bluecurtains

[bluecurtains]

Have I asked for too much? A nest, a flake of sun, a trickle of snow To be lifted by your hands I have a full belly on two grounds, still she can’t help it, something haunts Have I said too much, in those eyes reflecting the colors of the day? You are my breeze in the summer night, the goosebumps brought by warmth, the v black birds create so high, affirming how you feel right, light, sudden and strong I’ve been counting the branches (for hours?) Still the urge may not win. To ask you home. Moulding our nest, missing our sheets.

[bluecurtains]

Soon to be someone  The plus in my be an unselfish group, a fresh morning run (don’t mean to go rapid)

I don’t mean to be hasty, while I turn on the goof yet I long for the summernights, the sand      the ladder to your roof The thought of a country, as home as can be  a scent, a breeze, a drop and   it clicks  I roll along softly, on the sweet taste of your sound for the breath of your skin, the touch when you look, the walls of your ground

[bluecurtains]

The other day, I hopped around, as though I was insane It didn’t mean I loved you less, or sound like sunny rain They tell us that the clocks of may don’t flower overnight Yet I fall in just few days for you, but maybe that’s alright

We talk in future tenses, while the dogs at street they meet Chose their spot in an instant, so I’ll write you as the lead in the next one of my love lines, not complete but always sad         I don’t know where this is going but I felt it might be bad

[bluecurtains]

Heb ik het uitgespuwd?  Zonder maar enig iets te zeggen vult de leegte mijn maag en ben ik het op één of andere manier kwijtgespeeld.  Zelf vage woorden kunnen me niet bekoren Bouwen een muur in de wind 

[bluecurtains]

Dear lover my favorite lover I wish I was someone I might not be

[bluecurtains]

Het vuur aan de rand brand verslaving gevat probeer ik je uit te lokken, want daar ligt mijn hele bestaan.  geef me een schop en ik zal vliegen  ik wil niet weten en zijn tot wie jij me schept.    negen augustus tweeduizendnegentien

[bluecurtains]

Het is mythisch en hedendaags de jongen die de koren plukt met stenen in zijn zak schuifelt hij huiswaarts net als sisyphus straalt hij alleen. De toekomst voor het oog en gisteren in de hand Het is een gift dat weinigen onder ons bevalt we nemen het gapen beslapen de wieg grijpen en rollen een plant noch een dief 

Gisteren zag ik de jongen stappen, in volle vlucht hij was de kraai op de toren, een waarschuwing en gerucht. drie augustus tweeduizendnegentien

[bluecurtains]

Dinsdagvoormiddag rollebollen op straat Het gras zoekende schaaf ik mijn knieën wild en ruw  de pit is weggefloten, ze keert niet terug. 

Samen staan we sterk maar plaatselijk stap ik alleen  als een bui in de zee  ik voeg maar toe maar hou geen steek ik blijf aan de oppervlakte en bezong net die andere streek

[bluecurtains]

Je denkt zo weinig van me. Zo leeg als een fles water op donderdagavond. Maar ik wil je niet overtuigen want ik was zonder, en heb nog steeds teniet gedaan te dicht geleefd te vaag gesteld te vaak gebeefd.  Ik heb gezond gebluft, zonnig versuft, ik heb het niet gedaan ik heb mijn kans verslaan. Je wilt me niet verstaan, ik met mezelf begaan. Spreeuw met een open kraan, vergeetmenietjeslaan. 

[bluecurtains]

Heeft het de hele tijd om onszelf gedraaid? In allerijl tijdens de films, de muziek en de schilderkunst, komt het altijd uit op mij? En is deze vraag me reeds 498 gesteld zonder dat ze me ooit zo duidelijk in de oren klonk? Ik wil niet zijn wie hij me zegt te zijn, ik voel het niet verlang het niet, maar vrees het. Ik vrees het te zijn meer dan ieder dan ook. 

[bluecurtains]

Mijn wereld stond stil want blijkbaar draait hij niet rond mij nog eens harder tikkend op het raam van mijn hoornvlies om toch maar zeker te zijn, de doorn in de wind

zoekend in mijn aarde ben ik een draaikolk  zuchtend door de warmte, blaas ik steeds naar voren met één oog op het verleden de vergetelheid in 

mijn spieren geschonden en ogen bedrukt viel ik voor de honden  en ja ik was de schurk  die anders vrijheden met mijn toekomst verslond en de schuine rechte in de weg stond.

[bluecurtains]

Ik weet niet waarom ik je bezitten wil onze woorden houden geen steek. Ze voelen gauw en schuiven op, ze zwermen erop los Zullen we even wandelen anders?  Het beeld in het echt wint. Ik ben er zeker van? Kijk dan? 

[bluecurtains]

De prikkels hebben mijn huid van zich af geschud Geen bel die gaat en klok die schrikt Waar zeventig jaren lang mijn staf stond  En mijn rolkraag hing.  Ik had de weg al uitgestippeld, het pad geklaard Voor die ernstige nachten, schuchter van aard  De wind gaf me zachtheid  En ernst liet me links.  Ik heb teveel gezegd, maar mijn adem is het schokken verleerd.  De krokus weet de zijde liggen  Vrij van vaderland kus ik het licht.

[bluecurtains]

I said too much yet I feel fine  I spoke too fast and it felt slow  This mind fought wanders in my skin  My skin it whispered and I woke  I said too much yet I feel fine Why would have thought of making love  not with him but with the end. I said it all and it feels right. I do not cry I do not wheep I said enough, now I can sleep. 

[bluecurtains]

Ik ben bang vannacht Bang om in mijn woorden te vergeten wie ik zijn zou en wat als zijn gestrooid mag worden.  Duizenden maskers verslonden raken mijn kaken uitgeput  ik vroet in de nacht, het maakt me blind  Mijn vingers zijn uitgeteld Zoekend naar een nieuwe wind. 

[bluecurtains]

[bluecurtains]

Ben je het middagmaal vergeten dat je letters vergiet? Ik lachte om het leven, maar de passie was er niet Het was een poging om te vergeten, wat je op de lippen ligt Zonder maan is het de regen die de bloemen schiet. 301218