#coolsintkort

[baksteengevoel]

OMSPITTEN

onrust jaagt op duidelijkheid

en zoekt wat zich nog verbergt in mij

graaf tot aan mijn kern

borstel zacht de vuiligheid

maar zelfs een geoefend archeoloog krijgt de sporen niet te pakken

ik lig braak

en wagenwijd open

[baksteengevoel]

verdwenen en verscholen

verstillende patronen

lopen, rennen, stromen

stilstaan in verloren

slechts in staat

een schim te tonen

(Ik heb door omstandigheden lange tijd geen therapie en probeer taal te geven aan wat er in mijn lijf geen kant op weet.)

[baksteengevoel]

Vuile was

Wanneer ze ergens heen gaat, zit alles in een wasmand. Die stopt ze dan zo in de autokoffer, met alles open en bloot. Praktisch, ietwat gek en behoorlijk aandoenlijk. Het betekent dat ze meteen overal thuis is, snel op adem en gesetteld om er het beste van te maken.

Het betekent ook dat ze nooit ergens volledig thuis is, verwijderd van wat veilig is, altijd op haar hoede en paraat om te vluchten.

Als ze naar de bergen trekt, ruilt ze haar vluchtige wasmand voor een beredeneerde trekrugzak. Plots worden de dingen zwaar overwogen, met de loep vastgepakt en secuur weggestopt, want “elk grammetje draag je mee, pronsje”. Alsof ik niet weet dat rugzakken soms zo zwaar beladen kunnen zijn dat je het plots even niet meer trekt.

Ik denk dat ik besef waarom ze zo graag tussen bergen vertoeft: het alsmaar onderweg zijn, verwijderd van een mand met vuile was die middenin de ruimte staat. Een oude wasmand in een totaal nieuw huis waarvan de t(hee) voor haar nog veel te straf is omdat alle vorige nog op haar maag ligt.

Ik vraag me af; zou ze ondertussen doorhebben dat dingen in de bergen ook behoorlijk vuil worden, dat ze zelf voor viezigheid zorgt door dingen te negeren en die vuile berg in huis alleen maar groeit. Zo erg dat ze er binnenkort haast niet meer omheen kan of haar hart bezwijkt aan een lawine vuile sokken die anderen met zich meetrekt.

Wanneer ze dat doorziet, dat hoop ik, beklimt ze hem misschien.

(Vier jaar later en je trapt nog steeds m’n borstkast in.)

[baksteengevoel]

Ik wil jou opbellen, uitnodigen, ontmoeten, meenemen.

Zo kunnen we wandelen, bijpraten, uitvragen, luisteren.

Ik wil jou weerzien in plaats van missen.

[baksteengevoel]

Ik (be)sta hier.

[baksteengevoel]

Ik moet ademen, richting buik

voelen wat er in mij huist.

Een vat met afkeer, onrust en verdriet open ik veel liever niet.

Ik weet eigenlijk ook niet goed

hoe het daar mee verder moet.

Beredeneerd of impulsief,

dit hoofd heerst als een ademdief.