birmisradaha

[birmisradaha]

Kalp kalbe karşı olmuş o zaman. Biliyorum dürtmeyi ya o kadar da ufaklık değilim…

[birmisradaha]

Bi iyi bir kötü, bazen yalnız bazen çok kalabalık, çoğunlukla belirsiz… ama bugün mutlu, mezuniyetim vardı. Sen de gör istedim diye tekrar takip ettim edesin diye ama anlık dokunup ben bildirimi açana kadar vazgeçtin sanırım.. e bir şey de diyemem. burdan söyleleyim ufaklık artık bir diş hekimi :)

[birmisradaha]

Nasılsın?

[birmisradaha]

“Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını. Nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep. 

Sevincini bir barış, bir bayram sabahı gibi taşıdım içimde. Sesine güvendim, gözlerine en çok yakışan o sürekli yaz ikindisine.

Bütün öksüzlerin kederiyle baktım yüzüne, ne zaman geleceği düşündüysem. 

Bir haksızlığı haykıran herkese senin soluğunu verdim. Bütün hapislerin penceresi yaptım seni. Sonra tuttum kenar mahallelerin yalnızlığını gösterdim, bir özür, bir bağışlanma umuduyla. Söze inandım, gövdene ondan çok… 

Dönüp dönüp sana geldikçe anladım özgürlüğün aşk olduğunu. Alışkanlıklara yenilmedim ben, seni bir alışkanlığa dönüştürmek istemedim yalnızca.

Işıklı bir korunak arayacağım sesinin kıvrımlarında. ‘Gelmen iyiliktir’ diyeceğim. Yüreğimden başka yanıtım olmayacak. Bir sorudan bir soruya vuracağım seni yine. 

Dünyanın bütün yağmurları yağacak iki söz arasında. Ellerimi geçmişe mi geleceğe mi koyacağımı şaşıracağım.

Küller altındaki köz için bir yudum soluk isteyeceğim. ‘Aşk iki kişiliktir’ sözünü düşüneceğim uzun uzun. Kalkıp pencereden hayata bakacağım. Alnından öptüğüm yerde ‘Ülkemsin’ diyeceğim. Bir gülüşünle çıkıp caddeleri dolduracağım.

Ya sen bu ülkede doğmasaydın, ya ben aşkı herkes gibi bilseydim?”

[birmisradaha]

“İnsanın mutlu olması ve bu mutluluğu başkalarına da vermesi bazen ne kadar kolay oluyor! diyordu. Hep böyle, evet tam o anda olduğu gibi yaşamalıydı insan. Ama gerçek hayat bu değildi. Mutluluğun yanısıra, peşini hiç bırakmayan, insanın ruhunu, bütün hayatını allak bullak eden felaketler, mutsuzluklar da vardı.”

[birmisradaha]

“İnsanın mutlu olması ve bu mutluluğu başkalarına da vermesi bazen ne kadar kolay oluyor! diyordu. Hep böyle, evet tam o anda olduğu gibi yaşamalıydı insan. Ama gerçek hayat bu değildi. Mutluluğun yanısıra, peşini hiç bırakmayan, insanın ruhunu, bütün hayatını allak bullak eden felaketler, mutsuzluklar da vardı.”

[birmisradaha]

Görmeyeceksin sanmıştım, ben de gördüğüne çok sevindim. Sen de Allah’a emanet ol. Ara ara uğrayacağım güzel şeyler okumak ve okutmak için.

[birmisradaha]

Gerçi aklıma bir şey geldi.

[birmisradaha]

[birmisradaha]

[birmisradaha]

belki görürsün diye paylaştığım buydu

[birmisradaha]

her şey ama hiçbir şey -25.02.21

Muhtemelen yazdıklarımı okumayacaksın, buraya uğramayı çoktan bıraktın. Hatta varlığını bile unutmuşsundur, ben bile unuttum. En son 12 ekim yazıyor mesajında, sonrasında 2 mesaj var ama aynı gün de olabilir tarihini sen yazmadıkça bilmiyorum. Ama yine de yazmak istedim. Çünkü o gün yazdıklarını biraz önce gördüm.

Yine de okuduğunda buraya bakmanı hatırlatsın diye whatsapp durumdan mini bir şey paylaştım ama numaramı sildiysen muhtemelen hiç görmeyecek ve okumayacaksın.

Aslında çok fazla şey oldu. Artık anlatsam hatırlanmayacak kadar eski veya hatırlamak istemeyeceğim kadar kötü anılar ve güzel anılar da tabi. Genel açıdan kısa bir özet geçmek gerekirse: her şey genel hatlarıyla normal seyrinde, bıraktığın gibi yani. En son ayrılık ihtimali olayları vs etkilendim bir süre zaten pek uğramak aklıma bile gelmedi. Yazmama sebebim direkt onunla veya burdan haberi olması veya söz vermemden ziyade ailevi başka bir olay yaşamış olmam. Annemle babam arasında benim şu anki durumumla, yani buraya yazmamla empati kurabileceğim bir olay yaşandı. Belki boşanmaya gidecekti ama gitmedi. Neyse uzatmayayım. 

Hem yanlış bir şey yaptığımı düşünmüyorum. Hem empati kurunca ve ailemde böyle bir olaya şahit olunca yazmak istemedim, yazamadım yani. Gerçi mecbur kalan benim sebebi o ama yine de sonuç bu. Neyse. Farklı düşünceler içine girdim yani. Bir süre hiç girmedim bu olayı düşünüp. Çünkü yazdığını görürsem yazacaktım. Girmedikçe şifremi vs unuttum. Sonra girdiğimde de o kadar çok zaman geçmişti ki ne diyeceğimi bilemedim. (”En son yazdım mı yazmadım mı hatırlayamadım, ama mutlaka, "neyse boşver bunları sen ne yapıyorsun" mesajı atmış olmalıyım.” yazmıştın) Demeli miyim onu da bilemedim. Çünkü bu gün tekrar iletişim kursak belki yarın aynı şey yine olacak. 

Sana her zaman bu konuda haksızlık yaptığımı düşünmüşümdür ve defalarca da söyledim. Sen de bu şekilde olduğunu bildiğin halde konuşmaya devam ettin ama tabi ki senin de bir sınırın olacaktı. Bekliyordum böyle bir günün gelmesini. Tesadüfen twitterı fark etmiştim ama kullanmadığım için unfollow zannettim. Whatsapptan numaran değişti zannettim. -Şu an gerçi fotoğrafın görünüyor ama..-  Yani içten içe biliyordum belki artık senin de sınırının dolduğunu ama bilinçaltımda bile olsa kabul etmedim belki de bilmiyorum. Çünkü şimdi seni sinir anında her yerden sildim yazdığında bu benim için yeni bir bilgi gibiydi.

Buraya girmedim çünkü ben de uzun süredir güzel şeyler okumayı bıraktım eskisi gibi. Yazmayı desen zaten seneler sonra yazdığım en uzun yazı bu herhalde. Pandemi, okul, yurt, uzmanlık sınavı hazırlığı, HAYAT.. 

Mesajlarının üzerinden aylar geçtiği için olaylara değil genel bir cevap vereyim. Oğuz Atay’ı hatırlayınca beni hatırlaman gibi benim de ara ara aklıma geldin. Hatırlatıcı bir kitapla veya tesadüfen gördüğüm minik bir yazıyla. Demek ki seneler geçsene de iletişim minimumda olsa veya olmasa da birbirimizin hayatına izler bırakmışız. Gerçi çok normal.  Eskidendi belki ama hissettiklerimi bu kadar net ve açık bir şekilde, filtrelemeden anlattığım tek insandın. Hala öyle sayılırsın çünkü sonrasında kimseyle o kadar filtresiz duygu düşünce paylaşımı yapmadım. 

Eski günlere dönsem ben de bir şeyler değiştirmek isterdim. Her şey belki o zaman daha çok içime sinerdi. Ama beni merak etme -gerçi merak ettirecek hal mi bıraktırdım kendimde ama- iyiyim genel olarak, eskisinden daha mutlu sayılabilirim hatta. Yorgunum, yoğunum, stresliyim. Herkes gibi.

“Aslında burdasın biliyorum, tek kelime yazmamaya ona yemin ettin değil mi. Öyleyse bu sefer ona karşı tamamen sözünü tut. Tek kelime yazma buraya, ben de yazmıycam, sana kızgın değilim kırgın değilim. Dürüst olayım ihtiyaç bile duymuyorum. O zaman neden burda buldum kendimi, onu da bilmiyorum. Ama cevapları da aramıyorum. Senelerce cevapların peşinde koştum elime hiçbirşey geçmedi. Bundan sonra da geçsin geçmesin, cevaplar kimin istiyorsa onun olsun.” bana attığın son mesaj. Muhtemelen diğerlerinin devamıdır 12 ekimde yazmışsındır. 

Dediğim gibi, burada değildim. Burada olsam bunu okuyunca dayanamaz yazardım bugün olduğu gibi. İnsan ne kadar değişirse değişsin bazı şeyler değişmiyor çünkü. 

Güzel şeyler okumayalı çok oldu yazmışsın bir de. Benim de çok oldu. Görmeyeceksin belki ama buraya atma vesilesiyle eski kitaplarımı karıştırdım sayende ben de okumuş oldum. Teşekkür ederim her şey için. Bu zamana kadarki anlayışın için. Ben de kırgın değilim sildiğin için. Hakkım da yok zaten. 

[birmisradaha]

Emegiyle degil de farkli sekilde bi yerlere gelen insanlarin huyu bu, kendi tatminleri icin baskalariyla dalga geçiyorlar bosver den hic takma. Ileride kendi konumunu gördüklerinde anlarlar bosver sen. Firindaki mevzuda da doğru olani yapmissin. Yastan dolayi biraz kucumseniyoruz ama bu isler yasa bakmiyo

[birmisradaha]

Sen nasılsın nasil gidiyor?

[birmisradaha]

Aniden haber versem olucagi biliyorum ve kuzenimin eviyle onun evi arasi falan da 5 dk. O yuzden cok daha farklı seyler de olabilirdi. Bakalım bilmiyorum.

Neden istemezdin peki ne dusunurdun yani? Bi miktar anliyorum belki ama dedigim gibi artik ailecek gorusulucek ve ortamlarda denk gelinicek insanlar onlar. Benim sıkıntım o ortamda bulunmus olmam degil onun haberinin aninda olmamasi cunku.

[birmisradaha]

Aramalarima ve mesajlarima cevap vermiyor. Iki kere verdi, acil onemli bir sey var mi diye. Onun disinda yanit alamiyorum. 10 arama 10 farklı saatte mesaj, tık yok, mavi tik var.

Aramicam arayana kadar, cunku bir sey degismeyecek, o ne zaman acmak gorusmek isterse o zaman acacak, o zaman arar. Yanlis bir sey yapmadım, surekli kendimi karsi tarafa kabul ettirmey, ikna etmeye calisiyorum bir seyleri yanlis yapmadigima. Iliskideki misyonum bu heralde benim. Asiri yorucu ve yipratici benim icin. Baya alttan alan ozurler dolu mesaj attim ama sebebi aninda haber veremedigimdeki vicdani rahatsizligimdi, bulundugum ortam degil.

[birmisradaha]

Upuzuunn bir mesajla anlattim derdimi. Bakalım.