blogayriliknotlari

[blogayriliknotlari]

hayata dair notlar

Dünya üzerinde yaşayan kacıncı canlıyız acaba?İlk insandanbu yana belli bir birikim üzerine inşa edilen bu uygarlıklar arasında hala mükemmeli bulamama sebebimiz  nedir?  Ve her şeyin hakimi olan insan neden  hayatını sorgular. Bağımsız gibi olan tüm bu soruların cevabı yine öznede saklı.  Bir mikroskopun altında farklı DNA lara sahibi bireyler  olmamız, tüm bunları açıklamak icin yetersiz.  Ya da eğer onun yerinde olsaydım ile başlayan cümlelerde , onun yerine geçemiyoruz bir türlü.  İnsan ya da insanoğlu olarak ifade edilen türümüz sanırım rasyonalitesini yitirmiş bir canlıdan ibaret.

Hayat bizden önceki insanların birikimleriyle oluşan, ve bize doğar doğmaz neleri yapmamız, nelerden kaçınmamızı öğretiyor, buna da coğu zaman tecrube diyoruz. İlk insanların zehirli meyva ile yenilebilenleri ayırması  için  belki de binlerce insan öldü ve biz artık elmanın yenilebilecek bir meyva olduğunu doğar doğmaz öğrendik. Ama irrasyonel insanlar olarak  hayatta her zaman hata yapmaya müsait  canlılarız.

Suan 36 yasına gireceğim, tuhaf olan duygu daha kac yıl yasayacağımı bilmeden , serseri mayından farksız bir sekilde dünya tarlasında dolaşmakta ve bir yaşamıma bir amaç bulmakla zamanımı geçiriyorum. Yeni bir iş suan ki en buyuk amacım,daha sonra  bir ev almak, cocuk sahibi olmak, etiket  üzerine yeni etiketler sahibi olmak, ve bir anda bir hiç olmak. Peki neden bu kavga ve gürültü? Hiçlikle biten  bir son için neden bu çaba?  Tekrar başa donmek gerekirse irrasyonel bir varlık olduğumuz için. Mantik denilen şeyin küllüyen akla zarar yönü, bize her zaman hayatın sonsuz uzunlukta olduğunu söylemesi. 2+2 :4 olsa da sonunda elde kalanını “0” olduğu bir dünya.

[blogayriliknotlari]

ayrılığın ardından 2. yazı

Bugun 46. gün  bundan sonra sanirim gun olarak değil ay olarak saymam daha dogru olacak ve bugunun diğer bir özelliği yaklasık 2 gundur aramızda herhangi bir iletişim bulunmuyor. 

insan zor durumlarında tanrıya sığınır ama sanirim gunumuz dunyasinin en buyuk tanrısı www.google.com  . Ayrilikla ilgili olarak en iyi bilgi ve yorumları arama motoru yardımıyla öğrenmek ve insanin buyuk yardımcısı olması ona “bilge tanrı” kelimesini hak verecek nitelikte. eski sevgilinizden mi ayrıldınız mı yapmanız gereken ve yapmamanız gerekten tüm seylerin listesi sadece bir tık uzağınızda. suan ki pozisyonum bu bilgiler sayesinde ödevini yapan öğrenciler gibiyim ya da hayat adındaki bir laboratuarda bir deneyin gercekleşmesini bekleyen bilimadamı gibi hissediyorum. Neler mi öğrendim öncelikle ilişkiyi kesmem gerektigini, onun yeni sevgilisi ve hayatı icin yorum yapmamam gerektigi , bu sürede spordur, baska aktiviteler ile kendimi gelistirip hazır olunca onun karsına cıkmam ve tekrar onu etkilemem gerektiği, zor ama yapmaya calısıyorum . örneğin o telefon actıgında icim kan aglasa bile zayıflıgımı göstermeyip , iyi bir ses tonu ile konusuyorum. goren sanki bu durumdan ne kadar memnun olduğumu düsünecek ama diilim  rol yapıyorum sadece

Uzun süren bir ilişki sozkonusu olunca  ayrılık kararını ve onun hayatında baska birisi olduğunu öğrendiğim ilk anda ki duygu sanirim şaka yaptığını düsünmekti ama onun sürekli birisi ile yazıstıgını gördüğümde  onu kaybettiğimi anladım ama bunun gercekliğini sorgulamaya basladim. nasıl boyle bir durum olabilirdi. aradan gecen yaklasık 8 sene vardı ve ileride birlikte yaşlanıp bitirilcek bir ömür. verilen sözler vardı.bi sene öncesinde evlilik kararı alıp ailesiyle tanışmıstım tüm bunlar yalan mıydı.  Ona hep bu sözleri hatırlatmakla gecti ilk bir kac gün.  ama nafile ne kadar caba gösterirsem o kadar aramızdaki ucurum derinleşti ve yalvarmalarım eskisinden daha güzel göreceğimize dair tüm sözlerimim onun icin bir anlami yoktu.

[blogayriliknotlari]

[blogayriliknotlari]

ayrılığın ardından ilk yazı

Bugun sanırım ilişkimizin bitmesinden ve onun hayatına yenibirisi girmesinden beri 45 gun gecti. İlk kez yazmamdan dolayi özetlersem  sanirim yas evresini yasıyorum ve devamediyor. Bu zaman içinde yeni sevgilisini öldürmekten ihtihar etmeye kadar uzanantüm duyguları yasadığımı söyleyebilirim. Öfke , kızgınlık, sucu onun üzerine atma, kendini tüm olayların sorumlusu olarak görme  uzayıp gider tüm bu duygular.  Dün farkettigim bir sey insanın gercekten hayvan olması ve hayvanlardan farklı bir tepki göstermemesi.olayı detaylandırsam daha iyi anlasılacagimi düşüyorum. Bir kedi  örnegin her zaman bulundugu ortama sahip cıkar ve o ortama giren yeni bir canlı kendi egemenliğine , bölgesine saldırıdır.  İnsan içinde kendi bölgesi ev ya da mekanla ibaret olmasada cevresidir. Arkadasları ozellikle sevgilisi, eger birisi onunla beraber olmak isterse egemenliğine saldırı olarak düsünür ve tepkiler gösterir.  İcindeki duygular ne kadar entelektüel birikimde olsa hayvani tepkilerdir. Kendimi her zaman hümanist birisi olarak görmüş olan ve diğer insanlar tarafından hep insancıl olarak tanımlanan birisi olarak ilk kez birisine fiziksel olarak zarar verme dahil egemenliğime kast eden bu olayi  gayet hayvani sekilde cözmeyi düsündüm ama bunu gercekleştirmedim. Bilmiyorum sanırım mantik daha egemen oldu ama bu düsüncenin bir gün tüm benliğimi esir alıp, kendimi kaybetmekten korkuyorum ,  mantık nedir ya da mantikli olmak neleri gerektirir bunlari düsününce aslında rol yapmaktir esas olan. Hayat bir oyun ve biz oyuncular olarak daima  performansımizi iyi tutmaliyiz. Tamamn her aksam kapalı gise bir oyun sergilemek mümkün değil, ve seyirci her zaman oyunu pür dikkat takip etmesini beklemek zor ama belli  standartin altına düsünce  izleyicinin dikkatinin dağılacagını  unutan birisi oldum. Sanirim esas sorunda buydu

Bir defa bu hayatta eger bir oyun oynuyorsan oyunu yazan , izleyici olmamali, eger izleyici tek kişi olursa beğenmemesi karsılıgında senin yapmam gereken sadece elestirisini dinlemek , o elestirdikce oyunun kalitesi ve senin tek izleyici icin oynadıgın oyunun bir onemi kalmiyor. Sonucta  finali belli bir eser yerine belki de  sonu bilinmez bir skec izlemek o seyirci için heyecanli olabiliyor