0nubul - Tumblr blog

[0nubul]

Ben parçalara ayrılmış bir adama aşığım. Vücudunun her noktasına derin yaralar kazınmış bir adama, ona her baktığımda geçmişinin bütün izlerini görebiliyorum, ona her dokunduğumda yanan tenini hissediyorum. Kendini tuhaf bir kapsüle hapsediyor, kafaya takmadığını, umursamadığını sanıyor ama böyle davrandıkça acısının kat ve kat katlandığını hissediyorum. Yaralarına dokunamıyorum kanatmaktan korktuğumdan, tenini saramıyorum alevimden tutuşmaktan, ona hapsoldum ama o hala beni çözemedi bile... Aşkın yalnızca kitaplarda filmlerde ve şarkılarda olduğuna inanırdım taki onu hissedip duyana kadar.

[0nubul]

Yavaş yavaş ruhumun adeta bedenimi terk ettiğini hissediyorum, yanlızca sorumluklarını yerine getirmek üzere dünyada işlev halinde ki bir robot misali, yalnız kalıncaya dek aynı sahte ve boş düzende devam ediyor, taki gece çökene ve kendi ve kafasının içindeki binlerce düşünceyle baş başa kalana dek, sonra etrafımı bir umutsuzluk bulutu sarıyor ona sarılmak ve tutunmak istiyorum ama o yalnızca bana acı vermek için orada adeta, içimde derinlerde kanayan koca bir yara var fakat ben ne yaranın sebebini biliyorum ne de devasını, sürüklenip gidiyorum yalnızca bu insan topluluğunun içinde...

[0nubul]

Başıma yine üşüştü gecenin en karanlık saatlerinde gelip beynimi iliklerine kadar kemiren, leş kargalar .Etimi kemirmelerinin verdiği acıya artık alıştım ne acı kaldı ne de başka bir şey... Ama o seslerine tahammül dahi edemiyorum çığlıkları beni delirtiyor, kaçmak için hiçbir seçeneğe sahip değilim sesleri öyle baskın ki kafamın içinde her köşede tekrar ve tekrar yankılanıyor ve bu sesler artık gelip geçici de değil ,ses kesildikten sonra ardından gelen kendi fısıltılarım sürdürüyor bu korkunç durumu, artık hem bu seslerden kurtulmak hem de hiçbir işlevde bulunmadan saatlerce bir nokta da ölü misali kala kalmayı arzuluyorum. Kafamda ki binlerce ses eşliğinde en sessiz köşede yalnızca izlemek ve saatlerce öylece donakalmak bu aralar bana keyif veren tek eylem bu sanırım...