auspiciousgal - Tumblr blog

[auspiciousgal]

[auspiciousgal]

Nang Mainlab ako kay G. Maclang

~Produkto ng parehong malikot na pag-iisip at totoong pangyayari~

Ako si Maria Evangelista at may sikreto ako. Noong hayskul ako, na-inlab ako sa aking guro. Siya si G. Francisco Maclang. Guro namin siya sa humanidades at agham panlipunan. Noong makilala ko siya, hindi ko maipaliwanag ang pagbabago sa aking pananaw sa mundo. Nabuksan ang aking isipan sa mga bagay na hindi ko napapansin noon. Tulad na lamang ng pag-ibig sa tinubuang lupa at pagkamakabayan. Gradweyt sa Unibersidad ng Pilipinas si G. Maclang sa kursong kasaysayan, Hindi maikakailang matalino siya dahil sa kanyang pinagtapusan. Katalinuhan ang una kong nagustuhan sa kanya. Syempre bilang isang kabataan na wala pang masyadong alam sa mundo, nahumaling ako sa dami ng alam niya. Magaling din siyang magturo. Talagang natututo ako. Sa tuwing may pangkatang gawain, sinisiguro ko na mapapansin niya ako. Hindi ko man siya mapamangha sa mga ideya ko, ang mahalaga tumatak ako sa kanya kahit pa sa katatawanan ‘yan. Hindi ko naman kasi maituturing ang sarili ko na pinakamatalino at pinakamagaling sa klase. Kadalasan nga ay naiinggit ako sa mga kaklase kong babae na kaya makipagsabayan sa kanya sa debate. Dumating din ako sa punto na gusto kong obserbahan at gayahin ang mga galaw at pag-iisip ng mga kaklase kong nakakasabay sa talino ni G. Maclang.

            Isa na sa kanila ang bespren kong si Anita De Jesus. Mas matangkad sakin at di hamak na mas matalino sa akin. Mahusay rin siyang magsulat dahil nahasa na siya noong elementarya pa lamang siya. Kaya hindi na ako nagtaka noong tinanong siya sakin ni G. Maclang. Ganito ang senaryo. Uwian na at umuulan. Kaya naman, nagpapatila ako sa aming klasrum. Naiwan na ako ng mga kaibigan ko dahil may inasikaso pa ako sa iskul pagkatapos ng huling klase namin. May isang saglit na napadaan si G. Maclang nakitang may konting estudyante pa sa klasrum kasama na ako don. Wala siyang dala-dalang payong kaya nabasa ang kanyang uniporme. Kagalang-galang siya kapag nakasuot ng uniporme. Kaya sa loob-loob ko, ano kaya ang itsura niya kapag nakasuot lang siya ng ordinaryong t-shirt? Nasagot ang katanungan na ‘yon noong gabing ‘yon. Nabighani ako sa tangkad at pagiging simple niya kapag naka-puting t-shirt lang. Tinanggal lang niya ang uniporme niya at naiwan ang puting t-shirt na panloob niya.

            May ilang segundo lang ay napansin niyang nakatingin ako sa kanya. Sana hindi niya nahalatang manghang-mangha ako sa tikas at basang istura niya. Noong tumama ang mga mata niya sa mga mata ko, parang may naalala siya bigla. Kaya umakma siyang lalapitan ako para tanungin ako tungkol sa bespren ko.

            “Bb. Evangelista, hindi ba’t malapit mong kaibigan si Bb. De Jesus? Nabasa ko kasi ang mga sanaysay niya sa aking klase at gustung-gusto ko ang pagsusulat niya. Sa tingin mo ba papayag siya kung aanyayahan ko siyang magsulat ng papel ng pananaliksik?” – G. Maclang

            Hindi ko alam bakit nagtatalong kilig at lungkot ang nararamdaman ko nang mga minutong ito. Kaya naman ang naisagot ko na lang ay “Itatanong ko po sa kanya, G. Maclang!”

            Nagpasalamat siya habang tangan-tangan ang basa niyang uniporme. Saktong tumila ang ulan nang matitigan ko siya sa mga mata. Napansin niya ang paghinto ng ulan at dali-daling nagpaalam.

            Habang umuuwi ako noong gabing ‘yon, hindi ko maialis sa isipan ko na nagkaroon ako ng malapitang interaksyon kasama si G. Maclang na sa harap ng klase ko lang noong napagmamasdan. Bago pa ako kiligin ng tuluyan, sumagi sa aking isipan na may ipinangako nga pala ako sa kanya. Tatanungin ko nga pala si Anita kung payag siyang magsulat ng papel na pagtutulungan nila ni G. Maclang. Bigla akong nalungkot sa inggit. Kasi naman ‘tong bespren ko, ginalingan masyado sa mga sanaysay niya sa klase ni G. Maclang.

            Kilala si G. Maclang na nagbibigay talaga ng pagkakataon sa mga estudyante niya na maipamalas ang talino at talento nila sa pagsusulat, pamumuno, at pakikipagtalakayan. Siya ang tagapagtatag at tagapayo ng isang organisasyon na kinabibilangan ko rin sa aming eskwela. Pati ang mga dating estudyante niya sa dating kolehiyong tinuturuan niya ay sinasadya siya sa munting eskwelahan namin para humingi ng payo sa kaniya para sa kanilang tesis. Karamihan sa kanila ay estudyante ng sikolohiya. Mga nakaputing uniporme tulad ng sa mga nars.

            Isa ang sikolohiya sa mga disiplina ng agham panlipunan, kaya itinuturo rin ni G. Maclang ang ibang mga teorya at konseptong nakapaloob dito. Mula kay Freud na kilalang-kilala sa larangan na ito dahil sa kanyang kontrobersiyal na teorya hanggang kay Maslow na may tatsulok na ilustrasyon ng pagkakasunud-sunod ng mga pangangailangan ng isang tao. Kawili-wili kapag inaaral lalo na kapag si G. Maclang ang nagtuturo.

            Sa lahat ng disiplina ng agham panlipunan, kasaysayan ang pinakapaboritong ituro ni G. Maclang sa klase. Kaya mabalik tayo sa imbitasyon niya sa aking bespren na magsulat ng papel. Nalaman na nga ni Anita na gusto siyang magsulat ni G. Maclang patungkol sa kung paano itinuturo sa mga bata ang kasaysayan partikular na ang panahon ng Batas Militar.

            “Hindi ko yata kaya, mga bes! Atsaka hindi ba pedeng iba na lang. Kilala niyo naman ako, mahiyain ako kapag mag-isa lang ako. Bakit di niyo na lang ako samahang dalawa?” – Anita

            Ang dalawang tinutukoy niya ay kaming dalawa ni Jordan Laktaw, ang lalaking bespren namin ni Anita. Nang sabihin ni Anita ‘yon, sa loob-loob ko ay magandang ideya ‘yon dahil makakasama ako sa isang proyekto ni G. Maclang. Habang tumatanggi si Jordan sa suhestiyon ni Anita, kunwaring nag-iisip ako.

            “Sige! Okay lang naman siguro kay G. Maclang kung may isasama ka pang iba sa pagsulat ng papel.”

            Nanlaki ang mga mata ni Jordan na parang di makapaniwala. Hindi naman kasi ako ‘yong tipo ng estudyante na magboboluntaryo para sa isang proyekto. Hangga’t maaari ayaw ko ng dagdag na trabaho bukod sa mga takdang aralin namin.

            Natuwa si Anita sa pagsangayon ko at dali-dali namin sinabi kay G. Maclang ang kundisyon ni Anita kahit hindi pa rin sang-ayon si Jordan dahil wala siyang magagawa. Panalo ang mayordad. Noong araw din na ‘yon pagkatapos ng aming mga klase ay nagsimula na kaming kausapin ni G. Maclang patungkol sa proyekto. Ayon sa kanya, tamang-tama raw ang naging suhestiyon ni Anita na isama kami ni Jordan sa proyekto. Bigla naman akong nabuhayan ng loob na hindi lang si Anita ang pinagkakatiwalaan niyang makasama niya sa pagsusulat ng papel.

            Kahit na hindi ako magaling sa pagsusulat ng papel, ang naging kontribusyon ko sa proyekto ay ang kapal ng mukha at kakayahang mapapayag ang kahit na sinong pakiusapan namin na makapanayam namin. Ako rin ang namamahala sa interbyu at pagsasalin nito sa papel. Madalas na kasama namin si G. Maclang sa tuwing magpupunta kami sa mga eskwelahang napili naming maging parte ng pananaliksik namin. Kasama na ang eskwelahan ko noong elementarya pa lamang ako.

            Sa bawat interbyu at pagsasalin na pinapagawa sa akin, ibinibigay ko ang isang daang porsyento ko para mapabilib si G. Maclang. Para sa kanya, estudyante niya lang ako na napapakinabangan niya para sa isang importanteng proyekto kaya mapagpasalamat siya. Gusto ko naman ‘yon na natutulungan ko siya sa isang bagay na importante sa kanya kahit hindi ako ang pangunahing kontribusyon. Dahil si Anita ‘yon at ang pagsusulat niya.

            Habang nasa kalagitnaan ng proyekto, nagkaroon ng ibang prayoridad si G. Maclang kaya hindi namin natapos ang proyekto. Ang sabi niya lang sa amin ay hindi na namin maitutuloy sa ngayon ang nasimulang proyekto at huwag kaming mag-alala dahil hindi nasayang ang lahat dahil ang mga susunod na hakbang ay ipapagawa niya sa mga estudyante niya sa kolehiyo.

            Noong ibinalita niya ‘yon sa amin, nalungkot ako dahil babalik na naman ako sa pagiging ordinaryong estudyante niya lang sa klasrum. Nagkamali ako dahil itinuring kaming mga kaibigan ni G. Maclang magmula noon. Madalas siyang sumasabay sa amin sa pagkain ng tanghalian sa canteen o sa loob ng klasrum. Natitiyempuhan din namin makasabay sa paglabas ng eskwelahan si G. Maclang at imbes na umuwi kaagad ay inaaya niya kaming magmiryenda sa labas kasama ang iba pa naming mga kaklase.

            Isang tagpo habang kumakain kami sa loob ng klasrum ay ang pagtatangka niyang kumuha ng okra sa ulam kong sinigang. Dahil paborito ko rin ang okra, pinigil ko ang tinidor niya at nagkatinginan kami. Nagpumilit siya pero hindi ako nagpatinag dahil ayaw kong matapos ang tagpo. Pero sumuko siya at ako ang nagwagi. Pinakita ko pa sa kanya kung paano ko ubusin ang lamang okra ng sinigang ko.

            Isang tanghali, habang nagkasabay kami kumain sa canteen, naikwento ni G. Maclang ang tambak ng mga libro sa kwarto niya sa bahay nila. Pangarap daw niyang ibahagi sa mga kabataan ang hilig niya sa pagbabasa ng libro. Kaya dumating siya sa ideya na hakutin paunti-unti ang mga libro niya sa bahay nila para dalhin sa aming eskwelahan. Mas nainlab ako sa bisyon niya bilang guro namin. Kahit ako na hindi mahilig magbasa ay nagawa niyang maimpluwensiyahang magbasa at magbahagi ng mga natutunan ko sa librong binasa ko.

            Dahil suportado ko ang bisyon niya, nagboluntaryo akong ipahiram ang sasakyan ng tatay ko pati ang tatay ko bilang drayber para mahakot lahat ng mga libro niya sa bahay nila. Sa kagustuhan kong mapangiti siya, ginawa ko ‘yon at kasama ang ilang mga kaklase pinuntahan namin ang bahay nila at hinakot ang mga libro. Sa sobrang pagpapasalamat ni G. Maclang sa kabaitan ko sa kanya, noong araw rin na ‘yon ay tinext niya ako sa selpon ko para personal na magpasalamat.

            Simula noon, naging malapit na magkaibigan na kami ng aking gurong si G. Maclang. Nang dahil sa paghanga ko sa kanya at pagsuporta ko sa mga plano niya, unti-unti napalapit ang loob niya sa akin. Nagsasabihan kami ng mga pakikibaka at pangarap namin sa pamamagitan ng pagtetext. Walang kahit na sinuman ang pinagsabihan namin ng aming sikreto.

            Magkaibigan kami nang patago at masaya kami kahit sa maikling panahon dahil pagkatapos ng saya nandyang may lungkot. Hulog na hulog na ang loob ko sa kanya. May mga pagkakataon na gustong-gusto ko nang aminin sa kanya ang aking lihim na pagtingin. Palagi akong pinipigilan ng ideya na baka matuldukan ang masaya naming pagkakaibigan kapag umamin ako. Kaya ilang buwan din ako nakikibaka sa mga nagtatalong emosyon.

            May mga pagkakataon na kailangan kong dumistansya at hindi ako sumasagot kaagad sa mga mensahe niya. Pagkatapos ng ilang araw ay babalik kami sa marubdob na pagpapalitan ng mga kwento at biro sa text.

            Kung dati mas marami ang matataas na emosyon tulad ng kilig at saya, unti-unting dumadami ang mabababang emosyon tulad ng lungkot at pagkabigo habang tumatagal na hindi ko nasasabi ang tunay kong nararamdaman sa kanya. ...ipagpapatuloy pa...

[auspiciousgal]

An open letter for my Tim

It has been over a month now since I realized that I have these strong feelings for you. Awhile ago, I was telling my sister how unfortunate it is that I am not journaling anymore regarding my feelings for someone new.

You are not someone new actually. You are someone familiar from highschool, but it is like the universe transpires and we have developed a friendship connection just after our college years.

We barely knew each other before. Our faces were just familiar to each other.

Everything started with a chance encounter. It was fun listening to your random stories. How I wish I could wrap you in my arms that moment because after a very long time of experiencing no exciting admiration, I felt it with you finally. But you had to leave so soon telling me that you needed to walk as an exercise. I would want to ride an e-trike with you during that time but you managed to have a solo flight.

The next day, unexpectedly, we rode the same karatig again. However, this time, you were with a girl named Dana. Even though she was your companion, you went straight up to me to tell me what happened to you yesterday. It was something about being invited to a religion or something. It was funny, but my main focus was how you were entertained. Also, I noticed your kindhearted gesture to spare time to talk with the ones who invited you. It was so genuine of you to be so kind. Thank you for showing me how to be kind.

The next weekend, I couldn't help but tell my friends that I have a big crush on you. It was fun at first but I felt awkward around you after I revealed it to them. We tried to go home together but you remembered Dana and looked for her. I took the chance to run away. On that day as well, you gave me a chat. You might be worried that I left you without telling you. So I just pretended that I forgot that we were going to ride the karatig together and I was looking for him as well.

Since then, we have been messaging each other from time to time. I was at work and you were watching anime. You annoyed me sometimes but I have found it cute. You are always cute to me.

Days passed, we had decided to apply online for the examination. We were in touch and planned to file together. But that moment didn't happen just because I am scared that I will fall deeply inlove with you but you are not interested to accept me at all.

I had hunches after hunches that you are never interested to me at all because I never experienced you making the first move in our conversations. I always make the extra push.

Maybe you are alot more interested with my friend or with Dana or with Marie. Call me an overthinker. That's my forte in every situationship.

Anyway, I have already decided to uncrush you because I have been negatively evaluating myself based on my faulty thoughts due to my feelings for you. I would want to maintain a friendship with you but maybe not now. Thanks for the butterflies in my stomach but I want them gone now.

Gold night, Pri! Gold kasi mamahalin na sana kita kaso 'wag na lang pala. Tenks!

[auspiciousgal]

I'm a living witness to this! Many times I had to shutdown and let the world wait for me to function and be all well again!

[auspiciousgal]

“If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company.”

— Jean-Paul Sartre (via philosophyquotes)

[auspiciousgal]

Nature VS Nurture

Dear best friend,

I need your help! I am perplexed about these two beautiful gentlemen who both want to win my heart. Let me tell you the reasons why it is not easy for me to choose between Mr. Nature and Mr. Nurture. Well, they are somewhat alike in terms of their names. However, they possess unique qualities and hold different principles which make them equally admirable.

I'll start with Mr. Nature. He knows me too well through learning about my parents' attributes. He would say that I have a beautiful smile because my teeth remain all real as my father's. He prefers my natural tanned complexion which my parents gave to me. He advises me to embrace my flaws such as having a poor eyesight while looking directly into my eyes, astonished by my lengthy eyelashes. He sees through me. He keeps telling me that my excellent dexterity adds up to my loveliness. He is a tall man which he emphasizes every time he is reminded by the famous quote, “Opposite attracts.” That is because I am a short woman. He believes that I appear personable and loyal. He would use that as an argument as to why my parents are still together.

While Mr. Nature tells me that I am the best, Mr. Nurture brings out the best in me.

Let me talk about Mr. Nurture now. He encourages me to explore in order to become better. He says that my family is wonderful. He also believes that I have and should keep true friends. He introduces me to his amazing family and good friends. He has been a positive influence since we met. He makes me want to do sports, specifically gymnastics, which boosts my confidence somehow. He motivates me to discover new things, become a life-long learner and be hopeful of what lies ahead because he believes that we are all a work in progress despite of our past.

I know it is unwise to have them both in my life, but it feels right. They both seem to complement me in a way. I would love both of them to be mine. Should I not choose? Should we all just be life-long friends? I wish it could be that easy. Write me back immediately!

Sincerely,

KC

[auspiciousgal]

You cannot live alone on the fantasies you feed to your mind, eventually you have to touch your life for real, assess and analyze your habits, understand your character, try not to hate yourself for your character as it was shaped when you were very young by circumstances outside of you, and begin learning how to cope with your character, how to build habits that work for you, finish small projects, finish big projects, expose yourself to more uncomfortable situations, assess why you want to leave that friendship before you leave it, raise your anxiety levels on purpose, so that you can grow, raise your work load on purpose, so that you can grow, so that you can build resilience, so that your life expands, and can be experienced by you in full and in reality

[auspiciousgal]

You attract the right things when you have a sense of who you are

[auspiciousgal]

[auspiciousgal]

Friendship is not what you expect from others. It is what you do for them. 💗

[auspiciousgal]

You are the sky. Not the clouds. You are who God thinks you are. Not what you're circumstances say you are.

[auspiciousgal]

Dear Lord,

Is it true that you are fond of broken people? I want to know if you are interested in my brokenness; I shall let you have it and turn it into something beautiful.

[auspiciousgal]

You are God's masterpiece and He wants you to be the best version of yourself all the time through your intimate and genuine love relationship with Him.

[auspiciousgal]

Dating 101

"Increase your communication, lower your expectation."

[auspiciousgal]

To those who are survivingly meeting a deadline

Deadline is coming soon, yet be assured that you are already coming through by working one day at a time and keeping your faith that this endeavor will turn out good in the end. You will not just survive this. Remember that you are capable of meeting the end victoriously because you are passionate about this.

Your passion determines your excellence. When you feel frustrated and tired, take a break, calm your mind and trust your heart again. Listen to it intentionally as it reassures you of the things you were hopeful for when you were just starting.

[auspiciousgal]

Pain pain go away, come again another day. Little Kyla wants to play.

[auspiciousgal]

Bomb threat & suicide

Today in school, I should be finishing the midterm exam for our general biology when the secretary of our college announced that there was a bomb threat again and that we needed to leave the school immediately.

Not just that, there were rumors that someone killed himself in our college building. An architecture student.

I didn't know what to feel because I was suicidal when I went my way to school. Is it true? Should I pity his life? Or should I go next to him?

Sadly I went home, still suicidal, wanting to find hope for the last time. Where are you, hope? Please don't play this game of hide and seek with me. Not kidding at all because if I didn't find you today, I might really do it. Don't challenge me.

Does drinking lots and lots of water drown you? Let's do it.

Should I call a friend? Wait, do I have a friend? I don't feel so.

Okay, let me think of a creative way of killing myself.