zeuzey - Tumblr blog

[zeuzey]

Herkes hala çok mutlu, ben hariç amına koyayım. Ben hariç!

Senelerimi devirdiğim insanın başka birine aşık olduğunu öğrendim.Bozmadı diyoruz da acılar,plaklar düz kontak artık gülümsedim.Insan sevinir mi değerlisinin başka birini sevdiğine?Ben sevindim abi,deli gibi sevindim hemde benim ona verdiğim değerin daha fazlasını versin istedim zira sevgisinin karşlığı yoktu.Dedim çok sev o kızı,benim seni sevdiğim kadar çok lakin o da benim yandığım kadar yaksın seni. Şimdi herkes dediği gibi Allah a emanet. Arkdaşlar etme bulma dünyası diyor,hayırlısı.

[zeuzey]

Yıllar geçti, ben büyüdüm sen içerlerde bir yabancı olarak dahi kalamadın. Sen hep yolundaydın, ben hala yolu bulamadım. Sevilemedim bir türlü. Doğrusu sevmek de sevilmekte istemedim, izin vermedim. Oturdum bekliyorum, seni değil artık. Gerçek aşkı. Ama öyle oturup da beklenip de buluncak şeyler değil bunlar. Kalbim atsın istiyorum artık. Korkuyorum. O ritmi hissedememekten ve o ritmi hissederken içimdeki o histen. Korkuyorum. Her yıl omzuma bir yaşın daha yükü yüklenen hayatımda bir tek seni sevmiş olarak ölmek istemiyorum. Hayat ne garip doğrusu! Neden aşka ihtiyaç duyuyoruz? Senden sonra gözlerim açıldı her şey adeta matematiğe dönüştü! Hep bir mantık çerçevesinde. Bir delilik yapmak istiyorum! İzlediğim bir filmden, bir kitaptan etkilenmek mesala…kalple olacak şeyler işte.

[zeuzey]

[zeuzey]

Geçmiş bizi ne zaman terk etcek lan? Silik yaşamakta bir yere kadar.

[zeuzey]

Aynı nakaratta,farklı insanlara ağladık.

[zeuzey]

Acıyı çeken bizdik,sizin götünüze battı.

[zeuzey]

Bir insan hiç mi ibneliğinden ödün vermez be arkadaş

Bazen safa yatmak gerek.

[zeuzey]

bana bi “ne olacaksa olsun amına koyayım” rahatlığı geldi 

[zeuzey]

Sevgili Bilge ; Bana bir mektup yazmış olsaydın , bende sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve bir çok söz yarım kalmış kalsaydı , bir çok mesele çözüme bağlanmadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak , anlatmak , birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana , durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de. İnsanları , eski karıma yapmış olduğum gibi , büyük bir boşluk içinde bırakmasaydım. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu , bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım ; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki , durum çok ciddi bilge , aklını başına topla. Ben iyi değilim bilge , seni son gördüğüm günden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim. Gerçekten de o günden beri gözüme uyku girmeseydi. Hiç olmazsa , arkamda kalan bütün köprüleri yıktım ve şimdi geri dönmek istiyorum , ya da dönüyorum cinsinden bir yenilgiye sığınabilseydim. Kendime , söyleyecek söz bırakmadım. Kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. Aslına bakılırsa , bu sözleri kullanmayı ya da böyle bir mektup yazmayı bile , ne sen ne aşk ne de hiçbir şey olmadığı günlerde kendime yasaklamıştım. Sen , aşk ve her şeyin olduğu günlerde böyle kararlar alınamazdı. Yaşamamış birinin ölü yargılarıydı bu kararlar. Şimdi her satırı ,bu satırı da neden yazdım ? diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlığımı son dakikasına kadar aynı görünüşle ayakta tutmak gibi bir görevim olduğunu hissediyorum. Çünkü başka türlü bir davranışım , benimle küçük de olsa bir ilişki kurmuş , benimle az da olsa ilgilenmiş insanlarca yadırganacaktır. Oysa , sevgili bilge , aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. Fakat yaralı aklım , henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. Biliyorum ki , bu akıl beni bütünüyle terkedinceye kadar gidipgelenazizvarlık masalına kimse inanmayacaktır. Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil ölümleri ile ortaya koymak durumundadır. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı da başkaları tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez ; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. Bir alınyazısı da , ölümün anlamını bilerek , ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir , bazı müelliflere göre bu durum daha da acıklıdır. Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum. Bu nedenle , Sevgili bilge , mutlak bir yalnızlığa mahkum edildim. (İnsanların kendilerini korumak için sonsuz düzenleri var. durup dururken insanlara saldırdım ve onların korunma içgüdülerini geliştirdim.) Hiçkimseyi görmüyorum. Albay da artık benden çekiniyor. Ona bağırıyorum. (bütün bunları yazarken hissediyorum ki , bu satırları okuyunca bana biraz acıyacaksın. fakat bunlar yazı , sevgili bilge ; kötülüğüm kelimelerim arasında kayboluyor.) Kendimi iyi hissetmiyorum bilge. Beni bir daha görmek isteyeceğini sanmıyorum. Kendimi suçlu hissediyorum. Doğduğum günden başlayan bir suç dizisi içindeyim. Seni görmek istemiyorum , seni görmek istemiyorum. Aynı olayları bir daha yaşayacak gücüm kalmadı. Beni unut-belki de unuttun-beni unut. Başıma gelecekleri  düşünme. Ne yaptığımı , nasıl yaşadığımı merak etme. Sana anlatması zor. Sevmesini bilmeyenler , kaderlerine razı olmalıdırlar. Oluyorum. Eyvallah. İyi değilim , fakat üzüntülü de değilim bak gülüyorum ; haha

[zeuzey]

“herkes öldürür sevdiğini” 

[zeuzey]

[zeuzey]

[zeuzey]

[zeuzey]

[zeuzey]

[zeuzey]

[zeuzey]

Zamanında yıkıp geçmişin biricik sevgilsi ile birlikteliklerine neredeyse hep böyle güzel kalın yazasım geldi bu gerizekalılık içime nereden işliyor be