ceylannnn - Tumblr blog

[ceylannnn]

Çok kaybettim...

Sevdiklerimi, hayallerimi, hayatımı, en çok da kendimi. Bu kadar kaybeden biri olarak bu kadar güçlü durabilmek yoruyor insanı. Ve bu kadar kaybetmek yeniden başlamayı oldukça zorlaştırıyor, "ya bir daha" ile başlayan cümleler yüzünden. Cevaplanmamış sorular yoruyor, belirsizlikler yoruyor, beklemek yoruyor, anlaşılmamak, duyulmamak, görülmemek yoruyor, can yakıyor: Koca dünyaya, bu kadar insana karşı yalnız savaşmak yoruyor. Mutsuzluklar yoruyor, kabullenişler, ümitsizlikler yoruyor. Bu kadar yorgunluktan sonra insana bir şey kalmıyor, geriye dönüp "ben nasıl bu kadar dayanabildim" demekten başka bir şey gelmiyor elinden, dilinden. Gözlerdeki yorgunluk, yüzdeki kırışıklıklar, saçlardaki aklar değil miydi insanı anlatan? Onlardı anlatan evet ama var mıydı bir dinleyen, gören, duyan? Hikayesi burda başlıyor insanın. İnsan en çok da görülmediğinde, duyulmadığında, anlaşılmadığında dertliydi, kederliydi. İşte bu yüzden küsmüştü dünyaya, insanlığa, en çok da kendine. İşte burda başlamıştı bir insanın hüzünlü tükeniş öyküsü, tam da burda ölmüştü insan aslında, toprağın altına girmeden de ölünebileceğini burda anlamıştı. Güçlü olmak ile güçlü görünmek çok başka. İnsanların arasında dağ gibi durup, yalnız başınayken yıkılmamak için verilen çaba bambaşka. Yaşamak başka, yaşayabilmek bambaşka. Hayatı anlamak başka, anlamlandırabilmek bambaşka. Hep demişimdir; insan yutkunamadığı hakikati kendisinden bile saklamaya çalışmasıyla meşhurdur. Ben, heves ettiğim şeylerin kursağımda birikmesinden oluşan hayal kırıklıklarını bir yorgan gibi üzerime örtmüş olanım. Ben, olsun diye çabaladığım her şeyin olmayışını yutkunarak seyredenim. Ben elimi uzattığım yeşil dalların, kuruduğuna şahit olanım.

[ceylannnn]

Eskiden Asya'nın İlyas'la gitmesini çok isterdim. Yaşım ilerledikçe anladım ki; sevmek kamyona yazı yazmak değil, sahiplenmekti. Güvende hissettirmekti.O yüzden bilin ki sevgi emektir ve Cemşit'in hakkıdır. Aksini iddia eden hep üzülür hayatta.

[ceylannnn]

Ben galiba artik bir şeyler hissetmiyorum. Her gün farkli şeyler yaşanıyor ama ben sevinemiyorum, üzülemiyorum hatta tepki bile veremiyorum. içimizdeki hisler bir pervane bence ve duvarlara çarpa çarpa parçalandi. En önemlisi o duvarlari siz ördünüz. Yani herkes güzel yollarda, bizim yollarımıza tuğlalar örmüşler. Ama bir gün yeneceğiz. Bir gün o tuglalari açacagiz. Şunu unutmayın ki, bir gün siz hakettiğiniz kadar sevileceksiniz.

[ceylannnn]

Beraber olmayı beceremedik büyümeyi beceremedik ayrılmayı beceremedik hele vedaları hiç beceremedik ama bir şekilde uzaklaştık birbirimizden iki yabancı oluverdik biz en güzel tanışmamış gibi yapmayı becerebildik

[ceylannnn]

Susuyorum. Yemin ederim dilim susuyor. Tek kelime edemiyorum ama kafam susmuyor. Düşüncelerim susmuyor. İçimin acısı geçmiyor. Tek kelime etmiyorum ben ama susmuyorlar. Susturamıyorum. Eskiden canım yanınca hep uyuyordum. İnsanlar hep neden bu kadar uyuduğumu soruyor ama bir kerede neden bu kadar çok uyuduğumu sormadılar... ama sanırım artık geçmiyor. Artık uyuyamıyorum. Uyumuyor değil uyuyamıyorum. Çünkü artık canımı yakan şeyler uyumama bile izin vermiyor..."iyi değilim ben" diye bağırmak istiyorum, bir bir dökmek istiyorum içimdekileri ama kime neyi anlatıyorsun hissi her şeyi bastırıyor. Yine dudaklarımdan dökülen "iyiyim" kelimesi oluyor. Yürüdüm, hava aldım, sigara içtim, müzik dinledim ama hiçbiri kafamı susturmuyor. Artık hiçbir şey iyi gelmiyor bana... Çıkmazda gibiyim. Ne yapacağım, ne yapsam geçeceğini bilmiyorum. Geçer mi onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey giderek ölüyorum...

[ceylannnn]

Gözbebeklerinde bir ağrıyla gelirdi. Ben, kirpiklerimde binlerce yol, parmaklarımı kalbime batıra batıra beklerdim. Sokakların telaşıyla odaların suskunluğu arasına sıkışmış bir kekeme hayaldi. Gülüşü, bir yaprak ummanında gün ışığı gibi hüzünlü bir sevinç verirdi. Akşamüstüne benzeyen bir sesle konuşurdu. Kendisine ait olmayan bir zamanı sorgulamaktan bunalmıştı. İki kuşağın yanlışlarından bir dağ taşırdı iki kaşı arasında. Ellerini mi, rüzgarlı bir yaprağımı tutardım, seçemezdim. Yıllarca gövdesini aynalardan uzak tutmuştu...

[ceylannnn]

Bazı gülüşler vardır dışarıdan ne kadar mutlu gözüksede insan içine attığını dışarı yansıtmaz içinde yaşar içinde ölür kimse bilmez

[ceylannnn]

Uzun uzun yolculuk yapmak gibiydi onu sevmek hem hic bitmesin isterdim hem bian önce bitsin

[ceylannnn]

Ucu gözükmeyen deniz gibi sonsuzdu aşkımız yada biz öyle biliyorduk. O aşkını herkesle eşit tutarken ben sahibi olduğu dünyanın anahtarını atmıştım o denize.

[ceylannnn]

Gözbebeklerinde bir ağrıyla gelirdi. Ben, kirpiklerimde binlerce yol, parmaklarımı kalbime batıra batıra beklerdim. Sokakların telaşıyla odaların suskunluğu arasına sıkışmış bir kekeme hayaldi. Gülüşü, bir yaprak ummanında gün ışığı gibi hüzünlü bir sevinç verirdi. Akşamüstüne benzeyen bir sesle konuşurdu. Kendisine ait olmayan bir zamanı sorgulamaktan bunalmıştı. İki kuşağın yanlışlarından bir dağ taşırdı iki kaşı arasında. Ellerini mi, rüzgarlı bir yaprağımı tutardım, seçemezdim. Yıllarca gövdesini aynalardan uzak tutmuştu...

[ceylannnn]

Yaşamayı beceremedim ölmeyi bekliyorum

[ceylannnn]

Arkadaslar benim hala umudum var bana rağmen

[ceylannnn]

Görmezden gelinmek niye bu kadar acı verici

[ceylannnn]

Bana nefes alan hicbiseyin hakkını vermediler bende incir reçelini sevdim. İncir reçeli sendin aşkım

[ceylannnn]

Bana bir şeyi sevme hakkı vermediler, ben de incir reçelini sevdim. İncir reçeli sendin sevgilim..