corryclybouw

[corryclybouw]

Zwarte Duivel

Zwarte duivel. Ruftige stratier. Canus Strativarius. Dat zijn de woorden die we wel eens in de mond nemen wanneer we het over onze hond hebben. En daarmee is al héél veel gezegd over onze huisgenoot. Hij is zwart, het is een onherleidbare kruising, het is een adoptiehond. En duivel? Het is duivels hoe hij ons charmeert, hoe snel hij een prominente plaats in ons leven genomen heeft, hoe slim hij is, hoe flink hij luistert, hoe braaf hij is wanneer hij een tijdje alleen thuis is. Hij is een verduiveld goed luisteraar - hij vertelt zelden iets voort. Bokkenpoten heeft hij niet, maar heel gewone hondenpoten. Waarmee hij ons meeneemt op wandelingen door veld en bos. Een modderduivel is hij dan weer wel. Op sneeuwvakantie is gebleken dat hij ook een bergduivel is. Horens heeft hij niet, maar wel van die lichtbruine wenkbrauwvlekjes die zijn donkere hondenogen nog expressiever maken. Wanneer hij om een snoepje bedelt bijvoorbeeld. Zijn staart heeft geen duivelse pijlpunt. Die is weg sinds hij eens onzacht in aanraking is gekomen met de messen van onze maairobot. We zouden voor hem door het (helle)vuur gaan. En hij voor ons, hopen we…

[corryclybouw]

10 posts!

[corryclybouw]

Hamertje, beiteltje, zaagje

Milieubewustzijn bestaat in vele vormen. Heb je er al aan gedacht om je huisdecoratie aan te passen aan de locatie en stevigheid van de bestaande schroeven en nagels geplaatst door vorige eigenaars/bewoners? Geen stroom nodig om gaten te boren, geen ritje naar de doe-het-zelf-zaak om nagels of schroeven te kopen, verminderde uitstoot door de zwaar vervuilende metaalindustrie die minder nagels en schroeven moet produceren, … Het lijstje met voordelen is lang. 

Misschien moet ik me aanmelden bij Off On?  En misschien kan ik hiermee compenseren dat ik niet van plan ben om dagelijks te gaan wokken, zelfs niet wanneer onze noorderburen me een wokpan doneren. Op zondag zal ik ook in de toekomst een gebraad of ovenschotel in de oven schuiven die ik, tegen de richtlijnen in, regelmatig opentrek - is het niet om de gaarheid te controleren, dan wel om de lekkere geur in huis te verspreiden.  Ook het stoofpotje zal ik niet schuwen, dat op een rustige avond of vrije dag een paar uur zacht staat te pruttelen. 

Een praktische compensatie voor mijn culinaire frivoliteiten?

[corryclybouw]

Tijd

Tijd is de ergste vijand van iedere blogger. Nee? En inspiratie misschien.

Ik heb het gevoel dat het bij mij vooral tijd is.  Ik vind niet altijd de tijd om mijn gedachten neer te schrijven. Of, neemt het zoveel tijd om mijn gedachten neer te schrijven omdat de inspiratie ontbreekt? Omdat het in verhouding tot het aantal woorden véél te lang duurt om mijn verhaaltje neer te schrijven? Of is het zoals mensen die geen tijd hebben om een boek te lezen? Maar die wel tijd hebben om TV te kijken, te wandelen, te shoppen, …  Dan is het geen tijdsgebrek maar een gebrek een goesting of passie.  Stel ik dan misschien de verkeerde prioriteiten in mijn vrije tijd?  Of is het uitstelgedrag?  Maar uitstelgedrag voor iets wat je graag doet – dan lijkt er weer iets fout met de prioriteiten.  Of de goesting?  Of stel ik mij gewoon teveel vragen? 

Gelukkig heb ik de tijd die ik nodig heb om hierover te ponderen besteed aan het neerschrijven van mijn geponder.  Welbestede tijd, zou ik zo zeggen!  

[corryclybouw]

Post-it

Er hangt een post-it aan onze badkamerspiegel met mijn en zijn gewicht. De informatie hangt er sinds januari vorig jaar. Resultaat van een aan goede voornemens gerelateerde uitdaging tussen mijzelf en mijn huisgenoot. De post-it hangt er nog altijd, wat veel zegt over de kwaliteit van de lijm van het gele briefje. Dat het er nog hangt zegt ook veel over hoe het onze uitdaging vergaan is.

En toch, en toch. In november reeds ben ik begonnen met verlate of naar voor geschoven goede voornemens. Het is maar hoe je het bekijkt. In december, jawel de feestmaand, is nummer twee gevolgd. Dit keer hebben we er technologie tegenaan gegooid. Een app toont ons week na week in een grafiek hoe goed (of op de piek-feestdagen, hoe slecht) we het wel doen. BMI en weg te gaan naar ons streefgewicht krijgen we er telkens bij.  We haalden ook een nieuwe weegschaal in huis. Die vertelde ons niet alleen ons gewicht, maar ook vetpercentage, vochtpercentage, spiermassa, … Het heeft een uurtje gekost om uit te vogelen hoe het ding werkte. En uiteindelijk hebben we de schaal naar de winkel teruggebracht. Afhankelijk van de plaats in huis en zelfs de tegel waarop ze stond gaf ze een ander gewicht aan. Dat gaf te veel schommelingen in onze grafiek, werden we onrustig van.  En dan is er nog de hometrainer met elektronische uitlezing van hartslag, wattage, snelheid, calorieverbruik, ...  De tablet-pc zorgt voor de nodige afleiding bij de inspanning en daaraan verbonden verbranding.

Nu bijna 3 respectievelijk 2 maanden later gaat de grafiek nog steeds de goede richting uit. En de post-it, die lijkt wel onderdeel geworden van onze badkamer.

[corryclybouw]

Op gedichtendag, een van mijn absurde favorieten.

Raban ! Raban ! Raban !

[corryclybouw]

Witloof en lasagne

Ik hou heel veel van koken. En van eten.  En tegelijk ben ik bezig met gezonde voeding.  En volg ook een beetje de trends en hypes in voeding.  Over wat ik hier opsom in de eerste twee regels kun je op het internet uren lezen.  En ik laat me er wel eens aan vangen. 

In de koelkast liggen nog twee stronkjes witloof.  Ik heb zin in iets anders, niet het witloofslaatje dat ik altijd maak.  In mijn achterhoofd heb ik nog een receptje dat ik las in één van mijn kookboeken. Maar dat zal niet lukken, ik heb de garnaaltjes niet in huis die erbij moeten. Ik gooi het eens in google: witloof recept. Eerst de afbeeldingen scannen.  Sommige borden of schotels zien er ronduit wansmakelijk uit – die vallen meteen af. Ik klik door en kom op een interessante kookblog terecht. Ook voor dit recept heb ik niet alle ingrediënten, maar er staan nog een pak andere leuke dingen op.  Ik klik verder, lees verder, bookmark verder.  Ik wik en weeg, gezond versus lekker.  Vegetarisch vs tegenstand van mijn huisgenoten. Ik vul mijn boodschappenlijstje aan, want er zijn toch een paar dingen die ik dit weekend wil uitproberen.  Een halfuurtje is snel voorbij gesurft.    Dan toch maar die lasagne uit het koelvak in de oven schuiven.  Vanavond boodschappen. En intussen deze blogpost afmaken met een paar links naar kookblogs die ik leuk vind.

http://jongesla.com/

http://entredeuxlemaires.wordpress.com/

http://mangerie.blogspot.be/

http://www.cookandroll.eu/

[corryclybouw]

Vlaamse Velden Revisited

Het was in 2002 dat we er met een groepje vrienden op uit trokken voor een daguitstap naar de Westhoek.  De proviand voor die dag was grof bruin brood, corned beef en rum.  Onze kledij groen, bruin, kaki. We trokken door het vlakke land in de voetsporen van een groep Britse soldaten.  Terwijl één van ons feiten en verhalen navertelde die hij gelezen had over de Grote Oorlog, keken wij uit over de Vlaamse velden. We leefden ons in in de ellende, de modder, de wanhoop, de pijn. Toegegeven, hoe leger de fles rum werd, hoe voller ons gemoed en hoe groter ons inlevingsvermogen… Om maar te zeggen, de Westhoek heeft me altijd al aangetrokken en het thema van WO I  heeft me altijd ontzettend gefascineerd.

In 2014 is er een officieel herdenkingsjaar, en dat kan ik alleen maar bejubelen.  Er zijn mooie en educatieve initiatieven zoals de Eén serie “In Vlaamse Velden”. Er zijn ook meer commerciële initiatieven zoals de Flanders Fields paté - wat moet een mens zich daarbij voorstellen...  En dan zijn er nog de pareltjes. Het Zesde Metaal heeft zich uitgeleefd op het beroemde gedicht van John McCrae: In Flanders Fields.  Het is een gevoelig West-Vlaams nummertje geworden - hoe kan het ook anders. 

[corryclybouw]

Morse Anno 2014

Onlangs heb ik ontdekt dat je via You Tube alle volledige afleveringen van Inspector Morse kunt bekijken.  In die tijd mocht er in een televisieserie nog tijd genomen worden om de personages uit te diepen en het plot bloot te leggen.  Lekker traag dus, niet flitsend zoals de laatste versie van Sherlock Holmes die nu op de Vlaamse televisie loopt.  Ik smul ook van de Britse sfeer en de, laat ons een kat een kat noemen, bekakte taal en de steeds weloverwogen woorden.  Het leven van de upperclass in en rond de universiteit is schitterend in beeld gebracht.  De rode old timer maakt het compleet. Simply love it.

Ik geef toe - de serie is een beetje gedateerd.  De eerste aflevering die ik bekeek begon met een scène waarin een man een brief typte op een typmachine.  Meer nog, hij maakte een doorslag met carbonpapier.  Zalig toch?  Maar toch is de serie ook een beetje hip.  Terwijl Morse hemzelve bier en whisky drinkt (want dat hoort nu eenmaal bij zijn personage) wordt er menig G&T achterover geslagen door slachtoffer en omstaanders.  Is dit belangrijk?  Neen.  Maar het viel me op…

[corryclybouw]

Een kerstverhaaltje - of iets wat erop lijkt

Wij zijn een kleine twee jaar geleden naar Wallonië verhuisd.  Bij de aankondiging in familie en vriendenkring riep dit vaak romantische beelden uit de Ardennen op.  Maar we wonen eigenlijk net over de taalgrens.  Veel mensen hier hebben roots in Vlaanderen.  Zelfs als ze het niet met veel enthousiasme vertellen, weet je het door de familienamen.  

En jullie moeten straks nog helemaal terug naar West-Vlaanderen?  De meneer naast ons vond het best nog een flink eind rijden vanuit Gent terug naar de streek die verraden werd door ons accent.  Wij reden die dag eigenlijk nog naar Doornik, want daar wonen we nu.  Hij bekende dat hij eigenlijk nog nooit in Doornik geweest was, maar dat hij er wel eens naartoe wilde.  Zijn oma was immers van Doornik.  Hij liet een kleine pauze en vertelde toen de rest van het verhaal.  Zijn oma was als baby in een Doorniks weeshuis terecht gekomen.  Op haar achtste werd ze uitgekozen om te gaan “dienen” aan het bisschoppelijk hof in Brugge. Ze kreeg geen zwaar werk toebeeld.  Haar taak lag vooral in het te woord staan van de vele Franstalige prominente bezoekers.  Daar in Brugge kreeg ze ook de kans om Nederlands te leren.  Het meisje is uiteindelijk getrouwd, met de goedkeuring van haar bisschoppelijke voogd en is in Vlaanderen blijven wonen. 

De vriendelijke heer had eigenlijk niet mijn volle aandacht.  Het was druk op de ijspiste en het was niet het eerste dergelijke verhaal dat ik hoorde. Het spijt me nu dat ik er niet wat dieper op ingegaan ben, want het is toch wat anders dan de andere Vlaams-Waalse verhalen … 

[corryclybouw]

Het mandje is leeg

Gisteren ben ik naar de opera geweest.  Tosca van Puccini.  Voor alle duidelijkheid, ik ben géén kenner. Meer zelfs, ik ga niet zo vaak een voorstelling zien. Maar toch, opera oefent een bepaalde aantrekkingskracht op mij uit.  Het is de associatie met passionele romances, overdadige decors, voluptueuze diva’s, impressionante kostuums, …  Ontzettend onder de indruk ben ik van wat operazangers kunnen met hun stem. Duetten, aria’s, sopranen en bassen, ze raken een gevoelige snaar.  Ik kan ook helemaal opgaan in de getormenteerde blikken, de uitgestoken armen met gespreide vingers, de overdreven dramatiek tout court.  Zelfs al begrijp ik geen kneit van wat ze zingen, ik vind het schit-te-rend.

Maar terug naar gisteren. Het leek of de crisis ook in de vlaamse opera had toegeslaan.  De kostuums waren sober, hedendaags.  Het decor was minimalistisch.  Buiten mijn verwachtingspatroon, maar geen struikelblok want de stemmen waren fantastisch!  Ook de grimassen en de dramatische poses waren present.  En er was boventiteling.  Maar daar liep het voor mij mis. De vertaalde teksten maken het… zo banaal.  Hoeveel emotie de zanger er ook in legt, hoe getekend ook het gezicht, hoe wanhopig ook de lichaamshouding: als zij zingt dat de deur op slot is, dan is ze op slot.  Als hij zingt dat het mandje leeg is, dan is het mandje leeg.  Niet meer, niet minder. Weg betovering.

[corryclybouw]

Papier

Voorbije zondag rotslecht weer en ik alleen thuis met een 7-jarige boordevol energie. En een boek dat ik nog uit wilde. Een bezoekje aan de binnenspeeltuin leek het meest voor de hand liggend. Zoonlief kon zijn energie kwijt en ik kon mij terugtrekken in een hoekje met een boekje. En zo geschiedde.

  Het hoekje was een formica tafel met dito stoel.  Het boekje was mijn e-reader.

  Bij mijn eerste koffie tikte een mevrouw me op de schouder. Dat ze nu al zo lang twijfelt om een Kindle te kopen. Ze had er al veel goede dingen over gelezen. Haar vraag was héél specifiek. Is er niet iets wat je nergens leest, maar wat eigenlijk niet goed is aan de e-reader?  Het lof voor mijn leesgadget is sinds de aanschaf alleen maar toegenomen. Lekker dun, dus past in elke tas. En je neemt héél veel boeken ineens mee op reis,  je hoeft niet te kiezen. Je kunt lezen én bladeren met één hand. Hij is lekker licht. Er is geen reflectie van de zon, zoals bij een echt boek. De batterij gaat lekker lang mee. Ik leek wel aandelen te hebben bij Amazon…

  Ik heb mijn enthousiasme niet kunnen overbrengen. Ik heb toch nog graag papier in mijn handen, zei ze ten afscheid.