clevervoidgladiator

[clevervoidgladiator]

Ποιός τρίτος παγκόσμιος αγάπη μου, εδώ καιγόμαστε...

[clevervoidgladiator]

Oscar Wilde, from a letter featured in The Selected Letters of Oscar Wilde

[clevervoidgladiator]

Κανείς δεν είναι κανενός,

Δεν είμαι δική σου, δεν είσαι δικός μου.

Τίποτα δεν μου ανήκει, ούτε αυτη παραλία ούτε τούτο το χώμα...

Μετέχουν μονάχα στη στιγμή αυτή που είναι δική μας.

Ζαλισμένοι από τις αναθυμιάσεις του έρωτα, τα βρεγμένα σώματα βράζουν κάτω από τον ήλιο.

Ασφαλώς και δε πρέπει να μας δούνε παρέα!

Έτσι, σε απόμερες παραλίες σε οδηγώ,

Κι όταν είναι πλήρως άδειες από κόσμο,

Τότε με ρωτάς "και τώρα.... Τι κάνουμε;"

Καιγω μάγκα μου, τι να σου πω;

Αφού ξέρεις πολύ καλά...

όταν οι λέξεις είναι περιττές,

όταν με αγγίζεις και αναστατώνομαι,

σαν με πειράζεις και κοκκινιζω ολόκληρη σαν ρόδο,

Ή στις στιγμές αυτές που σε χαζεύω και γελάς.

Πολύ καλά γνωρίζεις πόσο σε θέλω,

Πολύ καλά γνωρίζεις πόσο περιμένω τη ώρα αυτή που δεν θα αντέξεις άλλο και θα με αρπάξεις στα χέρια σου...

Όμως όχι. Εσύ εκεί.

Δεν είσαι σαν εκείνους,

δεν είσαι σαν κανένα εσύ.

Κι ίσως αυτό το μυστικό μας,

Αυτή η προσμονή,

Η λαχτάρα που καταπιέζουμε, ο ένας για τον άλλο,

Ίσως αυτα τα λεπτά που τα μάτια μας καίγονται,

Μα τα σώματα μας δεν εφάπτονται,

Είναι ένα ταξίδι που δεν θέλω να φτάσουμε ποτέ στον προορισμό,

Μια μέρα που δεν θα τελειώσει ποτέ.

She wasn't mine, and I wasn't hers, but she was so good at making me feel like we belonged to each other.

[clevervoidgladiator]

[clevervoidgladiator]

Στον δικό μου κόσμο

θα ήθελα να ορίζω εγώ τον χρόνο.

Και όχι τα ρολόγια.

Θα έλεγα,

ότι το έτος αλλάζει

κάθε δευτερόλεπτο που περνά.

Έτσι ίσως

και να ζούσαμε μία αιωνιότητα μαζί.

Μακάρι να πίστευα στον Θεό

και να ζούσα με την ανακούφιση,

ότι θα συνέχιζα να υπάρχω μαζί σου

κάπου αλλού.

Βλέπεις,

τελικά έχουν σημασία οι λέξεις

και εμφανώς

μου δημιουργούν εμμονές.

Είναι αυτή η περίεργη σχέση μου με τον χρόνο,

ή το για πάντα,

ή και τα δύο μαζί.

Φτάνει μονάχα

να ακούσω το ρολόι να χτυπάει

για να περιπλακούν περισσότερο τα πράγματα.

Γι’ αυτό και γράφω πρόχειρα ποιήματα —

γιατί ξέρω

πως στην πραγματικότητα

δεν έχω καμία αιωνιότητα,

ακόμη κι αν

παλεύω συνεχώς

να την φτιάξω.

Α.Χ.

[clevervoidgladiator]

If you want, we can watch the moon together

[clevervoidgladiator]

«Οι καλύτεροι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα και οι χειρότεροι είναι διψασμένοι για νίκες»

— Αντρέας

"Απόντες" (1996), του Νίκου Γραμματικού.

[clevervoidgladiator]

Ένα τρεχαντήρι και μια γοργόνα χτενιζεται στα ανοιχτά.

Καλλιτεχνικό ξέσπασμα μου, στο τοίχο του σπιτιού μου, επειδή σε σκέφτομαι κάθε μέρα...

[clevervoidgladiator]

[clevervoidgladiator]

Άστατες απραγματικότητες.

Μέσα στο ημίφως, στο όριο της μέρας,

ένα δωμάτιο κρατά την ανάσα του.

Οι σκιές ακουμπούν στους τοίχους

σαν σκέψεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Η κουρτίνα, διάφανη φυλακή,

χρωματίζει το σκοτάδι με υπόσχεση φωτός.

Κι έξω, μια καρέκλα – άδεια, αμίλητη –

ρωτά αν υπήρξαμε ή αν απλώς περάσαμε.

Η σιγή της πόλης μοιάζει προσευχή,

ένα βλέμμα στραμμένο στο βουνό,

όπου η ύλη τελειώνει κι αρχίζει

το άγνωστο, το αόρατο, το αληθινό.

Και στο τραπέζι, μικρά σημάδια ζωής –

ένα βάζο, ένα ποτήρι, ένα κερί.

Μαρτυρίες ότι κάποτε ήμασταν εδώ,

πριν μας προσπεράσει η μέρα.

Ίσως η ύπαρξη να ’ναι απλώς

ένα φως που διαρρέει την κουρτίνα

και χάνεται – σιωπηλά –

μέσα στο ανοιχτό παράθυρο.

[clevervoidgladiator]

Εγώ, εσύ, τριπάκι, Σαμοθράκη

[clevervoidgladiator]

Θυμάσαι; Εκείνη τη βόλτα με το τσοπερ;

Σου λέει ο Πιλάτος:

- Που πάμε; Βουνό ή θάλασσα;

- Θάλασσα.

Είπες, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κι έτσι, μια μιζια, και ξεκίνησε η Χάρλεϊ να σουλατσαρει στην παραλιακή, λίγο πιο έξω από μια γκρίζα πόλη...

Είδατε Αιγαίο, λόφους, γειτονιές, παραλίες, αλμυρίκια, μυρισατε και ιώδιο... Ακόμα και έναν φίλο από το νησί συνάντησες στον δρόμο!

Τη θυμάσαι τη βόλτα; Το τσουλούφι του Πιλάτου ανέμιζε και εσύ κρυμμένη πισω από το δερμάτινο μπουφάν του, δακρυζες, όχι από τον αέρα, αλλά από συγκίνηση.

Ήταν μεσημέρι κι όλα μπλε! Και η θάλασσα, κι το τοπίο, κι ο ουρανός, κι εσυ.... Ήταν λίγο μετά το δυστύχημα στα τρένα...

Την θυμάσαι εκείνη τη στιγμή; Που στη επιστροφή σας βρήκε η νύχτα, τα φώτα από τα σπίτια και τα ταβερνάκια καθρεφτίζονταν στο νερό... Περάσατε από μια φωτισμένη εξέδρα, κι ξαφνικά, όπως χαζευες το βραδυνό θέαμα, ένα τρένο ταξίδευε δίπλα σας, πάνω στο νερό, μόνο μια στιγμή, πέρασε γρήγορα σαν λάμψη, αφήνοντας πίσω ένα τρανταχτό βουητό, μια βαθιά δόνηση και μια μυρωδιά καμμένου λαδιού στον αέρα... Ύστερα χάθηκε. Χάθηκαν και τα παιδιά μαζί του....

Α ρε Πιλάτο, τι ωραία που τα έλεγες σε εκείνο το καφέ....δεν θυμάμαι τι έλεγες, μόνο θυμάμαι ότι τα λεγες ωραία.

[clevervoidgladiator]

Μπορείς να τη πιάσεις; Αυτή τη στιγμή, της απόλυτης ησυχίας, μεταξύ, νου, σώματος, πόνου, πάθους, ύπαρξης και μη—

Να εκεί, λίγο πρίν ξεκινήσουν οι σκέψεις, λίγο πρίν την αρχή του χάους.

[clevervoidgladiator]

🍜🍥🍜

[clevervoidgladiator]

Και ναι, θα μαρεσε να προσθέσω...

Είναι πράγματι εξουθενωτικό να είσαι άνθρωπος, μα το βλέπω σαν αντίτιμο.

Αντίτιμο ως προς την γλυκιά αίσθησης του να σαγαπουν, να σε εκτιμούν, να σε σέβονται, να σε ακούν.

Θα λεγες, είναι εξουθενωτικό να ζεις μα απελευθερωτικο να ζεις γεμάτος αγάπη,

Λύτρωση, γεμάτος ελπίδα, προσμονή.

Εξάλλου, ο κόσμος φαντάζει μέσα από τα μάτια σου ακριβώς όπως θες, όπως επιλέγεις να τον δεις.

Δεν υπάρχει ταπείνωση στο να παραδέχεσαι πως θες να σαγαπουν.

Κι ο χάρτης του κόσμου σου αν είναι ξεκάθαρος, αν τον μοιράζεις απλόχερα, ναι κάποια στιγμή θα καταπατηθεί, θα τσαλακωθεί, μπορεί και να σκιστεί... Κι ο άνεμος θα τον σκορπίσει σε θάλασσες, στενά και σύννεφα, ώσπου μια μέρα φτάσει στα χέρια κάποιου που σιγά σιγά θα μαζέψει τα κομμάτια, θα τα ξεσκονισει, θα τα ξανακολλησει. Κι όταν αντικρίσει τη λαχτάρα σου δε θα τη μπερδέψει για αδυναμία...

Κι ύστερα, μέσα στο χάος της σιωπής σας, στα μάτια του, μεσάνυχτα, εσυ βλέπεις ανατολή, αλώβητοι, θα στέκεστε, κιας φυσά πολύ.

Μόνο μια πρόταση θα ακουστεί ανάμεσα στη σιγή,

«Φύγε, αν με θες.»

[clevervoidgladiator]

«Δεν είμαι για κάτι σοβαρό αυτήν την περίοδο, με συγχωρείς.»

Αγάπη μου έφτασες 30 χρονών, η χοληστερίνη σου σε κοιτάζει ήδη πολύ σοβαρά.

[clevervoidgladiator]

Αξιολύπητοι.

Απεγνωσμένοι,

γράφουμε γράμματα δίχως παραλήπτη.

Αξιοθρήνητοι.

Γράφουμε για τον έρωτα και την αγάπη

γεμάτοι ελπίδα,

γεμάτοι πάθος.

Για παράλληλα σύμπαντα

όπου οι ψυχές των καταδικασμένων

σμίγουν,

ενώνονται,

ολοκληρώνονται.

Κι εσείς; Η σιωπηρά πλειοψηφία;

Οι Αναίσθητοι.

Μίζεροι.

Κακομοίρηδες...

Στάχτη στα μάτια.

Θαμπό τοπίο.

Ερημιά στην πόλη.

Κινείστε στους δρόμους

ορμητικά σαν ποταμός,

με ένα μόνιμο βουητό ―

μια μόνιμη ηχορύπανση.

Παύσατε να παίζετε.

Μεγαλώσατε.

Ακολουθείτε κανόνες.

Πληρώνετε λογαριασμούς.

Κάνετε έρωτα

με κλειστό το φως,

με μέριμνα τον νόμο της άγνοιας:

"Δεν ακούω.

Δεν μιλάω.

Δεν βλέπω.

Δεν σκέφτομαι."

Παρακαλείται το θέατρον να μην λαμβάνει χώρα εκτός Επιδαύρου.

Κι εκείνοι που έφυγαν νωρίς;

Οι ευαίσθητοι,

οι υπερβολικοί,

που έχασαν το μυαλό τους

από τη συγκίνηση.

Η ιστορία τους γραμμένη,

από αίμα και ιδρώτα.

Ακούγεται μόνο στους δρόμους.

Διαβάζεται στους τοίχους

Και στα κλειστά παντζούρια.

Δεν πεθάνατε ποτέ.

Αιώνιοι,

παντός καιρού.

Σε κάθε αναστεναγμό,

σε κάθε γέλιο,

υποβόσκει η εικόνα σας,

αλώβητη.

Την κουβαλάμε παντού,

εμείς που μείναμε.

Ή καλύτερα —

εμείς που ξεμείναμε.

Φουκαράδες αισθηματίες,

Ελεύθεροι,

Ρομαντικοί,

Γλυκαναλάτοι,

Και μόνοι.