bensupermanim - Tumblr blog

[bensupermanim]

Ecelin zamanını bilseydi bu senseyen kalp,

Bir nebze olsun bakmazdı gözlerinin rengine.

Bilseydi bu hazin sonun çok yakın olduğunu

Senin için atan bu gönlü veremezdi ellerine.

Ruhların daima yanyana olması acı bir yalan

Gözlerine daldığımda göremeyeceksem seni

Sarılmak istediğimde bulamayacaksam ruhu

Her gece rüyalarıma gelmenin ne anlamı var.

[bensupermanim]

iyi geceler nerdeler

[bensupermanim]

batu abi seviyo beni be

[bensupermanim]

hayatımın kalori saymak üstüne kurulu olduğunu farkettim üzdü bu

[bensupermanim]

sürekli bi perdenin arkasında yaşamak gibi hissettiriyor artık nefes almak gerçeklikten olabildiğince uzak bi şekilde hayallerle gördüklerim harmanlanmış ne hayallerimin hayal olması ne bi çikolatayı yemiş olmamın bi değeri var gibi gözümde derealizasyon teşhisi koymamak için kendimle savaşıyorum resmen

[bensupermanim]

ben superman değilim yalan söyledim

[bensupermanim]

güya sağlıklı besleneyim diye yulaf yaptıktan sonra tadını sevmediğim için şekeri bastığım bi günden günaydın

[bensupermanim]

Hayatın bir parçası mıydı zaman yoksa hayatlarımızdan kopan parçaların gittiği bir çöplük müydü? İnsanları hayata bağlayan bir umut muydu? Ne yaparsan yap sonunda elinde bir hiçin kalacağını vurgulayan bir hatırlatıcı mıydı? Zaman… Sahiden neydi zaman? İnsanın şahit olabileceği en koyu renkti bana göre zaman. Ardımızda bıraktığımız her bir yılı iyisiyle kötüsüyle içine alan bir renkti. Öyle bir renkti ki bu insan geçmişe baktığında görebildiği tek şey silinmiş anılar olurdu. Yaşanmış, bitmiş, unutulmaya yüz tutmuş anılar. Ne kadar mükemmel bunun yanında ne kadar kötü yaşanmışlıklar varsa insan yastığa kafasını koyduğunda hepsi birer ana dönüşüp zamanın içinde kaybolmaya başlardı. Hepsi birer senaryo olurdu gün sonunda. Hepsini zaman içine alırdı. Her şey böylesine basitken bu kadar kolay silinip giderken neden önemliydi peki yaşamak?  İnsan neden hiçbir günün son günü olmasını istemezdi? Geçmişin rengiyle aynıydı gelecek zaman. Öyle bir renkti ki bu insan yarınını tahmin edemezdi. En gizemli yarını olurdu onun için o gün. Geleceğiydi o yarınlar, her zaman en iyi kefeye koyduğu yaşamının belki de nefes alma nedenleriydi. Bugünü için çalışma nedenleriydi. İnsan hep gelecekten medet umardı hep geleceğe bakar o koyu rengi sevdiği renklere dönüştürmeye çalışırdı. Her yarınla geleceğine yaklaşırken tek yaptığı umut etmekti. Her zaman gelecek olarak kalacak bir zamana umut ederdi. Hayatları solduran aynı zamanda onu hayata bağlayan bir renge umuttu bu. Zamanın hangi yönünü seçeceği insana kalmıştı. Belki o renge bakıp ne kadar acımasız diye geçirecekti içinden belki de yarınları için güle oynaya nefes almaya devam edecekti. Her şeyin sonunda silindiği bir boşlukta bunun kararını vermek ne kadar önemliydi peki?