειωμό, περιμένεις πότε θα ξυπνήσεις αλλά δεν ξυπνάς. Αυτό που έλεγα μέσα μου ήταν "ας είναι στην εντατική, να τον βρω ζωντανό".

Είναι αυτή η ρημάδα η ελπίδα, που περιμένεις και λες ότι κάτι θα γίνει».

Στο νοσοκομείο όταν έφτασα, κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Ποιος θα τολμούσε να το ξεστομίσει. Μια ψυχολόγος που ήταν εκεί έκλαιγε, κάποια στιγμή ένας γιατρός μου είπε ότι ο Παύλος δεν ήταν ζωντανός. "Μαχαιρώθηκε στην καρδιά", μου είπε,

Ο δολοφόνος ήταν επαγγελματίας και πιάστηκε,

το έκανε η Χρυσή Αυγή.

Ήταν τρεις τα ξημερώματα.

Δεν θυμάμαι να αισθάνθηκα τίποτε για το δολοφόνο του παιδιού μου, σκεφτόμουν

πως θα ζήσω χωρίς τον Παύλο".

********************

"Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το «μάνα, πού είσαι» ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πώς και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει.

Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση, πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο. Είναι τόσα πολλά που έζησα με το παιδί μου που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Από την ώρα που κράτησα τον Παύλο μωρό στην αγκαλιά μου μέχρι την τελευταία στιγμή τα έχω όλα μέσα μου. Ακόμα κι όταν μεγάλος πια έμενε με τις κοπελιές του, τους φίλους του, κάθε μέρα έκανε μια βόλτα από το σπίτι.

Όλα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. 'Ομως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. 'Ομως τόσα παιδιά -κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη- με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. 'Εχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό".

Μάγδα Φύσσα

[youcantclingtothepast]

Anti anxiety.

[youcantclingtothepast]

Μία βάρκα σαν τις άλλες

Η πιο αληθινή λοιπόν και έγκυρη είδηση δεν υπάρχει σε καμία ιστοσελίδα.

Κανένας δεν μπορεί να σας πείσει να είστε φιλάνθρωποι και να ενστερνίζεστε τον πόνο του άλλου.

Δοκιμάστε αυτό λοιπόν. Ακούστε αυτή την ιστορία. Κλείστε για λίγο τα μάτια σας και φανταστείτε εσάς στην θάλασσα.

Ακούτε τώρα τις φωνές να ουρλιάζουν;

Τώρα χρειάζεστε φωτογραφίες και άρθρα για να σας πείσουν να αισθανθείτε;

Πόσο βαθύτερα βρίσκεται η ανθρωπιά σας;

Πόσο καλά την έχετε κρύψει;

Στη δική μου ανθρωπιά πάντως πήρε μονάχα ένα τραγούδι.

Με τίτλο,

Η Βάρκα

@solmeister13 x Yoda Priest

[youcantclingtothepast]

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Νομίζω δεν αντέχω άλλο. Δε νιώθω καλά. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αγκομαχώ για να μην κλάψω, πάλι. Δεν μ' αρέσει αυτή η προσμονή, καθόλου. Δεν μπορώ να σ' αγγίξω... Εσύ πια αποφεύγεις ακόμα και να μου μιλάς. Οι σκέψεις μου τρέχουν συνεχώς και τίποτα δεν τις σταματάει... Τίποτα δεν τις καθησυχάζει. Κένη οθόνη, σιωπηλά ακουστικά, ουρλιαχτά απο το μυαλό.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν νιώθω πραγματικά κάτι για σένα ή έχω πάλι το γαμημένο το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Με διακατέχει εκείνο το συναίσθημα το άρρωστο, αυτό που σε κάνει να αργοπεθαίνεις. Ψυχορραγώ γιατί έχεις αφαιρέσει την καρδιά μου και την κρατάς στο χέρι σου. Την κοιτάς με εκείνο το παγερό, αδιάφορο βλέμμα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην έχουν λουστεί τα χέρια σου με το αίμα μου.

Έχω σχεδόν στερέψει από αίμα, τα περισσότερα μέρη του σώματός μου έχουν ήδη παραλύσει. Όμως εγώ δεν αφήνομαι, δεν πεθαίνω, δεν παραιτούμαι. Σου χαμογελάω, λες και έχω ακόμα την καρδιά μου.

Χρησιμοποιώ τις τελευταίες μου δυνάμεις για να σου ψελλίσω εκείνες τις τελευταίες λέξεις. Δεν είναι λέξεις μίσους, πόνου, θυμού ούτε θλίψης. Είναι οι δύο λέξεις που δεν θα τολμούσα ποτέ να σου πω. Οι δύο εκείνες λέξεις που δεν θα εκτιμούσες ποτέ, που θα γελούσες αν με άκουγες να τις λέω. Τελικά ίσως αυτό να ήταν το λάθος. Θα λέγαμε διαφορετικές λέξεις. Αν πεθαίναμε εδώ και τώρα, τα στόματά μας δεν θα συγχρονίζονταν. Δε θα σκεφτείς ποτέ το ίδιο. Αυτός είναι και ο λόγος που πεθαίνω και εσύ με σκότωσες.

Βλέπω την καρδιά μου στα χέρια σου, στα τελευταία της. Μαζεύει τη δύναμη που της έχει απομείνει για έναν τελευταίο χτύπο και βρίσκω ευκαιρία για την πιο μεγάλη αναπνοή που μπορούσα να πάρω. Ξεφυσάω και ψιθυρίζω σαν να το ούρλιαζα: Σ' αγαπάω. Και κάπως έτσι ξεψυχάω. Κι αν��ί να κλάψεις ή να φωνάξεις, πετάς την καρδιά μου στο πάτωμα, γυρνάς ακόμα μία φορά την πλάτη,

κι έτσι άδοξα, φεύγεις.

~δίνη_19/01

[youcantclingtothepast]

Σώσε με...

Δες με, κείτομαι στο πάτωμα. Mε έχει περικυκλώσει ήδη το κατακόκκινο υγρό. Προσπάθησε σε παρακαλώ να με σώσεις. Δεν θα τα καταφέρεις αλλα θέλω να προσπαθήσεις. Μη μου λες πως είσαι περήφανος γι’ αυτό το λάθος. Δεν είναι ζωή αυτό που ζω. Με έμαθες να μου κάνω κακό. Σταματήστε να χειροκροτάτε ρε γαμώτο. Χάνομαι...

Προσπάθησε σε παρακαλώ να μου κλείσεις τις πληγές. Μη μου ανοίγεις άλλες. Δε θέλω να είμαι τίποτα. Δε θέλω να κουβαλάω κανένα όνομα που μου φορέσανε στις πλάτες μου. Σε παρακαλώ σώσε με. Σώσε απο μένα. Μη με αφήνεις. Μη με χειροκροτάς. Μη μου λες μπράβο. Δε θέλω. Κάθε σου μπράβο είναι μια ακόμα χαρακιά.

Αντί να μου φέρεις λίγο ιώδιο να κλείσει η πληγή, φέρνεις ένα ακόμα μαχαίρι. Το βάζεις βαθιά στις υπάρχουσες πληγές μου και τις ανοίγεις κι άλλο. ΜΗ ΜΕ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΣ! ΣΤΑΜΑΤΑ! Κάθε στίχος, κάθε μέρα, καθε δοκιμασία, κάθε μάθημα, κάθε επιτυχία, κάθε αποτυχία είναι άλλο ένα χαράκωμα, μια πληγή, μια μελανιά, ένα σημάδι. Σώσε με σε ικετεύω. Μη μ’ αφήνεις. Έρχεται το ασθενοφόρο δε θα προλάβει.

Θα πεθάνω. Θα φύγω. Κάνε κάτι γαμώ.

Βγάλε τις ωτοασπίδες σου. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ. Δώσε για μια φορά σημασία στην άλλη πλευρά της μάσκας που μου φόρεσες. Εστίασε εκεί που σου ζητάω. Σε παρακαλώ. Σώσε με γαμώτο. Η ζωή απαιτεί δασκάλους. Μάθε με πώς να σωθώ.

Δείξε μου τα βήματα. Βρες μου μια γάζα να κλείσω τις πληγές να σταματήσει η αιμορραγία. Σώσε με. Δεν αντέχω. Σώσε με γιατί μόνη μου δε θα σωθώ. Προσπαθησε για μένα μια φορά. Σώσε με.

Άπλωσέ μου το χέρι σου και τράβα με έξω απο τη δύνη.

Βγάλε με από ‘δω.

Κοίτα με. Βγάλε μου την μάσκα, σκίσε μου τα ρούχα. ΔΕΣ ΠΩΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ! Κοίτα τι χειροκροτάς. Κοίτα τι επικροτείς. Δες τα σημάδια μου. Δες τα φαγωμένα χείλη μου. Δες τα κατεστραμμένα νύχια μου. Τα κατακόκκινα μάτια μου. Τα πρησμένα μάγουλά μου. Το αδυνατισμένο σώμα μου. Την θριμματισμένη μου καρδιά. Κοίτα πώς με έκανες.

Μη με λυπηθείς.

Απλά δείξε μου πώς να σωθώ.

Πώς να νικήσω;

ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΩ;

5. Solmeister: Σώσε με / ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

@xartinovasileio  @solmeister13

[youcantclingtothepast]

Νοσταλγία

Long time no see.. Δεν έχω ιδέα τι να πω. Ούτε γιατί αποφάσισα να το κάνω ολο αυτό. Δεν σε είδα. Δεν σε χαιρέτησα ποτέ. Κοίταξα πίσω μου την τελευταία μέρα πριν την αποφοίτηση και αποφάσισα να το κάνω το βήμα και να βγω από το σχολείο. Δεν ανησυχούσα. Ήμουν σίγουρη πως θα σε συναντούσα στα όνειρά μου. Όπως και έγινε. Το ίδιο όνειρο κάθε μέρα. Εγώ δεν σου μιλούσα ποτέ. Εσύ κάθε βράδυ μου άνοιγες την καρδιά σου και μου έλεγες πόσο ερωτευμένος είσαι μαζί μου και πόσο με αγαπάς. Καθόμουν εκεί και σε χάζευα. Με άγγιζες, με φιλούσες στα γρήγορα και μέχρι να το καταλάβω είχα τα μάτια μου ανοιχτά και έβλεπα ξανά τους τέσσερις τοίχους μου.

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω ξέρεις τι θα εκανα; Θα γυρνούσα σε εκείνο το κρύο μεσημέρι, τον Νοέμβριο μετά την παράσταση και θα άκουγα προσεκτικά κάθε σου λέξη όσο κουρασμένη κι αν ένιωθα. Και τώρα θα μου είχε μείνει κάτι να ελπίζω. Κάτι να θυμάμαι. Θα μου είχαν μείνει τα συναισθήματα σου. Θα ήξερα ότι ολο αυτο ήταν αληθινό. Για να μη σε ξεχάσω.

Αν ήξερα ότι το εκείνο το φιλί μας θα ήταν το τελευταίο, σου ορκίζομαι πως θα σταματούσα τον χρόνο. Θα φιλιόμασταν για πάντα. Θα αγκαλιαζομασταν για πάντα. Θα σε κοιτούσα για πάντα. Θα σε είχα για πάντα.

Αν ήξερα ότι η τελευταία που κουβέντα που θα λέγαμε θα ήταν εκείνη την αδιάφορη Δευτέρα, σου ορκίζομαι δεν θα είχα αφήσει να έρθει ποτέ η Τρίτη. Θα ήταν ακόμα Δευτέρα, θα ήταν για πάντα Δευτέρα.

Αν ήξερα πως τότε θα ήταν η τελευταία φορά που σου τραγούδησα, θα τραγουδούσα για πάντα. Θα σου τραγουδούσα το Σελήνη, αν και πάντα απολάμβανα περισσότερο το Μαθήματα Πτώσης. Μου είχες πει πως σου άρεσε. Το θυμάμαι. Μα πως μπορώ να το ξεχάσω; Σε θυμάμαι να με κοιτας με το χαρακτηριστικό βλέμμα σου και να μου λες σχεδόν υποτιμητικά "Εσύ σολ; Εισαι μικρη για αυτά". Και μου λεγες συνέχεια: " Το σελήνη, το σελήνη τραγούδα μου"

Κλείνω τα μάτια και βλέπω εκείνη τη φωτογραφία μας. Είμαστε αγκαλιά. Με έχεις σφίξει για να μη φύγω. Ξέρεις τι μου χες πει τοτε; Δε θα το ξεχάσω ποτέ. "Είσαι τόσο ξεχωριστή για εμένα. Δε πρόκειται να σε αφήσω να φύγεις ποτέ". Και μάντεψε. Έφυγα. Κι εσύ έφυγες.

Και το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα περιτύλιγμα από το σοκολατάκι του Δημήτρη. Από πέρσι, θυμάσαι; Α και το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Μου το χες χαρίσει τότε που βρεθήκαμε κρυφά στις τουαλέτες δίπλα από το εργαστήριο. Εκεί που με αποχαιρέτησες τελευταία φορά, με το τελευταίο μας φιλί. Δε θα το βγάλω ποτέ. Θα μείνει για πάντα εκεί, στην μπροστινή θήκη της χιλιοσκισμένης τσάντας μου.

Γιατί θέλω πάντα να ξέρεις πως ένα κομμάτι μου σου ανήκει. Όπως και ένα δικό σου κομμάτι ανήκει σε εμένα

Τώρα, εκ των υστέρων, ξέρω τι θα σου έλεγα. Έψαχνα πολύ καιρό για την ιδανική φραση. Και ήταν εκεί που φανταζόμουν, στους στίχους του Μανώλη. Θα σου την έλεγα ακριβώς πριν το τελευταίο μας φιλί: "Φίλα με μία προτελευταία φορά, η τελευταία θα είναι απόψε στο όνειρό μου".

Και μόνο τότε θα έφευγα. Γιατί ξέρω οτι έτσι δε θα με ξεχνούσες ποτέ.

Μάλλον αυτό είναι το τέλος.

Αντίο λοιπόν..

[youcantclingtothepast]

Πριν γυρισετε το κλιπ για το Δωματιο 101 ηξερες τι ηθελες να κανεις και τι θα σημαινε η καθε μικρη λεπτομερεια βασει της ιστοριας της RV η απλα ειχατε με τον φοιβο μια βασικη ιδεα και στην πορεια εγινε ο γριφος του wnc Θελω να πω ηταν σχεδιασμενο απο την αρχη οτι πχ η μαρσο θα φαινοταν να μη βιαζεται και μετα το μηνυμα του μπραντο θα ετρεχε η ηταν κατι που προεκυψε μαζι με αλλα στοιχεια και στην ουσια συμβαδιζε απλα με το αρχικο νοημα του πρωτου ρβ "τυχαια"

Η ιστορία γράφεται καθώς προχωράει. Στην αρχή οραματίστηκα το όνομα Ρόζα Βάμβα, μετά προέκυψε το viral campaign με τις ταγκιές του ROSA (god bless him) το οποίο περιείχε τα ????? και γέννησε την ιδέα του γρίφου, μετά έγραψα τους στίχους της Μαρσό στο ???? και είπα στον Brando την ιδέα με τους γρίφους και πως η Ρόζα ίσως να είναι ερωμένη, αδερφή, μαμά, το όνομα ενός ξενοδοχείου, το όνομα μιας παρέας και ούτω καθεξής.

Στο δεύτερο κομμάτι, το Δωμάτιο 101, ήξερα τι ήθελα να συμβολίσω και αυτό φαίνεται τόσο στο στίχο, όσο μετέπειτα και στο βίντεο. Το βίντεο το κάναμε brainstorm μαζί με τον Φοίβο και ιδέα στην ιδέα καταλήξαμε εκεί που έπρεπε.

[youcantclingtothepast]

Escape the fairytale

Εδώ η κόλαση φλερτάρει με την απόλαυση. Το λάθος ερωτεύεται το σωστό.

Αγνοώ τις τύψεις, αγνοώ το αύριο, αγνοώ το μυαλό. Το κάνω να σωπάσει. Σκέφτομαι τα πολλά διαφορετικά τέλη του παραμυθιού μας. Σε έναν κόσμο με αστέρια και κομήτες το φιλί μας καταστρέφει τα πάντα. Σε ένα άλλο παραμύθι όπου εγώ είμαι νεράιδα και εκείνος πρίγκιπας, όλα είναι ρόδινα. Το ειδύλλιό μας συνεχίζεται. Τρέχουμε μαζί και δε μας νοιάζει τίποτα. Φιλιόμαστε με πάθος, τα χείλη μου του ανήκουν. Χαμογελάμε, κοιταζόμαστε και ξαναφιλιόμαστε.

Όσο προχωράμε χέρι χέρι ουρλιάζοντας έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ελεύθεροι, ένα κόκκινο φως ρίχνει το πέπλο του. Γυρίζω πίσω μου, αυτός έχει φύγει. Κοιτάζω γύρω μου και όλα χάνονται. Η καρδιά μου σταματάει να χτυπά. Τα μάτια μου κλείνουν και όταν τα ξανανοίγω ανανεώνω για μια τελευταία φορά το κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη μου και ξανακοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώ πως όλα τα παραμύθια τελείωσαν τώρα. Το κόκκινο φως στην τουαλέτα του μπαρ τα σκοτώνει όλα. Σκοτώνει την καρδιά μου, σκοτώνει τη νεράιδα μου, σκοτώνει τους πλανήτες μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το σταματήσω. Τώρα σκέφτομαι. Δε νιώθω, το ξέρω.

Κάθομαι στο πάτωμα περικυκλωμένη από τα γκράφιτι στους τοίχους. Δεν διαβάζω κανένα. Έχουν φαντάσματα οι τοίχοι αυτοί. Έχει φαντάσματα η τύχη αυτή. Τώρα κλείνω τα μάτια μου γιατί όλα περικυκλώνονται από ένα υγρό, το λένε δάκρυ. Κυλάει στα μάγουλα μου και ξεπλένει την μάσκαρα από τα μάτια μου. Διακρίνω κατά λάθος δίπλα μου ένα στιχάκι "Εκείνη πλανήτης, εκείνος κομήτης, το φιλί τους απότομη προσκρουση".

Γνέφω καταφατικά και τα μάτια μου κλείνουν ξανά. Ακούω αχνά σαν soundtrack μια φωνή γνώριμη: Οσα δε ζήσαμε φαντάσου, θυμήσου πόσο ποτέ δεν ταιριάξαμε, κουβέντες που ανταλλάξαμε, πόσο ο ένας για τον άλλον αλλάξαμε.

Όσο προχωράω δεν βλέπω τίποτα παρά ένα χοντρό στρώμα στάχτης. Βλέπω εμένα, βλέπω εσένα να κλαίμε και να φωνάζουμε. Βλέπω κι άλλους να κλαίνε και να μας φωνάζουν. Τώρα η φωνή είναι θυμωμένη και φωνάζει: Μα στάσου, γιατί πετάω στη φωτιά γράμματα σου. Ουρλιάζω τώρα και τρέχω. Με τα δάκρυα μου να τα έχουν μουσκέψει όλα.

Στο τέλος του δρόμου βλέπω μια ηλιαχτίδα, την ηλιαχτίδα αυτή την φώναζε Ελπίδα μα τα παντζούρια τα δικά μου είναι κλειστά. Με πλησιάζει με αγκαλιάζει, μου σκουπίζει τα δάκρυα και αρχίζει να μου τραγουδάει με την φωνή της να χαϊδεύει τα αυτιά μου: Κι αν ήταν όνειρο, να μη φοβάσαι, γιατί ξυπνάς και το ξεχνάς. Κι αν ήταν όνειρο, να μη φοβάσαι γιατί ξυπνάς και δεν θυμάσαι

Της χαμογελάω και τώρα πια ξέρω τι να κάνω. Με φιλάει στο κούτελο και με ξαναστέλνει πίσω. Σηκώνομαι από το πάτωμα. Τρέχω, τον βλέπω στο μπαρ με μια μπύρα στο χέρι τον πλησιάζω και πριν προλάβει να πει τίποτα τον φιλάω.

Ο χρόνος σταματάει. Το φιλί μας απότομη πρόσκρουση. Κεραυνός διαπερνά το κορμί μου. Τελικά η κόλαση δεν απέχει και πολύ από την απόλαυση. Όταν η καρδιά πάει να σπάσει. Τα μάτια καθρεφτίζουν το φεγγαρι. Το δευτερόλεπτο μοιάζει αιώνας.

Τα χείλη πλησιάζουν ξανά. Το ν' αντισταθώ είναι αγώνας. Και ΚΕΡΔΙΣΑ. Δε φοβάμαι, τα πάντα είναι αλλιώτικα εδώ. Παραδίδομαι στον πειρασμό. Κλείνω τα μάτια μου, τον έλεγχο χάνω.

Τα πάντα είναι αλλιώτικα εδώ.

Όλα είναι ίδια μα τελικά όλα είναι αλλιώς.

Escape the dreamscape - @solmeister13

Όνειρο ήταν - @dpans @marseaux

Αλλιώς - @solmeister13

[youcantclingtothepast]

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα από κοντά μια μάγισσα. Τελικά ήταν όλες τους στο μυαλό μου. Είχαν ρίξει τα φίλτρα τους στις σκέψεις μου. Τα ονόματά τους ηχούσαν συνεχώς στο κεφάλι μου, Άννα και Μόνα. Είναι συνέχεια εκεί, μέσα στις σκέψεις μου. Εγκλωβίζουν τα όμορφα και μου αφήνουν τα άσχημα. Έχουν χτίσει κι ένα βασίλειο στο κεφάλι μου, απ’έξω λεει με μεγάλα κόκκινα γραμματα ‘ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ’. Συνειδητοποιώ πως αν και συνήθως δεν έχω την ανάγκη να αψηφώ κανόνες, τον συγκεκριμένο έπρεπε να τον σπάσω.

Στ’ ακουστικά μου ουρλιάζει ο Μανώλης. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟΨΕ ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΜΑΓΙΣΣΑ. Χτυπιέται ο Μανώλης. Τόσες φορές έχω ακούσει αυτο το τραγούδι όμως ποτέ δεν το έχω νιώσει. Οι στίχοι προχωράνε και εγώ ανατριχιάζω, κουνιέμαι, ψιθυρίζω κάθε στίχο με θυμό. Οι μάγισσες αρχίζουν να φτιάχνουν μέσα στο μαγικό τους καζάνι τα φίλτρα. Κλείνω τα ματια και βλέπω μια τεράστια προθήκη μπροστά μου, διακρίνω πλέον ξεκάθαρα τις ετικέτες από τα βαζάκια: ΤΥΨΕΙΣ, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΠΑΝΙΚΟΣ, ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΝΙΓΜΟΥ, ΑΓΧΟΣ, ΤΥΨΕΙΣ, ΤΥΨΕΙΣ...

Και τώρα αρχίζω να χάνομαι. Το τελευταίο πράγμα που διακρίνω είναι η Άννα, γελά σατανικά και αδειάζει όλα τα μπουκαλάκια. Πνίγομαι, πνίγομαι, ΒΟΗΘΕΙΑ. Δεν μπορώ να φωνάξω. Μανώλη χάνομαι. Τι γίνεται μέσα μου; Τι λέω; Μανώλη σώσε με. ΜΑΝΩΛΗ! Ένα ρεφρέν Μανώλη. Έχω την εντύπωση οτι μπαίνει το ρεφρέν. Αχ να το. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟΨΕ ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΜΑΓΙΣΣΑ...

Σηκώνομαι και μπαίνω στο μυαλό μου. Φωνάζω αλλά δε μ ακούω. Ουρλιάζω κι εγω ουρλιάζει κι ο Μανώλης. Αρχίζω να τρέχω ανάμεσα στις σκέψεις και φτάνω έξω από το βασίλειό τους και στέκομαι ακίνητη με soundtrack: ΜΕΤΑ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ ΟΣΑ ΕΝΙΩΣΑ ΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ. Ανάβω έναν πυρσό και τρέχω. Σπάω την πόρτα καίω τα φίλτρα, καίω το καζάνι, καίω τις συνταγές, καίω τα πάντα. Τώρα κυνηγάω την Άννα, τρέχει. Τώρα πετάει, τώρα πετάω κι εγώ. Την αρπάζω και τη φυλακίζω. Βαθιά μέσα στα μπουντρούμια του μυαλού μου. Πιάνω και τη Μόνα και τη δένω μαζί της. ΚΙ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑ, ουρλιάζω τους στίχους, Μανώλη τις πιάσαμε. Τις πιάσαμε Μανώλη. ΚΙ ΕΓΩ ΡΑΒΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΡΑΓΙΣΑ. Τραγούδα Μανώλη, είμαστε ελεύθεροι. Φεύγουμε Μανώλη.

Κοιτάζω γύρω μου. Παντού στάχτη. Στο βάθος η Άννα και η Μόνα αποδυναμωμένες. Τώρα το βασίλειο τους είναι μικροσκοπικό. Είμαι η βασίλισσα μου, Μανώλη.

Τα κατάφερα, Σολ, τα κατάφερα...

@solmeister13 @xartinovasileio @psychedelicmessworld @marseaux

[youcantclingtothepast]

Θα βγουμε αραγε ποτε απο τη δυνη ?

Αν όχι, θα μας πάρει προσπαθώντας.

[youcantclingtothepast]

Λένε πως οι έρωτες πριν την ανατολή φωτίζουν σαν σπίθες

Ρώσικη Ρουλέτα - WNCfam

@marseaux @georvsd @sikonebrando @dpans

[youcantclingtothepast]

Το δικό μου Χάρτινο Βασίλειο

Τον τελευταίο καιρό νιώθω πραγματικά αυτά που γράφει ο σολ. Νιώθω ότι ανήκω στα παιδιά που είναι κουλ και στους κοινωνικά ανασφαλείς του. Εγώ λοιπόν χρειάζομαι ένα βασίλειο. Χάρτινο, ξύλινο ή χρωματιστό. Αυτό το βασίλειο του σολ είναι και δικό μου βασίλειο και το δικό μου καταφύγιο. Τα τραγούδια του είναι το κομφορτ ζοουν μου. Είναι αυτά που νιώθω. Είναι εγώ. Και γι αυτό το βασίλειο για τα παιδιά με τα αισθήματα έχω και εγώ κλειδιά. Θα νικήσουμε την Άννα και την Μόνα. Θα κάψουμε τις μάγισσες, θα κατακτήσουμε το βασίλειο, θα κατακτήσουμε τους εαυτούς μας. Θα νιώσουμε και εμείς ξανά βασίλισσες του εαυτού μας. Για να γίνω λοιπόν βασίλισσα θα μένω στο χάρτινο μου βασίλειο στον χάρτινο κόσμο μου. Μαζί με τους χάρτινους φίλους μου. Γίνονται κι αυτοί βασιλιάδες σιγά σιγά στα δικά τους χάρτινα βασίλεια,στα δικά τους χάρτινα κάστρα. Χάρτινο γιατί είμαστε όσο παροδικοί και ένα χαρτί. Αν ανάψει μια φλόγα θα χαθούμε κι εμείς και το βασίλειο μας. Το χάρτινο λοιπόν αντικατοπτρίζει το σύντομο το μικρό. Γιατί το δικό μου βασίλειο δεν είναι τετραπέρατο, δεν είναι αιώνιο. Το βασίλειο μου είναι φτιαγμένο από χαρτί γιατί κι εγώ είμαι χάρτινη και εσύ είσαι χάρτινος, όλος μας ο κόσμος είναι χάρτινος. Μια αστραπή ή ζωή μας, μα προλαβαίνουμε είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης. ΕΝΑ ΧΑΡΤΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ. Αυτό είναι το δικό μου Χάρτινο Βασίλειο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ

@solmeister13 @marseaux @sikonebrando @psychedelicmessworld @dpans