adronitis000

[adronitis000]

Couple years into the future

Got my shit mostly figured out

Mostly

Expect for the parts I don't

Napierdalam jako barman wynoszę się z tego gówno kraju jak dobrze pójdzie za rok, mam kogoś kto zajął moje serce, wyprowadzka na pewno w tym w dużym stopniu pomogła jednak wszystkie rzeczy które chciałem zostawić za sobą dalej się za mną ciągną nie ważne jak bardzo staram się je zostawić w tyle. Każdy błąd każdy grzech za który już myślałem poniosłem konsekwencje dalej wystawia swoje obrzydliwe oczy z nad granicy jaką postawiłem między mną teraz a mną kiedyś.

Może nie odbyłem jeszcze w pełni kary za swoje zbrodnie, może nigdy nie odbędę. Może jedynym rozwiązaniem by zacząć od nowa jest odciąć wszystko i wszystkich którzy w jaki kolwiek sposób wiążą mnie z przeszłością.

A może nawet nie powinienem marzyć o nowym początku. Może nie jest to dla mnie i zepsucie zawsze będzie znajdywać swoją drogę z powrotem do mnie. Stary ja który szedł do przodu i gniótł wszystko na swojej drodze by mieć to co chce, nie ważne za cenę, stary ja którym rządziły jego rządzę ,mimo iż wykiełkowane z jakże niewinnych pobudek to nadal obrzydliwe, to prawdziwy ja od którego tak usilnie próbuje uciec. W końcu zacząłem uciekać głównie przez to że konsekwencje takiego życia zaczęły mnie doganiać.

Nie uważałem siebie za zła osobę wtedy, tylko za dobrą robiąca złe rzeczy. Ale czy tak właśnie nie rodzą się źli ludzie? Z perspektywy czasu dalej nie wiem czy byłem wtedy zły ale na pewno nie byłem dobry, ani nawet przyzwoity. W poszukiwaniu bliskości i niewinnego poczucia przynależności zatraciłem wartości które temu poszukiwaniu powinny towarzyszyć. Brałem i brałem i brałem nie patrząc na to jakim kosztem i kogo raniąc. Zapomniałem że sposób szukania powinien być taki sam jak cel. Dobry, niewinny i ludzki. I przez to stałem się czym się stałem.

Czas pokaże co się zmieni czas pokaże co będzie

Obym następnym razem jak tu będę pisał miał więcej odpowiedzi

I troche znacznie więcej pieniędzy

K

[adronitis000]

[adronitis000]

Żyje w związku z kobietą która kocham tak samo lub nawet mocniej niż moją pierwszą miłość. Tym razem nie jest to nawet aż tak nierozgarnięty związek jak wtedy. Ufamy sobie jak nikomu innemu, i oboje mamy nadzieję że będziemy że sobą najdłużej jak będzie nam dane. Jednak im bardziej szczęśliwy się z nią czuję im bardziej czuję że jest dobrze i mogę opuścić gardę przy niej z nią i w życiu, część mnie dalej mi szepcze że ktoś coś może mi to odebrać. Boje się że coś jej się stanie gdy mnie nie będzie lub coś będzie się jej dziać a ja nie będę wystarczająco silny lub po prostu nie będę w stanie nic zrobić.ta myśl w ostatnich dniach coraz bardziej mnie prześladuje i doprowadza do dziwnego rodzaju emocji, jakiś dziwnych miksów smutki strachu i paniki. Boje się że nie jestem wystarczający dla niej chociaż nie daje mi żadnych powodów by tak myśleć. A jednak ten strach pozostaję. Chcę cały czas komuś coś udowodnic, sobie, jej. Nie wiem komu. Ale brakuje mi sposobu w jaki mógłbym to zrobić. Boje się bezsilności i boje się straty mimo że część mnie wie że wszystko się że stratą nie kończy. Wszystko jest ok a jednak część mnie nie może tego zaakceptować. Trzyma gardę wysoko w oczekiwaniu na cios z każdej strony. Nikomu o tym nie mówię dla każdego kogo znam jestem silny, niewzruszony na pograniczu beznadziejnego stoicyzmu. Boje się jej o tym wszystkim powiedzieć bo jakas irracjonalna część mnie boi się że gdy się z nią tym podzielę to wtedy ten cios nadejdzie. Coś mi ucieka nienwiem co nie wiem. Boli mnie trzymany w środku strach i ból. Strach i ból o którym nikt nic nie wie a który czasem lekko wychodzi na powierzchnię i jest widoczny. Nie wiem czemu o tym tu pisze ale jak w poprzednich postach mówiłem i guess jest to swego rodzaju

Własna terapia, wyrzucam z siebie myśli których bliskim zbyt się boje powiedzieć

[adronitis000]

Hopelessness and ?

Just leting You know that this rant will probably be the textbook example of talking about everything and nothing. so consider yourself warned. lately i was thinking alot about how i dont have power over my own life and over the things in it. I am way past thinking that i deserve it all this misery and hopelessness and thinking that it what i brought upon myself. and i just got past the period in my life when i was raging aginst the way things are. Rn im in a very weird very not happy but not depressed place where i knwo i cant really change anything even if i want and people will still be shitty and world will still be very much fucked. teachers fucking up kids minds, scamers stealing money from old helpless people, rapists, racists, murdereres, corrupted governments fucking all this things make me sick and disgusted when i think about my own race. even tho i hate those people with sheer white rage and disgust i still am filled with hope when i see goodness in people. soem random kid helping someone on the street, someone just straight up coming up to someone cuz they saw them crying and asking whats wrong and just lookking how some stranger helps somebody. im too tired to think about other examples but i hope you get the point. this existance is really tiresome. parents adults everyone exepects you to play by the rules they made up. go to shool graduate collage work kids and death. i dont know but i really ahte the idea of learning stuff that im shitty at while completly brushing of stuff id be great at or am talented in. Id fucking throw this hole thing up the trash and just get out of school do shit id wanna do get good at it make a name for myself and become somebody who can change things but im so fuckign tired and as much as i hate to admit it im scared. from the kid everyone around me was telling me how people who didnt pass highschool or who didnt study were just lowlifes how id become a worthless person if i didnt go the same way they were going when they were my age and i ahte the fact that they got so much inside my head that even now some part of subconciousness preferes to suffer in a flawed system than risk false comfort and seek fulfilment. 

i dont know still how i wwant to go through life i still dont know if ill make it through life. it hard. my passion and drive are fading slowly and as much as i dont want to accept it im slowlly becoming just a log flowing with the tide of fate. i hate it but im slowly loosing strength to fight with it 

[adronitis000]

thoughtful rant of a frustrated kid

Freedom

the one thing they told us we have, our one thing that they told us our grandfathers thought for. But are we truly really free? non of us are free entirely, we are restrained, chained down both on the inside and on the outside. 

lets start with the outside

Our parents in good will jam us into a flawed education system that we r trapped in for at least 18 years (at least in my country), and even then when you decide to actually pursue our talnets, desires and dreams we are deemed a failure. they teach us about how things work in this world how things are made to work in this world but no school teach us how to find ourselfs inside us. we go mindlessy through almost 15 years of education memorising things they want us to memorise and never teaching us about something that actually matters, about  something that would help us survive in this existance. so why dont we do something about it? why not change it why not make it work why why whywhy. 

becouse noone, absolutely no one whos in power, is listening to us. we shout the truth about how they r destroyin us and our world, but they don t listen. becouse why would they?  for them we are just little fucking brats who didnt have to go through post war ocupation and struggle. they think we r just spoiled, that we have it too good now. and they wont fucking listen, it will never change unless someone from us will come into possesion of said power. but will those old pricks allow us to come to it? only time will tell

secondly the inside

this will be more of a phylosophical rant part. we are never truly free, we can never do exactly the things we would like to. we are shackled by society, by connections with others, by our own ego and feelings. we make decisions based no solely on logic but on emotion. and mostly decisions made becouse of emotions are regreted. lack of this ultimate freedom is what doesnt allow us to be happy. but then again happines is another one of those shackles. maybe i just think that way becouse of the feeling of missing happines. in conclusion the thing that makes us most human, hurts us most. We are constantly, from the day we are born till the day that we die in a toxic relationship with ourselfs, and we can do nothing about it. Yet we endure and we get stronger, wiser, better with every mistake with every regret, whenever life breaks us we mend and become stronger. We are hardened in the endless struggle to pursue decent life internally and externally. and that brings us to the final part of this rant

even tho we hate eachother, we also love too. even tho those above us dont listen to us and have our opinnons deep up their arses, we still got  eachother, we support ourselfs and who knows maybe one they we will be in their places and we will change this whole world. For every bad thing, every terrible event that is happening in our lifes, there is a better equivilant. I was at deaths doors many times, mostly becouse of my own issues. but every time i sit with my friends on the balcony with beers and looking on the city and how beautifull sunsets can get i cant help but be happy that im alive, and i didnt pushed the knife further or didnt took one pill more when i had a chance. im glad that im alive, becouse even tho there are hopeless people in this world who thrive on hate and sadnees of others, there are still those who make this world a better place, who fils us with hope and supports us. who make this live worth living for. becouse those moments that we spend with them are the ones that truely matter, those are the once that fil us with emotions too complicated to put into words. and that is whats bringing me hope. that is what im greatfull for.

so even tho this life is how it is its still worth living. we are the ones who make our own destiny. in this day and age theres no god, deiety or other unnatural things that holds the wheel of our fate. we can do whatever the fuck we want. and maybe we wont ever be truely free, maybe we wont experience the full sensation of freeedom, maybe we wont ever be listened to, maybe our lives will be forgotten like tears int the rain. but so what? lets live enjoy ourselfs, dont waste no time on sadness and griveing, take life by its horns and ride it while having a beer with your best fucking mates and go till you dissapear into nothingness. Make this worthless existance worth living. 

Live the way you want

be decent 

make it the best ride you ever had couse its the only one

Love you 

~ K.