chronwrites

[chronwrites]

250 posts!

[chronwrites]

[chronwrites]

Άγγελοι - οι νέες Γενιές

Περιβαλλόμαστε από Αγγέλους.

Οι Άγγελοι είναι τα παιδιά μας.

Οι επόμενες γενιές.

Είναι μεγάλη τιμή κι ευεργέτημα μα πρωτίστως ευτυχία, να φροντίζεις και να αναθρέφεις ένα βρέφος, ένα παιδί, έναν έφηβο.

Η μεγαλύτερη ευθύνη, μαζί με την ευθύνη του Εαυτού σου.

 Έρχονται  γεμάτα με σοφία, αγνότητα, ανιδιοτέλεια, δικαιοσύνη, να μας διδάξουν.

Τριγυρνούν ανάμεσά μας, τρέχουν ανέμελα, γελούν χαρούμενα παίζοντας με τον σκονισμένο μας κόσμο.

Η θνητότητα, η τρώση, η φθορά, η ματαίωση, το πεπρωμένο και η αιώνια διαιώνισή τους δεν τα αγγίζει.

Μας υπενθυμίζουν ότι όλα τούτα υπάρχουν, μα εκείνα είναι πιο δυνατά.

Είναι πιο δυνατά από την ίδια τη Ζωή.

Είναι οι νικητές του Φωτός.

Πιο βαθιά στις αρχέγονες στεριές και τα σκοτάδια όπου χτίστηκε η μνήμη, εκείνα φτιάχνουν θάλασσες παλιές και νέες.

Όσα λησμονούμε καθώς ψηλώνουμε στο σώμα αλλά κονταίνουμε στην ψυχή!

 Τα μωρά είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας, μια αγνή, αμόλυντη, ακάματη θάλασσα κι εμείς οι ναυαγοί που ψάχνουμε στεριά, αδέξια κολυμπώντας στην αδιαμφισβήτητη αλήθεια τους.

Όσο οι πεποιθήσεις, οι προσδοκίες, οι ψευδαισθήσεις πληθαίνουν και στερεοποιούνται μέσα μας, ο κατώτερος νούς θρέφει τις ανασφάλειες και τους υπόγειους κραδασμούς που σταδιακά αποκοιμίζουν τούτη την ενέργεια.

Η Ερώτηση γίνεται βεβαιότητα, η ένταση γίνεται ραθυμία, το πάλεμα αποκοτιά.

Λερώνεσαι και τα πόδια δε σηκώνουν πια τα βρώμικα παπούτσια σου.

Αντί να τρέχεις, να γελάς, να πετάς, σέρνεσαι, γκρινιάζεις και φοβάσαι.

Μεγαλώνοντας γίνεσαι από θάλασσα ναυαγός, που φοβάται τη θάλασσα, αναζητά στέρεο έδαφος για να τακτοποιήσει όλα εκείνα τα οποία εκπαιδεύτηκε να αναγνωρίζει ως δεδομένα.

 Η σταθερότητα που αποζητάς δεν είναι κάτι παραπάνω από μια κουπαστή σε ένα πλοίο, στο μέσον της φουρτούνας.

 Κάποιοι από εμάς καλούνται να διατηρήσουν τη θάλασσα καθαρή.

Να φροντίσουν τους μικροσκοπικούς Αγγέλους.

Θα τους μάθουν τις γλώσσες των ανθρώπων, να ντύνονται, να κρατάνε το πιρούνι και να δένουν τα κορδόνια τους.

Θα τους μάθουν το σεβασμό, τη ντροπή, την αγάπη και πως αποκαλούμε τα συναισθήματα.

Θα τα διδάξουν τα πρέπει και τα μη, τα δεν και τα πως ή ακόμη τα μπορώ και τα είμαι.

Πολλά όμορφα και πολλά άσχημα πράγματα.

Μα όλα τούτα τα γνωρίζουν.

Τίποτα από αυτά δεν είναι τόσο σημαντικό, αν δεν είναι έτοιμο να αλλάξει.

 Αυτό που θα όφειλαν να λένε οι προστάτες στους Αγγέλους τους είναι: «να θυμάσαι πως είσαι Θάλασσα».

[chronwrites]

Όταν με κοιτάζεις (στην κόρη της ζωής μου)

Όταν με κοιτάζεις γλυκέ μου άγγελε, με τούτα τα υπέροχα εκφραστικά σου μάτια καρφωμένα μέσα στο βλέμμα μου, είμαι σίγουρος πως όσο λιγότερα εξηγώ, τόσο περισσότερα γνωρίζεις.

 Είσαι ένα γαλήνιο όμορφο πλάσμα, που γεννήθηκε με τα μάτια ανοιχτά.

Δυό κατάμαυρα μεγάλα μάτια, που ξεκλέβουν το θαυμασμό από όπου κι αν περάσεις.

 Να μας περιεργάζονται με περιέργεια, θαυμασμό, προσμονή, αγάπη, αποδοχή, μυστήριο.

Αναρωτιέμαι πόσα είδες και πόσα ακόμη κουβαλάς μέσα σε τούτο το απύθμενο πηγάδι σοφίας απ’ το οποίο προέρχεσαι;

Σαν κάτι να χρειάζεται να «κουμπώσει», να επιβεβαιωθεί η γνώση του, κοιτώντας επισταμένα την κάθε κίνηση, την παραμικρή αλλαγή στις εκφράσεις, το διάβασμα του νου.

 Αγαπημένη μου κόρη, είμαι τόσο υπερήφανος που μου επέτρεψες να δω από τόσο νωρίς τα ποτάμια της σοφίας σου, τα μυστικά του αιώνιου και του απέραντου.

Είμαι ευτυχισμένος που με επέλεξες για πατέρα, να σου δείξω αυτά που θα μάθω κι όσα πάντα γνώριζα ή νόμιζα πως ξέρω.

Είμαι ευγνώμων για τούτη την επίγνωση.

 Είσαι ένας ψίθυρος στην ψυχή μου κι είμαι ο εκκωφαντικός κρότος της δικής σου.

 Στο άγγιγμα και στις λέξεις, η καρδιά μου επαναπροσδιορίζεται.

Σπάει κομμάτια χίλια κι απλώνεται σε κάθε κύτταρό σου.

Ύστερα ξαναγεννιέται κάτι άλλο.

Κάτι ακόμη.

 Είμαι ένα καινούργιο κομμάτι σου κι είσαι χιλιάδες δικά μου.

 Υπήρξα δικός μου κι υπήρξα όλων κι υπάρχω μέσα σε κάθε παλιό που γίνεται ο σπόρος του καινούργιου.

Σε κάθε νέο μπουμπούκι μυρωδάτο, στα νιάτα που θα έρθουν, στο τέλος που δεν παύει να γεννάει μια ιδέα, χίλιες, εκατομμύρια, ατελείωτες λαμπρές ζωές.

 Με ακούς με δέκα αυτιά και μου μιλάς σε γλώσσες ξεχασμένες μα όχι λησμονημένες.

 Ο κόσμος όλος ξεκίνησε σε φθόγγους μονοσήμαντους κι αγνούς, για να αλλάξει σε πλήθη αμέτρητων, κομψών, ματαιόπονων στρατών από ποιητές.

 Όμως το Ποίημα είναι Ένα.

Το Ποίημα είσαι Εσύ.

[chronwrites]

[chronwrites]

Παιδί μου (στα Παιδιά μου)

Παιδί μου

Κύτταρό μου αιώνιο

Σ’ ευχαριστώ

Που δέχτηκες να γίνεις

Φως

Στο μακρινό μου βλέμμα

Και τ’ άφοβο το βήμα

Της καρδιάς μου

 Είσαι εκεί που θε να πάω

Και σ’ όσα εδώ δεν τόλμησα

Το άγγιγμά σου φτάνει

Ευθύς να με προτρέψει

Εντός μου

Όλο το σύμπαν φλέγεται

Από χαρά κι από ζωή

Μ’ ένα σου χάδι μόνο

Είν’ το χαμόγελό σου

Μια αγκαλιά πλατιά

Που με ζεσταίνει

 Ένα καρφί στα σπλάγχνα μου

Το κάθε δάκρυό σου

 Παιδί μου

Ψυχή που δεν τελειώνει

Όση ομορφιά

Χαρίζεται

Σ’ ένα σου νεύμα αθώο

Σαν ποταμός ξεχύνεται

Απ’ την αστείρευτη πηγή

Αγάπη άσπιλη

Ως θρέφεται

Και θρέφει

 Αρχίζω ξανά

Να περπατώ

Ξανά να με ρωτήσω

Να μάθω

Να μυρίσω

Και κάθε καινούργια νιότη μου

Μαζί σου ν’ αγαπήσω

 Είμαι

Τριγύρω απλώνομαι

Στην αύρα της μορφής σου

Κι ο νέος κόσμος που θα’ ρθει

Ανάλαφρα θα ξυπνήσει

Μέσα σε μήτρα που χωρά

Το δημιουργό

Και το δημιούργημά του

 Συγνώμη αν σε ξύπνησα

Και πάλι άγγελέ μου

Μα

Σ’ ένα νανούρισμα θαρρώ

Φτιάχνεται η πνοή μας

Πάνω σε δυό ευχές

Πλάθεται το κορμί μας

Κι άμα τον ήλιο σου κοιτώ

Δεν έχω ανάγκη πια καμιά

Παρά να σε θαυμάσω

 Μια πινελιά πολύχρωμη

Ο ουρανός μαζί σου

[chronwrites]

Τη Μέρα θα νικήσεις

Τη μέρα θα έχεις νικήσει

Όταν μου πείς :

Ο ήλιος θ’ ανατείλει ξανά

Κι’ απόδειξη καμία

Δε χωράει

Σε κάτι που για αιώνες

Τον Χρόνο ξεγελάει

 Τώρα κι’ εσύ

Που μέτρησες τα βήματά σου

Σ’ ότι σκληρά σε πόνεσε

Κι’ ότι γλυκά σε πλάνεψε

Άσε στα χέρια σου αγκαλιά

Το κορμί που ντύθηκες

Και μόλις ανασαίνει

 Καινούργιος κόσμος

Νέα καρδιά αναβλύζει

Σε κάθε χάδι

Που δίνεις στη Ζωή

Στο μέσα σου πετάς

Και το χαμόγελό σου

Γίνεται Πνοή

[chronwrites]

Χωρίς Ύπνο

Μη μ’ αφήσεις

Τα μάτια να κλείσω

Τώρα

Που ο ύπνος έρχεται

Γλυκά και ύπουλα

Με πλάνη να γεμίσει

Την ψυχή μου

 Μη μ’ αφήσεις

Να φοβηθώ

Το χωρισμό και το σμίξιμο

Να νιώσω

Τις σκέψεις της αλήθειας

Ν’ αγνοήσω

 Θέλει κουράγιο

Κάθε μέρα να παλεύεις

Ενάντια

Σε δαίμονες

Με χάρτινες βεντάλιες

 Θέλει παλμό

Το διάβα σου

Σαν επιλέξεις

Ψηλή φωτιά

Σε θάλασσα ν’ ανάψεις

 Ένα παράθυρο το βλέμμα σου

Στο δρόμο που αφήνεις

Μια πινελιά το ίχνος μου

Στην κουρτίνα που ανοίγεις

[chronwrites]

Σε μια Ζωή

Σε μια ζωή

Ολόκληρος ο κόσμος τριγυρνάει

Στο χρόνο που μετρήθηκαν

Τα πταίσματα

Με τα φιλιά

Η πείνα

Και η ανάγκη

Μια στρογγυλή επανάληψη

Καταραμένοι

Είμαστε να ζούμε

 Σε μια ζωή

Και το δωμάτιο μεγαλώνει

Με τα λεπτά

Που μετράς μέσα σε αυτό

Γίνεσαι όλος

Ένα δωμάτιο

Για να χωρέσουν

Περιττά κι απέριττα

Φανερά και

Λησμονημένα

 Δεν είχα χρόνο

Για τόσο λίγο

Όσο μια ζωή μεγάλο

Όσο ένα αντίο μικρό

Πολλά αντίο

Θα πείς ακόμη

Μ’ αυτά Το δωμάτιο γεμίζει

Το θάνατο για πάντα

Ξεγελώντας

[chronwrites]

[chronwrites]

Ραγισμένη μου Καρδιά

Να’ χα ακόμη μια ζωή

Να ζούσα

Με σένα

 Μια ζωή ξαναγεννημένη

Απ’ τις στάχτες

Όσων κατέστρεψα

Απ’ τον πόνο και τα δάκρυα

Που σταλάζει στην ψυχή σου

 Πως σε παρακαλώ τώρα

Που νιώθω να σε χάνω

Στης λήθης τη γαλήνη

Να κοιτάξεις μέσα σου

Βαθιά

Και να με δείς

 Χωρίς δάκρυα και πόνο

Μονάχα με τη χαρά

Που τόσο λαχταρούσες

Και σου δωσα με όλη την ψυχή μου

Κοιμάται κάπου εκεί μέσα

Μαζί με τη δική σου

 Η Αγάπη

Ψέματα ποτέ δεν λέει

Κι’ είμαι εδώ να στο φωνάζω

Τώρα που κοιτάζεις πίσω από εμένα

 Το ξέρεις αυτό καλύτερα

Κι’ ας νιώθεις πως δεν το βλεπα

[chronwrites]

[chronwrites]

Πολύτιμο Πετράδι στο Βυθό

Σε σκέφτομαι

Λυπημένη, με πόνο καμωμένη

Με τα μεγάλα σου να κοιτάς

Μάτια

Τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου

Την οργισμένη μου σκιά

Που απλώνεται σα ��ύννεφο

Στο βλέμμα

Συρρικνωμένη λογική

Αβέβαιο συναίσθημα

Κραυγή ζωής

Που δεν ειπώθηκε

- Ο θυμός

Ένα βίωμα χωρίς αιτία

Ανάγκη να εξηγηθεί

Γυρεύει

Το ύψος του να μάθει

 Σε σκέφτομαι

Όταν άγρια τα χείλη σουφρώνεις

Με ορμή να με μικρύνεις

Σαν καταπίνεις

Τους λυγμούς σου

Αιτίες και μομφές

Ξεχύνονται απ’ τα φορτισμένα μας

Πνευμόνια

Λέξεις που ηλεκτρίζουν

Τον αέρα

Σκέψεις που σκορπάνε άοσμο

Φαρμάκι

Μολύνουν και μολύνονται

Φθηνά πως ξεπουλάνε

Την αγάπη

Πολύτιμο πετράδι

Στο βυθό

 Σε σκέφτομαι

Κοιτάζοντας ανθρώπους

Με την ίδια θλίψη

Να τυραννιέται στο σώμα

Το σφιγμένο

Όταν στους άλλους ξορκίζουν

Το δικό τους τον καημό

Ένα είδωλο φωτιά

Στο μακριά

Μια ανάγκη παγωμένη

Στο κοντά

Φράση από σένα μιλημένη

Ως μια τελεία ακούγεται στ’ αυτιά μου

Η ηχώ της

- Στ’ αυτιά μας

Η ηχώ της

 Πολύτιμο πετράδι

Στο βυθό

Το άγγιγμα

Το βλέμμα

Το γέλιο των προγόνων μας

[chronwrites]

Ξόρκι

Όσο βυθίζομαι στη Γνώση σου, ξόρκι που βγήκες από μένα, όλο και πιο ανάλαφρος επαναπροσδιορίζω τη σκιά μου.

Τόσο μεγαλώνει η λάμψη που με περιβάλλει.

Αυτός ο όγκος, τούτα τα χέρια, ο καπνός που στροβιλίζεται σε αμέτρητα σχήματα, ανέφελες χαράξεις σε όλες τις κατευθύνσεις, γίνεται κουκίδα.

Το πιο μικρό αστέρι από στάχτες πλασμένο.

Και καταπίνεται ξανά απ’ το αυριανό αιώνιο σκοτάδι.

 Δεν είναι τα μάτια φωτεινά.

Μήτε το βλέμμα οδηγός για να προβάλλει μονοπάτια.

Η μοναδικότητά τους είναι το ένα και το αυτό και το απέθαντο.

Μαθαίνουν άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά, να διακρίνουν το σκοτάδι.

Αυτό κάνουν τα μάτια.

 Το σκοτάδι, τα έχει όλα!

Όλα τα χρώματα, όλη την αρμονία, όλες τις ψευδαισθήσεις.

Όλους τους χτύπους, τους παλμούς της παραφορτωμένης μας καρδιάς, χοχλάζει χωρίς αιτίες και καημούς.

Γύρω μας στέκεται αδηφάγο και ανέσπερο.

Το σκοτάδι.

 Με κλειστά βλέφαρα ποτέ δε θα μάθεις.

Δε θα μάθεις ποτέ το σχήμα σου.

Την απόχρωσή σου.

Το πόσο μακριά φτάνεις.

Το ξόρκι να μιλήσεις.

[chronwrites]