zbialecka - Tumblr blog

[zbialecka]

Hiroshi Sugimoto

Japoński fotograf i architekt urodzony w 1948 roku w Tokio. Inspiruje się pismami i dziełami Marcela Duchampa. W jego twórczości odnaleźć można również zainteresowanie dadaizmem i surrealizmem, a także nowoczesną architekturą końca XX wieku.

Sugimoto mówi o swojej twórczości jako o demaskacji czasu lub zdjęciach będących kapsułą czasu. Jego prace koncentrują się na przemijaniu, a także konflikcie między życiem a śmiercią.

Dzięki użyciu aparatu wielkoformatowego 8×10 i wyjątkowo długiego czasu ekspozycji, Sugimoto uzyskał reputację fotografa o najwyższych umiejętnościach technicznych. Jest także ceniony za koncepcyjne i filozoficzne aspekty swojej pracy.

Od 2008 Sugimoto prowadzi firmę architektoniczną - New Material Research Laboratory [http://www.shinsozai.com/#]

[zbialecka]

“List do matki” Sergiusz Jesienin

Żyjesz jeszcze, biedna stara matko? I ja żyję. Pozdrowienia ślę. Niechaj sączy się nad twoją chatką To wieczorne światło w sinej mgle.

Mnie pisano, ze ukrywasz trwogę, Tęsknisz za mną, że cię trapi żal, Że wychodzisz często znów na drogę W swej salopie śmiesznej - patrzeć w dal.

A gdy siny mrok na wieś się kładzie, Często widzisz, niby blisko tuż, Jak ktoś mi nagle w karczemnej zwadzie Wbił po serce fiński nóż.

Głupstwo mamo! Spokój nade wszystko. To igraszka tylko sennych mar, Już nie takie ze mnie pijaczysko, Bym bez ciebie gdzieś tam z dala zmarł.

Po dawnemu łaknę twej pieszczoty I o jednym marzę tylko w snach, Bym czym prędzej od tej złej tęsknoty Znów powrócić pod nasz niski dach.

Wrócę, wrócę, kiedy w słońca blasku Rozwiosenni się nasz biały sad. Tylko ty już więcej mnie o brzasku Nie budź tak, jak osiem temu lat.

Nie rusz tego, co się odmarzyło, Nie budź tego, co na wieki śpi. Zbyt mnie wcześnie życie doświadczyło. Strata złud i nuda wszystkich dni.

I modlitwy nie ucz mnie. Bo po co? Co odeszło, już nie wróci, nie. Tyś jedyną łaską i pomocą, Tyś jedyne moje światło w śnie.

Więc zapomnij już tę swoją trwogę, Przestań tęsknić, porzuć zbędny żal. I nie wychodź tak często na drogę, W swej salopie śmiesznej - patrzeć w dal.

[zbialecka]

“Kokon” Nuri Bilge Ceylan (1995)

Rodzice wcieleni w role głównych bohaterów. Koszty pokryte z pieniędzy zarobionych na fotografii. Efekt - piękna poetycka impresja, niczym nie odstająca od dzieł niejednego cenionego twórcy.

„Kokon” to krótkometrażowy debiut Ceylana. Sen o poróżnionym małżeństwie, na nowo szukającym wspólnego języka. Ich uczuć i emocji nie odnajdziemy w skamieniałych twarzach, lecz w powiewie wiatru, w ogniu, w deszczu i delikatnych płatkach śniegu. We w pełni odczuwających siłach natury.

Kontrastem dla ich statycznych, leciwych postaci jest chłopiec - obserwujący, poznający świat drogą eksperymentów i aktów niszczenia. Pełnia życia i śmierć, młodość i starość. A wszystko zamknięte w etiudzie płynącej nieśpiesznym nurtem przemijania.

[“Kokon” zostawiony ze “Zwierciadłem” Tarkowskiego: https://vimeo.com/115526326]

[zbialecka]

Tuż przed wybuchem II wojny światowej premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill na spotkaniu z ministrem powiedział: “Starcie jest nieuniknione, pilnie potrzebujemy więcej pieniędzy na wojsko, musimy skądś wziąć te fundusze.” Minister wojny odparł: “Może więc obetniemy wydatki na kulturę.” Na to Churchill bez wahania: “Panowie, to o co my wobec tego walczymy?”