christineselleslagh

[christineselleslagh]

[christineselleslagh]

Soms horen mensen duidelijk bij elkaar

Ik warm soep op. De koers op de achtergrond en Jennie naast me, het is zondag. Dat ik te weinig energie heb, vindt ze, dat weet ik wel. En dat dat niet goed is, ook. Het is zo attent van haar dat ze dan soep maakt voor mij. Bij dat dieetplan dat ze erbij vond. Speciaal voor mij. En als ik dan ook afval, is dat mooi meegenomen, toch?

‘Ik wil mezelf graag goed genoeg vinden, gewoon zoals ik ben. Het zou handig zijn, Jennie, als jij daaraan meewerkte,’ probeer ik haar voorzichtig duidelijk te maken. En of ze ook een kom soep wil?

‘Het mooiste in een koers is het duel,’ klinkt het op tv, ‘twee aan twee, verbeten grimas op het gezicht, tot elkaar verplicht.’

Ondertussen sta ik al een kwartier op soep te gapen, roerend, want koken mag dat niet. Twee minuten buiten een sigaret roken en de groene bellen springen mijn richting uit. Timing, nooit een sterkte geweest. Slikken trouwens ook niet. Meer een bijter, ik. En al helemaal geen fan van soep. Gelukkig is Jennie dat wel. Ik schenk twee kommen soep uit.

Dan twijfel ik. Zou ik wel het gesprek aangaan met mijn innerlijke criticus? Ze blaast in mijn rechteroor, te pas en te onpas. Over hoe slecht, vuil, dik, dom ik wel niet ben. Ik twijfel niet lang, want ik wil weten waarom. ‘Waarom doe je wat je doet, blaas je wat je blaast?’ vraag ik haar. Maar Jennie zwijgt.

‘Die twee zijn aan elkaar gewaagd, wisselen elkaar mooi af. In een perfecte samenwerking, geven ze elkaar geen duimbreed toe. Het blijft een strijd tot het bittere eind, zenuwslopend. Het is nu winnen of verliezen, een wereld van verschil. En iedereen wacht op het moment waarop een van de twee los rijdt. Wanneer explodeert de sprint?’

[christineselleslagh]

Feest

Onze ruzie van vorige week lijkt gedoofd, of toch wanneer we zwijgen. Wanneer zij spreekt, hoor ik het nog gloeien in haar woorden. 

‘In vier of in zes?’ ze kijkt me aan en ik weet het juiste antwoord niet. ‘Doe maar in zes,’ helpt mijn vader. Mijn moeder neemt het grote mes en snijdt de taart in twee gelijke helften. Wanneer ze dat doet, zie ik dat haar ogen zich vullen met onzekerheid. Ze twijfelt, in verwarring gebracht door het antwoord van mijn vader en de mening in haar eigen hoofd. Als mensen haar overtuigingen niet blindelings volgen, raakt mijn moeder geïrriteerd. Vader gaf het foute antwoord, ze snijdt de taart nogmaals doormidden. Wanneer ze dat doet, verglijden bananenstukjes als in een lawine. Ze zucht. 

‘Krijg ik je bordje?’ haar hand reikt mijn richting uit. ‘Nee dank je, voor mij niet,’ zeg ik, ‘ik lust geen bananen.’ Ze laat haar uitgestoken hand weer rusten op de tafel. Ook haar ogen gloeien nog na. 

Een paar tellen lang kan dit tafereel alle kanten opgaan. Mijn zoontje komt tussenbeide. ‘Hier oma, mijn bordje. Ik lust heel graag bananen. En slagroom.’ Mijn moeder glimlacht naar het kind en schept een stuk taart op. Ook mijn vader krijgt met de glimlach zijn deel van de bananentaart. Zelf pakt ze het derde stuk. 

Op de taartschaal ligt nu nog één stuk. Het mijne. Moeder, die net ging zitten, veert weer recht, grijpt kordaat mijn bord. ‘Wie lust er nu geen bananentaart?’ blaast ze en schept het laatste stuk op mijn bord. Dat bord, met een prominent stuk bananentaart en smeltende slagroom, schuift ze voor mijn neus. ‘Dat heeft geld gekost.’

[christineselleslagh]

Louisiana wetlands, beeld door Julie Verlinden Photography

[christineselleslagh]

Buurman

Ik zie de camionette aanrijden en haast me naar beneden. Mijn gloednieuwe tweedehands licht- en natuurgeluiden wekker wordt geleverd. Het werd tijd. 

In de deuropening zie ik buurman ook in zijn deuropening staan. Benen ietwat gespreid. Handen in de zakken. Hij kijkt me aan. ‘Jij ook?’ Ja, ik ook. 

We kijken beiden hoe twee mannen het busje uitstappen. ‘Moet er ook een droogkast mee terug?’ roept een van de twee. ‘Ja,’ klinkt buurman kordaat en draait zijn hoofd mijn richting uit. Het is aan mij nu en ik twijfel. Mijn droogkast in ruil voor een wekker? Mijn antwoord blijft uit. Buurman wiegt zich even van tippen naar hielen. ‘Dan win ik,’ besluit hij, ‘kom binnen mannen.’

[christineselleslagh]

Louisiana wetlands, beeld door Julie Verlinden Photography

[christineselleslagh]

[christineselleslagh]

Halte

Een trein komt tot stilstand. In het krioelen van mensen op het perron kruisen ze elkaar. Ze kijkt op en haar blik vindt de zijne. Een paar tellen kijken ze elkaar recht in de ogen. Onverwacht en puur. Hoe lang is dat geleden? Hun dochter is al bijna tien. 

Heel even voelt ze terug wat zo vonkt tussen hen. Haar wandelen stokt. Hij stapt haar voorbij, slaat de ogen neer. In haar lichaam raast het. Haar lijf wacht, tot ze naar adem hapt. Dan kijkt ze om. 

‘Wij zijn geen koppel, Sara. Ik zal nooit voor jou kiezen, dus dit kan echt niet.' Alsof het gisteren was, scheidden toen hun wegen, nu zo’n tien jaar geleden. Daar en dan had hij reden om te vertrekken.

Terwijl hij dieper de verte in stapt, staat zij stil. Hoe kunnen twee mensen die zoveel delen elkaar koudweg de rug toedraaien? Ze weet dat het nu haar beurt is om te vertrekken. Een fluitsignaal klinkt.

[christineselleslagh]

Louisiana wetlands, beeld door Julie Verlinden Photography

[christineselleslagh]

Van welk zeer kort verhaal wil jij meer te weten komen?

Laat het me weten via christineselleslagh.79@gmail.com

[christineselleslagh]

Ochtendgloren

Zonder haar ogen te openen, rolt ze met horten en stoten naar de zijkant van het bed. Aan land gestrand. Ze zet zich rechtop, haar benen hangen zwaar langs de bedrand. Langzaam laat ze de ochtend op haar instromen. 

Ze opent haar ogen en kijkt door het raam. Auto’s rijden af en aan, het verkeerslicht verandert van kleur. Alles beweegt op een tempo dat ze aankan. 

Het versleten bloesje waarin ze slaapt, trekt ze uit en gooit ze naar haar hoofdkussen. Dat ligt alvast klaar voor weer een nacht. Zo blijft ze een tijd roerloos. 

De ochtend heeft iets donker, ze doet uiteindelijk het licht aan en opent haar kast. Ze kijkt nu recht in de spiegeldeur, aanschouwt zichzelf. ‘Een peer,’ denkt ze, ‘misschien zelfs een appel.’ Dat ze al zeven kilo verloor, is nergens aan te merken. Ze pakt haar buik met beide handen vast en laat hem weer los. Hij deint wat na. Ze heft haar borsten op, voelt het gewicht en laat ze weer los. ‘Zeker en vast een appel,’ mompelt ze gedwee. 

Over haar stoel hangt een hoop kleren, warm gedragen van vorige keren. Ze graait erin en haalt een jeansbroek tevoorschijn. Die trekt ze niet zonder enige moeite aan. Bij de stoel vindt ze ook een T-shirt met lange mouwen en een blauwe trui. Wanneer ze deze aantrekt, geraakt ze ervan doordrongen. 

Ze werpt nog gauw een blik op de stoel en ziet op de grond haar beha liggen. Ze denkt: er klopt iets niet in de volgorde. Ze raapt het ding op, staart ernaar en denkt: nog even en ze kunnen gewoon mee in de broek.

[christineselleslagh]

Louisiana wetlands, beeld door Julie Verlinden Photography

[christineselleslagh]

Daarom

Omdat er mensen op mijn pad komen die iets te vertellen hebben en ik de woorden van mijn personages au sérieux neem. Maar nu ook weer niet te ernstig, want té is nooit goed. 

Omdat ik rustig word van observeren en noteren, en dan verdraaien tot het goed zit. Dat verdraaien maakt het tot fictie. Maar als jij je herkent in die woorden, zal dat allicht niet geheel toevallig zijn. 

En omdat schrijven de watten in mijn hoofd doet verdwijnen. Omdat ook ik een verhaal heb, elke dag wel een paar zelfs. Omdat ik graag vertel, voorlees en zwijg. 

[christineselleslagh]

[christineselleslagh]

Zou het kind dat je ooit was, geïnspireerd zijn door de volwassene die je nu bent?