dragqueenismymiddlename-blog

[dragqueenismymiddlename-blog]

Drag tradition in U.K.

[dragqueenismymiddlename-blog]

Mrs Doubtfire & Tootsie in 5 minutes and more

[dragqueenismymiddlename-blog]

Panowie Panie, Nianie?

Dziś przybliżę fabularne historie znane wielu i przez wielu zapominane. Tootsie film idealnie zabawny jak i prowadzący dramatyzm z dobrym wyczuciem chwili. Mrs Doubtfire typowo familijne kino, powtarzane w telewizji do znudzenia – może przestać zaskakiwać fabularnie, ale bawi charakterem Williamsa za każdym razem.

W obu filmach protagonistów grają legendarne jednostki Hollywoodu. Z różnicą wieku prawie 10 lat aktorzy, wystąpili niegdyś na ekranie rywalizujące postaci, w filmie Stevena Spielberga z 1991 roku „Hook”.

Chociaż filmografia obu różni się niezmiernie, Hoffman w młodości grający głównie role w dramatach, nie tak często komediach. Williams bardziej kojarzony z komedią i kinem Disneya. Dobrze sprawdzający się w dramatach, ściślej w wyciskaczach łez. Łączy ich użyczenie głosów postaciom animowanym, a także - przebieranie za kobiety.

Tootsie i Mrs Doutfire, oba filmy wprowadzone na ekrany na przełomach dekad. Tootsie z premierą w 1982 roku, z oskarową rolą Jessica Lange. Mrs Doubtfire po 11 latach, wyszło w 1993 roku, również zgarnęło Oskara za charakteryzację i make up.

Zarówno Robin Williams jak i Hoffman grają aktorów, obie postacie mają „silne” charaktery – nieznośne dla producentów, mają  nie kończący się problem ze znalezieniem pracy, życiowo ledwo łączą koniec z końcem.

Jeden szkoli młodych ludzi w sztuce grania, bycia zdolnym do zagrania każdej roli, gotowym na wyzwania. Chociaż sam potrafi wszystko, nie dostaje ról. Drugi - sam szkoli się w sztuce życia, tak samo jak Robin Williams jest mistrzem „głosów”, jednak nikt nie poznaje się na jego talencie.

Oboje „wrabiają się” w bycie kobietą. Hoffman najpierw dla zakładu, ale z czasem dla zarobku. Williams z początku dla żartu, ale z czasem jego celem jest ratowanie rodziny i przebywanie z dziećmi.

Widzimy więc, że obie fabuły związane są ze światem filmu, dużo ekranowego czasu poświęconego jest pracy nad serialem i programem dla dzieci. W filmie Tootsie rzeczywistość łączy się z fikcją do tego stopnia, że reżyser (Sydney Pollack) gra menadżera.

Wracając do podobieństw - cross-dressing w przypadku obu postaci jest wyjątkowo aseksualny, przynajmniej w takich barwach jest odgrywany. Mężczyźni grają starsze zachowawcze kobiety, Dorothy kobieta na skraju średniego wieku zmierza już do okresu starości, żartuje z menopauzy. Eugenia Doubtfire sędziwsza, charakterystycznie grubsza i wolniejsza w poruszaniu, skłonna do porad i krytykujących komentarzy. Obaj bohaterowie mają w filmach momenty gdy kurtyna przebrania opada, gdy mimo przebrania zachowują się „jak mężczyźni”, przestają udawać. To są ich seksualne i prawdziwe sylwetki, które pozwalają sobie na przywiązanie emocjonalne i potrzeby romantyczne związane z kobietami. Gdy do ich kobiecych sylwetek zaleca się ktokolwiek, bohaterowie nie wiedzą jak reagować, bronią się i silnie zaznaczają aseksualność w jakiej chcą być widziane.

W wątku Tootsie widz polega na niezaprzeczalnym talencie przeistaczania się, Hoffman jeszcze zanim go widzimy jest głosem narracji. Osoby która wie co i o czym mówi, dla której świat aktorstwa nie ma tajemnic. Dlatego po gorącej kłótni z Pollockiem – kończącej się zakładem, nie dziwi nas widok dumnie kroczącego bohatera w szalenie przekonywującym kostiumie – w końcu jeszcze chwilę temu słuchaliśmy o jego idealnej roli pomidora.

Z Williamsem jest podobnie, kiedy wielokrotnie wydzwania do żony i przybiera nieskończoną liczbę głosów, nie musimy się zastanawiać skąd u niego taka umiejętność. Pierwsze słowa w filmie są bowiem jedną z jego wymyślnych postaci, tym razem mówi, za animowanego kota i ptaszka.

W obu filmach kluczowa jest również rola „pomocnej dłoni” protagonisty, sidekicka. Zdawałoby się, że musi być to homoseksualna wróżka chrzestna – jak ma to miejsce w Mrs Doubtfire. Brat Daniela zawodowo zajmuje się makijażem i charakteryzacją filmową, więc to jego dziełem jest kreacja starszej Pani Doubtfire.

Tootsie zaś, nosząca imię Dorothy Michaels, jest tworem wyłącznie Michaela. On odpowiada za jej gardrobę, dba o linię, maluje paznokcie i goli zarost. Jednak pomocna ręka – w postaci Billiego Murraya – czuwa nad tajemnicą Dorothy. Pomaga odpowiednio natapirować perukę, zapewnia przykrywkę i odstrasza niechcianych adoratorów. Jest na pewno bardziej wiarygodnym wsparciem, niż stereotypowy „gay friend”. Jedynym kontrowersyjnym aspektem jest wspólne mieszkanie Dorothy i Murraya.

Obie Panie grają też nianie, jest to szczyt aseksualnej charakterystyki starszej Pani. Williams jest nią przez całe trwanie filmu - chce być ze swoimi dzieciakami. Hoffman jest nianią na jeden wieczór, jego motywy emocjonalne są bardzo podobne - pragnie być blisko Jessica Lange, nawet pod przebraniem kobiety.

Ostatecznie Mrs Doubtfire i Tootsie odkrywają swoje przebrania. Dorothy utrzymuje ją do końca, sam zdejmuje perukę w akcie sprzeciwu. Scena nie ma na celu być śmieszną, jest dramatyczna i szokująca dla wielu bohaterów. Mrs Doubtfire stoi w o wiele gorszej sytuacji, jego płeć odkrywają najpierw dzieci, a z czasem w krytycznie stresującej sytuacji na oczach widzów przestaje być nianią i z pod maski wyłania się prawdziwe oblicze bohatera.

Hoffmanowi i Williamsowi obie role wyszły na dobre, stworzyli niezapomniane postaci autentyczne i pełnowartościowe. Nawet po latach stworzenia bawią, film Tootsie jest szczerze wartościową częścią historii film. Chociaż starszy, zbudował komedię w fabule nie polegającą na wyśmianiu, skarykaturyzowaniu protagonisty, scenariusz realizuje przemianę bohatera, stawia poglądów wyzwania nie tylko Michaelowi, ale również widzowi. Mrs Doubtfire jest zdecydowanie mniej głębokim tekstem kulturowym, jednak pozostaje do dziś zabawnym wspomnieniem aktorstwa Robina Williamsa.

P.S. Jeśli chodzi o zupełnie przyziemne cechy kobiet „stworzonych”, obie panie mają zabawny akcent i sztucznie nakładane zęby.

( Mrs Doubtfire DIY - kostium na Halloween )

[dragqueenismymiddlename-blog]

BRYTANIA WIDZI WSZYSTKO PRZEZ CROSS-DRESSINGOWE OKULARY

Wielka Brytania i mężczyźni w sukienkach to praktycznie synonimy. Powodem tego może być chociażby ilość seriali/kabaretów, w których aktorzy grają kobiety, czy artyści estradowi prezentujący się pod postacią drag.

Szekspir - historyczna postać Brytyjska, która szeroko rozpropagowała cross-dressing jako element sztuk. A gdy dodamy do niego czasy Elżbietańskie, w których nie było kobiet-aktorów – wychodzi komiczny widok wiecznych przebieranek. Kontynuowanych przez media telewizyjne BBC.

Wprowadzanie pojedynczych postaci, granych przez przeciwną płeć jest częstym zabiegiem twórców filmowych (Orlando) czy serialowych (Twin Peaks) - są to jednak postaci które nie podlegają pytaniom o płeć.

W USA mamy serie gdzie odbywa się cross-dressing. Oficjalna płeć jednak musi być wytłumaczona, a to że przebiera się za kogoś innego jest umotywowane - ucieczką, brakami finansowymi.

Ale to co Wielka Brytania od epok praktykuje – to tworzenie programów opartych na osobowościach estradowych. Najsłynniejszy i wpisujący się w regułę jest oczywiście Latający Cyrk Monty Pythona, który prócz bardzo brytyjskiego poczucia humoru „wykorzystuje” prawie wyłącznie męskie jednostki pięciu leaderów prowadzących show.

A ponieważ tylko oni są na scenie, działa tu nadal zasada Elżbietańska. Bez względu na płeć- gdy grana jest kobieta, której wizerunek i osobowość mają prowadzić do rozładowania żartu, lub gdy kobiety są jedyną obecną płcią w skeczu - zastępują ją aktorzy-mężczyźni.

Monty Python 1969 – 1974

Ten sam sposób wprowadzania cross-dressingu popularny był po i przed Latającym Cyrkiem. Postanowiłam więc chronologicznie ułożyć kilka z tych bardziej przyciągających widownie Brytyjskich seriali/show, gdzie wyżej wymieniony motyw się pojawia i działa na rzecz komizmu.

1. Benny Hill 1969 – 1989

Wszyscy znają szybką muzyczną sekwencję biegania z show pana Benny Hilla, i wulgarny żart jakim nas częstował. Może jednak umknąć wielu, jak często główny bohater przybierał role kobiece. Zawsze wychodził z tego najśmieszniejszy, było to w pewien sposób oddanie honoru płci pięknej, za to jak bardzo umniejszona zostaje jej rola do bycia „przedmiotem pożądania” lub „przedmiotem kpiny” w pozostałych gagach, gdzie grają autentyczne kobiety.

2. The Les Dawson Show 1975 - 1989 (Cissie and Ada) Les Dawson & Roy Barraclough

Klasyczny brytyjski show autorstwa utalentowanego Les Dawsona. Na jego temat nie wiele wiadomo, jedyne co jest pewne to talent do programów. The Les Dawson Show to jego drugi program czterech które stworzył dla BBC (pięć jeśli uznać serię radiową Listen with Les).

3. A Bit of Fry and Laurie 1987 – 1995

Stephen Fry & Hugh Laurie

Stephen Fry szalenie popularny na wyspach i Hugh Laurie aka. Narkotyczny dr House, niegdyś tworzyli zgrany duet w cztersezonowym serialu. W którym, na wzór Monty Pythona, dominuje tu żart absurdu i przejęzyczenia. A także paradokumentalne fragmenty, mające przypominać publiczną ankietę. Odpowiadającymi na niecodzienne pytania są wyłącznie nasze gwiazdy, pod wieloma maskami.

4. The League of Gentelmen 1999 – 2000

Mark Gatiss & Steve Pemberton & Reece Shearsmith

The League of Gentelmen czyli Liga Dżentelmenów, przetłumaczona w niektórych przypadkach jako Pciń Dolny – chociaż nie znoszę niepoprawnych tłumaczeń tytułów, to poniekąd ten zgadza się z tematyką serialu. Mówi na pewno więcej niż Liga. Serial jak na Brytyjską produkcję przystało ma 3 sezony, w każdym po 6 odcinków i jeden Christmasowy w drugim sezonie.

Napisana przez aktorów odgrywających główne role komedia, ma gagi działające podobnie do Monty Pythonowych, poruszające różnice klasowe, społeczne i płciowe, a czasem zupełnie bez sensu. Jednak to co odróżnia serial od pozostałych, to wielka doza horroru i grozy. Niektóre żarty polegają wyłącznie na różnicach czy wyolbrzymieniach, wyjątkowym tworzy go wizualnie obrzydliwy horror postaci i otoczenia, jaki sobą prezentuje. Co ułatwia mężczyznom przybieranie kostiumów, bo rozmazana szminka, czy sztucznie wyglądające brudne zęby czy dziąsła wystające z ust nie rozpraszają, a jedynie dodają do estetyki.

5. Little Britain 2003 – 2006

Matt Lucas & David Walliams

Serial wielosezonowy, również napisany przez aktorów w nim grających. Jest ich jedynie dwóch, więc z czasem do wzięcia udziału zapraszają aktorów rozpoznawalnych przez widzów. W tym przypadku wyśmiewana jest głównie głupota w bardzo karykaturalnym stylu. Kostiumy aktorów są bardzo realistyczne, do tego stopnia, że bohaterki nie raz są nago - nie łudźmy się jednak, ich dominującą cechą ma być realizm brzydoty. Częścią serialu jest też gag, który zdaje się dla mieć źródło w Lidze Dżentelmenów, jedynie porzucona zostaje tu brutalność i horror, a zastępuje ją żart słowny i żart z „gorszego”.

6. Mrs Brown’s Boys 2011 – today

Brendon O’Carroll jako tytułowa Mrs. Brown

Serial Irlandzkiej produkcji, ale tworzony przez BBC i szalenie popularny w Angielskiej telewizji. Chociaż serial przypomina familijny serial, ma niegrzeczne poczucie humoru.

Honorable Mentions

Blackadder Goes Forth 1989 (tłumaczone - Czarna Żmija 4, dosłownie znaczy - Czarna Żmija idzie na Front)

W serialu Czarna Żmija mamy wielokrotnie Szekspirowskie przypadki kobiet przebierających się za mężczyzn. Jednak istnieje w nim tylko jeden odcinek gdzie Hugh Laurie przebiera się za śpiewającą divę - jest to część planu ekipy by wydostać się z wojny - a bohater grany przez Stephena Fry nie dostrzega jego męskiego wyglądu.

PS. Element, który łączy te wszystkie komedie prócz cross-dressingu. To donośny ��miech z offu, więc jeśli umiecie to przeżyć polecam lekkie Brytyjskie Komedie.

[dragqueenismymiddlename-blog]

EASTER WITH EASTER EGGS

Plan na tego posta jest prosty, chcę go wypełnić Easter Eggami, co w angielskim urban dictionary oznacza:

Eater egg - ukryty w filmie, serialu, programie telewizyjnym „skarb”, a raczej umieszczenie w nim elementu należącego do innego filmu, serialu etc. Jak na przykład filmy Pixara w których notorycznie pojawiają się plakaty czy samochody pochodzące z innych filmów.

Samo sformułowanie pochodzi z filmu, który opisałam w pierwszym poście na tym blogu. Nie wiedziałam tego do teraz…, że to "The Rocky Horror Picture Show" jest źródłem frazy. Aktorzy filmu mieli „Easter egg hunt” (polowanie na jaja wielkanocne, tradycja popularna w USA i UK) na planie, jajka nie zostały odnalezione przez wszystkich, dlatego pojawiają się w wielu miejscach w filmie.

Więcej info na http://www.eeggs.com/tree/1728.html

 Z okazji nadchodzących świąt Wielkanocnych mój wpis postanowiłam poświęcić nie jednemu, nie dwóm, ale wszystkim „mniej” znanym kreacjom zaliczającym się do drag jakie udało mi się znaleźć. Nie chcę udawać, że znam wszelkie smaczki ze świata filmu, gdzie mężczyzna przebiera się za kobietę, ale ciekawym będzie pokazanie zapomnianych lub jednorazowych przemian aktorów, których dziś kojarzymy z zupełnie innymi rolami.

Na swój sposób będzie to Quiz. Poniżej wstawię zdjęcia aktorów w ich drag personie, i do kilku dodam słowa podpowiedzi, by czytając można było połączyć twarz z nazwiskiem. Je zaś umieszczę w kolejności na samym dole.

Jestem pewna, że kilka z nich to prościzna dla fanów, ale znajdzie się też kilka trudnych do określenia zdjęć.

Zacznijmy od łatwego…

To może sprawić problemy, widzom którzy nie znają legen- wait for it -dary Broadwayu…

A to ta sama osoba, teraz na Netflixie… ale mnie nie stać, więc nie wiem...

“We’re all in this together” Rock, czyli różowy lakier pasuje współczesnym gwiazdom musicali…

Ona się śmieje, a ja bym miała problem z tą „kobietą”…

Fani „La La Land” za 50 lat ;)

Aktor/ka z serialu Dr Who numer jeden…

Aktor/ka z filmu Dr Who numer dziesięć… ;)

Ja go kojarzę tylko z „Małych Agentów”, ale kto kojarzy w ogóle „Małych Agentów”…

Młoda Papieżyca…

American Beauty na botoxie…

Archiwalne zdjęcia, których nie powstydziłby się David Lynch…

Makijaż robiony przez 127 godzin, za te rzęsy dałabym rękę xD…

A tu przypadkowe zdjęcie Boba Dylana…

Najbardziej kostiumowy aktor, jako najgorszy reżyser…

Życie jest jak torebka kobiety, pełne gazu pieprzowego...

Szybka i wściekła na tylnim siedzeniu….

12 lat zniewolony przez Kinky Boots…

A tu Pablo Picasso, i jak mawiał RuPaul „We are born naked and the rest is drag”.

Robert De Niro; Neil Patrick Harris; Zac Effron; Lee Pace; Ryan Gosling; Catherine Tate; David Tennant; Alan Cumming; Jude Law; Kevin Spacey; David Duchovny; James Franco; Cate Blanchett; Johnny Depp; Tom Hanks;  Kurt Russell; Chiweel Ejiofor;

[dragqueenismymiddlename-blog]

Butch lesbijki w XIX wieku

„a woman playing a Man in Dublin”

Film o butch lesbijce która od małego miała najgorsze doświadczenia życiowe i została brutalnie zgwałcona w wieku 14 lat przez 5 mężczyzn. Potem przez długi czas nie wiemy do końca co się z nią działo, aż trafiła na męskie prace jako służba. Pracowała pod przebraniem, aż trafiła do Hotelu gdzie udało jej się nieść godziwie życie w kostiumie mężczyzny jako kamerdyner. Przełom następuje gdy jeden z pracowników dowiaduje się o sekrecie Alberta.

Film chce byśmy w stu procentach traktowali go poważnie, świat jest brutalny i ma odzwierciedlać XIX wieczny Dublin. Dlatego gdy nachodzi widza ochota na zgłębienie w przedstawione wątki, próbę zrozumienia skąd pochodzą i jakie są ich charaktery, spotyka się z przykrym rozczarowaniem. Fabuła nie należy do najoryginalniejszych, ale nie to jest tu najważniejsze.

Mamy do czynienia z postacią tragiczną Albert Nobbs – grana przez Glen Close, uwięziona w nieustannej walce z rzeczywistością i środowiskiem. Bohaterka poza przekonywującym wizerunkiem ma dla nas wyłącznie pozytywne zabarwienie, traci w ten sposób na realizmie i wiarygodności. Będąc stłamszoną przez lata, postacią o wielu twarzach, nie widzimy w niej żadnej frustracji, nie zgadza się to ze stereotypowym protagonistą dramatu.

Twórcy poruszają temat podziału społecznego w XIX wieku w Irlandii. Nie ubierają jednak w dosłowność, pozwalają widzowi domyślić się samemu. W ciężkie warunki życia wchodzi także wątek choroby, pokazuje jak ludzie radzili sobie z plagami, czekając aż przejdzie i izolując się od społeczeństwa.

Wracając jednak do życiorysu bohaterki, który odsłania się przed nami wraz z trwaniem filmu pozostawia on wiele pytań na które ani twórcy, ani co za tym idzie aktorka grająca główną rolę, nie zamierzają jednoznacznie odpowiedzieć. Z góry zakładają, że problemy z jakimi borykał się Albert były wystarczającymi czynnikami. Ja w trakcie trwania filmu oczekiwałam jakiej kol wiek retrospekcji, która ułatwiłaby widzowi współczucie bohaterce. Nigdy nie dowiadujemy się czemu została tak brutalnie zgwałcona? Czemu po tym stała się lesbijką? Czy może zawsze nią była? Czemu nie wie jak wygląda budowanie związku, skoro nie jest odizolowana od środowiska? (scena w której Nobbs mówi, że pocałunek można dzielić dopiero po ślubie) Czemu jej opiekunka dała jej męskie imię? Jak to możliwe, że przez tyle lat poradziła sobie gdy w walce wręcz jest bardzo kiepska?

Tych pytań w mojej ocenie nie ubywa, a jedynie ich liczba wzrasta wraz z zastanawianiem się nad filmem. Poza tymi uszczerbkami fabularnymi obie butch-bohaterki - bo warto wspomnieć o Hubercie granym przez Janet McTeer, który także jest przebraną kobietą - są bardzo przekonywujące. Filmowo widoczna jest zarówno ich kobiecość, skrywana przed okiem publicznym jak i dominujące gesty, męska postawa.

Praca nad filmem trwała lata, więc czasu na dopracowanie scenariusza i samych postaci było pod dostatkiem. Nakręcony na podstawie tekstu Irlandzkiego pisarza i dramaturga Georga Moore. Historia została zawarta w kolekcji „Celibate Lives” 1927 i zatytułowana „The Singular Life of Albert Nobbs”. Dotyczyła tego samego co film – życia XIX wiecznej kobiety, przebierającej się za mężczyznę dla zarobku i samodzielności.

Pisząc, że film krystalizował się przez długi czas mam tu na myśli teatralne ukazanie Alberta w latach 80’. Glen Close jako młoda kobieta miała styczność z tą postacią, grając ją na deskach off-broawayowych pod okiem Simone Benmussa. Miało to miejsce w roku 1982 w Manhattan Theatre Club.

Glen Close chwalona za performance i wiarygodność ukazania Alberta, trzydzieści lat później pracowała nad scenariuszem do filmu, by po raz kolejny stawić czoło bohaterowi. W efekcie film został nominowany do trzech Oscarów – Best Performance – Glen Close Best Performance Supporting Role – Janet Mc Teer Best Achievement in Makeup jednak żadnego z nich nie otrzymał.

Historia jaką starają się opowiedzieć twórcy jest iście Szekspirowska. Lecz, tak jak na plakacie widzimy dwoje bohaterów o głowę wyższych od Alberta, tak samo ich poboczne wątki stają na drodze do stworzenia prawidłowej równowagi na ekranie. Swoim zabieraniem narracji bohaterce i niedopracowanym graniem według epoki, zasłaniają ciężką pracę jaką Glen Close włożyła w Alberta. Odwrotnie do świetnego filmu epokowego o XVIII wiecznej Francji „Dangerous Liaisons”, gdzie wątki są wyważone, a główni bohaterowie najbardziej zgłębieni.

[dragqueenismymiddlename-blog]

THE SILENCE OF THE LAMBS - character study: Billy Buffalo

[dragqueenismymiddlename-blog]

“Jak być prawdziwą kobietą?” - przewodnik według Billiego Buffalo

Z chaosu przenieśmy się w horror, gatunek filmowy w którym cross-dressing ma honorowe miejsce. O czym łatwo zapomnieć, gdy w dzisiejszym horrorze roi się od wszelkich absurdalnych motywów.

The Silence of the Lambs (1991)

Pisząc o przebierankowych tendencjach w filmach grozy trzeba wspomnieć o najbardziej znaczącej i legendarnej postaci  - Normana Batesa. Hitchcockowski bohater staje się swoją matką – a dokładniej przebiera się za swoją matkę w skutek problemów psychicznych. Nękające go koszmary życiowe związane są silnie z toksycznym środowiskiem w jakim się wychował, nie właściwymi relacjami z matką i jej śmiercią. Norman zostaje sam, ale duchy przeszłości nie pozwalają mu żyć na wolności.

Chociaż jest to przypadek indywidualny i motywacje bohatera są w stu procentach urojone, to aspekt naśladowania matki i przybierania jej cech odpowiada niemal wszystkim przykładom filmowego cross-dressingu, nawet tym nie związanym z grozą.

Postać którą przybliżę w dzisiejszym wpisie to BILLY BUFFALO.

Our Billy wasn’t born a criminal, he was made one through years of systematic abuse. Hannibal Lecter

Historię Jamesa Gumba – bo takie okazuje się być jego prawdziwe imię – poznajemy jedynie w kawałkach i nie widzimy go tak często na ekranie jak mogłoby się wydawać, bo przecież jest poszukiwanym mordercą. Film nadaje mu znamię zupełnie wyklętego i zapomnianego, pojawia się wyłącznie w zamkniętych przestrzeniach, po zmroku. Niczym ćmy, które hoduje, lgnie do światła sławy i bycia wolnym, ale nigdy nie zazna tego za życia.

Jaki dokładnie jest Billy? Wiemy że dwukrotnie składał podanie o zmianę płci na damską, uważa się za transseksualistę i jego doświadczenia z dzieciństwa - możemy się domyślać - są równie patologiczne co Normana Batesa, insynuowane jest to kilkakrotnie przed dr Lectera.

Ćmy które pojawiają się na plakatach, pełnią dużą rolę w odnajdywaniu mordercy. Mają też znaczenie dla nowego życia – odrodzenia się Jamesa Gumba. Po szlakach ciem, które pozostawia w gardłach swych ofiar, wyciągnąć można daleko idące wnioski, że jest w nim coś co cierpi. Jego czyny mordu to efekty tłumionej frustracji, nie jest on z natury osobą nienawistną, sam czuje się nienawidzony przez otoczenie.

(Gumb) hates his own identity, you see, and thinks that that makes him a transsexual… but his pathology is a thousand times more savage, and more terryfing.

W fabule filmu nie zostaje nam bezpośrednio wyjaśnione kim jest Billy Buffalo, najwięcej informacji przekazuje Hannibal, któremu z oczywistych powodów trudno ufać. Bohater w większości scen kojarzy się nam z przerysowanym i negatywnym stereotypem homoseksualisty. W filmie wielokrotnie mylony jest z określeniem „transwestyta”. Nieporozumienie rozwiewa jedynie Hannibal Lecter, podkreśla że bohater do normalnych nie należy i wszystko co robi jest o wiele bardziej skomplikowane niż bycie gejem lub transwestytą.

W filmie garderoba bohatera wygląda jak sala przygotowań do występów drag queen, upodobania muzycznie tym bardziej wskazują na artyzm całej sytuacji. Mały piesek u boku Jamesa – chociaż wydaje się być jedynym aspektem, uczłowieczającym – jest tak naprawdę rekwizytem, który go ukobieca. Zapewnia zachowywanie delikatności i troski, jakim matka darzy dziecko.

Ostatecznie, James Gumb nie jest ani kobietą, ani drag queen, ani transseksualistą. Są to jedynie jego psychotyczne maski, które tworzy by uniknąć własnych traum.

Przy oglądaniu Psycho mogliśmy pozwolić sobie na empatię i żywienie współczucia wobec bohatera. Poszerzony był tam kontekst i zawiłość przeżyć, mieliśmy wielokrotnie do czynienia z jego traumą, ograniczeniami z jakimi się musiał się zmierzać. Zaś o życiu Billiego wiemy naprawdę nie wiele. Jedynie dr Lecter podkreśla jego patologiczne wychowanie i winą obarcza środowisko w jakim wyrósł.

Bohater zostaje więc zamknięty w schemacie, dziś bardzo wątpliwym i z pewnością obrażającym społeczność LGBTQ. Do momentu śmierci nie może liczyć na empatię ze strony kogokolwiek. W chwili postrzału reżyser pięknie obrazuje jego podobieństwo do ciem, ale i to zdaje się być niewielką rekompensatą.

Ciekawostka! Aktor grający Jamesa Gumba - Ted Levine, był mi dobrze znany z serialu Monk. Ale żyłam w zupełnej nieświadomości tego, ponieważ.... jak się okazuje, gęsty wąs potrafi zmienić twarz człowieka nie do poznania! No, albo to tylko mój osobisty problem z twarzą pana Levina.

W każdym razie, gdy aktor jest ogolony widzimy jego wyjątkowo delikatne rysy twarzy i piękne blond włosy, zaś z westernowskim wąsem nic poza nosem nie dostrzegamy.

[dragqueenismymiddlename-blog]

ROCKY HORROR PICTURE SHOW in less than 5 minutes

[dragqueenismymiddlename-blog]

Horror w cekinowym gorsecie

Ponieważ nie mam przemyślanego planu obowiązującego ten blog, zacznę od chaotycznego i fabularnie nie jednolitego filmu. Jednego z najbardziej kultowymi fanami, i piosenkami niemal tak chwytliwymi co ścieżka dźwiękowa Grease (które zostało sfilmowane dopiero trzy lata później i miało w sobie znacznie więcej rock’n’rolla). Musical o którym piszę, otworzył drogę do Hollywood Tima Curriego i był pierwszym filmem w którym zagrał.

The Rocky Horror Picture Show (1975)

Film rozpoczyna ślub, na którym gośćmi są główni bohaterowie - Bard i Janet. Krótko po ceremonii, Brad natchniony wydarzeniami, oświadcza się Janet – do czego wykonują pierwszą piosenkę. Towarzyszy temu tekst o wielkiej miłości, nieskończonym szczęściu, a w tle przewijają się… groby? W kościele przygotowywany jest pogrzeb – automatycznie jak na scenie teatralnej, wszystko co ślubne zamienia się w pogrzebowe. Janet i Brad zdają się nie zauważać tych oznak. W najlepsze śpiewają, a nawet tańczą na pobliskim cmentarzu. Jest to zapowiedź iście pokręconego doświadczenia filmowego, pełnego energii i wampiryzmu.

Wkraczamy do bram zamczyska, niczym w estetyczne laboratorium, piosenki i kostiumy łączą inspiracje muzyczne glam rocka z ginącym rock’n’rollem. Amerykańska produkcja, z premierą w roku 1975, zdobyła serca outsiderów i outcastów. Swoją campową estetyką i charakterem „midnight movie” [w USA midnight movie to film klasy B lub kultowy film puszczany przez telewizję w środku nocy, bądź na nocnych pokazach kinowych]. Stała się kultem dla fanów, w trakcie oglądania nie można narzekać na nudę, jedynie na nieporozumienia ze zwrotami akcji. Przy pierwszym seansie zaskoczeniem będzie pewnie odkrycie, że przeważająca część postaci z zamku to kosmici z planety Transexual.

Osobą odpowiedzialną za to kiedy piosenki mają miejsce, tą która ma w sobie najwięcej pasji, a jej zadaniem jest rozkochać w sobie wszystkich wokół jest Tim Curry w roli Dr Frank-N-Furtera.

I'm not much of a man By the light of day But by night I'm one hell of a lover I'm just a sweet transvestite From transsexual, Transylvania

Tłumaczenie zawiłości tego tekstu kulturowego zdaje mi się zbędne, na końcu nie ma znaczenia kto był kim. Mnogość kreacji i ich życiorysy są wszystkie równie niezrozumiałe jak i tragiczne. Dr Frank-N-Furter i jego potwory spotyka nagły koniec, a zamek odlatuje.

Film epatuje seksem, brakiem cenzury w jakimkolwiek stopniu, bezwzględnie łamie ograniczenia płciowości i orientacji. Nikt nie kwestionuje geniuszu naukowca, który tworzy „muscle mana” dla swojej jedynie przyjemności i korzyści. Nikogo nie dziwi, że Janet zdradza Brada z naukowcem, ani że Brad zdradza Janet z transwestytą, wszystko to bawi i ma przybliżyć widza do polubienia przerażającego zamku. Choć z początku wszystko wskazuje, że będzie to przebiegać niczym fabuła Dr Frankensteina. Nie chodzi tu o budzenie do życia, raczej o budowanie idealnego kochanka, idealnej cielesności.

I could show you my favorite obsession I've been making a man With blond hair and a tan And he's good for relieving my tension

Oczywisty i epatujący seksualnością transwestytyzm doktora jest nie tylko fantastycznym urozmaiceniem fabularnym. Oddaje także atmosferę ery gwiazd estradowych tamtej epoki. Przebierających się w niestandardowe kostiumy – w tym szalenie wysokie koturny, obcisłe do granic możliwości spodnie, chokery i świecące elementy metalowe bądź cekinowe. Malujących twarze w teatralnym stylu i w wielkich ilościach. Takie charakteryzowanie było wprowadzone głównie z myślą o Ziggy Stardust, Eltonie Johnie i z pewnością inspirowane zespołem KISS.

Pewnie dlatego musical Jima Sharmana przeszedł do historii i stał się legendą. Nadal nie znany masom przez nagły spadek zainteresowania nim w latach 90’. Dziś kojarzony głównie ze społecznością LGBTQ, pozostał na zawsze w sercach fanów glam rockowego widowiska.

Zakończenie jest równie gwałtowne co początek, podobnie do Ziggy Stardust kosmita traci panowanie nad swoimi poddanymi – fanami. Zatraca się w idei którą tworzy.

PS. The Rocky Horror Show 2? (The Rocky Horror Picture Show: Let's Do the Time Warp Again 2016)

Do filmu został stworzony re-make, który przeszedł bez rozgłosu, okazał się publiczną porażką. Miał przypomnieć fanom za co kochali oryginał, a kryminologa gra Tim Curry w formie cameo. Utracił jednak całkowicie estetykę, która film definiowała. Camp i glam rock pełen koturn, został zastąpiony pop muzyczną wersją starych hitów. Ciężki make-up godzinami nakładany na twarz Tima Curry, przypominał teraz wdzięczne makijaże z okładek gazet, w ogóle nie przesadzone i zupełnie nie przypominające kosmicznej postaci z krzyżowanej z naukowcem. Transseksualna kobieta Laverne Cox, która wciela się w rolę Dr Frank-N-Furtera, zamiast mrocznych, porwanych kostiumów, ma na sobie zwiewne i idealnie uszyte sukienki.

W scenie gdzie Tim Curry wyłania się nam przemoczony do suchej nitki, cieknącym po twarzy makijażem, który szalenie podkreśla upadek jego panowania i ostanie chwile szaleństwa. Laverne całkowicie sucha na twarzy muska ustami innych bohaterów i mizdrzy się do obiektywu. Nie przypomina to w niczym łamania barier jak miało to miejsce w oryginale, nie widzimy kobiecych piersi pod wodą wszyscy są na tyle ubrani, na ile się być da. Nawet Rocky do swoich slipek, w oryginale ciasnych i jakby o dwa rozmiary za małych, otrzymuje… szelki?’