yuvasizkus

[yuvasizkus]

kaçarken kendine çarpmışsın, yüreğin tuz buz olmuş. ellerin kesilmiş, sen sadece gülümsemişsin.

[yuvasizkus]

kapıları tanıyor, duvarları iyi biliyorum. hayır, ben gittiğimden değil. kapılar hep benim üzerime kapandığı için dört duvar arasına sıkışıp kaldığımdan.

[yuvasizkus]

ellerim bile silemiyor gözlerimden akan yaşları, öyle yalnızım.

[yuvasizkus]

herkese dimdik olan şu ruhum senin karşında yerle yeksan, var bi' sana eyvallah.

[yuvasizkus]

varlığımla yokluğum, bana dahi birken senden olmayışımı fark etmeni beklemek aptallıktı, çok yazık.

[yuvasizkus]

kimseden gitmeyişimden midir bilmem, yolları değil gidişleri ezbere bilirim ben. sonra, yaslandığın duvarın ardından gidenleri seyretmeyi de, göğsünün üstüne çöken tonlarca ağırlıktaki hissi def etmeyi becerememeyi de. hem zaten, o duvar da çökecek. yaslanacak hiçbir şey kalmayacak arkanda. kendine yaslanmak isteyeceksin lakin çoktan devrilmiş olduğunu fark edeceksin. bir enkaz yol alabilir mi? bundandır, yola hiç çıkamayışım ve bundandır, yürüyerek aşındıramadığım yolları gidenleri seyrederken aşındırışım.

[yuvasizkus]

*22:38 çoktan patlamış sokak lambaları bile yanardı sen mahalleme girdiğinde.

[yuvasizkus]

öyle hiç kimseyim ki gören gözler bile kör bana. duyan kulaklar sağır, zaten ben de bağıramıyorum. hem kabullendim artık, öyle hiç kimseyim ki bilen yok yüreğimdeki dilekleri.

[yuvasizkus]

herkes, her şeyi unuttum sanar da gönlüme sorarsan sancısı dünden daha yakındır.

[yuvasizkus]

çiçek isem topraksız, gök isem yıldızsız ve kuş isem yuvasızım. öyle öksüz ve öyle eksiğim işte, anlıyor musun?

[yuvasizkus]

şimdi benim seni arayışım, bir menekşe kokusu. gelsen sen de anlarsın yokluğunu.

[yuvasizkus]

bazı akşamüstleri bir his çöküyor insanın üzerine. sanki, yüreği kora değmiş de yanıyor gibi. ve sanki, bir çiçekmiş ama yaşadığı vazo kırıldığında kendisinin de bir önemi olmayacağını fark etmiş gibi.

[yuvasizkus]

kimse bilmiyordu. koca bir boşlukla yaşadım ben. göğsümün ortasında koca bir delikle. kimse bilmiyordu. kimi zamanlar oldu, bu deliğin küçüldüğü. kapandığı değil ama hiç değilse biraz küçüldüğü. fakat her seferinde yuvama döndüm ben, o koca boşluğa. uzandım kendi göğsüme ve ben doldurmaya çalıştım boşluğu. çünkü başka kimse gelmeyecekti. kimse o koca boşluk dolsun diye savaşmayacak, göğsüme uzanmayacaktı. ben yaptım. öyle sarıp sarmaladım ki o boşluğu, en sonunda ona dönüştüm. boşluk ben oldum. derin, hissiz ve sessiz. bir hiçlikte yaşar mı insan? ben yaşadım. öyle hiç oldum ki en sonunda, herkes bakışlarımdaki rengin nereye kaybolduğunu sordu. oysa kaybolan bendim, kendi boşluğumda kaybolmuştum ve karanlıktan renkleri bile göremez durumdaydım. onlarsa benden cevaplar isteyip duruyordu, duymuyordum.

[yuvasizkus]

ben kimsenin kapısını bile çalmadım da seninkine bir kedi misâli kıvrılıp yatmıştım.

[yuvasizkus]

tek başına hasta olmak zor ne de olsa, bari intihar korkusu gibi ara sıra yokla.

[yuvasizkus]

ve yeni bir şarkı keşfedip senin de duymanı istediğim zaman, seni biraz daha fazla özlüyorum.

[yuvasizkus]

veda etmenin, göğüse yayılan ince sızısı.