dariabugaj7 - Tumblr blog

[dariabugaj7]

Idzie jesień

Liście spadają z drzew

Zupełnie jak

Ja spadam

W swój dół

Deszcz pada

Jak mi po policzkach

Gorzkie łzy

Dławie się nimi

Co mam począć ?

Odeszło ode mnie lato

Razem z tobą

Odeszły też

Wszystkie pozytywne

Uczucia

Zakopuje się

Głęboko pod ziemią

W tym padole

Łez

I smutku

Ta Jasień

Odebrałaś mi wszystko

Co było mi bliskie

Aż do wiosny

Nie podniosę się na nogi

Będę leżeć

W swojej samotni

I płakać

I czytać książki

By odrodzić się tej wiosny

Ona da mi siłę

Nadzieję

Na lepsze jutro

Nowa miłość

I linę by wyjść z tego dołu

Słońce

Wyjdzie zza chmur

I ja wyjdę

Z domu

Będę szukać

Nowej drogi

Nowej miłości

Nowej siły

A co najważniejsze

Nowej mnie

I będę się uśmiechać

Do dzieci w autobusach

I będę miła

Dla niemiłych

Starszych pań

Ale to dopiero od wiosny

Bo teraz

Umieram

Jak liście

Co opadły z drzew

[dariabugaj7]

Od lat wstaje lewa nogą

Wkoło czuć aurę złowrogą

Jesień idzie a przynajmniej tak mówią

Wiem że naprawdę mnie nie lubią

Mówią że to co pisze to poezja

A ja nie wiem co im mówić przecież ja

Umiem mówić tylko ładne zdania

Ale jak przychodzi co do czego oblewam najprostsze zdania

Krew sączy się z ran

Ból to jedyne co znam

Samotność idzie w parze ze smutkiem

Chcę to skończyć choć życie me krótkie

Dalej pamiętam swoje pierwsze wiersze

Już wtedy były nieprzyjemne jak dreszcze

Bo juz wtedy nie wiedziałam gdzie moje miejsce

Nie chcę cierpieć już nigdy więcej

Ale to nieuniknione jak ta jesień

A tu w środku marznę choć jest ciepły wrzesień

Niby luz w internecie a stresuje się wyjściem na miasto

I wiem że ty też znasz to

Kiedy strach paraliżuje

I stres w twarz pluję

Nie możesz się skupić

Boisz się nawet głupia bułkę w sklepie kupić

Przez internet jakoś łatwiej

Jest o wiele mniej zmartwień

Ale odłożę ten telefon pójdę do parku

Może znajdę szczęście w nowym życiu zakamarku.