karellenaerts

[karellenaerts]

EXTRA:

In de krokusvakantie van 2020 heb ik het boek “De renner” van Tim Krabbé gelezen. “De renner” geschreven door ex-amateurwielrenner Tim Krabbé is, zoals er op de achterflap van het boek geciteerd staat, een autobiografie die je moet gelezen hebben als sportliefhebber. Een citaat van recensent Nico Scheepmaker op de achterflap van het boek gaat namelijk als volgt: “Het is aan de ene kant een literair meesterwerk dat om die reden over 100 jaar nog gelezen zal worden en aan de andere kant het beste sportboek in de Nederlandse taal”. Na het lezen van deze quote had ik hoge verwachtingen, maar die hebben het boek tot mijn grote verbazing allemaal ingelost. Voor mij was dit één van de weinige boeken die ik wel in één ruk kon uitlezen.

[karellenaerts]

“Uitstap 4”: dansvoorstelling: Popcorn

Op 6 april ’20 heb ik op de site “podiumaanhuis.be” de dansvoorstelling Popcorn bekeken. Popcorn is een productie van theatermaker Randi de Vlieghe, die dit werk heeft gerealiseerd met de dansers Xavier Ojeda Hernández, Samuel Minguillón en Jonas Garrido en de muzikant Ephraïm Cielen. Het stuk is een mix van rust en energie, stilte en muziek. De passie droop er echt van af. Hierdoor heb ik ontdekt dat “dans” een zeer intensieve sport kan zijn. Het verraste me ook dat er wat acrobatie aan te pas kwam. Zo te zien hadden ze heel wat vertrouwen in elkaar. Je kon dus meteen zien dat het er professioneel aan toe ging. Wat me ook verbaasde waren de synchrone dansbewegingen die in het stuk verwerkt waren. Ik ken niet veel van dans, maar weet wel dat het positief is als het lukt om synchroon te dansen. Zoals een poppenspeler speelt met zijn poppen, controleerde de percussionist zijn dansers. Zo bleven de dansers vaak stilstaan als Ephraïm Cielen niet speelde. Het ritme dat hij aangaf werd altijd gevolgd. Ondanks dat er meerdere muziekgenres aan bod kwamen, lag de focus toch meer op ritme dan op melodie. Voor elke artiest op het podium was er ook een solo weggelegd. Zo was er ook een drumsolo en vocale muziek. De sfeer was zo afwisselend dat mijn aandacht niet verdween. Puntjes van kritiek: Ik vond het spijtig dat het decor geen link had met de voorstelling en ik was ook niet zo te vinden voor de absurde humor, die er op het einde frequent in voorkwam.

Na dit anderhalf uur dans zat ik nog met een aantal vragen. Ten eerste vroeg ik me af hoe je zo’n enorm lange choreografie uit je hoofd kan leren. (daarom komt er volgens mij ook heel wat improvisatie aan te pas). Ten tweede wist ik niet altijd wat ik van de verschillende dansscènes moest denken. Er kwam namelijk ook een deel in voor waar één van de dansers zichzelf begon te slaan en een scène waar de drie dansers spastische bewegingen maakten. Dit is waarschijnlijk om het publiek te choqueren en in contact te brengen met een nieuwe wereld. Ik zie daar echter het nut niet van in. De achterliggende betekenis die de makers eraan gaven was tijdens de voorstelling niet helemaal duidelijk voor mij. Volgens mij wou Randi de Vlieghe en zijn entourage laten zien wat ritme en muziek allemaal met een mens kan doen. Dit leidde ik af uit de emoties die in het stuk voorkwamen. Zoals vreugde, agressie, vertrouwen… Maar dat is mijn interpretatie. Verder dacht ik ook na over de titel van het stuk. Deze dansperformance ging dus (net zoals maïs dat doet als je er popcorn van maakt) alle kanten op. Zijn werk heeft me in ieder geval aan het denken gezet, daardoor vind ik dat de regisseur zijn doel bereikt heeft. In werkelijkheid wou Randi de Vlieghe de essentie van ritme weergeven en liet zich inspireren door de oneindige variatie van percussie in alle tijden en culturen.               

Geraadpleegde recensies: http://www.denblank.be/wp-content/uploads/2017/06/Recensie-Cutting-Edge.pdf en https://www.theaterkrant.nl/recensie/popcorn-10/fabuleus/

[karellenaerts]

EXTRA:

Onlangs (in de maanden september/oktober) heb ik een biografie van Jan Mulder gelezen. Mijn ouders hadden mij dit boek aangeraden, omdat ik Jan Mulder namelijk altijd al een interessant persoon gevonden heb met een goed gevoel voor humor. Wanneer ik Jan Mulder zijn mening hoor geven in de nabespreking van een voetbalmatch, ben ik vaak verwonderd over zijn zelfzekerheid en de wijsheid die hij uitstraalt. Het verhaal speelt zich ook af in de jaren zestig en zeventig. Ik kan mij eigenlijk niet veel van die tijd voorstellen en wilde eens weten hoe het leven toen was. Bovendien hou ik ook nog eens van voetbal, en van de voetbalclub Anderlecht (waar hij een lange periode speelde)  waardoor het dus een passend boek voor me was. Door het lezen van dit boek ben ik nu veel meer over hem te weten gekomen, wat ook mijn bedoeling was.

[karellenaerts]

EXTRA:

Ik ben op vrijdag 13 september naar Festivhalle geweest met een paar vrienden. Ik ging voor Gers Pardoel in het speciaal, omdat ik hem graag een keertje live bezig wou zien. Hij zorgde naar mijn menig voor het hoogtepunt van het festival, want met hem op het podium stond er het meeste volk in de tent die avond. Hij zong zijn grootste hits zoals “Broodje bakpao”, “Ik neem je mee”, “Zo bijzonder”, “Zomer”, “Zijn”, “Boeng” etc.

[karellenaerts]

EXTRA:

recensie van dezelfde show in een ander cultureel centrum: http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=3894&kop=Stan%20Van%20Samang%20Op%20de%20schoot%20%E2%98%85%E2%98%85%E2%98%85%E2%98%85&waar=CC%20Merksem 

Op 11 oktober heb ik samen met enkele familieleden een optreden van Stan Van Samang bijgewoond in CC ‘T Vondel. 

De voorstelling was getiteld “Op de schoot”. Dit kon je wel heel letterlijk nemen. Aan het begin van de show spoorde hij namelijk mensen aan om in de zetels te gaan zitten, die opgesteld waren op het podium. Telkens wanneer hij een nummer zong, passeerde hij de mensen die in de zetels zaten en ging hij letterlijk bij hen op de schoot zitten. Dit zag er wel grappig uit. Ik vond het vooral straf dat hij, terwijl hij selfies uitdeelde aan die mensen, toch nog steeds zijn zang onder controle had. Het poseren voor al die selfies die hij uitdeelde aan degenen in de zetels stoorde me wel, omdat dat de aandacht wegtrok van de inhoud van zijn songs. Het concept van de zetels was origineel maar het bracht niet veel bij aan het optreden.

 Ik was wel versast dat Stan ook zo’n goede humorist was. Samen met Eric Melaerts, zorgde hij tussen elk nummer voor een kwinkslag. Zo grapte hij vaak dat we toch met “zooooveel mensen” in de zaal waren, omdat we niet altijd uit volle borst meezongen. In het begin beweerde hij dat we zeker met zo’n 500 man waren. Vanaf dat moment deed hij er altijd nog een schepje bovenop. Zo zei hij een paar nummers later bijvoorbeeld: “Het volgende nummer gaat nogal wat geven als jullie alle 30000 meezingen”. Nog wat grappige elementen uit zijn show waar we strijk van lagen: De imitatie van zijn vader die hem vaak erop moest wijzen dat hij wat meer voor school moest werken. Ook het verhaal dat hij ooit op een afterparty van zijn favoriete band INXS kon helpen, maar niet mocht van zijn vader, werd ook aan ons in geuren en kleuren verteld. Bovendien kwam hij zovele jaren later te weten dat zijn zus wel een concert van INXS heeft mogen bijwonen van zijn ouders, wat het verhaal nog beter maakte. Daarnaast waren er ook oprecht ontroerende momenten wanneer hij twee van zijn songs opdroeg aan twee overleden kennissen. 

Maar wat de muziek betrof: Stan werd omringd door uitstekende muzikanten die elk om de beurt luid applaus kregen van het publiek nadat ze een solo gespeeld hadden. De pianist (Bert Gielen), de gitarist (Eric Melaert) en de man die de xylofoon bespeelde (Jan Nihoul) zijn dus zeker het vermelden waard. Ik heb veel liedjes van hem leren kennen die ik nog nooit eerder hoorde maar zo goed waren dat ik het vreemd vind dat ze niet wat meer gedraaid worden. Hij bracht eveneens zijn bekendste hits zoals zijn covers: ”een ster”, “goeiemorgend, goeiendag” en “hard times”. En ook andere Engelstalige hits zoals: A simple life, Poison, Candy, Scars, Little moon rises etc. Maar het hoogtepunt van het twee uur durende optreden vod ik toch de twee covers die hij nog nooit eerder had gebracht: Papa (cover Stef Bos) en Water under the bridge (cover Adele).

Ik ben dus net als deze recensent zeer positief over deze show en ik ben nu nog een grotere fan van hem geworden.

[karellenaerts]

Uitstap 2:

Op vrijdag 18 oktober ging ik naar een klasiek concert in de Bozart in Brussel. Hieronder vertel ik wat meer over de stukken die aan bod kwamen. 

Voor het concert woonden we een inleiding bij met Katelijne Boon (een presentatrice van radiozender Klara) en de Deense dirigent Michael Schønwandt die het Nationaal Orkest van België die avond zou leiden.

Info uit deze inleiding: Michael Schønwandt is een oudere man die met veel passie over zijn vak sprak. Hij kwam over als een positief ingestelde man met veel levenswijsheid. Hij had namelijk ook al zo’n veertig jaar ervaring als dirigent. Ze hadden het over de stukken van de drie wereldberoemde Deense componisten (Nielsen, Grieg en Sibelius) die centraal stonden die avond. Maar hij schonk vooral veel aandacht aan het stuk “De Onuitroeibare”. Dit is namelijk de vierde symfonie van Carl Nielsen, waarin een mix van resonantie en dissonantie voorkomt. Dit zou de strijd tussen het goede en het kwade symboliseren. Het gebruik van dissonantie in een stuk week in de tijd waarin dit stuk geschreven is (begin 20ste eeuw) helemaal af van de andere klassieke stukken. Dat bleek ook uit een anekdote: De oma van de dirigent herinnerde zich het hevige en dissonante stuk van Nielsen, waarbij de pauken tegen elkaar opboksten zich nog maar liefst zestig jaar.

De stukken die werden gespeeld:

Belgian National Orchestra  – Michael Schønwandt leiding – Khatia Buniatishvili piano 1) Karelia suite, op. 11 Jean Sibelius 2) Concerto voor piano en orkest, op. 16 Edvard Grieg 3) Symfonie nr. 4, op. 29, "De Onblusbare" Carl Nielsen

Het eerste deel van het concert vond ik persoonlijk het mooiste. Dit was de “Karelia suite” van Sibelius. Het was een vrolijke mars, waar ook geregeld langzame delen in voorkwamen die voor afwisseling zorgden. Dit stuk heeft een nationalistisch karakter, aangezien het geschreven is voor de regio Karelië ( een Finse regio die gedeeltelijk ingesloten is door Rusland)

In het tweede deel waren alle ogen gericht op Khatia Buniatishvili (een Georgische pianiste die mee het pianoconcerto van Grieg speelde. Ik vond dit wat minder dan het vorige stuk maar dat wil zeker niet zeggen dat ik het slecht vond. Alle stukken die ik op die avond gehoord heb, heb ik geapprecieerd. Het was aan het oorverdovend applaus te horen dat het voor mij en de mensen in de zaal uitstekend gespeeld was. Ze keerde wel vier keer terug op het podium om het applaus in ontvangst te nemen en als bisnummer koos ze er dan voor een prachtige versie van de Für Elise te spelen. Het was namelijk een langzamere versie wat het naar mijn mening nog pakkender maakte. 

Het laatste stuk dat we te horen kregen was de vierde symfonie van Nielsen, waarvan het thema “hoop” is. Dat is niet verwonderend aangezien het stuk geschreven is in een oorlogstijd (WOI). Dit was een krachtig stuk dat je gedurende zo’n dertig minuten op het puntje van je stoel hield en toewerkte naar een prachtige climax als einde. 

Ik stond al heel open voor klassieke muziek maar dit concert heeft mijn kijk op klassieke muziek nog meer verruimd.

extra info: https://www.ccha.be/cms_files/File/okt19_Belgian%20National%20Orchestra.pdf

[karellenaerts]

Uitstap 1:

Aangezien mijn zussen mij tijdens de zomervakantie al geïnformeerd hadden over het vak Esthetica en de bijhorende uitstappen, zijn mijn zussen en ik op vrijdag 30 augustus naar een concert van Bart Peeters geweest in Brussel.

Hij trad namelijk op in de kiosk van het Warandepark in Brussel, waar het cultuurfestival “Boterhammen in het park” (georganiseerd door de AB) voor de dertigste keer plaatsvond. Het twee uur durende concert beviel ons, als Bart Peetersfans zeker en vast. Hij slaagde er zoals altijd in het publiek mee te entertainen en voor wat humor te zorgen. De vioolsolo’s van Emile Verstraeten vond ik ook erg knap en meeslepend.

Hij bracht zijn oudere nummers, zoals  Messias, Poolijs, Allemaal door jou, Het is niet wat het is, Denk je soms nog aan mij, Zomerdagen, Slaapwals, Liefde is alles, De puzzel, Heist aan zee, In de plooi etc. Maar ook recentere liedjes kwamen aan bod: Konijneneten, Twijfel niet en dans, Smartphone, Tot je weer van me houdt, Brood voor morgenvroeg, Twee paar poten en een staart, Kies mij etc. 

Je kunt dus uit de titels hierboven afleiden dat Bart Peeters zingt over herkenbare zaken uit het dagelijkse leven. Ik ken enkele mensen, die niet echt voor de muziek van Bart Peeters zijn. Sommigen vinden dat zijn tekst geen inhoud heeft. Dit komt door eenvoudige titels als “Brood voor morgenvroeg” en “Smartphone”, maar ik vind net dat door die herkenbare zaken er veel betekenis in zit. In het liedje “Smartphone” zingt hij bijvoorbeeld dat we op sociale media doen alsof we altijd een perfect leven leiden, maar dat in het echt niet zo is. Al zijn liedjes kunnen je, naar mijn mening, dus veel wijsheid bij brengen.  

Nadat we na het concert onze boterhammen hadden opgegeten, hadden we zelfs nog het geluk hem tegen het lijf te lopen, terwijl hij op weg was naar zijn taxi. Dat toeval heeft ons nog een foto met hem opgeleverd. Kortom, het was een onvergetelijke namiddag.