#Sr. Nage

[bearbench-img]

ミスターナゲシ

ミスターナゲシは、マクドナルドの日本で展開されているナゲット（唐揚げ風の鶏肉の食品）のキャラクターです。ミスターナゲシは、ナゲットの形をしたキャラクターで、愛らしい顔や手足を持ち、マクドナルドの宣伝やキャンペーンで活躍しています。彼は子どもたちに特に人気があり、マクドナルドのメニューに関連したキャンペーンやイベントでしばしば登場します。

手抜きイラスト集

[upismediacenter]

UPIS, nagkaisa upang manatiling #BuhayAngEDSA

Nakiisa ang komunidad ng University of the Philippines Integrated School (UPIS) sa paggunita ng ika-38 na anibersaryo ng EDSA People Power Revolution noong Pebrero 25 na pinangunahan ng Departamento ng Araling Panlipunan mula Pebrero 26 hanggang 29 sa loob ng UPIS sa pamamagitan ng pagsusuot ng bibe hair clip.

Ang pagsuot ng bibe hair clip ay pakikiisa sa mas makabagong paraan ng pagpapakita ng protesta. Simboliko ang pagsusuot ng bibe hair clip dahil maiuugnay ito sa nangyaring protesta ng mga mamamayan ng Taiwan at Hong Kong laban sa opresyon ng Mainland China na hindi kinikilala ang soberanya ng mga teritoryong ito.

Bilang panimulang gawain, naglabas ng pahayag ang Departamento ng Araling Panlipunan noong Pebrero 26 sa Facebook na nagbahagi ng pakikiisa ng departamento, Kilusang Araling Panlipunan (KAP), at buong komunidad ng UPIS sa paggunita ng anibersaryo. Sa pahayag na ito, ipinaalala ang ikinakatawan ng anibersaryo—ang pag-aalala sa pagkakaisa at pakikibaka ng taumbayan na siyang nagbigay-daan sa panunumbalik ng demokrasya at kalayaan sa bansa sa pamamagitan ng mapayapang rebolusyon. Inilatag rin ang isyu na tinanggal ito sa mga araw ng non-working holiday ng taon at ang isyu ng Charter Change na banta sa demokrasyang ipinaglaban ng mga Pilipino ng nakaraang 38 taon. Winakasan ito sa pamamagitan ng pagbibigay-diin sa kahalagahan ng demokrasya sa lipunan at sa patuloy na pag-alala ng komunidad ng UPIS sa mga pangyayari sa kasaysayan sa gitna ng ginagawang pagpapahina at pagbubura ng diwa ng EDSA sa kasalukuyan. Kasama rin sa inilabas ang imbitasyon ng departamento na makilahok ang mga mag-aaral sa pagsusuot ng bibe hair clip.

Bukod sa pagsusuot ng bibe hair clip, naging bahagi rin ng mga gawain ang mga dilaw na ribbon na itinali sa iba't ibang gate ng gusali ng K-2, 3-6, at 7-12 pati na rin sa mga pinto ng mga silid bilang simbolo ng pagkakaisa laban sa rehimen ng Diktadurang Marcos Sr. at bilang pagpapakita ng dedikasyon sa demokrasya. Nagmula ang tradisyong ito bilang pagsalubong sa pagbalik ni Dating Senador Ninoy Aquino matapos ang tatlong taong pagka-exile sa Estados Unidos, tulad ng isinasaad sa kantang “Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree” na tungkol sa paglaya at pag-uwi ng isang ex-convict. Bilang tugon sa tema ng EDSA, naglagay rin ang KAP ng isang freedom wall sa labas ng Departamento ng Araling Panlipunan upang mahikayat ang mga estudyante na malayang isulat ang kanilang mga nalalaman sa paksa.

Ayon kay Ginoong Joseph Tablizo, ang tagapayo ng KAP, hangarin ng programang maipaalala at hikayating makiisa ang buong komunidad ng UPIS sa paggunita sa halaga ng EDSA People Power sa ating kasaysayan, at maipakita ang diwa ng demokrasya sa pamamagitan ng napapanahong paraan ng pagpoprotesta. Umaasa rin ang tagapayo na may napulot na aral ang mga mag-aaral mula sa programang ito.

Sa mga salita ni Ginoong Joseph Tablizo, “...masasabing iba-iba na ang depiksyon ng mga mag-aaral ng UPIS sa demokrasya… Ito ay nagpapakita na nabubuhay pa rin ang kahulugan ng kalayaan sa kabataan, iba-iba man ang interpretasyon nila.” Sa pagdiriwang ng ika-38 na anibersaryo ng EDSA People Power Revolution, sana ay alalahanin ang tunay na kasaysayan ng Pilipinas sa harap ng lahat ng nangyayaring historical distortion sa lipunan. Hindi dapat kalimutan ang ipinaglaban ng mga mamamayang Pilipino para sa demokrasya; gawin itong lakas upang makamit natin muli ang tunay na kalayaan. //nina Martin Arevalo, Sophia Dormiendo, at Elis Reyes

[nablah]

Sa paggunita ng 52 taon mula sa unang pag-deklara ng batas militar ni Ferdinand Marcos Sr., ang panawagan ng taumbayan ay ilitaw ang LAHAT na desaparecidos.

Surface all the desaparecidos: indigenous people, students, labor workers, activists, environmentalists, writers and poets, since the initial declaration of martial law by Ferdinand Marcos Sr.

Pakinggan ang hingin ng hustisya at panawagan na Never Forget, Never Again.

Ang "Mayn Rue Platz" ay isang tulang Yidish na isinulat ni Morris Rosenfeld tungkol sa Triangle Shirtwaist Factory fire at ang pagkamatay ng 146 na manggagawa dito. Dalawang panig ang ating pag-aalala ng mga kabangisang ginawa sa loob ng Batas Militar: magkaugnay ang libo-libong human rights violations at worker's rights violations, na naging dahilan ng sakuna sa Manila Film Center noong 1981, kung saang may higit pang 169 na manggagawa ang namatay. Sa kabila nito, nasa ala-ala rin natin ang pagwelga at pagprotesta ng mga manggagawang Filipino tutol sa administrasyong hindi maka-hustisya at hindi maka-tao, noon at magpakailanman.

"Mayn Rue Platz" is a Yiddish poem by Morris Rosenfeld about the Triangle Shirtwaist Factory fire and the deaths of 146 workers here. Our commemoration of the atrocities committed during the Martial Law era are multi-faceted: the innumerable human rights violations and worker's rights violations are connected, particularly where at least 169 workers were killed during the Manila Film Center tragedy in 1981. Beyond this, we also remember the strikes and protests carried out by Filipino workers against the unjust and inhumane administration, then until now.

Nasa baba ang bersiyong Ingles at ang sarili kong salin sa Filipino. (Below is the English version and my own translation into Filipino.)

Wala ako sa lilim ng kagubatan, Marahil maghanap ka pa, o, aking mutya. Kung saan may nasasalanta sa makinarya, Doon ang aking hantungan.

Wala ako sa huni ng ibong malaya, Marahil maghanap ka pa, o, aking mutya. Isa akong alipin sa kuliling ng kadena- Doon ang aking hantungan.

Wala ako sa patak-agusan ng ulan, Marahil maghanap ka pa, o, aking mutya. Kung saan ang pagluluha at pagdurusa, Doon ang aking hantungan.

Subali’t kapag tapat ka sa ating sumpaan, Dalawin mo naman ako, o, aking mutya. Galakin ang isang nalulumbay na kaluluwa- At payapain ang aking hantungan.

Seek me not where myrtles grow green, you’ll not find me there, my prize; Where lives wither at machines, there is my resting place.

Seek me not where birds sing, you’ll not find me there, my prize; I am a slave, where chains clang, there is my resting place.

Seek me not where fountains spray, you’ll not find me there, my prize; Where tears flow and teeth gnash, there is my resting place.

And if you love me with true love, then come to me, my treasure, and brighten my somber heart and sweeten my resting place for me.

[shiewrotethis]

Liham tugon kay Tet Maceda

Ka Tet, Isang pagbati, Tet! Ako nga pala si Shiela o mas nakilalang Sunny sa loob ng unibersidad. Sa iyong kwento ay nais ko lamang sabihin na puno ako ng emosyon simula nang isiniwalat mo ang maselan na mga pangyayari noong Batas Militar. Nais ko lang din sabihin na ako ay saludo sa iyong katapatan sa iyong mga kakilala sapagkat sa pagkakataon na umusbong ang Batas Militar, hindi ka nagdalawang isip upang tumulong kagaya ng pagtawag sa mga kaibigan na maaaring dakipin ng mga militar, kahit na kakabit nito ang pahamak na maaaring mangyari rin sa iyo. Nakalulungkot din lamang isipin ang isang parte ng iyong kwento kung saan sinabihan ka na kung hindi ka anak ni Col. Gimenez ay huhulihin ka rin. Dito ko nabigyang diin na talagang ang laki ng impluwensya ng kapangyarihan kahit pa sa panahon ninyo. Iniisip ko na lamang na naging magandang instrumento ang proteksyon mo upang makapaghatid ka pa ng kaalaman at mas maging kaisa sa mga taong lumaban sa diktaturya ni Marcos. Aamin na rin ako sa’yo, Tet, minsan na rin akong nabiktima sa mga kaalaman na ibinahagi sa amin ng aming mga guro noong ako ay nasa elementarya pa lamang. Pakiramdam ko nga noon ay napakagaling ni Marcos Sr. dahil sa mga pinagawa nyang imprastraktura, ngunit sa paglipas ng panahon, nahuhubog ang aking isipan at mas nagkaroon ako ng kalayaan upang maging bukas palad sa mga mailalatag pang katotohanan tungkol sa kasaysayan at isa na roon ay ang nangyari sa Batas Militar. Kaliwa’t Kanan ang mga ebidensya ng kasakiman na naging dahilan ng aking pagkamulat. Kung aking ikukumpara ito sa kasakuluyan ay hindi ko masasabing nalalayo eto sa Batas Militar sapagkat patuloy pa rin ang kalupitan na mas pinalala pa ng administrasyon ng anak ng dating diktador na pangulo ngayon ng ating bansa, si Marcos Jr. Marahil maitanong mo sa akin na paano ko nga ba nasabi na sumasalamin ang panahon ng Batas Militar sa ngayon? nasabi ko ito dahil base na rin sa iyong kwento ay marami ang mga dinakip, nawala, at namatay sa panahon mo at ang tanging masasabi ko lang Tet, walang pinagkaiba ang kalagayan noon at ngayon. Marami pa ring mga namamatay at patuloy na naaapi. May mga nakikibaka pa rin pero mas makikita mo ang linya sa pagitan ng hindi pagkakapantay ng mga tao, at malayo nanaman tayo sa mapagpalayang kultura. Shiela.

Kung may isa sa hindi ko makakalimutan na bahagi ng aming pag-aaral, pakiramdam ko ay ito na yun.

[kalakian]

Ngayong araw, alalahanin natin ang kabayanihan ng mga babaeng walang takot na lumaban sa diktadurya ni Marcos. Mula kaliwa: - Maita Gomez - Carol Araullo - Sister Porferia Ocariza - Lualhati Bautista - Etta Rosales - Sr. Mary John Mananzan - Cory Aquino - Judy Taguiwalo - Eva Kalaw - Nelia Sancho - Soledad Duterte - Gemma Cruz - Maria Lorrena Barros Iilan lamang sila sa daan-daang mga bayaning Pilipina na hinarap ang kamay na bakal at mapang-aping Batas Militar. Mula man sa iba't-ibang sektor at iba-iba man ang naging uri ng kanilang paglaban, ipinakita nila na ang babaeng Filipino ay walang kapantay sa katapangan.

---

Kuha ang larawan at impormasyon mula sa Project Gunita

[paccoazalearecoletosblog]

Padron ng Paglaho

Ulan ng mga dahong kawayan sa aserong puti, hindi ko na nakita ang liwanag ng araw. Kaluskos ng mga sanga sa aming butasing bubong. Nahulog ang mga malulutong na dahon. Doon sila dumausdos nang walang tigil sa bintana, at nang maubos, lumitaw si Nanay na may ngiti … na sa akin ay nagpahikbi. Kumain ka na? tanong niya. Tumango ako, Oo naman, Nay [sinungaling]. Kaya aking inaliw ang sarili sa pagbibilang ng bawat pagsampay niya ng mga blusang puti na sa hanging malagihay ay kumikendeng-kendeng. Parang kagaya ito ni Tatay noong nakapasa si Ate Laarni sa UPCAT pero ngayo’y lumpo na, lumpo na rin ang kaniyang pag-asa sa nag-iisang dalaga. “Ang ganda ng mga blusa, Nay! Bagay sa ’yo.”

“Kay Tita Courtney mo ito. Alam mo ba e malaki bayad niya ngayon. Limang daan, di tulad sa regyular kong laba na dos singkuwenta lang.”

Naawa lang sa amin—panigurado, kaya dinoble ang bayad. May washing machine naman sila, naawa lang talaga. Si Tatay kasi, nabundol ng traysekel. Hindi naman magawang singilin ni Nanay ang pamilya ng nakabangga dahil kagaya namin, sila’y kumakahig, ni hindi nga makatuka. Mas mabuti sana kung kotse na lang, e kaso mahal na mahal kami ng kamalasan. Nagbiro pa nga ako kay Tatay na lulumpuhin ko rin ang lalaking iyon.

Saging na saba ang pinambayad ng ginang—na pinagpipiyestahan ng linta kong bayaw. Nakabuburyo ang talamsak ng bibig niyang bukambibig ang suweldong kinse mil—na hikahos naman sa kaniyang mga gala. Nanatili siyang binata habang nalalanta ang asawa niyang minsan nang pinakamagandang Reina de Las Flores sa apatnapu’t limang baranggay ng Dumangas. Nagkangitian sila ni Ate Laarni; tumalikod naman si Tatay nang sila’y matingnan saka pinatay ang radyo.

Pinatugtog ulit ito ni Kentoy, ang bunso, at sumabay sa awiting Ingles. Umawit na rin si Nanay. Sintunado silang dalawa subalit kay sarap pakinggan. Nagmistulang pagwawakas ng isang komedyang pelikula nina Dolphy at Redford White ang biglaang pagsayaw naming lahat—maliban kay tatay. Alam ko namang mahal niya pa rin si ate kahit binigo siya nito.

Sa mga gabi, damang-dama ko ang kaniyang lungkot kada tilapon ng mga baso sa kusina. Iyon ang dahilan kung bakit bumili kami ni Nanay ng mga basong gawa sa lata at kinolekta na ang mga baso ng mga cup noodles. Nahirapan nga si Tatay magbasag, disturbong ingay naman ang kapalit na sa akin ay nagpapahiwatig: “Quijano, ang responsibilidad ay pinapasa ko na sa iyo.” Na sa sobrang bigat, miminsang binalak ko na ring mag-asawa’t bumukod. Ikot ng dekadang karalitaan sa aming angkan na nararapat lang tuldukan. Pero bakit ako? Dapat si ate, siya ang mas matanda. Gusto ko pa maging engineer. Nasa sekondarya pa nga lang ako.

Sinimangutan ko si ate. Ano kaya ang tumatakbo sa kaniyang kokote? Sinimangutan ko rin si Tatay. Bakit kaya mahirap pa rin siya—kami? E, ang sipag-sipag niya naman pumasada, a? Sa wakas, sumayaw na rin ang lumpo niyang paa, si ate lang talaga ang makapagpapasayaw sa isang lumpo. Si Tatay? Dinadaan niya na lang ang pagmamahal sa pagbabantay sa una niyang apo. Ano’ng sinabi ng galit na lolo sa pisnging siopao ng biluging unano? ‘𝘞𝘢𝘩! 𝘒𝘢𝘬𝘢𝘪𝘯𝘪𝘯 𝘬𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘵𝘪𝘺𝘢𝘯!’

Doon ko napansing kumapal ulit ang abo sa kaniyang buhok. Quijano Sr., kakayanin pa kayang paitimin ng henna ang iyong mga pilak? Para na siyang sais sienta años kahiman quarenta ang tala ng papel. Nagmistulang kapatid niya na lang si lolo.

***

“Dalawang libo lang ito. Pilak nga ba ito?” Kukunot malamang ang noo ko sa tanong ng lolong mag-aalahas. “2.5 ounce. Sige, isang libo, at limang daan naman para sa mismong relo.

Walang gana kong sinuri ang bigay niyang perang papel. Naging isang libo at limang daan lang ang relong may pinakamataas na halaga sa aking buhay. Patawad kay Nanay. Kapos pa rin ito sa bayarin. Umalis na lang ako sa lumang sanglaan at dumiretso sa isang kaibigan.

“Pare, pasensiya ka na talaga. Hindi na kita mapapahiram pa ng pera. May utang ka pa. Bayaran mo muna iyun. Kailangan ko rin ng pera.” Bistado na ako kaagad kahit isang pangungusap pa lang ang nabigkas ko. Tinago ko na lang ang panlulumo’t inis sa paglagok ng inalok niyang alak. “Mag-abroad ka na lang kaya? May libreng seminar doon sa center papuntang SoKor. Factory worker. Daig pa suweldo ng guro mo.”

Tinitigan ko lang siya—titig sa aming kabataan. “Salamat, p’re. Uwi na lang muna ako.” Mas lamang ako sa kaniya noong kami’y nasa sekondarya; binaligtad kami ng buhay. Sarap na lang itapon ng mga medalya’t setipikong panandaliang dangal lang ang dulot. Kung hindi lang ako pahinto-hinto sa kolehiyo baka mayaman na ako.

Nilisan ko ang kaniyang department store habang kanta-kanta ang awiting Ingles nina Nanay at bunso—nakagagaan. Parang kailan lang sinasayawan namin ito. Buwiset, bakit kasi ang mahal na ng upahan ngayon? Kung full scholarship lang sana ang binigay sa akin e bawas pa sa gastusin.

Pumara ako ng jeep. Nakasakay sa pangatlong para. Sa biyahe, inoobserbahan ko ang mga kapwa estudyante. May nagwantutri pa. Naalala ko noong una ko itong sinubukan, nahuli at nahiya ako sa guro ko kaya mula noon lagi na akong nagbabayad lalo pa’t dating drayber si tatay.

Pumara ang jeep, sumakay 𝘴𝘪𝘺𝘢 at ngumisi sa alaalang naalala. Nagkatinginan muna kami bago siya 𝗎𝗆𝗎𝗉𝗈 sa aking tabi. Grabe ang asiwa sa hanging umaaligid. Para kaming mga sira kung sino ang mauunang babati kaya mabuti’t biglang pumreno ang jeep. Sa akin dumikit ang kaniyang katawan at 𝗇𝖺𝗋𝗂𝗇𝗂𝗀 𝗄𝗈 𝖺𝗇𝗀 kaniyang paumanhin. Pasimple ko naman siyang inamoy … ang gaan sa utak.

“Manong, para po! Kuya, paabot naman ng bayad ko … salamat.” Pinaabot ko na rin ang aking bayad sa tsismosang katabi saka lumundag palabas ng jeep. Bumuntot lang akl sa likod ng aking guro habang pa𝗉𝖺𝗌𝗈𝗄 𝗄𝖺𝗆𝗂 sa gate ng unibersidad.

Nakinig sa kaniyang diskusyon at bakit di niya ako magawang tuksuhin? Alam ko naman ang sagot. … Tapos na ang klase, sumakay kami ulit sa jeep at para pa rin akong tuta sa kaniyang likod. Bumaba kami sa mumurahing kainang dinadagsa. Hinubad niya ang id naming dalawa at pinatago sa aking bag. “Para patas na tayo, 𝖩𝖺𝗇𝗈.” Kung sa malayo, simple kaming nagtutuksuhan, kumakain ng turo-turo, hot cake at sago’t gulaman.

“Ma’am.”

“Jano, ang kulit mo.”

Pinagpatuloy naming ang pagsasaya sa pagkain at pagkuha ng mga retrato. Sinulit ang isang oras para sa isa’t isa.

“P’wedeng sumama sa bahay n’yo?”

“E, di ba may part time job ka pa mamayang gabi?”

“Kukumustahin ko lang si tito.”

“Gano’n pa rin si Papa.”

“Tara na sa inyo.”

Sumakay kami ng padyak tungo sa kanilang subdivision. Mabilis kaming nakarating sa kanilang bahay. Malaki. Pagkakita ko sa kaniyang ama, naalala ko si Tatay. Dapat kagaya ni Tito Delfino ay nagpapahinga na lang din si Tatay.

“Kumusta, Jano?”

“Ayos lang po.” Tinanggap ko ang inalok niyang alak. “Tito … minsan na po ba kayong nalumpo?”

“A?”

“Wala po.”

Nagtagal ako hanggang alas otso at nalasing. Ang lakas pala uminom ni Delfino. Sumigaw ako ng padyak nang makalabas at nakaistorbo. Inalalayan na lang ako ng drayber.

***

Bumaba sa padyak na ebike. Dati mano-mano pa iyan, ngayon de-kuryente na. Sa arko ng baranggay, mayroong bombilyang patay-sindi ang kulang sa pansin. Papasok sa aming kanto, nakasusulasok ang amoy ng kahirapan at kamangmangan—sila ang palaging bumubungad. May isang amoy lang ang naiiba—ito ang sinampay at halimuyak ng aking asawa. Lumabas siya ng bahay. Pinagmasdan ko ang pasada … ilan pa kayang sikap at tiyaga ang kailangan kong ipamalas? Ganito na lang ba kami hanggang malagutan ng hininga? Matutulad ba kami kay Quijano Sr. at Eufemia?

Jano! Welcome home! Bati ng aking asawa at para siyang si Nanay noong pinagmamasdan kong nagsasampay ng mga blusa. Noong si Nanay ay cuarenta años. Sa paghawi niya ng kumot, kami ay nagkatitigan, sunod ay nagkangitian. Hinagkan niya ako nang sa kaniya’y makalapit: ako sa pagtataka, siya nama’y natatawa. Ano’ng meron? Usisa ko. Wala, ambango mo lang, hagikhik pa niya.

Parang kalian lang, guro ko pa siya, ngayon asawa na. Parang kailan lang, masigla pa ang kaniyang papa, ngayon ay lumpo na rin. Nagkasakit din ang kaniyang mama, tulad sa sinapit ni Nanay. Pinapaaral niya na rin ang bunso niyang kapatid tulad sa akin. Patas na kami. Ngunit sa gabi ay nahuhuli ko siyang umiiyak. Tila gusto niyang sabihin na hindi niya na kaya. Ako nga kinakaya ko kahit na ubos ang oras niya sa kaniyang pamilya at katiting lang ang binibigay sa akin. Kinakaya ko talaga.

“Kung hindi lang sana nabundol si Papa. Sana talaga mahuli na ang kriminal na ’yun.” Hinila niya ako papasok at nahiya ang kapal ng kalyo sa palad kong nakalapat sa kaniyang palad.

Nagluto kami ng hapunan na may kasamang concierto na pinagtak’han ng mga kapitbahay. Tinatawag akong tililing. Hindi ko alam bakit. Nagpatuloy na lang kami sa hapunan at sa panghimagas ay may paimpit nang kasama habang kami ay nagsasalo-salo. Hanggang sa dumungaw ang bukangliwayway, nakatanggap ako ng kape pero ang kape ay parang matagal nang tinimpla. May kaunting pandesal pero di ko ginalaw, may bulaklak na kasi. Iniwan naming malamig ang kape, sabaw, at sinangag; sa loob ng kuwarto ay mainit. At nang lumabas, nagulat ako … dumami ang hugasin sa kusina.

TILILING! HOY TILILING! Tawag ng kapitbahay o panunukso? Hindi ko na lang pinatulan. HOY JANO, NANG-AAKIT KA BA SA AKIN? AYOKO SA TILILING! Pinagsarahan ko na lang siya ng bintana, nagbihis at hinanap ang aking asawa. “Langga? Nasaan ka?” Nawala. “Langga!” Nawala siya …

***

“Pare, sa susunod na buwan ka na pala sasakay ng eroplano. Grabe, halos isang taon ka rin nagpakahirap para lang makapasa riyan. Mababayaran mo na mga utang ninyo.” Tinago ko na lang ang panlulumo sa paglagok ng inalok niyang alak. “Kumusta si misis?” Sa tanong niyang iyon ay mas tinago ko pa ang panlulumo. 𝘐𝘴𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘰𝘯 𝘯𝘢 𝘴𝘪𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘸𝘢𝘸𝘢𝘭𝘢.

“Salamat, P’re. Uwi na ako.” Akala niya siguro hindi ako yayaman. Pag-uwi ko’ng Pinas, mas aangat na ang estado ko kesa sa kaniya. Tinitigan ko lang siya—titig na baka makita ko sekreto niya sa isang tagumpay.

Ang kaniyang department store … mas malaki na … kinanta ko na lang ang awiting Ingles nina Nanay at Kentoy—ang gaan sa utak.

Nang makababa na sa ebike, naglakad papasok, nakaligtaan kong wala na ang ilaw na kulang sa pansin. ’Yung ilaw din noon sa aming tahanan, noo’y nagpahinga nang hindi kapansin-pansin. Ang husay ni Nanay maglihim.

Papasok sa aming kanto, biglang nabawasan ang amoy ng kahirapan at kamangmangan. Pero may amoy ng kandila. Nasaan ang mga tumatambay na babati ng ‘good afternoon, Sir Jano! 300 isa’ sa pinakamatigas nilang bigkas? A, nakahimlay silang lahat. Hindi naman buwan ng wika pero lahat sila nakabarong.

Kabanas naman ng isang balita sa telebisyon.

At ang bahay ko, bakit kandila pa rin ang amoy? Huli kong sindi ay isang taon.

Nasa malapit lang ba ang mga kaluluwa ng mga tambay? Gusto ba nila akong magsanto rosaryo? Hay nako, kabanas naman ng balita sa telebisyon. ‘babaeng nagbigti sa Jaro gamit ang sampayan’; at ang sampayan ko ay may mga polong marurumi ang kuwelyo. Sila ang babati sa mga bisitang dadayo sa tahimik kong bahay. Nabuburyo ako. Dati naman malinis ang mga kuwelyo at lagi pang presko.

Ngayo’y nakahihindik, parang noong araw na nangako ako kay Nanay na ako na ang maglalaba sa aming mga damit na kailanma’y di na niya malalabhan. Kahit anumang kuskos, hindi mawala-wala ang mantsa. Ngayo’y triple ang aking takot. Nagpaparamdam ang aking asawa sa aming sampayan. Ayoko nang magkuskos maglaba. Ayoko nang kunin ang mga polo baka sa paghawi ko ng mga damit, himatayin ako sa takot. Tinatawag niya nga ako e. Umiiyak siya, Bakit mo ito ginawa sa akin, Quijano? Bakit?’

***

“P’re, tatlong tulog na lang pala at aalis ka na, ano? Ito nga pala, mga gamit ni Kentoy. Pinadala ng roommate niya. Ako na lang ang kumuha. Wala ka kanina.” Nabigo akong maitago ang panlulumong naging pangit na iyak. 𝘎𝘳𝘢𝘥𝘶𝘢𝘵𝘦 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰, 𝘒𝘶𝘺𝘢 Jano! 𝘔𝘢𝘭𝘢𝘱𝘪𝘵 𝘯𝘢! Ang bungad ng kaniyang liham at dama kong itinipa niya ito nang may pagkasabik. Sa wakas, may engineer na rin kami.

“Salamat, p’re. Uwi na ako.” Hindi ko na siya tinitigan. Siya na ang tumitig sa akin. Nahiwagaan malamang sa pagtulo ng aking luha.

Limang minuto lang ang lumipas, kumanta selpon ko. … Terminal po tayo, pakiusap ko sa ebike drayber. … Baba na po! Panggigising sa akin ng konduktor. Tinulugan ko lang pala ang distansya ng Jaro at bayan ng Dumangas? Alas otso ng gabi ako nakarating tapos naabutan ang ate kong nagpapadede sa kaniyang supling. Pang-ilan mo na  ba iyan? Pampito, sagot niya.

“Kumusta, Quijano?”

“Alam mo namang mas maayos pa sa kalagayan mo. Nasaan si Tatay?”

“Ahh. Natutulog na. Kanina lang kasi uminom ng gamot.”

“Ate … tungkol kay Kentoy,” saglit kong tinitigan ang kuwarto ni bunso, “ikaw na bahala sa kaniyang lamay, ako sa pera. Ikaw na rin magpaliwanag kay Tatay. Dahan-dahanin mo lang, baka sumunod.”

“Jano, nakahanap ako ng mumurahing kabaong,” bumunot siya ng hangin, “sampung libo.” Umiwas ako ng tingin. Hindi ko kaya. Ang hikbi niya lang ang nagpaluha sa akin. Sobrang pamilyar ng sitwasyon. Sampung libo rin iyong kabaong ni Nanay. Kainis. Bilang lang sa daliri ang dumalo no’ng nilibing si Nanay. Kape’t tinapay lang kasi ang handa.

Hinayaan ko si ate mapipi sa kaiiyak. “Kunin mo na anak mo sa labas. Nangangalay na ang leeg sa bintana ng kapitbahay.”

“Sinangla kasi ni Herbert ang TV.”

“Ate, hiwalayan mo na si Herbert. Maawa ka naman sa mga anak mo. Kapag siya nilista sa papel ng mga watcher, baka madamay pa kayo. Pera na naman.”

“Jano, kung ang usapan na ito ay papunta lang naman ulit sa asawa ko, itigil mo na.”

“Nagkasalubong kami kanina sa labas. Sigurado akong magdamag na siya doon kay Aleng Queenie. Saan ba siya kumukuha ng pambili? Sa iyo pa rin ba?” Tinabunan ni ate ang pasa sa kaliwa niyang braso gamit ang sanggol. “Ate, tanga ka ba sa buhay? Mamaya pagkauwi ni Herbert madadagdagan na naman iyang mga ube sa katawan mo. Ano ka? Ube pandesal? Punching bag?”

“Alam kong sinisisi mo lang si Herbert sa pagkamatay ni Kentoy. Nasasayangan ka lang sa mga ginastos mo sa pagpapaaral sa kaniya. Jano, pinadala ko lang kay Herbert ang mga gamot ni Kentoy. Iyon lang at wala na!”

“Iyon na nga, Ate. Ba’t mo kasi pinadala sa asawa mo? May record na si Herbert. Minamataan na siya. Nadawit tuloy si Kentoy.”

“Hindi si Herbert ang pumatay kay Kentoy. Ikaw, Quijano! Ikaw! Palaging umiiyak si Kentoy nagsusumbong sa akin, ‘Ate, napapagod na ako. Ikaw na lang magpa-aral sa akin.’ Pagagalitan mo na naman dahil may bagsak na subject! Gusto mo siyang maging engineer e gusto nun maging musikero.”

“E di sana ikaw ang nagpa-aral sa kaniya! Kung may pera ka. May pera ka ba? … Wala! At wala naman talagang pera diyan sa pagkakanta niya!”

“Kung may pera lang ako gagawin ko!”

Doo’y umiyak ang kaniyang sanggol. Nagsilabasan ang iba ko pang pamangkin. Umuwi ang mga nasa labas. Tito, may pasalubong ka po ba? Bati nila sa akin. Hinalikan ako ng kambal. Piyaya! Sigaw nila. Mabilisang pinabuksan sa kanilang nanay. Matapos nun ay ang masaganang pagtulo ng dugo sa ilong ni ate. Nanginginig din ang mga kamay—senyales ng droga.

“Kelan ka pa gumagamit?”

“Pasma lang ito. Tambak kasi ako ng labahin.”

“O pinipilit ka ni Herbert?”

“Pasmado nga lang ako.”

Sana nga pasma lang. May karayom ulit sa aking puso. Pinupukpok ng kaniyang sitwasyon. Pinapalibutan ng pitong supling, buto’t balat pa ang apat. Umalis si ate, tumungo sa kusina. Maingat niyang niyapos ang sanggol habang pinapatay ang mapupulang uling. Mag-aalas nuebe hindi pa rin sila nakapaghahapunan. Inaya niya akong kumain at tinikman ko ang daing. Maalat, baka nabagsakan niya ng luha? Perpekto na rin ang kaniyang sinaing na dati’y laging hilaw o sunog.

“Anak.” Napabaling ako sa kurtina ng kuwarto ni tatay. “Nasaan si Kentoy?”

“Tay…”

“Ba’t mo inaaway Ate Laarni mo?”

“Tay…”

“Sa inyong dalawa, ikaw dapat ang mas nakauunawa. Nagsusumikap din naman ang ate mo sa paglalaba at pagtatahi. Tanggap ko na ang sitwasyon ng ate mo, sana ikaw din. Nasaan si Kentoy?”

“Tay … bakit lagi na lang si ate, si Kentoy? Nagsusumikap? Hindi naman ito ang pinangarap ni Nanay para sa amin.”

“Nangako ka kay Eufemia na tutulungan mo mga kapatid mo. Ikaw lang nakapagtapos dito.”

“Pati si Nanay, kahit mamamatay na, sila pa rin ang bukambibig. Paano naman ako?”

“Napag-usapan na natin ito, di ba? Na ayos lang naman sa ’yo at kanina pa kita tinatanong. Nasaan na si Kentoy? Ngayon din dapat uwi niya, di ba?”

“KENTOY KENTOY KENTOY! Wala na siya! Patay na Kentoy mo!” Hinambalos ko ang puerta mayor bago nilusob ang putanginang Herbert. “HERBERT!” Bumagsak siya sa lamesang iniinuman. Kay raming taon akong nagtimpi na mabugbog ang kaniyang katawan kaya sa bawat suntok ay ang gaan-gaan sa puso. Natatawa ako. Sobrang gaan.

***

“P’re, good luck sa South Korea. Next week na talaga flight mo. May babaunin ka pang mga pasa sa mukha. Ay nga pala. Sayang talaga si Kentoy. Engineer na sana ang batang iyon. Condolences.”

“Salamat. Mauna na ako.”

Sa aking pag-uwi, ganoon pa rin ang bahay—may mga bakas ng paglaho sa kalsada tungo sa bahay na aking kabisado. Kung gayong pamilyar sila sa akin, ba’t hindi ko napigilan ang kanilang paglaho? Hindi ba sapat ang pagmamahal kong nilaan? Tulad kay nanay, ang mga padron ng paglahong nararamdaman ko ngayon ay karayom sa aking puso. Pinupukpok ng aking pagsisisi kaya lalong sumasakit. Huling-huli na ang lahat. Talo ako. Tinalo ako.

May alingawngaw ng patrol sa labas. Ayaw kong lumabas.

Biglang umulan. Nagagalit ako sa tunog ng ulan. Araw-araw ko na ring binibilad ang mga basang unan. Di bale, itutulog ko na lang. Bukas o sa makalawa—sa susunod na mga taon ay wala na ang mga padron. Mang-iibang bayan na ako. Titiisin muna ang biglaang paglaki ng kuwarto … titiisin.

Langga, may mga pulis sa labas.

Lahok sa Saranggola Blog Awards 12

Maikling Kuwento

 

http://culturalcenter.gov.ph

 

[hindsightinsightforesight]

PANUNURING PAMPELIKULA 

Pamagat: Heneral Luna  :   Jerrold Tarog 

Tauhan: 

Mga Pangunahin Tauhan

1. John Arcilla bilang si Gen. Antonio Luna

2. Mon Confiado bilang si President Emilio Aguinaldo

Mga membro ng gabinete ni Pang. Aginaldo

1. Epy Quizon bilang si Prime Minister Apolinario

2. Mabini Alvin Anson bilang si Gen. José Alejandrino

3.Nonie Buencamino bilang si Felipe Buencamino Sr.

4.  Leo Martinez  bilang Pedro Paterno

Mga Tauhan ni Heneral Luna

1. Joem Bascon bilang si Col. Francisco "Paco" Román

2.  Art Acuña bilang si Maj. Manuel Bernal  3.Alex Medina bilang si Capt. José Bernal 4. Archie Alemania bilang si Capt. Eduardo Rusca  5. Ronnie Lazaro bilang si Lt. García Mga Miyembro ng Magdiwang 1. Lorenz Martinez bilang si Gen. Tomás Mascardo 2. Ketchup Eusebio bilang si Capt. Pedro Janolino 3. Anthony Falcon bilang si Sgt. Díaz, mensahero ni General Mascardo  Iba pang mga sundalo ng Hukbong Sandatahan ng Republika ng PilipInas 1. Paulo Avelino bilang si Gen. Gregorio "Goyong" del Pilar 2. Benjamin Alves bilang si Lt. Manuel Quezon

Mga Sundalong Amerikano 1. Miguel Faustmann bilang si Gen. Arthur MacArthur Jr. 2. E.A. Rocha bilang si Maj. Gen. Elwell Otis 3.Greg Dorris bilang si Maj. Gen. Wesley Merritt 4. David Bianco bilang si Maj. Peter Lorry Smith 5. Rob Rownd bilang si Col. Boyd

 Mga Supporting Actor/es 1.  Bing Pimentel bilang si Laureana Luna, ina ni  Antonio Luna  2. Allan Paule bilang si Juan Luna,kapatid ni Antonio Luna 3. Marc Abaya bilang batang Antonio Luna 4. Perla Bautista bilang si Trinidad Aguinaldo, ina ni  Emilio Aguinaldo 5. Dido de la Paz bilang si Don Joaquín Luna de San Pedro,Ama ni Antonio Luna 6. Junjun Quintana bilang si José Rizal 7. Nico Antonio bilang si Andrés Bonifacio  8. Jake Feraren bilang si Procopio Bonifacio 9. Carlo Aquino bilang si Col. Vicente Enríquez

Banghay ng Pelikula: 

Taong 1898 natapos ang pananakop ng mga Kastila sa bansang Pilipinas at simula naman ng pamamahala ng mga Amerikano. Masalimoot at walang kasiguraduhan kung magkakaisa ang mga Pilipino sa pakikipaglaban nito sa mga Amerikano na unang nakita sa simula ng pelikula na kung saan ay nagtatalo ang panig ni Heneral Luna laban sa panig ng Ministro ng Ugnayang Panlabas na si Felipe Buencamino Sr. Dinagdagan pa ng hindi pagsunod ng mga tropa na galing Cavite sa utos ng Heneral na sumali sa digmaan na naganap sa La Loma. Para sa kanila ay ang dating Pangulong Aguinaldo lamang ang kanilang susundin at wala ng iba. Ngunit ipinakita rin naman sa pelikula na may mga Pilipino pa rin na tapat ang handang ialay ang buhay para sa Inang Bayan gaya ng katapangan at katapatan sa bansa na ipinamalas ng sundalong si Garcia. 

Magkaganoon pa man, sadyang namamayani ang hindi pagkakaisa sa sa bawat Pilipino sa panahong iyon na higit pang pinalala ng magkasalunat na paniniwala ng dalawang pinuno na iginagalang at sinusunod ng hukbong sandatahan ng Pilinas na sina Heneral Luna at Pang. Aguinaldo. Ang isa ay maka-bayan samantalang ang isa ay alangang maka-bayan at alangang maka-dayuhan. Maraming membro ng gabinete at heneral ng hukbong sandatahan ng Pilipinas ang sa Pangulo lamang sumusunod at may nais ding mapasakop sa Amerikano. May naganap ding hidwaan sa pagitan ni Hen. Luna at Heneral Mascardo. Ang hindi pagsunod ng huli sa utos ni Heneral Luna ang naging mitsa ng hindi pagkakaisa ng dalawa. 

Dumalo sa Pista sa Arayat si Heneral Mascardo habang halos maubos ang tropa na nakikipaglaban sa mga Amerikano sa Bagbag. Nagkaharap ang dalawang Heneral sa Guagua ayon na rin sa kagustuhan ni Heneral Mascardo. Sa telegramang ipinadala ng Pangulong Aguinaldo, “nakulong” si Hen. Mascardo dahil sa paglabag sa utos ni Hen. Luna. Uso na rin noon ang palakasan. Ipinakita ito noong isang gabi lamang ang nakalipas ay nakalaya rin sina Mascardo, Buencamino, at Paterno. Nakarating ito kay Hen. Luna at isa sa dahilan kung bakit hiniling niya sa El Presidente na tanggapin ang kanyang pabibitiw bilang heneral sa Hukbong Sandatahan ng Republika ng Pilipinas. Ngunit hindi ito sinang- ayunan ng pangulo. Nagsagawa ng pagpupulong sina Pang. Aguinaldo at Ministro Buencamino kasama Pangulo ng Kongreso ng Malolos na si Pedro Paterno at Hen. Mascardo. Tinanong ni Aguinaldo sa mga ginoo kung ano ang kanilang masasabi tungkol kay Hen. Luna. Pawang mga kasinungalingan at paninira lamang ang ibinahagi ng mga ito.

Isang umaga habang nagpa-plano ng paglusob sa mga Amerikano, nakatanggap ng telegrama si Hen. Luna. Galing daw ito sa Pangulo at nagsasaad na nais nitong magpunta si Heneral Luna sa Cabanatuan upang pamunuan ang bagong itatatag na gabinte. Masayang nagtungo sa Cabanatuan ang Heneral kasama ang ilan sa mga tapat na tropa nito. Subalit hindi niya nadatnan ang Pangulo ni gabinete nito roon. Ang naroon lamang ay sina Felipe Buencamino at Janolito. 

Nasa gitna na ng mainit na sagutan sina Hen. Luna at Buencamino nang biglang may narinig na isang putok ng baril ang Heneral. Agad siyang lumabas upang hanapin kung saan nagmula ang pagputok ng baril. Lumapit sa kanya si Janolito na nanlilisik ang mata sabay taga sa pisngi ng Heneral. Pinalibutan at pataksil na pinagbabaril siya ng tropa ng mga Pilipino na naroroon.

Tema / Paksang Diwa: 

Ipinakita ang naging buhay ni Heneral Luna at pagtataksil sa kanya ng kapwa Pilipino na humantong sa kanyang kamatayan. Umiikot sa kagitingang ipinakita ni Heneral Luna sa panahon ng Digmaang Filipino at Amerikano. Ang mga aksyong kanyang isinagawa upang mapagkaisa ang mga Pilipino laban sa Amerikano. Ang magkaibang paniniwala ng Heneral at Pangulong Aguinaldo.

Pamagat: 

Akmang-akma ng pamagat na patungkol sa naging buhay ng magiting na heneral atg itinuturing na pinakahenyong heneral ng Hukbong Sandatahan ng Republika ng Pilipinas

Genre: Historikal at trahedya Pagganap ng mga 

Tauhan: Matagumpay na naisabuhay ng mga nagsipagganap ang bawat karakter sa pelikula na iisipin mo na kung ganoon ba talaga kung kumilos, magsalita at mag-isip ang mga taong naging bahagi ng ating kasaysayan. Diyalogo: Punong-puno ng aral ang mga salitang binanggit ni Hen. Luna sa pelikulang ito na patungkol sa pagiging tapat sa lupang sinilangan. 

Direksyon / Direktor: Tunay na hahangaan ng mga manonood ang pelikulang ito dahil sa matagumpay na direksyon at matalinong direktor. 

Sinematograpiya: Kumpleto sa elemento at pagkamalikhain ang pagkakagawa sa pelikula. Kitang-kita ang effort at panahong inilaan upang maging makatotohanan at maisabuhay ang nangyari sa kasaysayan.

[lanasbenchjjohnaven]

Henry Tan Chi Sieng Sy Sr. was a Chinese Filipino business magnate, investor, and philanthropist known for his involvement in the Philippines' retail industry.  he stayed behind and founded ShoeMart, a small Manila shoe store, in 1958. Over the decades he developed ShoeMart into SM Investments, one of the largest conglomerates in the Philippines, including 49 SM malls in the Philippines and China, 62 department stores, 56 supermarkets and over 200 grocery stores. SM also owns Banco de Oro, the second-largest bank in the Philippines, as well as real estate holdings.

5 COMMON TRAITS OF HENRY SY.

Systematic in Planning and Monitoring - It is a widely known fact that Henry Sy had been planning and monitoring all different business and he is making good financial prizes. However, how did he courage to do so? it was because of this father that he learned. Did he lay out a well-organized plan? at first he is simply making shoes but he is keeping it up at the same he manage to get up by his family and he manage to constructed different business example is SM Cebu City.

Information Seeker -  Henry Sy, Sr. has always been known as the country’s retail king, his SM malls have played pivotal roles and will continue to do so in shaping the economic landscape of the country’s residential and commercial real estate markets. In 1994, when he established SM Prime Holdings to develop and operate its shopping centers in the Philippines, it grew to become one of the largest integrated property developers in Southeast Asia. In the Philippines, it is currently the largest in terms of asset and income base.

Risk-taker -  Throughout his life, Henry has encountered numerous challenges and obstacles that if we were to go through them, we would definitely quit; however, he manage to survive all and he is able to manage the different and hard job for his life since he was a kid before.In spite of the difficult life that he experienced, Henry was taught by his parents to never let the hardships of life weigh him down. He was also taught by his father to dream big, so that he will not just have enough for himself, but also have something extra for others. These teachings greatly inspired Henry that he would remember them for the rest of his life, and would push him later on to persevere during the tough times.When he was interviewed many years later, Henry recalled how he cried when he first saw his father in his store:“I cried because I saw how hard the life of my father was as a small shopkeeper. He worked from early morning to late at night every day. He would go to "chay-chi-khaw" area or Divisoria to buy goods, carrying them himself on his back in order to resell in the store. I learned the importance of honest hard work, frugality, and discipline from his example.”As early as ten years old, Henry already exhibited the traits of a business–minded person. Although their grocery shop was small, it was quite popular to the neighbors due to Henry’s creative products that got people’s attention. Henry’s father was very fond of him due to his talent in promoting the store, and would often give Henry something extra every time they sold more than their daily target.

Efficient and Quality Oriented - Henry know how he would totally revolutionize the retail industry of the country. Just a few weeks after his store’s grand opening, it already became very famous among the public. Aside from shoes being in demand after the war, Henry’s innovational and strategic selling techniques greatly appealed to the store’s buyers. Soon enough, the popularity of his shoe store spread, and Henry knew that he would have to establish more branches to accommodate the growing demand of the public. In 1950, Henry enrolled at the Far Eastern University to study commercial studies so he could learn more about the ins and outs of business and marketing.

Goal Setter - As what I have seen in the video he has also have a goal for himself and by the time when he was a kid before he promise that he will be successful and make his life be easier and now his goal is done and he pass it to his family the way he manage his struggle life before. Make a set of goal and he didn’t stop it until he’s done for his life to be successful business entrepreneur. Henry immediately grabbed the chance and went on a long business trip to the East Coast, learning everything he can about the shoe business. When he came back to the Philippines in the late forties, he had a lot of grand selling ideas, but he had a problem he needed capital to be able to put those ideas in action.

[zengkie]

Hi friendsss.. flex ko lang c PudrabeLs ko Elizalde S. Belarmino Sr. (Nov. 16, 1958 - Feb. 20, 2020) .. sa mga friends ko na nka-kita na sa knya nung BEFORE sya ma-stroke, knows nio na cool yan.. medj pasikat syempre kc lagi nag bibigay ng foods. Sa mga naka-kilala AFTER nya ma-stroke, maraming salamat sa pag-unawa at pag bigay ng pasensya. Kung binati nyo sya at di nya kayo pinansin, promise - di sadya yun. Naging makakalimutin (Alzheimer's) na kasi sya - kaya limit nalang ang naa-alala nya. Nung Friday (Feb. 28) ng gabi po sya namatay. Chat nalang po kayo sa mga nais bumisita/sumilip. Sa mga nakapunta at nag pahatid ng pakikiramay, sobrang appreciate ko po kayong lahat. 🙏🏻😔🙏🏻💕 #RestWellInHeaven #DadeKo (at Barangay Sta. Rita Olongapo City) https://www.instagram.com/p/B9NhkoyhBhgjxyTuscfR5vlv60_q9MwDw1NJsE0/?igshid=1hguluwbvzwpp

[cheyemobmerga]

MARTIAL LAW ERA

BEFORE THE INTERVIEW:

1.) What are the common things you hear about martial law?

Some of the common things that I hear about martial law was that it was bad and a bad time for the Philippines and for all the Filipino people.

2.) Do you think martial law was a good thing?

For me personally, I think I am a neutral in that case I am neither a supporter and a decenter of martial law I am just thankful that I had such no experience of it.

3.) If you have the power to change the course of history, would you reverse the occurrence of martial law?

No, because I do believe that all the things that happened in the past had to be done for a reason even if we don’t like it. If I change the course of history then I would not be who I am today and I don’t want that to happen.

4.) If you are the president of The Philippines, will you implement martial law?

If needed yes, if the country needs yes also our time nowadays is different from the past times.

NAME: Alejandro S. Obmerga Sr.

DESIGNATION: Businessman

AGE: 66

BIRTHDAY: March 23, 1953

AGE IN MARTIAL LAW: 19

LOCATION IN MARTIAL LAW: Lucban, Quezon

1.    What do you remember about Marcos?

“Magaling na pangulo si Marcos kaso nga lang, marami na siyang naging kontrobersya sa pagtagal ng termino niya. Kasi ba naman 22 years siyang naging pangulo ng pilipinas eh.”

2.    What do you remember about martial law?

“Naku eh mabuti na lang nung martial law nasa lusban ako nun kasama pamilya ko eh dito naman sa lucban noon eh wala naman masyadong nababalitaan kaming mga patayan at kung ano ano pa kasi ang tatay ko noon eh malapit sa mayor dati noon ng lucban eh kaya masasabi kong maayos naman kami noon nung martial law.”

3.    Do you think Martial law was a good time or a bad time?

“Aba ay maayos dito sa lucban noon payapa maayos ang buhay kasi takot lahat noon na mang bulaso eh.”

4.    Why should we study about this time in history?

“Dapat itong pagaralan ninyo lalo na kayong mga kabataan na hindi naman naabutan si marcos at ang martial law sapagkat maraming kapupulutan ng aral dito ang iba dapat gawin ngayon at ang ilan dapat matuto tayo.”

5.    What was the most memorable time you had in martial law?

“Edi yun nga natatandan ko eh payapa ang buhay namin noon kahit kamiy mahirap lang at ang tatay ko rin kasi ay magsasaka lang naman noon eh kaya maayos ang paliya naming noon ay walang nang bubulaso samin noon.”

AFTER THE INTERVIEW

1.) What are the common things you hear about martial law?

Based on the interview I have conducted it was actually a good time for my lolo but doesn’t mean for all, for example, my lolo my not affected by martial law, but maybe others were greatly affected by it.

2.) Do you think martial law was a good thing?

The idea of it was good but the way of execution of it was not. It lacked proper execution.

3.) If you have the power to change the course of history, would you reverse the occurrence of martial law?

No, because I do believe that all the things that happened in the past had to be done for a reason even if we don’t like it. If I change the course of history then I would not be who I am today and I don’t want that to happen. But also some part of me root for the ones that had been killed by the brutal soldiers of the past.

4.) If you are the president of the Philippines, will you implement martial law?

If needed yes, if the country needs it yes also our time nowadays is different from the past times. I would not allow the past to happen again now.

SYNTHESIS

        All-in-all this interview has been very meaningful for me because this just reminded me of being connected in the past and learn in the wrongdoings of others and live the good deeds of the great ones in the present. This also just added respect and love for the ones that had been present in the time of martial law I pay them my greatest respect and love and I pray for them to always be healthy and good in life.

       My realizations in this interview are that martial really had a good intention and idea but the execution of it was wrong Marcos really wasn’t the one to blame in this issue because of the brutal soldiers of the past are some factors of it too. Also now I really do understand why some are Marcos loyalist and some are not, all of this are just a matter of perspective and position, just like for example some didn’t feel the core wrath of the martial law and for some they did, so this just really proved to me that for me to be an active bystander it would really take a wide understanding of things especially if this thing is from the past.

       Also, this activity made me an active bystander of the past that would like to revisit the past and know more, indulge more in the information being brought up nowadays. I am now more than interested to study the Philippine history and politics.

[knchuchi]

INUMAN SPOTS AROUND QC

Disclaimer: This post only includes the places where my friends and I used to drink and hang out, and my only intention in posting this is para balikan ang mga drunk night memories namin at para na rin bigyan ng idea ‘yung mga tao kung saan sila pwedeng uminom. By the way, drink moderately, ha?

          Here’s a fact about me: Nanirahan ako sa Quezon City for 2 years nang mag-aral ako doon ng SHS. Let me also share na noong nagsimula kaming mag-boarding house ng kaibigan ko, gumawa pa kami ng sandamakmak na “rules”, at isa na roon ang bawal uminom. Ngayon, napapangiwi na lang ako sa kung gaano pa ka-virgin ang mga dila namin sa lasa ng alak o kung ano pa mang alcoholic beverages, tapos ilang buwan lang ang nakalipas, hindi rin naman nasunod ‘yung mga “rules” na nagawa namin.

     Kinalaunan, dumating na ang mga pagkakaayaan at biglaang inuman. Minsan, ang alcohol ang habol ko. Minsan naman, ang kwento o kaya ang mga tao mismo. But there will always be a special place in my heart para sa mga lugar kung saan kami umiinom, nagpapakasaya, at nagpapa-ikot ng kwento sa mesa. Ilan lamang dito ang mga sumusunod:

     [1] FORTUNATO’S      Location: 5-A Scout Torillo Street, Sacred Heart, Quezon City

     Isa ang Fortu sa mga makasaysayang tambayan-slash-inuman venue sa 2 taong pananatili ko sa QC. Ito rin kasi ‘yung isa sa mga saksi sa mga afterparty at pagpupuyat ng mga kapwa ko estudyante sa paggawa ng kanilang thesis. Dito rin ang takbuhan ko kapag hindi na kaya ng budget kong bumili pa ng hapunan sa ibang kainan. Kung susumahin, malapit na ito sa puso ko at parang “2nd home” nang maituturing. Maliban ba naman sa kanilang CR na may bidet, maaari ka ring maki-charge, maki-connect sa kanilang wifi o magpatugtog via bluetooth speaker na available sa loob at labas ng place nila. Oo, pwede ka ring tumambay sa labas lalo na kapag puno na ang seats sa loob o kaya ay may nagpa-reserve. If nagkaayaan namang mag-videoke, pwede ring kausapin ‘yung mga friendly nilang employees doon para makapagpa-reserve kayo at nang masolo niyo ang buong espasyo dun.

STORYTIME AHEAD! (Feel free to skip HAHA)

     Dito napapadalas ‘yung inom ko ng gin pineapple at kain ko ng kanilang chicken poppers o kaya lumpiang shanghai na ipinaibabaw sa kanin na mabibili lang sa halagang 38 pesos (’yung chicken poppers o lumpiang shanghai ah, hindi ‘yung gin). Maikwento ko lang din, dito ako unang nalasing in public. Sariwa pa sa utak ko ‘yung gabi matapos ng rehearsal namin ng play, bumalik kami sa school ni Jason (kaklase ko) sa mga hindi ko maalalang kadahilanan. Puro mga estudyanteng thesis ang inaatupag lang ang tumambad sa amin pagkarating doon, at ewan ko ba. Wala na siguro kaming magawa at ayaw pang umuwi nang bigla, isa sa amin ang nagbanggit ng salitang “lambanog” (si Jason siguro; uso raw kasi sa kanila ‘yun sa Quezon). Kasunod nun, dumiretso na lang kami sa Fortu at ako na ang namili ng iinumin: gin dalandan mix (sinusumpa ko ‘to, wait for it). May mga ka-schoolmates din doon na inaasikaso yata ‘yung thesis nila, pero nauwi rin sa pagvivideoke nang dumating ang isa pa naming kaklase. Nang magsawa, nagpatugtog na lang ‘yung iba kong kasama. Ang huling memorya ko na lang ay nagsasasayaw kami, tapos hindi ko na napansing nag-blackout ako. Nagising na lang ako noong alas tres na ng umaga na nasa sahig. Wala na ang iba naming kasama mga ilang oras lang ang nakaraan. Nabayaran na rin daw ‘yung iba naming pinagkagastusan. Wala talaga akong maalala kaya hindi ko na lang alam kung maniniwala ako sa mga pinagsasabi ni Julia (oo, ikaw, kung nababasa mo ‘to). Hindi ko naman alam na nasira ko pala ‘yung electric fan nila’t nalalaglag ako sa pagkataas-taas nilang upuan. Wala rin akong maalalang naging suki pala ako ng CR nila. Ilang baso lang ba ang nainom ko sa kasumpa-sumpang gin dalandan na ‘yun? Kaya siguro ‘di talaga advisable ang maging malikot kapag nainom. ‘Wag niyo akong tularan.

     Pero ayun nga, ilan din sa mga ikinaganda ng Fortunato’s ‘yung pagkakaroon nila ng aircon at throw pillow sa mga upuan nila (indoor tsaka outdoor). Tapos late din silang nagsasara (ang alam ko, hanggang alas tres nga ng madaling araw), pero depende siguro sa customers nila. You might wanna consider this place kung malapit lang kayo sa Kamuning area, pero ang downside lang din ay maliit lang ang lugar nila. Check niyo na lang kung may space pa kayo sa loob o kaya sa labas para kumain o uminom. Kung wala na, try niyo ‘tong next.

     [2] DEVOUR FOOD HUB      Location: 1216 E Rodriguez Sr. Ave, New Manila, Quezon City

     One jeep away from the first one, makakapunta ka na sa Devour. Food park siya, basically, so marami kang choices ng food o pulutan na pwedeng pagpilian doon. Plus, may bar talaga sila kung saan ka pwedeng mag-order ng drink. Meron silang seats malapit sa mga stalls, pero pwede ring umupo sa taas. Maraming seats and tables doon, at sa ilang beses na pagbabalik ko roon, mas kaunti ang kumakain o umiinom sa taas.

     Ewan ko ba pero favorite part ko sa lugar na ‘to ‘yung bar at CR nila. Napaka-homey ng feeling? Mayroon ding parts na insta-worthy kung matatawag. Pwedeng kumuha ng litrato bago makipagkwentuhan at inuman sa mga kasama mo.

     Open ang food park mula 12PM to 12AM every Sundays to Thursdays, tapos 12PM to 2AM naman kapag Fridays at Saturdays.

     [3] OASIS BAR & GRILL      Location: 130B Panay Ave, Diliman, Quezon City

     Malapit lang ‘to sa ABS-CBN, M Place at Camelot Hotel. Once pa lang ako nakapunta dito, pero I’d definitely come back. Medyo malas nga lang at walang nagpeperform live noong pumunta kami, tapos masyadong konti ang mga tao sa area kaya less noise. Eh para sa’kin, less noise = less din ang excitement para uminom. Pero ayos lang din naman dahil nagkakarinigan kami ng mga kasama ko ‘pag nag-uusap. Sadyang nataon lang siguro ‘yung pagpunta namin sa isang weekday na marami ang hindi nakatrip pumunta sa Oasis noong gabing ‘yun.

     Anyway, dito ako unang nakatikim ng weng-weng at blue hawaiian. Mga masasarap na inumin, pero wagas kung makatraydor. Nag-avail din kami ng barkada platter nila na hindi rin naubos sa kalasingan. Pero real talk, ang saya mag-unwind dito (syempre, depende ‘yan sa depinisyon mo ng “unwind”). Maidagdag ko lang din na kung ayaw mong uminom at gusto lang kumain ng rice meal, meron din sila. ‘Yung isa nga naming kasama (hi, Juls! HAHA), silog ang hapunan habang kami, solve na ang pulutan pang-dinner. Ay, sorry baka hanggang dito, nabasa mo pa. Okay, tapos na ang story time.

     [4] INUMART      Location: Hosla Building, 49 Tomas Morato Ave, St, Quezon City

     Ito na yata ang isa sa mga pinakapatok na inuman spots sa pandinig ko (maliban sa Padi’s Point at Cloud 9 sa Antipolo). Ito rin daw ang kauna-unahang convenience bar sa Pinas— pupunta ka muna sa kanilang bar na tila isang maliit na convenience store ng mga alcoholic beverages, pampulutan, at iba pa, tsaka magbabayad sa counter. Pwede ka na rin magpahalo ng iinumin niyo dun— may sindi man o wala, at mamili kung saan mo ipapalagay: sa pitcher o tower?

     Matapos nun ay maaari ka nang umupo kasama ng mga tropa mo. Kung mag-yoyosi, pwede na sa may bandang hagdanan o sa labas na mismo. Mayroon ding mga bandang tumutugtog o nagpeperform doon tuwing alas siyete (sabi sa website nila; ito, i-check mo na lang din), at may 2nd floor din na hindi ko alam kung bukas na ulit para sa mga tao ngayon. Maganda rin ‘yung lugar nila kung titignan. “Aesthetically pleasing” in other terms.

     Malapit lang ‘to sa Devour. Actually, ilang lakad lang ay mararating mo na kapag doon ka galing.

     [5] KAMUNING FOOD TRIP      Location: 48 Kamuning Rd, Quezon City

     I had to add this here para at least makalima man lang ako sa listahang ‘to. Tsarot! Anyway, bilang isang food park sa gilid lang ng highway, madali itong mahanap at marami ring pagpipilian kung saan kakain o iinom.

     Lagi ko itong nadaraanan noon, kaya tanaw ko na hindi gaanong karamihan ang mga taong dumadagsa dito. Paminsan nga ay bilang lang sa daliri ang nakikita kong nandoon, pero ayos din namang tumambay dito.

     Actually, once pa nga lang ako nakapasok. ‘Sang litrong Red Horse na inilipat sa bucket ng yelo ang tinagay namin ng kasama ko. Ewan ko ba kung anong trip niya’t sa mismong bucket daw kami uminom, pero gusto ko ‘yung idea, ha. 12AM na rin yata nang pumunta kami galing pa sa Dolphy Theater. Nalaman namin pagkarating na may nag-perform daw pala dun at tumugtog. Pero, ayos lang! Bukod kasi sa malamig na beer, nakilala rin namin ‘yung mabait nilang aso doon na si Brownie.

           Iyan lang muna ang mga mababanggit ko sa ngayon, pero good news (nasimulan ko na ‘tong post na ‘to bago pa man ang magandang balita, pero ngayon ko lang tatapusin HAHA): SA MANILA ULIT AKO MAG-AARAL! Nakapasa ang babaeng ito sa UPD, kaya bukod sa pag-aaral, marami pa akong inumang aatupagin. Malay mo, may part 2 ‘to.

     Anyway, may mga alam din naman akong iba pa, ngunit hindi pa nasusubukan. Nariyan ang The Naked Turtle sa Cubao, T2 sa Kamuning (pwedeng mag-billiards dito), Katipunan, at Maginhawa.

     Paala lang ulit: Drink moderately, ha?

[eccemark]

Past twelve noon na kanina after mag-speech si Sr. Ida, ang haba at ang tagal! Pero nakakalungkot din kasi hindi na namin s’ya makikita next year. Sana s’ya na lang naging principal namin. Kitang-kita naman ang passion at dedication nya sa trabaho, kahit ma-stress na s’ya tapos kami pressured na, kita naman ang output naming lahat - achieved goals. Mukang marami pa naman akong matutunan sa kanya. I will miss you Sr. Ida!

December 19, 2018 9:21pm

[andreaglj]

Panunuring Pampelikula

Pamagat: Family Matters Direktor: Nuel C. Naval Tauhan:

Francisco Florencio na ginanapan ni Noel Trinidad

Eleonor Florencio na ginanapan ni Liza Lorena

Francisco 'Kiko' Jr. na ginanapan ni Nonie Buencamino

Odette (Asawa ni Francisco) na ginanapan ni Agot Isidro

Fortune (Anak nina Eleonor at Francisco) na ginanapan ni Mylene Dizon

Nelson (Asawa ni Fortune) na ginanapan ni James Blanco

Ellen (Anak din nina Eleonor at Francisco) na ginanapan ni Nikki Valdez

Enrico (Bunso na anak nina Eleonor at Francisco) na ginanapan ni JC Santos

Banghay ng pelikula:

Ang pagmamahalan ng magasawa na sina Fransisco Sr. at Eleonor ay nauwi sa isang masaya at masigla na pamilya. Si Kiko, Fortune, Ellen, at Enrico ang mga anak ni Fransisco at Eleonor.

Dahil tumatanda ang mga magulang, mahina sila sa sakit, at kailangan nilang maalagaan. Pero, ayaw nilang magpaalaga dahil nararamdaman nila na parang sila bata o sakit sa ulo sa anak.

Si Ellen ay may 'jowa' sa Amerika, pagkatapos hikain ang tatay niya, si Fransisco, pumunta siya ng Amerika para bisitahin ito ('jowa' niya). Dito nagsimula ang mahigpit na pagkaalaga ng tatlo pang magkakapatid sa kanilang mga magulang. Nalaman ni Ellen na hindi sila para sa isa't-isa dahil nakita niya kung paano itinatrato ng 'jowa' niya ang kanyang ('jowa') mga magulang kaya umuwi ito uli sa Pilipinas.

Kahit na puno ng kasayahan ang pamilya nina Fransisco at Eleonor, hindi maiiwasan ang pagkaaway away sa mga kapatid at asawa ng mga kapatid. Pero, ito ay naresolba din sa may dulo ng pelikula. Dito na uli napuno ng mas maraming kasiyahan sa pamilya.

Tema/Paksang Diwa:

Ang pelikulang ito ay nagpapakita ng kasiyahan at kalungkutan sa isang pamilya.

Sa pelikulang ito ay makikita kung ano ang nararamdaman ng isang magulang, anak, o asawa dahil lahat ng 'point of view' ay pinakita mula sa mga magulang hanggang sa mga anak.

Ang halagahan ng pamilya sa isa't isa ay ipinakita din ng pelikulang ito.

Ang tema at paksa ng pilikulang ito ay tungkol sa pamilya at pagmamahalan.

Pamagat ng Pelikula:

Ang pamagat ng pelikula ay katugma ng pamagat nito dahil pinapakita sa pelikula ang kahalagahan ng pamilya.

Genre: Drama/Family

Pagganap ng mga Tauhan:

Ang mga artistang pinili para sa pelikula ay magagaling at bagay sa kanilang mga karakter. Perperkto at maayos ang pagakto nila.

Diyalogo:

Maayos ang diyalogong nasulat para sa pelikulang ito dahil kapanipaniwala ito na para bang totoo ang mga nangyayari.

Direktor:

Mahusay ang naging pagdidirehe ni Nuel C. Naval sapagkat nagawa niyang makatotohanan ang bawat eksena, nailabas niya ang galing ng mga nagsipagganap at nagawa niyang mapakilos ang mga manonood, nainis, napaluha, nito ang mga manonood.

Sinematograpiya:

Maayos at maganda ang naging sinematograpiya ng pelikula, napakita nito ang iba't ibang bahay sa Pilipinas -- ang condo, modernong bahay, at lumang istilong bahay.

[lunatells]

Proud of you, Self! ♡

Maraming nagtatanong sakin ng tanong na, "WHAT ARE YOUR PLANS?" tbh, yan ang pinakamahirap na tanong for me. Kasi oo nga no, ang tanda ko na pero pag naitanong sakin yan napapaisip ako talaga kasi wala. Wala parin akong plano. I mean ofcourse may mga goals tayo pero syempre di kasi lahat ng plans natin sa buhay masusunod natin. Well, swerte mo if nasunod mo exactly what you planned, pero sakin kasi hindi. Lahat ng plans ko, ekis. Pero kasi mas better ang dumating. Kaya pinapaubaya ko talaga kay Lord lahat. Ginagawa ko nalang lahat ng best ko and Siya na bahala sa iba.

Ang dami kong napagdaanan na work. Lahat yun sobraaaaaang nakakastress, nakakawalang gana, nakakairita, nakakaewan. Kasi never akong nagtagal sa work, kung hindi kasi dahil sa company kaya di natagal, dahil naman sa fam or sa sarili ko mismo. Kaya ang goal ko talaga e yung TUMAGAL muna sa company and everything will follow.

Sabi ko, last push ko na sa BPO and if hindi na talaga nag workout baka magibang bansa nalang ako even if I don't want to. Kasi baka nga don ang life ko and hindi dito.

So ayun, nakapasok nga ako. Pero ofc may training pa yan. So ang goal ko lang talaga for now is to pass the training. Pero hindi lang yun ang binigay ni Lord sakin.

I passed the training tapos TOP 1 pa. (⁠〒⁠﹏⁠〒⁠)

> Top 1 QA SPOTCHECK (BUSINESS) 100%

> Top 1 QA SPOTCHECK (COMPOSITE) 89.50%

> Top 1 OVER ALL 100%

> SR QUEEN (Most Number of SR Tickets, 19) hahahahah

Who would have thought na after all the breakdowns I had all throughout the training, all the sleepless nights na kahit RD walang enough sleep, lahat ng anxiety na dumaan even sa training room e magttrigger siya e eto yung bunga. (⁠ᗒ⁠ᗩ⁠ᗕ⁠)

Pero these wouldn't be possible without my inspirations, without my support systems....

My family, friends and God. ♡

Pero syempre special mention dito yung mga taong araw araw kong kasama, araw araw akong minomotivate at tinutulungan, araw araw nakikinig at araw araw akong pinapatahan....

My Ate Daisy,

Thank you sa lahat. Sa lahat lahat. Thank you for always checking up on me kahit di naman kailangan na palagi. Never na talaga ako nahiwalay sa'yo kahit nareshuffle ang team, sayo parin ako. Sobrang naaappreciate ko lahat ng effort mo di lang para sakin, di lang para sa team natin pero sa buong wave, ate. Kaya deserve mo yung award na yan e. Sobrang mahal ka namin, Ate. Thank you palagi lagi.

My Lucky 7,

Hindi niyo alam gaano niyo nacoconvert yung moods ko. Napaiyak niyo ko, napatawa, napainis...lahat na ng emotions naipagawa/naiparamdam niyo sakin. You never left my side since DAY1. Thank you for that and for all the good/sad memories syempre. Mahal na mahal ko kayo sobra kahit nakakabwisit kayo, I will always be your baby girl. ʕ⁠っ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠っ

And of course,

My Nanay J,

Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na sobrang swerte namin na ikaw ang naging LS namin? Na siguro kung hindi ikaw, hindi ako tatagal. Na siguro kung wala ka, di ko kakayanin. Thank you for always pushing us to be better, for pushing us to get out of our boxes. Dahil talaga sayo lahat ng 'to, Nanay. Thank you for being a Sister, a friend and a mother in one. Sobrang naaappreciate kita/namin. I love you so much.

Congratulations

WAVE 543 ⊂⁠(⁠◉⁠‿⁠◉⁠)⁠つ

Thank you sa masasayang memories during training and Nesting.

Thank you OM, OMA, SME's and Supports sa sobra sobrang suporta and assistance. Sobrang spoiled namin sainyo. Huhu

See you all sa production floor.

[st-joan-of-arc-22-23]

Ang Midsayap ay pinaninirahan ng mga Muslim mula sa mga inapo ni Sultan Ali Bayao mula sa angkan ng dakilang Sultan Dipatuan Kudarat I. Ang Bayan ng Midsayap ay isang unang klaseng bayan sa lalawigan ng Cotabato, Pilipinas. Ang Cotabato ay itinuturing na basket ng pagkain ng Mindanao. Ito ay isang pangunahing producer ng mga cereal, tropikal na prutas, gulay, tubo, niyog, kape, freshwater fish at mga hayop. Ang Halad Festival ay isang linggong pagdiriwang na karaniwang ginagawa tuwing ika-2 linggo ng Enero sa Munisipyo ng Midsayap, Cotabato Province. Ang Halad Festival ay parangal sa patron ng bayan na si Sr. Sto. Niño. Sa North Cotabato, ang pangalawa sa pinakamaraming multilingguwal na lalawigan, ang pinakamaraming sinasalitang wika ay Hiligaynon, Maguindanao, at Cebuano. Ang pinaka “current” place na medyo malayo na napuntahan ko ay ang Midsayap, North Cotabato naka punta ako doon noong January 2020 bago mag lockdown ang dahilan bakit nakapunta ako doon dahil kami ay nag “represent” ng ating paaralan sa isang laro o kompetisyon na tinatawag na NDEA MEET na kasali ang iba pang Notre Dame school kagaya na lang ang Notre Dame of Kidapawan, Notre Dame of Dadiangas, Notre Dame of Midsayap at iba pa. Naging masaya ang aking karanasan na ito para sa akin dahil ito ang pinaka unang out of town na school related at ito ang first experience ko na maging isang student-athlete na isang karangalan na irepresenta ang pangalan ng paaralan sa ibang lugar at ito ay napakasayang karanasan para sakin at hindi ko ito malilimutan dahil dala dala ko ang pangalan ng aking skwelahan at bukod pa rito marami akong natutunan bilang isang student-athlete at hindi ito biro at masayang karanasan at bahagi na din ito ng aking buhay. At, dahil sa karanasan na ito kami na mga manlalaro nang futsal ay nakapag-iwan ng kasaysayan sa Junior Highschool ng NDMU-IBED bilang ka una-unahang manlalaro nang futsal team na nakapag-uwi ng tropeo.

PS: Credits sa nagmamay-ari ng dalawang pictures sa taas. -Logo, Johanna Paula J.

[lakbaysanaysaypangkatuno]

Noong ika-7 ng Enero, 2023, pumunta kami sa isa sa pinakasikat na pasyalan sa Valencia, walang iba kundi ang Cata-al WW2 museum. Para sa mga taong gustong bumisita ng isang makasaysayang lugar na puno ng mga kababalaghan na maaaring mag-flashback sa panahon ng World War II, ang uri na Museum na ito ay ang tamang lugar upang bisitahin. Sobrang saya namin dahil isa ito sa mga lugar na gusto naming puntahan. Gumising kaming lahat ng maaga dahil sa pananabik at saya. Sa byahe pa lang, makikita mo na sa mga mukha namin ang saya at katuwaan. Hanggang nakarating na kami sa lungsod ng Valencia. Madaming mga nakakamanghang at magagandang pasyalan dito sa Valencia. Isa na rito ang Cata-al museum at ang maganda pa dito, napakalapit lang ng museum sa lungsod. Konting lakad lang ay mararating mo na ito. Hindi ka na gagastos ng malaki para sa transportasyon. Habang hinihintay ang isa naming kasama na nakatira medyo malapit sa lugar. Medyo nagpahinga muna kami bago pumasok sa museum dahil pagod kami sa biyahe. Ang ilan sa amin ay karaniwang nakaupo, habang ang iba ay gumagala, habang ang iba ay hawak ang kanilang mga gadyets upang kumuha ng litrato. Pagkarating niya, ay pumasok na kami agad sa loob ng museum. May magandang balita kaming nalaman, dahil libre lang ang entrance fee para sa publiko. Ngunit tumatanggap pa rin ang museum ng mga donasyon para sa pagpapanatili nito. Ang maganda din ay hindi man lang mahigpit ang security doon at hinayaan lang kami ng may-ari na kumuha ng mga larawan at mag- video sa mga naka-display na kagamitan, artifact, at relics mula sa ww2. Itsura pa lamang ng labas nito ay napahanga na kami. Isa sa mga bagay na nakakuha ng aming pansin ay ang napakalaking casing ng bomba na naka-display sa harap ng mismong intrance. Ang uri ng bombang ito ay ginamit ng mga amerikano noong WW2 para bombahin ang mga base ng mga Hapon. Nakita din namin ang napakaraming basyo ng bala at mga mortar shells na naka display kahit saan-saan lamang. Meron din mga armas at kagamitan na pandigma na mula sa pwersang Amerikano, Hapones, Aliman at Sobyet. Marami din kaming nakita sa loob nito katulad ng mga lumang suot na ginamit noong panahon ng ating mga sundalo pati na rin ng mga dayuhang sundalo na sangkot sa digmaan noong WW2. Napakasayang isipin na naingatan nila ito at hanggang ngayon ay buhay pa rin at pinapakita nila sa publiko.

Nakakuha din kami ng ilang impormasyon tungkol sa kasaysayan ng museum. Ang Negros Oriental ang pinangyarihan ng maraming salungatan, at maraming artifact ang naiwan. Halos lahat ng nakadisplay sa Cata-al World War II Museum Valencia ay natuklasan ng mga may-ari ng museo, si Felix Cata-al, at ang kanyang yumaong ama, si Porforio Cata-al. Nalaman namin na ang tatay ng may-ari nito na si Porferio Cata-al Sr., na ngayon ay nasa hustong gulang na, ay ang pinaka unang miyembro ng linya sa kanyang pamilya na nagsimulang magtipon ng maliliit na piraso ng armament noong World War II. Nakaligtas siya kahit sa panahon ng mabangis na “cold war” sa pagitan ng Amerikano at Sobyet at naging komportable sa pag-aayos ng kanyang mga koleksyon kasama ng kanyang pang-araw-araw na ari-arian sa bahay. Ang kanyang mga artifact ay ang malinaw na mga resulta ng kanyang optimismo na makita ang totoong mundo sa parehong makatotohanan at hindi kapani-paniwalang mga expresyon. Lumipat at naninirahan si Porferio Cata-al Sr sa Valencia, nang matapos ang labanan at nagpatuloy sa pagkolekta ng mga bagay na sa kalaunan ay magiging mga antique. Nang maglaon, tinulungan ni Felix Constantino Villa Cata-al ang kanyang ama sa pagkuha ng mga bagay na ito. Habang nagsasama-sama bilang mag-ama, nagtipon sila ng iba't ibang armas, kabilang ang mga granada, baril, bala, bola ng kanyon, bomba, kanon, punyal, gas mask, helmet, at kasuotan ng mga sundalo. Nangalap din sila ng mga antigo na hindi armas tulad ng mga lumang relo, pocket watch, pin, lamp, kampana, makinilya, libro, lalagyan ng tubig, disk, at maraming lumang barya. Nagkaroon kami ng napakapagpakumbaba at nakabukas na karanasan sa aming pagbisita sa Cata-al World War 2 Museum Valencia, at hindi kami makapaniwala sa ilan sa mga bagay na ipinakita ng may-ari. Marami ring tanong ang sumagi sa aming isipan nang nililibot namin ang museo. Nabusog ang aming mga mata at kami ay may bagong karanasan. Dahil ang bawat tao na pumapasok sa kanyang mga pintuan ay ang tanging pokus ng kanyang buong misyon ay ang turuan at ipahayag ang kanyang pagnanasa sa kanila. Isa ang Cata-al World War 2 Museum Valencia sa mga lugar na babalik balikan namin