arthurlots01-blog - Tumblr blog

[arthurlots01-blog]

Craquelé

Dicht bij huis en uitzonderlijk goed, zo vaak kom je dat niet tegen. Maar op 21 februari speelde Studio Orka Craquelé in de Sint-Rochuskerk in Halle.

Ik was aangenaam verrast toen ik de kerk binnenstapte en daar banken, stoelen, ladders en ander antiek zag opgestapeld als decor. De tribunes stonden waar vroeger het altaar stond en keken uit op de rest van de kerk. Reeds vanaf de binnenkomst staat Titus de Voogdt te spelen. Hij vertolkt de rol van Dinsdag, een vondeling die gevonden is daar, in de kerk. Hij staat bij de kist van zijn net overleden vader en door een flashback zien we zijn leven door zijn ogen, vanaf zijn ‘Vinddag’ in 1945 (een dinsdag). Het stuk is een tragedie met een komische noot waardoor het ook geschikt is voor kinderen. De vader draagt een pacemaker, die opgewonden moet worden met ‘de sleutel van zijn hart’ wat voor veel woordspelingen zorgt zoals ‘Je windt me op’ en ‘ge zijt over uw toeren’. Gedurende de voorstelling is er altijd wel ergens actie, iemand die tientallen meters hoog klimt op het decor, een koor, een flashback en grappige scènes worden snel afgewisseld met momenten waarvan je koude rillingen krijgt.

De voorstelling loopt nog tot 10 maart en ik zou zeker aanraden om hem te bekijken.

[arthurlots01-blog]

Beethoven-Natural Wonders

Op 15 februari speelde het Brussels National Orchestra een concert in de Bozar genaamd Beethoven-Natural Wonders (in antwoord op Beethovens Zesde Symfonie, "Pastorale"). Het concert bestond uit vier muziekstukken van verschillende componisten, met als belangrijkste werk Beethoven Derde pianoconcerto. Elk werk dat ze spelen is gebaseerd op de natuur. 

Het begon met Oiseaux exotiques van Messiaen. Naar mijn smaak nogal abstract en de solist, Kit Armstrong (piano), kwam nogal sterk op de voorgrond. Toch is Messiaen erin geslaagd om door de samenhang van solist en orkest verschillende lokroepen na te maken die echte vogelkenners wel zouden herkennen. Nadien was het dan al tijd om Beethovens Concerto voor piano en orkest nr. 3, op. 37 te brengen. Waar ik me in het vorige stuk niet zo kon vinden, was dit veel meer mijn smaak. Het moois dat de natuur kan brengen werd gecombineerd met het gevaarlijke en dreigende van grote rampen. Zo zweefde ook de muziek van licht en zacht naar zwaar en dramatisch. Maar ook hier weer vond ik dat de pianosolist een redelijk grote rol had, die gerust een beetje minder had gemogen. Na de pauze die volgde was het de beurt aan Ravel. Zijn Une barque sur l'océan (Miroirs, suite pour piano) is een ode aan de oceaan en dat was te merken. Ook hier worden rustige golfjes afgewisseld met reusachtige zondvloeden. Hoewel het stuk oorspronkelijk voor piano is geschreven is het prachtig omgezet naar orkestmuziek. Ten slotte speelde het orkest, onder leiding van Hugh Wolff, Symfonie nr. 5, op. 82 van Sibelius. Hij vond zijn inspiratie toen hij 16 zwanen zag opstijgen van een meer. Op het einde van de symfonie hoor je dan ook het vleugelklapperen van zwanen. De strijkers speelden in dit stuk een mooie rol, allemaal synchroon namen ze de melodie over van het orkest en voegden er een extra dimensie aan toe. Het was een avond om bij weg te dromen, in de handen van een rivier van muzieknoten.

[arthurlots01-blog]

Expo Van Gogh

Wanneer iemand mij had verteld dat Van Gogh zijn kunst niet alleen mooi staat op katoenen doek, maar ook op een doodgewone muur, had ik hem misschien niet meteen geloofd. Maar na wat Mario Iacampo verrichtte in het Beursgebouw in Brussel verbaast dat me eigenlijk niet meer. Hij zorgde er letterlijk voor dat Van Goghs kunstwerken tot leven kwamen. Rondwandelen in zijn slaapkamer, in zijn schilderijen staan met een VR-bril, het kan allemaal. In de grote zaal ligt de vloer bezaaid met kussentjes, groepjes mensen zitten hier en daar, en op de muren worden de schilderijen van Van Gogh opeens werkelijkheid. Terwijl de vogeltjes fluiten en klassieke muziek met jazz wordt afgewisseld, zien we de kunstwerken voor onze ogen dansen, per thema en afgewisseld met citaten. Zo wordt er niet het gevoel van een museum gecreëerd, maar eerder een rustige zomerse middag door de ogen van een van de beroemdste schilders die de wereld gekend heeft.

[arthurlots01-blog]

Heimat 3

De examens zitten erop, studenten zoals mij hebben veel te veel tijd (volgens sommigen): Het ideale moment om nog eens een toneelvoorstelling te gaan bekijken. Deze keer weer in de Westrand. De Nwe tijd regisseert en speelt Heimat 3, How to build a home. Het derde deel van hun Heimat-trilogie, waarin ze op zoek gaan naar wat ons verbindt als mensen. Ik heb de eerste twee delen niet gezien, maar de voorstellingen staan los van elkaar en dus was het geen probleem om alles te volgen. In het stuk volgen ze een jongeman James Wood. Een paar jaar geleden heeft hij als reactie op YouTube op het lied ‘To build a home’ een bericht geplaatst waarin hij zegt dat het niet goed met hem ging, dat zijn beste vriend een jaar daarvoor zelfmoord had gepleegd. Drie keer had hij hem proberen te bellen, maar James had niet opgenomen omdat hij op zijn Playstation zat te spelen. Nu voelde hij zich schuldig. De acteurs hebben hem geïnterviewd en tijdens het spel zitten er delen uit dat interview in verwerkt. On stage bouwen ze de fundamenten van een echt huis waarin mensen zoals James terecht kunnen. Rustige scenes slaan om naar actieve, er wordt zelf muziek gespeeld (waarbij één van de acteurs de snaren van zijn strijkstok kapot speelt). Het stuk draagt een kijk op de samenleving over, waarin we ondanks alle technologie, steeds verder van elkaar wegdrijven op een zee van informatie.

[arthurlots01-blog]

40′-45′

Wie heeft er nog niet van gehoord. De allernieuwste spektakelmusical van Studio 100: 40’-45’. De recensies en mensen die al waren gaan kijken waren lovend over wat ze gezien hadden. Dit heb ik 23 november zelf ook mogen meemaken. Samen met onze toneelvereniging Weredi hebben we een reisje naar Puurs gepland omdat drie van onze acteurs figurant waren in de voorstelling. Dit voor een serieuze prijs, maar dat was het allemaal waard. De eerste scène opent Peter van de Velde met een solo, die je meteen in de sfeer van de oorlog katapulteert. Daarna wordt het alleen maar beter: rijdende auto’s op het podium, een vliegtuig dat over je hoofd scheert en zelfs een trein toveren spontaan een glimlach op mijn gezicht. Wanneer de tribunes dan ook nog een starten met bewegen, er vlammen uit de grond schieten en de heroïsche muziek begint te spelen word je gewoon in het stuk gezogen. Door de plottwists en het dramatische verhaal kom je de zaal een beetje verbijsterd buiten en kan je moeilijk de woorden vinden om zoiets te omschrijven. Ik heb zelf vier jaar geleden 14’-18’ gezien en dacht dat het niet meer beter kon. Dat was dus allesbehalve waar.

[arthurlots01-blog]

Hospitaal op Hol

Weredi Lot speelde in het weekend van 16 november Hospitaal op Hol in CC de Meent. Zelf speel ik ook bij deze toneelvereniging en dus was het niet meer dan mijn plicht om naar de voorstelling van de volwassenen gaan kijken. Hospitaal op Hol is een komedie, een bewerking van “It runs in the family” geschreven door Ray Cooney in een regie van Jonas Borremans, geassisteerd door Janis Wellens. Het stuk is ideaal voor deze periode, aangezien het zich een weekje voor Kerst afspeelt en je dus volop in de gezellige kerstsfeer brengt. Door de vele misverstanden, intriges en vooral veel deuren en ramen, is het een perfect voorbeeld van een deurenkomedie. Al bij al het perfecte toneelstuk om eens helemaal bij te ontspannen.

[arthurlots01-blog]

Bangerik

Abattoir Fermé en hetPaleis speelden op 7 november ‘Bangerik’ in de Westrand. Hiernaar gingen we met de klas van repertoirestudie kijken. Bangerik is eigenlijke een kindervoorstelling, maar sluit (jong)volwassenen zeker niet uit. Op het eerste zicht lijkt het een griezelstuk: een oud huis met versleten, beschimmelde muren, butlers die met wit geschminkte gezichten robotachtige bewegingen maken en vooral Bangerik zelf, die uit de buffetpiano komt gekropen. Uiteindelijk blijkt het toch eerder een soort komedie te zijn. De personages zijn elk hun eigen karikatuur: klagende omaatjes, een nonkel die alles beter weet en een meisje dat uit de riool komt gekropen(?). Voor kinderen natuurlijk geweldig herkenbaar, maar anderen blijven een beetje op hun honger zitten. Dit ook omdat de losse stukjes niet echt bij elkaar horen, er zit geen spanning in het stuk. Toch is er wel een inhoud. De regisseur Stef Lernous probeert ons een les te leren over angst voor het onbekende. “Angst kan je overwinnen, maar spijt blijft altijd aan je kleven.” Een citaat dat toch wel enige waarheid bevat. Of Bangerik uiteindelijk zijn angst voor de vreemde buitenwereld kan overwinnen, is niet helemaal duidelijk gebleken. Hij gaat wel naar buiten, maar of dit slechts een droom is of net de werkelijkheid heeft de regisseur met opzet onbekend gelaten.

[arthurlots01-blog]

Risjaar Drei

Richard III kennen de meesten wel. De machtswellustige despoot die gecreëerd is door Shakespeare in het gelijknamige verhaal. Maar de mannen van Olympique Dramatique wilden dit verhaal graag eens grondig herwerken. Risjaar Drei was het resultaat. Het hele stuk werd gespeeld in Antwerps dialect, wat wel zijn charme had. Weliswaar hadden we het geluk dat de KVS voor ondertiteling had gezorgd, anders hadden we er wel wat minder van begrepen. Het decor was overweldigend. Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal hadden ervoor gekozen om alle coulissen van het toneel te verwijderen, waardoor er een groot open podium ontstond. De hele vloer was bedekt met gitzwarte steenkool, maar het meest in het oog springend waren toch wel een aantal grote ijzeren buizen die boven het podium hingen in de vorm van een grote kroon. Wanneer de climax eindelijk te merken was, viel de kroon in stukken uit elkaar op de grond. Ze slaagden er zo in om het verval van het koninkrijk te symboliseren onder het bewind van Risjaar. Deze rol werd vertolkt door Peter Van Den Begin, die, hoewel het een zeer mooi personage is, toch niet helemaal tot zijn recht kwam. Hij viel telkens weer in dezelfde twee karakters: ofwel door en door slecht, ofwel flauw uitvergroot komisch spel. Voor de andere acteurs gold net hetzelfde. Alleen Jan Decleir kon, wat niemand eigenlijk verwonderde, het publiek helemaal overtuigen door opeens als vrouw te verschijnen. Aangezien het stuk daarbij ook nog eens lang duurde, viel het nogal snel tegen. Om het met de woorden van Ciska Hoet te zeggen: ‘Zo fascinerend als Shakespeares Richard III is, zo licht weegt deze Risjaar Drei.’

[arthurlots01-blog]

TrapTown

Op 30 oktober 2018 gingen we samen met de klas van repertoirestudie van de Servaisacademie kijken naar de nieuwste tentoonstelling van Wim Vandekeybus: TrapTown. Na deze te zien was ik aangenaam verrast, omdat we al eerder dansvoorstellingen hadden gezien, maar die niet altijd even geslaagd waren. Deze echter was dat wel. Vandekeybus heeft met het dansensemble Ultima Vez een schitterende voorstelling vol actie in elkaar gestoken. Het stuk is een opeenvolging van acties: springen, duiken, rennen en klimmen waardoor je niet weet waar eerst te kijken. De muziek van Trixie Whitley vormt een prachtig geheel met de dansers en spelers. Choreografie wordt afgewisseld met theater en projecties waardoor de hele voorstelling zijn eigen verhaal vertelt. Een verhaal over twee stammen, Odinezen en Mythriciërs, rijken en de armen, die in een imaginaire stad of eigenlijk doolhof wonen. Dit doolhof is te merken in het decor, waar de dansers mee in interactie gaan door er op, onder en achter te kruipen en het zelfs te verplaatsen. Maar ook wordt dit doolhof duidelijk in de projecties op het reusachtige witte scherm vanachter op het podium. Deze zijn namelijk gefilmd in het labyrint in Genk, ontworpen door Gijs Van Vaerenbergh. Marduk, de zoon (maar gespeeld door Tanja Marín Fridjónsdóttir, een vrouw) van de burgemeester en tevens Odinees is de ongelijkheid tussen de Odinezen en Mythriciërs beu. Hij wil niet langer dat de Mythriciërs onderdrukt worden en probeert een revolutie te ontketenen. Dit loopt voor hemzelf niet goed af: Hij sterft, net zoals zijn vader, die in een adelaar verandert. Het stuk eindigt met Marduk liggend op één van de metalen platen die als decor dienen en een projectie van een adelaar die hem net aanraakt. Zo wordt weergegeven dat de spanningen die er tussen hem en zijn vader waren over de nakende revolutie eindelijk vergeven zijn.

[arthurlots01-blog]

Openmonumentendag 2018

Martelaarsplein

Tentoonstelling in Sint-Gorikshallen

Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk

Tentoonstelling over slavernij in Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk

Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen 

Vorige zondag ben ik met enkele vrienden naar de Openmonumentendag in Brussel geweest. Dit was op aanraden van onze leerkracht esthetica meneer De Greef. We zijn allen tesamen dus met de trein naar Brussel gegaan. We hebben hier drie monumenten bezocht: De Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk, het Martelaarsplein en de Koninklijke Sinthubertusgalerijen. Ik zal telkens een woordje uitleg geven over de verschillende monumenten en daarna mijn eigen mening.

1: SINT-JAN-BAPTIST TEN BEGIJNHOFKERK: In het midden van de 17de eeuw besloten de Brusselse begijnen een nieuwe kerk te laten bouwen op de funderingen van het bestaande gotische gebedshuis dat aan Sint-Jan was toegewijd. De werkzaamheden begonnen in 1657. Eerst werd het oude koor vernieuwd, daarna het schip en de barokke gevel naar het model van de vlakbij gelegen jezuïetenkerk van de Augustijnen die omstreeks 1620 door Jacques Francart was gebouwd. In het begin van de 18de eeuw, toen het begijnhof niet minder dan 1.084 huizen telde op een oppervlakte van 7 hectare, werd de kerk met een sierlijke opengewerkte klokkentoren bekroond. Net als de voorgevel, die tot de rijkst gedecoreerde van België behoort, kreeg het interieur een zeer verzorgde afwerking. Aan de buitenkant vertolken de talrijke in- en uitzwenkingen, de superpositie van ordes, de frontons met voluten en de rijke ornamentering volop het vocabularium van de barok. Die barokke vormentaal keert terug in de aankleding van het interieur met zijn uitkragende kroonlijsten, de met voluten geflankeerde nissen en de vele gevleugelde putti met bolle wangen in stuc. Daarbij komt nog een rijk geheel van barokmeubilair bestaande uit de altaren, de biechtstoelen en de preekstoel.

Na eerst naar het infopunt in de Sint-Gorikshallen te zijn geweest, waar op dat moment ook een fototentoonstelling gaande was over skaten in het verleden, vertrekken we te voet naar de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk. Met zijn majestueuze voorgevel vol decoraties en ornamenten spreekt de kerk meteen tot de verbeelding. Door zijn typische barokstijl word je terug gekatapulteerd naar het oude Begijnhof. Wanneer we de kerk binnengaan, wordt dit gevoel alleen maar versterkt, hoewel er door de tentoonstelling over slavernij die aan de gang is ook wel een stukje verloren gaat. De hoge plafonds en het reusachtige orgel geven je een echt Calimero-effect. Op dat moment zijn Matthieu Ha en Maïa Aboueleze er samen met hun gasten Cayo Scheyven, Étienne Gilbert, Emiko Ota en Nori Kajio een uniek concert aan het spelen, in een samenspel tussen orgel, Japanse trommel, fluit, zang en accordeon. De krachtige ritmes van de oosterse instrumenten nemen het op tegen het orgel, de bewaker van de kerk. De Begijnhofkerk en haar akoestiek worden partners in dat spel. Zoals voorheen gezegd is er ook een expositie over slavernij, vroeger en nu, bezig. Ik snap niet helemaal de link tussen de Begijnhofkerk en slavernij, waardoor ik niet echt de moeite deed om te begrijpen wat de kunstenaars en schrijvers probeerden uit te leggen. Toch is het altijd interessant om iets bij te leren over het verleden.

2: MARTELAARSPLEIN: Het Martelaarsplein is de eerste belangrijke verwezenlijking van neoclassicistische architectuur in Brussel. Het plein heette eerst Sint- Michielsplein en werd ook place de la Blanchisserie genoemd naar de blekerij waar de lakens werden gedroogd. De nieuwe naam moest de slachtoffers herdenken die vielen tijdens de bloedige septemberdagen van 1830. Het initiatief voor de bouw van een homogeen architecturaal geheel van woningen kwam van privéontwikkelaars, maar werd nadien overgenomen door de Stad Brussel, die de realisatie ervan toevertrouwde aan ingenieur-architect Claude Fisco. De gevelfronten van het plein worden gekenmerkt door een benedenverdieping met schijnvoegen bekroond door een bovenbouw in kolossale orde, geritmeerd door pilasters. Het volledige complex werd gebouwd tussen 1774 en 1776. Centraal op het plein trekt het memoriaal van de Martelaren de aandacht. Het geheel is opgevat als een vierkante, overdekte galerij met rondboogarcades die uitgeven op een binnenplein waar het nationaal monument staat.

Na de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk te bezoeken, vertrokken we naar het Martelaarsplein. Op het plein trekt het monument van Guillaume Geefs (1838) meteen de aandacht. Met zijn neoclassictische stijl beeldt het de vrijheid af met aan haar voeten de Belgische leeuw. Dit staat symbool voor de Belgische onafhankelijkheid in 1830. Ook de huizen rond het monument zijn allemaal in neoclassicistische stijl gerenoveerd, een prachtig staaltje werk van Claude Fisco. Voor de rondleiding moet je blijkbaar op voorhand gereserveerd hebben, wat we niet wisten en deze is uitsluitend in het Frans, dus die hebben we niet gedaan. Wel hebben we enkele woorden opgevangen waaronder dat op dit plein vele soldaten, die in de oorlog van 1830 gesneuveld zijn, op dit plein begraven zijn geweest en dat we momenteel dus op hun graf stonden. Een lugubere gedachte. Op de muren van de crypte onder het monument stonden de namen van alle soldaten die hier overleden en begraven zijn, al bij al een paar duizenden. Al bij al is het plein een plek van rust en stilte, zoals het hoort op een herdenkingsplaats die eigenlijk een begraafplaats is.

3: KONINKLIJKE SINT-HUBERTUSGALERIJEN: Het ambitieuze project van de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen werd in de jaren 1830 aangevat door architect Jean-Pierre Cluysenaer. De werkzaamheden begonnen in 1846 en waren bijna voltooid bij de officiële opening op 20 juni 1847. Cluysenaer ontwierp een galerij van 210 meter lang en gaf ze een architecturale allure die kon wedijveren met de grote Europese steden. Door de onregelmatigheden van het terrein maakt de galerij halverwege, aan het centrale zuilenportaal, een lichte knik. De gevel aan de Grasmarkt vertoont een superpositie van de Toscaanse, Ionische en Korinthische orde, die binnen in de galerij herhaald wordt. Aan de buitenkant is de bepleistering grijs en zet ze de architecturale versieringen in blauwe hardsteen luister bij; binnenin is de bepleistering dan weer roze. De vernuftige glazen overkapping op zelfdragende gebogen spanten, met ruiten die als visschubben over elkaar zijn geplaatst, is een buitengewoon voorbeeld van zenitale verlichting uit de tweede helft van de 19de eeuw.

Wie kent ze niet, de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen. Hoewel ik er al enkele keren ben geweest, blijft de vernuftigheid en schoonheid van de galerijen mij verbazen. Ze behoren tot de oudste overdekte passages in Europa. Van meet af aan bestemd voor hoogstaande cultuur en luxueuze handelszaken, werden ze opgedragen aan de eerste koninklijke familie van het nog jonge België dat pas enkele jaren eerder, in 1830, zoals we weten van hierboven, zijn onafhankelijkheid had verworven. Men vindt er een bioscoop, een hoedenwinkel, beroemde chocolatiers en zelfs een messenwinkel of men kan er iets drinken op een terrasje met zicht op de flanerende voorbijgangers en toeristen. Het glazen dak is perfect voor zowel zonnige als regenachtige dagen. Met zijn 210 meter lengte doet hij een beetje denken aan de winkelstraten van Parijs. Je merkt de inspiratie van Italiaanse palazzi in de decoraties van de grote zuilenpoorten van de galerij. We waren van plan om hierna ook nog het théâtre royal des galeries in de galerij te gaan bezoeken, maar dat was enkel geopend op zaterdag.

Het komt erop neer dat voorbij zondag een heel leuke dag was. Perfect om te ontspannen en de kans te krijgen om dingen te gaan bekijken die je anders niet kunt zien. Tussen de bezoeken aan de monumenten in een beetje ronddwalen door Brussel is iets wat ik aan iedereen zou aanraden. Vooral als je dit kan doen met enkele goede vrienden.

[arthurlots01-blog]

Kunst in het Dorp 2018

Pedro Piet

potNdomi

Capt. Étienne Beaucoup

Philip Van Hoeck

Geert Van Rysseghem

Samen met het gezin gingen we zaterdag naar de nocturne en tevens de opening van Kunst in het Dorp te Bellingen. Deze jaarlijkse tentoonstelling ging dit jaar reeds voor de 17de keer door. De expo  is gespreid over twee weekends met op de laatste dag een jazz-optreden. Deze multidisciplinaire tentoonstelling waar zowel fotografie, schilderkunst en beeldhouwen als installatiekunst en hedendaagse kunst samen worden voorgesteld, vind plaats in voormalig kasteelhoeve Ter Loo dat nu omgevormd is tot een ontmoetingscentrum. De tentoonstelling biedt beginnende kunstenaars een kans om zichzelf te ontplooien en nieuwe contacten te leggen, maar staat ook open voor professionele en gerenommeerde kunstenaars. De uitdaging ligt erin om de kunst te integreren in de beschikbare ruimtes.

Het was dankzij mijn vader dat ik weet had van deze tentoonstelling. Hij exposeerde er namelijk zelf onder zijn pseudoniem ‘Captain Etienne Beaucoup’ en stond er met zijn nieuwste creatie: “#A004 Flying Saucer”. Dit werk geeft zijn interesse weer voor science-fiction in combinatie met vintage en het verleden. Zijn kunst is steeds gericht om van afval iets nieuws en bijzonder te creëren. Dit werk is, zoals de naam al doet vermoeden een vliegende schotel en is geheel gemaakt van oude trampolinebuizen en palettenhout.

Naast hem stonden er nog 37 andere kunstenaars verspreid over verschillende locaties in en rond de oude hoeve. Onder hen vielen sommige meer op dan anderen omwille van hun opmerkelijke creaties. Persoonlijk vond ik de schilderijen van Erik Maes ofwel potNdomi één van de betere werken die er te zien waren. In zijn schilderwerken staat de eenzaamheid centraal, die hoewel er steeds meer middelen ontstaan om contact te leggen, blijft groeien. Ook vond ik de papieren beelden van Philip Van Hoeck zeer opmerkelijk. Door stukken papier te stapelen maakt hij sculpturen die, hoewel ze op het eerste zicht vrij abstract lijken, toch beelden uit het dagelijkse leven lijken te vormen. Dit was de tweede keer dat ik naar deze tentoonstelling ben geweest, ook de editie van vorig jaar heb ik gezien en volgend jaar mogen ze me zeker weer verwachten.

[arthurlots01-blog]

BlacKkKlansman

Maandag 1 oktober 2018 hadden we toevallig geen school, het ideale moment om eens naar Brussel te trekken. Met een aantal vrienden besloten we om in de Kinepolis van Brussel de film ‘BlacKkKlansman’ te gaan bekijken. Hiervan had niemand nadien spijt, integendeel. Met zijn allernieuwste film probeert de regisseur Spike Lee een duidelijke boodschap over te brengen, en slaagt hier ook in: Racisme is nog steeds actueel en moet stoppen! Men merkt duidelijk dat de regisseur hier heel woedend over is, maar dit wordt gemaskerd door de plot en de humor van het verhaal. In het verhaal, gebasseerd op het leven van Ron Stallworth, probeert Ron, vertolkt door John David Washington, als eerste Afro-Amerikaan te infiltreren in de KKK. Hij voert zelf de gesprekken aan de telefoon, waar de tegenstellingen tussen hijzelf en zijn racistische gesprekken voor grappige situaties zorgen. Voor de vergaderingen stuurt hij zijn vriend en collega Flip Zimmerman (Adam Driver). Zo slagen ze er met hun tweetjes in om hun omhoog te werken naar de top van de zeer extremistische Ku Klux Klan. De zware boodschap wordt afgewisseld met verschillende actiescènes en een romance waarvoor Ron zijn undercoverleven misschien wel in gevaar brengt. De film eindigt niet met een gewoon einde. Wanneer je denkt dat het gedaan is, beginnen er fragmenten van een nieuwsuitzending en amateurbeelden te spelen van de opstand in Charlottesville in 2017. Hierbij raakten vele mensen gewond en er viel zelfs een dode. Lee linkt hiermee overduidelijk de gebeurtenissen in de film aan het heden en vooral aan president Trump. Wanneer de film gedaan is, is het muisstil in de zaal. Het zware einde had ons allemaal wel iets gedaan. Deze film zal me zeker nog een hele tijd bijblijven.