bozandeniz

[bozandeniz]

Yeniler ve

Yeni kalanlar

Kavganın

Barışmanın

Zamanla yarışmanın

Değerini bilenlere

Doğanın

Düşüncenin

Hayatın

Hakikatın

Yolunda diz çökenlere

Güneşe değil

GÜNEŞ olanlara

SELAM OLSUN

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Anlam veremediğim şeylerin, nedenini arayıp durdum.

Fark ettim ki nedenini bulamadığım şeyler, zamanla bende ki değerini yitiriyor. Umurumdan düşüyor ve "bilinmeyen basitler" çekmecesinde ki yerini alıyor.

Varlığı ile yokluğu bir oluyor..

Anlam; Neden ile varlığına ulaşıyor..

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Gözlerde Birikmiş Öfke Suskunluğa dokunmuş Yaşam Nereden baksam Yetersizlik Simdi söyleyin Bana Yangın olup yaksam Bu şehri Sonra oturup Tabakada tütün sarsam Gülümsesem Bir cigaranin dumaninda Sonra Ölsem bir daha kimse ölmesin diye. Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Cahil bana cahil diyor. Faşist bana faşist diyor. Hain bana hain diyor. Hırsız bana hırsız diyor. Irkçı bana ırkçı diyor. Kemalist bana kemalist diyor. Kafir bana kafir diyor. …. Nasıl bir ayna oluyorsam artık bunlara. Kendilerini ben yapıyorlar.. Oysa beni tanımanız için Ayakkabılarımı hep kapının önüne koyarım

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Bu şarkıları ben yaratmadım, hikâyeleri ben yazmadım; hepsi bir yerlerden gelip dokundular yüreğime, herkese dokundukları gibi dokundular yaralarıma; dilime değdiler, düşüncelerime, nefesime… Koşup geldiler dolaştığım sokaklardan, yaşadığım şehirlerden… Alıp yalnızlığımı getirdiler, hayallerimi, umutlarımı, aşklarımı, isyanlarımı… Uykusuz sabahlardan söz ettiler, geçmiş zamanlardan, savaşlardan, gözyaşlarından, çocuklardan, kadınlardan, sevgililerden, sevişmeden sevmeden… Özgürlükten söz ettiler, maviden, bütün renklerden… Yıldızlardan konuştular, evrenden, insanlardan, kardeşlikten, inançlardan, bencillikten, duyarsızlıktan, çaresizlikten ve sayamadığım her şeyden bir kere daha söz ettiler… Ve gelip kondular şarkılarıma

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Uyandım.

Kalbim hiç atmadığı kadar hızlı atıyordu. Sanki topun başında Carlos vardı.

Başım, 2 metre yukarıdaki tavana vurmuşum gibi ağrıyordu.

Bütün sinir sistemlerimin aynı anda çalıştığını hissediyordum sanki.

Ve sanki yatakta değilde hint okyanusunda dalgalar arasında bağlanmış gibi çırpınıyordum.

Ve sağ kulagım koparılmışcasına bana küfrediyormuş gibi bağırıyordu.

Parmaklarım 666 şiddetinde titriyordu.

Sanki 15 dakika sonra ölüme gidecekmişcesine yaşanan bir duyguydu bu.

Sanki Güneş ile Ay çarpışacakta, kalıntıları üstüme düşücek.

Hani fiziğin kanunu bu ya; “iki cisim çarpışırsa çevresindekilerde zarar görür.”

Lakin bu cisimlerin çevresinde tekmişim gibi soluksuzca nefes alıyormuşum gibi bir şey bu.

Sanki asrın bütün nisan yağmurları üstüme yağıyordu.

Sanki bütün ruhlar kendilerine yapılan kötülükleri benden alıyordu.

Neyse sakin ol, az önce rüyamda seni gördüm.

Sen kal.

Bu son yazım. Çünkü benim yaşadıklarımı anlatacak ‘ben'im var, ondan başkasına birşeyleri anlatmayı doğru bulmuyorum çünkü birazdan okuyacaklarınızdan hiç birşey anlamayacaksınız, hepiniz okumak için okuyacaksınız.

Şimdi içime devrilen bir buz kütlesinin bana sunduğu bir soğuklukla yazıyorum bunu.

Öncelikle alayınıza teşekkür ederim.

Yalan söyleme hadi, doğru olan neyse onu söyle.

Olmuyorsa git de, umut bitsin, unut gitsin, içimde birşey var oda bitsin.

De bana yalan hariç, düşündüğünü anlat ben duymamazlıktan geleyim.

Her bir kelime de annemi öldürüyorum bir hastalık gibi onu öksürterek,

Ve her hece de babamı, puro dumanı gibi içine dolarak.

Kardeşimi kandırıyorum bak abicim diyorum; öleceksin ve sana bir kutu sakız gibi yapışacağım, korkma.

Sonuna geliyorum fakat öldüremiyorum kendimi.

Siktirin gidin ciddi söylüyorum, ilk kez bu kadar ciddiyim.

İlk kez bu kadar dağıldı beynime uyuşturucu bir madde gibi giren olaylar zinciri. Zincirlenmiş bir hayvan gibiyim itiraf ediyorum.

Eğitilebilirim.

Bıraksalar gideceğim Allah'ın önünde diz çöküp; ne diyeceğim, ne? Nedir bu? Niye?

Sen kal kardeşim.

Ellerim üşüyor diyeceğim kaliteli bir yalan gibi üşüyen kemiklerim.

Tırnaklarım çürüyen.

Allah isimleri elimin içinde, nasıl sıkıyorum yumruğumu.

Her bir ismin anlamını sırtıma yük gibi bindirip göç eder gibi bedenimden.

Ve ağla açılırsın gibi bir yalanın daha peşine takılıp açılıyorum,

Kolu küf tutmuş bir kapı gibi arka penceresine dünyanın.

Ne mi var? Sayalım.

Gözlerimin altında bir ıslaklık, utanıyorum ve kendimi utancımdan öpüyorum. Kuruyana kadar yazıyorum şimdi bunu.

Annesini kaybetmiş bir çocuk var, anneler gününde katile çıkarılmış adı.

Ayaklarını mayınların parçaladığı bir adam var.

Bir çocuk var yetimliği sırtına basılmış bir sigara izi gibi kül yüklü.

Ağzı kapatılmış bir çocuk var arkadaşlarının lösemi diye hitap ettiği,

Ağzını kapatan şeyin bile Allah'a isyan ettiği.

Oysa dudaklarını görmeden söyledik,

Ulan kim öper dudağından bir lösemi çocuğu?

Ne mi var daha?

Yitirmiş bir kalp var birini.

Biri ölsün diye dua eden bi kadın var, diyalize bağlanırken her gün.

Bu kız verir mi?diyor bir adam.

Bu kız verir diyor bi kadın. Orospu gibi görülmesinden ziyade, insanlığını ön plana çıkaran bir umut gibi, verir bu kız diyorum, ölecek olsa, o yaşasın diye iliğini ve iyiliğini.

Ne kadar oldu dünya kurulalı ve ne kadar oldu bunlar yaşanmaya başlanalı? Bilmiyoruz ama hala insan olamadık.

Bu yüzden zincirlenmiş bir hayvan gibiyim, mesela ateş böceği.

Sen kal, yak beni.

Şimdi bütün içimde biriktirdiğim şeyleri yere tükürdüm, dizlerinin üzerine düşenin olsun.

Bir gün diyorum, dil çürür. Ses telleri kopar, ses gider. Ağız burun dağılır, kelimeler biter, susmak yeter. Ne mi var daha derken ne kalır ki başka denir. Ses gider hepsi gider. Eski bir çığlık hatırlanır, çıldırılır. Yankı yankılanır kardeşim, yankı kalır.

Sen kal kardeşim.

Sonra ne mi var, ne yok ki.

Eskiyen şeyler var ve eskidi diyerek değiştirdiğimizin yerine koyduklarımız. Daha eski, daha çürük hepsinden.

Ben, yaş kuruyana kadar yazarım böyle ama inan.

Kaldırıma yatan bir ceset olursak bir gün, olur ya ihtimal.

Kimin öldürdüğünü belirleyemeyecekler,

Ve biz, hepimiz sokağın üstüne kalacağız.

İçimiz ağır gelecek, kalbimiz. Kaldıramayacak kimse.

Şimdi bırak yok olmayı, bu nasıl olsa hepimizin başına gelecek.

Kafamın içinde belirli şeyler var, dağılmadan anlatayım.

Bir gölgenin sessizliğini hangi karanlıkta istersen,

Ya da rüzgarın yerden kağıt bile kaldıramadığı zayıflığı, hangi havada istersen.

Bırakmıyorsan inatla beni dinlememeyi,

Şimdi bırak beni, git istersen, kime istersen.

Gün yüzünü görmem, gül yüzünü de görmem belki, öbür yüzün, belki onuda.

Zaten annem çiçeklere toprak yüzü göstermedi hiç,

Vazoda tutardı beni, solmamı izlemekle, izler gibi olurdu kendi hayatını.

Sende toprak yüzü görme, ölme emi ölme.

Bu böyle kardeşim,

İstediğimiz olacak yahut olmayacak.

Bırak ölümü bir kenara not olarak,

Hayat devam ediyor, Allah ne vermediyse.

Sen kal canım kardeşim.

Beyaz gömleğinin üzerindeki bergamotlu çay lekesinin kokusunu hala hatırlıyorum. Hikayemsi avuç içlerinin düzgün satır aralarını da. Paragraf hizasında duran saçlarının kırıklığını, fransız kaşlarını ve bebeğine kül damlamış yeşil gözlerini ise hiç çıkarmıyorum aklımdan. Kafamın içinde usta bileklere sahip bir ressam var. İstisna dahilinde olmayan her gece çiziyor seni. Her gece boyuyor. Her gece ayrı ayrı tasvir ediliyorsun bilinçaltımda. Bir puntoluk sayfalarda, bir kitaplık kütüphanelerdeki, en etkili ve en ölümcül olmayan bitkisel bir uyuşturucusun..

Biraz siyah lale, biraz da kırmızı papatya. Sürrealizmin çizgilerinde senin tanımın bu. Modern edebiyata uygun olmayan yapınla ne kadar da bonkör ve retro gülümsüyorsun. Hiyerarşik bir benzetmeyle anlatmak gerek seni. Düzenli ve yapıcı. Dünyanın hiçbir dilinde ve zamanında yazılmamış bir tarzla.

Kusura bakma, doğallığını överken bakalit kalıyorum.

İki kolumun arasındaki mesafe kadar sarılmışlığım var sana. Böyle söyleyince az, ama aslında dünyalar kadar..

Beni affet baba,hiç bir zaman bir işe yaramayacağım,

Bu senin suçun değil.

Tanrıyla aramıza telden örgüler çekin,çünkü topu sürekli benim bahçeme kaçıyor ki biraz ateşi yüksek; dokundukça yanıyorum.

Önlük ceplerinde sakız taşıyor dünyadan habersiz bir piç kurusu,

kimi görse erekte blue çağındaki küçük adam.

Olmuyor, 'bir şeyleri yoluna sokmak için düzmek gerekli.‘gibi bir mantığı anlamıyor kendi aralarında mufazakar sakallılar.

Bir ben anlıyorum bir de siyasiler.

Ki sakal benim elimin tersine kurban gitmiş gençlik ateşim.

Eğer götünden korkuyorsan, karanlıkta yürümeyekceksin, yıllarını uğrana döktüğün,

Bir kadınsa

Bir babaysa

Bir miktar paraysa ya da benden kalan biraz ne varsa hepsini topla,

yak bir toplu mezarda.

Canım kardeşim;

Hayalini kurduğun dünyayı siktir et

biraz daha boka bakmamak için çabalıyorsan bir puro daha yak

ve boğazına kadar boka batmış insanların seni yargılamalarını keyifle izle.

Dumanı dudaklarını yalarken düzüştüğün kadınları düşün.

Keyfini sürdüğün sırtları düşün, adını yazdığın beyinleri düşün.

Hayat seksin ta kendisi.

Sıran geldiğinde ya düzeceksin ya da düzeceksin oğlum, asla düzülen taraf olma, bunu benim için yap.

Şimdi anlamını bilmediğin tüm kelimeleri at hafızandan ve de ki:

Sikerim malınızı,

Sikerim mülkünüzü,

Sikerim örümcek ağı kaplı beyninizi.

Yak en ucuzundan bir puro ve keyfini çıkar boğazına kadar battığın bokun.

Marjinal ve sükseli hayatların hepsi yalan canım kardeşim.

Tek gerçek sensin,

Tek gerçek içinde bulunduğumuz boktan havuz.

Yüz yüzebildiğin kadar.

Boğulana,

Batana kadar.

Sırtım sırtında,

Nefesin tükendiği yerde al nefesimi, devam et yüzmeye,

Elim omzunda.

Her ağaç hava versede, her ağacın kokusu bir degildir.

Aşkta böyledir.

Şimdi sadece ruhumu dinlendiriyorum.

Melodi gölgesi altında ferahlamış, ruhumun derinliklerine, cam kenarı bilet kesiyorum.

Gürültülü bir yerde indiğimi hissediyorum, sayın dinleyen…

Yağan yağmurda adın geçtiği için ıslanmayı sevmiyorum.

“Bunca şarkı ordu halinde bizi katlederken, neden hala savaşlar var?” diye iç geçiriyorum.

Bugün ölmedigimiz için yarından korkuyorum,

“Bana bugün kıymamış, sonradan gelme yarının ne haddine?” Diye söyleniyorum.

Aklımı aydınlattığı için kapı aralıgından vuran karanlığı seviyorum.

Bir erkek iç güdüsünün sol omzundan bağırıyorum; “hayatını şarkılara ve hayallerine göre yaşayan insanlara güvenin.”

Onları seviyorum, onlardan zarar gelmez.

Hadi bi puro yakta otur yanıma.

Mayhoşlugunda daha samimi anlarsın beni.

Var olduğumuzu bildigimiz günden beri bir endişeyle yaşıyoruz.

Benide destekliyor Üstün Dökmen, “Geçmişin keşkeleri ve geleceğin endişeleri şu anımızı çalan iki hırsızdır.”

İnan oğlum, bunu sana dış görünüşün aldattığı paranoidlikle yazıyorum

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

birazdan hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş boş kuş yuvaları birazdan çekip sürükleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar birazdan “gitmek” yine, yüzüme iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, öpecek “kalmak” birazdan sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru o hep öyle bir başına, üzgünce kanat çırpıp, duracak ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından damla damla, çisem çisem, serpilecek özlem ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan kelimeler ağrılı cümlelerde derin kan kaybı ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa gözlerimde incecik bir bıçak izi ancak, belki de geriye bir tek o kalacak anlam, düşecek sonra mana körleşecek ve söz her şeyden yoksun, tükenecek ki tükensin tükensin … ve hani sana “beni unutma” demiştim ya boş ver … boş ver artık … unut, gitsin … birazdan bir incinmiş tebessüm bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım gülüşümden kalanı, mendil olsun en çok kendine ağlayanlara ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan, / hiç korkmadım, üzülmedim ki, sen hep varsın / ve kör bir makas kesecek saçlarımı bir fotoğrafta anılar dökülecek kucağıma ağır ağır ve mevsimler kapatacak üzerlerine, üst üste kar taneleri gibi buz tutacak bakışlarım, erimeyecek ve o şarkı hep aynı yerinde tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek içim burkulacak acıyacak canım ki acısın … acısın varsın … ve hani sana “beni unutma” demiştim ya boş ver … boş ver … artık unut, gitsin … birazdan koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası birazdan ıhlamur çiçekleri son bir kez daha süsleyecek üvey kalpler sokağını ve yüreğimin suya anlattıkları tükenecek birazdan gülüşler kiralıktı, geri verilecek umutlarsa emanet onlar devredilecek ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme uyku, gözlerime gücenecek kalp, sönecek kendi alevinde eriyen mum sevda, can verecek sessiz sedasız aşk, meğerse sonluymuş bitecek ki bitsin bitsin … yaşanmayan her şey ölüme terk edilsin ve hani sana “beni unutma” demiştim ya boş ver … boş ver artık unut, gitsin … birazdan hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları … Okyanus Damlasına Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Ben kan kırmızı akıyorum çünkü bu evrende bana biçilen renk kan kırmızı...,

Her gün bir yerlerde rengim oluk oluk akıtılıyor zevk ile..!

Toprak ana akıtılan rengim ile doyuyor..

Benim rengim aktıkça sevinç çığlıkları atılıyor...

Ve hiç kimse bu renk şiirlerdeki gibi artık değişmeli demiyor..!

Öyle bir gün gelecek ki dünya benim kan kırmızı rengim de boğulacak...!

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Şaşarım yalana doğru diyene Şaşarım faniye baki gezene Şaşarım deliye . dil size köre şaşarım sağıra şaşarım Ben şaş dıkca yaşarım ben yaşadıkça şaşarım elleriyle silah üreten insana şaşarım sabah doğan güneşe meyve veren ağaca şaşarım kuşlara şaşarım her türlü hayvana şaşarım amaç sız harcanan çabaya fikre fikir size şaşarım ben şaşarım her türlü menfi müsbet duruma sen şaşma sen şaşar isen ben şaşıkalırım. Sen yaşa siz yaşayın ki şaşkınlığını gizleyemeyen benler var olsun siz yaşayın ki bulutlar göz yaşlarını içine gömsün siz yaşayın ki anneler ağlasın yağmur onları kıskanıp yağmasın susmayın konuşun konuşun ki denizler kurusun mavilik özünü kayıp etsin susmayın konuşun konuşun ki göller denizler hep kandan olsun doyumsuz gözleriniz hep ritim tutsun . siz susmayın konuşun çünkü bugün benim , bizim susma vaktimiz siz susmayın çünkü benim , bizim konuştukça battığımız yerde insanlığımız karaya vurmuş siz susmayın konuşun bir gün gelirde sizinde insanlığınız demiyecem sadece varlıksınız ve sizinde varlığınız karaya vuruncaya kadar konuşun. işte asıl en çokta insan gibi görünen bu varlığa şaşarım.

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Tutarlılık ve samimiyet.

Gerçeklik ve netlik.

Gücü kendinden alan bir irade.

Özün söz

ile

sözün eylem ile birliği.

İtibarın temelidir.

Nitelik

ve

kalitenin ölçeğidir.

İnsan da.

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Öldükten sonra yazmaya başlar insan! Yazmak dirilerin işi değildir. Önce kelimelerini alırlar elinden, sonra da seni! Senden geriye "sen" diye bir şey bırakmazlar. Bir cesedin bile yoktur yani! Tutuştururlar kalbini, sönmeyen bir yangınla tutuştururlar yüreğini. Tutuştururlar kelimelerini, tutuştururlar eline o kalemi. Bir mezarlığın bile yoktur! Seni sana gömerler yani! Ateşten bir kalem ile yazmaya başlarsın o yangının kelimelerini. Sen tutuşursun Kalemin tutuşur! Kelimelerin tutuşur! Ateşten bir şiire dönüşürsün. Sönmeyen bir yangınla haykırırsın aşkın ayetlerini! Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Bazen ,

sadece durup bakmak istersin..

sadece susmak...

onca gürültünün ortasına,

bağdaş kurup oturmak...

içinde kar/boran,patlamış bir volkan

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

İçinde özlemle nereye gidersen git, büyülü bir masal, bir sır, bir sadık arkadaş, sessiz bir fısıltı, konuşmadan sana hayal kurmayı, ağlamayı gülmeyi öğretecek… Ruhumuzun içinde sakladığımız bir hikaye anlatacak.. Zaman , seni ben geçe… Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

rimeli akan cinayetlerin kalbine

sunni teneffüs yoluyla yerleştirdiğimiz

cinnet fragmanlarını dizayn eden aşklara suç üstü yakalandık,

sonra oturup bize aldatmayı öğreten annelerimize uzun,

kısa,

kesik

bileklerimizde ki kanın son çırpınışlarına kadar mektup yazdık..

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Bir kuş olup uçsam göklere Kanatlarım da yaşanmışlıkların izi Arkamda esip gürleyen sevdalar Hangi kuş bilir ki konacağı dalı Kim bilebilir ki hayatının acımasızlıklarını Öyle ya gidenler var hayatta Kalanların varlığını hiçe sayan Öyle ya kalanlar var hayatta Gidenlerin yerini asla alamayan Bir kuş olup uçsam göklere Yaşanmamış günleri kanatlarıma alsam Olur ya yaşanacaklar kanatlarım da Yaşan mayacaklarıda başka bir baharda.. Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

‘içinde yağmur olmayan bir şiir yazacağım’ demiştim sana yazmadım hala.. Bir yağmur sonrası gurbetimde akşam. Ruhumun dinmeyen nedametleridir. Ağarmış saçımda eskiyen şu zaman.. Sonsuza dökülen gizemli bir nehir… Bir terennüm olur ah! Dudaklarımda. Gönlümde vuslatı sürükleyen hicran. Rüzgardır içimi körükleyen sevda.. Bir yağmur sonrası gurbetim de akşam.. Sen ve yağmur. Başa dönemezsiniz. Öyle bir yol yürüdünüz ki ancak dönüş yolunu yok ederek gelebilirdiniz. inişiniz bir iniş olurdu başa dönmemecesine. Yağmur yalnız yağarken yağmurdur. Sen yalnız senken sensin. Burada kalamazsın ve başa dönemezsin gitmek zorundasın

Kızıl-Deniz #DnzBzn

[bozandeniz]

Hayat ayaz, İnsanlar, hüznü geçirmiş boynuna İlmek ilmek dolamış Dört bir yanımız, yalanlara bezenmiş sözlerle çevrili kara parçası olmuşuz. Yosun tutmuş gözlerimiz, Kabuk bağlamış yüreğimiz, Adımlarımız çekingen, Dudaklarımız büzülmüş, Ellerimiz titrek, -olsa da… Yitirmemeliyiz içimizde ki umudu… İzin vermemeliyiz, görmelerine kanayan yerlerimizi…. Saklı kalmalı, bazı cümleler Ve birer birer dizmeliyiz ömrümüzün seyrine Mazeretler yüklemeden, bahanelere sığınmadan, Ve yeniden Kurmalısın düşlerini. Hayaller de aşklar gibi olmamalı diyorum Öldürmemeli yarınlarımızı, Altından kalkacak kadar gerçek olmalı. Şimdi Susuyorum sana ve gidiyorum Giderken ben hep ÖLÜRÜM, bilirsin Ve bilirimki ölürken yeniden doğarım göz çukurlarında, Hayat diyorum"hayat ayaz saklı kalmalı bazı cümleler

Kızıl-Deniz #DnzBzn