delizzyous

[delizzyous]

www.liesbethtilanus.nl

Lees vanaf nu mijn blogs op www.liesbethtilanus.nl 

[delizzyous]

Heeft Sinterklaas ook ‘touchscreen’ handschoenen?

‘In mijn tijd’… als ik dat als kind weer hoorde, gingen mijn haren soms recht overeind staan. Naja, mijn haren, eigenlijk mijn krullen. Eigenlijk heb ik een grote bos krullen, maar sinds de komst van de stijltang heb ik een mooie strakke bos. Maar goed, dat ter zijde. ‘In mijn tijd’, jaja, zei ik dan altijd, ‘jaja’, met een kleine irritatie. Maar nu ik ouder word, betrap ik mezelf steeds vaker op deze uitspraak. Laatst nog, het had te maken met Sinterklaas.

Als jongste uit een gezin van 4 geloofde ik heilig in Sinterklaas. Zelfs toen mijn ouders mij vertelden hoe het zat, bleef ik er maar in geloven. Mijn ouders hadden mij erover verteld omdat er een vakantie in de soep dreigde te lopen.

Zoals dat bij ons thuis ging, was het rond maart of april dat de plannen voor de zomervakantie werden gemaakt. Spanje, dit jaar werd het ‘Spanje’. Enthousiast met dikke reisgidsen op de bank plofte ik naast mijn moeder, zo-deden-we-dat-toen-nog, van die dikke reisgidsen want een Ipad hadden we toen nog niet. Al bladerend door het dikke boek met de meest exotische resorts, zei mijn moeder opeens: ‘Kijk Lies hier gaan we naar toe (!)’. Dol enthousiast als een stuiterend meisje met een grote bos krullen sprong ik op: ‘jaaaaa we gaan op vakantie!’. De glijbanen en het strand waren genoeg reden om tot juichen over te gaan. ‘Waar is dat dan mama, vroeg ik niet lang daarna’. In dezelfde enthousiaste stemming zei mijn moeder: ‘Spanje (!)’. Van het ene op andere moment sloeg de stemming om. Mijn ouders begrepen niet waarom. ‘Wat is er dan Lies? Wil je niet op vakantie?’. Na veel vijven en zessen kwam het hoge woord eruit: ‘ik wil niet naar Spanje, want daar wonen Sinterklaas en zwarte Piet’. Ik was bang (..), bang voor de Pieten en bang voor al het onverwachte. Dus Spanje.. nee, ik wilde liever bij opa en oma logeren.

Maar waar ik me ‘in mijn tijd’ zorgen maakte over onze vakantiebestemming, zijn er veel kinderen die zich tegenwoordig om heel andere dingen zorgen maken. De vraag die een kindje mij onlangs stelde, die kón ik ‘in mijn tijd’ niet eens stellen. Dit meisje maakte zich namelijk druk over de handschoenen van Sinterklaas en zwarte Piet. ‘Maar weet je…”, vroeg ze me “weet je wat ik me nou afvraag..: zijn dat eigenlijk wel touchscreen handschoenen van Sinterklaas?” “Want anders moet hij de handschoenen de hele tijd uit doen als ze een berichtje willen typen en dat is natuurlijk echt niet handig.”  

Tsja, tijden veranderen.

[delizzyous]

Een giraf met #dyslexie

Je herinnert het je vast nog wel, een volwassene die voorovergebogen staat en aan je vraagt: ‘wat wil jij later worden als je groot bent’? Hadden jullie er een antwoord op? Ik wist lange tijd niet wat ik wilde worden, maar nu ik eenmaal iets geworden ben, heb ik ineens zoveel dingen die-ik-ook-had-willen-worden. En tsja, wat doe je dan? Niet voor iedereen is er een keuze. Kinderen, maar ook volwassenen met dyslexie voelen zich vaak behoorlijk geremd in wat ze überhaupt kúnnen worden. Nou geloof me, ook met dyslexie kun je meer dan je denkt!

Een paar weken terug stapte ik als blonde meid met blauwe ogen en een vrij hoog stemmetje, met behoorlijk wat zenuwen de studio binnen. Een studio, waar ik nog nooit eerder een voet over de drempel had gezet. Ik kan niet zingen dus waarom zou ik een studio binnengaan? Ik was niet alleen, er stapten meer mensen over diezelfde drempel. Dezelfde drempel, maar met heel andere gedachtes.

Een andere jongen, of wellicht al een man, een semi-professioneel rapper, met ervaring in de wereld van de muziek stapte er ogenschijnlijk een stuk zelfverzekerder over. Samen stonden we in de geluidsstudio. Hij als giraf, ik als Nijlpaard. Als Melman en Gloria stonden we achter de microfoon. Met onze koptelefoons op gebeurde er ineens iets wat ik niet had verwacht. Zijn zelfverzekerdheid en mijn onzekerheid wisselden spontaan van plek. Hij had ervaring om zijn stem te gebruiken, ik had ervaring met acteren. Hij klonk ‘goed’, ik klonk ‘onzeker’. Maar toen het script van de tekenfilm Madagascar voor ons neus lag, klonk ik ‘goed’ en hij ‘onzeker’. Verbaasd keek ik op (..).. dyslexie zei hij met een wat terneergeslagen blik. Ik keek hem aan… Daar stond ik dan. Ervaren orthopedagoog, promovendus zelfs, daar sta je dan in een directe confrontatie met een giraf met dyslexie. Sprakeloos was ik op dat moment, daar stond ik dan met een worstelende en een aan woorden-hekel-hebbende Melman. Je zag hem worstelen met werkelijk elk woord uit de zin. Het script, voor mij houvast voor hem lood aan zijn benen. Toch liet hij zich niet uit het veld slaan. Luisteren, inleven en er vol voor gaan. Met passie en plezier is niets onmogelijk. Lastig.., dat wel. Maar zo zie je zelfs met dyslexie kun je een giraf worden! …. Waar een wil is, is een weg! En ik, ik voelde me die dag het gelukkigste Nijlpaard ooit! Wat zijn er veel mooie beroepen!

[delizzyous]

een dyslexie nerd?

“de  b-a-l  rrr-olde o-p  ssttrr-a-at”. Een zin die er bij veel kinderen met dyslexie vaak moeizaam uitkomt. Met spanning worden zinnen gelezen en gevoelens van falen en onzekerheid komen vaak om de hoek kijken. Het uitspreken van het woordje ‘leeuw’ kan al een hele bevalling zijn. Nou geloof me, dit gevoel was mij gisteren niet vreemd. Ik heb geen dyslexie, zeker niet. Verre van misschien zelfs wel, maar toch hadden mijn onzekerheid, mijn spanning en mijn uiteindelijke vermoeidheid na grote inspanning wel degelijk te maken met dyslexie.

Het lijkt misschien vanzelfsprekend. Vanzelfsprekend hoe wekelijks de ene dyslexiebehandeling logisch op de andere volgt. De ene week oefen je met de –eer, -oor en -eur, de andere week oefen je de –sch en de –schr. Logisch, systematisch en vanzelfsprekend is het op het eerste oog. Maar deze ogenschijnlijke vanzelfsprekende dyslexiebehandelingen zijn tot stand gekomen dankzij veel wetenschappelijke kennis.

 Wetenschappelijke kennis, nog niet eens halverwege het woord en het merendeel van de mensen haakt al af. Wetenschap, vaak geassocieerd met woorden als ‘ingewikkeld’, ‘saai’ en vaak ook met ‘nerds’. Oef, ik zou hem toch niet zo willen noemen gisteren. Gisteren stond ik namelijk oog in oog met professor Perfetti. Voor velen van jullie geen bekende naam, maar in de wereld van de dyslexie is het een grote. Of, zoals sommige zuiderlingen zouden zeggen: een HEULE grote. Geen nerd, nee dat niet. Wel een heel slimme man. Slim op het gebied van het brein en slim op het gebied van dyslexie.

Zoals sommigen van jullie wellicht weten werk ik bij Marant als orthopedagoog, orthopedagoog in de meest specifieke zin van het woord. Ik heb mij gespecialiseerd in dyslexie en buig mij sinds enkele jaren over de vraag: zijn de dyslexiebehandelingen eigenlijk wel effectief? Een nerd, ja zo zou je me dan kunnen noemen, want ook ik ben daarmee direct verbonden aan de wereld van de wetenschap en ja, ik doe ingewikkelde analyses en ontdekkingen. ONTDEKKINGEN ja! Als eerste weet ik na dagen, weken en maanden van ploeteren aan de hand van getallen (F (1,108)=43.23, p=.04, ή=.02) wat werkt, of het werkt H0: µ1=µ2?, waarom het werkt (denken-denken-denken), of.. in sommige gevallen waarom iets niet werkt (F(1,08)=156.098, p=.069). Al afgehaakt? Haak nu dan maar weer aan..!

Niets geen nerd, ingewikkeld dat wel. Saai? Allerminst. Ik kan wel zeggen dat dyslexie en vooral het onderzoek ernaar inmiddels een hobby van mij is geworden. Een hobby, maar zeker geen eenvoudige. Waar het lezen van een voor ons op het oog eenvoudige zin, voor kinderen met dyslexie een ware ramp kan zijn, is het overleg met bobo’s in de wereld van de wetenschap voor mij iets waar ik soms met knikkende knieën sta. Professoren van het hoogste niveau, waarbij ik soms van de spanning al struikel over mijn eigen naam. ‘Hello’ zei ik, ‘Hello, my name is Tilanus, LLiesbeth Tilanus you know.. from the Radboud University and the Marant company’. *ALSOF ZE IN AMERIKA MARANT KENNEN?* Oh, ik kon wel door de grond zakken (!) Lachend keek de prof mij dan ook vragend aan. Met lood in mijn benen toch mijn doel bereikt. Kennis vergroot en terug naar Marant om weer een stap dichterbij het antwoord te komen en mijn steentje bij te dragen aan dat wat Marant voorop stelt: de kwaliteit van onze dyslexiezorg analyseren om het uiteindelijk te kunnen garanderen.

[delizzyous]

#wanneer kinderen niet toetsbaar zijn

Tegenwoordig, alhoewel (..) het is natuurlijk al wel langere tijd het geval, worden kinderen op alles getest. Onze toets-en-test-cultuur, vraagt dan ook het nodige van ons. Ons, in de zin van leerkrachten, pedagogen, psychologen, ons als iedereen die met kinderen te maken heeft. Vaardigheden, kennis, jaja, de zogenaamde ‘skills’, tegenwoordig ook een hot-topic, moeten getoetst worden. Kinderen moeten alleen wel toetsbaar zijn. Pfjuuw, daar heb je er een. Hoe neem je bijvoorbeeld de hik (Ja, de HIK) weg bij kinderen wanneer er een dyslexieonderzoek plaatsvindt.

Je kent het misschien wel van vroeger, of misschien zit je zelf in het onderwijs. Bij een dyslexieonderzoek lezen kinderen hele lijsten met woorden. In, weg, doel… noem maar op. Zoveel mogelijk woorden in een minuut. Want hoe meer je er leest hoe beter je SKILL. Je kunt je dan ook voorstellen wanneer een kind als volgt te werk gaat, je toch tegen de testbaarheid aan dreigt te lopen: i (hik) n, in (hik); w (hik) eg (hik); doe (hik) oe  (adem) l; waar je er gemiddeld 3 seconden over doet (..), tsja, dan levert dit toch de nodige vertraging op en zal het net-niet-helemaal tot de juiste diagnose leiden (..) Je kunt dan ook gerust zeggen: dit kind is niet testbaar. Maar wat dan? Daar ga je dan met je toetscultuur. We moeten zijn niveau toch weten. Wat nu? De hik gaat ook niet zomaar over. Oke, poging 1: slokje water. Nee, geen effect. Poging 2: ‘ja’ denk je dan, ‘wat nu?’.

Ik kan je vertellen wat ik in zo’n geval doe:  zing een liedje en de hik (..) de hik verdwijnt direct.

“Ik heb de hik-hik-hik

Ik heb de hak-hak-hak

Ik heb ‘m hier, ik heb ‘m daar

Ik heb ‘m drie keer in het jaar”

….(adem) en ….herhaal! Zing het liedje zonder adem te halen. Als je de eerste keer hebt gezongen neemt je een hap lucht en zing je weer in een adem het liedje uit. Of het werkt? Probeer het zelf maar. Een kindje bij mij in onderzoek kon z’n oren niet geloven: “Mevrouw (..) hoe weet u dit”, sprak hij starend en vol verbazing naar mij uit. “Tsja (..), dit heeft mijn zus mij ooit geleerd”, antwoordde ik. “dat is echt wel een slimme zus”, reageerde hij, in zijn zelfde starende en nog steeds verbazing volle houding, waarna hij de woorden zo aan mij voorlas.  

[delizzyous]

Lizzy#hetsysteemvan#vanGaal

2-1 Spanje, 4-2 Argentinië... Denkend, weloverwogen en in kleermakerszit op de bank, zoals ik het liefst zit, zit ik de poule in te vullen. De poule van mijn vriends werk. Niet dat mijn vriend niet van voetbal houdt, in tegendeel. We verschillen alleen in de manier waarop we kijken. Ik denk in systemen, hij kijkt anders.. Hoe? Eigenlijk geen idee, mannenlogica is nooit mijn sterkste kant geweest. Neem ook Louis, net zo'n bijzondere man. Zijn keuzes zijn, tjsa, hoe zou ik het zeggen.. bijzonder. Louis, de held volgens velen, nu al, ondanks dat we er nog lang niet zijn. "Van Marwijk is allang vergeten" werd tijdens VI-Oranje besproken, ondanks zijn glorieuze prestatie. Louis, met zijn bijzondere tactiek, Kuijt links achterin.. 'LINKS ACHTERIN?', was ook wat ik dacht als enthousiaste, maar vanuit het hockey denkend analytische niet-voetbal-kenner. Kuijt ?? Serieus?? Wie zegt mij dat dat werkt? Oke (..) winnen is succes. Succes is dus met Kuijt. Kuijt is dus, oke... de keuze van Louis. Wat in de praktijk succesvol lijkt, hoeft dat niet perse te zijn. Wat voetbal is voor onze Louis, is dyslexie voor mij. Ik ga uit van effectiviteit van ons beiden. Hij z'n cup met gouden oren, en ik... Ik een proefschrift met een gouden randje.

[delizzyous]

#lizzy-rijk zonder creditcard

Met mijn kleine voetjes in te grote slippers, met mijn blauw met wit gestipte badpak en mijn o zo blonde haren door de zon, stond ik in het hete Italië aan mijn ouders en zus de voorspellingen van het weer te presteren. Ja, je leest het goed: ik stond het weer te presenteren. Mijn eigen bedachte weerbericht op mijn eigen getekende landkaart met natuurlijk mijn eigen getekende zonnetjes. Want zon, dat is waar ik als klein meisje al dol op was. Bij mij was het altijd lekker warm. Als zes, of misschien was ik net een zevenjarig meisje wist ik namelijk al goed wat ik wilde worden: -ik kon het amper uitspreken- maar het was: meteoroloog. Jaja, daar sta je als ouders wel even van te kijken. Want de meeste jonge kinderen, naja meisjes in mijn geval, willen juf worden, iets met dieren doen of weet ik het wat. Maar meteoroloog? Wow, wie verzint dat. Dit voor velen een toch wel verrassend beroep voor zo’n klein meisje volgde op een eerder idee van mij. Ik had namelijk het idee dat ik ‘als ik later groot ben’ bij Blokker wilde werken. Ja(!!), dat leek me wel wat. Dan mocht ik iedere dag cadeautjes inpakken (..). Mijn ouders keken daar toch ietsjes anders tegen aan, maar lieten mij altijd vrij in mijn keuzes. Toch schemert de mening van je ouders wel door en pik je dit als kind wel op. Mijn weerkaarten werden namelijk positief ontvangen en zo lief als ouders dan zijn, hebben ze ook altijd, ja echt altijd, met liefde en volle aandacht naar mijn ‘presentaties’  gekeken. Mijn inpak-cadeau-fase … die werd slechts waargenomen (…).

  Zo word je als kind her en der ‘gestuurd’  in wie je bent, wat je denkt en wat je wordt. Gestuurd zonder gepusht te worden. Zo heb ik het althans ervaren.

  Tijdens eindgesprekken op mijn werk vragen ouders vaak wat de kans van slagen is van het behandeltraject. Sommigen met de vrees in hun hoofd of hun kind wel naar het VWO kan, of soms al wel de vraag, naar de universiteit. Anderen stellen het geluk van hun kind voorop en vragen naar de ‘last-factor’, hoeveel last heeft mijn kind van zijn dyslexie. Mijn antwoord is structureel de volgende: “hoe rijker, hoe groter de kans van slagen”. En om te voorkomen dat de creditcards me om de oren vliegen, ik heb het ooit een keer meegemaakt dat een vader z’n golden card trok, licht ik het snel toe. Hoe rijker je omgeving, met liefde en steun, hoe groter de kans van slagen. Het traject is ‘van het kind’  en als diagnost, een behandelaar ben ik er samen met ouders en leerkrachten om het kind hierbij te steunen. Een rijke omgeving is alles wat je nodig hebt. En ik, ik heb dat nog steeds. Zonder mijn ouders, zonder mijn zus en zonder mijn vriend, ik was nooit geworden wie ik ben. En wie ik nu ben? Geen meteoroloog, nee, geen tweede Helga van Leur, nee gewoon een orthopedagoog die gedreven is om paps achterna te gaan. Being a professor.. Nou ja, dat dan ook weer niet. Een wetenschapper in de praktijk, of zoals mijn vriend dat altijd zegt, een echte kleine schetenwapper. :)

[delizzyous]

Het -aai, -ooi, -oei lied

" schrijf maar op (..) ' in' (...), de volgende (..) en dan zeg ik weer een woord. Zo schrijven kinderen tijdens een dyslexieonderzoek verschillende woorden op. Sommige kinderen gaat het makkelijk af, bij anderen kost het meer moeite. Vandaag had ik een kindje in onderzoek die maakte er wel iets heel moois van. Ik zei " schrijf maar op (..) ' hert'. Het jongetje dacht na en playbackte met zijn mond het een en ander aan klanken. De 'h' (huh en niet haaa, nee 'huh' )werd opgeschreven, en terwijl hij al denkende, met zijn potlood deze 'huh' wel heel lang maakte, keek hij mij met een verraste blik aan en zei: ' hé, die volgende letter..die ken ik!' dat is de eeeeeeeer, van eeer, oor... oei!! (eer, oor... OEI???? keek ik verrast op). Ik ken daar ook een liedje bij, zei hij zeer enthousiast. *geen feedback natuurlijk, nee.. geen feedback, dat zijn de regels.* Nadat hij 'heerd' had opgeschreven leerde hij mij een nieuw liedje. Trots op zijn bewuste schrijfwijze 'heerd' (hert dus) zong hij op de melodie van hoofd, schouders, knie en teen:

aaaaai, oooi en de oei en de oei! aaaaaai ooi en de oei en de oei,

je hoort de j, maar je schrijft de i

aaaaaai oooi en de oei en de oei! 

Tsja, lijkt toch een gevalletje dyslexie: overgeneraliseren, verwisseling van regels en noem maar op. Maar ik, ik heb een nieuw liedje geleerd. En hij: hij was o zo blij. De receptie belde mij nog even op: ' het kindje dat net bij jou in onderzoek was huppelde de deur uit en zei, 'dit is echt de liefste juf die ik ooit heb gehad'' en al huppelend aai- ooi- en oeide hij de deur uit..

#zolief #lovewerkenmetkinderen 

[delizzyous]

Wat doet een orthopedagoog?

Normaal gesproken zijn ouders er iets eerder dan 9.00 uur. De receptie belt me op en na mijn laatste voorbereidingen loop ik naar mijn bezoek. Klaar voor het intakegesprek. Het komt maar weinig voor dat ouders te laat zijn, maar toch.. je maakt het wel eens mee. In zo’n ‘als… dan…’ situatie, handel ik resoluut. Want één keer uitlopen, is voor mij de hele dag uitlopen. Kort geleden deed zo’n situatie zich voor. Ik belde de veel-te-late-ouders op en ging het een en ander na; datum: check, die kwam overeen. Tijdstip: check, ook gelijk. Maar bij mijn ‘check’ ‘locatie’ bleek er toch even sprake van een miscommunicatie. Noem het gerust een grote. Mijn ouders, naja de ouders van het kind dat ik die ochtend zou onderzoeken, ‘mijn ouders’  dus, stonden op een wat vreemde plek. Op mijn vraag, ‘ kunt u het vinden’ was hun antwoord ‘nee (!)’ , vervolgd door ‘ het is hier ook zo groot’ . Groot? Was mijn gelukkig-stilzwijgende-reactie? Groot? Zo groot is het bij ons toch niet? Ik vervolgde mijn check, door te vragen op welke locatie ze waren. Waarop ‘mijn moeder’, antwoordde: locatie? Wij staan gewoon in het ziekenhuis. ZIEKENHUIS?? Mijn reactie was deze keer alles behalve stilzwijgend.. ‘Ja, we moeten prikjes halen tegen de dyslexie’, werd mij verteld. Oef..

Een orthopedagoog. Naast de verwarring over deze genezing van dyslexie, of beter gezegd, het voorkomen ervan zijn er ook mensen die mijn beroep nog wel eens verwarren met een ander, ook mooi, beroep. Ik neem je mee terug in de tijd. Gezellig de schaal met worst doorgevend, je kent het wel die verjaardagen, komt ook altijd je werk ter sprake. Heerlijk, ahum. Op je vrije dag, wéér over werk. Maar goed. Zo werd mij eens gevraagd wat mijn beroep is. ‘ Ik ben orthopedagoog’, zei ik. Een bescheiden glimlach van beide kanten. Degene die mij de vraag stelde, glimlachte ook en knikte alsof ze het begreep.  ‘Een orthopedagoog’, zag ik haar denken. ‘Misschien’, zei ze ietwat zacht, ‘misschien zou je eens naar míjn voeten willen kijken’. OMG (O My God ..!), gaan we weer dacht ik direct. Voordat ze ook maar verder kon gaan met haar voeten-klachten, viel ik haar snel in de reden. ‘Nee, nee, nee’, zei ik, ‘dat is een orthopeed’. ORTHOPEEEEEEED dacht ik nog. ‘ Ik werk met kinderen’, zei ik er op een heel rustige manier achteraan. Heel begripvol en heel rustig, ondanks dat me dit al zo vaak is gevraagd, enigszins-geïrriteerd-met-de-worst-in-m’n-hand dus. Oooow zei ze(..!), ik dacht écht-heel-even dat het kwartje was gevallen, maar nee… ‘ oooww (..!), zei ze, ‘je werkt dus met voeten van kinderen.. (!). #grrrrr

[delizzyous]

#CallMeLizz

Wie mij niet via twitter of facebook volgt, komt niet zo snel op mijn blog terecht. Nee, geloof me, dat is inmiddels gebleken. Nu is de vraag, waar komt dat door. Misschien wel door de manier waarop je mij noemt. In de afgelopen 30 jaar heb ik geleerd om op veel, heel veel namen te reageren. Ik neem je even mee terug in de tijd en zal eindigen bij een nieuw karakter: de nieuwe vriend van Ernie, ja die ja, Ernie van Bert. Maar eerst even een aantal jaren terug. Lili, als baby was ik Lili. Niet voor iedereen, nee, ik was Lili voor mijn zus. Niet veel later werd het Liesje waarbij de consequente grap was dat bij ons niet Liesje Lotje leerde lopen, maar nee, Lotje leerde Liesje lopen (de lange lindelaan(..)). Oké , Liesje.. Waar Lili na een aantal jaren was verdwenen hield Liesje stand, nog steeds eigenlijk wel. Liesje werd thuis alleen vervangen wanneer de puberale fratsen leidden tot het niet altijd even goed luisteren naar mijn ouders. Mijn hele doopziel werd dan gebruikt, en als dat zo was, oef.. dan hadden we de poppen aan het dansen. Op het hockeyveld was ik Sap. Sap? Ja.. Sap. Daar waar heel hockeyend Nederland op zondag de derde helft in ging met bier, was het bij mij in het team structureel: 15 bier en 1 appelsap. Ik denk dat mijn naam dan ook geen verdere uitleg nodig heeft. Later werd ik tilly, want hockeyers verkleinen niet alleen de voornamen, nee ook achternamen worden structureel ingekort. Bij de publicatie van mijn eerste wetenschappelijke artikel stond ik voor een belangrijke keuze, noem het gerust dilemma. Hoe wil ik heten? Wordt het mijn doopnaam in volle glorie of hou ik het bij mijn roepnaam? De keuze was toch snel gemaakt. Internationaal werd het de volledige variant, nationaal hou ik het simpel. Liesbeth, zo kun je mij in Nederlandse literatuur over dyslexie vinden. Liesbeth Tilanus, zoals mijn ouders dat ooit met liefde voor mij hebben bedacht. Liesbeth, ik associeer mijn naam vaak met herinneringen uit mijn jeugd, met Lizzy, Juultje en Babet en met Liezebetje van onze Pluk. Liesbeth, makkelijk voor in mijn dagelijks werk, een naam, die ook voor kinderen niet moeilijk is. Hoewel, dat zal je nog verbazen. Als kinderen willen laten blijken dat ze het onderzoek ‘best leuk’ vonden, of je een lieve ‘juf’ vinden, dan uiten ze dat vaak op een bijzondere manier. Zo tekenden een aantal kinderen met dyslexie voor mij de meest fantasierijke dingen en schreven ze er vol trots boven: voor Lispet of mooier nog, de nieuwe vriend van Ernie: voor…. Liesbert.

[delizzyous]

#LizzyinOranje

Wat denk jij? Hoe zou de 'vrije tijd' er uit zien van twee jonge mensen: een altijd veel te drukke accountant in zijn altijd 'drukste periode' van het jaar en het leven van een orthopedagoog-buitenpromovendus-actrice-model-en-wellicht-misschien-potentieel-een-mogelijk-stemacteur-inspe? Inderdaad: helemaal goed, die vrije avonden.. die zijn schaars. Nou ja schaars, zeg maar gerust, die zijn er niet. Zo nu en dan plannen we, ja wij plannen dan, een momentje voor ons samen. Wat we dan doen? Dat zal je misschien verbazen. 

Dezelfde verbazing zag ik op het gezicht bij een van de kinderen die ik tijdens mijn werk had onderzocht. Over en weer, hoewel, eigenlijk voornamelijk over, stelde ik wat vragen. Van hobby's tot huisdieren, van vriendjes tot je favoriete snack. Na mijn vragenvuur en het bewerkstelligen van een meer ontspannen setting geef ik de kinderen altijd de gelegenheid ook mij wat vragen te stellen. De vragen kan ik eenvoudig voor je samenvatten, het zijn er, pak 'm beet drie: ' heb je een man', ' hoe oud ben je' en 'heb je kinderen'. Maar één vraag zal ik nooit meer vergeten, hoewel.. eigenlijk niet zo zeer de vraag, het was meer de reactie achteraf, wat heet: ik stond nog nooit zo met mijn mond vol tanden. Het antwoord op mijn vraag 'heb jij nog een vraag voor mij' was namelijk deze: 'wat doe jij het liefst in je vrije tijd' (kindje van 7 jaar, wij orthopedagogen specificeren dat in 7 jaar, 8 maanden en 3 dagen: jong dus). Oké, blij verrast als ik was, zei ik in mijn flapuit reactie: FIFAPS4en (!) (FIFA playstation 4), waarop dat kind omhoog schoot, SCHOOT, van zijn stoel, grote ogen, ZEER grote ogen opzette en mij met een acute glimlach van oor tot oor, met opgetrokken wenkbrauw, zonder iets te zeggen eens van kop tot teen bekeek: 'cool... (!)', fluisterde hij zachtjes, 'cool..', was zijn reactie. Met zijn aanhoudende grote ogen, met een verwerkte verbazing in zijn glimlach van zijn gezicht ging hij weer zitten. Heel rustig. "ben jij dan altijd Nederland?" sprak hij starend uit? Ik knikte.. Hij zat, keek mij aan, zijn glimlach nam langzaam af en zijn veel te strak gespannen houding ging langzaam weer over in een houding zoals een voor-het-onderzoek-toch-enigszins-gespannen-kind meestal zit. We gingen aan de slag.. Zo dyslectisch, zo schuchter en zo verlegen als hij in eerste instantie was, liep hij na het onderzoek terug naar zijn vader. Ik liep met hem mee. Het laatste stukje door de gang trok hij een sprintje: 'papa, papa..(!), weet je wat deze mevrouw kan?'. Je moet je nu een heel verbaasde vader voor de geest halen en andere wachtenden met een evenzo verbaasde blik. 'nou..' zei zijn vader: 'deze mevrouw kan PS4-en (!!!!!!)  hoe vet !'. Een blij verraste vader, met een zelfde glimlach als zijn zoon, niet om wat ik doe, nee de blijdschap van zijn kind. Het lezen bleek die dag veel minder erg en ik, ik kon na een lange dag in mijn o-zo-drukke-leven, ook die avond weer even languit op de bank, met de controller in mijn hand, weer terug in mijn ORANJE. 

[delizzyous]

Kun jij een spagaat?

Sommige mensen doen het zonder enige moeite. Anderen, zoals ik, hebben al een schrikreactie voordat je het ook nog maar geprobeerd hebt!

Ooit zat ik op ballet, klassiek ballet. Heel schattig in de plié, op je tenen, zij en sluit. Maar een spagaat… Never!

Toch zit ik op dit moment vaak in een spagaat. Pijnlijk? Ja, zeker in het begin. Inmiddels went het wel moet ik zeggen. Je leert omgaan met die gevoelens en naarmate je ervaring toeneemt, hoe makkelijker het gaat.

  En nee, ik heb het niet meer over mijn balletles, de spagaat waar ik nu op doel is enerzijds de wetenschap, anderzijds de praktijk. Werkzaam als dyslexiebehandelaar miste ik de wetenschap. Ik miste het spitten in de literatuur (velen verklaren me voor gek) en misschien nog wel belangrijker, ik miste het onderzoeken van een probleem. Een probleem, zoals mijn vriend altijd zegt, wat gecreëerd wordt om ‘m vervolgens zelf weer op te lossen.

  Het probleem wat ik heb gecreëerd is gericht op de dyslexie. Ik wil weten of de vergoede dyslexiebehandelingen effectief zijn. Deze gedachte heb ik uitgewerkt en heeft geleid tot het zijn van een buiten-promovendus. Een buiten-promovendus? Ja, een buiten-promovendus. Je doet onderzoek in samenwerking met de universiteit, maar je bent ergens anders in dienst. Een prachtige kans heb ik gegrepen, eentje waar ik geen dag spijt van heb!

  Maar toen de spagaat..

  Je hebt vast wel eens gehoord van een hoogleraar, een hoge piefpaf waar menigeen tegenop kijkt. Ook ik… gesprekken worden op hoog niveau gevoerd. Even een moment niet opletten en je hebt werkelijk geen idee meer waar het over gaat. Scherpte dus, geen moment verzwakken. Als je vervolgens met deze zeer grote alertheid, theoretische kennis, kritische houding en ik-leg-overal-verbanden-tussen houding, aankomt in de praktijk, dan is de eerste beweging richting de spagaat in gang gezet. Schakelen is nu het woord: minder scherp, naja, anders, praktijk kennis inschakelen, kritische houding, maar zeker niet té kritisch en zoek-vooral-niet-overal-een-verband-tussen. Pfff…. Voel jij ‘m al? Ik ben in mijn beweging al een eind gezakt en voel m’n liezen letterlijk pijn doen. Switchen, dag in dag uit. In de praktijk praat ik over letters, in de wetenschap over phonics. In de praktijk over klanken, in de wetenschap over phonemes, in de praktijk voel ik mij als een vis in het water, in de wetenschap.. ja hoe voel ik me daar? Als je dan op zondagmiddag je hoogleraar tegenkomt in de supermarkt bij de bloemkool, dan blijkt de wetenschap toch ook maar een gewone wereld. Een hoogleraar is ook maar een mens. 

[delizzyous]

Succes Lizzy van mammie

[delizzyous]

Off we go..!

naast twitter, LinkedIn en Facebook heb ik nu ook een blog delizzyous - Liesbeth Tilanus

[delizzyous]

Zelfs Pluk had al twitter

LizzyTweet - Ik kan het me nog goed herinneren dat we voor het eerst internet hadden thuis. Iets heel bijzonders! Ik kan het geluidje nog dromen: het geluid van het inbellen op de telefoonlijn. Oef, wat klink je dan al oud. Mijn neefje van 1.5 swipet al over de tv en kijkt vreemd op als het beeld niet verschuift.. tsja, tijden veranderen!

Nadat ook wij internet hadden thuis, mailde ik wat af. Ook aan het hot item 'hyves' deed ik vrolijk mee, en later natuurlijk ook Facebook. Maar toen ik 'invitations' kreeg voor LinkedIn (ik had werkelijk geen idee wat het was) en twitter, haakte ik af.

Toch ben ik in de loop van de tijd van mening veranderd. Toen zelfs mijn moeder meer wist van twitter dan ik, dacht ik toch even: dit gaat te ver! Ook voor mijn werk leek twitter toch wel een mooi medium om kennis te delen met anderen. Daarom ging ik op twittercursus bij een collega (ik hashtagde namelijk bijna al mijn woorden: #vandaag #heb #ik #twitter #uitgevogeld, en dat was toch net niet hoe het moest :-)). Hij heeft mij in slechts een paar momenten uitgelegd hoe het werkte. En blij dat ik was de avond na het opstarten van mijn account: ik had namelijk al één volger! Degene die mij had leren twitteren! :-) 

Toen ik laatst deze afbeelding van Pluk voorbij zag komen, dacht ik toch wel: oké, dit is het moment om te gaan bloggen. Ik wil voorkomen dat er binnenkort verschijnt: " Zelfs Pluk kon al bloggen"...!

[delizzyous]

delizzyous - zondagochtend 10.00

Zoveel interesses, zoveel ervaringen en nog veel meer inspiratie! Soms zit mijn hoofd zo vol met fantastische ideeën, dat er nu toch eigenlijk maar één ding op zit: bloggen!

Maar een blog heb je niet zomaar, is nu al mijn ervaring. Welke blogpagina kies je, wat werkt ook op de Ipad en misschien nog wel het aller belangrijkste voor een vrouw: wat vindt hij er van? Want tsja, als vrouw heb je altijd een 'leuk idee lieverd', of 'wat ben je toch goed schat'  nodig van je partner. Maar als hij dan zegt ' zou je het niet anders doen?', dan slaat je fantastische geweldige, leuke en mooie idee natuurlijk meteen om in ' laat het dan ook maar allemaal zitten'  en 'je vindt het dus allemaal niets'. En als hij vervolgens antwoordt: 'dat is ook weer typisch vrouwen', ja dan vliegt de Ipad, inclusief de net opgestarte blog al gauw door de kamer. 

Maar oke, zoals je ziet heb ik 'm er weer bijgepakt en ga ik het proberen. Alleen waar begin je dan hè? Gewoon maar eens bij het begin.. uitvogelen hoe zoiets werkt...

[delizzyous]

Hoe vertel je in jip-en-janneketaal waar je je mee bezig houdt? Hoe vertaal je je wetenschappelijke gedachtes in begrijpelijke taal? Samen met mijn oud-manager (hij is een professionele fotograaf) heb ik een stopmotion gemaakt. Als het goed is, begrijp je in 2 minuten en 33 seconden waar ik onderzoek naar doe!