aquaphobos

[aquaphobos]

Me singing vliegtuig

[aquaphobos]

Beginning of new song

[aquaphobos]

Alweer vier jaar geleden dat ik hysterisch op het podium stond.

[aquaphobos]

juni 2016 Ergens koopt een vrouw een rode rok de rek is uit het elastiek en waar die heen is weet ze niet Misschien is het haar maat die niet meer van haar is misschien is het haar maat die niet meer haar maat is De winkelbaas die doet een raampje open en in de straat huilt een kind alsof het hout kraakt Misschien wil het stil zijn of wil het wat anders Misschien wil het anders niet langer een raam zijn Misschien wil het kind zijn niet meer alleen zijn? Misschien wil het anders niet langer een raam zijn De vrouw fietst door de stad terug naar huis met haar vader in haar tas Ooit in de stad de man met een gladde jas in contrast met zijn gezicht die vol plooien zat  Hoe je opbolt en uitrolt hoe je inrolt en wegzakt Hoe je opgroeit en uitgroeit   hoe je inklapt en weggaat

[aquaphobos]

We lijden samen aan oase

Het zijn de wissels, de wissels gaan te snel. De overgangen komen uit het niets en een nieuwe locatie is al gepasseerd nog voor er overgestoken kan worden. Hij droeg een kabeltrui met eenzelfde patroon als de coniferenstruik en de breuk in de weg een stukje terug. De bliksem vannacht wilde wortel schieten en warm onder de grond zijn armen spreiden. Hij stond in brand, was een houtkachel zonder hout om in de fik te steken en maakte daarom maar zichzelf van kant. Met de plasticzak waarmee hij op visite kwam gingen we naar het strand. In de zak eindigden onze kleren nat en vol met zand. Hij had voorzien dat dit zou gebeuren deed niets, bracht slechts het stuk plastic mee. De auto’s dreven voorbij langs de ondiepe stoepranden een deuropening werd een eend zonder snavel de verstopte put een broedplaats voor zwerfafval. En flits een onvoorziene scène overgang geen donkerbeeld of wit. Ik zocht hem verloor mijn sjaal vond haar later uitgespreid terug op de stoep naast een borstel in de goot. De plek waar het universum verloren spullen samenbracht. Hij lag er niet bij. Uit onze kleren verdwenen eilanden. Zand dat samen hoopte.   De inhoud van de tas werd de drager van de jas uit het verleden.

[aquaphobos]

lied uit voorstelling juni 2017

[aquaphobos]

Krioelend weefsel wimper materiaal takjes afgewaaide boom inhoud vergrijst gras klodders gras van oliedikte drijf baar bij elkaar de kameel met zijn hangende hopen waarop pluimpjes tweedelige verschuiving bewegingen die per ongeluk lijken het landschap is een ongeluk alles is een ongeluk waarin men het geluk zoekt aardverschuiving per ongeluk ik per ongeluk jij per ongeluk wij geluk? Passen wij tussen donker en licht? erfelijkheid kon het ook anders? erfelijkheid waar begon die? erfelijkheid kon het anders erfelijkheid het gaat beginnen erfelijkheid het gaat beginnen Er is een oorsprong?

[aquaphobos]

Als de hemel ons opvouwt en ons ergens tot een propje geworden uitspuugt en achterlaat zal daar het uiteinde van alles wel zijn.

Ingepalmd Ik heb jou nooit in hoeven palmen dat deed je zelf (je palmde jezelf in) of palmde jij mij in? Om wiens palm gaat het nu eigenlijk? Laten we een boot bouwen en elke dag op het water zijn. Slapen kun je overal waar het overdekt is en het buiten vriest.

Uitzicht rooklicht zon achter lamp lamp achter land

De koeien nemen slokjes zon en likken aan de toppen van de bomen. Nu is de witte gans, voorheen de stip een standbeeld geworden alleen in de weerspiegeling ribbelen zijn veren. De bobbeltjes op het water piepen als mijn neus wanneer ‘ie fluit bij het uitademen en kwaken eenzelfde frequentie als mijn maag wanneer ‘ie kreunt.

De punt van de pijl is het achterste van een hartje waarvan de bovenkant de vleugelslag van een vogel is: een ribbeling, een windvlaag, de stroming. Op het water drijvend, vleugels tegen zich aan zijn ze de punt en wijzen ze een weg.

Achtergelaten of aangespoeld aan wal Een stukje dop van een walnoot stikt onder een steen duwt tegen het gras, regent niet nat.  Als de blaadjes vouwen, krommen en verkrimpen drijven en daarna zinken weet ik niet of het nog goed komt.  Ik weet niet wat er blijft.  Piepschuim op het land  aangespoeld met takken langs de kant.  Spinnendraden overspannen het veld verbinden stenen  testen de kracht van het gras worden zichtbaar in het zonlicht met de wind.  Schittering van haar is als de draden maar haren zijn zonder wind ook zichtbaar  en dan geen spinnendraden.  Tegen de schemer worden de hoge bomen geluidsgolven hoge tonen of een luide stem op het windstille water. 

In de verte lopen mensen op een brug waarvan alleen de reling zichtbaar is. De rug die altijd bukt vormt een uiteinde van het land. Er staan zes mensen, die in de verte het hoogste punt van klein naar groot, in gekleurde jassen zijn. Ik denk aan de afkorting: ROGGBIV.  Er mist een G.

[aquaphobos]

[aquaphobos]

[aquaphobos]

“Het landschap is een ongeluk” - schets voor voorstelling in de maak Roos Marijn Peperkamp. 2017-2018

[aquaphobos]

Schetsen uit proces voor het maken van eigen voorstelling. 

[aquaphobos]

Omslagen voor het tijdschrift Op ruwe planken 2017, met als thema: onverschilligheid.

[aquaphobos]

[aquaphobos]

Illustraties bij gedichten van Simone Atangana Bekono op de Wintertuin tumblr. (February 2016)