amoreophelias - Tumblr blog

[amoreophelias]

“benimleydi ama biz değildik.

mesafeden ziyade yıpranmışlık vardı aramızda.”

[amoreophelias]

Ellerin, aramızda kilometreler varken daha yakındı. Şimdi mesafeler var.

[amoreophelias]

Fotoğrafların yetmiyor, yüzüne bakmak istiyorum saatlerce.

[amoreophelias]

[amoreophelias]

seni bıraktım; çünkü beni öyle tükettin ki, sana tutunacak dalım kalmadı.

[amoreophelias]

“bir çiçeği büyüten sevgi insanı değiştirmez mi sanıyorsun?”

[amoreophelias]

" Dünyanın farklı yerlerinde de olsak aynı gökyüzüne bakıyoruz"

[amoreophelias]

Yanındaki bir bedene herkes dokunabilir, önemli olan kilometrelerce ötedeki birinin ruhuna dokunabilmek..

[amoreophelias]

“Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı. Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona , buna, şuna değil. Sana yazıyorum. Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum… Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum. Ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. Saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatinin kaç olduğunun… Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. Neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda, o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir haldesin, belki pes ettin, belki çaresizsin,belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra geçtiysen, hala umut var demektir. Çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan, bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir. Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bil ki,  “vardır elbet bir çıkılacak yol.” Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara. Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için, kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin. Bu dünyadakı en değerli insan sensin. Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer, şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha. Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak… Senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin… “

[amoreophelias]

“Yarın buradan gideceksin. Uçakta bir sürü insanın yanında olacaksın, uçaktan ineceksin, metroda bir sürü insanın yanında olacaksın. Metrodan inecek belki yürüyeceksin ve bir sürü insanın yanından geçeceksin. Sonra okuluna gireceksin, bir sürü insan görecek seni. Ders dinleyeceksin, bir sürü insanla aynı havayı soluyacaksın. Birileri yanına oturacak, birileri seni görüp bir kez daha bakacaklar sana. Ben bir kez bile bakamıyorken birileri sana ikinci kez bile bakabilecek İzmir. Yurda gideceksin, bir sürü insanın yanından geçip merdivenlerden çıkacaksın. Sen yarın gideceksin, ben bu odada tek başıma seni düşünüp duracağım. Ben sensiz seni düşünüp dururken yüzlerce binlerce insanın yanından geçeceksin ve onlar bunun değerini bilmeyecek. Kimse senin yanından geçmenin ne kadar değerli bir şey olduğunu anlamayacak.” 3391 Kilometre - Beyza Alkoç