ankaninkanatlari

[ankaninkanatlari]

[ankaninkanatlari]

Çocukça bi küsme değil bu. “İçim dünyaya sırtını döndü…”

[ankaninkanatlari]

"Bir gün yüzüm gülerse diğer günüm cehennem.."

[ankaninkanatlari]

"Yaralarımı iyileştirmeye çalıştıkça daha çok deşiyorum. Hiçbir anlamı yok.."

[ankaninkanatlari]

Aylardan mayıs, günlerden perşembe. Bilmediğim bir saatin zamanını çalmaktayım. Kafam darmadağın. Aradığım şeyleri bulamıyorum. Belki de bulmak istemiyorum, bilmiyorum. Hiç bilmediğim, geçmediğim sokaklardan geçiyorum. Lambalar kırık dökük, önümü göremiyorum. Sonra görmek için sadece gözlere ihtiyacım olmadığını fark ediyorum.. Hissetmeye başlıyorum. Yollarım dikenlerle kaplı. Her adımımda biraz daha kanıyorum. Ama hissediyorum işte. Hissediyor oluşum tüm acımı alıp götürüyor gibi.. Daha sonra hissetmenin verdiği yükümlülükleri fark ediyorum. Ve ben yine eski beni özlüyorum...

[ankaninkanatlari]

[ankaninkanatlari]

Ben yüzlerce kez toparlanmış dağınık bir odayım. Hep aynı yere dönüyor olabilirim ama hep aynı şekilde dönmüyorum..

[ankaninkanatlari]

"İçimden şehirler geçiyor. Sen her durakta duruyorsun, inmiyorsun.."

[ankaninkanatlari]

"Tamamen suya battım ve herkes yardıma ihtiyacım olup olmadığımı soruyor. Göremiyorlar mı gerçekten? Suyun altında bırak konuşmayı nefes bile alamıyorum."

[ankaninkanatlari]

"Kafesin büyük diye kendini özgür sanmışsın.."

[ankaninkanatlari]

Takıldım ağına, herkeste seni arıyorum değişmene rağmen

Eskisi gibi değiliz, eski resimlere bakıp gülümserim hâlen

Bunun anlamı yok, iki yabancıyız biliyorum aslında

Geçmişte yaşıyorum, orada hâlâ seni seviyorum aslında..

[ankaninkanatlari]

Bir sabah gelecek kardan aydınlık..

[ankaninkanatlari]

Ben yanmasam

Sen yanmasan

Biz yanmasak

Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa..

[ankaninkanatlari]

Annem haklıydı..

[ankaninkanatlari]

Üç bin yıl önce, tıpkı sizin ve benim gibi bir insan, dağlarla çevrili bir nehrin yakınında yaşıyordu. Bu insan, atalarının tıbbi bilgilerini öğrenerek şifacı olmak üzere eğitim görüyordu. Ama o, öğrendiği her şeyle tam bir fikir birliği içinde değildi. Bilgilerin ötesinde daha farklı şeylerin olması gerektiğini hissediyordu.

Bir gün mağarasında uyurken rüyasında kendi bedeninin uyuduğunu gördü. Yeni ay gecesinde mağarasından çıktı. Gökyüzü berraktı. Milyonlarca yıldızı görebiliyordu. O anda içinde bir şeyler oldu. Hayatının bir anda büyük bir dönüşüme uğradığını hissediyordu.

Ellerine baktı, bedenini hissetti ve kendi sesini duydu:

"Ben ışıktan oluştum, ben yıldızlardan oluştum."

Yıldızlardan oluştuğu halde, yıldız olmadığını da farketti. Ve şunu keşfetti:

"Var olan her şey, Tanrı dediğimiz tek 'Olan' canlının, değişik ifadeleridir. Her şey Tanrı'dır. İnsanın algılaması, ışığın ışığı algılamasından başka bir şey değildir. Maddenin bir ayna olduğunu da gördü. Her şey, ışığı yansıtan ve bu ışıkla görüntüler yaratan bir aynadır.İllüzyon dünyası, Rüya, kendimizi olduğumuz gibi görmeyi engelleyen bir duman gibidir. "Gerçek biz, saf sevgi, saf ışığız" dedi.

Bu derin farkındalık hayatını değiştirmedi. Fakat artık gerçekte kim olduğunu biliyordu. Etrafına bakındı. Diğer insanları ve doğayı, bir başka algıladığını fark etti.

Her şeyde kendisini görüyordu. Her insan, her hayvan, her ağaç, su, yağmur, bulutlar ve toprak kendisiydi.

Bu birkaç saniye içinde her şeyi kavradı, her şeyi anladı. Çok heyecanlanmıştı, yüreği huzurla dolmuştu. İnsanlarla keşfettiği şeyi paylaşmak için sabırsızlanıyordu. Ama bildiklerini anlatabilecek sözler bulamıyordu. Dili döndüğünce anlatmaya çalıştı, ama diğerleri onu anlamadı. Değiştiğini görüyorlardı. Çok güzel bir şey gözlerinden ve sesinden etrafa yayılıyordu. Artik hiçbir şeyi ve hiç kimseyi yargılamadığını da fark ettiler. Artık o diğerleri gibi değildi. O herkesi çok iyi anlayabiliyordu ama hiç kimse onu anlayamıyordu.

Kendisinin, tüm diğer insanların bir aynası olduğunu keşfetti. İnsanlar, kendisini görebileceği bir aynaydı; "Herkes bir aynadır." dedi. Herkeste kendisini gördü, ama hiç kimse onu kendileri gibi görmedi. Herkesin "Rüya" gördüğünü anladı. Ama farkındalıkları olmaksızın, gerçekten kim olduklarını bilmeksizin Rüya görüyorlardı.

Onu, kendileri gibi göremiyorlardı, çünkü aynalar arasında sis duvarı, duman duvarı vardı. Bu sis duvarı, ışığın yansımalarının yorumlarıyla örülmüştü -İnsanların Rüyasıyla. Bir süre sonra tüm öğrendiklerini unutacağını da anladı. Gördüğü tüm vizyonları hatırlamak istedi. Ve kendisine "Dumanlı Ayna" ismini koymaya karar verdi. Böylece daima maddenin bir ayna olduğunu ve oradaki dumanın bizi kim olduğumuzu bilmekten alıkoyduğunu hatırlayacaktı.

"Ben Dumanlı Ayna'yım. Çünkü herbirinizde kendimi görüyorum, ama aramızdaki dumandan ötürü birbirimizi tanımıyoruz. Duman Rüyadır, siz de Rüya gören aynasınız."

[ankaninkanatlari]

Ner'desin, ner'desin? Bir işin çıktı kesin Bekledim, bekledim, yoksun..

[ankaninkanatlari]

Bu şiir böyle doğarken dost elin elimdeydi

Sen bir Zümrüd-ü Ankaydın, elim tüylerine deydi

Sevda duvarını aştım, sendeki bu tılsım neydi?

Başka bir gezegende de olsan dönüşüm hep sana

Kesin bir gün belirtemem, n'olur takvim sorma bana

Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.