zykahraman

[zykahraman]

13. CONTRADICTION

Since I was going to get married soon and settle in Istanbul, I’ve lost all my motivation about work. All, as in the slightest motivation that remained. I’m not even sure that it could have been defined as motivation anyway. Berat once said, "Normally as being my wife, I wouldn’t want you to work after we get married, but you're too qualified to ask for that." I couldn’t have been happier. He didn't want me to work! I didn't want to work either. We were so happy that once again we were thinking the same way.

“I felt really sorry for my friends whose mothers used to work. I witnessed their situation. A situation I would never want for my own children.” he said.

What could have happened to his friends because they had working mothers? What was the reason Berat was defining the situation as negative? Were there even a reason for thinking that way anyway. Many of my friends' mothers used to work too, and I was pretty sure that their situation were more than ok. But that day, I totally agreed with Berat, he was so right.

For the last four years, I had desperately been unhappy at work, could not improve myself even at the slightest level. I couldn’t get rid of the idea that I would be sitting in the same chair for my entire career. My financial status had improved year by year on the contrary. I had a real high life standard regarding my age and the national standards. Many people might want to be in my shoes, where I was so desperate not to be able to fulfill my potential. I was neither courageous enough to make a fresh start in a different career nor had any opinion what that different career would be. Feeling so trapped, the simplest solution was to get married and have children. And in order to make myself believe that this was also the best solution I was so ready to act against all my life experience and knowledge I had gotten so far. I remember my father’s coming home in a fury, shouting at us, hitting everything, kicking the walls. I remember us just watching, being incapable of doing anything, saying anything. I remember myself swearing that I would never ever follow a man when I grow up.

This was how I felt whenever there was such a situation. Then why was I now unhesitatingly approving Berat when he said, “A mother should not work”? Why? How strange! The decision is made first. Then the supporting ideas are collected. How easy it was to turn your back to an idea that doesn’t support your already made decision.  How easily I’d forgotten my anger at my mother for not being able to defend herself against my father. I was going to get married and become a mother. But I was going to be a strong mother, I was going to be the one who makes the decisions at home! Believing in these on one hand, keeping all my opinions to myself and approving whatever Berat says on the other.

***

The first Sunday after the elections, my cousin Bilal was going to get married. My mother, my sister and I went to Istanbul on Thursday for henna night. My father and my brother were going to come and join us on Saturday morning. I was so happy to have three full days to spend with Berat, and on Saturday afternoon we were finally going to meet with his sister Sinem.

On Friday afternoon Berat came to Aunt Melek’s apartment to take me out. A block further of course, far enough such that we were sure nobody would see me getting his car. We went to the regular cafe in Yeşilköy, the one we ​​always went. As a matter of fact, we used to go to either Yeşilköy or Nişantaşı. The other a million places in İstanbul were out of table. Berat loved Yeşilköy having lived there since forever and loved Nişantaşı having attended high school there.

I must admit that I would have preferred to go to Bosphorus, or to tens of museums I hadn’t seen in İstanbul, to the countless places I hadn’t been to. Of course I didn’t talk about my wishes nor did Berat realized that I was actually a local tourist. We always hung out in Berat’s favourite places in Yeşilköy and Nişantaşı. Even if I were a resident in İstanbul, not a tourist, I'm sure I wouldn't always go to the same districts and same places anyway. A beautiful city, with beautiful weather, an amazing sea, a wonderful history… We should have touched the streets, felt the stone. We had a car, we were together. Even if we were stuck in traffic, we wouldn't get bored, we had each other. We could have visited a whole giant city.

We could have gone to Ortaköy and taken a Bosphorus tour. We could have viewed the city from the roof of Galata Tower. We could mingle with the crowd in Istiklal and watch the Bosphorus from one of the beautiful cafes in the street. We could have drunk tea at Pierre Loti, eaten fish in Eminönü. We could have walked in Belgrad Forest, Yıldız Park, Emirgan Grove… We hadn’t visited any of these places. Ağva and the islands? No way they could have made it into the list.

I told Berat that I loved Istanbul very much, that I always wanted to live in this city, and that I regretted not having gone to the university there.

“I applied for some job opportunities over the years, but I’d been rejected by all,” I said.

“So where would you want to live in İstanbul?” He asked and continued silently; “If you lived here.”

“I’ve never thought,” I said, lying of course. “But this place is nice. My uncles' district, Florya is also beautiful. Besides they’re very close to each other.”

He smiled. I knew he would. Now that I knew whenever he would smile, whenever he would be surprised, whenever he would hide that he were surprised. And I also knew it when he was a little sad. In fact, lately he usually was. He was hiding, but it was easy for me to notice his sadness. He had business related issues. He mentioned once:

“Everyone is up to doing business in the cheapest possible way. The quality of the material, the performance of the product has no importance. I search all the material catalogs available in order to offer the rightest material and the most suitable accessory to the customer. My father always intervenes my work. Who needs a competitor, right? He changes the scope of my work: “There is no need for such expensive materials, this cheaper one will work either. Rivals will be offering a lower cost product and we lose the job.” We so will not! Even if we lose the job once, quality work turns out to be superior in the long run. If only we manage to be patient.” He sighed. "Anyway, I shouldn’t bore you with these unexciting stuff.”

"It’s hard to work with your father, right?”

“Of course it's hard, Ela. In fact, it wouldn’t be hard if I as well just do the job without any future forecasting, without planning anything. Just like my father.” he tried to smile. “All he focuses is the turnover. If it’s high, nothing else matters. No matter how unqualified the job is.”

It was the first time he had spoken to me so sincerely. I wanted him to continue, but I was so unfamiliar with business management issues that I could not make a single comment.

“You know what? Steve Jobs had an obsession with the quality of the things unseen. An obsession he inherited from his father, who  refused to use poor wood for the back of cabinets, or to build a fence that wasn’t constructed as well on the back side as it was in the front.”

He took a deep breath and fell into silence.

”You can go back to banking business whenever you want to,” This was the one and only comment I could make.

”It's too late for that," he said. “I'll have to climb up all the career steps again. I've missed all the opportunities.”

He was only thirty-one years old. There would be a million other opportunities upcoming, if only he had trusted himself. He mastered in business and economics. He was following all the international news and seemed well-informed in macroeconomic issues. Wasn’t this one of the most important characteristics of a financier? He was charismatic and had a natural talent in influencing. He lived in other countries, had international study and work experience. He had a well-known family with a large circle. I think the only reason he was desperate was because he wasn't looking at the full side of the glass.

Sometimes he seemed to imply that his family had forced him to return to Turkey. On the one hand, he was trying to conserve his strong and successful businessman image, but he was giving the signals of something that was going wrong on the other. I was aware of it indeed, but I guess I preferred to ignore so that I could keep myself in the illusional fantasy that everything was just like a fairytale.

He was talking about these negativities just slightly. Then he used to return to the heartwarming ones in a very natural way, where we used to stay long.

“If you quit smoking, I'll come back to Turkey,” he told his mother once and she so did.

Then he said, ”I'll come if you get me a dog," and they did it either. They adopted their dog Jinxy when she was a baby. They sent her to K9 training camp for a month first, and then they took her home.

“A dog with a high potential,” I said. “It’s a pity she was trained in order to be a house dog.”

He laughed. Once again I knew he would.

Then he admitted that all the young people in his family, except himself, had taken a very good education. He had a cousin who was going to get graduated from ITU Mechanical Engineering following June. And he was going to get married the month after. He was such a bright student that he had already started working part-time in a tech company before even getting graduated. His soon to get married wife was his alumni. I don't remember if she’d got a job before getting graduated either, but I am pretty sure that it might took a few months at most for her to find a prestigious job. Turkey’s economy was at its peak that year, even the corner kebab-houses were looking for a waiter to employ.

Berat was angry with his cousin. “He hasn’t made any money yet, he doesn't have any savings, his father is doing his wedding. What does he know about life anyway?”

He told these not with these words, not this directly, but with a down-looking manner. I didn’t make any comment. Not because he didn’t deserve any, but because for some reason I had a feeling those days that I had to approve him in everything. The person we were talking about was a mechanical engineer who was going to get graduated from one of the most prestigious universities of the country. He had already started his career in a well-known tech company. Why was this young man, who has a wealthy father, supposed to wait for months or years to get married and make his girl-friend wait either. Why do two people loving each other, having necessary money need to wait to get married? For what reason? What would they prove to whom, when they wait for years? Thinking these, I smiled at Berat. He was looking at me so beautiful as always. So warm his hand was. ”You are right, my dear," I said. "May he make his own money first.”

“I am so lucky to have you Ela. I’ve never felt this way before. Never had such a relationship.”

Hadn’t he? Really? Never loved someone until this age? Never been loved before? How come he knew this well how to treat a girl, how to make me fall in love with him so easily. Then he asked me if I had a serious relationship.

“Once, I had.” I said. “University years… It’s been so long.”

He didn't say anything, but he was pretty upset. Was I supposed to lie either?

Then he asked if I was a virgin. Not using the “v” word directly but by implying in a so-called cute way. I was so ambarressed, felt the fire in my face. My cheeks must have been flushed.

Such a devout person like me was asked if she was a virgin. An indirect question moreover! I hate implicity. Why do people not ask their questions directly?

“If that's what you mean,” I said, unable to even mention the “v” word; “No such thing happened.”

I was so confused with both disappointment and embarrassment. I don’t think I was able to manage my gestures. It is probable that he thought I was lying.

The tension in the air was scattered by a cute little boy of two years who suddenly approached our table. He stood in front of me, smiling very gently and kept looking at me for almost a minute. His parents were also surprised, looking at us, standing at the hall, waiting for their child to leave the place. I liked it so much, how nice he was looking at me. Looking at the boy on one hand, checking if Berat was able to see scene on the other, I was so happy. I could have stayed in that moment forever. After they had left, Berat said, "The boy has fallen in love with you, Ela." It was the best compliment I've ever had in my life.

We left the place after them. He was going to leave me to Rüya’s. We got in the car. “Let me show you my favorite street,” he said.

It was a wide, long street in Yeşilyurt. Along the road, there were a century old plane trees. It was like a fairytale street coming out of the old Turkish movies, preserved in the best way as if another movie might be taken at any moment.

“Maybe we'll live here too,” he said. I smiled. Then he kissed me. I think this was the street where we kissed for the first time.

[zykahraman]

CANIM ÖĞRETMENİM

Sevgili ilkokul öğretmenimin adı Ahsen Demirbilek’ti. İsmiyle müsemma. Bir soyad bir insana bu kadar yakışır. Uzun boylu ve kiloluydu. Her daim bakımlıydı. Sarışın, alımlı ve güçlü bir kadındı. O zamanlar bana çok yaşlı geliyordu ama bizi okuttuğu sırada otuz beş yaşlarındaymış; ne kadar da genç. Ne yaşamıştı da o genç yaşında dünyanın bütün öfkesini sırtına katmıştı ve aklına her estiğinde hıncını bizden çıkarıyordu peki? Onu bilmiyorum.

Ben çalışkan bir öğrenci olduğum için, -bir de tabi zengin- bana beş yılda sadece iki kere vurmuştu. Sıra dayaklarını saymıyorum tabi, orda sınıf ayrımı gözetmezdi. Ama diğer pek çok öğrenci; safça olan Burak vardı, zorba olan Altuğ vardı, tembeller, yoksullar ve ikisi birden olanlar vardı, (bu kesişim kümesi çok kalabalıktı) onlar artık dayak arsızı olmuştu.

Hiç unutamadığım bir olay vardır: Korhan vardı, annesi vefat etmişti. Her anneler gününde, Korhan ağlardı, biricik öğretmenimiz de “Senin annen benim yavrum,” der, avuturdu onu. Korhan bir gün öyle bir yaramazlık yapmıştı ki, onu annesi kadar seven öğretmenimiz ona vurdu, vurdu, vurdu…

Ne zaman yere düştü Korhan? Tüm sınıf neden seyrediyoruz? Neden bir şey yapamıyoruz?

Korhan yere düştü mü, öğretmen onu itti mi hatırlamıyorum. Yerde tekmelediğini hatırlıyorum ama. Defalarca hınçla, nefretle tekmelediğini, Korhan’ın ağladığını ve o sırada içeri giren annemi… Tam o sırada. Bakakalışını. Nasıl üzüldüğünü. Ama işte hiçbir şey yapamayışını!

Hiçbir zaman okula gelmeyen annem, tam o gün, tam o an neden okula gelmişti! Gelmeseydi keşke. Görmeseydi keşke.

Neden bir şey yapmıyorsun Anne?

“Durun.” diyor annem, “Yapmayın!”

“Yapmayın!” O kadar mı Anne? Tutsana yakasından. “Yeter,” desene. Çağırsana müdürü. Ayağa kaldırsana okulu.

Devam ediyor öğretmen, ama sakinleşiyor sanki. Az sonra duracak. Korhan hiçbir şey olmamış gibi yerine geçecek. Öğretmen annemle havadan sudan konuşacak.

O gün mü bıraktım anneme derdimi anlatmayı?

Bir zaman bir yerde annemle iletişimi kesmiş olmalıyım. Hiç anlatmamış olamam meselelerimi.

Hiç hatırlamıyorum ama.

Muhakkak anlatmışımdır. Dinlemiş olmalı beni.

Hiç mi dinlemedi yoksa? Ben ne zaman beni gerçekten üzen şeylerden bahsetsem o, yemediğim yemeklere, zayıflığıma, dizlerimdeki yara bereye mi saptırdı konuyu?

Akşam evde, babama anlattı olanları, “Alalım seni bu okuldan,” dedi. Öyle ağladım, öyle bağırdım ki, annemden koparıyorlar sanki.

“Bırakmam ben sınıfımı,” dedim. “Geçmem başka okula.”

Çok uzun sürdü tartışma. Ne bir oyuncak, ne bir giysi, ne başka herhangi bir çocuksu talep… Hiçbir şey istememiştim o güne kadar. O istemediklerim yumak oldu içimde, hepsini birden talep ettim sanki:

“Gitmeyeceğim başka okula!”

Okuldan ayrılan öğrencilerden çok kötü bahsederdi öğretmenimiz. “Nankör,” derdi onlara. İsim isim sayardı hepsini. Beliz de nankördü. Çağlar da nankördü. Bir tek Hande, -sonradan çiçekle ziyarete gelmişti bir gün- sadece o, mecbur kalmıştı başka okula geçmeye, şartlar öyle gerektirmişti.

-  Sana vuruyor mu hiç?

-  Vurmuyor. Bana hiç vurmadı.

-  Yavrum burnumuzun dibinde güzelim Oran İlkokulu var. Servislerde sürünmenize de gerek kalmayacak.

-  Servisle gitmekte sorun yok. Servisteki arkadaşlarımızı da seviyorum.

Babam neden dinliyor sadece? Bana bir şey sormuyor.

Abim nerde? Onun da öğretmeniydi. O biliyor aslında, biliyor ki beni de dövüyor. Herkesi dövüyor. Sebepsiz çoğu zaman.

Abim sessiz. Oysa her zaman her şeye karışır.

Ablam da bana katıldı şimdi. O da bırakmak istemiyordu okulunu, öğretmenini ve arkadaşlarını. Karar sadece benim de değildi işte. Yoksa o dünden razıydı Oran İlkokulu’na gitmeye de benim yüzümden mi süründü servislerde?

-  Nasıl dövdü o çocuğu! Acımasız kadın.

Sen de durdurmadın ama. İzledin öylece. Güç verdin sessizliğinle.

-  Annesi olmayan çocuk o, değil mi?

“Nankör,” dedi öğretmen sınıftan ayrılanlara.

-  Bırakmam ben okulumu. (Hıçkırıyorum şimdi.)

Nankördü onlar. Ben değildim. Ben nankör değilim.

-  Seviyorum arkadaşlarımı ben.

Babam yumruğunu masaya koyar şimdi zaten, böyle öğretmene teslim etmez etimi. Bizim evde babam ne derse o olur. Şartlar öyle gerektirecek benim için de.

-  Ela, nasıl biliyorsan öyle yap yavrum. Sana laf anlatmak mümkün değil.

Annem benimle iletişim kuramayacağını anladı yine.

Ben kazandım.

[zykahraman]

Frank Underwood:

“Money is the Mc-mansion in Sarasota that starts falling apart after 10 years. Power is the old stone building that stands for centuries. I cannot respect someone who doesn’t see the difference.” demişti ya...

Bi’ gücü kötüye kullananlar var, Underwood onlardan biri, bir de gücü paraya satanlar var. İlkinin yine “bilge” bir tarafı var da ikincisi acınası bir kalitesizlik örneği.

Batı’da kötüler gücü parayla satın alıyor.

Bizde tam tersi: O kadar talihsiziz ki “en kötü”müz gücünü paraya satacak kadar hem açgözlü hem de vizyonsuz çıktı.

Barış getirecek, Türkiye’yi güçlü bir ekonomi ve demokrasi yapacak, kendi adını asırlarca rahmetle andıracak güce sahipti.

O gücü, kişisel mal varlığını tahkim etmek için tüketmeyi tercih etti. Şimdi dün arkasından sallayanlarla kolkola yürümek, kendi pisliklerini örtmek için masum insanlara çamur atmak, ah üstüne ah almak zorunda. Karar almak için beş para etmez adamların suyuna gitmek, dün karaladığını bugün aklamak, her gün yeni bir hukuksuzluk icat edip zalimliğini katlamak zorunda.

Güçlü mü? Değil. Gücünü çoktan kaybetti.

Güçlü değil, zengin.

Güçlü değil, zorba.

Sadece zulme yetiyorsa güç, o güç değildir, zorbalıktır.

10 yıl içinde değer kaybeden Mc-mansion gibi; O da sanal bir saygınlık uyandırdı 5-10 yıl.

Paraya sattığı için gücünü, ne “Barış”ı, ne ekonomiyi, ne hukuk devletini tahsis edebilecek güce sahip artık.

Zorbalığı sadece yakıp yıkmaya yetiyor.

Hasta çocuklara yapılan yardımı engellemek, günahsız insanları hapsetmek, arkasını toplasın diye 5 maaş ödediği haysiyetlere para yetiştirmek için kendi tabiyle “fakir fukarayı, garip gurebayı” patates soğana muhtaç etmek zorunda.

Tarih O’nu lanetle anacak.

Yastığa başını koyamıyordur bile.

Hala O’nu güçlü zanneden var. Hangi güçten bahsediyorsunuz.

[zykahraman]

İYİ BİR HİKAYE 15 BÖLÜMDE NASIL ANLATILIR?

Her hikâye, üç kısımdan oluşur.

Perde 1: Kurgu; kahramanın mevcut dünyası

Perde 2: Çatışma; olaylar

Perde 3: Çözümleme; hayat dersi, karakter dönüşümü

 İyi bir hikâye için:

·        Kahramanın bir/birkaç hasarı olmalı ve onu onarmalı.

·        Kahraman bir dönüşüm geçirmeli ve bir hayat dersi çıkarmalı.

·        Bu dönüşüm ne kadar büyükse hikâyenin iyi olma ihtimali o kadar yüksektir.

 PERDE 1

 1)      AÇILIŞ SAHNESİ (%1) – TEK SAHNE

Hikâyenin giriş bölümünde aşağıdaki sorular yanıt bulmalı.

·        Kahramanın hasarı/hasarları neler?

·        Kahramanın mevcut dünyası neye benziyor.

·        Kahramanın dış görünüşü.

·        Hikâyenin tonu, modu.

  2)      SET-UP (%1-10) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Kahramanın mevcut dünyasını, problemlerini ve hedeflerini, birden fazla sahnede anlatacağız.

·        Kahramanın hedefleri neler? Kahraman neyin peşinde?

·        Kahramanın sıkıntısı, memnuniyetsizliği, sorunu ne?

·        Mevcut dünyasını daha ayrıntılı anlatacağız.

·        Kahramanın iç ve dış dünyası. Kahraman kim?

 3)      DERS CÜMLESİ (%5) – TEK SAHNE

Hayat Dersi: Kahraman bu hikâyede ne öğrenecek? Hangi hayat dersini çıkaracak?

Kahramanın Sorunu: Bu kitabı neden yazıyorsun?

Dönüşüm: Hikâyeler bu dönüşüm için yazılır ve okunur. Bu dönüşüm hikâyede yer almak zorunda. Karakterin bir kusuru olmalı ve hikâyenin sonunda o kusuru onarmalı.

Ders Cümlesi: Kahramanın, hikâyenin sonunda çıkarması gereken dersin, okuyucunun bilinçaltına, bir cümle olarak, bir başka karakter tarafından yerleştirilmesidir. Bu karakter, Kahramanın sevmediği, dinlemediği ama aslında dinlemesi gereken bir karakter olabilir. Kahraman, kendisine söylenen bu cümleyi duymayacak, anlamayacak.

 4)      KATALİZÖR (%10) – TEK SAHNE

Hikâyenin yönünü değiştirecek bir olay olmalı, %10’dan geç olmamalı.

Bu olaydan sonra kahramanın hayatı asla eskisi gibi olmayacak.

Bu olay bir keşif, bir sonuç gibi değil, fiziksel bir olay, bir haber, bir aksiyon şeklinde olmalı. Ne kadar aktif bir olay olursa o kadar iyi olur.

5)      MÜCADELE (%10-20) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Her katalizör beraberinde bir mücadeleyi getirir.

Kahraman katalizör bölümünde olan olayı proses edecek ve bir karar alacak.

Elbette bu kararı hemen alamayacak. Bu kararı hemen alamıyor oluşu, okuyucuya, kahramanın değişime ne kadar dirençli olduğunu da gösterecek.  

Kahraman bu kararı hemen alamasın.

Katalizör bölümünde kahramanın kafasında bir soru işareti belirmeli, o soru bu bölümde cevaplanmış olmalı.

 PERDE 2

 6)      KARAR ANI (%20) – TEK SAHNE

Kahraman ya yeni bir yere gidiyor olmalı, ya da yeni bir şey deniyor olmalı.

Kahraman yeni bir dünyaya giriyor olmalı.

Perde 2, Perde 1 ile tam tersi dünyalar olmalı. Perde 1 iyiyse, Perde 2 kötü bir dünya olmalı. Ya da tam tersi.

Bu iki dünya birbirinden çok farklı olmalı. Böylece karakter değişime zorlanmalı. Karakter ne kadar değişirse, hayat dersini öğrenmeye o kadar yaklaşacak.

İyi hikâyelerde bu değişim daha keskin olur. Bu değişim yolculuğu fiziksel de olabilir, zihinsel de.

Önemli: bu bölümde karakter hala arzularına göre karar alıyor, ihtiyaçlarına göre değil.

Karakter, hayatını değiştireceğine inandığı şeyi arzuluyor, ama aslında bu arzusu onun gerçek ihtiyacı değil. Karakterin asıl ihtiyacı olan “hayat dersi”ni çıkarmak, ama karakter henüz bunun farkında değil.

Bu bölümde karakter, sorunlarını yanlış şekilde çözüyor olmalı.

Karakter arzularını takip ederek aslında sadece yara bandı takıyor.

 7)      YAN KARAKTER (%22) – TEK SAHNE

Kahramanın aldığı karar, kahramanın iç ve dış dünyasını nasıl etkileyecek.

Yeni karakterler, Perde 1’de olmayan karakterler hikâyeye girecek ve kahramanın hayat dersini öğrenmesine yardım edecek.

Her bir yan karakter, kahramanın, hayat dersini öğrenmesine başka bir şekilde katkı sağlayacak.

 8)      EĞLENCE & OYUNLAR (%20-50) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Perde 2’nin kalbindeyiz. Hikâyenin doruğa çıktığı bölüm. Yan karakterler bu bölüm içinde tebeyyün edecek.

Okuyucu kitabı bu bölüm için alır. Okuyucu bu bölümde ne olduğunu bilmek ister. Uzun bir bölüm olmalı. Karar anı bölümünde cavplanan sorunun neticeleri bu bölümde anlatılmalı.

Karakter hayatındaki sorunları yanlış şekilde düzeltiyor olmalı.

Karakter, hayalini kurduğu herşeye sahipmiş gibi bir algı uyanmalı.

Bu bölüm perde 1’deki dünyadan tamamen farklı olmalı.

 9)      ORTA NOKTA (%50) – TEK SAHNE

Sahte Zafer ya da Sahte Kayıp

Eğlence & Oyunlar bölümünün zirve noktası

Kahraman bu bölümde arzusuna kavuşacak ama hikâye burada bitmeyecek.

Kahramanın arzusu aslında hiçbir şeyin çözümü değil.

Asıl hikâye, kahraman hayat dersini çıkardığında bitecek.

Kahraman henüz hayat dersini çıkarmadı ama artık hayatını ihtiyaçlarına göre planlaması gerektiğini anladı.

Hikâye en yükseğe çıkmış olmalı. Bir saat çalışmaya başlayabilir, bir aşk hikâyesi doruğa ulaşabilir, bir katalizör daha devreye girebilir. Hikâyeye yeni bir yön verilmeli bu bölümde.

Burdan sonra kahraman artık rotasını arzulardan ihtiyaçlara döndürmeli.

Bu noktada artık dış olaylar bitiyor ve iç yolculuk başlıyor.

 10)   KÖTÜ ADAMLAR GELİYOR (%50-75) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Hikâye yeni bir yön kazanıyor.

Eğer hikâye şimdiye kadar yükselen bir trendde ise şimdi alçalacak. Ya da tam tersi.

Bu bölüm, kahraman hayat dersini öğrenmemiş olmasının neticesi olarak başına gelenler.

İçsel nedenler kahramana artık değişmesi için iyice baskı yapıyor.

 11)   DİBE VURUŞ (%75) – TEK SAHNE

Kahraman dibi görecek.

Herkesin değişmeye başlamadan önce görmesi gereken nokta

Birçok insan bu dibi görmeden değişmez.

Bu bölüm de aslında bir katalizör ama kahraman bu sefer değişecek.

Yeni bir bakış açısı doğacak. Kahraman eskisi gibi düşünmüyor olacak.

Kahraman artık meselesini tek başına ve kendisi çözmesi gerektiğini anlayacak.

 12)   KÜLLERİNDEN DOĞMA (%75-80) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Kahraman hatalarıyla yüzleşecek.

Kusurlarının, sorunlarının farkına varacak.

Her dibe vuruşun bir küllerinden doğuşu olur.

Hikâyenin en karamsar bölümü ama aydınlıktan önceki karanlık.

Gerçek değişim olmadan hemen önceki bölüm.

Bu bölümde kahraman isterse ilk dünyasına geri dönebilir. Dönmeyi seçebilir. İşte döndüğünde, eski dünyasına ne kadar ait olmadığını, oraya uymadığını ve artık birçok şeyin değiştiğini anlar.

Yani kahraman kolayı seçip eski dünyasına kısa süreli bir dönüş yapar ve artık oraya ait olmadığını anlar.

Aslında kahraman baya bir yol geldiğini ve değiştiğini fark eder.

Kahraman nihayet gerçek problemi tanımlar ve nihayet doğru şekilde değişmeye başlar.

 PERDE 3

13)   KARAR ANI 2 (%80) – TEK SAHNE

Önceki bölümde kahraman iç dünyasına, hasarlarına, problemlerine derin bir şekilde bakmaya zorlandı. Şimdi bu bölümde kahraman bir sonuç ile gelmek zorunda.

Küllerinden doğmada sorunu tespit etti, şimdi bir çözüm bulacak.

Kendini tamir edecek.

Diğer kişilerin değil, düzelmesi gerekenin kendisi olduğunu anlayacak. Sorun onlarda değildi, sorun hep bendeydi.

Perde 1’de olduğu kişi + Perde 2’de öğrendikleri, kahramanı perde 3’te olduğu kişiye dönüştürecek.

Aha işte dediği ve en sonunda hayat dersini öğrendiği an.

 14)   FİNAL (%80-100) – BİRDEN FAZLA SAHNE

Kahramanın bu noktaya gelmesi kolay olmadı.

Okuyucuda kazanılmış duygusu uyandırmalı.

Tekrardan testlere tabi olup o testleri geçmeli. Geçtiğini okuyucuya göstermeli.

Verdiği kararı sürdürdüğünü, bu kararın arkasında olduğunu okuyucuya göstermeli.

Bu kararı aldıktan sonraki bu bölüm %20 ve uzun bir bölüm ki arka arkaya testler olsun ve kararın arkasında dursun okuyucu da bunun kazanılmış bir zafer olduğunu bilsin.

Ve hikâyenin sonunda okuyucu wow ne değişim geçirdi karakter demeli.

 15)   KAPANIŞ SAHNESİ (%100) – TEK SAHNE

Kahramanın değişim tamamlandıktan sonra geldiği nokta, yeni dünyası

Açılış ve kapanış sahneleri çok farklı olmalı.

Hikâye anlatımın gücü karakterin ne kadar değiştiğinden gelir.

Hasarlı kahraman kendini iyileştirmiş olmalı.

Bu dönüşüm her zaman kötüden iyiye olmak zorunda değil ama mutlaka olmalı.

[zykahraman]

ALTIN GÜNÜ | SAHNE 10 | CEREN:

Yardım kampanyası ile uğraşmaya değmez. Kedilere köpeklere mama desteği ile damlaya damlaya göl olmaz. Büyük oynanır büyük kazanılır. Sorunlar çözülürse tepeden çözülür. Sorun görüyorsan siyasete gireceksin. Bireysel çabayla üç kişi beş kişi için yardım kampanyası yürüteceğine, o insanların yardıma muhtaç olmaması için bir politika üretirsin, sorunu toptan çözersin.

Ama siyasete girmez Neşe. İnsan önce kendini değiştirir, dönüştürürmüş. Kendisi iyi, dürüst, ahlaklı olan insan etrafını da iyi edermiş. İyilik de dönüşüm de etki de içten başlarmış, dalga dalga yayılırmış. Sen iyiliği bir birey olarak dalga dalga yayana kadar kötüler siyasette bütün köşeleri kaptı, toptan pazarı ele geçirdi Neşe. Sen kendini iyi edip eşine dostuna örnek olana kadar siyaset her gün bağıra çağıra kitleleri kutuplaştırıyor, halkı birbirine düşman ediyor. Milyonlar birbirine kırıldı, sen daha en iç çemberinde annene babana dahi etki edebildin mi iyiliğinle acaba?

Pınar’ı da yanına aldı bir sefer Neşe, mültecileri karda kışta sınıra göndermişlerdi ya, geçen yıl bu zamanlar; onlar için eşya yardımı başlattı; şunlar şunlar ihtiyaç diye liste yayınladı Instagram’da. Baya da bir insan katılmış; yok şu kadar bebek bezi, yok bu kadar battaniye, arabalar dolusu yardım topladılar. Instagram’da story çubukları nokta oldu.

“Gönderdiğiniz paralarla çadırları şu toptancıdan aldım. Bebek kıyafetlerini bu mağazadan aldım.”

“O kadar çok eşya gönderdiniz ki şurada depo tutmak zorunda kaldım.”

Bir sefer gitti götürdü yardımları, haftaya yine gideceğiz dedi. Ertesi hafta salgın bi’ patladı. Hadi! Sokağa çıkma yasağı! Noldu o tuttuğu depo, noldu o eşyalar, bilen yok. Noldu o mülteciler asıl? Onu soran yok.

Yanına aldığın Pınar! Babası eski Bakan müşaviri. Sınıra sürdükleri, bota bindirip de denize yolladıkları mültecilerin sayısını bildiren bakan vardı ya, her akşam televizyondan, “Bugün şu kadar mülteciyi sınırdışı ettik” diye marifet gibi kelle sayıyordu hani, işte o bakan kankası Pınar’ın babasının. Pınar dese ya babasına: “Baba, fakiri fukarayı bunca yıl barındırdınız. Şimdi ne oldu da kış günü aç açıkta yardıma muhtaç ettiniz?”

Demez. Siyasetten anlamaz Pınar. Kitleleri yardıma muhtaç bırakan siyaseti, siyasetçileri anlamaya uğraşmaz da yardıma muhtaç edilmiş üç beş kişiye el uzatmak yeter Pınar’a. Neşe yardım kampanyası düzenler, o da peşine takılır.

Neşe’ye senelerdir söylüyorum, gel partiye üye ol, siyasete katıl, diye. Israrla kulak arkası ediyor. O yaşam koçu ağızlarıyla siyaseti kötüler teslim almış, etki içerden, insanın kendinden başlar, diye makarayı başa sarıp duruyor.

Etkinin toptan pazarı siyasettir Neşe! Senin o kendi çemberini etkileme sanatın birkaç perakende satıştan öteye geçemez.

Ben Neşe’ye bunu bir türlü anlatamadım. İyi bir kız. İyilik yapmak istiyor. Ama bir insan tüm çabasını bireysel sürdürmekte ancak bu kadar ısrarcı olabilir. Fazla kontrolcü olduğundan belki. Fazla mükemmeliyetçi ya da, fazla disiplinli… Bilemiyorum.

Ticarette de perakendeciler disiplinlidir. Toptancılar daha agresiftir, kuralları müşteriye göre esnetir. Perakendecilerin ise ne sattığı, kaça sattığı, alım satım koşulları, hepsi belirlidir. Oyunu değiştirmek istemezler. Galiba Neşe de bu mantıkla hareket ediyor. Kuralları belirsiz bir oyun onu ürkütüyor. Tüm kararları kendisinin aldığı daha küçük bir oyunda kalmak ona daha güvenli geliyor.

Tamam da perakendecilerin nasıl ki yüz satışta yaptığını toptancı bir satışla bitirir; iyiler ben kendi ahlakımla etrafıma örnek olayım, çocuklarımı iyi yetiştireyim derken kötüler siyasette milyonları manipüle ediyor Neşe!

[zykahraman]

En sevdiğim yazar, bir kitabında, her şeyin zıddıyla maruf ve mümkün olduğunu söylemişti. Bizzat iyilik dahi ancak ceza görmesi ve ayıplanması gereken bir kötülüğün bulunmasıyla kabildir. İnsan yaradılışı nasıl ki tam bir eşitliğe razı olamaz, ufak tefek imtiyazlar da ister; yaşadığı her günün de birbirinin aynı olmasındansa, bazılarının özel kılınmasına muhtaçtır sanki.

Tüm ilahi dinler haftanın bir gününü kutsal sayar, yılın bazı günlerini bayram eder; devletlerin zaferlerini kutladığı, şehitlerini andığı özel günleri vardır. Şirketler kuruluş yıldönümlerinde etkinlik düzenler. Modern zaman yılbaşında şehri süsler ve annelere, babalara, sevgililere özel günler atar. Biz fertler de doğumgünlerimizi, evlilik yıldönümlerimizi kutlarız.

Ben yıllardır, bu özel günlerin, tüketici daha çok tüketsin diye uydurulmuş birer kapitalizm oyunu olduğuna inandım. Fakat her konuda olduğu gibi bu konuda da fikrim değişti. Artık hayatı güzel yapanın aslında ufacık detaylar; bir tatlı söz, küçük bir hediye, masayı süsleyen bir mum ışığı, gülü koklamak için durulan bir saniye ve tüm bunlara imkân tanıyan fırsatları yakalama kabiliyeti olduğunu düşünüyorum.

Ergenlik yıllarımda annemle, dolma sarmanın gereksizliği üzerine girdiğim bir tartışmayı hatırlıyorum; tadı aynı olacağına göre tüm dolma türleri kapuska usulü pişirilebilirdi. Dolma sarmaya harcanan zaman ve emek daha faydalı şeyler için kullanılmalıydı.

70 yıl süren bir Harvard araştırması mutluluğun sebebini, sevdiğin ve güvendiğin insanlara sahip olmak olarak açıklamış. Başka bir Harvard araştırması mutluluğu, benzer şekilde, seviliyor olmaya ve ihtiyaç duyulmaya bağlamış. En yaşlının hâla masanın başında oturduğu ve fikrine danışılan topluluklarda insanlar çok daha mutluymuş. Galiba bir topluluğa aidiyet hissetmek ve o topluluktaki insanlar tarafından önemsenmek en temel içgüdülerimiz. Toplulukları kenetleyen yemekler, bir araya gelmeye vesile olan özel günler, bu birliktelikler için hazırlık yapmak, özenmek, zaman ve emek harcamak, mutlu olmak, mutlu etmek… Bugün o kıza sormak istiyorum; “Bahsettiğin o daha faydalı şeyler, bundan daha kıymetli olabilir mi?”

*

Özel günler! Bir oyunsanız bile kapitalizmin direttiği, artık oyuna ben de giriyorum. Pilavını, üzerine koyduğu minik bir otla süsleyen, sevdiklerine dolma saran, özel günlerde güzel giyinen, hayatı ciddiye alan insanlar! Sıkışın azcık, bu “Sevgililer Günümüz Kutlu Olsun!” #tbt’si ile ben de geldim aranıza.

İşte hiçbir şeyden geri kalmayan ama hiçbir şeye de yetişemeyen modern insan!

Ve zaten hiçbir şeye yetişemeyen modern insanı; her geçen gün daha çok veriye boğan sosyal medya! Beyinlerimizde yer bıraktın mı ki #tbt, #10yearschallenge hashtag’leriyle, bizi bir de sürekli geçmişimizle meşgul ediyorsun?

Ve ben - evet - bu post ile gönül verdiğim hashtag’leri, aynı post ile eleştiriyorum. En sevdiğim yazar, bir kitabında, her şeyin zıddıyla maruf ve mümkün olduğunu söylemişti. Bizzat eleştiri dahi önce güzel bir sözle karşındakinin gönlüne girdikten sonra yapılmalıdır. En büyük dersler hatalardan çıkarılır. Modern zamanda hayat öyle hızlı akar ki hatayı yaptığımız saniye, dersini de çıkarmışızdır sanki…

[zykahraman]

Bir arkadaşım, dünyanın onlarca şehrinde yaşamış dayısına, “Nerede yaşamalı?” diye sormuştu, “Nerede en çok kazanıyorsan orada yaşayacaksın.” demiş. Yirmili yaşlarında bir dönem Paris’te yaşamış bir arkadaşım, oralı gençlerin ne kadar soğukkanlı ve umursamaz yaşadıklarından bahsetmişti. Şehirde her an ellerinin altında bir konser, bir müzikal, bir sergi, bir fuar olduğu için Parisli gençlerde hiçbir şey çok da heyecan uyandırmıyormuş. Otuzlu yaşlarında Ankara’dan Amsterdam’a taşınan bir arkadaşım, taşındıktan birkaç ay sonra Ankara’yı ziyarete geldiğinde şehri pis, düzensiz ve basit bulduğunu söylemişti. Ben Ankara’yı seviyorum. Burada doğdum, burada büyüdüm, burada da öleceğim sanırım. Bazen dünyamı büyütemediğim için, çok asi olduğumu sanmama rağmen gitmeye cesaret bile edememiş olduğum için kızıyorum kendime. Ama kalabalık ve çok güzel bir ailem var. Çocukluğum, dünyanın en orijinal ve iyi yürekli insanıyla kapı komşusu olduğum bir apartmanda geçti. Okul hayatım boyunca hep en iyi insanların olduğu sınıflara denk geldim. İş hayatına daha güzel bir ekipte başlayamazdım. Ve sonra her yeni işte de çok güzel dostluklar edindim. Dünyanın en güzel insanıyla bu şehirde tanıştım. Bu şehirde evlendim. Canım kızım bu şehirde doğdu. Belki yeterince cesur olmadığımı düşünerek haksızlık ediyorum kendime. Belki her şeyin en iyisine hiçbir yere gitmeden, hiçbir yerde aramama gerek kalmadan sahip olabilecek kadar şanslıyım sadece. Bilemiyorum. Hayatı boyunca aynı şehirde yaşamış, kabuğunun dışına çıkamamış bir insanın tavsiyesi ne kadar geçerlidir bilmiyorum ama ben “Nerede yaşamalı?” sorusunu, “Sevdiklerin neredeyse orada yaşamalısın.” diye cevaplardım. Benim sevdiklerim Ankara’da. Ya öyle hiçbir şey yoktu ki bu şehirde, bize birbirimize kenetlenmekten başka seçenek kalmadı. Ya da öyle şanslıydık ki biz, başkalarının şehirler, işler değiştirerek; mesafeler katederek; değişerek, kabullenerek, kendilerinden ödün vererek yine de kuramadıkları dostluklara, henüz çocukluk yıllarımızda sahip olduk. Ya öyle hiçbir şey yoktu ki bu şehirde, yağan kar bile heyecanlandırdı bizi, soluğu sokakta aldık her seferinde arkadaşlarımızla. Ya da karın güzelliğini göremeyecek kadar perdelenmedi gözümüz olmayan sergiler, gelmeyen rockstarlar, açılmayan kursların yarattığı dikkat dağınıklığıyla. Canım kızım bu pis, düzensiz, kısıtlı aktivite seçeneği sunan ve adının önünde kimsenin fotoğraf çekinmediği bu şehirde doğdu, bu şehirde büyüyecek. Benim aklımda - yaşıtlarım çocuklarını hangi okula göndereceklerine, hangi organik ürünlerle besleyeceklerine kafa yorarken - tek bir soru var; “Kızımın Kumru’su kim olacak?” Bulabilecek mi onu? Çünkü biliyorum ki ancak o zaman bu şehri sevecek. Kocaman bir dünya kuracak kendine ancak o zaman, bu küçücük şehirde. * Bu aslında yeni yila girerken beklentilerimi yazdığım bir "New Year's Resolutions" notuydu. Ama kim takar benim hedeflerimi diyerek tamamlayamadım. Sonra yeni yilin ilk günü bu notu, "En değerli sey sahip olduğun şeydir" ekseninde bir yazıya uyarlarken buldum kendimi, fakat onu da bir yere bağlayamadim. Dün de Kumru'nun doğumgününü kutladığım, çocuk 'ben'in ağzından yazdığım ve "aslında kumru da benmişim, ben de kumru'ymuşum" şeklinde iç içe geçmeli, şizofrenik bir yazıya dönüşmeye başlayınca ondan da vazgectim. Bugun 3 Ocak 2019. Herhangi bir önemi olmayan sıradan bir gün. Bu yazı da tam bir teması olmayan, bütünlüğün sağlanamadığı, dağınık bir yazı. Fakat belli ki paylaşmak istediğim bu şeyi, bir baska şeye dönüştüre donusture bütün bir yılımı harcamak istemedim. Sevgili okuyucum. Buraya kadar okuduğuna göre sana okuyucum diyebilirim diye dusunuyorum ayıplamazsan. Fonda nedense, bu yazıyla pek de alakası olmayan 🎼Wham, Last Christmas🎼 çalıyormuş. Yazıyı da benden baska kimse okumuyormuş zaten. Ben okuyucuymusum, okuyucu benmisim. İç içe gecmisiz.

[zykahraman]

"Ben bugün" 4 farklı araba sürdüm. Birinin vitesi direksiyonda, birini düğmeye basıp calistiriyosun, öbürünü viteste bırakıp kapatiyosun. Ve Amerikalılarin ünlü atasözü "last but not the least" ile; biri de manuel vites, tam 4 araba. Birinin park sensörü var öbürünün yok, olmayana binince var sanıp dikkatli davranmiyosun. Fari otomatik olana bindikten sonra, olmayana binince fari açmadan, allahlik gidiyosun… Vitesi direksiyonda olandan indikten sonra normaline binince arabayı vitese alcam derken silecekleri calistiriyosun. Manuel’den inip otomotige binince kuş gibi hafifliyosun. Otomatikten manuel’e geçince; alıştığın her şeyi unutmak zorundasın… Bir gun alzeimer olmayacaksam, bunu beyninim bugün kazandığı kivrakliga borçlu olabilirim. O sinapslarım nereye hizmet vereceğini şaşırdı “benim bugün”. O valeler, "benim vale kardeşlerim" pilot gibi bişilermis aslında; bunu “ben bugün” anladım. Ve “benim bugün” bir de arabam gelin (arabası) oldu. Ciceklerle ve tüllerle süslendi. Onu gordum. Fotografını cektim. “Ben gelin olmamisken henüz, arabam gelin oldu benim.” Farklı! “):)” boyle bir duygu iste. Sevinsen mi üzülsen mi bilemediklerinden… “Kara mizah” Ben gibi. Benim gibi. Olsun be! Hayat bazı acımasız bazı cömert be Üzeyir Abi…

[zykahraman]

Gençtik. Üzüldük. Ağladık. Aynı anda güldürenler de oldu. Gülmedik! Çünkü gülersek; Sanki ağladığımızda samimi değilmişiz gibi... Sanki ikisinden sadece birini yapmak zorundaymışız gibi... Öyle işte. Öyle büyüdük. Büyürken gördük ki kesişiyor birbiriyle, Ağlatanı da güldüreni de. Ne sırayla oluyor, Ne de biri, olmak için diğerinin bitmesini bekliyor. Büyüdüğümüzde artık ona gülüyor olmak, Diğerinin acısını dindirmediği gibi. Cunku büyüdükçe gördük ki; Her acı geçiyor, Her mutluluk kaybediliyor. Ağlarken gülebilmemiz, Gülerken kederlenmemiz belki de ondan. Olmayabilir de.

[zykahraman]

Lisenin 4 alınca üzülen çalışkan kızı var ya, o bendim. Hoca tahtaya soruyu yazar yazmaz “Cevap 3 mü Hocam?” diye bağıran çalışkan kız işte. Matematik sınavının onuncu dakikasında kağıdı teslim edip, kalan yarım saatte Demirler Soru Bankası’nın bilinmezlerine dalarken dünyanın en mutlu insanıydım. Başarı vardı. Rekabet vardı. Hırs vardı. Allahım ne kadar da zeki ve çalışkan bir insandım. Genç yaşıma rağmen sorumluluklarımı yüklenmiştim omuzlarıma. Dersaneden eve dönerken dolmuş beklerken geçirdiğim yarım saatte bile o sürede çözebileceğim testleri düşünür, tasalanırdım. Dolmuşa nihayet bindiğimde ise hemen bir fasikül çıkarır çantamdan, eve dönerken geçecek yarım saat boyunca test çözerdim. İlerde hayatımın filmini çekecek olurlarsa hatırlatın; o dolmuş yolculuklarında benim yüzüme tatlı bir gülümseme yerlestirsinler. O fasiküllerden ln’ler, pi’ler, polinomlar uçuşturup, fona da başarma vurgulu, neşeli müzik koysunlar. Günde 3 deneme sınavına giriyor, bir sınavdan diğerine elimde tostla - yürürken yiyerek - bazen koşarak yetişiyordum. Bazı günler – haliyle – tek kelime konuşmuyordum. Çok mutluydum. Çalışıyor, çalıştığım şeyi seviyor ve emeğimin karşılığını alıyordum. Bunun bir insanın kariyerinde gelebileceği son basamak olduğunu cok sonradan anladım. Saygınlığım da vardı üstelik; herkes çözemediği soruları bana gösteriyor, sınavlarda yanıma oturmak için adeta birbiriyle yarışıyordu. Tabi benim çok iyi kopya veriyor olmamın da bunda etkisi büyüktü. Kopya vermek, o heyecan, büyük zevkti. Suç işlemenin hazzını ordan bilirim. Bence zaten kişi içindeki suçluyu, gençlik yıllarında, kopya çekerek, okulu asarak ve arasıra evin arabasını kaçırarak sindirmeli.

…

O gün de hoca tahtaya bir üçgen sorusu yazdı. Ben oldukça kolay olduğunu düşünmeme rağmen soruyu bir türlü çözemedim. Arka sıradan en büyük rakibim Aysun bulduğu cevabı söyledi, hoca “yanlış” dedi. Birkaç cevap daha geldi, hiçbiri doğru değildi. Ben “Hocam” dedim, “Soru eksik olabilir mi?” Hoca yerine döndü, soruyu inceledi, kafasını kaldırdı ve sınıfa baktı; “Arkadaşlar soru eksik!” Hayatımın filmine bu olayı da koyacak olurlarsa hatırlatın; tam o an gözlerimi hafiften kısıp belli belirsiz gülümsüyorum. Hoca sorunun düzeltilmiş halini tahtaya yeniden yazdı. “3 mü Hocam?” dedim. Doğruydu. Bana bir keresinde “Öğretmenler odasında herkes sizi konuşuyor Zeynep.” demişti. Öğrencilerine siz diye hitap edecek kadar mütevazıydı. Bizim liseye bir dönem için gelmişti. Çok güzel açık kahverengi gözleri vardı. Taba rengi pantolon üzerine lacivert ceket giyerdi. O güne kadar hiçbir lise hocasında görmediğimiz kadar stil sahibiydi. Soyadını hatırlamıyorum - hiç öğrenmemiş de olabilirim – adı Muhammet’ti. Çok sonradan liseden arkadaşlarla toplandığımız bir akşam ben bu hikayeyi anlattım. “Muhammet Hoca beni baya severdi zaten.” dedim. Bizim lisede öyle bir hoca yoktu, dediler. “Nereye yoktu?” dedim. “Hasan Hoca ile Cumhuriyet Lisesi’nden gelmedi mi? Son sınıf, geometrimize girmedi mi?” dedim. Güldüler. Benimle dalga geçiyor olduklarından emindim. Yine de dönüp kızlara da sordum: “Muhammet Hoca’yı hatırlamıyor musunuz; genç, yakışıklı geometri hocasını? Ela gözlerindeki yeşil ve kahvenin en guzel tonunu!” Gözleri parladı. Bizim lisede öyle bir hoca mı vardı, dediler. Sinem, Begüm, Tuğçe hiçbiri hatırlamadı. Daha sonraki bir gun Zuhal’le Özge’ye de sordum, onlar da “Öyle bir hocamız yoktu.” dediler. Vardı! Soyadını hatırlamıyorum, ama adı Muhammet’ti. “Ben burdayım diye bağırmayan çok güzel yeşil gözleri vardı!”

[zykahraman]

Tek bir bilgisayardan başka hiçbir şey çalamadım o evden. Ev kalabalık, tüm kapılar açıktı. Ama asıl salonda birinin uyduğunu fark ettiğimde hemen çıkıp gitmem gerektiğine karar verdim. Sonradan öğrendiğime göre bilgisayarın sahibi de oymuş. Bilemezdim! O bilgisayarın içinde bir master tezi, onlarca deneme yazısı ve bir de yayımlanmamış roman olduğunu bilemezdim. Sadece tez bile tek başına aylar süren bir çalışma olmalı. Hem onlarca iterasyon var. Bu, aynı süreyi, aynı çalışmaya, aynı azimle yeniden ayırsa bile aynı sonuçlara varamayabilir demek. Denemeleri ise yıllar önce yazmış. Çoğu emek ve adalet üzerine olan bu yazıların, şimdi sadece bir hırsız tarafından okunabilecek olması çok garip. Bir kısmı da romantik şeyler; “Kurduğum hayaller bulaşmış yorgana, yatağa her girdiğimde aynı hayalleri kuruyorum. Gripken yattığın yorgana tekrar yattığında hapşırmak gibi.” “Hiçbir zaman seni sevdiğim günlerdeki kadar güzel olmayacaksın”mış mesela... Ve daha bir sürü romantik şey… Hala aşka inanıyor olmalı. Roman yazabildiğine göre hem, bir aşk hikayesi var demektir. Geçen hafta yayımlanan romanı ve artık benim olan bilgisayardaki romanı ile iki güzel romanı var. Biri şimdiden satış rekorları kıran, diğeri ise sadece benim tarafımdan okunabilecek iki hikâye... Bence ikincisi daha güzel. Kimseyle paylaşamayacağım kadar güzel. Bilgisayarı geri vermemem de ondan. Herkes okursa bir hiç olur çünkü. Söylemeye bile kıyamadığın sözler vardır, onun gibi. En güzeli başlamaya bile korktuğun hikâyedir. Neler diyorum ben! Ne zaman kurar oldum bu cümleleri! Bana ait değil sanki. Ya da belki bende de kalmıştır bir şeyler, son bir roman yazacak kadar…

[zykahraman]

Kimse bilmez! “İnsanın en yakın arkadaşının 1 seneliğine yurtdışına gitmesi” diye bir dram var ve bunu kimse bilmez. 1 sene “arada kalmış” bir süre çümkü. Uzun değil. Kısa da değil. Arada kalan şeyleri sevmem… Kısa süre olsa zaten dert değil; o gelene kadar sabredebilirsin. Uzun sure olsa; o zaman da bir çaresine bakman gerektiğini bilirsin "gitmiş olması"nın. O sürede sıfırdan bir en yakın arkadaş bile yetişir. İlk birkaç ay aktivitede tanırsın, muhabbetine bakarsın. "Uzun süre"ye birkaç kötü anı da girer, zor gün atlatırsın. Belki kavga edersin, sınarsın arkadaşlığını. Sonra bir tatil belki? Yanyana onca gün geçirdiğinde uyuz olup olmadığını test etme fırsatı… Neler diyorum ben! Temelli gitse ne değişir? Ayırabilir mi mesafe bizi? Ama ya beni ondan ayıramayan mesafe, onu benden ayırdıysa? Ya benim için “arada kalmış” bir süre olan “1 yıl”; onun için “yerime bir Helga yetiştirmesini gerektirecek kadar uzun bir süre” ise! Ya öyleyse!:( Helga kim ulen!!! Sevdi mi ben gibi?! “Bir gün ondan da gittiğinde sen, seni özleyecek mi ben gibi?”

[zykahraman]

“Ben bugun yemem gerekenleri yedim. İçmem gerekenleri içtim.” İçmemem gerekenleri de içmedim; sigara içmedim. Ben bugun kalkmam gereken saatte kalktım. İşe gittim. Gitmem gerektiği sekilde. Ama ben bugün yapmam gereken isleri yapmadım:/ cunku benim bugün kafam cok bozuktu. Ve ben bugün kafamı çalıştırmamı gerektirecek isler yapamazdim. O yüzden ben de mutfakta Soner Abi’ye yardım ettim. Patates doğradım ve bulaşıkları yıkadım. Çay demledim. Kafamı çalıştırmama gerek olmayacak sekilde hep; göz kararı. A! Unutuyodum; ben bugün bir de “E Zeynep havacılık sektöründeki tecrübeni sunta işinde kullanıyor musun?” diyen eski is arkadaslarımı andım. Hey! “Elbette kullanıyordum” Ve bunu bilsinler istedim. Çizdim duvarlara resim, ben hep boyadım. Istedim ki tecrübenin sektorle falan sinirlanamayacigini görsünler! Daha cok kayıp balık nemo’ya benziyor gibi aslında:/ benzemesi hiç de gerekmediği sekilde..😔😤 Olsun!